Ik ken veel Marokkaanse probleemjongeren. Wat mij opvalt is dat zogenaamde geslaagde Marokkanen hun ervaringen niet accepteren. Een meisje die in de puberteit slingerde van pleeggezin naar pleeggezin, vertelde ons dat ze in de jaren '90 met haar ouders opgroeide.
Ze zei dat ze het verschrikkelijk vond hoe mannen eerst te eten kregen in de grootste, meest comfortabele eetruimte. Vrouwen werden in de babykamer op elkaar gekwakt, terwijl ze aten na de mannen in veel kleinere proporties, terwijl ze ook nog hun babies moesten verschonen, omdat mannen zich te goed voelden voor die taak. Indien een Marokkaanse dit zegt, valt vaak de hele Marokkaanse gemeenschap over haar heen. Haar leeftijdsgenoten zeggen gelijk fel:"Zo kan dat nooit gegaan zijn! Wij vrouwen kregen genoeg te eten na de mannen. En zij verzorgden ook babies!" Hoe kan je haar nou ontzeggen van haar ervaring, terwijl jij uit een heel andere stamboom kwam? Ben jij zelf elke stamboom afgegaan? Marokkanen voelen zich persoonlijk aangevallen, als iemand uit slechte huizen kwam. Door andermans waarneming witheet te ontkennen op grond van gemeenschappelijke afkomst, geeft zo'n persoon die naar zijn afkomstgenoot uithaalt Marokkanen juist een slechte naam.