1. #166
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    “Ik heb even alle documenten die die ene Mateo voor je heeft verzameld geopend. Ik kan eruit leiden dat er een ene zuster Marie-Theresa betaald heeft gekregen door Antonio en je oma. Het was een flink bedrag.”
    “Hoeveel”
    “1000000 euro” zei hij stil.
    “Wat?”
    “Hier is haar volledige naam vraag aan die hacker dat hij haar opzoekt, zij is de enige die je antwoorden kan geven” zei hij met een knik.
    Ik nam met een bibberende hand het gele briefje over. Ik keek naar het briefje en keek opnieuw naar Tomas. Ik zag dat Tomas zelf helemaal in shock was.

    “Hoe kunnen zij jou zoiets aandoen” vroeg hij uiteindelijk.
    “Tomas, ik begrijp het zelf niet. Vader van Juliane en mijn eigen oma?”
    “Lina, zoek dit tot de bodem uit. Je hebt dat recht. Maar wees voorzichtig” zei hij terwijl hij me diep in de ogen aankeek.
    Ik keek voor me uit en besefte dat Tomas gelijk had. Mijn enige manier is dat ik die maria-Theresa onmiddellijk moet opzoeken dacht ik. Ik nam mijn gsm en belde Mateo op.
    “Halloo” hoorde ik een vermoeide stem.

    Ik besefte opeens dat het waarschijnlijk morgen was.

    “Hai Mateo, Lina hier”
    “Oh hallo Lina, alles ok?” vroeg hij
    “Mateo ik heb je stick bekeken” zei ik

    Ik hoorde dat hem kuchen en hoorde iets vallen.

    “Lina, sorry ik wilde dat je het wist” zei hij
    “Dank je Mateo, kan je nog 1 iets voor me doen?” vroeg ik hem
    “Natuurlijk Lina” zei hij
    “Kan je mij het adres bezorgen van Maria-Theresa Banderez, ze werkte in het tehuis in Salamanca”
    “Ja komt in orde” zei hij
    “Mateo, alsjeblieft ik vertrouw je, bespreek dit met niemand. Ook niet met Manuel of Elisa. Beloofd?”
    “Ik beloof het je Lina, wees voorzichtig alsjeblieft. Je hebt met serieuze mensen te maken”
    “Ik weet, dank je”
    Hij legde neer en ik keek voor me uit. Tomas bleef me aankijken en schudde zijn hoofd. Ik zag dat hij zelf ervan aangedaan was.
    Ik besefte dat ik meteen na de landing van het vliegtuig die vrouw ga opzoeken. Ik wilde antwoorden op mijn vraag. Wat had Antonio en Maria-Laura met het tehuis te maken!
    Na een goeie 20 minuten zag ik opeens dat ik een smsje had van Mateo met het adres van de vrouw. Haar woonst was in Salamanca.
    “Weet je dat zijn?” Vroeg Tomas me
    “Dit is het tehuis.” Zei ik hem
    Deze vrouw verbleef nog in het tehuis. De woede kwam in me op. Ik begon te ijsberen in de kamer. Hoe moest ik haar confronteren dacht ik.
    “Ik heb een pistool nodig” zei ik opeens
    “Wow Wow, Lina. Stop, geen pistolen” Zei Tomas geschrokken
    “Hoe moet ik haar anders confronteren Tomas?!” riep ik uit
    “Confronteer haar met de waarheid, en ook dat ze een gevangenisstraf riskeert van levenslang want het staat gelijk aan ontvoering.” Zei hij
    “Tomas, deze mensen waarmee ik te maken heb moet ik hardnekkig aanpakken. Met het dreigen van een gevangenisstraf zullen ze lachen in mijn gezicht.” Zei ik boos.
    “Lina, je bent helemaal je kluts kwijt wat ik begrijp maar gebruik je verstand alsjeblieft.” Zei hij.

    Ik dacht na een wat ik zou moeten doen. Tomas gaf me opeens idee.
    “We zullen afstappen van het vliegveld ja, laat Carlos weten dat Manuel je komt ophalen. Dan vertrekken ik en Carlos terug naar Granada. Jij kent Madrid uit je broekzak neem ik aan en je kan een auto huren om naar Salamanca te rijden en daar zoek je die ouwde heks op.”zei hij.

    ik keek voor me uit en knikte dat was een goed idee. Ik keek naar de laptop en voelde de woede alleen maar groter worden. Ik kom achter jullie aan Maria-Laura en Antonio wat jullie ook maar te maken hebben met mijn leven. Ik kom achter jullie aan dacht ik.

    De tijd die we verder in Hong Kong doorbrachten waren voor mij niet meer relevant. Mijn hoofd draaide door met datgene waarmee ik nu te kampen had. Mijn verleden. Het werd weer allemaal opgerakeld. Het ene probleem na het andere volgden elkaar op. Ik kon niet meer helder nadenken. De woede overnam al mijn gevoel. Ik zag nog voor me hoe die vieze oma mij uitvroeg waar ik zat en hoe ik daar terecht kwam. Terwijl ze een zuster daar uitbetaalde. En dat probleem wilde ik nu uitdokteren. Wat deed zij daar en wat had zij te zoeken met mij daar. Had zij mij ontvoerd? Allerlei vragen die in mij opkwamen. Eindelijk vertrokken we naar het vliegveld waarbij ook Carlos doorhad dat ik helemaal niet lekker in mijn vel voelde. Hij gaf opeens aan dat ik thuis mocht blijven na deze reis. Hij linkte mijn gedrag naar de dood van mijn nichtje. Maar er was meer aan de hand. Ik bedankte hem en was heel de reis terug naar Spanje stil. Tijdens het vliegen keek Tomas me bezorgd aan en tot hij vroeg niks verkeerds te doen. Ik stelde hem gerust en schreef ook zijn nummer op een briefje. Ik wilde mijn GSM uitschakelen eenmaal ik ging landen. Want anders wisten ze dat ik geland was. Toen we eenmaal gingen landen in Madrid. Zette ik mij schrap. Het zal een zware tijd worden dacht ik. Wat staat er mij te wachten vroeg ik mij af. We stapten het vliegveld uit en liepen alle douaniers voorbij. Eenmaal vooraan aangekomen keek ik Tomas aan ik gaf hem een knuffel en wenste mij succes. Ik liep naar Carlos en John en vertelde hem dat Manuel mij ging komen oppikken dus dat ze mochten vertrekken. Hij knikte en wenste mij veel sterkte. Hij zei me dat ik eender welk moment terug aan het werk mag. Dat ik dus mijn tijd mocht nemen. Ik bedankte hen beiden en zo vertrokken ze. Tomas keek nog even om en ik zag de bezorgdheid in zijn blik. Ik knikte dat het goed ging komen.

    Ik draaide me om en keek rond. Ik liep naar de balie waar ik info kon verkrijgen en vroeg of hier in de buurt een autohuur bedrijf was. En raar maar waar was er hier in het vliegveld een bedrijf die dat deed. Hij toonde me de weg en ik volgde die. Eenmaal ik daar was vroeg ik om een goeie 3 dagen een auto te kunnen huren. Ik bracht administratief alles in orde en betaalde alles af. De auto werd na een uur gebracht aan het vliegveld. Ik keek hoe laat het was. Het was net lunchtijd dus om te rijden tot het tehuis was het 2 uur rijden. Ik zette mijn valies in de koffer en liep naar een telefooncel die daar stond. Ik toetste het nummer van Mateo in.
    “Hallo met wie spreek ik?”
    “Mateo, Lina hier”
    “Ow Lina je liet me schrikken”
    “Sorry, waar kan ik ergens een pistool halen?”
    “Lina? Wat ben je van plan?!”
    “Mateo, nu geen vragen stellen en antwoord, maak je alsjeblieft niet druk”
    “Okay okay, ik ga even kijken.”
    Ik hoorde hem tokkelen op zijn computer, Ik keek nog even rond dat niet opeens Manuel achter me stond of 1 van zijn mannen je weet maar nooit.
    “Ik stuur je een adres op. Er zal daar iemand komen. Heb je cash geld bij?”
    “Ja”
    “Goed, geef hem 200 euro en hij bezorgt je een pistool” zei hij
    “Dank je Mateo!”
    “Lina wees voorzichtig!!”
    “Zal ik doen!”

  2. #167
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Ik legde neer en liep naar mijn auto. Het adres had ik doorgekregen van Mateo en reed naar de plaats. Ik kwam op een verlaten plaats waar een verlaten garage was. Ik zette mijn motor uit en wachtte. Ik stapte daarna uit en ging leunen aan mijn auto. Er kwam opeens een man tevoorschijn die ongeveer 1 m 70 was. Hij keek hele tijd recht en links.
    “Lina?” zei hij opeens toen hij dichter kwam
    “Klopt”
    Hij keek me grijnzend aan en reikte me de zwarte pistool. Ik wilde die nemen maar hij nam die terug.
    “Het geld” zei hij grijnzend

    Ik haalde 2 briefjes van 100 euro uit en gaf die aan hem. Hij overhandigde mij het pistool en bleef me aankijken.
    “Schatje, kijk maar uit. Je lijkt geen ervaring te hebben met een pistool” zei hij met een lach
    “Dank je voor je bezorgdheid” zei ik met een gemene lach.

    Ik opende meteen mijn portier en wilde dat ik daar weg kwam. Ik startte de auto en reed weg.
    Ik borg de pistool op in mijn handschoenenkastje van de auto. Ik stelde de gps in en reed richting Salamanca. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen als ik die gemene heks voor mij zou zien. Ik werd zenuwachtig van de gedachte. Zou ze mij dingen vertellen of gaat ze eerder volharden en zwijgen dacht ik. Ik probeerde mijn te focussen op de weg. De wegen die ik opging gaven mij een serieuze flashback. Toen ik bij Carlos en Miranda ging wonen en toen ik van daaruit ook naar Madrid ging verhuizen. Een triestig gevoel kwam in mij op. Alles leek opeens zo ver weg te zijn. Ik voelde alsof mijn leven dit moment een grote vraagteken was. Vele losse stukken die aanwezig waren en helemaal niet bij elkaar hoorden. Ik had een gevoel dat er zoveel gaten zat tussen die stukken. Ontvoerd, opgegroeid in een tehuis, erna opeens mijn broer en zus gevonden. Opeens had ik dan toch een vader en moeder, maar bleek mijn oma mij verkocht te hebben of ik het mocht gaan zien. Ik voelde dat de tranen op kwamen achter mijn oogleden. Hoe is het verdomme mogelijk om een mens zo te laten lijden. Ik begreep dat helemaal niet. Ik reed voorbij een bord waar er stond dat ik nog 50 km van Salamanca verwijderd was. Het was al 15 uur een mooie tijd om daar dan ook mijn entree te doen. De woede maakte plaats. Ik kom achter jullie aan 1 voor 1 tot ik bij de waarheid zou komen.
    Ik drukte op mijn gaspedaal en reed verder. Na een halfuur kwam ik aan bij een grote zwarte poort. Achter die poort was er een grote instelling. Het tehuis. Ik stapte uit en keek naar binnen. De rillingen dansten over mijn rug heen. Opeens dacht ik aan alle tijden die ik hier door had gebracht. Van de ene gezin naar de andere. Ik opende de portier van mijn deur en greep naar mijn pistool. Ik stak die in mijn broek zak en deed mijn hoodie erover. Ik drukte op de bel en hoorde een stem.

    “Hallo?”
    “Hallo, ik kom voor een bezoek” zei ik
    “Voor wie?” zei de man kort
    “Zuster Maria-Theresa Banderez.”
    “Okay, kom binnen”
    De poorten gingen open en ik liep naar binnen. Voorbij een pad met kiezelstenen die mij leidde richting de ingang. Ik belde op de deur en daar deed een zuster open.
    “Welkom, waarmee kan ik u helpen” zei ze zacht.
    “Hallo, ik wil graag Zuster Maria-Theresa spreken?”
    “En wie mag u zijn?” vroeg ze me kort
    “Ik ben Lina Craig” zei ze

    Ze knikte en liep opeens weg. Na een paar tellen kwam ze terug en deed de deur open. Ik liep naar binnen en bevond mij in de hal. Er leek mij helemaal niks veranderd. Misschien op een maar kleine details na.
    “Zuster Maria kom u zo halen” zei ze met een knik

    Ik bedankte haar en ging zitten. Ik keek rond en zag dat de lelijke schilderijen nog aan die rotte trappen hingen. Ze keer verdomme 1 miljoen euro van Maria-Laura en nog was het een vervallen burcht hierzo.
    Ik hoorde opeens iemand aankomen op hakken. Ik bleef zitten en keek naar de deuropening.
    Daar verschoon een dikke dame met een colbert truitje en rokje tot aan haar knieën met nylon kousen. Ik zag dat ze scherp naar me keek. Ze bekeek me van kop tot teen. Ik wist meteen dat het Maria-Theresa was. Ik stond op en liep naar haar toe.

    “Lina Craig, wel wel wel…Wat een verrassing.”
    “Hmm hallo Maria-Theresa, hoe gaat het?” vroeg ik haar vals
    “Goed” zei ze kort
    Ze keek me met samengeknepen ogen. Ze zocht waarschijnlijk wat ik hier deed. En of ik wist wat ik moest weten.
    “Ik ben hier om iets met jou te bespreken”

    Ze knikte en bleef me aankijken waarna ze dan verkondigde om naar haar bureau te gaan. We liepen de gang door tot het einde en liepen haar muffe bureau binnen. Ze deed de deur dicht en liet me zitten. Ik zag dat ze even bij de deur bleef staan. Het leek alsof ze met haar zelf aan het overleggen was of ze ook moest gaan zitten of weglopen. Maar ze herstelde haar houding en ging zitten.

    “Waarmee kan ik je helpen mijn kind?”
    “Hoe gaat het hier?” Vroeg ik haar vraag negerend.
    “Hier?”
    Ze keek rond en keek me dan verward aan.

    “Ja in het tehuis, het lijkt dat ik het hier heb nagelaten hoe het was”
    “Lina, je weet dat wij hier overleven met wat we hebben” zei ze met opgetrokken wenkbrauwen
    “Ook na 1 miljoen euro ontvangen te hebben” zei ik haar terwijl ik deed alsof ik mijn nagels aan het checken was.
    Ze keek me geschrokken aan. Ik zag dat ze dit niet zag aankomen. Ze herstelde haar houding en keek me kordaat aan.

    “Ik weet niet waarover u praat Lina, kunt u tot rede komen. Ik heb namelijk geen tijd” zei ze gemeen
    “Nou als jij het zegt, Ik wil graag weten van het begin tot het einde sinds ik hier binnen werd gebracht wat er allemaal is gebeurd”
    Ik haalde mijn pistool tevoorschijn en zette het voor haar neer. Ze schrok op en keek me aan alsof ze de duivel zag.
    “Madré Mia!!! Een pistool?!! Riep ze uit.
    “Of je kiest ervoor dat we rustig spreken of we nemen een andere weg” zei ik haar aankijkend met een glimlach.

    Ze bleef me aan kijken en schudde haar hoofd alsof ik hier de gekke was. Ze herstelde haar houding en ik zag dat ze een gebedje begon te doen.
    “Stop je hypocriet gedrag Maria, wij weten beiden dat zelf Maria en jezus je niet zullen vergeven hoe jij een onschuldig kind hebt gestolen” zei ik haar met een dreigende blik.

    Ze keek me opeens heel dreigend aan.

    “Ik heb je niet gesloten, je werd gebracht!”
    “Gebracht?”

    Ik kreeg al iets uit. Ik keek haar verder aan.

    “Ja gebracht! We kregen een som van hun en ze zeiden dat ik verder voor je moest zorgen.” Zei ze alsof ze iets zei dat moest maken dat ik het daarmee moest doen.
    “Wie zijn hun”
    “Lina, je bent hier aan het verkeerde adres om te dreigen”
    “Nou ik ben bij het begin” zei ik haar
    “Je bent helemaal niet bij het begin maar je bent bij mensen die je groot hebben gebracht in alle veilige omstandigheden” zei ze boos.
    “Nou, ga je mij nu vertellen wie hun is?” Vroeg ik haar en keek naar de pistool.
    Ze keek me aan alsof ik de grootste schande was op aarde. Daarna keek ze naar de pistool en schudde haar hoofd alsof ze helemaal niet wilde bang zijn.

    “Ga met je oma spreken, zij kan je antwoorden geven.”
    “Neen, misschien moet ik gewoon naar de politie stappen” zei ik

    Ze schrok van mijn woorden en daarna zag ik haar hysterisch lachen.

    “Politie? Hahahahahah”
    “Hmm wie weet” zei ik met een glimlach

  3. #168
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    “Heb jij al je oma ontmoet?” zei ze vragend
    “Ik heb haar in levende lijve gezien” zei ik haar
    “Dan moet jij weten dat zelf de duivel bang is van haar” zei ze scherp.
    “Nou, ik vraag het nog een laatste keer” zei ik haar

    Ik stond op en greep naar de pistool. Ik zag ze achteruit deinzen en ze keek me bang aan.
    “Wie is hun?”
    “Anotonio Lopez en Maria-Laura Santos” riep ze opeens al rillend uit.
    “ Waarom werd ik naar hier gebracht?!” Riep ik uit

    Mijn geduld geraakte op. Toen ik de namen bevestigd gekregen had wilde ik nu alles weten.
    Ik zag dat Maria-Theresa bang werd en als een kind begon te huilen.

    “Ik weet het echt niet Lina, ik zweer je. Ze brachten je binnen en ze zeiden slechts om voor je te zorgen! God is getuige dat ik de waarheid spreek” zei ze ineen gedoken.
    Ik was een het hijgen uit woede. Ik liep van haar weg en keek voor me uit. Ik ben dus nog geen meter verder geraakt.
    “Wie is hier nog bij betrokken” zei ik dreigend
    “Ik weet het niet Lina; ik zweer je dat ik slechts die dag jou in ontvangst nam. Maria-Laura zei me dat ik je moest grootbrengen ver weg van Granada. En dat deed ik ook” zei ze al huilend.
    Die vuile smerige oude vieze kutwijf dacht ik. Waarom deed ze mij dat aan? Wat heb ik haar misdaan dat zij me zo een leven schonk. Ik keek voor opnieuw voor me uit. Ik wist helemaal niet meer wat ik moest doen. Mijn hoofd sloeg tilt. Ik draaide me om naar Maria-Theresa.
    “Als ik te weten kom dat je meer wist dan je hier nu beweerd zijn je dagen geteld” zei ik dreigend
    Ze bleef huilen en ik liep haar bureau uit en smeet de deur dicht. Ik liep het gebouw uit en keek achter mij aan. Het leek alsof ik een hele vloek achterliet. Ik probeerde zoveel mogelijk na te denken wat ik moest doen.
    “Linaaa!”
    Ik draaide me om en zag een zuster in de ingang van het gebouw. Ze keek rond om haar heen terwijl ze naar me toe liep. Het leek alsof ze niet wilde gezien worden. Toen ze bij me kwam keek ze me hijgend aan.
    “Ben jij Lina Craig?” vroeg ze snel

    Ik knikte en keek haar verward aan.

    “Ik heb zolang op je gewacht mijn kind, Zuster Ramirez liet me dit hier achter voor jou. Ze zei me dat je haar moest vergeven en ze de waarheid in je handen duwt”
    Ze knikte naar mij alsof ze bevestiging wilde of ik het begreep. Ik knikte uiteindelijk en ze draaide haar om en liep terug naar binnen. Met een enveloppe in mijn handen liep ik naar mijn auto en stapte in. Ik reed weg tot ik bij een tankstation kwam. Ik parkeerde daar en begon te huilen. Ik was boos op alles en iedereen. Mijn hele leven heb ik gedroomd naar een familie, mijn hele leven zat al op zijn kop maar na vandaag weet ik zelf niet meer of ik nog meer aankan. Voor de eerste keer in mijn leven wenste ik de dood. Ik huilde zo hard ik kon. De pijn die ik mijn hart voelde was onbeschrijfelijk. Mijn ogen vielen op de enveloppe die naast me op de bank zat en nam die. Ik maakte die open en las wat erop stond.
    “Mijn lieve Lina,

    Als je dit leest weet dat het nog niet te laat is. Ik heb uit schrik Maria-Theresa nooit willen aangeven omdat ze dreigde met alles wat me dierbaar was. Ik geef je het adres van je Tante Analina, zeg je naam en ze zal je herkennen.
    Vergeef mij mijn kind.
    Ramirez
    Ik zag dat er een adres bij stond die gelegen is in Madrid. Ik keek op de klok en zag dat het al 19 uur was. Ik startte mijn auto en reed met volle gas naar Madrid. Onderweg terug naar Madrid bleven de tranen maar stromen. Ik ging van de ene locatie naar de andere om slechts de waarheid te weten. Maar ik weet 1 ding. Maria-Laura en Antonio Lopez zullen hiervoor boeten.
    “Ik word jullie ondergangen wacht maar af” zei ik tegen mezelf in de auto
    De woede die ik voelde jegens hun was zo groot dat de wraak was aangewakkerd. Ik zag na 3 uur terug rijden dat het heel donker was in Madrid. Het was inmiddels al 10 uur in de avond. Ik reed naar het adres die Zuster Ramirez mij gaf. Ik kwam aan bij een houten poort en een deur met bloemen over een muur heen. Ik zag dat er lichten branden in de woning. Ik stapte af en aarzelde om te bellen maar deed het uiteindelijk toch.
    Ik belde aan en wachtte af. Ik hoorde een deur dicht vallen en iemand aanlopen naar de voordeur.
    Er verscheen een vrouw die volgens mij een dienstmeisje was.
    “Goedenavond, waarmee kan ik u helpen?” zei de vrouw
    “Hallo, ik wil graag Analina spreken als dat mogelijk is”
    “Mevrouw is namelijk niet beschikbaar”zei ze kort
    “Alsjeblieft, ik wil haar spreken. Ik ben Lina haar nichtje” zei ik kordaat.

    De vrouw zweeg even en keek me aan. Ze deed de deur dicht en liep naar binnen. Ik keek even naar de deur en dacht dat ze zomaar de deur dicht had gegooid op mij. Ik wilde net aanbellen tot ik haar weer hoorde lopen. Ze deed opnieuw de deur open en liet me binnen. Ik bedankte haar en stapte naar binnen. Ik zag dat ik in een mooie voortuin kwam. De woning was een goeie 10 meters verder. Binnen in de voortuin was het precies dat je in het paradijs terecht kwam. Er waren zoveel soorten bloemen en lichten. Ik hoorde lawaai dat leek op een fontein. Ik stapte wat verder en zag rechts van mij een mooie vijver. De vrouw keek me aan en zei me dat ik haar mocht volgen. Ik liep samen met haar naar binnen en zag in de hal een vrouw met een mooie satijnen peignoir aan bij de trappen staan. Ze keek me geschrokken aan en nam de trapleuning vast. Het leek dat ze haar eigen ogen niet kon geloven. Toen ik haar aankeek herkende ik haar van ergens maar ik kon het even niet plaatsen.

    “Dank je Racha, je mag gaan” zei ze vriendelijk naar het dienstmeisje
    Het dienstmeisje vertrok en daar stonden we beiden. We bleven elkaar aankijken alsof we beiden nog moesten beseffen dat we elkaar ontmoet hebben. Ik zag dat ze haar houding ging herstellen en liep met een uitgestoken hand naar me toe.

    “Hallo, ik ben Analina” zei ze vriendelijk
    Ik knikte en beantwoorde haar handdruk. Ik bleef haar aankijken omdat ik zocht in mijn hersenen waar ik haar ooit gezien had.

    “Wij hebben elkaar al eens ontmoet” zei ze opeens
    “Ik herken je maar..” zei ik met een aarzelende stem.
    “Ik heb je komen opzoeken in het appartement” zei ze uiteindelijk
    En opeens zag ik het beeld voor mij. De vrouw die aan de brievenbussen stond en voorbij liep! Ik schrok op en keek haar aan.
    “Jij kwam mij opzoeken?” zei ik geschrokken
    “Klopt” zei ze met een glimlach
    Ze stak haar hand uit dat ik haar mocht volgen. We liepen naar een woonkamer met crèmekleurige grote zetels. Het was een mooie huis die ook zeer modern was ingericht. Ik ging gaan zitten en keek even rond. Ik zag dat Analina mijn bewegingen mooi volgde. Ze keek me met een glimlach aan en genoot precies van haar uitzicht. Ik ontmoette haar blik terug, ik begon te blozen en keek naar de grond.
    “Je lijkt zoveel op Carlolina” zei ze plots met een glimlach

    Ik keek op en bleef haar aanstaren.
    “Wat is ze van jou” vroeg ik haar
    “Carlolina, is mijn zus.” Zei ze trots
    “Wat weet jij van mij?” vroeg ik haar
    “Van jou? Dat je mijn nichtje bent” zei ze opnieuw met een glimlach
    “Waarom ben ik dan in een tehuis beland?” vroeg ik haar kordaat
    Ik zag dat haar ogen triestig stonden en ze keek weg. Ik zag haar zuchten en toen stond ze op. Ze liep naar een schilderij en haalde het eraf. Ik zag daar opeens een kluis. Ze toetste de nummercombinatie in en de kluis sprong open. Daar haalde ze een brief uit en deed het weer dicht. Ze plaatste de schilderij terug op zijn plaats en ging gaan zitten. Ze zette de brief op tafel en keek me aan.
    Daar hebben wij opnieuw een brief. Spelen ze hier de Davinci Code of hoe moet ik dit hier gaan opnemen dacht ik boos.

  4. #169
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    “Ik krijg hier zoveel brieven. Kan iemand mij gewoon geen antwoorden geven?” Riep ik opeens uit.
    Ik zag dat Analina knikte en opstond en naast mij ging zitten. Ze nam mijn hand vast en keek me aan.
    “Ik begrijp je mijn kind dat je heel veel antwoorden zoekt, maar ik zal je al vertellen dat je al bij een juiste begin bent. Je moeder heeft je een brief nagelaten” en ze keek richting de brief.

    Ik keek haar niet begrijpend aan. Een brief van mijn moeder? En dat alleen voor mij?

    “Waarom alleen voor mij?” Vroeg ik haar
    “Omdat het alleen om jou gaat” zei ze
    Ze stond op en gaf me de brief. Ik opende die en begon te lezen.

    Mijn allerliefste Isabella,
    Met pijn in mijn hart schrijf ik je deze brief. Het gaat niet goed met mij en waarschijnlijk heb ik ook niet lang te leven. Ik wil je deze brief nalaten mocht je ooit en ik hoop het, terug in onze levens komen je leest waarom ik dit hier schrijf. Mijn lieve kleine meid, na 7 maand werd je van ons weggepakt en god weet hoe het met je gaat. Mijn moeder hart kan dit niet overleven. Ik denk dag en nacht aan je mijn lieve kleine Isabella. Voor Manuel ben je zijn lieve Isabella die hij voor altijd koestert. Wij hebben hem altijd al verteld dat Isabella ooit wie weet terug komt naar ons. Allison heeft helemaal niet door dat jij er niet meer bent. Maar ze vraagt nog naar je. Ze wist dat zusje Isabella er was maar wij hebben haar gezegd dat je op reis bent. Mijn lieve schat, als je dit hier leest. Weet dat je broer en zus er altijd voor je zullen zijn. Ik weet dat je heel veel vragen zult hebben en de enige die ik nu nog vertrouw is mijn zus Analina. Zij kan je steunen en bijstaan bij elke stap die je zet. Ik raad je aan niemand te vertrouwen binnen de Santos familie. Alberto heeft vele fouten gemaakt maar hij probeerde een vader voor je te zijn. Ook ik heb een grote fout begaan maar weet dat ik altijd van je vader heb gehouden. Hij begreep de pijn waardoor ik ging en steunde mij waar hij kon. Maar mijn gezin in de steek laten was voor mij geen optie. Lieve Isabella, Alberto hield van je als zijn kind. Het ga je goed, ik hou van je mijn kind.
    Veel liefs
    Je mama Carolina


    Ik las de brief door en door. Er ging bij mij van alles gaan rinkelen. Alle raadsels stonden in mijn gezicht af te lezen. Ik keek op naar Analina die mijn tante moest zijn. Ze keek me aan en knikte

    “Ik denk dat je met vragen zit nu” zei ze zacht
    “Wat bedoeld ze met Alberto hield van je als zijn kind?” Vroeg ik haar verward

  5. #170
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Ze keek me aan en knikte. Ik zag dat ze haar keel schraapte.

    “Wel om te beginnen, Carolina en Alberto hadden een heel ingewikkelde huwelijk. Zoals je weet is zeg maar Maria-Laura een heel moeilijke vrouw. Haar schoonmoeder haar Alberto in zijn macht. Hij hield van Carolina maar tegelijkertijd deed hij wat zijn moeder van hem verwachtte. Carolina kon op een bepaalde zijn niet meer in dat huis overleven dat ze bij haar beste vriend Carlos alle steun zocht.”
    Ze keek naar beneden en ik kon het al raden. Ze kregen dus een relatie.
    “Dus heeft mijn moeder een relatie met die ene Carlos?” zei ik haar
    “Klopt” zei ze en ze keek me aan.

    Ik zweeg en liet het even bezinken. Wil dat dan zeggen dat ik de dochter ben van die man?
    Alsof ze mijn gedachten kon lezen knikte ze.

    “Jij bent geen Santos Lina, maar jij bent namelijk Lina Carmo”
    Ik schrok op en keek haar aan. Carmo?!!
    “Wat?!”
    “Jij bent de dochter van Carlos Carmo”

    Ik keek haar verdoofd aan. Bedoeld zijn nou de Carlos die nu mijn werkgever is?! De Carlos die met mij naar China is gegaan?!
    “Lina, Carlos weet zelf niet dat jij zijn dochter ben. Het werd hem verzwegen al die jaren. Alberto wist dat je zijn dochter was en hij wilde je adopteren als zijn kind” zei ze
    “Maar….”
    Ik liet me vallen achterover en keek voor me uit. Carlos wist zelf niet eens dat ik zijn dochter was. Deze man dacht hele tijd dat hij geen kinderen had.

    “Ik wil je alles vertellen maar je moet me 1 ding beloven Lina, dat je niks verkeerd gaat doen” zei Analina kordaat.

    Ik keek haar aan. Ik ben het zat dat mensen mij gaan vertellen wat ik moet doen. Ik krijg hier alle info naar binnen. Maar ik moet rustig zijn als ze mij iets vertellen.

    “Wat denken jullie nu allemaal?” zei ik haar opeens

    Ze schrok en zweeg.

    “Iedereen komt mij hier dood leuk vertellen hoe mijn leven in elkaar zit, en ik moet rustig toekijken hoe jullie de touwtjes in handen houden?”
    “Lina, dat bedoel ik niet. Ik probeer…”
    “Jullie hoeven niks te proberen, diegene die moeten boeten, zullen boeten” zei ik boos
    Ik stond op met de brief in mijn handen en liep de living uit. De tranen rolden over mijn wangen heen. Ik liep de voortuin af en hoorde Analina nog mijn naam roepen. Ik trok de voordeur open en liep naar mijn auto. Ik startte de wagen en drukte op de gaspedaal. Ik wist helemaal niet waarheen ik reed. Ik bleef maar rijden en huilen. Mijn vader is Carlos, mijn moeder had een affaire met hem en dan had je nog eens Maria-Laura die samen met Antonio mij afdankte ergens in Salamanca. Hoe durven ze!!!! Dacht ik. Ik sloeg uit woede op de stuur van mijn auto. Opeens wilde ik remmen maar ik zag dat wanneer ik drukte op de rem mijn auto niet reageerde.
    “Wat gebeurd er?!” riep ik uit
    Ik zag dat er felle lichten mijn kant opkwamen, ik voelde een felle pijn in mijn lichaam schieten waardoor alles zo snel gebeurde. Ik zag hoe de auto inkromp en voelde hoe mijn hoofd wild tegen de deur bonkte. Opeens zag ik een felle licht waar mijn ogen naar knipperden.
    “Het is afgehandeld” hoorde ik
    En erna werd het volledig zwart voor mijn ogen.

  6. #171
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Veel plezier

  7. #172
    MVC Lid

    Reacties
    3.474
    01-06-2018

    Ga gauw weer verderrrrrr

  8. #173
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Het leek als een droom waarin ik verwikkeld zat. Ik hoorde iemand in de duister mijn naam roepen. Het was klank zonder beeld. Ik opende mijn ogen en zag alleen maar felle witte lichten voor me.
    “Lina?”
    Opeens zag ik een man met een groene schort boven me met een piellamp. Ik keek weg door alle felle lichten.
    “Haal de dokter!” hoorde ik opeens.
    Mijn hoofd voelde loodzwaar aan. Het leek alsof mijn lichaam 1 blok cement was. Ik voelde een pijnscheut in mij opkomen dat ik het uitschreeuwde. De pijn kwam vanuit mijn benen naar boven.
    “Lina je moet rustig blijven, geef me kalmeringsmiddel!” hoorde ik opeens

    Ik kon het niet meer uithouden van de pijn. Ik moest verlost worden van alle pijn die ik voelde. Ik krijste en schreeuwde alles bijeen. Na een minuut zag ik opeens de personen die voor me stonden dubbel worden. Ik voelde me moe en duizelig. Alweer werd het opnieuw zwart voor mijn ogen.
    “Lina?”
    Ik opende mijn ogen en keek rond om mij. Ik voelde allerlei draden rond om mij heen hangen. Opnieuw stond een man met een groene schort voor mij. Hij keek me aan en glimlachte.
    “Waar ben ik?” Vroeg ik hem verward.
    “Je bent in het ziekenhuis Lina”
    Hij toonde 3 vingers en vroeg me hoeveel vingers ik zag. Ik zei hem 3.
    “Goed zo”
    Ik begreep niet wat ik hier deed. Ik probeerde na te denken maar zelf dat lukte niet door alle vermoeidheid.

    “Je had een autoaccident Lina, een weekje geleden”
    “Een week geleden?” zei ik

    Ik was zo moe. Het drong niet tot me door dat ik een week geleden een ongeluk had. Ik keek voor me uit en wilde opeens recht staan.

    “Ho maar meid, niet zo snel, je blijft beter liggen.” zei de man met een knipoog.
    “Ik wil recht zitten”
    “Dat zal niet lukken, we hebben je kalmeringsmiddel gegeven”

    Ik zuchtte en keek de andere kant op. Ik probeerde zoveel mogelijk te herinneren wat er was gebeurd.
    “Waarom kan ik me niks herinneren”
    “Dat is normaal, de klap was hard, geef het tijd” zei de man opnieuw
    “Waarom vertel jij me zoveel wie ben je?” vroeg ik geïrriteerd.
    “Ik ben Raylan, de verpleger” zei hij met een glimlach
    “Oh okay..” zei ik
    “Ze zijn hier voor je allen op de gang aan het wachten tot je wakker bent” zei hij.
    Ik dacht opeens aan Manuel en de rest. Jeetje ik was hun helemaal vergeten. Ik knikte en bedankte hem.

    “Mogen ze binnen komen? Of wil je nog even alleen zijn?” Vroeg hij rustig
    “Ze mogen binnen komen, ze zullen waarschijnlijk ongerust zijn” zei ik hem met een glimlach

    Hij knikte en liep dan weg. Na een paar minuten hoorde ik de deur opengaan. Ik zag hoe Allison met betraande ogen bij me stond.
    “Lina? Schat?”
    Door de bedrading en mijn nek band kon ik niet veel zien tot ze dichter bij me kwam staan. Ik zag dat ze verschoot van mijn uitzicht. Ik wist ook helemaal niet hoe ik erbij lag.

    “Ja” zei ik haar zacht.

    Ik zag dat ze haar tranen probeerde in te houden. En haar sterker probeerde voor te doen.

    “Je bent er” zei ze
    Ze bukte en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Ik keek haar aan en glimlachte
    “Onkruid vergaat niet he zus” zei ik haar
    Ze glimlachte door haar tranen heen en nam mijn hand vast.
    “Hoe voel je je?” Vroeg ze
    “Ik voel me moe en in de war, Ik weet niet meer wat er is gebeurd” zei ik haar
    “Dat hoeft niet schat, rust uit. Mettertijd komt je geheugen wel terug” zei ze zacht.

    Ik knikte en dacht opeens aan Manuel.

    “Waar is Manuel?”
    “Hij is op de gang, we mochten niet met z’n allen naar binnen komen. Dus ik heb mijn plaats veroverd” zei ze met een lach.
    “Kan ik wel verwachten van je”
    Ik wilde lachen maar ik voelde een steek in mijn zij van de pijn. Op mijn gezicht was het ook af te lezen. Ik zag hoe Allison verschoot en mijn hand niet los liet.

    “Lina, doe rustig alsjeblieft” zei ze bezorgd.
    “Hoe gaat het met Manuel, ik wil hem niet nog meer problemen geven” zei ik haar verder
    “Maak je niet druk schat, Manuel is Manuel”
    Ik zag aan Allison toen ze dat zei ze wat zenuwachtig klonk. Ik knikte en bedankte haar dat ze gekomen was.
    Opeens hoorde ik iemand op de deur kloppen en ze keek op. Ze knikte en keek dan naar mij.

    “Lieverd, Manuel wilt je zien. Ik ben hier op de gang ok?”
    “Is goed Allison, dank je wel” zei ik haar zacht
    Ze gaf me een kus en stond even bij de deur en liep dan weg. Ik zag opeens Manuel tevoorschijn komen en ik zag dat hij er helemaal niet ok uitzag. Hij keek me aan draaide zich om. Ik zag dat hij een vuist hield op zijn mond. Hij probeerde zich in te houden.
    “Manuel?”

    Hij nam een diepe adem en draaide zich om. Ik zag dat zijn ogen betraand waren. Hij ging naast mij zitten en nam mijn hand vast.

    “Hey zusje”

    Ik glimlachte naar hem en keek hem aan.

    “je hoeft je niet in te houden”
    “Lina, alsjeblieft”

    Ik glimlachte en begon te hoesten. De pijn kwam weer op.
    “Heb je pijn Lina?” vroeg Manuel bezorgd
    “Ja”
    “Moet ik de dokter voor je roepen?”
    “Neen, die geven me alleen kalmeringsmiddelen” zei ik boos
    “Lina, alsjeblieft, doe wat de dokters je vragen.”
    “Ik heb pijn Manuel”
    Ik zuchtte en keek de andere kant op. De pijn werd heviger. Ik begon opnieuw te schreeuwen. Ik zag dat Manuel naar buiten liep en de verplegers opnieuw rondom mijn bed verzamelden. Ze hielden me stevig vast en ik schreeuwde het uit. De pijn was niet meer vol te houden. Ik zag hoe Manuel schrok en keek me verdoofd aan. De tranen vielen over zijn wangen heen waarbij hij opeens door een verpleegkundige naar buiten werd genomen.
    De verpleegkundige vroeg me om rustig te blijven. Ik riep dat ik pijn had en een pijnstiller nodig had. Ze spoten wat vloeistof door de infuus heen en na een paar minuten werd de pijn minder. Ik werd rustig en ging langzaamaan ademen.

    “Lina, hoe gaat het nu?” vroeg de verpleger
    “Het gaat beter”
    “Voel je iets Lina?” vroeg opeens een andere man
    “Ik voel alleen pijn” zei ik boos en verdrietig
    Ze keken elkaar aan en knikten toen. Uiteindelijk zei 1 van de verplegers als er nog wat is mocht ik drukken op de rode knop net boven mijn hoofd.
    Ik knikte en bedankte hem.

    “Wij laten je bezoek naar huis gaan Lina, je moet voldoende rusten” zei opeens een oude man.
    “En u bent?” vroeg ik hem

    De man glimlachte en keek me vriendelijk aan.
    “Ik ben dokter Giona” zei hij met een knik
    “Oh aangenaam, mijn excuses dokter” zei ik beschaamd.

    Hij knikte en stelde me gerust en gaf me een schouderklop.

    “Kan je je iets herinneren Lina?”
    “Neen, ik probeer al hele tijd wat te herinneren maar het lijkt een zwart gat”
    “Gun jezelf de rust, het komt goed” zei hij met een glimlach.
    Ik knikte en bedankte de dokter. Ik sliep en werd vaker wakker. Ik wist niet hoeveel dagen ik nog verder verbleef in het ziekenhuis. Maar het werd alsmaar beter. Ik begon meer en meer besef te krijgen. De pijn werd ook meer dragelijker en ik kreeg ook meer bezoek van een kinesitherapeut.
    Ik zat rustig op mijn bed en keek naar tv tot er een verpleger binnen kwam.

  9. #174
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    "Hallo Lina, hoe gaat het met je vandaag?”
    “Het gaat goed, mag ik je wat vragen?”
    “Natuurlijk!”
    “Hoelang zit ik hier al?”
    “ het is je 3de week hier in het ziekenhuis Lina”
    “Mijn 3de week?!” zei ik geschrokken.

    Hij knikte en keek me even aan.

    “Je mag gerust weten de dag dat je een ongeluk had, had je een beschermengel bij je” zei hij met een glimlach
    “Hoezo dan?”
    “De dokter komt zo bij je” zei hij met een schouderklopje.

    Ik knikte en keek voor me uit. Wat was er verdomme allemaal gebeurd! Dacht ik…Hoe komt het dat ik moeilijk iets kan herinneren? De verpleger ging mijn verband rond om mijn benen verversen en ik bedankte hem. Ik vroeg hem of ik recht kon zitten en hij hielp me rechter zitten. Het duizelde even rond om me heen.
    “Dat is normaal, je lichaam was het gewend dat je lag” zei hij
    “Klopt” zei ik zacht.
    Ik ging rusten tegen een witte kussen aan en bedankte de verpleger. Ik zag opeens mijn benen en zag een verband van boven tot onder. Ik verschoot ervan. Doordat ik lag had ik helemaal niet door hoe ik erbij lag. Ik zag slechts dat ik een gips rond om mijn hand had. Ik keek opeens recht voor me uit en zag op het tafeltje bloemen en ballonen. Ik moest even glimlachen maar ik voelde me ook triestig. Hoe moesten ze zich voelen nadat ze vernamen van mijn accident. Ik hoorde opeens dat er werd geklopt op de deur. De deur ging open en opeens toen ik de persoon zag leek alsof mijn hersenen een shock kregen.
    “Lina?” zei de persoon aan de deur.

    Ik probeerde te herinneren wie hij was. Ik keek hem aan maar ik kon niks uitbrengen.

    “Ik ben het Tomas” zei hij rustig.
    Hij stapte naar binnen en ik zag dat hij chocolaatjes meehad en bloemen.
    Hij kwam naast me staan en ging zitten.
    “Wij hebben samen op reis geweest naar China” zei hij bezorgd
    Ik keek hem verward aan. Naar China? Ik keek voor me uit. Opeens kwam er een stukje herinnering in me op.
    “Was dat met Yung?”
    “Ja klopt!” zei Tomas blij
    “Vertel me meer” Vroeg ik hem snel.

    “Wij werken samen bij Euro Economics, euhm..Wij zijn naar China geweest en hebben samen een deal gesloten met Carlos en John.
    Ik keek opnieuw voor me uit. Waarom kwam die Carlos me bekend voor?
    “Wanneer heb ik dan een accident gedaan?” zei ik hem verward
    “Je was naar Salamanca geweest Lina” zei hij
    “Salamanca?” vroeg ik luid op?
    Wat deed ik daar? Daar was ik opgegroeid in het tehuis..
    Opeens voelde ik nog een snok in mijn hoofd. Ik kreeg opeens een beeld van Maria-Theresa voor me.
    “Ging ik Maria-Theresa niet opzoeken?” vroeg ik geschrokken
    “Ja!”
    Ik zag dat Tomas me strak aankeek, blijkbaar was het belangrijk wat ik moest weten.
    “Maar waarom?!” vroeg ik hem
    “Waar is je laptop?” vroeg hij
    “Laptop?” zei ik hem
    “Waarop we alles hadden gevonden” zei hij.

    Ik keek hem niet begrijpend aan. Ik begrijp eruit dat we wat ontdekt hadden.

    “Ik weet het niet Tomas, ik ben echt alles kwijt zelf mijn geheugen” zei ik hem met een zucht
    “Geen probleem Lina, ik hoop dat het goed komt” zei hij bezorgd.

    Ik keek voor me uit en zuchtte. Tomas bleef nog lang bij me maar hij zei niet veel. Hij keek met mij TV tot hij vertrok. Hij beloofde dat hij nog terug zal komen. Ik bedankte hem en weg was hij. Voor mij was de Tv die aanstond even beeld zonder klank. Ik was zo diep verzonken in mijn gedachten. Ik herbeleefde telkens in mijn hoofd de beelden die ik nog had van China. Ik zag Carlos en John voor me en ook Meneer Yung. Maar tot daar lijkt het te gaan. Keer op keer probeerde ik het te ontcijferen. Na een moment kwam de dokter binnen en sloot de deur. Hij kwam bij me staan en keek me blij aan.

    “Hallo Lina, hoe gaat het?”
    “Dag Dokter, het gaat wel beter met me” zei ik hem met een glimlach.
    “Nou ik heb begrepen van je verpleger dat je met wat vragen zit?”
    “Klopt, ik vroeg hem hoelang ik hier al was”
    “Je bent hier inderdaad bijna al 3 weken, je had een hele erge ongeluk Lina. Ik moet zeggen dat het parket nog bezig is met je dossier maar je zal het vlug te weten komen” zei hij met een knik
    “Parket?”
    “De politie heeft alles in beslag genomen” zei hij rustig
    “Waarom?” schoot ik uit
    “De rechercheur wilt je sowieso spreken, maar ik hou hem en heel je familie tegen dat ze je bezoeken.”
    “Hoezo dan? Ik kreeg net bezoek” zei ik met een glimlach
    “Nu net?” zei hij geschrokken.

    Ik keek naar de deur en begon te lachen. Heeft Tomas nu gewoon binnen gekomen zonder maar ook toestemming te vragen.

    “Nou ik zal hier wat strenger mogen optreden denk ik” zei hij boos.
    “Hoe lang moet ik nog blijven?”
    “Dat zal afhangen van je herstel. Je geheugen is ook nog niet optimaal en we moeten kijken of je kan stappen” zei hij zacht
    “Kan stappen?” vroeg ik geschrokken
    “De pijn die je voelde weken ervoor was namelijk door een diepe wonde die je had. Dit moet genezen.”
    Ik schrok even van zijn uitleg. Ik keek voor me uit. Dit moest een serieuze ongeluk geweest zijn.

    “Als je wilt beginnen we rustig met de rechercheur erbij te halen mocht je vragen hebben omtrent je ongeluk.” Zei hij met een knik
    “Ja graag” zei ik hem

    Hij knikte en liet weten dat hij iemand ging laten bellen om een afspraak te maken. Ik bedankte hem en hij vertrok. Mijn hoofd begon wat zwaar door te wegen door alle prikkels die ik ontving. Het was een grote inspanning die ik al deed om gewoon iets te herinneren.
    Mijn ogen vielen dicht en ik viel in een diepe slaap.

    “Jij bent geen Santos Lina, maar jij bent namelijk Lina Carmo”
    Ik schoot wakker en keek rond om mij heen. Ik besefte dat ik mij nog in het ziekenhuis bevond. De gordijnen waren dicht en het leek al nacht te zijn. Ik liet mijn hoofd rusten en keek naar het plafond. Jij bent geen Santos Lina, maar jij bent namelijk Lina Carmo. De zin schoot door mijn hoofd heen.
    Ik kreeg opeens geen adem. Ik drukte op de rode bel en er kwam een verpleegster. Ze zag dat ik aan het stikken was en duwde op het alarm. Ik kreeg opeens een zuurstofmasker en ze riep dat ik moest blijven adem halen. Ik zag dat er meer verpleegsters kwamen en deden wat ze moesten doen. Ik zag dat er opnieuw wat werd ingespoten en ik opnieuw in slaap viel.

    “Lina”
    Ik opende mijn ogen en zag dat er een verpleegster het gordijn wegduwde. De zon viel naar binnen en ze keek me met een glimlach aan.
    “Mag ik je wassen?” vroeg ze

    Ik keek rond en knikte. Ze haalde de deken van me af en ik zag dat ze al alles had klaar gezet naast mijn bed. Ze begon mij voorzichtig uit te kleden en ze begon me rustig te wassen. Ik voelde me beschaamd omdat ik werd gewassen. Dat was het laatste wat ik ooit nog gedacht heb. Dat ik in een ziekenhuisbed zit en gewassen wordt. Toen ze eenmaal klaar was droogde ze me af en deed ze me nette frisse kleren aan. Ze vroeg of ik recht wilde zitten en ik knikte. Ik bedankte haar en ze liep nadat ze alles had opgeruimd de kamer weer uit. Ik keek rustig voor me uit en dacht na. Gisteren wist ik heel goed wat ik had. Want ik herinnerde mij alles opnieuw weer. Ik keek uit het raam en begon te huilen. Dit kon toch niet zijn dat Carlos mijn vader is. Arme Carlos wist zelf helemaal niks. Hij had mij altijd goed behandeld. Terwijl deze man gewoon mijn vader is. Ik veegde de tranen van mijn wangen af. Ik herinnerde me opeens de man die zei “het is afgehandeld”. Deze ongeluk was namelijk veroorzaakt door iemand dacht ik. Maar door wie?!
    Wie wilde mij dood? Dacht ik.
    Ik hoorde dat er op de deur werd geklopt.
    “Ja?”
    “Hallo Lina, de rechercheur is hier hij wilt je graag spreken” zei een verpleegster
    “Laat hem gerust binnen, dank je” zei ik met een knik.

    De rechercheur kwam binnen en keek me met een glimlach aan.
    “Lina Craig?”
    Hij stak zijn hand uit waarbij ik die beantwoorde en knikte.

    “Aangenaam, Rechercheur Gilermo”
    Hij nam er een stoel bij en ging zitten.
    “Ik ben blij dat het al wat beter met je gaat Lina, hoe gaat het met je herstel?”
    “Het gaat goed dank je”
    “Ik weet niet of je klaar bent voor een paar vragen te beantwoorden voor mij?”
    “Ga je gang” zei ik nerveus
    Ik wilde eigenlijk niet dat de politie hierin betrokken werd. Ik wilde zo snel mogelijk mijn gerief terug hebben.

    “Op de nacht van Maandag op Dinsdag werd je voertuig gespot op de snelweg, klopt het dat je reed aan 150 km per uur?”
    “150?! Dat weet ik niet meer” zei ik hem
    “Goed, Wat kan je nog herinneren van het ongeluk Lina?”
    “Ik herinner me dat ik eigenlijk aan het rijden was”
    “En verder?”
    “Ja…Verder..Ik was aan het rijden.”
    “En kan je nog wat herinneren toen het ongeluk gebeurde?”
    “Neen helemaal niet” loog ik
    “Okay..”

    Hij keek me strak aan en kruiste zijn armen.
    “Wat deed een pistool in je auto?” vroeg hij opeens
    Ik schrok van zijn opmerking. Want ik was helemaal vergeten dat er een pistool zat in mijn auto. Wat moest ik hierop antwoorden.

  10. #175
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022


    “Ik herinner me dat ik eigenlijk vanuit Salamanca kwam in de nacht. En ik weet hoe gevaarlijk het is. Dus heb ik het bij me gehouden uit vrees.” Loog ik.
    “Je weet dat het strafbaar is dat je een pistool zonder vergunning bij je hebt Lina?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen.
    Ik schudde mijn hoofd.
    “Neen ik wist niet dat dat strafbaar is” zei ik hem
    “Daar hangen gevangenisstraffen op” zei hij opnieuw
    Hij boog zich voorover en keek me serieus aan.
    “Wat je ook verzwijgt Lina, er is met je remmen van je auto geknoeid. Er was iemand die je wat wilde aandoen.” Zei hij met een knik
    Ik keek hem verdoofd aan.
    “Geknoeid?” zei ik vol ongeloof
    “Ja, dus wie je zit te verdedigen of wat dan ook. Het kan nog je dood worden op een later termijn.”

    Hij stond op en keek me dan aan.

    “Ik kom later nog terug. Denk maar eens goed over alles na”

    Hij draaide zich om en wilde vertrekken.
    “Meneer de rechercheur?”
    “Lina?”
    “Ik weet dat er nog gerief zat in mijn auto” zei ik hem strak

    Hij haalde een brief tevoorschijn en keek me aan.

    “Ik heb dit voor je mee waarvan ik weet dat het een sleutel voor je is maar de rest hou ik nog bij. Ik moet de procedure nog volgen. En ik wil dat je open kaart met mij speelt. Dus je krijgt ze pas tot je dat doet” zei hij met een knik.
    Hij gaf me de brief en verliet de kamer. Ik zag dat het de brief was van mijn moeder die ik die avond had ontvangen van Analina. Ik zag dat er wat bloedsporen op zaten maar gelukkig was alles nog duidelijk te lezen. Ik hield het bij en dacht na over alles. Ik moest hier zo snel mogelijk weg komen om een plan te bedenken.

  11. #176
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Dagen gingen voorbij, het werd 1 maand dat ik in het ziekenhuis verbleef. Ik zag niemand. De dokter vertelde wel telkens dat er massaal word gebeld hoe het ging met mij maar niemand mocht komen tot ik wat hersteld was. Na vandaag voelde ik me stukken beter en werd mijn gips van mijn armen weggehaald. Dus ging de kinesiste opnieuw wat oefeningen met mij doen om zo te revalideren.
    “Wil je al eens proberen met stappen” vroeg ze

    Ik knikte meteen, ze wilde mij net uit het bed halen tot er op de deur werd geklopt.
    We keken op en we zagen Manuel en Diego samen met Allison in de deuropening.
    “Hallo storen we?”
    De kinesiste zei dat ze gerust mochten binnen komen en plaats nemen. Ze keek me dan aan en knikte. Ik ging rustig rechtstaan en maar viel terug neer op mijn bed. Ik wilde het nog eens proberen. Ik hoorde hoe Allison een zucht liet van nerveusheid. Ik probeerde niet te focussen wat rondom mij heen aan de hand was. Ik duwde me opnieuw recht en dit keer hield ik vol. De therapeute liet me weer zitten.
    “Ik wil stappen niet recht staan” zei ik haar geïrriteerd
    “Lina, je moet het rustig aanpakken” zei ze

    Ik probeerde het opnieuw en wilde een stap zetten en viel voorover. Ik zag hoe Manuel me opving.
    “Lina, klaar je gaat je bed in” zei hij

    Hij droeg mij naar het bed en zette me neer.

    “Geef me verdomme toch de kans!” riep ik uit
    “Lina, je moet het rustig aan doen” zei de therapeute
    “Om wat? Hier te zitten voor nog een maand?!” riep weer ik uit
    “ Lina, rustig, ze helpen je hier zoveel mogelijk” zei Manuel kordaat.
    Ik keek de andere kant op en zag dat hij knikte naar de therapeute. De therapeute stelde voor om morgen opnieuw te proberen. Ze zei me gedag en liep de kamer uit.
    “Lina, je hoort het rustig aan te doen.” Zei Manuel
    “Ik ben dit hier zo zat!”
    “Ik begrijp je maar alsjeblieft doe het voor jezelf” zei hij

    Ik nam een diepe zucht en deed mijn ogen dicht. Ik merkte dat mijn hoofd pijn deed van al die inspanningen.

    “Hoe gaat het verder met je?” vroeg Allison
    “ Gaat wel, dank je” zei ik rustig.
    Ik keek naar Manuel en ik zag dat hij stoel nam en ging zitten.
    “Hoe gaat het met Sanae?” vroeg ik
    “Ze is thuis” zei hij met een knik
    “En Miguelle”
    “Hij doet het goed” zei hij kort

    Ik zag dat Allison de chocolaatjes vast nam.
    “Hm van wie heb je deze gehad?” zei ze spottend.
    “Van Tomas” zei ik zonder nadenken.

    Manuel keek me aan.
    “Hoe is hij binnen geraakt?”
    “Tomas is mijn collega, Manuel. Ik denk dat hij voorbij de verplegers is binnen kunnen komen”
    “Ik vraag of de mannen…
    “Hij kwam mij slechts opzoeken Manuel” zei ik met een zucht

    Hij doorboorde me met zijn ogen en zette zijn schouders strak.

    “Lina, je eigen familie mag je niet komen opzoeken.” Schoot hij uit
    “Tomas is als familie, hij was bezorgt”
    “Ja kan ik geloven ja” riep hij

    Ik zag dat hij zijn kaken spande. Allison keek Manuel aan. Ze deed een teken en hij keek de andere kant op. Ik zag dat hij zich inhield.

    “Het maakt niet uit, zolang je maar hersteld Lina” zei ze dan lief naar mij
    “Ik probeer hier zo snel mogelijk te herstellen, ik wil hier weg” zei ik meteen
    “Dat komt wel, dan kan je uitrusten bij ons thuis” zei ze
    “Neen, ik wil naar mijn appartement” zei ik kort

    Ik zag dat Manuel met een ruk naar me keek.

    “Lina, ik stuur alle beste dokters naar ons huis toe en jij gaat daar revalideren. Ik wil zelf geen tegenspraak dulden” riep hij opeens uit.
    Hij stond op en liep de kamer uit. Ik keek hem na en besefte dat ik het zeer moeilijk ging krijgen.
    Ik zag dat Allison haar hoofd vast nam en zuchtte. Diego deed teken dat Allison achter Manuel moest gaan zodat ik met hem alleen kon zijn. Ze glimlachte naar me en excuseerde zich. Ze liep de kamer uit en toen was het stil.
    Diego zat heel die tijd in een hoekje op zijn stoel. Hij stond op en kwam naast mij zitten. Ik zag dat hij me strak aankeek. Zijn ogen waren donker en ik kon de woede erin aflezen.
    “Hoe gaat het met je Lina?” zei hij
    “Goed”
    “Lina, ik weet dat je liegt. Hoe gaat het met je?”
    “Goed toch! Riep ik uit
    “Waar was je na de reis? Wat deed je in Salamanca?” zei hij opeens

    Ik zweeg en keek de andere kant op. Ik wilde alles voor me houden tot ik een plan had. Ik kon niet zomaar gaan praten. Als ik ging praten was het ofwel dat ze tegen me gingen keren of me gewoon niet zouden geloven. Ik heb het bewijs niet meer in handen dacht ik.
    “Ik wilde gewoon het tehuis bezoeken meer niet” zei ik hem kordaat.
    “Waarom?” zei hij met samengeknepen ogen
    “Diego, daar ben ik opgegroeid misschien?”
    “Ja maar het is niet dat we daar een te leuke tijd hadden dat je daar eens leuk op bezoek wilde gaan?” zei hij vol ongeloof
    “Diego, wil je alsjeblieft stoppen met je vragen? Ik ben het zat dat iedereen hier mij als een kind van 5 jaar behandeld”

    Hij knikte en keek de andere kant op.
    “Je hebt ons allen dood ongerust gemaakt. Ik heb nog nooit zoveel gebeden tot die nacht. Ik dacht dat ik je kwijt was” zei hij met pijn in zijn ogen
    “Sorry” zei ik kort
    Ik keek naar mijn deken en hield die vast. Het deed me pijn dat ik Diego niks kon vertellen. Het vertrouwen die ik in mijn naaste had is verdwenen omdat ik zelf niet meer weet wie ik nog kan vertrouwen na alles.
    “Lina?”

    Diego nam mijn hand vast en keek me aan. Hij duwde met zijn vinger mijn kin omhoog zodat we elkaar konden aankijken.

    “Ga alsjeblieft bij je broer wonen, hij heeft het beste met je voor” zei hij zacht
    “Diego, ik kan het niet” zei ik hem

    Ik dacht aan de woorden van mijn moeder. Vertrouw geen Santos. Ik heb het niet op mijn broer Manuel, die uiteindelijk mijn stiefbroer was maar eerder op Maria-Laura. En wie weet wie daar nog allemaal voor haar werkt.

    “Mag ik weten waarom?” vroeg hij onderzoekend
    “Diego, ik kan je nu niks vertellen. Maar ooit kom je het te weten” zei ik hem met een knik.

    Hij keek me raadselachtig aan want hij begreep helemaal niet wat ik aan het vertellen was.

    “Beloof me gewoon 1 ding, dat je hierover zwijgt vanaf vandaag en doet alsof ik je niks heb verteld” zei ik hem

    Hij bleef me een poosje aankijken en knikte dan uiteindelijk.

    “Ik beloof het, zolang je jezelf niet in de problemen brengt” zei hij strak.
    “Wees gerust, als ik hieruit ben moet ik het ene en andere afhandelen” Zei ik strak en keek voor me uit.
    Door mijn hele lichaam danste wraak rond. Ik zal dit ziekenhuis niet verlaten tot ik op 2 mensen mijn wraak heb genomen. Ik wil hun beiden achter de tralies zien. En daarin heb ik grote hulp nodig dacht ik. Diego bleef nog even zitten en toen kwam Allison binnen.
    “Sorry schat, Manuel is ervandoor. Hij had een dringende telefoontje.” Zei ze

    Ik wist dat ze loog. Manuel had het moeilijk met mijn situatie en ik begreep hem. Maar ik denk dat ik de komende tijd meer tegen zijn schenen ga schoppen. Ik hou heel veel van hem. Maar ik moet nu mezelf op de 1ste plaats zetten.
    “Maakt niet uit. Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd” zei ik met een knik.
    Allison en Diego bleven nog even bij me en maakten dan aanstalten om te vertrekken. Allison vroeg me of ze nog wat kon doen en ik zei hun dat het allemaal ok was. Ze gaf me een kus en ze ging morgen nog eens terug komen. Ik zei haar dat ze rustig aan mocht doen en ik sowieso heel moe ben van het herstel telkens. Ze wenste me veel succes en ging met Diego ervandoor.
    Toen ik alleen was nam ik de brief van mijn moeder onder mijn kussen vandaan. Ik keek ernaar en dacht na. Ik moest Carlos hierover inlichten. Maar hoe pak ik Maria-Laura aan? Ik dacht na en probeerde een plan te bedenken. De dagen die volgden in het ziekenhuis maakte ik een plan om mijn wraak uit te spelen. Op een vroege morgen kwam de dokter bij me op de kamer en keek me tevreden aan.
    “Ik zie dat het goed vooruit gaat. Slechts bij het stappen moet je nog wat revalideren maar ik geef je een week en je wordt de oude” zei hij trots
    “Dank je wel dokter voor de goede zorgen” zei ik hem.

    Hij knikte en glimlachte

    “Ik wil je dan ook meedelen dat je vandaag het ziekenhuis mag verlaten, bel ik je broer Manuel op?”
    “Neen dank je wel dokter ik trek mijn plan wel” zei ik hem vriendelijk.
    Ik kreeg van de verpleegsters mijn telefoon terug die ze bij hadden na het ongeval. Ik opende mijn telefoon en zag zoveel meldingen die binnen kwamen. Gemiste oproepen tot berichten. Ik wilde even dat allemaal negeren. Zonder maar ook te aarzelen belde ik Tomas op.
    “Lina?”
    “Hallo Tomas, kan je mij ophalen in het ziekenhuis?” Vroeg ik hem

  12. #177
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    “Tuurlijk! Ik kom er zo aan”
    “Dank je”
    Ik belde de verpleegkundige en vroeg of ze wilde helpen om mijn kleren in te pakken in mijn valies. Zonder aarzelen schoot de verpleegster in actie en hielp me mee. Ik kreeg een rolstoel mee van het ziekenhuis en laadde alles in op een karretje. Tomas kwam al aan en nam het karretje hij laadde alles in de auto. Ik keek rond en keek of ik niks had nagelaten. Eenmaal ik mijn ontslagpapieren had en ik nog de mededeling kreeg om mijn kinesisttherapie verder op te volgen bij mij thuis. Ik bedankte hun en verlieten het ziekenhuis.
    Tomas stapte in zijn auto nadat ik hij me hielp instappen en we reden weg.
    “Is Carlos op werk?” vroeg ik
    “Neen hij is vrij vandaag” vroeg hij kijkend naar mij en dan op de weg.
    “Kunnen we alsjeblieft naar hem toe gaan” vroeg ik zenuwachtig
    “Natuurlijk” zei hij.
    Hij keek me kort aan en richtte zich op de weg. Ik zag dat hij zoveel vragen had maar mij er niet mee wil overvallen.
    “Ik herinner me terug alles” zei ik kort
    “Pff, jeetje Lina!” zei hij
    “Ik weet het, kort na het ongeval leek het opeens een zwart gat en op een nacht kreeg ik een droom waarin er een zin werd herhaalt en toen leek ik alles te herinneren” zei ik
    “Ik wist helemaal niet meer hoe ik je moest aanspreken over dit probleem, ik bedoel je wist niks meer en ik dacht wat nu?”
    “ik begrijp je zou dat ook wel denken” zei ik hem met een glimlach
    “Carlos voelde zich zo schuldig, Manuel gaf hem de schuld dat hij je liet gaan” zei hij kort
    “Wat?”
    “Ja nadat je dus zoek was belde hij Carlos op en hij zei hem waar je was dat je helemaal je telefoon niet beantwoorde, Carlos vertelde hem dat je zei dat Manuel je ging ophalen”
    “Damn..Daarom loopt Manuel op de toppen van zijn tenen” zei ik voor me uit starend.

    Hij wist dat ik gelogen had en probeerde zich nog in te houden. Tomas keek me aan en glimlachte.
    “Ik heb mijn mond gehouden. Ik dacht het is jouw zoektocht waarop je recht had” zei hij met een knipoog.
    “Ik wil dat je hier niks mee te maken hebt Tomas, jouw leven mag niet in bedreiging komen” zei ik kordaat
    Hij keek me opeens verward aan. Toen we eenmaal bij Carlos aankwamen reden we een zwarte ijzeren poort binnen. Voor ons zat een groot mooi huis. We reden voorbij een mooi voortuin met fonteinen. Eenmaal we aankwamen bij de voordeur stapten we beiden af.
    Tomas belde aan en ging me helpen om uit te stappen hij gaf me mijn rolstoel en ik hief mezelf op waarna ik ging gaan zitten. Toen Tomas me draaide zag ik Carlos sprakeloos voor de deur staan. Hij keek me aan alsof hij niet geloofde dat ik nog leefde.
    “Lina?” zei hij rustig
    Ik zag dat zijn hand bibberde en hij liep naar me toe. Hij nam mijn hand vast en keek me verdrietig aan.
    “Hoe gaat het?” vroeg hij
    “Het gaat goed dank je, Carlos ik moet je dringend spreken” zei ik
    Hij keek Tomas aan en keek daarna mij aan en knikte en we liepen alle 3 naar binnen.
    We kwamen binnen in een grote hal met prachtige schilderijen aan de muur en een mooi zilveren ronde tafel met een witte vaas op met daarin witte rozen. Hij liet ons verder binnen komen naar zijn bureau.
    In de midden van de kamer zat zijn bureau en daarvoor zaten er 2 zetels. Tomas liet me bij de zetels en ging vertrekken.
    “Tomas jij mag blijven” zei ik hem met een knik

    Carlos keek Tomas aan en knikte. Toen Carlos ging zitten en vroeg hij om wat te drinken. Ik en Tomas zeiden hem dat het niet hoefde.
    “Lina, als je hierheen bent gekomen om te vragen of je nog meer ziekteverlof mag opnemen. Is dat helemaal geen probleem” zei hij kijken naar mij en Tomas.
    “Neen Carlos, ik kom niet hiervoor. Ik kom je namelijk iets vertellen die zeker jou zal aangaan.”
    Hij keek me geïnteresseerd aan en luisterde.
    “Wel toen we in China waren had ik namelijk mijn laptop mee een stick die ik van iemand heb gekregen. Op die stick zat namelijk serieuze informatie op over mijn verleden. Zoals je weet ben ik opgegroeid in een tehuis.”
    Hij knikte en luisterde verder.
    “Nou, Tomas en ik hebben dingen ontdekt in China op die stick die eigenlijk heel veel vragen hebben opgelost. En waardoor ik eigenlijk ook in een rolstoel ben beland.” Zei ik rustig
    Hij keek Tomas en mij vragend aan.
    “Welke vragen dan? Ik begrijp het even niet”
    “Wel, op die stick zat namelijk het document waarin getekend staat dat Maria-Laura en Antonio Lopez mij aan het tehuis hebben afgegeven met een afbetaling van 1 miljoen euro.”

    Carlos keek me met grote ogen aan.
    “Antonio en Maria-Laura?! Zei hij geschrokken
    “Klopt, ik heb tegen je moeten liegen dat ik die avond van onze landing ging opgehaald worden door Manuel, sorry daarvoor “ zei ik met een knik en keek naar de grond

    Hij knikte alsof het niks was.

    “Ga verder”
    “Ik wilde namelijk uitzoeken wat dit allemaal te betekenen had en ben tot Salamanca gereden. Daar kreeg ik uiteindelijk weinig van mee over de situatie tot namelijk een andere zuster een adres gaf van mijn tante Analina.”
    Carlos schrok op en keek me verbaasd aan.

    “Analina? Zij was toch het land uit?” vroeg hij
    “Neen, zij is hier in Spanje, maar dat terzijde. Zij gaf me deze brief die van Carolina was”
    Ik haalde de brief uit mijn zak van mijn trui en keek hem strak aan. Ik reikte hem die toe waarbij hij het aannam zonder aarzelen.
    “Dit is door Carolina geschreven dan?” vroeg hij verward
    “Klopt, ik wil dat je hem leest”
    Hij knikte en begon te lezen. Ik zag dat zijn gezicht bleek werd. Toen hij klaar was keek hij me aan en het leek alsof hij het noorden kwijt was. Ik bleef hem aankijken waarbij de tranen mij in de ogen sprongen. Hij stond op en begon te ijsberen. Hij liep naar het raam en bleef staren. Ik zag dat Tomas helemaal niet begreep wat er aan de hand was. Hij keek me aan en zocht antwoorden.

    “Wist Maria-Laura dat?” vroeg hij opeens
    “Dat jij mijn vader bent” vroeg ik hem kort
    “Zij heeft je dan weggehaald” zei hij met zijn rug naar ons toe
    Ik zag dat Tomas zijn ogen groter werden toen ik het uitsprak. En keek meteen Carlos aan.
    “Carlos, ik verwijt je niks. Je wist helemaal niks hierover. En ik wil je leven niet overhoop halen. Alleen vraag ik je of je mij wilt helpen wraak te nemen op hun twee” zei ik hem kordaat.

    Hij draaide zich om en keek me aan. Ik zag dat zijn ogen donker stonden. Hoe meer ik naar hem keek hoe meer ik zag dat er gelijkenissen waren tussen mij en hem.

    Hij knikte en ging gaan zitten.

    “Dit hoef je niet aan mij te vragen. De Santos familie hebben veel mensenlevens kapot gemaakt.”
    Ik zag dat hij een vuist vormde op zijn knie en me strak aankeek. De woede was af te lezen op zijn gezicht.
    “Carolina was een vrouw die in een verkeerde familie is terecht gekomen doordat ze haar vader wilde plezieren. De rijkdom die de Santos hadden konden ze alle mensen mee omkopen. Je broer en zus lijken gelukkig op je moeder. Hebben haar zachtaardige karakter mee. Alberto had het geluk zo een fantastische vrouw naast hem te hebben. Maar hij maakte zijn relatie kapot om zijn moeder te plezieren. En ik denk dat Maria-Laura je wilde onterven op die manier om je weg te nemen.” Zei hij woedend.
    “Daarom wil ik de wraak nemen op hun beiden” zei ik
    “Antonio, is dom en te omkoopbaar. Er is hem zeker wat beloofd om haar te helpen je te ontvoeren.” Zei hij met een knik en voor hem peizend.
    “Ik heb een plan nodig” zei ik hem snel
    “Weten Allison en Manuel hierover?” en hij nam de brief in zijn handen
    “Neen, ik weet niet in hoeverre ik hun kan vertrouwen en ook of ze het zullen geloven”
    “Om een antwoord te geven op je vraag, neen ze zullen je niet geloven. Analina is verbannen van de familie.” Zei hij kort
    “Hoezo?” vroeg ik verward.
    “Analina kreeg zo te zien de waarheid te horen van Carolina waarbij ze die op een later termijn aan Manuel wilde vertellen. Hij heeft haar buiten gegooid omdat zijn machtige Oma het tegendeel kon bewijzen. Allison en Manuel hebben met haar het contact verbroken.” Zei hij
    “Hoe dom kunnen ze zijn” zei ik boos
    “Als je opgegroeid bent met Maria-Laura kon ze je zo om je vinger winden” zei hij serieus
    “Bij mij was het haar niet gelukt” zei ik hem boos
    “Omdat je haar zwakke plek bent” zei hij

    Ik keek hem vragend aan. Wat bedoelde hij met een zwakke plek.

    “Je hebt geen bloed van de Santos maar de Carmo. Wist je dat Carmo en Santos twee rivalen waren. Mijn overgrootvader was de grootste business partner van de grote Santos. Ze hadden samen zoveel bereikt tot hij de mes in zijn rug stak. Tot mijn overgrootvader zijn eigen succes ging opbouwen. Maar wat de Santos niet weten is dat we recht hebben op de helft van de raffinaderij.” Zei hij met een glimlach.
    “En waarom ga je niet je recht halen” Vroeg ik hem verward
    “Om je moeder, ik heb haar beloofd haar kinderen nooit het slechte toe te kennen. En dat weet Maria-Laura heel goed. Daarom had ze jou ook weggenomen. Je bent tenslotte geen Santos, maar je kon wel 100 procent gaan krijgen als Alberto niet wist dat je mijn dochter bent” zei hij boos

    Ik knikte en keek naar beneden.
    “Dus dit ging hier allemaal om geld en iets erven. Maria-Laura ging een baby zijn leven kapot maken door mij weg te brengen zodat ik niks erf en bij wijze van spreken gewist word uit dit leven.”
    Hij knikte en glimlachte schuin
    “Zij gaat over lijken Lina.”
    “Geloof me, ik word haar nachtmerrie” zei ik kordaat.
    Carlos stond op en knielde voor me neer. Hij nam mijn hand vast en keek me zacht aan.

    “Ik geloof dat je mijn dochter bent. Ik heb het nooit ingezien maar je charmante houding en je mooie karakter lijk je volledig op een Carmo” zei hij met een brede glimlach.

  13. #178
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Ik keek naar beneden en begon te blozen.

    “Dit is hier je huis mijn dochter, je mag bij me blijven. Ik beloof je voor altijd te beschermen en je nooit door iemand te laten slecht behandelen” zei hij met een strenge blik.
    Ik knikte en bedankte hem. Hij stond op en keek opeens Tomas aan.
    “Tomas, ik wil je bedanken voor alles wat je voor haar doet en hebt gedaan”
    Tomas knikte en zei hem dat alles met plezier was gedaan. Ik zag dat zijn hoofd rood stond van zoveel informatie die hij te horen had gekregen. Vond het een grappig uitzicht.
    “Het is lief dat je mij hier uitnodigt” zei ik hem verder
    “Geen probleem, dit is vanaf nu je thuis” zei hij strak.
    “Ik zal terug naar mijn appartement moeten Carlos, Manuel en Allison weten hier nog niks over en ik wil dit rustig aanpakken” zei ik hem.

    Hij knikte en liep naar het raam.

    “Hoe wil je dit dan aanpakken?”
    “Ik weet het niet, de politie heeft mijn bewijsmateriaal en ik kan er niet bij. De rechercheur zei me ook zolang ik niet meewerk hij helemaal niks zal afstaan”
    “Laat hem aan mij over. Ik zal kijken wat ik kan doen. En eigenlijk zou het geen slecht idee zijn om hem in te lichten over dit alles.” Zei hij terwijl hij omdraaide.
    “Hoezo niet?”
    “Als hij rustig mee kijkt over onze schouders heen kan hij ingrijpen wanneer de procedure hem dat toelaat. Hij heeft nu de bewijzen van het document. Maar ik ken Maria-Laura, zij heeft vrienden binnen het gerecht” zei hij met een wijsvinger.

    Ik schrok hiervan. Heeft zij zoveel macht?

    “Je moet haar niet onderschatten, maar ooit doet ze een misstap en daar is het waar we haar te pakken moeten krijgen.” zie hij verder
    Ik knikte en keek naar Tomas. We keken elkaar beiden aan en onze gezichten spraken boekdelen.
    “Ze heeft ook met mijn remmen geknoeid” zei ik hem

    Hij keek me aan en ik zag dat zijn ogen woede spuwden. Ik denk mocht zij hier nu voor hem had gestaan hij haar vermoord had.

    “Zij heeft wat?” riep hij uit
    “De reden waarom ik een auto ongeluk had is doordat mijn remmen niet werkten, en toen ik tijdens het ongeluk wakker schoot hoorde ik iemand zeggen ‘het is afgehandeld’” zei ik hun
    “Deze ongedierte moet aangepakt worden” zei hij met een vuist slaand op zijn bureau.
    Ik keek naar beneden en voelde de tranen opkomen. Het deed zoveel pijn om hem zo te zien. Carlos was een lieve man die het altijd voor mij had opgenomen. Hij gunde mij zoveel kansen en nu kom ik naar hem als een lastpak er nog bij.
    “Ik voel me zo een lastpak, sorry ik wil je niet overdonderen met dit hier alles”
    “Lina, je bent mijn vlees en bloed, en zoals ik zei na vandaag heeft niemand het recht je nog wat aan te doen. Je bent een Carmo en ik laat een Santos je geen pijn doen.” Zei hij op een dreigende toon.”
    Ik knikte en nam een zucht.
    “Ik zou het Manuel vertellen.” Zei hij opeens
    “Is dat wel een goed idee?” zei ik hem aarzelend
    “Een nee heb je en een ja kan je krijgen” zei hij kordaat
    “Maar hoe dan?”
    “Laat hem rustig zonder oordelen tot bij je komen en dan kan je het rustig uitleggen, Maria-Laura moet je van binnen uit aanpakken” zei hij

    Ik knikte en dacht na. Ik zou het rustig kunnen vertellen en dan zie ik wel. Carlos ging de rechercheur op de hoogte brengen over alles zodat hij alle bewijsstukken kon leveren. Hij zei ook dat hij de brief bij zich wilde houden omdat hij dat ook als bewijs vond tegen Maria-Laura. Ik bedankte hem en vertrok met Tomas uiteindelijk richting mijn appartement. Carlos vond het jammer ik niet bij hem verbleef maar Manuel en Allison hadden evenveel recht om dit ook te weten. Toen ik eenmaal aankwam in het appartement bedankte ik Tomas voor alles. Zelf was hij nog schokkend over al de informatie. Hij moest het duidelijk nog verwerken. Hij hielp me in mijn zetel waarbij ik ging liggen. We zeiden elkaar gedag en hij ging ervandoor. Ik hoorde opeens de deurbel. Ik stond op en ging in mijn rolstoel zitten. Toen ik eindelijk aan de deur kwam en open deed zag ik Manuel daar staan.
    “Hallo Manuel” zei ik met een glimlach
    “Hallo” zei hij kort
    Hij kwam binnen en keek me aan. Hij keek rond en deed opeens de deur open. Hij riep een paar mannen die naar binnen kwamen.
    “Jij gaat mee bij ons thuis, ik wil je niet horen klagen. En dit ga je doen voor Sanae en Miguelle” zei hij kijkend naar mij
    Ik keek hem aan. Hij weet dat ik geen nee zeg op dit. Hij weet dondersgoed wat Miguelle voor mij betekend. Ik zweeg en keek naar beneden.
    “Manuel dit is niet eerlijk wat je doet”
    “Miguelle wilt je heel graag zien” zei hij mijn zin negerend
    “Kleren heb je daar in overvloed dus we vertrekken nu samen naar huis en jij verblijft daar tot het beter met je gaat”
    “Ik voel me echt een blok aan jullie been” zei ik hem
    “Lina, je bent helemaal geen blok aan onze been. Alsjeblieft man, kijk eens rond alsof jij helemaal alleen hier kunt overleven?!” riep hij uit.

    Ik keek rond en moest hem wel gelijk geven. Het zou een ramp geweest zijn maar bij hun thuis wilde ik helemaal niet blijven. Na alles, moest ik echt op mijn goede zijn dacht ik. Maar ik kon geen kant op. Ik knikte uiteindelijk en de mannen liepen mee met ons naar de auto. Hij droeg me de auto in en zo vertrokken we. Onderweg zeiden we helemaal geen woord. Tot we thuis aankwamen. Manuel droeg me opnieuw naar mijn rolstoel en zo bracht hij me tot de ingang waar ze een mooi brugje hadden geïnstalleerd. We liepen naar binnen en daar was het mooiste ontvangst die ik helemaal niet had verwacht.
    “WELKOM THUIS!!”
    Hoorde ik iedereen roepen. Ik zag Sanae, Miguelle, Allison, Diego, Jonas en Elisa. Tot mijn ogen vielen op 2 ijzige ogen. Maria-Laura. Mijn blik bleef bij haar. We keken elkaar beiden aan en het leek dat er tussen ons een soort telepathie gaande was. Mijn blik werd ruw en hard waarop haar blik even ruw en hard stond. Ik draaide mijn blik van haar weg en genoot van de verassing.
    We liepen samen naar de eetkamer en zag dat deze helemaal mooi versierd was.

    “Ging jij nu echt in je appartement verblijven?” vroeg Allison
    “Nou ja, ik wil niemand ten laste zijn” zei ik aan Allison beschaamd
    “Jij zal ons nooit ten laste zijn” zei ze me.
    En ze gaf me een knuffel.
    “Welkom thuis mijn lieve zusje” zei ze zacht

    Ik knuffelde haar heel hard omdat ik het liefst zo graag alles eruit wilde gooien maar het niet kon. Allison verdiende evenveel de waarheid te horen over haar oma die een slechte invloed heeft op haar.
    Miguelle liep met kleine stappen naar me toe. Ik kreeg hem in het oog en we bleven elkaar wat aankijken. Ik zag zoveel pijn in zijn ogen. Deze jongen had zoveel meegemaakt in een korte tijd. Ik strekte mijn handen uit en hij liep naar me toe en begon te huilen. De tranen rolden eveneens over mijn wangen. Ik nam zijn pijn over, ik bleef hem knuffelen tot hij wat rustiger was. Zonder woorden liet hij me los en ik veegde zijn tranen af. Ik zag dat iedereen wat stil was van het moment.
    “Ik heb je gemist mijn liefje” zei ik hem
    “Ik je jou ook Tante Lili, Ik dacht dat je dood was” zei hij al huilend
    “Schatje, wie tante Lili moet doden moet nog geboren worden” zei ik luid
    Ik keek niet op naar Maria-Laura maar ik wilde dat ze het hoorde. Mijn blik kruiste die van Sanae die me met betraande ogen aankeek. Ik strekte mijn handen naar haar gaf haar een dikke knuffel.
    “Sorry voor alles lieverd” zei ik haar
    “Het is oke” zei ze doorheen haar tranen

    Ze keek me aan en kneep in mijn arm en knikte. Ik bleef haar aankijken omdat ik helemaal niet wist hoe ik haar moest condoleren. Ik wilde ook geen zout op de wonden gaan gooien. Elisa kwam naar me toe en keek me aan. Ik zag dat de tranen in haar in de ogen stonden. Haar buikje was mooi zichtbaar. Ik glimlachte naar haar en keek haar aan.

    “Is het een jongen zoals je al altijd wilde”
    Ze begon te huilen en knikte. Ik glimlachte en gaf haar een knuffel.
    “Gefeliciteerd schat” zei ik haar gemeend
    “Dank je, welkom thuis, we hebben je gemist!” zei ze zacht
    Ik glimlachte en wreef over haar buikje en gaf haar knipoog. Verder zei ik Jonas nog gedag en feliciteerde hem nogmaals en Diego. Ze verwelkomden me en toen kwam Maria- Laura dichter. Ze bukte haar lichtjes neer en ze wilde me een knuffel geven. Ik trok haar naar me toe tot ik bij haar horen kwam te fluisteren.
    “Onthoud dit, ik word je ondergang” zei ik haar scherp
    Ze kwam recht en keek me gevoelloos aan. Ik glimlachte vals en keek weg.
    We gingen allen zitten en wat bijpraten. Ik zag dat Manuel er helemaal niet gemakkelijk bij zat. Ik wist heel goed dat hij een gesprek met mij wilde na alles. Ik probeerde me te concentreren zonder te letten op Maria-Laura. Haar ogen waren gericht op mij. Ze hield me nauw in de gaten. Met mijn rolstoel ging ik naar Manuel en keek hem aan.

    “Kunnen we elkaar spreken?” vroeg ik
    Hij keek me verrast aan en knikte. Hij stond op en hij begeleidde me naar zijn bureau. Toen we daar kwamen zette hij mij voor zijn bureau en ging hij zitten.

    “Ik ken je ondertussen al Manuel, en ik weet dat je een deftig gesprek met me wilt”
    Hij keek op en knikte.
    “Ik heb zoveel vragen, maar 1 vraag is me bijgebleven”
    “En dat is?”
    “Waarom loog je aan Carlos?”

    Ik keek naar beneden. Ik loog aan Carlos zodat hij geen problemen ging krijgen dacht ik. Maar dat kon ik hem al niet zeggen.
    “Ik heb een paar fouten gemaakt dat geef ik toe”
    “Lina een paar fouten? Het koste bijna je leven” zei hij
    “Ik weet het” zei ik rustig
    “Ik vraag me af of je ons eigenlijk wel wilt in je leven” zei hij opeens kordaat.

    Ik keek op en verschoot van zijn vraag. Natuurlijk wil ik hun in mijn leven. Ze zijn nog altijd mijn broer en zus.

  14. #179
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    “Natuurlijk wil ik dat Manuel”
    “Waarom duw je ons dan zo vaak weg? Vroeg hij geïrriteerd.
    “Omdat het heel moeilijk is voor mij allemaal”
    “We zijn er toch voor je? Ik bedoel we doen ons best om het je zo goed mogelijk te maken Lina. Ik en Allison verzetten bergen voor je.”
    “Ik weet dat, Manuel ik hou heel veel van jullie en apprecieer wat jullie allen doen voor me”
    “Wat deed je in Salamanca?” vroeg hij strak

    Ik zuchtte en wreef over mijn voorhoofd heen.
    “Dit kan ik je niet vertellen.”
    Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek me aan.

    “Manuel, er zijn serieuze dingen gaande dus ik kan je niet veel vertellen”
    “Lina, wat is er gaande?” vroeg hij voorover gebogen.
    “Als ik het je vertel wil ik Allison erbij hebben” zei ik hem
    Hij knikte en stond op en liep zijn bureau uit na een paar tellen kwam hij samen met Allison naar binnen. Ze keek verward naar ons twee.
    “Wat is er?”
    “Lina, wilt ons eindelijk vertellen wat ze deed in Salamanca”
    “Manuel? Ik zei toch al dat we hier niet mee hoeven te moeien” zei ze boos
    “Neen Allison, dit maakt niet uit”
    Ik nam een diepe zucht en keek hun strak aan.
    “Jullie zijn toch mijn zus en broer? En ik neem aan dat jullie geen geheimen hebben?”

    Ze keken elkaar beide aan en knikten dan naar me.

    “Wat is er gaande tussen jullie en Tante Analina?” vroeg ik strak
    Ik zag dat Manuel zijn gezicht eerst schrok en dan werd het donker. Allison schrok eveneens op en keek Manuel aan.

    “Heb je haar opgezocht?” vroeg hij boos
    “Ik stelde eerst een vraag.” Zei ik rustig
    “Tante Analina, kan het niet hebben dat wij erfgename zijn over de Santos Raffinaderij, ze wilde namelijk dat zij het recht had” zei Manuel kijkend naar mij, terwijl hij rustte op zijn bureau met zijn vuisten.
    “En daarom gaan jullie de zus van ons moeder gaan negeren?” zei ik kijkend naar hun beide
    Ik zag dat Allison me verbaasd aankeek. Opeens kneep ze haar ogen samen.

    “Wat heeft dat wicht je verteld?” vroeg ze opeens
    “Allison, alsjeblieft dit is onze tante. Je hoeft haar geen wicht te noemen” zei ik haar kordaat
    Ik zag dat ze Manuel aankeek en haar ogen woede uitspuwden. Het leek alsof ze Manuel met haar ogen vertelde doe jij het of doe ik het.

    “Lina ik raad je aan je contact met haar te verbreken” zei Manuel
    “Manuel, ik kan nog altijd voor mezelf nadenken” zei ik hem rustig
    “Lina, verdomme je loopt er blind in!!” Riep Allison uit
    “Of jullie werden er blind in geduwd, dat kan ook” zei ik hun terug

    Manuel hield me in de gaten en bleef me aankijken. Ik zag dat Allison begon te ijsberen. Haar stoppen sloegen door.
    “Kijk ik blijf het zeggen ik hou zielsveel van jullie, jullie zijn mijn enige broer en zus die ik heb. Maar in dat gedeelte ga ik niet mee. Ik kies voor mijn tante en ik kies ervoor om haar een kans te geven in mijn leven.” Zei ik hun scherp
    “Je doet maar, maar ze komt dit huis niet binnen” zei Manuel kordaat.
    “Ik respecteer je eis, maar zoals ik zei ik wil haar in mijn leven. Wat maakt dat ik hier dan ook niet kan blijven.” Zei ik hem kordaat terug.
    Ik zag dat Manuel zijn kaken opnieuw begonnen te spannen. Hij liep rond om zijn bureau naar mij toe. Hij ging voor mij zitten en keek me woedend aan.

    “Deze vrouw heeft heel veel leed veroorzaakt, ik weet niet wat ze je verdomme heeft verteld maar besef dat zij diegene was die mijn ouders had gebroken!!”
    “Jouw ouders, Vergeet je ons??” zei ik hem hard
    “ Onze ouders!!” riep Allison
    Ze keek Manuel en mij boos aan.
    “Gaat verdomme die vrouw er nu voor zorgen dat wij alle 3 ruzie krijgen?!!!” riep ze uit.
    “Allison rustig, ik zoek geen ruzie.” Zei ik rustig aan Allison
    De deur ging opeens open en ik zag dat Maria-Laura naar binnen kwam gewandeld. Ze liep naar Allison en nam haar zacht vast.
    “Gaat alles goed mijn kleindochter” zei ze luid genoeg
    Ze keek Manuel aan met een blik om uitleg.

    “Kunt u ons even alleen laten, dit is een zuster en broer kwestie” zei ik hard
    Ik zag dat Manuel me kort aankeek. Hij keek naar zijn Oma en ging kordaat naast haar staan.
    “Lina, oma mag hier gerust in over meespreken. Zij heeft evenveel te zeggen.” Zei hij terwijl hij zijn hoofd ophees.
    Ik zag dat ze haar tanden bloot toonde naar mij. Ze kreeg wat ze wilde. De woede laaide in mij op.
    “Dan eindig ik deze conversatie”
    Ik wilde vertrekken en Manuel hield me tegen.
    “Lina, Haal het verdomme niet in je hoofd!!”
    “Manuel, je kan me vinden bij Carlos” zei ik hem uiteindelijk.
    Mijn blik stond deze keer zo hard dat hij helemaal in de war raakte. Ik keek Maria-Laura aan die eveneens ook precies een klets kreeg. Nu kon ze mooi haar bewerking maken. Met als resultaat dat ik de waarheid wist. Ik reed met mijn rolstoel de kamer uit en zag Mario in de gang.
    “Mario, ik wil dat je mij vervoert naar Carlos alsjeblief.”

    Mario knikte en vertrok om de auto te halen. Ik zag dat Allison me volgde tot de hal.
    “Lina, als je nu vertrekt en contact houdt met haar mag je mij wissen uit je leven” zei ze kordaat.
    “Allison, je bent mijn zus en ooit zul je het begrijpen” zei ik haar
    “VERDOMME LINA WAAROM GA JE ALTIJD TEGENDRAADS WERKEN WAAROM!! Schreeuwde ze uit
    “Mettertijd zul je het begrijpen” zei ik haar
    “Je praat in raadsels!! Wat moet ik begrijpen! Riep ze uit.
    “Lieverd, het ongeluk heeft haar veel verkeerd gedaan, ik stel voor dat je haar laat gaan” zei opeens Maria-Laura
    Ik keek Allison aan die me helemaal niet begreep wat er allemaal aan het gebeuren was opeens. Manuel kwam naar me toe en keek me aan.
    “Is dit onze afscheid Lina?” zei hij hard
    “Voor mij is het geen afscheid, ik vroeg jullie 1 ding en jullie maken al een besluit. De bal zit in jullie kamp deze keer” zei ik hem

    Mario kwam binnen en keek ons aan. Hij wist precies niet wat hij moest doen. Manuel knikte naar hem. Terwijl Mario mij naar buiten wilde begeleiden zei Maria-Laura opeens.
    “Geef je de groeten aan Carlos”
    Ik keek om en keek Manuel en Allison aan.

    “Vergeef me als ik jullie de komende tijd zal kwetsen” zei ik naar hun
    Ik keek Maria- Laura aan en gooide nog een dreigende blik naar haar toe. Ik knikte naar Mario die me naar buiten begeleidde.
    Ik stapte de auto in en we reden naar Carlos toe. Toen we daar aankwamen stuurde ik een berichtje naar Carlos voor ik vertrok. Ik zag de mannen van Carlos aan de deur stonden en mij aan het opwachten waren. Mario knikte naar hun en ze hielpen me naar binnen.

  15. #180
    MVC Lid

    Reacties
    183
    01-11-2022

    Veel leesplezier!