Hayat kan zich die ene dag nog heel goed herinneren, die ene dag die hun leven in een klap heeft verandert. Het was op de dag dat haar vader overleed. Haar moeder zo jong als ze nog was, had het na het overlijden van haar man erg moeilijk gekregen. Haar man was waar ze op bouwde en op vertrouwde, dat was nu allemaal weg, en moest alle taken van hem overnemen. Het was niet erg makkelijk voor haar. Oh wat wilde Hayat zo graag de pijn van haar moeder wegnemen. Ze had drie kinderen, Hayat, Farida en Fikri. Omdat het in rif moeilijk was voor een vrouw om te gaan werken, besloot ze om te gaan verhuizen naar Tetouan. De moeder van Hayat was erg gesteld op de eer van familie dus was ze nogal erg streng tegenover haar kinderen en begreep de puberjaren niet van haar dochter. Zeker nu ze geen vader meer hadden, moest ze extra goed opletten, want wat zullen de mensen gaan denken? Kijk dat gezin, ze hebben geen vader meer en doen waar ze zin in hebben. Helaas, maar zo ging het nou eenmaal bij de mgharba. Dat moest yemma niet hebben natuurlijk, en zeurde altijd en overal op. Hayat mocht gelukkig wel naar school, dat had ze hard nodig, ze was nog maar 14 jaar en had de kennis hard nodig. Maar de schoolmeisjes die zaten in de puberteit en kregen natuurlijk ook aandacht van de jongens. Maar Hayat had iets speciaals, ze sprong eruit tussen al die meiden, en kreeg daarom extra veel aandacht van de jongens. Ze had prachtige bruinblonde haren en amandel groene ogen!(men zegt dat niemand perfect is maar als je onze mooie Hayat ziet dan verander je razendsnel van gedachten.). Hayat was moest er niks van hebben, ze wilde graag haar school afmaken, en wilde later een goede baan krijgen. Ze wilde niet net zoals de rest zijn, getrouwd en wel met een heel stel kinderen om haar heen. Nee Hayat wilde haar eigen toekomst bepalen, en niet vast zitten aan een man die ze amper kende en die voor haar de dienst uitmaakte. Nee voor Hayat was dat niet weggelegd, ze droomde vaak over haar toekomstige echtgenoot. Hij respecteerde haar en hadden een mooie leven voor zich. Ze zaten op een en dezelfde hoogte. Plotseling stoot haar vriendin, Lemya, haar aan. “Kijk daar heb je die ene jongen weer.” Hayat werpt een blik in de richting waar Lemya naar keek, en zag inderdaad die jongen die haar iedere dag volgde. Hij wilde iedere keer zo graag een blik werpen op de mooie amandel groene ogen die ze had. “Hij heet Hafid, Hayat”, hoor ik Lemya zeggen. Ze keek nog een keer naar hem, en vond hem er goed uitzien. Maar Hayat liet nooit merken dat ze wat in hem zag. Ze ging naar huis en ging op haar bed liggen dromen over die mooie Hafid. Met zijn mooie ree bruine ogen. Hoe zou het zijn als we elkaar spraken, als we als verliefd stelletje zouden lopen? Zucht… “Hayat!!!” Oh jee yemma roept, ik moet haar zeker weer gaan helpen, ik was net zo lekker aan het dromen. “Oh yemma, wat zie je er toch weer stralend uit vandaag,” zeg ik in mijn goeie bui. “Ja ja denk je dat ik daarmee het eten op tafel krijg? Zid yellah, schil die aardappels.” Ik werp haar een zure blik en begin aan de aardappels, met een dromerige blik denk ik weer even terug aan mijn mooie Hafid.
“Stenna a le3ayla, bgit enkoelek shi hazja (wacht even meisje, ik wil je even wat zeggen).” In eerste instantie wilde ik doorlopen. Maar Lemya vond dat ik best even naar hem kon luisteren. “Eshnoe?” “Ehm..” hij begint ineens te stotteren, en ik kan met moeite een grote glimlach onderdrukken. “Ik ehm, ik wil je vragen hoe je heet.” “Hoe ik heet?? En waarom wil je dat dan weten?” “Ik nou ik wil dat gewoon graag weten.” “Ik heet Leila,” lieg ik snel. Maar precies op dat zelfde moment zegt mijn vriendin: “Hayat.” Hij kijkt me aan en zegt: weet je dat zeker a Hayat? Ik voel dat ik een beetje rood wordt, en zeg verlegen: “smehli, mijn naam is Hayat.” Zijn ogen klaren op en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. “Wil je een keertje wat met mij gaan drinken?” “Nee, ik moet naar huis, ik moet naar mijn moeder.” “Wacha, een ander keertje misschien. Beslamma.” “Beslamma.” Ik liep verder naar huis en voelde me hartstikke licht, alsof ik aan het zweven was. Goed gehumeurd, kwam ik thuis. “Salam a mamma.” Ze keert haar gezicht naar me en zie de donder al op haar gezicht. Oh jee, wat is er nu weer aan de hand. “Waar ben je geweest? Kijk hoe laat het is, je weet dat je gelijk na school naar huis moet komen. Stel je voor als iemand jou ziet? Wat zullen ze zeggen.” “Smehli a yemma, ik moest nog even wat overschrijven van Lemya,” verzin ik snel. Oh jee dacht ik, ik hoop maar dat niemand me met Hafid heeft gezien. Stel je voor wat ze zullen zeggen. Dat kan ik yemma niet aandoen. Maar ik deed toch niks verkeerds? Hij vroeg me wat en ik gaf antwoord. “Ik wil dat je in het vervolg direct naar huis komt,” schreeuwt yemma verder, “anders zeg ik tegen Fikri dat je buiten de professionele slaapster uithangt, en dat zal je weten.” Nee niet Fikri, dacht ik. Hij kon soms zo kwaad worden om niks. Hij denkt sinds mijn vader dood is dat hij hier de baas is, en de dienst uitmaakt. Dat terwijl hij zelf achter de meiden aan zit en niet erg heilig is, maar dat zijn de jongens. Oh wat haatte ik hem soms. “La, la a yemma, het zal niet weer gebeuren.” “Zid yellah ga je omkleden en kom me helpen met het eten, ik ben je dienstmeid niet.” S`avonds toen ik in mijn bed lag, droomde ik weer over Hafid, en hoe die ene mooie glimlach op zijn gezicht was verschenen. Ik wilde hem graag weer zien, maar ik zou weer moeten wachten tot morgen. Ik voelde nu al dat ik zenuwachtig was. Hoe zou hij er morgen uitzien? Net zo mooi als iedere dag? Ik rook vanmiddag dat hij een beetje royaal was geweest met een flesje parfum. Ik begon te giechelen, en hoorde yemma roepen dat ik stil moest zijn. Ik viel uiteindelijk in slaap met de gedachten dat ik hem morgen weer zou zien. En droomde een hele mooie droom, dat ze al gelukkig getrouwd was met Hafid, en er was al een kleine op komst, ze waren zo gelukkig, en...