Upp
"Ga daar weg!". Schreeuwde ik. Amir stond voor de motorkap. Ik deed de motor van de auto uit en hij kwam naar me toe lopen. Hij trok de deur open en ik keek hem aan. "Ik ga naar huis. Laat me met rust!". Zei ik. "Geen sprake van!". Hij boog zich over mij heen en trok de sleutel uit de auto. "Je gaat nergens heen totdat je mij verteld wat je van plan bent!". Zei hij. "Amir. Hou op. Geef me de sleutels terug. Je wilde scheiden? Prima toch?". Zei ik boos. Hij perste zijn lippen op elkaar. "Wat is dit! Je bent zwanger! Je hebt een miskraam gehad zei je!". Zei hij. "Ja! Dat was ook zo. Dat was een miskraam!!". Schreeuwde ik. Amir keek nu helemaal verward. "Het was een tweeling ok?? Eentje heb ik verloren, de ander is er nog! En ik ben er zelf vier dagen geleden achtergekomen dus ik ben net zo in shock als jij dus!". Zei ik. Hij keek voor zich uit en ik pakte de sleutels uit zijn handen. "Een tweeling?". Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Amir. Ga alsjeblieft weg. Ik heb mijn verdriet om jou een plekje gegeven. Ik werd gek. Nog even en ze konden me weg stoppen in een gekkenhuis. Maar ik ben eroverheen gekomen. Ik.. weet dat ik fouten heb gemaakt. Maar hoe jij je gedroeg valt in het niet bij mij Amir. Ik ga niks meer zeggen zonder mijn advocaat erbij." Zei ik. "De hel met die advocaat!". Schreeuwde hij ineens. Ik keek hem aan. "Prima." Zei ik en ik stapte in de auto. "En dan wil je het kind bij me weg houden door te liegen? Door te doen alsof ik wist dat je zwanger was?". Zei Amir. Ik schaamde me wel voor deze vieze actie, maar.. het is wat het is. Ik ben geloof ik hard geworden. Dat moest je volgens mij wel zijn om iemand als Amir te verdragen. "Het spijt me." Zei ik. "Het spijt je niet. Het spijt je niet Bouchra. Ik heb me zo vergist in jou. Zo vreselijk vergist.. en geloof me, je hebt maar één advocaat. Ik heb een hele rij, je hebt een beerput geopend. Het is ook mijn kind. Mijn vlees en bloed en geen ene idioot moet het in zijn hoofd halen daar iets aan te doen." Zei hij. Ik keek hem aan. "Volgens mij moet je die scheiding erdoorheen jassen? Val me niet lastig Amir. Je hebt mijn hart heel gemaakt, maar bruut gebroken. Je bent meedogenloos. Ik wilde één kans! Ik wierp mezelf voor je voeten om spijt te betuigen. Één kans maar. Ik beloofde mezelf niks meer van die verdomde ex van je aan te trekken. Zij was de reden dat ik mijn verstand verloor, jij toch ook Amir? Je zei het zelf.. ze kan goed manipuleren.. valse tranen met tuiten. Je zei het zelf. Maar weet je, ik denk niet dat het aan mij ligt,.. ons.. ik denk dat jij een geweldige excuus hebt gevonden om uit een huwelijk te stappen. Die geef ik je nu. Zonder een kind. Ga.. leef! Doe wat je wilt, wip met wie je wilt! Want de oh zo charmante Amir is kennelijk nog steeds niet uitgeraasd. Ik ben er ook klaar mee. Als dat betekend dat ik alleen voor mijn kind moet zorgen, so be it. Beter zo dan met een man die bij het minst geringste zijn vrouw buiten de deur zet." Zei ik. Het waren dingen die ik allang wilde zeggen en vast nog meer. Maar voor nu, kampte ik met een zwangerschapssymptoom, en dat was dat ik vreselijk moe was. Dat verklaarde een heleboel.
"Je kan mijn kind niet bij me wegnemen." Zei hij. Ik knikte. "Dat klopt. Maar... je hebt er toch geen tijd voor. Ik doe je een plezier ermee Amir." Zei ik. "Hoor je eens. Wat is er toch met jou?? We hebben het hier over een kind. Ons kind!". Zei hij. "Ons? Er bestaat geen ons meer Amir! Ik haat jou!! Ik haat je zo erg!". Zei ik. Ik kon er niks aan doen en begon te janken. Iets wat ik mezelf beloofd heb nooit meer te doen. Amir haalde een hand door zijn haren en keek voor zich uit. "Dus dan is dit de oplossing?". Zei hij. "Ja! Je wilde willens en wetens scheiden en dat gaat gebeuren ook!". Zei ik terwijl ik mijn tranen weg veegde. "Bouchra,.. wees een verdomme realistisch! Het kind heeft zijn ouders nodig, samen!". Zei hij.
Ik keek hem aan en mijn ogen werden groot. Ik stapte uit de auto. "Zeg dat woord nooit meer, begrepen! Prima, je krijgt je fucking zin, maar ik doe niks meer samen met jou en denk en peins er niet over om die scheiding er niet door heen te gooien, want ik zweer het je Amir, dan ben ik weg! Ik voed mijn kind alleen op en jij krijgt jou deel. Maar dat moet je nooit meer zeggen. Je hebt me behandelend als een stuk vuil! Je negeerde me compleet! Zelfs mijn familie! Je wilde je wil hebben en die heb je nu! Want geloof me Amir, na alles wat ik heb moeten verduren en wat ik meegemaakt heb, is samen met jou zijn wel het laatste wat ik wil!". Ik stapte in de auto en reed keihard weg. Ik veegde de tranen weg en vocht tegen de nieuwe die opkwamen..
"Je wordt vader?". Zei Anisa door de telefoon. "Ja." Zei ik. "Pffff... Amir.. je bent..". Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. "Ik ben wat Anisa?". Zei ik. Ze zuchte. "Koppig!! Je bent koppig. Jeetje Amir. Bouchra is een lieve, leuke vrouw. Precies de vrouw die bij jou past! Ok, ze had je in vertrouwen moeten nemen, maar Amir... please.. we hebben het hier wél over die feeks van een ex van je! Het is niet eerlijk dat bouchra gestraft wordt op iets waar we zelf allemaal in getrapt zijn. Jij zelf ook Amir." Zei ze. "En hoe verklaar je dan dat ze de deur uit wilde gaan zonder mij ook iets maar te zeggen over een miskraam??? Want dat eerste was nog te vergeven.. maar dat.. dat heeft ervoor gezorgd dat ik Bouchra anders ben gaan zien. Zo sneaky als de rest van de vrouwen die mij een steek gaven". Zei ik. "Omdat ze in de war was Amir. Ik heb haar gesproken. Ik heb haar aangehoord en dat heb jij vast niet gedaan want ik ken je broer. Je trekt meteen je eigen conclusie, vuurt woorden af die je niet meer kan terug nemen zoals die scheiding.. pff jeetje. Serieus? Ze was in de war. Jij wilde dat ze aan de anticonceptie ging. En ok, die afspraak hebben jullie samen gemaakt maar vergeet je wat er anderhalf jaar geleden alweer was gebeurt tussen jou en haar?". Zei ze. "Die miskraam. De manier hoe je haar behandelde. Amir ze heeft me alles verteld. Amir.. ze heeft een klotetijd achter de rug en maakt daardoor misschien verkeerde keuzes. Daar moet je haar niet op afstraffen. Angela was perfect in jou ogen, zonder een bagage. Succesvol. En kijk wat ze je heeft aangedaan. Bouchra heeft een complexe verleden maar doet vooralsnog haar best om het beste ervan te maken. Wees niet zo koppig en nu al helemaal niet. Er is een kindje op komst.. je wordt vader. Dat was iets wat je zo lang gewild hebt. Mama ook. Laat alsjeblieft die woede varen. En ga al helemaal geen advocaten inschakelen en rechtzaken want we weten allemaal, zelfs Bouchra, dat je zal winnen. Alleen er zijn dan wel twee verliezers. Je.. vrouw en je kind."
Ik hoorde mijn zusje aan en kreeg het benauwd. Ze hing op en ik staarde met glazige ogen naar mijn scherm. Wekenlang... wekenlang heb ik geprobeerd iets van vergeving te vinden voor Bouchra. Ja, ik negeerde haar. Maar waar ik haar ook zag, ik zag die feeks van een Angela. Ik had flink wat ruimte nodig. En ik had nooit gedacht dat ze de scheidingspapieren zou tekenen. Ik dacht... zij is de verstandigste van ons tweeën, een vechter, en ze zou ze in mijn gezicht smijten maar zonder een kick zette ze haar krabbel neer. En toen wist ik het. Ze wilde verder. Maar nu... nu met dit verhaal. Hoe moesten we verder? Hoe moest ik verder. Ik keek naar de papieren en legde de weg. Ik pakte mijn mobiel en belde haar. Ze nam natuurlijk niet op. En.. ze heeft nog gelijk ook. Ik negeerde haar toen wekenlang. Ik sloot mijn ogen en zakte op de bank. Na lang nadenken en puzzelen liep ik naar de slaapkamer. Ik pakte wat kleding om te gaan douchen en werd al wekenlang zowaar gekweld door de kledingkast die maar voor de helft vol stond. Haar kleren waren weg. Het enige wat ze achterliet waren wat kleine spullen. Ik liep naar haar nachtkastje en deed de la open. Er lag een briefje. Ik ontvouwde het en las het
Heb je lekker geslapen? Ik hoop het. Ik wilde vandaag thuis blijven, maar er was een noodgeval op werk. Ik ben vijf uur thuis. Als je wat nodig hebt, kun je altijd bellen. Ik ga lekker voor je koken straks. Amir
Ik moest gek genoeg glimlachen. Heel gek. Ik dacht aan die dag. Toen alles.. normaal was. Ik keek naar de kant waar ze sliep en legde mijn hand op haar kussen. Ik heb al die weken beneden op de bank geslapen. Hier kon ik echt niet slapen. Was ik niet te hard voor haar? Had Anisa gelijk? Hemel,.. wat was er toch met mij dat ik zo fel kon reageren. Het was Bouchra in hemelsnaam. Ik realiseerde me dat ik echt een hufter was. Een ware hufter. Ik keek naar het briefje en legde het terug. Daarna stond ik op en pakte ik de scheidingspapieren.
"Benti.. 3afak..als moeder vraag ik je goed na te denken over jouw toekomst. En die van mijn kleinzoon of dochter." Zei mama. Ik keek haar aan en ik voelde haar warme handen op die van mij. Ik heb mama, nadat ik thuis kwam alles verteld. "Hij wilde scheiden mama". Zei ik geroerd in tranen. "Denk je dat hij dat nog wilde als hij wist dat je zwanger was?". Zei ze. "Ik wist niet dat ik zwanger was, ik dacht dat ik..". Ik zweeg. "En dan nog mama.. dan zou hij bij mij alleen blijven voor het kind. Nee. Ik pik het niet langer." Zei ik. "Bouchra.. denk nu niet aan jezelf. Niet nu." Zei Nada. Ik keek haar aan en we hoorde de bel heel luid gaan. Zo luid dat we ervan schrokken. Nada stond op en kwam naar ons toe lopen. "Hij is het. Amir." Zei ze.
"Laat hem niet binnen." Zei ik. Ik stond op en liep naar de slaapkamer. Ik deed de deur dicht en hoopte dat Nada naar mijn advies zou luisteren. Maar... nee. Wisten ze niet hoe verdomd moeilijk ik het had de laatste weken. Hij wilde scheiden! Niet ik!! Het maakte me zo kwaad dat hij aanbelde en hier stond alsof er niks gebeurd was! Alsof hij me niet kil en koud behandeld heeft. Ik liep de slaapkamer uit en zag Nada naar me toe komen. "Wegwezen. Ik heb je gezegd de deur niet open te doen. Je wordt bedankt! En fijn dat jij notabene mijn ellende en verdriet om hem vergeten bent!". Nada keek me ernstig aan en ik pakte mijn jas. Ik hoorde mama praten met Amir. En.. ze klonk nogal boos. Mooi mama, lees hem maar de les. Ik ga ervandoor!
Ik deed de deur open en liep snel naar mijn auto. Ik hoorde mijn naam. Hij riep me. Van de zenuwen en haast kon ik amper de sleutels vinden en kwam tot de verbazing dat ik mijn autosleutels thuis heb laten liggen. Nee.. zo kom ik niet verder. "Wat!!". Schreeuwde ik nadat hij mijn naam voor de zoveelste keer riep. "Ben ik niet duidelijk tegen je geweest vanmiddag?? Laat me met rust!! Laat ons met rust!!!". Zei ik geroerd in tranen. Amir stond voor mij en voor de allereerste keer zag ik iets wat ik nog nooit bij hem zag. Tranen. Hij viel op zijn knieën en hieldt me vast. "Vergeef me.. vergeef me..". Zei hij schor. Ik haalde zijn handen weg, maar hij hieldt me stevig vast. En op dat moment had ik het ook niet meer. Ik begon te huilen en mijn lichaam werd zwak. Zo zwak dat hij snel op stond om me vast te houden. Ik schudde mijn hoofd. "Je verdient geen kans. Waar is mijn kans?". Zei ik schor en in tranen. "Ik weet het. Ik weet het. Het spijt me zo..". Zei hij. Zijn ogen waren vochtig en hij wilde me maar niet loslaten. "Ik kan het je niet vergeven Amir." Zei ik. Hij schudde zijn hoofd. "Dat hoeft ook niet. Vergeef het me niet. Ik vergeef het mezelf amper. Ik weet niet waarom ik überhaupt zo was en je zo behandelde". Zei hij. "Laat me los Amir. Ik wil nooit meer gekweld worden door welke man dan ook. Ik heb mijn les geleerd." Zei ik terwijl ik mijn tranen weg veegde. "Nee.. ik had je toen moeten tegenhouden! Die dag was ik laf en een hufter, vandaag niet. Vandaag niet Bouchra. Want ik hou van jou. Ik hou alleen van jou! Van jullie!!". Hij legde zijn hand op mijn buik. "Ga mee naar huis. Alsjeblieft, ik smeek het je. Ik wil dat je thuis bent. Bij mij. In mijn bed. Jullie allebei." Zei hij. Ik keek hem aan. Ogen die logen doorzag ik snel. Hij meende elke woord. "Je wilde scheiden Amir. Je hebt echt mijn hart gebroken". Zei ik. "Dat papiertje ligt in snippers bij de prullenbak. Ik zou dat papiertje toch nog gestuurd hebben. Want die dag... die dag toen je met die krankzinnige advocaat kwam, wilde ik je vragen of we het konden proberen. Maar toen ik je zag hoe standvastig je was en die handtekening zette, wist ik genoeg. En je had nog gelijk ook besefte ik me. Ik heb je verdomme echt vreselijk behandeld. Geef me een kans. En als je dat niet wil, ik zweer het je, ik laat je met rust. Maar ik zal nooit meer zo'n klootzak zijn. Je bent te belangrijk voor me." Zei hij. Ik keek hem aan en werd een beetje rustig. "Je wilde het weer proberen?". Zei je. "Waarom heb je die scheidingspapieren dan meegenomen?". Zei ik. "Het zijn papieren. Het is niks officieels. Zoals ik al zei Bouchra, ik zou ze toch nooit opgestuurd hebben."
"Ik moet gaan zitten. Ik voel me niet ok?". Zei ik. We hoorden een stem achter ons. "Benti.." ik keek in de ogen van mama. Ze stak een hand naar me uit. "Ik ben hier. Ik ben je vader en je moeder tegelijk. Zeg me, als je alleen wilt verder gaan, zal ik je steunen. Ik ga niet nog eens een fout maken zoals toen. Ik ben hier als je me je hand geeft en terug wil naar huis. Maar als je diep in je hart een plek hebt om je man te vergeven, vergeef hem. Ik heb jouw verdriet en pijn gezien om hem. Als er ook maar één kans is dat je denkt nog samen door te gaan, doe dat dan." Zei ze. Ik keek naar mama en glimlachte. "Mama...". Zei ik. Ik stak mijn hand uit en ze glimlachte. Amir keek somber en verdrietig.
Ik weet dat ik mijn man had moeten vertrouwen. Met hem had moeten praten. Lora, Angela, Firdous. En Lora hoorde er niet eens bij. Zij was juist iemand die heel aardig was. Vrouwen, sommige vrouwen kunnen zo vals zijn. Ze kunnen je je huwelijk kosten. Niet wetende dat je man echt alleen van jou houdt en jij van hem. Het kindje in mijn buik was een kans. Een kans van Allah om samen door te gaan. Met z'n tweeën, en straks met z'n drieën. Ik maakte voor mijn kind nu al een keuze door zijn vader niet erbij te betrekken. Dat was vals. Dus.. ik stak mijn hand naar hem uit. Hij keek op. Hij gaf mij zijn hand. Die hand die zo warm en als vanouds aanvoelde. Ik voelde me gek genoeg meteen kalm. Zijn ogen werden glazig. Ik keek naar mama die een glimlach van oor tot oor had. Maar.. ik had haar steun. Mama knikte en we liepen samen met z'n allen naar binnen. We genoten van de avond, bespraken dingen die besproken moesten worden en ik bood mijn excuses aan Nada. Ze verdiende die uithaal niet. Na een paar uur stonden we op. Hand in hand liepen we de deur uit. Alles wat er gezegd werd een aantal weken geleden was weliswaar niet vergeten, maar het deed er gewoon nu niet toe...
"Ik hou van je. Ik hou zoveel van je". Ik keek haar aan en naar haar buik. Ik glimlachte. Toen we thuis arriveerde sliep ze en rustig pakte ik haar op. Ik deed de deur open en liep de trap op. Ze sloeg haar armen om mij heen en ik legde haar precies op de plek waar ze hoorde. In bed, bij mij..
De volgende morgen deed ik mijn ogen open. Ik voelde een warme hand op mijn buik en mijn ogen schoten open. Ik draaide me om en zag hem. Amir. Voor even was ik een beetje boos. Nou ja, een beetje.. maar, ik dacht aan hem als vader. Aan het kindje dat ik droeg. Aan zijn zoon. Want ik wist al wat het was.. en gek genoeg wilde ik het hem vandaag juist zeggen. Niet gedacht dat het op deze manier zou gaan. Zijn ogen gingen langzaam open en hij trok me naar zich toe. "Goedemorgen". Zei hij. "Goedemorgen". Zei ik. Was het niet vreemd? Gisteren zaten we nog de scheiding te bespreken. Ik kreeg ineens een rare gevoel in mijn maag. Hoe kon ik er van uit gaan dat Amir weer niet zo'n actie deed? Zou hij me bij het minst geringste weer zo behandelen? Ik voelde ineens iets om mijn vinger. Iets wat ik al eens eerder voelde, maar sinds een kort tijd niet meer en nu wel. Ik hief mijn hand op en keek naar mijn ringvinger. "Die.." Zei ik. "Die heb ik er vannacht om gedaan". Zei hij.
"Daar precies waar hij hoort.". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. Ik kuste haar en wilde zoveel met haar doen, maar of dat nu verstandig was.. "We hebben een zoon Amir". Zei ze. Hij ging ineens half zitten. "Een zoontje?". Zei ik. Ze knikte. "Ik heb.. eergisteren een echo laten maken. Dat moest van de gynaecoloog omdat ik onder behandeling ben bij haar en door de voorgaande miskraam. Ik zweer het je.. ik wilde je vandaag bellen en het vertellen en.. het spijt me dat... ik alleen naar de afspraak ben geweest." Zei ze. Ik keek haar aan. "Het is ok.. het is echt ok". Zei ik. En dat was het ook.
"Maar vanaf vandaag beloof ik je Amir, dat ik altijd met je zal praten. Deze hele ruzie, deze hele gedoe. Ik heb daar een aandeel in. Althans.. meer als een aandeel. Het spijt me echt. Het spijt me ook. Ik had alleen niet zo'n reactie verwacht van jou". Zei ik. Amir keek me aan en kuste mijn hals. "Laten we elkaar beloven dat we.. nou ja, nooit meer een ruzie lijkt me stug, maar in ieder geval naar elkaar luisteren, en met elkaar praten". Zei hij. Ik knikte. "En nu heb ik zin in donuts. Heel veel donuts." Zei ik en ik kwam overeind. Amir hielp me overeind en ik kuste hem.
Een zoon. Ik zou een zoontje krijgen. Natuurlijk ben ik dolblij als het ook een meisje was geweest! Ik was mega gelukkig en kuste haar waar ik haar maar kussen kon. Ik had zoveel goed te maken. Ik kwam uit bed en hielp haar overeind en elke dag maakte we er een mooie dag van. Elke dag. Tot op een dag. Het was in de nacht toen ze me huilend wakker maakte. "Amir. Ik heb zo'n pijn." Ik stond meteen op en keek haar aan. "Waar??". Zei ik. Ze wees naar haar buik. "Ik denk dat de bevalling begonnen is. Mijn rug doet pijn alles.". Zei ze. Ik schrok en stond meteen overeind. "Ik ga je naar het ziekenhuis brengen". Ik hielp haar overeind en ze kleedde zich om. "Amir.. ik moet nog een maand.. dit is niet goed." Zei ze huilend. "Het is goed. Kom maar." Ik pakte haar hand en we reden naar het ziekenhuis..
Ik had steken. Vreselijk steken. Ik moest nog niet bevallen. Ik had nog een maand te gaan. Maar toen ik de serieuze blikken van de artsen zag was het tijd. De baby moest eruit wegens zuurstofgebrek. Amir ontweek me geen seconde. Het werd een keizersnede. En toen een half uur later hieldt de arts de baby in de lucht. Ik keek ernaar en zag Amir huilen zowat. "Gefeliciteerd met jullie baby." Zeiden ze allemaal. De baby huilde en werd op mijn borst gelegd. Ik huilde en Amir kuste mij voorhoofd. Ik voelde me de gelukkigste vrouw van heel de wereld. Samen met hem en mijn kindje. "Hoe wil je hem noemen?". Zei ik. Amir keek me aan. "Wat vind je van Rayan?". Zei hij. Ik knikte en hieldt zijn hand vast. "Rayan is mooi". Zei ik. Alles was zo in een snelvaart gegaan dat we niet eens een naam konden bedenken. De afgelopen maanden waren geweldig. Alles leek anders. Zelfs veel beter als voor onze ruzie! Amir was zo lief, zorgzaam. Mijn hemel, alles had ons veranderd. Het feit dat we ouders zouden zijn moet het zijn geweest maar ook het feit dat we elkaar nooit meer kwijt wilde. Iedereen was zo blij voor ons. De volgende was trouwens alweer zwanger. Najat was zwanger en Nada en mama kregen een veel grotere huis. In Breda. Daar waar Brahim met zijn gezin ook woonde. Alles was perfect.. mijn ellende was weg. Ik had hem. Mijn man. Amir. Het werd me soms teveel omdat papa er niet bij was. Zijn kleinzoon niet kon vasthouden, maar door die droom van toen voelde hij nu zo dichtbij. Papa.. ik ben gelukkig. Je dochter is gelukkig..
"Ben je er klaar voor?". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Ab-so-luut." Zei ze. "Niks vergeten toch?". Zei ik. "Neehee.. kom straks wordt Rayan wakker en dan zijn we ver van huis". Zei ze. "Slaapt hij????" Ik glimlachte en duwde haar terug in de slaapkamer. Ze giechelde en moest hard lachen. "Amir, we moeten het vliegtuig halen!". Zei ze lachend. Ik trok haar naar me toe en lachte. "Als Rayan net zo'n heerlijke vaste slaper is als we gewend zijn, dan kun je je klaar maken voor baby nummer twee". Zei ik. Ik kuste haar hals en ze kuste me terug. "Vamos.." Zei ze. "Als je zo praat, maak je me nog..". Ze legde een vinger op mijn lippen. "Nu kan ik precies begrijpen wat je zegt". Zei ze met een ondeugende blik. Ik pakte haar hand en liep de trap af. We keken naar de maxi cosi en Rayan sliep rustig door. "Net zijn vader..". Zei Bouchra. "Ibiza.. here we come." Zei Bouchra terwijl ze de maxi voorzichtig pakte. Ik pakte de koffers en deed de deur dicht. We stapte in de auto en ik wilde net wegrijden toen we achterom keken. Een zacht baby geluidje ontsnapte uit de maxi cosi. We keken erin en twee reuze blauwe ogen keken ons aan.. heel even maar en toen vielen zijn ogen dicht. Ik keek naar Bouchra en kuste haar.. "Ik hou van jou, mi amor."
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Lieve lezers, stille lezers en die hard fans. We zijn toe gekomen aan het einde van dit verhaal. Ik hoop dat jullie er echt van genoten hebben. Ik heb bewust niks in het begin gezet, maar sommige stukken in het verhaal zijn waargebeurd. Ik wilde jullie meevoeren in dit verhaal en dat was zo te lezen van sommige reacties aardig gelukt!
Heel erg bedankt voor het lezen, uppen, complimenten, jullie zijn de beste! ❤
Voor de lezers die enkel dit verhaal nog hebben gelezen, ik heb er nog 6 geschreven, dus mocht je er geen genoeg van krijgen,..
Ik neem voorlopig een time-out van Marokko.nl en misschien dat ik over een paar maanden back in the game ben.
Liefs!
PureGlossy
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Erg veel van het verhaal genoten en eigenlijk van al je verhalen. Hopelijk tot over een paar maanden weer een nieuw verhaal.
Bedankt dat je ons blijft verblijden met je schrijftalent
Bedankt voor dit verhaal Pureglossy! Ik had al een idee dat het bijna afgelopen was. Mooi geschreven weer en wie weet Tot gauw.
Wat hebben wij geleerd van dit verhaal:
-Bouchra is super vruchtbaar!
-Geen gekke dingen doen voor het huwelijk.
-Als je neef je leuk vindt, run away....
Married and children!
Supermooi verhaal en wat een einde wauuuww! Bedankt, heb er echt van genoten!!