Nachtzuster, een romantisch 18+ verhaal

[ZachteJongenNL]

Niels belandt na een ongeluk in het ziekenhuis en ontmoet daar een beeldschone jonge Marokkaanse zuster. Er broeit wat tussen hen en het duurt niet lang voor het echt spannend wordt.

Nachtzuster, deel 1


Langzaam zwom hij naar boven, het warme water omhulde hem nog, hij wilde nog niet weg. Het was alsof hij terug was in de baarmoeder.
Toen gingen zijn ogen moeizaam open. Eerst was er niets dan een wazige onderwaterwereld, het lag als een filter over zijn ogen. Hij kon slechts vlekken waarnemen, lichtvlekken en die van vorm veranderde. Langzaam kreeg alles kleur. Geluiden kwamen van ver, gedempt, alsof hij nog onder water was. Traag vloeide zijn bewustzijn naar hem terug.
Toen de wereld weer vaste vorm kreeg werden de contouren van een kamer zichtbaar. Witte muren, stalen stangen van een bed, apparaten die schril piepten, lampjes knipperend als morsecode. Hij kon niet vaststellen wat ze hem probeerde te vertellen.
Gedempte stemmen spraken met elkaar op een rustige, professionele toon. Witte gestaltes bewogen zich kriskras door zijn gezichtsveld. Het was een drukte van belang, maar alles was bewoog als een choreografie zonder muziek, iedereen wist precies wat te doen. Ze bewogen als ze er jarenlang voor gerepeteerd hadden.
“Meneer de Vries”, zei een kalme, koele stem.
Hij knipperde met zijn ogen en slikte. Was hij meneer de Vries? De stem sprak tegen hem.
Hij probeerde zich op het stemgeluid te focussen alsof het een houvast was waarmee hij zich uit de diepe poel van half-bewustzijn kon optrekken.
“U heeft geluk gehad”.
Een gestalte kreeg vorm. Eerst alleen nog als silhouet maar snel kon hij zijn blik zo focussen dat hij de figuur die voor zijn bed stond een gezicht kreeg.
Een kleine man, grijzend rond de slapen, een kleine ronde bril, goudomrand, met een stethoscoop losjes over de schouder.
“U bent een tijdje weggeweest. We hebben u even in slaap gehouden zodat we wat onderhoud konden uitvoeren”. Klonk het mild en vriendelijk.
Onderhoud? Het klonk onwerkelijk.
Hij voelde zijn lichaam niet en hij merkte nu ook dat hij zijn hoofd nauwelijks kon bewegen.
“We hebben behoorlijk wat schade kunnen herstellen, maar het genezingsproces zal tijd vergen”.
Hij pauzeerde even en schraapte zijn keel.
“U bent nog jong, dat bevorderd het herstel significant. Maar u moet ervan uitgaan dat u hier nog wel een tijdje moet blijven”.
Niels opende zijn mond. Hij merkte dat zijn tong aan gehemelte plakte. Een zuster dook in zijn blikveld op. Een plastic bekertje met water verscheen voor zijn neus. Het duurde even voordat hij begreep dat hij moest drinken. Het lauwe water maakte zijn tong los en pas nadat hij een paar slokjes genomen was hij in staat om te antwoorden.
“Wat is er gebeurd?”, bracht hij met moeite uit.
Zijn stem kraakte, alsof hij het voor het eerst gebruikte.
“U hebt een ongeluk gehad, met uw motor, er was sprake van een aanrijding met een auto”.
Even wist Niels niet wat hij moest zeggen. Ergens, in een uithoek van zijn geheugen, begon hem iets te dagen.
Het ongeluk. Het was maar een flard van een herinnering. Een moment van niets was het. Een korte onderbreking van zijn dollemansrit.
Hij viel terug in zijn herinneringen. Ineens zat hij weer in het moment. Het moment voordat alles zwart werd.
Zijn adrenaline die als brandstof door zijn aderen pompte, die hem steeds verder voortjoeg, de motor die onder hem gromde, hij voelde zich een met de machine. De weg was vrijwel leeg, hij had vol gas gegeven.
Hij kon zich de opwinding herinneren, het gevoel onverwinnelijk te zijn, de blinde euforie. En toen die klap. Hij kon zich niet eens herinneren wat het geweest was dat hem geraakt had, hij had het misschien niet eens gezien. Het ongeluk zelf een blinde vlek.

[ZachteJongenNL]

Deel 2

Nog steeds drong de ernst van de situatie nauwelijks tot hem door. Hij hoorde de dokter praten. Een waslijst aan verwondingen werd opgesomd, het beklijfde nauwelijks.
De pijnstillers gloeiden in zijn bloed, ze bliezen benevelende mist in zijn hoofd, pas langzaam zonk de realiteit in. Hij lag in het ziekenhuis. Hij had een ernstig ongeluk gehad.
Nu pas voelde hij zijn lichaam. Vonkjes pijn in de verte, zeurend onder een laag van verdoving.
Tot zijn verbijstering merkte hij nu op dat al zijn beide armen, en zijn rechterbeen volledig met gips omhuld waren. Zijn been hing in een takel en stak half omhoog. Zijn armen waren als die van een mannequin, stijf en onbeweeglijk staken ze vooruit. Hij kon zich in feite nauwelijks bewegen.
Het was alsof zijn lichaam afgedaan had. Alsof het slechts nog maar ballast was, menselijk schroot, kapot en pijnlijk. Zoals hij er nu bij lag, leek twee weken geleden wel een ander leven. Hij kon het zich nauwelijks meer voorstellen hoe hij had gelopen, gesport, gedanst en gevreeën.
De dokter verdween. De zusters liepen in en uit, en een oud vrouwtje ging rond met een kar vol boeken en tijdschriften. Gedachteloos nam hij wat lectuur in ontvangst. Hij hoorde haar stichtelijke praatje nauwelijks.
Hij lag op privé kamer en was helemaal teruggeworpen op zichzelf. Hij had geen vriendin, en zijn ouder waren beiden op vakantie. Hij was voor een paar dagen volledig op zichzelf teruggeworpen.
Het herstelproces was langzaam en pijnlijk. Hij lag daar, een gevelde reus, en wist niet wat hij met zichzelf aan moest.
Hij was zo in sombere gedachten verzonken, en omdat verpleegsters een geluidloze tred hebben had hij haar niet eens had horen binnenkomen. Ze stond ineens voor hem met een beker met een rietje.
Ze stelde zich niet voor, maar op het plastic naamkaartje dat op haar hagelwitte uniform gespeld zat kon hij lezen dat ze Safae heette. Ze droeg een zwarte hijab, die half over haar schouder viel. Ze was jong, ongeveer midden twintig, en waarschijnlijk van Marokkaanse afkomst. Hij kon dat nooit goed zeggen. Twee grote bruine ogen keken hem aan. Ze had een mooi gezichtje, een klein sierlijk neusje, en volle, roze gestifte lippen.
“Wilt u nog wat drinken?”, vroeg ze vriendelijk.
Toen ze begon te spreken hield hij onwillekeurig zijn adem in. Ze sprak met een zachte g.

[ZachteJongenNL]

Deel 3

Hij keek haar verbluft aan. Haar woorden kriebelden in zijn buik. De zachte g streelde hem en onder de sluier van zijn deken rees zijn jongensdeel omhoog.
Hij keek in de grote, bruine reeënogen, twee diepe bronnen vol mysterieuze gedachtes en gevoelens.
Ze herhaalde haar vraag niet maar sloeg haar ogen neer en bloosde. Niels schrok op uit zijn dagdroom en knikte vlug van ja. Hij had haar aan zitten gapen. Ook zijn wangen gloeiden nu van schaamte.
Voorzichtig bracht ze het plastic bekertje naar zijn mond. Ze was nu heel dichtbij. Haar lichaamswarmte gloeide op zijn huid, haar zoete geur maakte hem dronken. Gulzig dronk hij van het lauwwarme water, hij dronk alsof hij dagen door de woestijn had gezworven en net op tijd een oase bereikt had. Toen hij opkeek lachte ze. Hagelwitte tanden, stralende ogen, en even was hij oprecht gelukkig.
Hun ogen ontmoette en hielden elkaar voor een moment vast. Ze bekeken elkaar met oprechte nieuwsgierigheid. Dit was geen interesse van een verpleegkundige voor een patiënt, dat wist hij zeker. Ze bekeek hem zoals een meisje een jongen bekijkt. Met stille verwachting, verlegen en broeierig.
Zijn ogen gingen over haar voluptueuze lichaam. Ze was van gemiddelde lengte, met wulpse borsten en ronde billen die zo kenmerkend zijn Marokkaanse meisjes. Hij altijd een bepaalde voorliefde voor billen gehad, in het bijzonder voor Noord-Afrikaanse, maar hij was eigenlijk nooit in de gelegenheid geweest een Marokkaans meisje te leren kennen. Het was een exotische droom, een wens waarvan hij dacht dat die nooit werkelijkheid zou worden.
Toen Saffae de kamer verliet, keek ze nog een keer om, en wierp hem een stille, broeierige blik toe alvorens ze de deur achter zich dicht trok.
De uren werden dagen, de dagen sloten zich tot een week aaneen. De verveling begon hem nu parten te spelen, maar meer nog dan de ledigheid was het zijn vleselijke verlangen dat tot pijnlijke proporties begon te groeien.

[ZachteJongenNL]

Zal ik verder gaan?

[lilazina]

.

[ZachteJongenNL]

Deel 4

Daar hij onmachtig was zichzelf te verlossen, hoopte het onbevredigde lust zich tussen zijn lendenen op. Elke ochtend ontwaakte hij met een ijzeren erectie die allengs pijnlijker werd. Hij realiseerde zich dat hij nog nooit zo lang onbevredigd geweest was en hij begon zich lichtelijk zorgen te maken over hoe dat nu verder moest. Voorlopig zat hij muurvast.
Hij merkte dat hij, elke keer als hij stemmen op de gang hoorde, krampachtig luisterde of hij haar stem kon opvangen. Zijn geslacht stond rechtop als een dolk tussen zijn dijen als hij alleen al haar stem hoorde.




Op een druilerige ochtend, hij lag toen al een dag of twee eenzaam op zijn kamer, kwam Safae binnen met onder haar arm een langwerpig roestvrijstalen kom. Niels, die onder de witte lakens zijn verlangen al voelde groeien.
“Ik ga je wassen”, zei ze kort maar vriendelijk. Ze keek hem niet aan. Zijn adem stokte in zijn keel. Dit had hij niet verwacht. Hij had aangenomen dat haar vroomheid dit zou verhinderen.
Haastig sloot ze de gordijnen en ze waren alleen. Omsloten door witte gordijnen, als in een bedoeïenentent in de woestijn. Het was alsof ze in een keer van de rest van de wereld waren afgesloten, samen een in cocon, een intieme ruimte waar niemand anders hen kon zien.
Zijn fantasie sloeg op hol. In zijn gedachten was ze poedelnaakt. Hij kon er niets aan doen, het beeld sprong voor zijn geestesoog op als een duveltje uit een doosje.
Niels schudde de gedachten van zich af. Hij moest zich inhouden, dit was hoogst ongepast.

Hun ogen ontmoetten elkaar in stilte. Er werd niet gesproken. Anders dan de de andere zusters hulde Safae zich niet in een wolk van nietszeggend gebabbel, maar ging zwijgend aan het werk. Elke handeling verrichte ze uiterst aandachtig, je kon zien dat ze nog in opleiding was. Ademloos volgde hij haar met zijn ogen. Ze had een serieuze frons op haar gezicht terwijl zoekend rondkeek. Uiteindelijk boog ze zich voorover om iets uit het onderste kastje naast zijn bed te pakken en imposante achterste rees voor hem op. Ademloos staarde hij naar de voluptueuze vleesgloben die ineens zo dichtbij waren.
Haar billen spande in haar strakke witte broek, tussen de heuvels kon hij de afdruk van een string zien. Hij hapte naar adem.

Toen sloeg ineens de paniek toe. Ze zou hem zien, in deze toestand van hopeloze geilheid. Oh god, de schaamte gloeide rood op zijn wangen. Hij moest zijn erectie onderdrukken en snel ook.
Hij kon zich echter niet bewegen, en het leek alsof hem nu ook de mogelijkheid tot spreken was afgenomen. Zijn mond was droog als woestijnzand.
Ze zette de roestvrijstalen kom met warm water vast tussen de stangen van het bed. Nog steeds sprak ze niet. Hij opende zijn mond in een poging tot protest, of was het een waarschuwing? Hij wilde haar waarschuwen voor het monster dat tussen zijn dijen groeide. Maar wat moest hij in godsnaam zeggen?

[lilazina]

Tfoe egelie sel3a el mosiba !

Niet zo schijnheilig doen ah taboz

Wel nummers vragen aan meisjes hé

[ZachteJongenNL]

Zijn jullie klaar voor het volgende deel?

[ZachteJongenNL]

Deel 5

Krampachtig probeerde hij te denken aan dingen die het vuur in zijn lendenen zouden blussen. Hij dacht aan zijn oma, zijn hond, en allerlei onsmakelijke zaken die hij niet eens onder woorden wilde brengen, maar niets kon verhoeden, dat zijn pik stram overeind bleef staan.
Hij beet op zijn tong in een laatste wanhopige poging zijn geilheid te bedwingen, maar het was te laat. Safae trok het laken met een ferme ruk weg en hij lag daar, anders dan zijn blauwe operatiehemd was hij poedelnaakt. De zoom van het hem was opgekropen tot aan zijn navel, en zijn mannelijkheid stond daar als een toren.

Safea‘s bewegingen stokten, voor een moment stond ze daar roerloos in de kamer, zwijgend, kijkend.

“S-sorry”, stamelde hij als een idioot.
Hij vond dat hij zich voor zijn lichaam moest excuseren.
Het meisje hulde zich in stilzwijgen.
Was ze geschrokken? Was ze kwaad? Hij durfde haar niet aan te kijken.
Hij zette zich schrap alsof hij een afranseling verwachtte of op zijn minst een berisping.
De stilte leek voor eeuwig te duren.
Toen herstelde ze zich, en alsof er niks aan de hand was, begon ze hem te wassen.
Aandachtig doopte ze de spons in het warme water en zonder hem aan te kijken begon ze hem te wassen. Onwillekeurig hapte hij naar adem. Wat een zalig gevoel. Sprakeloos van opwinding en verwondering, liet hij het zich met gesloten ogen welgevallen.
Warme, trage sponsstrelingen gingen over zijn harde, naakte jongenslichaam. Ze nam de tijd.
Ineens was daar die aanraking. Haar zachte vingers streelde de binnenkant van zijn dij. Heel kort, maar onmiskenbaar. Hij sidderde. Hij wist dat dit niet de bedoeling was. Dit was niet zoals de andere zusters hem gewassen hadden.
Zijn ogen sprongen open en hij keek haar recht aan. Even stolde haar bewegingen en werd haar blik naar het epicentrum van zijn verlangen getrokken. Ze zei niets, maar wendde haar blik niet van hem af. Niels werd nu vuurrood.
Toen ging ze langzaam door met haar taak. Voorzichtig vermeed ze zijn keiharde pik, die als een minaret naar de hemel wees. Toch kwamen haar handen steeds dichterbij.

[ZachteJongenNL]

Deel 6

Niels vroeg zich af of ze hem daar aan mocht raken, of dat dat tegen de regels was. Waren er richtlijnen? Moest ze hem niet overal wassen? Hoorde het niet gewoon bij haar werk? Het kon ook niet de eerste keer zijn dat een patiënt ongewild, want dat was het, een erectie kreeg. Hij kon zijn lichaam niet volledig controleren, dat moest ook een medisch professional begrijpen.
Zijn vraag werd beantwoord toen ze hem plots vastgreep. Ongelovig keek hij haar aan. Ineens sloot haar hand om zijn kloppende pik. Zij beantwoorde zijn blik, met broeierige, bruine ogen.
Haar zachte hand, glibberig van het sop, gleed, met trage, aandachtige bewegingen, langs zijn schacht omlaag en weer omhoog. Ze keek hem niet meer aan maar haar koortsige blik was nu op zijn mannelijkheid gericht.
Toen begon ze hem zachtjes, bijna plagerig te knijpen. Hij kon het bijna niet geloven, maar ze kneep hem echt. Toen pas realiseerde hij zich dat ze haar washandje had afgedaan. Ze hield zijn keiharde pik nu in haar vuist. Ze konden hem veel vertellen, maar dit was niet volgens de richtlijnen.
“Je bent echt hard”, zei ze schor.
Ze ontweek zijn blik. Een warme blos gloeide op haar wangen. Ook Niels had nu een kop als een boei. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Alleen het zacht zuigende, soppende geluid van haar glibberige hand die over zijn pik gleed verbrak de stilte.
Ineens klonken er voetstappen in de gang. Zijn hart begon te bonzen. Ze zouden zo binnen kunnen lopen realiseerde hij zich.
Zijn pik steigerde in haar hand. Niels beet op zijn lip om zijn kruit niet gelijk te verschieten. Haar hand ging echter onvermoeibaar door.
Hij schaamde zich voor zijn geilheid en hij was ineens doodsbenauwd dat de hoofdzuster of een dokter zou binnenlopen terwijl hij zijn kwakkie over zijn buik schoot.
“Stop, stop, alsjeblieft”, fluisterde hij.
Nu krulde er een vals lachje om haar lippen. Hij wist dat ze niet zou stoppen. Ze hield hem letterlijk in de palm van haar hand.
Hij voelde zich hopeloos naakt en tentoongesteld. Hij zat feitelijk vastgeklonken aan het bed en kon zich nauwelijks bewegen. Hij wist dat hij het niet tegen kon houden. Haar zachte glibberige vuist sloot stevig om zijn schacht terwijl de vingers van haar andere hand zijn scrotum kietelde. Toen ze zijn ballen voorzichtig tussen duim en wijsvinger nam besefte hij dat ze, veel meer ervaring had dan die geveinsde vroomheid deed vermoeden.
Zachtjes masseerde ze met haar vingertoppen zijn gezwollen ballen. Zachtjes kneep ze in zijn testikels, niet te hard en niet te zacht. En met dat zachte knijpen vlamde er een ongelofelijk genot in hem op.

[ZachteJongenNL]

Als je wilt dat ik verder ga, pm.

[ZachteJongenNL]

Deel 7
Wat een hemels gevoel. Het was een nieuw soort sensatie die moeilijk in woorden te vatten was. Zijn hart begon te bonzen, hij kreeg het warm, en hij kon bijna niet ademen van opwinding. Nog nooit had een meisje zoiets verrukkelijks bij hem gedaan. Het was alsof gemolken werd. Alsof hij

Ineens ging de deur van de kamer open. Zijn hart stopte even.
Safea legde haar vinger bezwerend over zijn lippen.
De hoofdzuster stond nu aan de andere kant van het gordijn.
Ze kon het nu elk moment opentrekken. Er was geen reden waarom ze dat niet zou doen. Safae was nog een studente, ze stond onder directe supervisie van de hoofdverpleegster. Ze zou kunnen komen kijken hoe haar leerlinge het er vanaf bracht.
De paniek greep hem nu bij de keel. In zijn gedachten zag hij zichzelf al liggen, met een pik als een toren,
Toen deed Safea iets wat hij niet verwacht had. Ze legde haar vinger over haal lippen als teken dat hij stil moest zijn. En toen boog ze zich over zijn kruis, en nam zijn kloppende erectie tussen haar lippen.
Hij moest op zijn tong bijten om het niet uit te schreeuwen.
Haar warme, oester gladde mond gleed langzaam over zijn schacht. Geluidloos begon ze hem te pijpen terwijl haar glibberige vingers zijn ballen bleven masseren.
Al zijn opgehoopte lust stuwde zich nu uit de diepte op.
Hij stootte dieper in haar mond. Hij stikte nu bijna van opwinding. Toen verkrampte zijn lichaam en kwam hij schokkend klaar.
“Sorry, sorry”, prevelde hij, terwijl zijn sperma in haar mond vloeide.
Toen brak de stem van de hoofdzuster de betovering. Snerpend sneed de stem het wonder aan flarden. Ze kon streng, een beetje boos bijna.
“Safae kan je even komen, nu gelijk?”, klonk het zonder een greintje vriendelijkheid.
Niels, nog half in de zevende hemel, schrok zich een hoedje. De schaduw van de hoofdzuster tekende zich af tegen het gesloten gordijn. Ze stond daar te wachten. Had ze hen gezien? Of misschien gehoord.
Safae slikte zijn sperma door en bloosde nog dieper. Snel dekte ze zijn hardheid toe, en riep ze op quasinonchalante toon: “Ik kom eraan”. En weg was ze.

[ZachteJongenNL]

Deel 8

Gespannen luisterde hij naar de stemmen aan de andere kant van het gordijn.
“Kom maar even mee”, zei de hoofdzuster afgemeten. Ze verlieten de kamer.

Hij hoorde gedempte stemmen op de gang. Hij probeerde ze probeerde ze te verstaan, maar verder dan flarden van zinnen.
“dit is niet de bedoeling”. Was enige wat hij op kon maken. De angst sloeg hem om het hart. Waren ze betrapt?
Niels bleef verward en zenuwachtig achter. Hij kon goed reconstrueren wat er zojuist gebeurd was. En wat zou er gaan gebeuren?
De volgende dag was ze er niet. Zijn hart ging als razende tekeer en in zijn hoofd fladderden zwarte gedachten paniekerig alle kanten op. Had ze alles aan de hoofdzuster opgebiecht? Dan was ze nu misschien overgeplaatst naar een andere afdeling, of zat ze misschien al thuis. En wat zou er met hem gebeuren? Hoe kon hij de andere zusters nog onder ogen komen. Iedereen wist nu wat er gebeurd was. Hij kon wel door de grond zakken.
Ineens werd zijn situatie hem bijna te veel. Hij voelde zich een gevangene, vastgeketend aan zijn bed, weerloos als een zuigeling in een couveuse. Hij schaamde zich, hij vervloekte zichzelf en werd ineens overvallen door bijna onbedwingbare heimwee naar huis.
Uit alle macht probeerde hij het nare gevoel te bedwingen. Die dag was de langste dag van zijn leven. De minuten kropen voorbij en hij kon zich nergens op concerteren. Een waaier van opengeslagen tijdschriften en boeken lag over het witte laken en hij voelde reddeloos verloren. Hij probeerde de gezichten van de verpleegsters te lezen. Keken ze hem anders aan? Wisten ze wat er gebeurd was?
De avond kwam als een verlossing. Moedeloos schoof hij het smakeloze ziekenhuis voedsel naar binnen en maakte zich klaar voor de nacht. De verlossende dosis morfine kwam als een verademing. Het wolkte warm door zijn bloed en in mum van tijd bedwelmde het zijn gedachten. Zijn oogleden werden zwaar totdat de slaap hem in haar peilloze diepte verzwolg.
Hij liep met verende pas over een smal pad een berg op en boven op die berg verrees een prachtig paleis.
Ineens merkte hij dat hij iemand volgde. Vlak voor hem liep Safae. Hoewel hij haar gezicht niet kon zien wist hij dat zij het was. Ze droeg een hagelwit gewaad gelijk een bruidsjurk.
Toen hij zich realiseerde dat hij kon lopen en al het gips verdwenen was, doemde het paleis al voor hen op.
Het was een paleis als de Alhambra. Uitgestrekt, uitbundig versierd met Arabeske patronen, ovale poorten, paleistuinen, vijvers en fonteinen.
Ineens zaten ze op een wit hemelbed, witte doeken bolde op in een zeebries op de achtergrond rolden de golven. Vanuit het raam zag hij de azuurblauwe zee.
Hij draaide zich naar zijn bruid om. Ze zat op haar knieën op het bed, haar witte gewaad lag op de grond, ze was poedelnaakt. Haar lichaam was adembenemend. Grote ronde billen, zware borsten met puntige bruine tepels.
Hij snelde op haar af maar zij vluchtte voor hem weg. Elke keer als hij een stap naderbij deed, deed zij een stap terug. Ze danste lichtvoetig om hem heen, zijn grijpgrage handen ontwijkend, en ze verspreidde een sprankelend gegiechel. Steeds woester joeg hij haar na. Steeds wilder werden zijn bewegingen.
Hij zou haar bedwingen, op haar rug dwingen en zich met haar verenigen of ze nu wilde of niet. Hij greep naar haar billen, naar haar dansende borsten, die als water tussen zijn vinger wegglipten.
Hij opende zijn ogen en even wist hij niet of hij wakker was of nog sliep. Was zij uit zijn droom ontsnapt? Sliep hij nog half of was dit een droom in een droom?
“Ik ben vandaag de nachtzuster”, fluisterde ze dicht bij zijn oor. De zachte g, de kriebelende bries van haar adem, haar warme nabijheid deden zijn pik op slag verstijven. De nachtzuster. Nog nooit was dat woord zo geladen met geilheid. Het was de manier hoe ze het uitsprak, met haar Vlaamse wulpsheid. Nachtzuster. Het een geluisterde belofte. Een droomwezen uit het paradijs.
Slaapdronken realiseerde hij zich dat het echt Safae was die naast zijn bed stond.
“Ik heb niet veel tijd”, fluisterde ze schor. Dit was niet haar opgewekte, verpleegsterstem, dit was echt. Ze was duidelijk gespannen, opgewonden, er ging nu iets gebeuren wat eigenlijk niet mocht.
Geruisloos sloot ze de gordijnen. Niels volgde haar sprakeloos met zijn ogen. Even bevroor ze, en bekeek ze hem vanaf een afstand alsof ze een sprong over een sloot wilde maken en afstand moest inschatten.
Ze was moed aan het verzamelen en Niels kon nog steeds geen woord uitbrengen. Toen stapte ze kordaat op hem af en sloeg zijn deken terug. De nacht lag koud op zijn huid. Hij was op blauwe ziekenhuishesje na naakt.
Op haar gezicht lag diezelfde serieuze frons als waarmee ze haar werkzaamheden uitvoerde. Nu verwijderde ze met diezelfde aandachtigheid zijn blauwe hesje. Niels kon nauwelijks geloven wat er gebeurde, maar hij sprak geen woord. Hij besefte dat spreken de betovering zou kunnen verbreken en hij wilde niets liever dan de nieuwe droom waarin hij zich nu bevond op zijn beloop laten.
Safae keek op de naakte jongen neer. Hij zag er anders uit in het maanlicht. Alsof hij van zilveren beeld uit de Griekse oudheid.
Zijn pezige jongenslijf was glad en marmerhard. Zijn buik was geblokt, zijn schouders licht gespierd en zijn grote geslacht lag als slapende slang op zijn dij. Haar hart klopte in haar keel.
Voorzichtig raakte ze het met haar vingertoppen aan. Hij was warm en zijdenzacht. Het was alsof ze het gewekt had, langzaam begon het te groeien. Gefascineerd keek ze hoe het ding zich oprichtte. Traag zwol het bloedlichaam op en veranderde het slappe slangachtige ding in een staalhard harpoen. Ze giechelde zachtjes, met haar vingertoppen streelde ze bewonderend zijn schacht.
Niels beefde van opwinding, zijn hele lichaam was geladen met een onbeschrijfelijke geilheid. Het knetterde als elektriciteit door zijn zenuwbanen, hij had kippenvel over zijn hele lichaam. Zijn erectie was pijnlijk hard. Ze keek op hem neer en lachte plagerig terwijl ze met haar wijsvinger, tergend langs van zijn eikel naar zijn scrotum ging.
Langzaam boog ze zich over zijn kruis en kuste de kop van zijn geslacht. Dit deed ze een paar keer, speels, plagend, het moment van de waarheid uitstellend. Niels wilde zich losrukken om zich bij haar naar binnen te dringen, maar hij kon niets anders doen dan kreunend afwachten. Toen voelde hij de natte streling van haar tong, een kort likje en toen nog een. Hij beet wanhopig op zijn lip, zijn vuisten balden zich en hij duwde zijn bekken ongedurig omhoog in een wanhopige poging haar mond te penetreren.
Toen besloot ze dat het genoeg was, en hongerig verzwolg ze zijn steigerende jongenspik. Haar roze gestifte lippen omsloten zijn pulserende eikel en ze liet haar oester gladde mond over zijn schacht glijden, totdat zijn eikel tegen haar huig drukte.
Niels mond sprong open en hij schreeuwde geluidloos naar het plafond. Het genot was zo onbeschrijfelijk intens dat hij op zijn lip moest bijten om niet gelijk in haar mond klaar te komen. Enkele malen liet ze haar mond over zijn op en neer glijden en toen erectie volledig was hield ze op.
Snel begon ze zich te ontkleden. Het witte verpleegstersuniform gleed van haar lijf en ontblootte haar voluptueuze, olijfkleurige lichaam. In een mum van tijd was ze, op haar hoofddoek na, poedelnaakt. Ongelovig zag hij haar schoonheid aan. De forse, zware borsten, de gladde licht getinte huid, de grote, perfect ronde billen, het was bijna te veel om op te nemen. Hij dronk van haar schoonheid, het bedwelmde hem, meer nog dan de morfine.
Langzaam maar vastberaden kan ze naderbij. In de schaduw van haar dijen verborg ze haar zachtste deel.
Ze besteeg hem handig, ongelovig keek hij naar haar op. Ze nam zijn kloppende geslacht kordaat tussen haar vingers en plaatse het trefzeker tussen haar dijen. Meteen liet ze zich zakken tot haar billen op zijn bekken rustte en hij haar volledig doorstak.
Ze snakte naar adem toen zijn pik als een lemmet in haar gleed. Hij was ongewoon hard, hij stak als een mes in haar. Even zat ze zo en keek op hem neer. Twee grote, verbaasde jongensogen keken naar haar op. Zijn mond was geopend in een geluidloze schreeuw. Hij vulde haar volledig, ze zat daar, aan hem vast gestoken, ze was net zo hulpeloos als hij.
Met trage bewegingen begon ze hem te berijden. Ingehouden kreten ontsnapten uit zijn mond. Langzaam deinde ze op en neer. Een heerlijk gevoel bloeide op in haar buik, en elke keer als ze zijn pik zich dieper in haar vlees begroef en de top van zijn geslacht haar baarmoedermond schampte, verspreidde deze sensatie zich verder door haar lichaam. Het greep steeds verder om zich heen als een bosbrand. Steeds sneller bereed ze hem, zijn pik kliefde door haar heen als een zwaard terwijl hij hulpeloos in de takels hing.
Ze begon hem ook steeds harder te berijden, de stangen van het bed zwoegde piepend en ze moest op haar lip bijten om het niet uit te schreeuwen. Zijn opgehoopte seksuele energie stak nu diep in haar als een vlammend zwaard. Ze voelde zijn kracht, zijn hardheid en haar meisjessap welde hevig uit haar diepte op.

[lilazina]

Ik ga dit niet mee lezen.

Dit is te aanstootgevend man. Doe je toch niet.

[ZachteJongenNL]

Deel 9

Ze vertraagde haar slag weer omdat ze wist dat hij anders elk moment in haar kon ontploffen. Ze wilde het moment zo lang mogelijk laten duren. Het zou van de hele nacht door mogen gaan. Even hield ze helemaal stil en keek op hem neer. Zijn spichtige jongenskoppie was hoogrood aangelopen, zijn mond sperde zich open.
Voorzichtig boog ze zich naar hem toe en kuste hem op zijn warme lippen. Toen kon ze zich niet langer beheersen en begon hem weer te ******.
Niels zag naar haar op als in zijn droom. Haar deinende lichaam, haar zware dansende borsten, haar verhitte wangen en koortsige ogen die zich af en toe op hem richtte, het kwam hem bijna onwerkelijk voor. Aan de andere kant was het haar hitte, haar gladheid, haar knellende geslacht die het maakte dat hij zeker wist dat hij wakker was. Hij wilde naar haar borsten grijpen, haar op haar rug dwingen om haar genadeloos te ******.
Sneller en sneller stootte ze haar bekken naar voren en drong zijn geslacht dieper in haar vlees. De stangen van het bed rammelden en Safae slaakte gesmoorde, hoge kreetjes. Niels sloot zijn ogen en concentreerde zich volledig op haar heerlijke, glibberige diepte. Hij realiseerde zich dat hij nog nooit met een meisje gevreeën had die zo geil was, zo heet en zo nat. Het was bijna alsof ze net zo geladen was van verlangen als hijzelf.
Hij hijgde en kreunde van genot, ook Safae kon haar kreten niet langer bedwingen. Ze kermde en gilde terwijl ze haar bekken krachtig naar voren stootte en zichzelf aan zijn zwaard kliefde, zo diep als ze kon. Ze voelde hoe het jongenslijf zich onder haar kromde als een boog. Zijn mond was opengesperd in een verwrongen schreeuw. Hij keek met grote verbaasde ogen naar haar op, alsof hij niet kon geloven wat er met hem gebeurde.
Steeds sneller reed ze nu, en elke keer wanneer zijn pik haar doorkliefde vlamde het vuur in haar binnenste hoger op. Ze voelde hoe zijn lichaam zich spande, verhardde en met een schorre schreeuw kwam hij schokkend in haar klaar.

Vanaf die nacht kon ze aan niks anders meer denken dan aan hem. Het was alsof de dolksteek van zijn mannelijkheid een vonk in haar buik geplant had. Een vonk die bleef nagloeien en langzaam om zich greep als een bosbrand.

Ze was zich in het dagelijks leven ineens veel meer bewust van haar lichaam. De string kroop wat ongemakkelijk tussen haar billen op. Haar tepels schuurden gevoelig tegen de stof van haar bh. Ze was zichzelf niet meer, al niet meer sinds ze die knul ontmoet had. Hij was onder haar huid gekropen, in haar hoofd, in haar buik, waar hij broeide. Die prachtige helderblauwe ogen volgde haar overal, ook als ze thuis was, als ze een bad nam, als ze alleen in bed lag, en zelfs in haar slaap sloop hij haar dromen binnen.
Ze kon zich niet van hem losmaken. Hij was bij haar binnengedrongen, letterlijk en figuurlijk. Als ze aan hem dacht voelde ze de contouren van zijn geslacht in haar buik. Het was alsof een Djinn bezit van haar had genomen. Ze had gezworen dat die ene keer de laatste keer zou zijn. Dat ze het zou vergeten, dat ze hem zou vergeten, maar het scheen dat hij haar niet meer los liet.
Ze begon zichzelf te zien door zijn ogen. Haar billen, haar benen haar borsten zag ze nu in een ander licht. Als ze zichzelf in de spiegel zag, dan zag ze een seksgodin.
En het ergst nog was het gevoel in haar buik. Het zeurderige, broeierige, bijna hongerige gevoel in de diepte van haar vlees. Het was een onstilbare honger, dat wist ze. Ze wist dat het niet vanzelf over zou gaan en dat er slechts een manier was om het vuur te bedwingen.
Ook Niels kon haar niet meer uit zijn hoofd zetten. Soms zag hij haar dagen niet meer. Dan dook ze weer op, maar altijd samen met de hoofdzuster. Dan keken ze elkaar verlegen aan en durfden ze niets te zeggen.
Net toen hij dacht dat hij haar nooit meer alleen zou zien, kwam ze op een nacht zijn kamer binnen.
Niels opende zijn ogen, het was donker maar hij voelde haar aanwezigheid. Toen hij opzij keek zag hij haar bij de deur. Ze was toch gekomen. Zijn hart begon hevig te bonzen, ineens was hij klaarwakker. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en keek in gespannen afwachting naar haar op.
“Ik ben gekomen om afscheid te nemen”, zei ze zachtjes. Er zat een gelaagdheid van emoties in haar stem. Droefenis, nervositeit maar bovenal vastberadenheid. Dit afscheid was definitief, dat realiseerde hij zich gelijk. Hij zou haar nooit meer terugzien. Hun werelden bewogen zich al van elkaar weg. Dit ziekenhuisbed was de brug geweest tussen die werelden en die stond op het punt weg te vallen.
Hij slikte moeizaam.
“Ik ben blij dat je gekomen bent”, zei hij uiteindelijk.
Voorzichtig sloot ze de gordijnen en kwam bij hem staan. Zonder iets de zeggen boog ze naar hem toe en kuste hem op zijn mond. Haar mond smaakte naar aardbeienkauwgom. Hun tongen ontmoette elkaar en begonnen een glibberige glijdans.
Dit keer was ze van plan om de tijd te nemen. Langzaam, een tikje theatraal begon ze de drukknoopjes van haar uniformjasje te ontknopen. Knoopje voor knoopje kwam er een stukje blote huid tevoorschijn.
Zware plompe borsten sprongen tevoorschijn, grote lichtbruine tepelhoven, tepels hard als kogels. Ze gleed geluidloos uit haar broek. Ademloos keek hij naar haar prachtige billen. Twee zachte vleesgloben, gescheiden door een zwarte string. Ademloos dronk hij van haar schoonheid.
Handig beklom ze het bed en ging schrijlings op zijn borst zitten. Haar blote billen rustte op zijn borstkas en hij kon haar nu van dichtbij bekijken. Ze had brede heupen, volle dijen waartussen een prachtige schelpvormige vagina prijkte. Dikke schaamlippen verborgen haar parel.
“Nu ga je me verwennen”, zei ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Niels keek haar aan en knikte. Hij had geen andere keur. Ze duwde haar heupen naar voren en drukte haar zachtste deel in zijn gezicht.
Haar vleesvrucht was bedauwd en warm. Hij voelde haar innerlijke gloed op zijn gezicht. Haar schaamlippen raakte nu zijn mond, gulzig begon hij haar te likken.
Hij likte alsof hij dagen niet gedronken had. Alsof zijn leven ervan afhing en hij moest drinken van haar bron. Warm meisjes sap droop langs zijn kin, hij wilde in haar verdrinken.
Zijn tong vond een weg tussen haar vlezige schaamlippen en vond uiteindelijk haar verborgen parel. Hij liet het puntje van zijn tong over haar parel glijden. Als door een west gestoken veerde ze op. Haar clitoris was duidelijk hoog gevoelig.
Voorzichtiger likte hij nu haar nu en hij merkte dat haar lichaam meteen reageerde. Een zucht van genot ontsnapte uit haar mond en uit haar tweede mond vloeide rijkelijk haar sap.
Safae was buiten zinnen van genot. Elke streling van zijn tong trof haar als een zweepslag tussen hij haar dijen. Het joeg het vuur in haar aan en ze kon haar kreetjes niet meer onderdrukken. Het was alsof ze met elke tongstreling verder naar de hemel opsteeg. De zachte, glibberige lik was precies op de juiste plaats. Recht in de roos, daar waar het telde. Een koortsig genot bedwelmde haar.
Ze wreef haar geslacht over zijn geopende mond terwijl hij tongzoende met haar schaamlippen. Ze werd gek van geilheid en ze wist dat er maar een manier was om het vuur in haar diepte te doven.