Hayat en haar dromen (waargebeurd!!)

[MarocMissy]

Origineel gepost door divaah
ik weet het antoord al...
Yemma zei NEeeeeeeee meisje ze hebbeb geen geld hij is arm je trouw met die monster va onze eige falilie hebik met je vader afgesproken...en dat was het verhaal

JA HE ENNE TROUWENS ALS ZE NIET TROUWD MET DIE HAFID HOEF JE NEIT MEER VERDER TE SCHRIJVEN!!!! DAN IS HET NIET LEUK MEER

[Nadiah]

oooh.. wat een mooi verhaal..

[Simran]

“Wat? Wil je met die arabier trouwen? Allah yahfath, een arabier nog wel. Ik wil niet dat mijn dochters met een arabier trouwen.” Ik kon mijn oren niet geloven, yemma die weigert omdat hij een arabier is. Nee hoe kon ze me dat aandoen. Waren arabieren dan geen mensen? Resoluut stapt ze weg nadat ze nog zegt: “Je gaat niet met hem trouwen!” In tranen blijf ik achter. Mijn mooie droom was in een keer kapot gegaan. Ik heb mezelf die nacht in slaap gehuild. De enige vraag die door mijn hoofd ging was: Waarom
Hafid was niet een snelle opgever, en kwam de volgende dag weer terug. Hij besloot niet te stoppen voordat hij Hayat als zijn vrouw naast zich had. Hij wilde haar, en wilde haar met niemand delen. En de gedachte alleen al dat zij met iemand anders zou zijn dat maakte hem gek, en dreef hem tot wanhoop. Yemma begon eindelijk een beetje dor te krijgen dat hij oprecht van mij hield, en dat het een blijver was. Ze begon wat milder te worden, en ik kon haar stap voor stap om te praten. Ze begon eindelijk van gedachte veranderen. Totdat mijn neef, de zak (zijn naam begon goed, zakaria) er lucht van kreeg, en begon mijn moeder te bespelen. Wat hem sneller dan mij lukte. Ze luisterde meer naar hem dan naar mij. Hij was tenslotte familie en probeerde alles te gebruiken om zijn zin te krijgen. Ik begon hem nog meer te haten dan ik al deed, nu zat het zo diep, dat ik eerder zelfmoord zou plegen dan met hem te trouwen. Er gingen dagen voorbij, en Hafid en ik waren ontzettend ongelukkig. We waren dolverliefd, en er stonden andere mensen ons in de weg. De liefde tussen Hafid en Hayat groeide met de dag meer. Hoe meer ze uit elkaar werden gehouden, des te sterker hun liefde werd.
De schoolbel ging en Hayat pakte haar spullen bij elkaar snelde naar buiten. Ze had vandaag een afspraakje met Hafid. Hij was zo lief geweest om een plekje te zoeken waar weinig bekenden kwamen. Maar vandaag voelde ik me niet echt op mijn gemak. Er was iets vreemds, ik kon het maar niet grijpen. Ik had zo`n bang gevoel in mijn buik, en Hafid voelde dat aan. “Wat is er meisje? Melk?” “Hafid ik heb een raar voorgevoel. Alleen weet ik niet wat het is.” “Het zal inshallah wel niks zijn, lieverd.” Ik zie ineens een vreemd figuur, hij doet zo opvallend ik probeer nog te kijken, maar hij verschuilt zich ineens. Het zal wel niks zijn, sinds dat gedoe met mijn neef ben ik nogal snel achterdochtig. Hafid leidt me af, en heeft het over de toekomst. Oh wat wou ik graag dat het waar was wat hij zei. “We huren een huisje, totdat we geld genoeg hebben, en dan kopen we een huisje. Nog wel voordat we kinderen krijgen, anders wordt het veel te duur. Hoeveel kinderen wilde jij ook alweer?” Ik kijk hem aan en krijg tranen in mijn ogen. Ik probeer weg te kijken, zodat Hafid mijn tranen niet ziet. Maar ik was net te laat, hij had het al gezien. “Lieverd, metebkish, niet huilen. Het komt wel goed. Ik houd van je en laat je niet meer gaan. Ik wil de rest van mijn leven met je delen, en niemand kan daar ooit tussen komen.” Oh wat wilde ik dat graag geloven, maar ik wist hoe de familie kon zijn. Zo vol haat, en medogenloos. Als iets ze niet zinde dan gingen ze over lijken. Maar ik knikte om hem gerust te stellen. Hij knijpt me bemoedigend in mijn hand. “Ewa Hayat tover die oogverblindende glimlach eens op je gezicht.” Automatisch volgt er een glimlach op mijn mond. En precies op datzelfde moment zag ik ineens een flits, en nog een paar keer. Dit keer zag Hafid het ook, en we keken in de richting van waar de flitsen vandaan kwamen. We zagen nog net op het nippertje wie het was, en keken elkaar verschrikt aan. Hij sprong op en rende Zakaria achteraan. Na een poosje kwam hij terug. Ik keek hem verwachtingsvol aan, maar hij schudde zijn hoofd, ten teken dat hij hem niet had gevonden. Ineens werd mij duidelijk waar dat ene gevoel vandaan kwam. Ik keek Hafid aan en huilde toen alof mijn leven ervanaf hing. “Ssstt, liefje, het komt goed.” Ook al wist Hafid dat de situatie nu verergerd was, maar hij wilde me zo graag gerust stellen. “Fikri, hij zal me vermoorden. En de hele familie....” Door het snikken kwam er alles maar half uit. Hafid probeerde me te troosten, en vertelde zacht dat alles goed zou komen. Maar ook hij wist diep in zijn hart dat het niet zo was. Maar hij zou voor haar vechten, ze was waar hij voor leefde. Hij wilde en kon niet zonder haar verder. Hij zou wel een manier vinden om haar voor zich te winnen.

[islamietje]

nerrie nerrie..........dit is te erg voor woorden!! ehm... ff zoeken hoor....maak het af?!!! mm jah dat zijn de juiste woorden jah!! hahah liefs,xxxxislamietje

[Simran]

Hahahaha, thx....

Mag ik jullie erop wijzen dat het een waargebeurd verhaal is??
Een meisje vond dat ik goed kon schrijven , en heeft mij dit verhaal in de grote lijnen verteld, en ik ben er een geheel van aan het maken.....

[Simran]

Alsof we allebei wisten dat we voor de laatste keer echt bij elkaar zouden zijn, waren we stil en keken elkaar alleen maar aan. We wilden van elkaar genieten. Alsof we het gezicht van de ander in ons geheugen wilden printen. Plots boog Hafid zich langzaam voorover, en gaf me een vederlichte kus. Ik was als aan de grond genageld, en kon me niet bewegen. Ik zag hem dichterbij komen, en voelde al die vlinders in mijn buik ineens allemaal onrustig worden. Nog nooit had iemand mij eerder gekust, dit was de eerste keer. Al die maanden was hij nooit verder geweest dan alleen maar mijn hand vast houden. Ik voelde zijn lippen op de mijne, maar voordat ik het goed en wel doorhad, waren zijn lippen alweer weg. Het was een kleine en vederlichte kus, maar het had ervoor gezorgd dat ik een eindje heb rondgezweefd. Ik was even wezen vliegen, maar sta nu weer met mijn benen op de grond. “Ehm, sorry, misschien had ik niet mogen...” Ik schudde zacht mijn hoofd, en kon amper een woord uitbrengen. Ik voelde dat ik hevig stond te blozen, en er verscheen een kleine glimlach om zijn lippen. Verdroefd lopen we naast elkaar, met een loodzwaar gevoel. We kunnen allebei moeilijk afscheid van elkaar nemen, maar uiteindelijk zijn we noodgedwongen om toch wel afscheid te nemen.
Voordat ik een stap over de drempel heb gezet, hoor ik mijn moeder schreeuwen. “Hayat, a ghanza azji lehna, kom hier.” Oh nee, hij had het al verteld, de schoft. “Wat is er yemma?” “Wat is er, je vraagt nog wat er is??” Ze was buiten zichzelf van woedde. “Zakaria vertelde me dat je met die jongen was? Ik had je gezegd dat je bij die Arabier uit de buurt moest blijven. En nu gedraag je je ook nog als een ****, en gaat weg met hem?” “La, a yemma, je weet toch hoe Zakaria is, hij liegt vaak.” “Waarom zou hij liegen als hij niks heeft gezien hè? Ik geloof je niet.” “Wacht maar tot Fikri thuis is, dan zal je het weten, zomaar met, met die Arabier gaan.” Ze kwam dreigend op me af, en ik ontweek nog net een klap, wat haar nog bozer maakte. Vlug rende ik naar mijn kamer, en hoorde haar nog achter me schreeuwen. Uren later hoorde ik Fikri thuiskomen, ik bereidde me alvast voor. Hij kwam stormend de kamer binnen en gooide de foto`s op bed. “Trut! Je maakt onze familie ten schande.” Ik keek en zag de klap die recht op me afkwam. Gek genoeg kon ik mezelf niet bewegen, het deed me allemaal niets meer. Ik voelde de pijn niet. De pijn die ik in mijn hart voelde, was veel erger dan de klap die ik in mijn gezicht kreeg. De volgende dagen leek alsof ik in een gevangenis zat. Een gevangenis met wild vreemde mensen om me heen. Ik mocht niet meer met hun aan tafel zitten, ik was in hun ogen onrein. Ik werd totaal genegeerd. Wat me veel pijn deed. De enige familie die ik had, behandelde me als een wildvreemde. Ik had hun ten schande gemaakt. Maar was dat zo? Als je van iemand hield en er voor uitkwam, was dat een schande? We wilden met elkaar trouwen, en het werd ons verboden, dat was pas een schande. Maar hoe kon ik hun dat duidelijk maken?
De buitenwereld zag ze niet meer, ze zat vast tussen de vier muren om haar heen. Die uiteindelijk op haar afkwamen. Ze mocht niet meer naar school, waar ze het zo naar haar zin had. School was haar enige uitvlucht, om even het huis en de dagelijkse dingen te ontvluchtten. En Hafid, ze miste hem ontzettend. Hij was de enige waar ze voor leefde, als ze niet met hem kon en mocht samenleven, dan wilde ze niet meer. Dan had haar leven geen zin meer. Iedere avond kwam hij toch even kijken naar zijn mooie Hayat met haar mooie amandel ogen. Ze konden dan uren naar elkaar kijken, en dan zwaaide hij uiteindelijk naar haar, en blies een kusje naar haar toe. Ze konden het niet aan. Ze werden waanzinnig van de gedachten dat ze niet bij elkaar konden zijn. Hayat ging dan op haar bed liggen, en susde zichzelf dan in slaap met de eindeloze tranen die stroomden. Zo ging het iedere avond...

[islamietje]

owhhhh dit is echt niet leuk meer!!! ik bedoel...het is wel leuk maar erg zielig!! wajow echt die jongen en die meisje hebben echt veel mee moeten maken!! wajow ga door man!!! lief,xxxxislamietje

[moidiana]

maak asjeblieft dat verhaal af!!
heel zielig en mooi verhaal hoor!!

[Simran]

Dank je wel meiden, ik ga mijn best doen, maar aangezien ik met een paar verhalen bezig ben, naar school ga en werken moet, en daarnaast ook nog eens mijn sociale contacten moet onderhouden natuurlijk
En nog eens aan het voorbereiden ben voor de vakantie (poeh, zucht) heb ik helaas niet zoveel tijd, maar ja we gaan ons best doen......

[Aphrodite]

Hey meid, goed verhaal zeg, maar maak het nou af. Het zou echt zonde zijn als je dat niet deed. Ik wacht met spanning af....

Kus Aphrodite

 

 

LET LOVE LEAD THE WAY!!

[Nawel22]

Hoi Simran!

Wilde je even feliciteren met je verjaardag en vragen of je dit verhaal nog af gaat maken.

groetjes

Nawel

[Nadiah]

ja ik sluit me helemaal bij nawel aan..
Nadia

[Simran]

Ik zal inshallah vanavond een stuk erbij zetten....

[Yamina]

Een mooi verhaal, maar waarom maakt niemand zijn verhaal af, vind ik echt zo jammer!

[nouel]

maak het nou aub af
ik hou het niet meer!!!!!