Verhaal

[nabilaa]

het vervolg zal snel komen......ik heb het alleen even heel erg druk en dat gaat even voor.....
maar ik beloof snel een vervolg te schrijven

xxxx

[Meknessia_warda70]

ja wij willen graag willen hoe het afloopt....................................

[tangergirlhanan]

hey mooie verhaal man maar is het nou echt gebeurt of is het een verzonnen verhaal maar inieder geval dat maak niet zoveel uit maar wanneer komt de vervolg nou het is 10 juni en het vervolg is nog steeds niet gekomen probeer er pleaas tijd voor te maken!!!!!

[Nadiah]

Nabila,
Blijft dit verhaal gewoon op in deze topic?? of in dat aparte storyboard??
ga zo verder.. het iz een mooi verhaal..
greetz Nadia

[nabilaa]

allereerst wil ik even zeggen dat het wel de bedoeling is dat dit verhaal op het storyboard terecht komt. ik heb dit verzoek al wel ingediend, maar er is nog niet op gereageerd....

reactie op tangergirlhanan: het verhaal is helemaal verzonnen...

enneeeeh...ik ben nu bezig met een vervolg en zet het er zo op...

xxxx

[nabilaa]

Karim liep richting centraal station en besloot vanaf daar de bus te nemen richting het bedrijf waar Imane werkte. Aangekomen bij de bushalte waar hij op moest stappen, zag hij zijn bus net wegrijden. “ja hoor! heb ik weer!” mompelde hij een beetje in zichzelf.
Gelukkig hoefde hij niet lang te wachten op de volgende bus…..
Na een klein uurtje was hij dan eindelijk gearriveerd bij het bedrijf waar Imane voor werkte. Hij stapte binnen en de receptioniste vroeg hem of ze hem kon helpen.
“Misschien kunt u me wel helpen ja”, zei karim. “ik ben namelijk op zoek naar iemand”
“Kun je misschien wat duidelijker zijn?" Vroeg de receptioniste
Karim legde uit dat hij op zoek was naar Imane en dat hij niet zeker wist of ze hier nog als medewerkster stond ingeschreven. De receptioniste wilde haar gegevens zoals vanzelfsprekend niet geven, want die gegevens waren immers vertrouwelijk.
“Maar mevrouw, u begrijpt het niet. Dit is de enige mogelijkheid om nog met haar in contact te komen en ik weet écht niet hoe ik anders aan haar gegevens kan komen om haar op te zoeken. Alstublieft mevrouw, ik weet me anders geen raad meer. Ik wil haar zó graag vinden, maar er is gewoon echt geen andere mogelijkheid meer. Ik heb echt alles al uitgeprobeerd”
Na nog een paar minuten verder gepraat te hebben, besloot de receptioniste dan eindelijk te kijken wat ze voor hem kon doen. Ze kon hier niet zomaar zelf over beslissen en liep daarom een naar de manager van het bedrijf.
Nadat ze terug gekomen was, kreeg Karim te horen dat het helaas niet ging. Ze mochten nou eenmaal geen gegevens aan ‘vreemden’ meegeven. Hij kon immers niet bewijzen dat hij Imane kende.
Karim wilde de manager dan persoonlijk spreken. Hij wilde er gewoon echt alles aan doen om het adres van Imane te achterhalen. Hij moest gewoon deze laatste poging nog wagen…
Na een kwartier had de manager even tijd voor hem. Karim legde de manager het nodige uit en smeekte de manager bijna om hem in ieder geval het telefoonnummer van Imane te geven. Dit kon immers geen kwaad.
Gelukkig was de manager wel meelevend en uiteindelijk besloot hij dan ook het telefoonnummer aan Karim te geven. Karim was weer helemaal in de zevende hemel en bedankte de manager voor zijn hulp.
Karim haastte zich naar huis. Hij wilde Imane zo snel mogelijk bellen, want hij wilde haar stem zó graag weer een keer horen….
Thuis aangekomen ging Karim op de bank zitten en pakte snel zijn telefoon. Karim was ene beetje zenuwachtig en allerlei vragen kwamen weer in zijn hoofd op…hij verzette zich tegen deze vragen en besloot maar meteen te bellen. Hij móést haar spreken!….enigszins zenuwachtig draaide hij het mobiele nummer dat hij van de manager had gekregen en hij hoorde de telefoon overgaan……

[lekkerding]

Hey Nabilaaaaaaaaaa
waarom vraag je niet aan de moderator of jou verhaal ook bij de verhalenrubriek kan worden geplaatst?????????????????

Enne ga zo doorrrrrrrrrr je verhaal is TOPPIE

Beslammaaaaaaaaaaaaa

[nabilaa]

ik heb het verzoek al ingediend, maar er is nog niet gereageerd, terwijl ik wel één van de vaste schrijfsters zou worden.....maar ik wacht af en anders vraag ik het morgen gewoon nog een keer!

en natuurlijk allemaal bedankt voor de complimenten

[RIF_CHICKIE]

het is echt een mooi verhaal, echt waar,
nabilaa je moet echt wat doen met je talent!!!!

en tuurlijk snel een vervolgie maken kuzzie
N

[lekkerding]

VERVOLG VERVOLG VERVOLG VERVOLG VERVOLGGGGGGGGGGGGGG

[nabilaa]

Imane was even in slaap gedommeld maar ze schrok wakker door de telefoon. Ze was blij dat haar mobieltje naast haar lag, anders had ze weer eerst één van haar zusjes moeten roepen om haar telefoon aan te geven. Imane keek op het display en zag dat ze anoniem werd gebeld. “Wie belt er nou weer anoniem!”, zei ze hardop. Eigenlijk had Imane geen zin in een gesprek met een vreemde aan te gaan. Degene die belde moest wel anoniem zijn, want Imane sloeg bekende nummers altijd meteen in haar telefoonboek op. Ze besloot toch maar op te nemen, want een slechte eigenschap van haar was haar nieuwsgierigheid en die won het ook deze keer van haar.
“Hallo?” zei ze vragend………ze hoorde niks…….”Hallo, met wie spreek ik?”…….Het was nog even stil aan de andere kant van de lijn en net toen ze voor de derde keer een beetje boos wilde vragen wie er nou aan de andere kant van de lijn was, hoorde ze: “Imane? Ik ben het, Karim”

Imane kreeg een brok in haar keel en kon voor een moment niks uitbrengen. Was hij het echt??? Ze werd er emotioneel van, maar wilde dat niet meteen laten merken. Ze slikte even en zei met een zachte stem: “hallo Karim, hoe is het met je?”
Het gesprek begon erg moeizaam, maar voor ze het wisten waren ze in een diep gesprek gewikkeld en vertelden elkaar alles wat ze de afgelopen tijd hadden meegemaakt. Imane legde alles uit over haar vertrek uit het ziekenhuis en Karim legde uit hoe hij uiteindelijk aan haar nummer was gekomen. Daarna praatten ze nog over van alles en nog wat en na ongeveer twee uur gekletst te hebben moesten ze het gesprek beëindigen.
“Ik wil je zien, Imane” zei Karim
“Ja, ik jou ook maar het kan niet, dat begrijp je toch wel? Ik kan niks zonder voortgeduwd te worden en verder kom ik eigenlijk zeer weinig buiten…..”
“Er moet een oplossing te bedenken zijn! Als we het echt willen, moet het lukken! Ik kan echt niet meer zonder je, dat weer je toch?”
“Ja Karim, maar het is nou eenmaal even niet zo simpel meer allemaal. Mijn gips mag er over twee weken af en dan weet ik in ieder geval wat meer over mijn toestand en zal ik misschien snel weer kunnen lopen.”
“Hoef je voor die tijd niet meer naar het ziekenhuis?”
“Jawel, overmorgen mag het gips van mijn arm eraf en dan ben ik wel in het ziekenhuis ja”
“oké, hoe laat? Dan kom ik ook naar het ziekenhuis. Ik hoef je echt alleen maar even te zien. Als het niet lukt om even te praten dan ‘so be it’, maar als ik alleen even je mooie gezicht en glimlach mag zien ben ik al heel blij” zei Karim.
Imane wilde eerst niet dat hij zou komen. Stel dat haar ouders het door zouden hebben? Dan zou ze ècht weer ver van huis zijn……maar na de overredingskracht van Karim had ze toch maar toegestemd. Hij had beloofd niets te ondernemen als haar ouders in de buurt waren en als hij dat zei, dan geloofde ze hem! De twee namen afscheid van elkaar. Imane zorgde meteen dat ze het telefoonnummer in haar telefoonboek opsloeg. Dat nummer zou ze nooit meer wissen…….

[nabilaa]

Hoofdstuk 13

De dag was aangebroken dat het gips van haar arm verwijderd mocht worden. Imane was om elf uur in het ziekenhuis. Dat was iets te vroeg, maar ze wilde zo snel mogelijk van het gips verlost zijn. Dan kon ze eindelijk haar eigen rolstoel voortduwen en was ze niet meer constant afhankelijk van iedereen. Ze wist wel dat het eigenlijk niets uitmaakte of ze wat eerder kwam, want de artsen liepen toch eigenlijk altijd wel een beetje uit. Imane zat in de wachtkamer en keek wat om zich heen. Ze vroeg zich af of Karim echt zou komen of dat hij er toch maar vanaf zou zien. Ze hoopte eigenlijk dat hij wel kwam, want ze wilde hem ook wel weer een keer zien. Ze zag hem nergens staan. Misschien kwam het doordat ze zelf te vroeg was en zou hij pas echt om half twaalf komen….
“goedemorgen Imane, ben je er klaar voor?”
Imane schrok op uit haar gedachten en tot haar verbazing stond haar arts daar al. Snel antwoordde ze: “ja natuurlijk ben ik er klaar voor dokter. Ik had alleen niet verwacht dat ik zo snel aan de beurt zou zijn.”
De dokter vertelde haar dat hij snel klaar was met zijn ronde langs zijn patiënten en dat hij dus wat eerder tijd had…..
Imanes vader duwde de rolstoel richting de kamer waar ze heen moesten en werden gevolgd door Imanes moeder. Na een kort gesprekje begon de dokter het gips eraf te knippen. Imane was wel een beetje zenuwachtig. Stel dat haar arm nog helemaal niet genezen was…..
De dokter vertelde haar dat het wel heel raar zou voelen, wanneer het gips er eenmaal af was, maar dat dat normaal was.
Toen de dokter het laatste stukje af had geknipt zei hij: “nou hier gaat ie dan” de dokter haalde het gips er af en Imane voelde haar arm die een zeer lange tijd in een gebogen houding had gestaan naar beneden vallen. Ze kon haar arm niet bewegen……..

[nabilaa]

Bang keek ze richting de arts. “Waarom gebeurt dit?” vroeg ze
Tot haar opluchting antwoordde de arts: “wees maar niet bang hoor, dat is normaal. Jouw arm is zo lang ondersteund geweest en is het niet meer gewend een beweging te maken. Over enkele seconden zal je zien dat je arm weer wat kleur krijgt en dat je hem wel weer een beetje kan bewegen.”
Imane keek naar haar arm en zag inderdaad dat de kleur weer een beetje terug kwam en ze kon haar vingers inderdaad al snel bewegen. Van de dokter kreeg ze nog een mitella om, zodat haar arm rustig kon wennen aan de ‘nieuwe’ toestand.

Nadat de arts nog even met haar ouders en haar had gepraat mochten ze naar huis. Toen ze de behandelkamer uitliepen, keek Imane in de twee mooiste ogen ooit……daar stond Karim. Hij glimlachte een beetje naar haar en zij glimlachte terug. Maar al snel kwam ze weer tot de werkelijkheid en realiseerde zich dat haar ouders gewoon naast haar stonden en dat ze haar waarschijnlijk hadden zien kijken. Imane kreeg het er warm van……haar ouders zeiden niks, dus Imane dacht dat ze heel misschien niet op hadden gelet, maar het tegendeel was waar. Toen ze eindelijk in de auto zaten, vroeg haar vader: “wie was die jongen die zo naar je zat te kijken? Ken je hem? Volgens mij heb ik hem wel vaker in het ziekenhuis gezien toen jij daar lag….”
Imane wist even niet wat ze uit moest brengen. Ze kon het natuurlijk niet toe gaan geven dat ze hem goed kende…..Wat moest ze dan zeggen? Van liegen hield ze niet, maar dit was één van de situaties, waarin ze daar toch voor moest kiezen…”Ik ken hem niet papa en volgens mij keek hij alleen maar naar wie er in de rolstoel zat uit nieuwsgierigheid….dat ken je toch wel? Misschien was hij gewoon op iemand aan het wachten…”
Imane vroeg zich af of haar vader haar geloofde. Hij zei er in ieder geval geen woord meer over en daar was ze al lang blij om.

[Shelhia]

vervolggg echt toppp gewoon!!!!!
besa7aaaaa
ciao

[samirarose]

echt een super verhaal
ga zo door meissie