Pijlijke Liefde (af & Zonder Reacties)

[noora]

“Manar, ik ben bang dat hij dat ook bij jou van plan is” zei Dina opeens.
“Vandaar dat ik je dit allemaal vertel”
Ik keek er geschrokken aan.
“Jah, je weet maar nooit”
Maar wat me echt is opgevallen is dat Kamal dit jaar best verandert is.
Hoezo? Vroeg ik.
Vorig jaar zag je nem elke dag met een ander meisje staan ,maar dit jaar absoluut niet meer,hij is vaak of bij zijn vriend Karim of bij jou dus daarom vroeg ik je ook of jullie misschien wat met elkaar hebben.
Of met zijn ex Nadia.Zei ik.
Dina keek me verbaasd aan.
“Ex? Nadia is niet zijn ex hoor”
Huh? Maar Kamal zei tegen me dat ze zijn ex is.
“Dat meen je niet? Zei hei dat echt?” Vroeg Dina.
Jah hoezo?
Zie je wel manar Kamal probeert jou ook te playen . Zei ze .
Toen ze ‘dat’ zei stond mijn hart stil, ik kon niets meer uitbrengen, maar ik wilde het niet laten merken .
H…hoezz…zo? Vroeg ik.
Omdat Kamal tegen je hebt gelogen net zoals bij elke ander meisje .
Nadia is helemaal niet zijn ex lieve schat .
Mijn hart klopte steeds sneller ik kreeg bijna geen lucht meer .
Nadia is zijn vriendin.
Ik keek Dina met grote ogen aan .
Ik voelde mijn ogen vochtig word ik keek naar de grond en deed zo m´n best om niet te huilen .
Dat meen je niet? Bracht ik met moeite uit .
“Jawel, schat dat meen ik wel Kamal en Nadia hebben sinds vorig jaar verkering ,en weet je ze staan goed bij elkaar haar zie je ook elke dag met een andere Jongen”
Ik had zo´n pijn van binnen, mijn hart was gebroken .
Ik kon ieder moment in tranen uitbarsten maar dat wou ik niet voor Dina.
“Schijt aan dit, kom wij gaan lekker verder met shoppen” Zei Dina.
Ehm nee, nee ik moet naar huis, ik had mijn moeder beloofd dat ik vroeg thuis te komen, loog ik.
“Huh? Maar we zijn pas 2 winkels in geweest” zei Dina.
Jah, sorry een andere keer.
We liepen naar de bushalte, ik wilde zo snel mogelijk thuis zijn.
Ik stapte eerder uit dan zij en rende naar huis, met tranen in mijn ogen.


D60
Toen ik eindelijk thuis aankwam, was er bezoek thuis.
Ik moest eigenlijk groeten, maar ik rende gelijk naar mijn kamer, mijn schoenen had ik geen eens uit gedaan.
Ik deed mijn kamer deur op slot zodat niemand me lastigvalt en plofte neer op het bed.
En liet mijn tranen de vrije loop.
Ik huilde en huilde en ik kon maar niet stoppen.
Ik had te veel pijn, ik voelde me gebruikt, ik werd gewoon geplayd zonder dat ik maar iets door had.
Als Dina me dit niet had verteld, had ik zeker ook die fout gemaakt, en was ik mijn maagdelijkheid vast ook kwijt.
Ik was zo erg verdrietig, ik wilde schreeuwen maar ik was bang dat ze me zouden horen.
Ik sloeg op mijn bed en gooide met mijn kussens, ik werd helemaal gek.
De persoon waar ik ziels veel van hield, was me gewoon aan het playen.
Ik kon het nog steeds niet geloven.
Nadia was gewoon al deze tijd zijn vriendin geweest terwijl hij mij aan het playen was.
Ik had het kunnen weten, als ze samen stonden hoe Kamal me aankeek, hoe rood hij werd als ze hem schat noemde.
Ik had het allemaal kunnen weten, maar zoals ze zeggen, liefde maakt blind.
Hij kon me zo goed overtuigen dat ie van me hield.
Ik bleef maar verder huilen totdat ik in slaap viel.
Even later hoorde ik iemand kloppen, ik schrok wakker en stond op.
“Wie” zei ik schor.
“Manar, wat doe je daar? Kom de mensen beneden groeten!” zei mijn moeder.
Ja yema!
Ik keek in de spiegel en ik schrok me een ongeluk.

[noora]

Ik keek in de spiegel en ik schrok me een ongeluk.
Ik zag er niet uit, mijn haar was los en helemaal door elkaar, mijn mascara was doorgelekt en ik had er wallen van gekregen.
En een paar haarlokjes plakten op mijn gezicht door het zweten.
En mijn ogen, die waren helemaal rood door het huilen.
Alles kwam weer omhoog en weer stroomden de tranen naar beneden.
Ik besloot te gaan douchen, want dat had ik echt nodig.
Ik stapte de douche in en liet het warme water over me heen stromen.
Ik wilde me hele leven onder deze douche blijven staan, het voelde heerlijk.
Ik kreeg steeds tranen als ik dacht aan wat Dina me vertelde.
Wat moest ik doen? Ik was helemaal gek op Kamal, mijn liefde voor hem kon niet zomaar stoppen voor hem.
En vooral als ik hem elke dag nog op school zie.
Ik stapte de douche uit en deed mijn badjas aan en liep naar mijn kamer.
Ik deed mijn huiskleren aan, deed wat crème op mijn gezicht, deed mijn har in een knotje en liep naar beneden.
Ik groette mijn 2 tantes en mijn kleine nichtje en liep weer rechtstreeks naar mijn kamer.
Ik ging op mijn bed liggen en raakte diep in gedachten.
Toen ik me eerste dag van die school tegen Kamal aan botste en hoe hij me aankeek, en hoe mijn hart tekeer ging.
Hoeveel lol we samen hadden bij Ckv, en hoe hij me liet zweven in de lucht met zijn lieve woordjes, en zijn smsjes.
Hoeveel we hadden gelachen bij hem thuis en hoeveel we van elkaar te weten waren gekomen.
Of als hij me zoende, hoe fijn ik dat vond, of de dagen dat we naar het strand gingen hoe mooi die waren.
De dag dat hij die ketting voor me had gekocht, en hoe graag hij wou dat ik het aan nam.
De tranen stroomden naar beneden, het deed me pijn als ik daaraan dacht.
Ik was die dagen het meest gelukkigste mens op aarde, maar dat blijkt nu allemaal een grote droom te zijn.
Ik voelde aan mijn nek en pakte die ketting, ik trok m eruit en keek ernaar.
Mijn tranen bleven maar vallen en raakten maar niet op.
Ik gooide de ketting hard weg en ging liggen.
En viel vervolgens in een diepe slaap.


De volgende ochtend hoorde ik mijn moeder aankloppen.
Manar! Sta op het is al 2 uur.
Ik stond op, mijn hoofd voelde loodzwaar aan.
Ik ging douchen en liep weer naar mijn kamer ik had totaal geen zin om te ontbijten.
Ik pakte mijn tel en zag dat ik 4 oproepen heb gemist van Kamal.
Ik deed mijn tel uit en ging op mijn bed tv kijken.
En zo bleef ik ook de hele dag.

De volgende dag deed ik weer hetzelfde, laat opstaan douchen en niet ontbijten.
Maar dit keer moest ik wel van mijn moeder.
Ze merkte dat er wat met me aan de hand was, mijn ogen waren rood ik was bleek.
Maar ik zie dat ik alleen ziek was.
Ziek door Kamal.
Ik ging weer naar mijn kamertje, ik was de hele dag alleen maar in de kamer dat ik geen eens doorhad dat het over een paar uurtjes nieuwjaar was.
Ik deed mijn tel aan en zag dat ik 17 oproepen had gemist.
Van Sarah, Asma en Kamal.
Ik had ook 2 berichtjes ontvangen, een van Sarah en een van Kamal.
Ik las die van Sarah eerst.
Hey Manartjuh waarom neem je je stomme tel niet op,k heb je gemist man, wilde wat leuks maet je gaan doen.
Boussa SARAH A HALLAWA.

Ps: Ik hoor wel waneer je kunt
Oh, ik had haar ook heel erg gemist, bijna de hele vakantie niet gezien.
Maar ik had absoluut geen zin in wat leuks doen.
Ik keek naar Kamal’s bericht, ik wilde het niet openen.
Ik wist zeker dat ik dan weer in tranen zou uitbarsten.
Na enkele minuten zitten treuren, opende ik het bericht en las:
Manaaaaaaaaaaar schatje!!!!!!!!!!!
Ik heb je echt gemist, wanneer kan ik je zien?
Hopelijk zo snel mogelijk.
Dikke zoen KAMAL.
En ja hoor, daar kwamen die tranen, ik voelde ook de woede van binnen.
Wat een kk schijnheilige klootzak, hij denkt echt dat ik nog trap in die fucking woordjes van hem.
Ik zal het je nooit vergeven Kamal echt nooit!! Zei ik hard op.
Die dag was ik ook al de hele dag in mijn kamer, mijn moeder maakte zich zorgen.
Maar ik zei dat ik alleen maar een beetje griep had.
Dus maakte ze soep voor me, echt een schat.
Ik ging slapen en de volgende dag toen ik mijn tel weer aan deed had ik 9 berichten ontvangen van Sarah, Asma Kamal, Khalid, Wahib, Anas en een nicht van mij uit België Ilham, en allemaal rond twaalven En ik vond het erg vreemd.
Ik had ook 21oproepen gemist.
Ik opende Asma’s bericht en las:
GELUKKIG NIEUWJAAR EN EEN FIJNE JAAR WISSELING.
LIEVERD.
Xxxx-Asma.
Ik schrok en keek op mijn tel, en zag dat het 1 januari was.
Ik las alle andere berichten en er stond hetzelfde op.
Awillie, ik wist het geen eens.
Ach, wat, maakte het ook uit.
Nieuwjaar of niet, en hoe zou ik in hemelsnaam een gelukkig nieuwjaar hebben, terwijl de persoon waar ik van hou een vriendin heeft.
Ik veegde mijn tranen af en ging slapen.
Want dat was alles dat ik nog kon doen.

[noora]

De volgende dag, lag ik ook maar de hele tijd op mijn bed, ik had geen kracht meer.
Ik leek wel verlamd, mijn moeder maakte zich erge zorgen en mijn vader ook.
Ik werd steeds verdrietiger als ik dacht aan Dina’s woorden.
Ook zij belde me vaak maar ik nam niet op.
Mijn telefoon stopte maar niet met over gaan, iedereen belde, Sarah, Asma, Dina en vooral Kamal hij belde om de minuut.

Het was vrijdag, school begon bijna, alleen bij de gedachten dat ik Kamal bijna zou zien, deed me trillen.
Ik zat op mijn bed tv te kijken toen er opeens iemand op mijn deur klopte.
Wie? Vroeg ik schor.
“Manar wij zijn het Sarah en Asma”
Ik was blij dat ze waren gekomen, ik had echt troost nodig van mijn 2 lieve vriendinnen.
Kom maar binnen.
Asma en Sarah kwamen binnen en keken me allebei met grote ogen aan.
Ze kwamen op me af en groette me.
“Manar, wat is er met jou gebeurd? Vroeg Asma.
Ik keek ze aan en ik voelde een traan naar beneden vallen.
“Manar lieverd wat is er” zij Sarah, en kwam naast me op het bed zitten.
“Ik dacht dat we zouden komen en jou met de allergrootste glimlach zouden zien” Zei Asma.
Hoezo?
“Nou ja, jij en Kamal hebben toch weer vrienden?”
De tranen stroomden nu helemaal over mijn gezicht.
“Manar, zeg alsjeblieft wat er is gebeurt”
Wat moet ik vertellen? Dat ik verliefd ben op een player?
Asma en Sarah keken me verbaasd aan.
Jah, Kamal heeft me deze hele tijd zitten playen.
“Huh? Kamal? Nee, dat kan niet Manar” zij Asma.
“Kamal houd echt van je, anders had ie niet al die moeite gedaan om zijn excuses aan te bieden”
De tranen bleven maar vallen.
“Manar, wie heeft je dit verteld?” vroeg Sarah.
Ik vertelde ze wat Dina me had verteld en wat hij met haar heeft gedaan.
Ze keken me met ongelovige ogen aan.
“Jah, maar Manar dat wil toch niet zeggen dat hij dat ook bij jou van plan is?” bleef Asma verder gaan.
Jawel, Kamal heeft tegen mij gelogen.
Hij vertelde me dat Nadia zijn ex was, maar dat blijkt een hele grote leugen te zijn.
Nadia is nog steeds zijn vriendin, zij en Kamal hebben al bijna 2 jaar met elkaar.
Asma en Sarah keken geschrokken en ik bleef maar verder huilen.
“Oh, ,Manar wat erg voor je” zei Sarah.
“Wat een kk sukkel, tfoe fucking player” zei Asma.
Sarah gaf me een zakdoekje eb ik veegde me tranen, maar hoeveel ik ook veegde m’n tranen bleven maar stromen.
“Manar, alsjeblieft niet huilen, hij is je tranen echt niet waard” Zei Sarah.
“Ik dacht echt dat hij van je hield” zei Asma.
“Tenminste dat zei hij tegen mij, ik had m toch gevraagd wat hij voor jou voelde en hij zei dat het iets speciaals was”
Ik veegde me tranen steeds weg, maar het hielp niet.
Het was een tijdje stil
“het is allemaal mijn schuld” zei Asma opeens.
Sarah en ik keken haar verbaasd aan.
Hoezo, jou schuld? Vroeg ik.
“ik had jou en Kamal niet weten niet weer bij elkaar moeten brengen”
Alsjeblieft asma doe normaal dat heeft er echt niks mee te maken.
Ik ben gewoon zo dom geweest om hem te geloven. Zei ik.
Ze bleven een lange tijdje bij me, en deden echt hun best om me wat op te vrolijken.
Maar dat lukte niet echt.
Mijn moeder bracht ons allerlei lekkere dingen waar ik absoluut geen zin in had.
Om een uur of 9 gingen ze weg en vroegen me om morgen wat leuks te gaan doen.
Ik weigerde want daar had ik echt geen zin in.
Ze kwamen in het weekend ook nog langs, en ik was nog steeds verdrietig.


School begon bijna en hoe vlakbeier die dag kwam, hoe zenuwachtiger ik werd.
Kamal belde me constant maar ik nam lekker niet op.

Het was zover, het was maandag en ik moest naar school.
Ik wilde niet maar ik dwong mezelf, ik zou Kamal sowieso zien.
Ik stond op en ging douchen, bidden, omkleden (ik trok mijn aller nieuwste kleren aan)
Deed mijn make-up, ik had mijn haar gestijld en deed het los, ging op mijn gemak ontbijten en liep vervolgens naar de bushalte waar Asma en Sarah al stonden.
“Hey Manartje” Dag dames.
Ze keken me allebei aan.
Wat is er? Vroeg ik.
“Je ziet er schitterend uit Manar”Zei Sarah.
Dankje, zei ik en glimlachte.
Ehm..zo te zien heb je zien heb je zin om naar school te gaan! Zei Asma.
Jah, tuurlijk ik heb een hele week thuis gezeten.
De bus kwam en we stapten in.
“Ben je niet bang om die sukkel tegen te komen?” Vroeg Sarah.
Hah, waarom zou ik bang zijn, ik ga mijn leven niet verpesten om zo iemand. Zei ik.
Ik probeerde zo normaal mogelijk te klinken.
Ik was nog steeds verdrietig, maar ik deed mijn best het niet te laten zien.
Toen we bij school aankwamen, liep ik rechtstreeks naar mijn kluis.
Mijn hart ging helemaal tekeer, ik was bang Kamal te zien.
Het zou me pijn doen.
Ik stond bij mijn kluis en even later kwam Khalid.
“Hey Manar” Hey Khalid.
Gelukkig nieuwjaar nog”
Jah, dankjewel jij ook gelukkig nieuwjaar.
De bel ging en ik en Khalid liepen samen, toen ik opeens Kamal zag staan met Karim.
We liepen langs hun en ik negeerde Kamal helemaal.
Zonder hem aan te kijken liep ik lachend met Khalid naar mijn eigen lokaal.

[noora]

KAMAL:
Het was eindelijk maandag en ik was op school.
Ik had Manar een hele fucking week niet gezien.
En haar tel was de hele tijd uit.
Ik stond met Karim binnen en keek om me heen, in de hoop Manar te zien.
Ik had haar echt gemist, ik belde haar wel 50x per dag.
Ik was die hele week thuis, en hoopte dat zij me zou bellen, ik maakt me zorgen.
Ik realiseerde om de minuut hoeveel ik van der hield.
Maar ik voelde me ook schuldig tegen over haar.
Ik had tegen haar gezegd dat Nadia mijn ex was. Ik weet niet waarom ik dat zei, misschien omdat ik bang was haar te verliezen.
Ik en Nadia hadden ongeveer een anderhalf jaar een relatie die eigenlijk nergens op sloeg.
Ik heb nog nooit wat voordat meid gevoeld, en zei denk ik ook niet voor mij.
We gingen wel met elkaar om en zo maar verder niks.Zij heeft vast met allerlei jongens wat gehad, en omgekeerd ook.
Ik was door Manar helemaal vergeten dat ik met Nadia had.
En toen ik wat voor Manar voelde, was ik van plan het zo snel mogelijk uit te maken met Nadia.
Maar ik vergat het steeds, want alles waar ik aandacht was Manar!!!!!
Dus ik stond met Karim te praten, toen ik Manar opeens bij har kluis zag.
Ik wilde net nog naar haar toe lopen, toen opeens Khalid naar haar toe liep
Ik keek naar haar hoe ze met hem in gesprek was, en hoe hij zich voor haar aan het uitsloven was.
Ik kon mijn ogen niet van haar afhalen, tbarkelah ze zag er schitterend uit.
De bel ging en zij en Khalid liepen samen langs ons.
Ik keek er aan en hoopte haar blik ook te ontvangen, maar jammer genoeg had ze het te druk met Khalid.


MANAR:
Het was pauze en ik liep naar mijn kluis, Khalid was bij de zijne.
We liepen samen naar de kantine en ik zag Kamal weer.
Hij keek mij aan, maar ik negeerde hem weer.
Het deed me pijn, maar ik moest wel.
Ik trok khalid met me mee naar Asma en Sarah toe en gingen gezellig samen kletsen.
Later kwamen Wahib en Anas der ook bij.
We waren gezellig aan het lachen en praten, ik keek even Kamal’s kant op en zag dat ie nog steeds keek.
Ik negeerde hem, en ging verder met het gesprek.
Ik had nog steeds pijn van binnen, maar ik deed mijn uiterste best om dat niet te laten merken.

KAMAL:
Het was pauze en ik zag Manar weer met Khalid , de kantine in komen.
Ik begon jaloers te worden.
Waarom plakte hij zo aan haar?
Ik zag dat ze hem mee trok naar het tafeltje waar haar vriendinnen zaten.
Ik voelde de jaloezie op komen.
Even later kwamen Wahib en Anas erbij en ze waren druk aan het lachen.
Ik stond gewoon te staren, ik wilde Manar’s aandacht.
Maar die kreeg ik niet.
Het leek wel alsof ze mijn kant op keek en mij negeerde.
Of verbeelde ik me dat? Ik hoopte dat het niet zo was.
“Ewa a Kamal, wat is er? Waarom zo stil? Zei Karim.
Ik negeerde hem en bleef met mijn blik gericht op Manar.
“ooooh, ik snap het al, je mist Manar”
“wollah hè Kamal, als ik jou was had ik die Nadia meteen gedumpt, Manar is echt een leuke meid”
Ik luisterde wel naar wast Karim zij maar mijn ogen bleven op Manar gericht.
Mijn ogen wilden niet stoppen met staren.
“Ewa saffie, klaar Kamal straks wordt je nog blind” zei Karim.
Ik bleef Manar aan staren.
Waarom keek ze me nou niet aan?
Deed ze dat expres?
Ik stond helemaal verdwaald in mijn gedachten toen opeens Nadia me kwam irriteren.
“Hey liefie, heb je me niet gemist?” Zei ze.
Ik gaf geen antwoord en bleef Manar aankijken.
“Ik heb je in het weekend zo vaak gebeld, waarom nam je niet op?”
Ik bleef er negeren en bleef Manar aan kijken.
“Hallo, Kamal ik praat tegen je” Weer negeerde ik er.
Het leek net of ik gehypnotiseerd was.
Nadia keek naar de plek waar ik keek en vroeg Karim wat er met me was.
Karim wilde haar zo te zien ook irriteren en deed net als mij.hihihi
Nadia werd helemaal gek, en liep vervolgens weg.

[noora]

MANAR:
Het was de laatste les uur en ik zat te dromen.
Ik had Kamal zo erg gemist, ik had hem de hele dag lopen negeren.
Ik keek hem expres niet aan.
Ik echt verdrietig, waarom Kamal, waarom moest je me zo nodig pijn doen?
De bel ging en ik liep naar mijn kluis.
Ik zag Kamal met 2 andere jongens.
Ik liep langs hun, ik wilde Kamal niet aankijken, maar iets van binnen dwong me wel te kijken.
Ik keek hem aan en hij glimlachte zo lief, ik negeerde hem en liep verder.
Ik kon niet geloven dat ik dat deed.
Ik voelde me ogen nat worden, ik had pijn.

KAMAL:
De laatste bel ging, en ik stond met Nordin en Hamid, Manar liep langs ons ik keek er aan, ik hoopte dat ze me terug zou aankijken, en dat deed ze ook.
Maar toen ik er aan keek en naar haar glimlachte en ze me totaal negeerde, stopte mijn hart met kloppen.
Waarom negeerde ze me? Dus ze keek me net ook expres niet aan! Wat had ik gedaan? Was ze boos op me?
Ik had zoveel vragen in me hoofd ik werd helemaal gek.
“Ey Kamal, ga je mee?” Zei Hamid.
Ik negeerde hem want ik was diep in gedachten.
“Ewa Kamal, ik praat tegen je”
Wat is er? Vroeg ik geïrriteerd.
“Ga je mee naar…..voordat hij zijn zin kon afmaken zei ik al nee.
Ze keken me allebei verbaasd aan en liepen hoofdschuddend weg.
Ik stond nu alleen en keek naar Manar die weer druk in gesprek was met die Khalid.
Ze negeerde me volkomen, ik kon er niet meer tegen.
“Hey Kamal” zei Karim en gaf me een stoot.
“Ewa saaaaaaaaaafi dat meen je niet!!”
“Waarom staar je der de hele tijd zo aan? Hebben jullie ruzie of zo?”
Ik vertelde hem over dat ze me de hele tijd liep te negeren, en dat ze me geen een keer aan keek.
En hij raadde me aan om met haar te gaan praten.
Ik twijfelde eerst maar stemde uiteindelijk toe, ik moest met er praten.
Ik liep op Manar af, die aan het lachen was om wat Khalid zei.
En stond voor hen.
Ze keek me aan en schrok.
Ey Manar, kan ik even met je praten?
Ze keek me met een heel koude blik aan en antwoordde met een stem die ik niet kende:
“Ik luister”
Ik schrok van haar reactie waarom deed ze zo?
Ik keek er aan en vervolgens naar Khalid.
Ik bedoel onder 4 ogen.
“oh ik kan maar beter gaan” zei Khalid eindelijk.
“Nee hoor, dat hoeft helemaal niet, waarom zou je weg moeten gaan? Zo belangrijk is het toch ook weer niet?” Zei ze en keek me aan met een blik die ik nog nooit eerder bij Manar zag.
Jawel, het is wel belangrijk, zei ik.
“oh oké, maakt niks uit, Khalid mag het heus wel weten”
Ik kon echt niet geloven dat dat Manar was, het leek net of ik met iemand ander praatte.
Ik had pijn van binnen, het liefst had ik er naar me toe getrokken en gezoend, maar helaas kon dat niet.
Ik keek er voor de laatste keer aan, en keek vervolgens naar Khalid en liep zwijgend weg.

[noora]

MANAR:
Ik stond bij mijn kluis, toen Khalid naar me toe kwam.
We waren aan het praten en lachen, en ik voelde dat Kamal keek.
Ik lachte en zag er zo vrolijk, maar niemand wist wat ik van binnen voelde.
Pijn en verdriet.
Ik stond dus in gesprek met Khalid, (maar mijn gedachten waren natuurlijk bij Kamal)
Toen er opens voor ons stond.
Ik keek dat persoon aan en keek recht in Kamal’s ogen.
Ik schrokbest wel, maar ik veranderde mijn blik gelijk.
Ik keek m aan met een blik die ik niet van m’n zelf herkende.
“Ey manar kan ik even met je praten?” zei tie.
Mijn hart klopte en ik bleef hem met die blik aankijken.
Ik luister, zei ik snel.
Hij keek me geschrokken aan, want zo kende hij me natuurlijk niet.
Hij keek van mij naar Khalid.
“onder 4 ogen bedoel ik”
“oh, ik kan maar beter gaan” zij Khalid.
Nee hoor, dat hoeft helemaal niet, zei ik. Zo belangrijk is het toch ook weer niet?
Ik kon zelf niet geloven dat ‘ik’ zo praatte, maar jah, dat verdiende Kamal.
Kamal keek me aan met een blik die ik niet kan beschrijven.
Verwart, verbaasd, geschrokken, verdrietig.
“Jawel, het is wel belangrijk” zei hij.
Oh oké, het maakt niks uit, Khalid mag het heus wel weten.
Ik zij het met pijn van binnen, ik wist niet wat ik ha.
Het leek net of er iemand anders in mijn lichaam was.
Kamal keek me aan met die zelfde blik, ik weerde me af .
Hij keek van mij naar khalid en liep zonder nog wat te zeggen weg.
Ik wilde hem het liefst achteraan rennen en tussen zijn armen kruipen, maar dat kon niet.
Khalid keek me aan, “is er wat tussen jullie twee?”
Nee, nee er is niks, Ik ga maar naar huis, zei ik.
Ik voelde me niet goed.
“is goed, ik heb zo nog les”
ik nam afscheid en liep naar buiten.
Toen ik buiten was, liep ik langs Nadia en haar vriendinnen.
Die me allemaal stuk voor stuk vies aankeken.
Ik negeerde ze en liep verder, ik zag Sarah, Asma, Wahib en Anas.
Ik had geen zin om naar hun toe te gaan en wilde net naar de bushalte lopen toen iemand me riep.
Het was Dina, ze kwam op me en groette me.
“Hey Mantje, ik heb je honderden keren proberen te bellen, waarom nam je niet op?”
oh, ja ik was niet thuis dat weekje en mijn tel had ik dus thuis laten liggen, loog ik snel.
“oh, oké, maar waar ga je nu naar toe?” Naar huis.
“Nu al? Blijf nog effe!”
Nee man, ik voel me niet zo best.
Ik nam afscheid en liep naar de bushalte.

KAMAL:
Ik liep verward weg, ik kon nog steeds niet geloven dat Manar zo tegen mij deed.
Waarom? Wat had ik gedaan?
Ik liep naar buiten en zag Nadia met haar vriendinnen.
Tfoe, dacht ik. Komt ze weer plakken.
En ja hoor, toen ze me zag liep ze op me af.
“Hey Kamaltje” zei ze, en pakte me bij mijn hand.
Ik werd helemaal para.
Ik trok mijn hand terug en zij op een harde toon:
LAAT ME MET RUST NADIA!!!
Ze keek me geschrokken aan liet me snel los.
Ik liep verder en ook haar vriendinnen keken geschrokken.
Ik liep verder maar ik wist niet waarheen, ik liep gewoon.
Wat was er nou met Manar? Waarom deed ze opeens zo tegen me?
De laatste keer dat ik er zag was ze helemaal niet zo.
Wajemaa, ik werd helemaal gek.
Ik moest weten wat er was, ik moest met er praten, anders had ik geen rust.
Ik liep en ik liep en toen ik om me heen keek, zag ik dat ik in dat afgelegde parkje was.
Waar ik en Manar de mooiste de mooiste dingen hadden meegemaakt.
Oh wat had ik toch zin om haar op dat moment in mijn armen te hebben.
Ik voelde me zo eenzaam, ik liep langzaam en was diep in gedachten.

[noora]

MANAR:
Ik lag op mijn bed en dacht aan Kamal hoe hij me aankeek, hoe geschrokken en hoe verbaasd.
Ik kreeg tranen, het deed me teveel pijn.
Alles wat ik deed was in mijn kamer zitten, en tv kijken en huilen.

Het was dinsdag en ik had me weer verslapen.
Ik deed rustig aan, waarom zou ik me moeten haasten? Dacht ik.
Ik ging me omkleden deed mijn haar vast en liep naar de bushalte.
De bus kwam even later en ik stapte in.
Toen ik bij school aankwam, zag ik Kamal met Karim en twee andere jongens en natuurlijk Nadia en haar 2 vriendinnen.
Ik voelde me hart tekeer gaan.
Ik liep naar mijn kluis en ik keek hun kant op en toen Kamal me zag bleef hij me aan kijken.
Ik keek in mijn agenda en ik pakte de boeken die ik nodig had.
Ik liep langs hen en ik hoorde ze lachen en praten.
Ik keek Kamal expres weer niet aan.
Toen ik in de les was, was ik helemaal in een andere wereld.
Ik deed niet mee, en ik was alleen maar aan het dromen.
Toen het pauze was liep ik naar mijn kluis en voor ik hem open maakte hoorde ik iemand achter me.
Het was Kamal
“Kan ik met je praten” zei hij.
Voordat ik wat zei, hoorde ik iemand Kamal roepen ik draaide om en zag Nadia.
Kamal keek Nadia met een boze blik aan.
Ik stopte mijn boeken in mijn kluis en keek Kamal aan, en liep verder.
En liet hem achter met Nadia.

D70
KAMAL:
Ik stond met Hamid en Karim en zag Manar
Eindelijk alleen.
Ik liep op er af en ze schrok toen ze me zag.
Kan ik met je praten? Zei ik.
Voordat ze wat zei, hoorde ik iemand mijn naam roepen.
Ik keek om en het was Nadia 
Oeffffffff, Manar keek me aan en liep verder.
“Dag lieverd” Zei Nadia.
Ik werd helemaal gek van haar, wat moest ik doen om van haar af te komen.
Uitmaken! Zei iets in mijn hoofd.
Jah, dat zou ik zeker doen, zei ik van binnen.
Ik keek er aan met een geïrriteerde blik.

MANAR:
Ik liep naar Asma en Sarah toe die toen ze me zagen meteen op me afkwamen rennen.
“Manar, waar was je gisteren?”
Gisteren? Thuis hoezo?
“Wij dachten dat je nog met Khalid was, maar je was al weg!”
jah, ik was moe. Zei ik.
“Heb je nog met Kamal gepraat, gisteren?”
Ik vertelde ze over hoe ik tegen hem deed, en hoe hij me aankeek.
Ze keken me aan met grote ogen
“Dat meen je niet, aaaj wollahila goed zo!” zei Sarah.
“oh ja, trouwens we zijn volgende uur vrij, geen Ckv!!!!!!!!!!”
Oké dan.
We praatten nog effen door en toen ging de bel.
We bleven praatten en ik raakte diep in gedachten.
Ik liep naar de wc en zag Kamal met Karim.
Ik negeerde hem zoals gewoonlijk en ik liep naar binnen.
Ik stond voor de spiegel en ik deed mijn haar opnieuw, toen er iemand binnen kwam.
Ik keek wie het was en ik zag Kamal. Ik schrok.
“Kan ik nu misschien met je praten?” zei hij.
Hij kwam vlakbij en ik wilde naar de deur lopen.
Maar hij pakte mijn hand stevig vast.
Kamal, laat me nou met rust! Zei ik.
“nee, wollah ma ik laat je met rust, nooit!”
Ik keek diep in zijn ogen, hij had nog steeds mijn hand vast.
Ik weerde me af en trok mijn hand terug.
“Manar, wat is er? Zo ken ik je helemaal niet” zei hij met een zielige blik.
Ik gaf geen antwoord, hij kwam op me af en trok me naar zich toe en probeerde me te zoenen.
Laat me met rust, raak me niet aan!! Schreeuwde ik.
“Manar, zeg nu wat er aan de hand is”
Laat me los!!! Ik begon hem op zijn borst te slaan, maar hij bleef me stevig dicht bij hem vasthouden.
“Manar, doe rustig, en vertel wat er is”
Ik wil gewoon dat je me met rust laat. Ik deed echt mijn best om uit zijn greep te ontsnappen, maar hij was te sterk.
Ik gaf het op, ik was moe geworden.
Ik keek m aan met een boze blik.
“Manar, alsjeblieft lieverd wat is er?”
Ik keek em met een boze blik aan.
“Manar, kijk me alsjeblieft niet zo aan, ik kan er niet tegen als je boos op me bent”
Ik bleef stil.
“Manar, praat dan”
Wil je me los laten? Zei ik.
“oké, ik laat je los, maar je verteld me wat er met jou aan de hand is” zei tie en hij liet me los.
Ik wilde weglopen, maar hij pakte me weer.
Laat me losssssssss!!! Schreeuwde ik kei hard.
Hij deed zijn hand voor mijn mond.
“Manar, wollah ma ik laat je los tot je me zegt wat het probleem is”
Laat me los voordat er iemand binnen komt. Zei ik.
“schijt aan iedereen”
oh ja? Heb je ook schijt aan Nadia? Zij ik.
Hij keek me geschrokken aan.
Ik duwde me van hem af.
Nou? Heb je ook schijt aan je vriendinnetje?
“h…hoe.. hoe weet je dat?” Ik keek m aan met een kwade blik.
Dat doet er niet toe, ik weet het en klaar.
“Manar..ik..”
Hou maar je mond, je hoeft niks te zeggen.
Ik ben achter de waarheid gekomen, jij hebt al deze tijd tegen me zitten liegen, je hebt me laten geloven dat je van me hield.
Ik praatte en de tranen kwamen naar beneden, ik kon niet volhouden.
“Manar, ik…ik..het was niet mijn bedoeling om..”
Kamal, hou alsjeblieft je mond, jij was echt de laatste waar van ik dacht dat ie een player was. zei ik en ik had echt pijn.
“Maar Manar…ik...” Ik liet hem niet verder praten.
Kamal hou gewoon je mond, het kan me allemaal niks meer schelen, en ik wil dat je me gewoon met rust laat. Zei ik en ik liep weg.
Hij riep me nog maar ik liep gewoon weg.
En liet hem achter met en verwarde blik in het meisjes wc.

[noora]

Ik liep naar buiten en veegde mijn tranen weg.
Ik had zo erg veel pijn.
Toen ik naar buiten liep zag ik Sarah en Asma, ik liep naar ze toe en ze zagen dat ik had gehuild.
“Manar, wat is er?” Vroeg asma.
Ik ging zitten en vertelde ze over wat er daar net was gebeurd.
“Oooh Manar, saffie niet meer huilen, daar schiet je ook niet veel mee op” Zei Sarah.
“En wat zei Kamal?”
Niks, hij was verast zei ik.
Ze troostten me en even later ging de bel, ik liep naar mijn kluis en zag Kamal naar me kijken.
Ik negeerde hem en ging naar mijn volgende saaie les.

KAMAL:
Ik hoorde dat we voor vrij waren voor Ckv, dus dat wilde zeggen dat Manar ook vrij was.
Ik stond met Karim en vertelde hem over hoe Manar gisteren reageerde.
Even later zag ik Manar naar de wc gaan.
En besloot nu naar der toe te gaan, want dat was de enige moment dat ze alleen was.
Ik liep naar de meisjes wc en keek om me heen of iemand me zag.
Ik deed de deur open en zag Manar voor de spiegel met haar haren bezig.
“Kan ik nu misschien met je praten?” zei ik.
Ze keek me aan en schrok ze deed haar haren snel vast en wilde weglopen.
Ik hield er tegen en pakte haar bij haar hand.
“Kamal, laat me met rust” zei ze op een boze toon.
Nee, wollah ma ik laat je met rust, nooit! Zei ik.
Ik keek diep in haar ogen en mijn hart ging helemaal tekeer, haar prachtige bruine ogen glinsterden.
Ze weerde zich af en trok haar hand terug.
Manar, wat is er? Wat is er? Zo ken ik je helemaal niet. Zei ik.
Ze zij niks en keek me alleen maar boos aan.
Ik kon er niet meer tegen, ik trok er naar me toe en probeerde haar te zoenen, maar zij begon te schreeuwen en te slaan.
Ik bleef er vast houden en zij bleef maar schreeuwen.
Toen ik er los liet wilde ze weer weg lopen.
Ik trok er weer naar me toe en ze schreeuwde kei hard.
Ik deed een hand voor haar mond.
“Laat me los voordat er iemand binnen komt” Zei ik.
Schijt aan iedereen, zei ik.
“oh ja? Heb je ook schijt aan Nadia? Zei ze.
Ik schrok, hoezo Nadia?
“nou? Heb je ook schijt aan je vriendinnetje? Zei ze boos.
Shit! Tfoeeeee Manar wist het, ze wist dat ik met Nadia had.
Ik kon geen woord uit brengen.
Ze schreeuwde tegen me en kreeg tranen.
Toen ik zag dat ze begon te huilen, deed mijn hart pijn.
Ik had Manar laten huilen, ik heb Manar pijn gedaan.
Ik heb Manar’s ogen gevuld met tranen, ik heb die mooie glimlach die aaltijd op haar gezicht was veranderd in verdriet.
Ik had Manar’s hart gebroken.
Ze praatte en huilde en ik kon maar niks zeggen.
Manar liep weg en liet me alleen achter in het meisjes wc, ik was helemaal verward.
Ik liep eruit en ging naar khalid toe. “en?”
Ik was stil, en even later antwoordde ik: Ze weet het over mij Nadia.
Hij keek me met groten ogen aan, “Neeeeee, dat meen je niet?”
Ik had pijn, pijn omdat ik Manar pijn had gedaan.
“klote man, nu kan je er wel vergeten, vooral nadat je tegen der had gelogen” zei hij en maakte me nog banger met zijn woorden.
Maar hij had gelijk, ik kon Manar wel vergeten, ik had er teveel pijn gedaan.
“Ey Kamal, waarom zei je in hemelsnaam tegen der dat Nadia je ex was?” vroeg hij even later.
Ik keek m aan en antwoordde: Ik weet t eigenlij niet, ik was zo aan Manar gehecht dat ik er niet meer kwijt wilde.
En als ik tegen haar had gezegd dat ik een vriendin had, dan zou ze ‘denk ik’ wat afstandelijk zijn, en daar was ik dus bang voor.
“oh, dus als ik het goed heb, ben je echt verliefd op Manar?”
Ik keek hem aan en was helemaal in gedachten.
Natuurlijk was ik echt verliefd op Manar, anders had ik toch niet zo’n gevoel van binnen, en had ik toch ook niet zo’n pijn van binnen, en had ik zeker geen schuldgevoel.
Ik denk het wel, zei ik.
Ik heb nog nooit voor iemand deze gevoelens gehad, en bij geen enkele meisje met wie ik een relatie had voelde ik zo iets en was ik al helemaal niet bang dat ze zouden weten dat ik een ander had.
“Ewa a sahbi, dan zou ik als ik jou was, m’n uiterste best doen om haar terug te krijgen” Zei Karim.
Ik was stil en dacht na.

MANAR:
Het laatste lesuur was eindelijk voorbij en ik liep met Asma en Sarah de klas uit.
Ze liepen met mij mee naar mijn kluis, en ik zag Kamal naar me kijken.
Met een blik dat me pijn deed, hij keek me aan met een heel zielige blik.
Ik weerde me af en deed mijn kluis open.
En liep daarna weg met Sarah en Asma.
Even later hoorde ik mijn tel trillen, ik had een berichtje ontvangen ik opende het en las:
Als ik jou zou moeten bellen als ik aan je dacht, zou je telefoon 10 keer per seconde afgaan!!!
Xxx-Kamal.
Ik draaide me om en zag Kamal in de verte naar mij zwaaien.
Ik draaide me om en liep verder.
Thuis ging ik eerst bidden, eten en wat leren en vervolgens natuurlijk slapen!

[noora]

MANAR:
Het was al donderdag en ik en Kamal hadden sinds die keer in het toilet niet meer tegen elkaar gepraat.
Het deed me vreselijk veel pijn.
We keken heel soms elkaar aan heel snel, maar verder niks.

Het was de 3e lesuur en ik had les, ik was mijn werkboek vergeten in mijn kluis en ging hem halen.
Toen ik naar mijn kluis liep, liep er iemand zo snel dat ie mij niet zag aankomen, dus kwamen we kei hard tegen elkaar aan.
Ik had pijn aan me schouder en keek die persoon boos aan.
En toen ik zag wie het was schrok ik me dood.
Het was Kamal!!
Ik keek hem geschrokken aan.
We staarden elkaar aan.
Ik keek in zijn prachtige ogen die me deden vliegen.
Na een paar seconden gestaard te hebben, werd ik eindelijk wakker en weerde me af.
S..ssorry! Zei Kamal.
Geef niet zei ik zacht en draaide me om om verder te lopen, toen hij me riep.
“Manar! Heb je pijn?” ik keek m aan en hij glimlachte zo erg lief.
Nee, nee het gaat wel, zei ik stotterend.
“nogmaals sorry” ik knikte naar hem en liep verder.
Waiow, 3la spanning er tussen ons was, het leek fhal we kennen elkaar niet.
Het was heel erg raar, ik had die gesprekken tussen mij en Kamal gemist.
Ik pakte mijn werkboek en liep naar mijn lokaal.

D73
KAMAL:
Het was al donderdag en ik en Manar hadden nog steeds niet vanaf die ene keer met elkaar gepraat.
Ik had er zo erg gemist.
Die hele dag was ik in dromenland.
Toen ik en Manar tegen elkaar aankwamen, was er een hoge spanning tussen ons.
En hoe we elkaar aankeken.
Ik had Manar heel erg gemist, te erg.
Zo erg dat ik niet meer kon slapen, ze was de hele dag in mijn gedachten.
En als ik eindelijk eens sliep, kwam ze voor in mijn dromen.
Ik miste haar om me heen, ik miste haar lach, haar ogen, haar lippen alles gewoon.
Ik werd helemaal gek, vooral als ik haar zie lachen met die Khalid.
Wat werd ik dan jaloers!!
Manar negeerde me nog steeds.
Het was zaterdag ochtend en ik was pas wakker.
Het was rond het 3 uur ongeveer.
Ik maakte een kop koffie om wakker te worden en keek naar buiten.
Ik zag dat het prachtig weer was.
En mijn gedachten gingen gelijk naar Manar.
Ik was benieuwd wat zij op dat moment aan het doen was.
Zat zij ook verdrietig net als ik of was ze lekker buiten en was mij helemaal vergeten?
Ik keek om me hen en het viel me op dat mijn huis helemaal rommelig was.
Alles was vies en er lagen overal kleren op de grond.
Ik had de was niet gedaan, ik had gewoon geen zin.
Mn hele leven was rommelig geworden.
Ik herinnerde die dag dat Manar mijn huis helemaal had schoon gemaakt.
Ze had alles opgeruimd, ze had de was gedaan, had gedweild, gestofzuigd, m’n bed opgemaakt m’n keuken schoon gemaakt en zelfs mijn kast opgeruimd.
Ik kreeg schuldgevoel van binnen.
“Kijk wat Manar allemaal voor je heeft gedaan en op het laatst doe je der pijn” zei een stem van binnen.
Ik dronk mijn koffie op, en dacht aan die tijden met Manar.
Even later belde er iemand aan.
Ik liep naar de deur en keek uit het gatje.
Ik was bang dat het Nadia was, want ik had totaal geen zin in haar.
Ik keek en zag Karim, Nordin en Yassir.
Ik deed de deur open en ze kwamen binnen.
“Ben je pas wakker of zo?”
Jah man, maare waarom zo vroeg? Vroeg ik verbaast.
“Kamal lieverd het is al half 4” ze Karim lachend.
Ik keek naar de klok en het was inderdaad bijna half 4.
Ow, wollah ik dacht het was nog vroeg.
“Ey Kamal, er is vanavond wahed leuke gala feest, je gaat mee hè, en wollah als je nee zegt ik breek je” zei Nordin.
Ik keek ze aan, een feest! Dat was echt het laatste waar ik zin in had.
ik heb echt geen zin wollah. Zei ik.
“Wollah a Kamal als je niet mee komt ken ik je niet meer”
“Wat is toch met jou de laatste tijd? Je bent altijd druk aan het nadenken, en altijd zo chagrijnig, hoe komt dat a sahbi?” Vroeg Yassir.
Karim lachte, want die wist hoe het kwam.
Het kwam gewoon om het feit dat ik en Manar uit elkaar waren.
“Dus j gaat mee toch?” zei Yassir.
Ik weet et niet, wollah.
“Doe normaal a sahbi, het wordt tof man, overal chikies alles” zei hij met een grijns.
Ik keek m met een dooie blik aan.
Chikies, alsof dat me nu wat kon schelen, er was maar 1 echte chickie die mij echt interesseerde, maar die mag me niet en die ben ik dus ook kwijt.
“We komen je om 9 uur ophalen en dan ben je klaar, saffie?”
“Je hebt het beloofd hè!” zei Nordin en ze liepen weg.ik voelde de pijn van binnen, hoe zou ik in hemelsnaam neer een feest kunnen gaan en vrolijk zijn als ik zo’n pijn heb van binnen.
Wajemaaaaaaaa, ik werd gek.
Waarom, waarom a Manar heb je me zo verlaten?
Ik vergat steeds dat ik met Nadia had.
Toen ik het me weer herinnerde, wist ik het weer.
Manar had me verlaten omdat ik met Nadia heb.
Door Nadia, een persoon waar ik helmaal niet van hou, ben ik Manar (Het persoon waar ik ziels veel van hou) Kwijt geraakt.
In de plaats dat ik met Manar heb, heb ik met Nadia.
Ik begon net een gekke alleen te lachen.
Wuahahahaahah.
Ik kreeg opeens een idee die best wel logisch was.
Uit maken met Nadia!
Dat zei ik wel vaker, maar ik vergat het steeds.
Ik besloot Nadia nu te bellen en haat uitleggen dat ik niks voor haar voel.
Ik wilde geen minuut verspillen.
Ik wilde Manar’s blije gezicht zien als ik er vertelde dat het uit is tussen mij en Nadia.
Zodat wij weer net als eerst samen konden zijn, en haar in mijn armen houden.
Bij die gedachtes kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht.
Ik pakte mijn tel en zocht Nadia’s nummer.
Ik belde maar ik kreeg steeds voicemail.
Ik probeerde het steeds maar het hielp niet.
Ach, wat maakt het uit, ik maak het morgen wel uit als ik er zie.
Is beter dan via de telefoon.
Ik was weer vrolijk geworden, en ik besloot effe naar buiten te gaan.
Ik had wat frisse lucht nodig.
Ik deed snel een makkelijk trainingspak aan en liep naar buiten.
Ik liep gewoon wat rond, en even later zag ik een moeder en een klein meisje.
Dat meisje kwam me heel bekend voor.
Ik keek er aan en ik wist weer wie zij was.
Yosra het zusje van Manar.
Die vrouw was dan vast haar moeder.
Ze keek me aan en ze glimlachte, blijkbaar had ze me herkend.
Ik glimlachte terug.
Wat een schatje.
Ik liep weer verder en dacht weer aan mijn Manartje.

[noora]

MANAR:
Het was al weer zaterdag en ik verveelde me, maar toch had ik nergens zin in.
Ik keek me kamer in en mijn ogen vielen op iets dat glinsterde onder mijn kast.
Ik raapte het op en het was de ketting die ik van Kamal had gekregen.
Ik keek er naar en dacht aan die dag dat ik het had gekregen.
Hoe vrolijk ik was, en hoe verliefd.
Ik pakte de ketting, en deed hem in mijn jaszak.
Ik wilde het Kamal terug geven.
Zodat ik nix meer had, dat me nog deed denken aan Kamal.
Al wist ik diep van binnen dat het toch niet zou lukken.
Even later liep ik naar beneden en alleen mijn moeder en zusje waren thuis.
Yosra kwam op me af en ik deed er op mijn schoot.
“ey Manar weet je wie ik net zag?” vroeg ze.
Nou vertel het eens.
“Die ene lieve jongen.” Zei ze.
Ik keek er verbaasd aan, welke lieve jongen?
“ik weet niet meer hoe hij heet, mar we zagen hem en ander jongen die ene keer toen we naar Hoda gingen”Ik wist gelijk wie ze bedoelde, ze bedoelde Kamal.
Met wie was hij? Vroeg ik.
“Alleen en hij glimlachte naar me”
Ik keek er aan en gaf er een kusje op haar wang.
En dacht aan Kamal.
Aan die dag dat ik en Yosra hem en Khalid tegen kwamen.
Hoe hij me zoende, hoe gelukkig ik was.
Ik schudde alle herinneringen van mijn hoofd.
En ging eten, al had ik niet echt trek.
Na het eten ruimde ik op en waste af.
Toen liep ik naar mijn kamer.
Ik ging wat tv kijken.
En het was al rond het 8 uur, toen er iemand bij mijn deur aanklopte.
Kom binnen.
Er kwam iemand binnen, en het was Dina.
Hey Dina. “hoooi Mantje, wat ben je aan het doen?”
Ehm…niks.
“heb je plannen voor vanavond?” Ik keek er verbaasd aan.
Nee, hoezo.
“Gelukkig, want er is vanavond wahed leuke gala feest, en ik dacht ik neem Manar wel mee”
hahaha, bedankt maar ik heb totaal geen zin in een feest
“nou jah, Manar alsjeblieft kom mee, het word echt leuk”
Ik voel me niet lekker.
“Nou en Manar je gaat gewoon mee, kan me niks schelen”
“Kom op kleed je aan, doe wat leuks aan”
Wat? Gaan we nu dan?
“jah, hallo als wij klaar zijn met aankleden, is het al een uur of negen”
Ik keek er met een twijfelende blik aan.
Ik had echt geen zin om naar een feest te gaan, vooral met dit verdriet.
“Pleaseeeeee, Manar!”
Ach oké, alleen maar omdat jij het wilt”
Ik besloot toch te gaan want ik verveelde me en ik wilde effe alles vergeten en gewoon vrolijk zijn.
“Oké, ik ga nar huis om me aan te kleden en kom je om ongeveer 9 uur ophalen”
Is goed.
Ze ging weg en ik stond op en keek in mijn kast wat ik aan moest doen.
Ik wilde deze avond
Ik koos een funky driekwart rokje in het leger groen en roze, en koos voor boven een roze koltrui.
Ik deed leuke bij passende sieraden aan, ik stak mijn haar op en deed het vast met een klep.
Ik maakte me lichtjes op.
Deed liters parfum op en keek naar het resultaat.
Ik zag er tof uit, maar toch zag ik er verdrietig uit.
Kamal, heeft me teveel pijn bezorgd.
Ik schudde mijn gedachten af en probeerde een glimlach op mijn gezicht te toveren.
Ik wilde deze dag niet laten verpesten door Kamal.
Toen ik op de klok keek zag ik dat het al half 9 was.
Een paar minuten later hoorde ik iemand aan bellen.
Ik liep naar beneden en deed open, het was Dina.
Ze zag er schitterend uit, ze had haar haren los gedaan, en had een mooi zwart/roze jurkje aan.
Ik vertelde mijn moeder waar ik heen ging, en ik mocht als ik maar voor twaalven thuis was.
We liepen naar een auto en stapten in.
Ze stelde me voor aan die persoon, ene Fahed.
We stapten in en reden weg.

Toen we daar aankwamen, stapten we uit en liepen naar binnen.
Het was een grote zaal, en het was er best druk.
We liepen naar binnen, en iedereen stond te dansen.
We liepen naar een tafeltje en ik ging zitten.
“Manar, kom je niet dansen?” Vroeg Dina.
Nee, straks misschien.
“Oké”
Zij en Fahed liepen naar de dansvloer en begonnen te dansen.
Dina kon prachtig bewegen op de Marokkaanse chaabi muziek en het zelfde geld voor Fahed.
Ik keek om me heen en zag allerlei meiden met jongens dansen.
Soms kwamen er jongens vragen of ik wilde dansen, maar ik weigerde natuurlijk.
Even later kwam Dina en trok me de dansvloer op.
Ik begon op het ritme mee te dansen.
Na een paar nummers was ik dood op, en ging ik zitten.
Ik leerde Fahed beter kennen, en hij was een ontzettend gezellige jongen.
Ik had het echt naar mijn zin, en ik danste wel veel.
Vooral met Fahed.
Ik was Kamal voor heel even vergeten.
Na het dansen ging ik zitten en ging ik wat drinken.
Ik besloot effe naar buiten te gaan, want het was bloed heet daar binnen.
Ik ging naar buiten en zag Karim staan met een andere jongen en 2 meisjes.
Toen hij me zag leek het net of hij schrok.
Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte terug en kwam op me af.
“Hey Manar” Hoi Karim.
“Met wie ben je hier?” Met een vriendin. Zei ik.
“Oké, ene….Waar ga je nu naar toe?”
Gewoon k heb wat frisse lucht nodig, het is erg warm daar binnen. Antwoordde ik.
Oké.
Karim deed erg vreemd, net of er wat aan de hand was.
Oké, maare ik zie je nog wel, beslamma. Zei ik.
“Nee, manar wacht...ik Ehm ik..mag ik je wat vragen”
Ik keek hem verbaasd aan.
Ik heb gehoord van Ehm..Kamal wat er tussen jullie gebeurd is enne .”
Ehm…Karim ik wil daar liever niet over praten. Zei ik.
“Oh, oké”
Ik wilde weg lopen en wilde gewoon wat rondlopen .
Ik liep toen Karim opeens achter me was.
Ehm ….. Manar ikke..ehm… wil je met me dansen ?
Ik keek hem verbaasd aan, Kariml is er wat? Vroeg ik.
“Nee, er is niks” zij hij. Hoezo?
Nou, je doet zo vreemd.Zei ik.
Nee, er is niks. Zei hij glimlachend.
Ik keek om me heen en zag een jongen en een meisje hevig staan zoenen.
“Ey Manar, wil je effe mee komen, zei Karim.
En trok aan mijn hand.
Ik weet niet waarom maar iets dwong me te blijven kijken naar die 2.
Karim trok me mee, toen opeens dat stel stopte met zoenen.
Ik keek wie het waren en ik schrok me rot!
Het was Kamal!!
Kamal was aan het zoenen met een meisje, en het was geen Nadia.
Karim probeerde me mee te trekken.
Ik trok mijn hand terug en keek Karim aan. Die rood werd.
De tranen rolden over mijn wangen.
Ik keek ze weer aan, en ze gingen verder met zoenen.
“Manar, kom we gaan weg” Zei Karim.
Nee wacht effe! Zei ik.
Ik liep langzaam hun richting op en Karim volgde me.
Ze stonden nog steeds te zoenen, ze wilden maar niet stoppen.
KAMAL! Schreeuwde Karim. Uiteindelijk.
Kamal stopte en keek onze kant op.
Toen hij me zag werden zijn ogen groot.
Hij keek me geschrokken aan.
Ik keek hem aan met een vijandige blik aan.
Terwijl de tranen naar beneden stroomden.
Kamal bleef met grote ogen naar me kijken.
Ik kon er niet meer tegen
Ik veegde me tranen af en rende weg.
“Manar wacht!” hoorde ik Kamal nog roepen.
Ik rende en rende tot ik moe werd mijn tranen bleven naar beneden vallen.

[noora]

KARIM:
Ik stond met Nordin en 2 meisjes die we pas hadden leren kennen .
Toen ik manar opeens zag.
Ik schrok me dood.
Kamal was net met een meisje naar haar auto gegaan om wat te halen, je weet maar nooit wat ze flikken.
Ik moest wat doen.
Ik liep naar haar toe en begroette haar.
Hey Manar! “Hey Karim.
We praatten nog wat, en ze zei dat ze wat wilde rondlopen.
Ik probeerde zo veel mogelijk tijd te rekken.
Ze merkte aan me dat er iets aan de hand was, ze liep verder en ik volgde haar gewoon.
Ik begon allerlei vragen te stellen toen we twee hevig zagen zoenen.
Shit! Ik herkende Kamal meteen.
Ik trok Manar mee, ik zag dat ze hun kant op keek.
Shit man, ik wist niet wat ik moest doen.
Ze bleven maar zoenen, en toen ze stopten, zag ik Manar’s ogen groot worden, en daarna kwamen er tranen naar beneden.
Ik vond het zo zielig voor der meskiena.
Ze zag Kamal voor haar neus zoenen met een meisje, dat geen eens zijn vriendin was.
Kom we gaan weg. Zei ik.
“Nee, wacht” ze liep hun richting op.
Ik kon r niet meer tegen, ik had zo’n medelijden met Manar.
KAMAL! Schreeuwde ik.
Hij stopte eindelijk en keek onze kant op, en keek met grote ogen toen hij Manar zag.
Ik wist niet meer wat ik moest doen.
Manar keek em aan met een hatelijke blik en rende vervolgens weg.
Kamal duwde dat meisje genaamd Ghizlane van zich af, en wilde achter Manar aan rennen.
Maar ik hield em tegen.
Ik denk dat je der nu effe met rust moet laten. Zei ik.
Kamal was nog steeds verward.
Ghizlane kwam naar hem toe en pakte hem bij zijn hand.
“Is er wat?” vroeg ze.
Kamal keek er boos aan en duwde haar weg.
Ze was bijna gevallen.
Sorry Ghizlane, hij is een beetje boos, je kunt maar beter weg gaan. Zei ik.
Ze keek Kamal geschrokken aan en liep snel weg.
Kamal ging zitten.
Het is je eigen schuld. Begon ik.
Hij keek me boos aan en wilde me slaan.
Sla me maar, maar daar schiet je ook niks mee op zei ik.
Hij liet me los. “Waarom ya rabbi, waarom overkomt dit mij?”
Begon hij te schreeuwen.
“Nu mag ze me helemaal niet meer”
Ik keek hem aan en ik kon zien dat ie pijn had.
Kamal, als je zo van Manar houdt, waarom deed je dat dan? Vroeg ik.
Hij keek me aan en ik wist niet wat ik zag.

D77
Er viel een traan uit Kamal’s ogen.
Kamal huilde, hij huilde om Manar!!!
Kamal had ik nog nooit van mijn leven zien huilen, en al helemaal niet om een meisje.
Ik kon het gewoon niet geloven, dat wilde zeggen dat Kamal echt helemaal verliefd op Manar was.
Eerst geloofde ik het niet, ik dacht die zie je zo weer met een ander.
Maar dit was gewoon het bewijs.
“Ik weet het niet” Zei hij even later. “Ghizlane begon me steeds aan te raken en zo, en toen liet ik me gaan.
“Tfoe ik haat me zelf zo erg, nu kan ik Manar helemaal vergeten. Ze zal me nooit vergeven”
“Tfoe, Waarom ya rabbi, waarom ben ik überhaupt naar dit k*t feest gekomen”
Ik had medelijden met hem gekregen, al vond ik dat hij het voor zich zelf heeft veroorzaakt.
“Wat moet ik nu doen? Wat moet ik doen om haar terug te krijgen?”
“Ik zou het uitmaken met Nadia, en met haar nemen, maar nu kan ik het wel vergeten”
Saffie Kamal, ik denk dat je maar beter naar huis kunt gaan. Zei ik.
Hij keek me aan.
“Waarom heb jij haar niet tegen gehouden ofzo? Je wist toch dat ik met Laila was a sukkel” zei hij boos.
Ik kon niks doen man, ik zag er ook pas net.
Ik had me best gedaan om er tegen te houden.
Hij keek me boos aan.
“Het is allemaal jou fucking schuld, jij kon dit allemaal voorkomen, als jij haar had tegen gehouden, was dit allemaal niet gebeurd”
Ik keek em hoofdschuddend aan.
Weet je wat, ik ga geen eens meer in wat je zegt.
Geef mij maar de schuld of doe wat je wilt.
Je hebt zo’n pracht van een meid zoveel pijn bezorgd, je had er moeten zien hoe ze jullie aankeek.
En kom je mij hier de schuld geven, wollah a Kamal hchoema 3lik.
Ik keek hem voor de laatste keer aan en liep vervolgens weg.

[noora]

KAMAL:
De woorden van Karim hadden me geraakt.
Diep geraakt, ik voelde mijn hart bonken.
En mijn hoofd zou ieder moment kunnen ontploffen.
Ik sloot mijn ogen en haalde diep adem.
Karim had helemaal gelijk, alles wat hij zei is waar.
Het was mijn eigen schuld, ik had zoveel pijn.
Ik voelde mijn ogen weer vochtig worden.
Waarom ya rabbi, waarom ben ik de persoon waar ik van hou kwijt?
Ben ik eindelijk echt verliefd geworden op iemand, heeft die persoon een bloed hekel aan me.
Ik had nog nooit, nog nooit had ik ook maar een traan laten vallen om zo iets.
Ik wilde mezelf het liefst vermoorden.
Ik had die moment een hekel aan me zelf.
Ik walgde van me zelf.
Na een paar uur, besloot ik naar huis te gaan.

MANAR:
Ik rende gewoon door totdat ik echt niet meer kon.
Ik kon ieder moment flauwvallen.
Ik kon niks meer zien door al het vocht in mijn ogen.
Ik was helemaal stuk van binnen.
Ik kon mijn zelf nier beheersen.
Alle mensen keken me aan, ik rende gewoon verder ik wist geen eens waarheen.
Ik zag een bankje en ging zitten.
Mijn hart ging helemaal tekeer.
Ik had zo’n pijn, gewoon niet te beschrijven.
Ik ging zitten en probeerde tot rust te komen.
Ik kon door de moeheid niet eens fatsoenlijk adem halen.
Ik huilde zo veel, ik probeerde te stoppen maar het kon niet.
Mijn ogen hielden niet op.
Alle beelden kwamen weer naar boven, Kamal en dat meisje hoe ze bezig waren.
Nu pas merkte ik echt dat ik dik werd geplayd.
Ik werd gek, ik wist niet eens waar ik was.
Toen ik wat rustiger werd, probeerde ik te ontdekken waar ik was.
En ging naar huis.
Toen ik thuis aankwam, waren mijn ouders tv aan het kijken.
Ik groette snel en rende naar mijn kamer.
Alles wat ik kon doen was janken, janken en nog eens janken.
Ik had mezelf opgesloten in mijn kamer, zat alleen maar in mijn bed ook mijn tel had ik uit gedaan.
Ik wilde gewoon alleen zijn.
Mijn moeder klopte steeds bij me aan.
En dan zei ik met een trieste stem dat ik aan het leren was voor het eindexamen.
Maar toch merkte ze dat er wat was.
En zo was ik de hele weekend.
Ik had nergens zin meer in.
De volgende dag had ik school.
Ik had een belangrijk tentamen dus ik moest wel gaan, anders was ik echt niet gegaan.
Ik stond met tegen zin op, ik zag er niet uit, ik ging mijn gezicht wassen, tanden poetsen, omkleden, opmaken want ik leek wel een vogelverschrikker, en deed mijn haar vast.
Ik was zo te zien te laat want Sarah en Asma waren al weg.
Toen ik op school aan kwam, zag ik Karim.
Hij glimlachte en ik glimlachte droog terug.
Ik keek in mijn agenda wat ik had en zag Ckv staan.
Oh nee, shit!
Ik moet naast Kamal zitten.
Ik bedacht om te gaan spijbelen, maar ik besloot liever niet. Want ik kon niet het hele jaar niet gaan omdat Kamal daar ook was.
Ik pakte mijn boeken en liep naar mijn lokaal.

Ik pakte mijn boeken en liep naar mijn lokaal.
Ik klopte aan en liep naar binnen.
Alle ogen waren op mij gericht. Onze Ckv meester was er gewoon weer.
“Oh kijk Kamal, Manar is toch wel gekomen, nu zit je hier wel om een reden” Zei de meester en iedereen lach dubbel.
Ik keek heel droog en vooral naar Kamal die me aankeek.
Ik had mezelf beloofd hem nooit maar dan ook nooit te vergeven.
Hij had me gewoon zoveel pijn bezorgd.
Ik liep naar mijn plaats en ging zitten, ik zag dat Kamal me aankeek.
Ik deed mijn boek open en deed ze3ma mee met de les.
Tijdens de les, legde Kamal een blaadje op mijn tafel.
Ik negeerde het, want ik was echt niet van plan het te lezen.
Ik wilde dat dit lesuur zo snel mogelijk afgelopen was, maar het leek juist eeuwen te duren.
Effe voordat de bel ging, wilde de meester nog wat zeggen.
“Dames en Heren, zoals jullie weten was ik er niet voor de vakantie, ik lag in het zieken huis.
Jullie hadden eigenlijk dat verslag al ingeleverd hebben.
Maar ik weet dondersgoed dat toen jullie hoorden dat ik er niet was, niemand er nog aan heeft gewerkt.
Dus daarom leveren jullie het woensdag in.
Kamal keek me aan en ik negeerde hem.
Shit man, wat moet ik nu doen? Ik wilde echt niet meer met Kamal verder gaan.
Dat zou ik niet kunnen.
Ik had Kamal verder die dag de hele tijd genegeerd.
Ik had Sarah en Asma verteld over wat er gebeurd was.
Ze vonden het vreselijk en scholden hem uit.
“En wat ga je nu doen, wat het verslag betreft?
Ik weet het niet, ik weet het echt niet, maar ik ga alvast niet verder met Kamal.
“Maar Manar het is een belangrijk verslag, het telt zwaar mee”
Jah, ik ga de meester vragen of ik alleen verder mag.
“ik hoop voor je dat het kan”
Toen ik vrij was, ging ik meteen naar meneer Van Santen.
Ik liep zijn lokaal binnen en hij glimlachte.
“Dag Manar” hey Meester.
Ehm..mag ik u wat vragen? Het heeft met het verslag te maken.
“aha, hebben jij en meneertje Kamal moeite?”
Ehm..nee ik wil niet meer met Kamal verder gaan.
Hij keek me verbaasd aan.
“Huh? Maar waarom? Ik dacht dat jullie perfect met elkaar konden opschieten”
Jah maar er zijn gewoon wat problemen tussen ons ingekomen, en ik wil gewoon niet meer met hem samen werken.
“Oh, maar dat kan nu niet” waarom niet?
“Nou, je redt het niet tot woensdag, om het verslag af te krijgen”
Jah maar kan ik het dan niet wat later inleveren?
“Nee, want dan is het niet eerlijk tegenover de andere, en ik moet het cijfer snel hebben”
Ik was stil geworden.
“Sorry Manar, maar ik denk dat je gewoon effe moet volhouden. Het is belangrijk.”
Ik keek hem aan en knikte, en liep weg.


Ik was diep in gedachten, ik wilde echt niet met Kamal verder gaan.
En dat was ik ook niet van plan, al was het een heel belangrijk verslag, het kon me niks schelen.
Ik was namelijk echt koppig. : D
Ik pakte mijn boeken uit mijn kluis die ik nodig had en liep naar de bushalte.
Asma en Sarah waren op school gebleven om verder te gaan met verslag.
Ik liep naar de bushalte toen er iemand achter me was.
Ik draaide me om en zag Kamal.
Ik wilde weg lopen, maar hij hield me tegen.
Rot op! Zei ik.
Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem.
“Manar, ik weet dat je boos bent, en daar heb je de recht op. Maar alsjeblieft laat me het je uitleggen”
Ik keek m aan met een vieze blik.
Uitleggen! Weet je hoe vaak je dit zegt.
“alsjeblieft Manar”
Hou je bek. Kamal ik vond jou helemaal, ik stopte en verzamelde moed bij elkaar…ik vond jou helemaal te gek, ik vond je echt ….Leuk.
Je hebt me zo erg vaak gekwetst, te vaak!
“Manar ik…
Je komt me nu niet zeggen dat je voor al deze pijn die je me hebt bezorgd een uitleg hebt, want daar trap ik echt nooit meer in.
Het kan mij ook helemaal geen moer meer schelen, wat ik van jou vind is gewoon een vieze vuile fucking player.
“Manar”
Hou je mond, en zeg mijn naam niet meer.
Ik ken jou niet meer, dus laat me met rust.
Je hebt me al geplayd toch? Ewa klaar ga maar lekker weer opzoek naar een ander. Want ik zal het je nooit vergeven, echt nooit.
Ik wilde verder lopen maar hij hield me tegen.
“Manar alsjeblieft, alsjeblieft luister naar me”
Nee, ik wil niet en ik ga niet naar je luisteren.
“Manar je hebt gelijk in alles wat je hebt gezegd, en ik weet dat ik je veel verdriet heb bezorgt, en het spijt me, het spijt me echt vreselijk, echt wollah het spijt me.
Ik schudde mij hoofd en kek m aan.
Als jij denkt dat ik je ooit zal vergeven, dan heb je het zo erg mis, ik heb jou helemaal uit mijn gedachten gewist, en dat wil ik zo houden.
Dus laat me met rust en probeer het niet.
En wat je me ook zegt ik zal het je nooit vergeven.
Hij keek me aan met een bedroefde blik.
“Dus je haat me?” Vroeg ie.
Ik keek m aan, recht in zijn ogen.
En bleef kijken.
Z’n ogen maakten me gek, ze zitten maar in mijn gedachten, zijn blik alles.
Ik sloot mijn ogen en opende ze weer.
Ik zag dat de bus kwam, en duwde hem opzei.
En wilde weg lopen, toen ik me iets herinnerde.
Ik voelde de ketting in mijn zak en pakte het eruit.
Als het goed is, is deze van jou, en gooide het op de grond voor zijn voeten.
Ik liep naar de bus en stapte in.
Zonder dat ik door had dat Nadia aan de overkant alles heeft gezien, en misschien wel gehoord.

[noora]

NADIA:
Ik stond samen met Hajar in een hoekje te roken, toen ik opeens dat meisje zag met wie ik Kamal altijd zag.
Ze was me erg opgevallen, ik zag haar en Kamal vaak samen lachen enz.
Ik had Kamal wel gevraagd wie dat was maar hij zei dat ze samen een verslag moeten maken.
Maar toch had ik het gevoel dat er wat meer was.
Ik zag haar naar de bushalte lopen toen opeens Kamal achter haar was.
Ze startte een gesprek maar ik kon niet precies horen wat ze zeiden.
Ik zag haar boos naar hem kijken en een beetje tegen hem schreeuwen.
En Kamal probeerde haar wat te vertellen maar zij gaf hem de kans niet, en ik zag aan Kamal’s gezicht dat hij verdrietig was.
Ik probeerde te luisteren naar hun gesprek maar het was lawaaierig.
Ze wilde weg lopen maar Kamal hield haar tegen steeds.
Waar hadden ze het nou over? Ik was echt nieuwsgierig. En tegelijkertijd was ik ook heel erg jaloers.
Als ik haar met Kamal zag, het leek net alsof ze elkaar leuk vonden.
Kamal zag ik alleen met haar lachen, en als ik naar hem toe kwam veranderde hij gelijk.
Toen ze klaar waren met het gesprek, wilde dat meisje weglopen maar draaide zich om en ik zag dat ze wat op de grond gooide en wat zei.
Ik keek wat het was en zag iets glinsteren.
Het leek op een ketting.
Ik schrok best wel, waarom gooide ze de ketting voor Kamal’s voeten?
Ik wilde het echt weten, wat was er tussen hun?
Dat meisje stapte de bus in en Kamal bleef kijken tot de bus uit het zicht verdween.
Vervolgens raapte hij de ketting op, en keek er naar.
Het leek wel alsof ie gehypnotiseerd was, hij bleef naar dat ketting kijken.
Ik besloot naar hem toe te gaan, ik was echt jaloers geworden.
De band tussen mij en Kamal was uit elkaar gegaan.
We deden niks meer samen net elke ander stel, we spraken elkaar nauwelijks.
Ik liep op hem af en pakte hem bij zijn schouders.
Hij schrok en draaide zich om.
Meteen zag ik dat zijn blik veranderde.
Hey lieverd, wat doe je? Ik zag dat ie diep in gedachten was.
Hij makte zich los, en liep verder.
Ik liep gewoon achter hem aan.
Kamal, kan ik effe met je praten? Vroeg ik.
Hij keek me geïrriteerd aan.
“Niet nu Nadia!” Jawel, ik moet nodig met je praten. Drong ik aan.
Hij keek me aan en zei: “Wat is er?”
Kunnen we eerst gaan zitten?
Hij zuchtte en we gingen zitten en ik begon.
Ey Kamal, ik heb zitten na denken en er is me iets opgevallen.
Onze relatie is zo verandert, ik bedoel we spreken elkaar niet meer, we doen niks meer samen.
En ik vroeg me af hoe dat kwam.
Hij keek me aan en ik zag dat ie weer druk in gedachten was.
Hallo, Kamal heb je me wel gehoord?
Hij werd wakker van zijn gedachten en haalde diep adem.
“Ey Nadia ik heb nu effe geen zin om het hier over te hebben, ik heb hoofdpijn en ik ga naar huis”
Maar Kamal… hij stond op en liep weg.
Ik bleef geschokt achter
Waarom deed hij zo tegen me? Het leek alsof ik em geen reet kon schelen.
Hoe kwam dat?
Het eerst wat me op kwam, was dat meisje.
Na dat gesprek tussen hun was Kamal diep in gedachten.
Ik moest actie nemen, want ik wilde Kamal echt niet kwijt.
Elke meisje op school hoopt Kamal te kunnen krijgen, maar van al die meisjes heeft hij mij gekozen.
En dan komt niet opeens een nieuw meisje en pakt hem af.
Dus niet!!
Ik was druk in gedachten en stak een sigaretje op.

D82
KAMAL:
Ik had het hele weekend pijn van binnen, ik deed niks anders dan thuis zitten met Manar in mijn gedachten.
Ik kon niet tegen het feit dat ik en Manar uit elkaar zijn.
Ik moest steeds denken aan die dag dat ze me zag zoenen met Ghizlane.
Toen school begon, hadden we het eerste uur Ckv.
Ik zou weer naast Manar zitten, maar dit keer zou het anders zijn.
Ik had de hele dag niet tegen Manar gepraat, want ze negeerde me helemaal.
Tot ik er naar huis zag gaan.
Ze liep naar de bushalte, ze was gelukkig alleen, ik liep achter haar aan.
We waren diep in gesprek, ze schold me uit, maar dat vond ik niet erg want ze had gelijk.
Ze zij dat ze me nooit zou vergeven en dat ze me eerst een te gekke jongen vond, en dat ik er te veel pijn heb bezorgd.
Ik had pijn van binnen als ik er zo zag.
Ze keek me aan met een vijandige blik.
Ik probeerde haar uitteleggen dat ik er helemaal niet aan het playen was, maar ze gaf me die kans niet.
Toen ze klaar was, wilde ze weg lopen maar draaide zich nog om en gooide wat op de grond.
Ik keek er naar en zag dat het die ketting was die ik er had gegeven.
Ze stapte de bus in en ik bleef verdrietig achter.
Ik raapte de ketting op, en alle herinneringen kwamen omhoog, ik en Manar op het strand, hoeveel liefde er tussen ons was als we elkaar zoenden, hoeveel we hadden gelachen.
Ik ging helemaal kapot van binnen, ik had alles stuk gemaakt, alles verpest vooral wat ik laatst had gedaan.
Ik bleef naar het ketting kijken, toen er opeens iemand achter me was.
Ik schrok en keek om, het was Nadia 
Ze wilde met me praten, maar ik had totaal geen zin.
Maar ze drong aan, en vroeg me hoe dat komt dat we zo uit elkaar zijn gegaan, en waarom we niks meer met elkaar doen.
Ik had hoofdpijn dus ik had totaal geen zin om daar over te praten.
Ik stond op en liep weg.
Toen ik thuis aan kwam, trok ik mijn pyjama aan en ging wat tv kijken.
Er was niks bijzonders op tv, dus deed ik het maar uit.
En keek om me heen, ik voelde me zo eenzaam, ik had Manar om me heen gemist.
Ik had haar aanwezigheid bij me gemist.
Ik dacht aan al wat Manar tegen me zei.
Hoe ze tegen me praatte en hoe ze me aankeek, met pijn.
Maar ze had me geen antwoord gegeven op mijn vraag.
Ik vroeg er of ze me haatte maar ze zei nix, dus dat wilde zeggen dat Manar me in ieder geval niet haat.
Ik was helemaal verward, ik kon niet meer helder na denken, ik was helemaal in de war.

[noora]

MANAR:
Ik had alles gezegd wat op mijn hart was, ik had me hart gelucht.
Ik had Kamal uitgescholden en vernedert.
Maar toch was ik verdrietig, ik had echt liever in zijn armen gestaan.
De volgende dag was ik weer laat, ik deed lekker rustig aan want haasten had ik geen zin in.
Ik liep naar mijn kluis en zag Asma en Sarah staan.
“Ey manartjueeee” huh? Hebben we geen les of zo?
“Nee, we zijn vrij”
oh, oké. Ik deed mijn kluis open en stopte mijn tas der in.
We liepen naar de kantine en gingen zitten.
“Ey Manar, hoe gaat het met je?” Vroeg Sarah opeens.
Ik keek ze verbaasd aan.
Goed hoor, hoezo?
“Ewa, we zien je niet meer zo vaak, alleen op school en dan ben je ook zo stil en zo, niet net als vroeger.
Of laat ik zeggen, sinds wat er is gebeurd met Kamal”
Ik keek ze aan en glimlachte.
“Zelfs Khalid merkte dat er wat met je aan de hand is” Zei Asma.
Hoezo dan?
“Hij zij dat je zo verdrietig doet, en zo stil bent”
“Manar, vergeet Kamal, want anders blijf je je hele leven verdrietig!”
Ik sloot me ogen en haalde adem, en was diep in gedachten.
Was het maar zo makkelijk om Kamal zo snel te vergeten, kon dat maar.
“Manar, Khalid vindt je echt een leuke meid”
Ik werd wakker van mijn gedachten en keek ze aan.
Ik vind Khalid ook een leuke jongen.
“Nee Manar, we bedoelen echt leuk”
Ik keek ze verbaasd aan.
“Wahib heeft me verteld dat Khalid je echt leuk vind, en dat hij zijn best deed om jou dat te laten merken, maar hij merkte dat je geen interesse had, en hij merkte dat je Kamal meer zag staan”
Ik was verward, vond Karim mij al deze tijd leuk? Waarom heb ik er dan niks van gemerkt?
Ik heb er niet echt iets van gemerkt. Zei ik.
“Jah, vind je t gek, je bent alleen maar met Kamal bezig”
“Kamal is jou niet waard, jij verdient beter”
Ik was diep in gedachten.
Ik had echt niet door dat Khalid mij leuk vond.
Ik niks door, ik wist geen eens wat er om me heen gebeurde, ik leek wel een dode.
Kon ik maar van Khalid houden, khalid was tenminste geen player.
Even later ging de bel, ik liep naar mijn kluis, toen er opeens iemand naast me stond.
Het was Kamal.
Ik keek m aan en negeerde hem gewoon.
“Ey Manar, ehm…wanneer gaan we verder met het verslag?”
Ik keek m aan, welke verslag?
“Van Ckv!”
Als jij denkt dat ik nog met jou verder ga, dan heb je het helemaal mis, want ik ga voor geen goud verder met jou.
“Maar het is een belangrijk verslag, het telt voor de helft mee met onze eind examen”
Ja, nou en. Ik wil gewoon niet meer met jou samen werken punt.
“Manar, wanneer ben je van plan me nou te vergeven? Wanneer geloof je nou dat het me echt spijt?”
Hij keek me met een droevig blik aan.
Nooit, je hebt zo vaak tegen me gelogen ik zal je nooit kunnen vergeven, dus probeer ook niet, laat me gewoon met rust.
“Maar Manar, ik mis je echt, je betekent echt veel voor me”
Ik keek m hoofdschuddend aan.
Je weet maar niet van stoppen hè, waarom begrijp je het niet, ik trap niet meer in jou stomme woorden.
Ik duwde hem opzij en liep weg.

D84
KAMAL:
Manar wilde niet meer verder met het verslag. (Wat ik al verwacht had)
Het kon haar niks schelen dat het mee telt met het examen.
Ze geloofde geen woord van wat ik zei.
Ik kon er niet tegen, ik werd gek.
Mijn liefde voor Manar werd met de dag steeds groter.
Ik had een paar foto’s op mijn tel staan van mij en Manar.
Ik was helemaal dat ik die nog had.
Toen we op het strand waren, we zagen er zo gelukkig uit.
Met onze armen over elkaar heen.
Ik kreeg er kippenvel van, ik verlangde naar Manar.
Ik had ook een foto waarop Manar me op mijn wang kuste, ik kreeg bijna tranen als ik er naar keek.
Ik moest Manar hoe dan ook terug krijgen, voordat iemand me voor is.
Ik wil dat ze me gaat geloven, en vooral vertrouwen.

MANAR:
In de pauze stond ik bij mijn kluis toen ik Khalid bij de zijne zag.
Ik besloot dit keer een gesprek te beginnen, want normaal gesproken doet hij dat altijd.
Hey Khalid. “Oh, hoi Manar”
We praatten verder, en ik deed heel vrolijk en luisterde dit keer goed naar wat hij zei.
We liepen lachend naar de kantine, waar ik Kamal zag staren. We gingen zitten.
Waar zijn die andere vier?
“Ik weet t niet, ik zag Sarah en Wahib samen”
“Wahib vertelde me dat Anas Asma wel ziet staan”
Oh is dat zo? Wat leuk! 4 tortelduifjes.
Hij keek me aan en glimlachte naar me.
Het viel me op dat Khalid een heel mooie lach had.
Khalid was ook absoluut niet lelijk, hij zag er ook altijd goed uit, en het aller belangrijkst hij heefd een heel goede innerlijk.
Ik had gehoopt dat ik op Khalid viel, en niet op Kamal.
Ik en Khalid hadden een leuk gesprek, en we kwamen meer van elkaar te weten, en leerden elkaar daardoor beter kennen.
Hij vroeg me of we wat leuks zouden doen na school.
Ik had eigenlijk helemaal geen zin, maar ik besloot toch wel mee te gaan.
Ik wilde weer eens wat gaan doen, in plaats van de hele tijd triest in mijn kamer zitten.

[noora]

Aan het eind van de schooldag, hoorde ik iemand me roepen.
Ik keek om en zag, Dina op me afkomen.
“Manaaar”
Hey Dina.
“Waar was je naar toe gegaan zaterdag? Tijdens dat gala”
Oh ja, ehm ik werd gebeld door mijn moeder, en die zij dat ik naar huis moest komen.
“Kon je dat niet effe door geven, ik maakte me zorgen man, en vooral Fahed”
jah sorry.
“Fahed vertelde me dat hij je echt leuk vind”
Ik keek er verbaasd aan.
“Jah, hij vond het heel jammer dat je weg was, hij vroeg me om je zijn nummer te geven, en hem te bellen om een keertje wat leuks te gaan doen”
Ze gaf me een blaadje, en ik zag er Fahed’s nummer op staan.
Wat moet ik hier mee?
“Ehm..bellen als het goed is”
Ik keek er aan en ze glimlachte.
“Maar ik spreek je nog wel, doei”
Ik bleef verward achter, met dat blaadje in mijn hand.
“Hey Manar” hoorde ik Asma en Sarah achter me.
Oh hoi.
“Wat is dat?” Vroeg Asma.
En wees naar het blaadje in mijn hand.
Oh ehm..dit kreeg ik net van Dina, het is een nummer van een jongen die ik leerde kennen in die gala”
Ik vertelde ze het verhaal.
“Weet je, ik ben niet helemaal zeker van die Dina, ik vertrouw er niet helemaal” Zei Sarah.
Ik keek er verbaasd aan.
Waarom niet ze is hartstikke aardig.
“Ja, maar toch, ze is zo geheimzinnig”
“Ey Manar zullen we wat leuks doen vandaag, lang niet gedaan” Zei Asma.
Ik keek ze glimlachend aan, sorry maar ik heb een afspraakje.
Ze keken me verbaasd aan.
“Met wie?” vroegen ze in koor.
Met Khalid.
Ze keken me blij aan.
“Oh wat leuk, heeft ie je eindelijk gevraagd”
“Wahib zei tegen me dat Khalid bang was dat je zou weigeren of zo”
Echt? Meskien! Zei ik.
Ey Asma trouwens, is het waar dat jij en Anas met elkaar hebben?
Ze keek me geheimzinnig aan.
“Jah klopt, nou niet echt wat met elkaar hebben, maar dat gebeurd wel” Zei Sarah.
“Ey Manar, wat zij meneer Van Santen trouwens over dat verslag?”
Ik mocht niet, hij zei dat hij de cijfers snel nodig had en dat het me niet zal lukken.
“Ooh, en wat nu?”
Jah, ik weet t niet, alles behalve verder gaan met Kamal.
“Maar Manar, het is belangrijk. Je gaat je cijfer toch niet laten verknallen om zo iemand?”
Jah, maar ik kan niet anders, ik kan toch niet verder met Kamal na alles wat hij me heeft aan gedaan.
Wat zouden jullie in mijn plaats doen?
“Ik weet het ook niet eigenlijk, ik ben het aan de ene kant met je eens en aan de andere kant weer niet” Zei Asma.
Khalid kwam er bij en even later besloten we om te gaan.
We gingen eerst naar een restaurant en bestelden wat te eten.
Ik voelde me meteen op mijn gemak, en ik vond het erg gezellig.
We lachten en praatten over van alles, hij vertelde me over zijn familie en over zijn verleden.
Ik vertelde hem ook allerlei dingen.
Terwijl we zo aan het praten waren, gingen mijn gedachten automatisch naar Kamal.
Steeds zag ik in de plaats van Khalid Kamal zitten.
Ik werd gek, ik probeerde me op Khalid te concentreren maar mijn gedachten wilden niet.

D86
ASMA:
Manar was weggegaan met Khalid, en ik en Sarah besloten het verslag af te maken die we morgen moesten inleveren.
We zaten in het computerlokaal, we waren druk bezig met het verslag.
Ik moest naar mijn kluis om wat te halen.
Toen ik naar beneden liep, zag ik Kamal naar me kijken, ik keek m met een vuile blik aan.
Toen ik bij mijn kluis stond, hoorde ik iemand achter me.
Ik draaide me om en zag Kamal.
Ik pakte wat ik nodig had en wilde weg lopen.
“Ey... Asma wacht alsjeblieft” Hoorde ik em zeggen.
Ik draaide me om en bleef hem met die vuile blik aan kijken.
Wat is er?
“Asma, alsjeblieft ik zal je voor eeuwig dankbaar zijn als je me helpt met Manar terug krijgen”
Me blik veranderde bijna in schrik.
Sorry? Pardon? Wat zegt u?
Je maakt grapje zeker, zeg alsjeblieft dat je grapje maakt.
“Waarom? Is dat zo raar dan? Ik hou echt van der wollah, ik kan echt niet meer zonder haar, ik heb echt spijt van wat ik had gedaan”
Ik bleef em aan kijken, maar het leek alsof ie de waarheid sprak, hoe hij keek en hoe hij praatte.
“Wollah Asma alsjeblieft je bent me enige hoop”
Hij keek me aan met z’n zielige ogen.
Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik wist niet of ik em wel moest geloven.
Ik had 2 stemmen in mijn hoofd.
De ene zei help hem, hij meent wat ie zegt.
En de andere stem zei, hij liegt, hij is een player je moet m niet geloven, hij heeft je al een keertje gebruikt om vrienden met Manar te maken, en kijk hoeveel pijn hij haar heeft bezorgd.
En toen ik dacht aan de betraande ogen van Manar, veranderde mijn blik weer in haat.
Weet je a Kamal, eigenlijk had ik je nu kunnen geloven, maar na die ene keer dat je gelogen had, en Manar weer pijn hebt gedaan kan ik je nu niet geloven.
Je hebt mijn beste vriendin pijn gedaan, en dan ga ik je niet helpen om er weer pijn te doen.
“Nee Asma, wollah ma ik lieg, ik zweer het je ik hou echt van er, het doet me pijn als ze zo tegen me doet, alsjeblieft help me”
Ik werd gek, ik wist niet of ik em moest geloven, hij leek zo serieus. Maar ik wilde niet het risico nemen.
Sorry Kamal maar ik kan je dit keer niet helpen, dit moet je zelf regelen.
“Nee, nee Asma alsjeblieft help me dan”
Kamal, nee ik wil me er niet mee bemoeien.
Stel dat Manar je helemaal niet meer wil, ze is nu trouwens weg met Khalid dus, en ik denk niet dat ze je mist.
Ik zag zijn blik veranderen, en zijn ogen glinsterden, het leek fhal hij moest huilen.
Ik keek m voor de laatste keer aan, en liep weg.

D87
KAMAL:
Ik zag Asma de trap afkomen en ze keek me vies aan.
Ze liep naar haar kluis en ik liep achter haar aan.
Ze draaide om en negeerde me.
Ik smeekte der me te helpen, Manar terug te krijgen want zij was mijn enige hoop.
Ze bleef me met die blik aan kijken en te vragen of ik een grapje maakte.
Maar toen ze me serieus zag praten veranderde haar blik een beetje.
Ik keek er smekend aan en haar blik veranderde in medelijden.
Ze was diep in gedachten en toen ze weer wakker werd, veranderde haar blik weer in woede.
Ze zei dat ze me nu niet meer kan geloven na wat ik heb gedaan, en ik maar proberen te overtuigen dat ik echt van Manar hou.
Maar het had geen zin, ze zei dat ze er niet meer mee wilde bemoeien.
En dat ik het zelf moest regelen.
En nog erger, ze vertelde me dat Manar weg was gegaan met Khalid.
En liep toen weg.
Mijn hart ging helemaal tekeer en ik voelde wat van binnen.
Jaloezie, ik was zo jaloers geworden.
Manar was met een andere jongen.
Ik had al het idee dat Khalid, Manar probeerde te versieren.
Ik was degen die bij Manar hoorde te zijn in plaats van Khalid.
Ik bleef voor me uit staren, wat moet ik nu doen? Als ik Manar kwijt raak ga ik dood.
Ik kan niet zonder haar leven, zei is het enige meisje die mijn hart heeft kunnen stelen, en nu ben ik er kwijt.
Ik was diep in gedachten, toen er opeens iets in me op kwam, ik schrok bij die gedachten.
Mij hart ging helemaal tekeer, ik was bang geworden.
Stel dat Khalid Manar verkering vraagt, en Manar dan ‘ja’ zegt.
Dan is mijn leven gewoon voorbij.
Ik zou het echt niet overleven, Manar met een ander.
Nee, nooit. Ik werd helemaal agressief en bang als ik daar aan dacht.
Dat zal Manar niet kunnen doen toch? Manar houd van me, ik weet het zeker, zoiets zou Manar nooit kunnen doen.
Ik probeerde tegen me zelf te liegen en me zelf gerust te stellen.
Maar het lukte niet, ik moest wat doen voordat het echt gaat gebeuren.
Ik moest het tegen houden.
Maar hoe? Hoe zou ik Manar kunnen tegen houden om niet met Khalid te nemen terwijl ze zo een hekel aan me heeft.
Terwijl ze denkt dat ik er heb geplayd. Hoe?
En ik kreeg nooit de kans om met er te praten, ze was nooit alleen en als ze alleen is geeft ze me die kans niet.
Ik was druk in gedachten toen iemand me van achter liet schrikken.
Het was Karim.
Ik had hem meskien beschuldigd die dag van het gala, terwijl het mijn eigen schuld was.
“Ewa Kamal, wat doe je her zo alleen?”
oeff ik word gek a Karim, ik word echt gek.
“mmhm Heeft het met Manar te maken 3awed?
Jah, wie anders!
“Wil ze nog steeds niet met je praten?”
Nee, ze wil niet naar me luisteren, ze wil me niet geloven.
“En wat ga je nu doen dan?”
Wollah ma ik weet, ik moet iets verzinnen voordat ze van me wordt afgepakt door die Khalid.
“Welke Khalid? Van je klas bedoel je?”
Jah.
“Ja, ik zie ze vaak samen, dus als ik jou was zou ik snel actie voeren”