De liefde die me ontglipte (waar gebeurd!) Dit verhaal is waar gebeurd, vanwege privacy heb ik de namen uit de verhaal verandert.
Het begon allemaal op een koude winterse novemberdag. Ik voelde iets, maar ik kon niet thuis brengen wat het nou was. Ik bleef er maar aan denken, maar kon het maar niet grijpen. Het zweefde om me heen, maar kon het net niet pakken. Totdat plots er iets in mijn hart knapte. Ik wist het opeens. Het had allemaal te maken met wat er afgelopen zomer is gebeurd. Ja wat is er eigenlijk van de zomer gebeurd? De jongen waar ik zo (onbewust) hopeloos verliefd op was, is verloofd!!! De tranen rolden over mijn wangen wat moest ik nou? Hoe heeft dat kunnen gebeuren?? Dat terwijl ik hulpeloos zat toe te kijken. Mijn hoofd tolde, ik zag niets meer het werd zwart voor mijn ogen. Ik werd wakker en lag in mijn bed. Ik keek naast me mijn zus Rachida zat naast me. “Wat is er gebeurd vroeg ik?”. “Je bent flauw gevallen, kom nu maar drink iets en ga dan maar weer slapen”.Door mijn hoofd ging alleen ik moet hem spreken. Ik had besloten om de volgende dag hem te bellen en het hem te vertellen.
Zo vaak heb ik het nummer gedraaid naar het toestel van mijn neef, maar durfde het niet. Wat moest ik zeggen; hai neef ik bel je even om te zeggen dat ik verliefd op je ben? Dat kon ik gewoon weg niet.
Na eindelijk een paar maanden moed bij elkaar verzamelen, en veel tranen die hebben gestroomd, had ik de moed bij elkaar verzameld. Ik dacht ik bel hem gewoon wat heb ik te verliezen? Ja, ik heb eindelijk een smoes om hem te bellen het was nieuwjaar. Dan raken we in gesprek en dan kan ik het hem vertellen, we waren tenslotte beste vrienden van elkaar, het moet toch kunnen? Dat was wat ik dacht, maar in werkelijkheid wist ik niet waarom ik hem wilde bellen. Ik draai nerveus het nummer, met een bonzend hart. Wat zou hij denken, wat zal hij zeggen, ging er door mijn hoofd. Met trillende vingers wacht ik af… He zijn telefoon stond uit. Teleurgesteld draai ik het nummer nog een keer, en wacht in spanning af. Hij gaat (mijn hart springt op)…..niet over. Met het lood dat nu in mijn schoenen leg ik neer. Ik had nu het lef, misschien durf ik de volgende keer niet meer. Ik loop naar huis en ga gelijk naar bed. De volgende dag werd ik wakker met rode ogen. Iedereen die me vroeg wat er was snauwde ik af of ik mompelde ik maar wat.
Zo gingen er weken voorbij, totdat ik op een dag thuiskwam van school. Yemma riep vanuit de keuken iets. Het bloed gonsde door mijn oren, en mij hart begon steeds sneller te kloppen. Hoorde ik het goed?? Voor alle zekerheid loop ik naar de keuken en vraag aan yemma wat ze zei. “Lieverd je oom komt vandaag en….” De rest hoorde ik niet meer. Door mijn hoofd ging, Novel. Novel komt. Mijn god hij komt echt. Ehm hoe moet ik me gedragen, wat moet ik in godsnaam zeggen. Ik ren naar boven, en pak de telefoon op en bel mijn beste vriendin. “Nadia moet je eens horen, Novel komt….”
Een paar uur later, nadat ik me mooi had gemaakt natuurlijk ging opeens de deurbel. Mijn god ze zijn er…. Mijn hart begon te bonzen, en ben nog nooit zo nerveus geweest. Na wat heen en weer gelopen te hebben in mijn kamer, moest ik uiteindelijk wel naar beneden. Ik doe de kamerdeur open, en ja hoor daar zit hij. Hij kijkt me even recht in de ogen en ik voelde iets tussen ons, ik doe net of ik het niet zag en loop snel in de richting van mijn tante. Nadat ik iedereen had gegroet, was hij als laatste aan de beurt. Wat moet ik nou doen? Vroeger gaf ik hem altijd vier zoenen op zijn wangen, we waren tenslotte neef en nicht, en waren heel close met elkaar. Maar dat kan ik nu toch niet doen? Stijfjes geef ik hem een hand, en vraag hoe het met hem gaat.
“Dikra” hoor ik iemand roepen. Opgelucht loop ik de kamer uit. “Kom me effe helpen met de koffie, ik zag je ook zo ongemakkelijk zitten daar in de kamer dus dacht roep je even”. “Thanks, dat had ik wel effe nodig”. Enfin we gingen weer terug en zaten in de eethoek. Totdat ik ineens word overspoeld met oude herinneringen. De bruiloft van mijn broer was min of meer afgelopen. We zaten in Marokko op stah (het dakterras). Ik bleef achter samen met Novel, en mijn nichtje. Hij had de bendir nog in zijn handen en begon er zachtjes op te slaan. “Dikra inoe, shem itwarigh theghzjoena, yareken em ithren” (mijn Dikra ik zie jou boven die schittert net als de sterren). “Dikra inou shem ighari thenomero ouhit” (mijn Dikra jij bent mijn nummer 1). Hij had ook zo'n mooie stem om te zingen, je kon gewoon wegzwijmelen.
“He waar zit je met je gedachten”. Plots kijk ik om me heen en zie dat Novel me had aangestoten. “Zo he jij zat ver weg, zat je aan je vriendje te denken?”. Ik voel dat ik bloos, maar schud gauw nee. En ga over op een ander onderwerp. Mijn hersenen werken op volle toeren; ik moet nu iets doen anders komt er nooit wat van. Ik trok de stoute schoenen maar aan. “Ehm,” begin ik zachtjes “ik heb je met nieuwjaar nog geprobeerd te bellen maar ik kon je niet bereiken” zei ik zo nonchalant mogelijk. “Oh dat kan wel kloppen, ik heb een nieuw nummer. Wacht heb je pen dan zal ik je em wel even geven”. Wow dat ging makkelijker dan ik dacht. Maar ja wat wil je eigenlijk met zo’n vriendschap. Poeh effe afblazen zeg, nou de eerste stap was genomen. Nu moest ik hem nog alleen zien te spreken. De rest van de tijd vloog om nu ik me wat meer ontspant had. We praatten wat, lachten wat. Totdat de tijd was aangebroken om weg te gaan. “Hey Dikra ik heb een nieuwe auto gekocht he”. “Oh wat leuk wat voor een is het”?? “Een BMW” “Oh dat zijn mooie auto’s ik ben daar helemaal gek op”. “Ja dat weet ik”. Hij zei dat op een aparte toon en glinstering in zijn ogen die ik niet goed thuis kon brengen.
Ik lag nog uren te draaien in mijn bed, “Ja dat weet ik” ging de hele tijd door mijn hoofd heen.
Geplaatst door Apodo 
