in huwelijk hoort ruzie wie weet komen ze bij elkaar
in huwelijk hoort ruzie wie weet komen ze bij elkaar
Ze moet gewoon niet opgeven, vechten voor haar huwelijk. Up up
Maar dat ze dingen verborgen houdt
Dat kan toch niet..
Ik ga even verder
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
De volgende dag lag ik op het bed naar de plafond te staren. Ik weet niet wat ik wilde zien, maar ik beelde me zoveel dingen in. Ik wilde een plan maken. Amir uit mijn hoofd zetten. Die droom van gisternacht heeft eraan bijgedragen dat hij een stuk waardelozer voor mij is geworden. Niet mans genoeg om zijn vrouw te steunen in zo'n moeilijke tijd. En al had hij gelijk op bepaalde punten, wat hij deed was overdreven. Ik stond op en trof mama in de keuken. Ze maakte pannekoeken want Najat zou vandaag hier komen lunchen. "Heb je goed gerust benti?". Zei ze. Ik glimlachte en knikte. "Ja mama en jij?". Ze knikte en zei hamdoulilah. Ik kuste haar voorhoofd en ging zitten. Natuurlijk was het gemis groot wat amir betrof, maar langzamerhand begon ik het een plekje te geven.
Iemand belde aan en ik deed meteen de deur open. "Bouchraaa". Ze vloog me om de armen en we knuffelden elkaar. We aten onze lunch op, hielpen mama met afruimen en kuste haar gedag. Vandaag zou ik heerlijk met Najat winkelen. Even mijn zorgen opzij zetten, Amir uit mijn hoofd knallen. "Er is een nieuwe winkel in het centrum, ze hebben echt mooie jurken voor de zomer alvast". Zei Najat dolblij. Ik knikte en we reden daarnaartoe. Daar aangekomen probeerde ik niet over een Amir te praten. Ik heb hem amper een bericht terug gestuurd wat het tekenen van de scheidingspapieren betreft. "Pas eens deze!". Zei Najat. Ze gooide een jurk op mijn schoot en ik stond op. "Jallah kom". Ze wenkte me naar het pashokje te komen en ik deed mijn kleren uit. Ik paste de jurk en hij zat te strak bij mijn taille. "Is er een maatje groter? Een M?". Zei ik tegen Najat. Najat keek me aan. "Van dat thuiszitten ben je aangekomen." Giechelde ze. Ze gaf me een M aan en die paste perfect. "Ik neem hem. Het is bijna zomer.. althans over drie maanden" Zei ik. Najat moest lachen. "Niet meer aankomen dus!". Zei ze. Ik moest lachen en vond het zo fijn om haar om mij heen te hebben. "Laten we wat gaan drinken". Zei ze. Ik knikte en we liepen nadat we afgerekend hadden de winkel uit.
We praatte over van alles en nog wat. Najat kon er nog steeds niet bij wat Amir bezielde. Natuurlijk kreeg ik ook kritiek, maar zijn gedrag sloeg nergens op. "Blijf nou eens van je borsten af!". Zei Najat grinnikend. Ik keek haar aan. "Wat?? Ik heb de laatste tijd zo'n jeuk!". Zei ik. Ze keek me aan en moest keihard lachen. "Dat kwam er heel raar uit". Zei ze. Ik lachtte en we reden terug naar huis. Najat zette me af en ik liep naar binnen en hieldt het tasje met de jurk omhoog. "Ga eens passen!". Zei Nada. Ik knikte en liep naar de kamer die we deelde. Ik trok mijn kleren uit en trok de jurk aan. Ineens bleef mijn blik vast gebrand op mijn.. beha. Mijn borsten zijn zelfs ietsje groter geworden. Ik ging ineens mezelf van de zijkant bekijken en legde de jurk weg. Mijn buik stond zelfs een beetje bol. Ik... heb de laatst tijd amper wat gegeten door alle stress. Ik moet juist zijn afgevallen! Ik snapte er niks van en ging op het bed zitten. Ik bedacht me dat ik sinds ik te horen kreeg dat ik een miskraam zou krijgen de pil amper heb ingenomen! En.. ik ben ook niet gaan menstrueren... wat...
Ik stond op en kleedde me aan. Ik pakte de sleutels en liep de kamer uit. "Waar ga je benti?". Zei mama. "Even naar de supermarkt mama. Ik kom zo". Zei ik. Nada zei nog wat maar ik vloog de deur uit. Ik liep rechtstreeks naar een plaatselijke drogist en kocht ze. Wie had ooit gedacht dat ik nu zwangerschapstesten zou kopen??? Ik kocht er vier en rende terug naar huis. Ik sloot mezelf op in de wc en staarde nog even naar de sticks. Ik sloot mijn ogen en deed ze. Eén voor één..
zwanger.. zwanger... zwanger... zwanger...
Van paniek gooide ik de sticks uit mijn handen. Van angst beefde ik helemaal. Zwanger??? Hoe??? Ik zag het toch zelf? Twee artsen hebben het toch zelf bevestigd?? Met trillende handen ruimde ik de sticks op en gooide ik ze weg in de prullenbak. Ik liep stilletjes terug naar mijn kamer en keek voor me uit. Ik weet niet hoe ik de nacht ben doorgekomen maar ik werd wakker en het eerste wat ik deed was mijn huisarts bellen. Die zorgde meteen dat ik bij een gynaecoloog terrecht kon. Ik legde haar het verhaal uit en ze luisterde met bewondering. Ook haar testen gaven aan dat ik zwanger was. "Ok, ga maar liggen. Ik ga even kijken". Zei ze. Ik knikte en deed wat ze zei. De koude gel smeerde ze uit op mijn buik en we keken beide gespannen naar het scherm. "Hoe lang heb je gebloed?". Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. "Ik weet het niet zeker, het was nogal een hectische tijd. Maar opzeker iets van twee dagen?". Zei ik. Ze knikte. "Hier..." ze wees met een vinger. "Daar is het. En hoor maar...". Zei ze. Ik zweeg en de ruimte vulde zich met een geklop. "Dat is het hartje!". Zei ze met een glimlach. "En... als ik heel goed kijk zie ik nog een kleine vruchtzakje, leeg weliswaar maar.. ach..". Zei ze ineens. Ik keek haar aan. "Wat is er??". Zei ik met vochtige ogen. "Het was een tweeling. Je was één van de tweeling verloren. Dat gebeurt weleens vaker. Dat verklaart ook die bloeding. Voor nu kan ik je eigenlijk alleen feliciteren. Je bent precies 12 weken, wat gelijk is aan drie maanden!". Zei ze. Ik keek haar aan en mijn ogen werden groot. "Ik ben zwanger?" Zei ik. De arts moest lachen. "Ja.. het hartje klopt mooi en kijk eens hoe actief de baby is". Zei ze. Ik keek naar een figuurtje wat flink spartelde. "Je blijft bij mij voor de rest van de zwangerschap. Ik zag dat je namelijk eerder een miskraam heb gehad en nu met die bloeding die dus ook deels een miskraam was geweest wil ik je uit voorzorg toch hier houden. Vind je dat ok?". Zei ze. Ik bleef maar naar de scherm kijken en knikte. "Alsjeblieft, deze is voor jou". Ze overhandigde me een zwart witte foto wat een echo moest voorstellen. Ik keek haar aan en was gevuld met blijdschap en trots. Ik zal ervoor zorgen dat je niets tekort komt lief baby'tje van mij. "Je hebt een sterke baby'tje daar". Zei ze met een knipoog en ze hielp me overeind. Net zo sterk als mama...
Ik ga straks verder
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Wat leukkkkkk. Maar ze moet dan ook Amir inlichten, moeshkilaa...
Married and children!
Ojee en nu Amir inlichten.
Jaaa dat gaat ze zeker doenGeplaatst door pasadena
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Komen ze dan toch weer samen
ik hoop het wel. Up up
Ik hing op. Met één hand op mijn buik alsof ik al hoogzwanger was keek ik naar mijn andere hand die mijn mobiel vasthield. Mama kwam de kamer binnen en keek me aan. "Dat was een lang gesprek, yek labas?". Zei ze. Ik knikte. "Koulchi labas mama". Snel haalde ik mijn hand weg. Niemand wist van deze zwangerschap en voorlopig wilde ik dat zo houden. "Ik ga vandaag naar een afspraak. Ik heb de scheidingspapieren nog niet getekend. Het is tijd". Zei ik. Ma keek me aan en haar ogen werden vochtig. "3lash.. 3lash... waarom is amir zo koppig". Zei mama. Ik keek haar aan en zag het verdriet in haar ogen. Dit breekt mijn hart. Amir brak niet alleen mijn hart maar ook van de mensen die ik lief had. Mama vooral.
"Me3liesh mama,.." Zei ik. Ze schudde haar hoofd. Ik liep naar haar toe en ze keek me aan. "Er is.. iets anders aan jou. Je hebt een bepaalde gloed op je gezicht". Zei ze. Ik keek haar aan. Moedersinstinct, het woord bestaat niet zomaar. Het is er omdat het zo is, het is de waarheid. Ik kuste de rug van haar handen en haar voorhoofd. "Mama.. ik ga me klaarmaken." Zei ik. "Moet brahim niet mee?". Zei ma. Ik schudde mijn hoofd. "Het is goed mama, ik kan het zelf alleen aan." Ze knikte maar het werd haar allemaal teveel. Veelste veel.
Ik nam een warme douche en föhnde mijn haar styl. Ik deed wat make up op en inderdaad, ma had gelijk. Ik glom. Ik glimlachte in de spiegel en trok een donkerblauwe overhemd aan en een zwarte colbert. Ik droeg een skinny eronder en ik moest lachen toen het knoopje maar net dicht ging. Maar... je zag het wel. Nu ik mijn blik erop wierp zag ik het. Het was niet opvallend maar ik kende mijn lichaam en dat zat daar nooit. Ik streek met een hand over mijn buik en trok mijn schoenen aan en jas. Ik hoorde een SMS binnenkomen en opende het. Prima. stond er. Het was van Amir. Ik antwoordde op zijn SMS van anderhalf week geleden. Ik wilde de papieren tekenen en dit wilde ik niet bij zijn huis doen. Ergens anders. Maar eerst moest ik langs iemand..
Ik stond na een half uur rijden voor een bedrijf. Ik liep naar binnen en vroeg naar diegene die ik hebben moest. De receptioniste knikte en ik deed mijn jas uit. "Hij kom u zo ophalen, u kunt daar plaats nemen". Zei ze. Ik knikte en liep naar een bank. Een paar minuten later kwam er een man, ik schat rond de vijftig de lift uitlopen. "Mevrouw El Kadmi?". Zei hij. Ik knikte en stond op. "Ik heb u zojuist aan de telefoon gehad". Zei hij. Ik knikte. "Loop maar even mee". Zei hij. Ik knikte en liep met hem mee. We liepen de lift in en op de vijfde eruit. Hij opende de deur en ik nam plaats. "Welkom.. hoe laat heeft u met uw man afgesproken?". Zei hij. "Om drie uur". Zei ik. Hij knikte. "Ok, even kijken.." Zei hij terwijl hij naar de pc keek. "Yep. Ik print de papieren uit en pak mijn jas, daarna kunnen we gaan". Zei hij met een glimlach. Ik knikte en stond op.
Het duurde niet lang voordat we samen aankwamen bij het restaurant in Amstelveen waar Amir en ik hadden afgesproken. Mijn advocaat, die ik eerder op de dag belde en inlichte over de situatie stond mij bij. Geloof me, hij was niet goedkoop. Echt niet. Maar ik knalde mijn hele spaargeld bijna erin. We liepen naar binnen en Amir zat aan een tafel. Ik stond even stil en begon te trillen. Hij keek ineens mijn kant op en ik liep met knikkende knieën naar zijn tafel. Hij keek vreemd op toen hij mijn advocaat zag. Precies wat ik wilde. We namen plaats tegenover elkaar en hij keek me aan. "Alles goed?". Zei hij. Ik negeerde zijn vraag. "Zullen we beginnen?". Zei de advocaat. Ik knikte en Amir keek me vreemd aan. "Ik ben Mathijs, en ik vertegenwoordig mevrouw El Kadmi. Het betreft hierbij een scheiding vanuit uw kant. Heeft u de papieren bij de hand?". Zei de advocaat tegen Amir. Amir bleef me aankijken en pakte een mapje met de papieren. "Goed.. laten we die even doornemen." Zei hij. Ik wende mijn blik weg bij Amir die nog geen woord zei. Na een paar minuten knikte de advocaat. "Ziet er prima uit." Zei hij tegen mij. "Als u zover bent, mag je hier tekenen". Zei hij. Ik keek naar het plekje waar mijn naam moet komen te staan, mijn handtekening. Met een bevende hand pakte ik de pen aan van mijn advocaat. "Deze is voor ons, en deze is voor meneer. Dus je moet op beide formulieren je handtekening zetten". Zei de advocaat. Ik knikte en even werden mijn ogen vochtig. Maar toen dacht ik aan de baby in mijn buik. Het was goed zo. Mama zorgt alleen voor je. In sha Allah. Ik hieldt de pen stevig vast en keek naar Amir. Zijn blik was nog steeds vast gebrand op mij. Maar.. ik gaf hem zijn zin. Ik tekende beide formulieren. Het was officieel. Nadat ze beide ingediend zullen worden, was het klaar. Officieel. Ik liet de pen snel los en Amir pakte zijn formulier. "Als jullie mij willen excuseren.. ik heb werk te doen". Zei hij en stond op.
"Maar.. wij zijn nog niet klaar". Zei de advocaat tegen Amir. Ik keek naar Amir. Hij fronste zijn wenkbrauwen. "Ik geloof het wel?". Zei hij. De advocaat pakte zijn tas en stopte het formulier weg die ik getekend had. Hij pakte een andere formulier. "Neemt u nog even plaats. Dit is zo gebeurd." Zei de advocaat. Amir keek mij aan en ik wende mijn blik af. Dit is precies wat ik met mijn advocaat besproken had. Hij deed precies hoe ik het wilde. Amir nam plaats weer en keek naar mij. "Deze formulier moet nog ondertekend worden. Het is een.. nogal belangrijke formulier." Zei de advocaat. Hij schoof de formulier onder zijn neus en Amir keek vreemd. "Alimentatie???". Zei hij. "Waarvoor???". Zei hij. "U bent de wettelijke vader van u ongeboren kind. Dit moet geregeld worden. Ik ga proberen de hele voogdij bij mevrouw El Kadmi te krijgen. U heeft haar immers het huis uitgezet, terwijl ze zwanger was. Onverantwoord, dat zal de rechter vinden van u. Lees het formulier goed door". Zei hij en we stonden samen tegelijk op. Amir keek me aan en schudde zijn hoofd. "Bouchra..!". Zei hij terwijl ik wegliep. "Laat hem maar. Die koelt wel af." Zei mijn advocaat. Toen we buiten stonden nam de advocaat afscheid en reed weg. Ik stapte in de auto en zag ineens Amir het restaurant uit komen. Hij liep snel naar me toe en sloeg hard op de motorkap. "Wat is dit??". Zei hij. Ik starte mijn auto en negeerde hem compleet. Compleet.
En of ze het aan amir verteld heeft
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -