Bouschra begrijpt er niks van meskiena
Bouschra begrijpt er niks van meskiena
Ze komen toch wel bij elkaar.
Met ups en downs
Cant wait!
Married and children!
Upp! Ik heb mijn leesmomentje nodig
Married and children!
Hola ladys!
Sorry was echt even druk
Ik ga door
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
"Mijn hemel, wat koud van hem". Zei Najat. Ik keek haar aan en knikte. "Ach, het is wat het is." Zei ik. "Precies! Je hebt je best gedaan en als je het mij vraagt wel meer dan je best." Zo dat vond ik namelijk ook. Het was nu twee weken geleden dat Amir mij belde. Nog steeds heb ik het er af en toe met Najat over omdat ik eerlijk gezegd erachter probeerde te komen waarom ik hem niet meer mocht verzorgen. Natuurlijk wist ik dat hij nog gevoelens voor mij had, maar dat was niet bij mij meer het geval. Ik zag Amir nu als een iemand met wie ik een kortstondige relatie had, en mijn ex werkgever. Én natuurlijk voel ik die band nog steeds, hallo we zouden ouders zijn van een kind dat we samen hadden. Goed.. ik maal er weer veelste veel om.
'Oh.. oh.. ik moet je wat vertellen!". Zei Najat ineens super spontaan. Ik keek haar aan en was benieuwd. 'Ik heb Jamal gezien.' Zei ze. Met een verbaasde blik keek ik haar aan. "Je hebt Jamal gezien.. was hij weer in Amsterdam?". Zei ik. Najat knikte. "Dit was zo'n weekje geleden, ik had het zo druk dat ik je vergeten te appen was". Zei ze. Ik knikte. "Geeft niet joh". Jamal had ik namelijk ook een plekje gegeven in mijn geschiedenisboek. "Hij was samen met een dame. Hand in hand. Ze leken erg verliefd." Zei ze. Ik knikte weer. Iedereen gaat verder met zijn of haar leven. Jamal.. Ben.. Amir... mijn hemel.
"Mohammed komt zo thuis van werk, ik heb niks gekookt gewoon. Echt deze man gaat me nog terug sturen naar mijn ouders haha". Zei Najat. Ik moest lachen en stond op. "Ik ga ervandoor Najat. Nada komt ook zo thuis van werk. Morgen moet ik vroeg op voor werk." Zei ik. Najat keek me aan en knikte. "Is goed, kus voor Nada". Zei ze en ik liep weg. Terug naar mijn leven. In de auto zette ik wat muziek op en deed ik mijn zonnebril op. De zon scheen fel en het was ook echt super warm. Nadat ik getankt had rekende ik af en liep ik weer terug naar mijn auto om mijn reis naar huis te hervatten. De volgende dag was het the same day as usual dacht ik..
Nadat ik klaar was met werken, het was onderhand vier uur liep ik naar de auto om te vertrekken. Ik bedacht me dat Nada en Najwa binnenkort jarig waren dus wilde ik iets plannen voor hun. Een soort van kleine feestje bij onze ouders thuis. Ik reed dus richting een centrum iets buiten de stad en keek in de etalages of ik iets interessants zag. Zoveel leuke dingen die ik zelfs voor mezelf zou halen. Bij een juwelier aangekomen keek ik in de glazen vitrines en zag een setje prachtige oorbellen liggen. Twee modellen maar één in steentjes van champagne kleur en de andere witte steentjes. In het licht fonkelende ze zo mooi dat ik meteen overstag ging. Ik keek naar de man en vroeg of hij ze meteen in kon pakken. Toen ik buiten stond was ik bijna 400 euro armer, maar hé its family..
Ik liep richting de auto aangezien ik alweer door mijn budget heen was en werd ineens aangetikt door iemand. "Mevrouw, u heeft dit laten vallen". Zei een stem. Ik keek in twee lichtbruine ogen. Duidelijk een Marokkaan, en wat voor één. Wat mij aansprak was zijn accent. "Oh. Dank je". Zei ik. Hij gaf me de zonnebril aan en glimlachte. Hoe kon ik deze zware jampot glazen nou in hemelsnaam niet hebben horen vallen. "Geen probleem." Zei hij met een zachte G. Het gekke is dat ik meteen aan Amir moest denken. Want ook hij sprak met de zachte G. Niet zoals deze man. Dit was een rasechte Belg. "Ik hoor dat u niet uit van België bent?". Zei hij. Ik keek hem aan. Kon deze gebruinde hercules mijn gedachten lezen? "Eh ja, dat klopt. Ik kom oorspronkelijk uit Amsterdam". Zei ik. "Ah.. Nederland. Bent u al langer hier?". Vroeg hij. "Nu op drie na maanden bijna een jaar." Zei ik. Hij glimlachte. "Dat is nog kort. Komt u hier uit de buurt?". Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde ook niet mijn echte woonplaats geven want hoe smakelijk hij ook was om naar te kijken en mee te praten zelfs, sommige dingen houd je gewoon privé. "Op de grens van België/Nederland." Zei ik. Hij moest glimlachen. "Misschien.. kan ik u een keer rondleiden? Ik kom zelf uit Turnhout". Zei hij. Ik moest echt even nadenken waar dat was. Hij stak zijn hand in zijn broekzak en haalde er een kaartje uit. "Mijn nummer staat erop. Ik wil wel u nummer vragen, maar ik denk niet dat u die geven zal". Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. Voorzichtig nam ik het kaartje aan. "Wat is u naam?". Ik moest eerlijk gezegd steeds binnensmonds kapot lachen om die U de hele tijd, maar dat liet maar zien hoe beleefd hij was. "Mijn naam is Bouchra. En.. je mag je zeggen." Zei ik. Hij knikte en lachte. "Sorry, begrepen. Mijn naam is Said". Zei hij. Ik schrok een beetje. Als ik die naam hoorde dacht ik meteen aan de oom van Najat. Was dit al een slechte teken? Pfff..
Ik keek hem aan en gedroeg me belachelijk. Even serieus. Zijn alle Bouchra's zoals mij dan nu ook levenloos? Ik knikte en stak het kaartje weg. "Bedankt, ik zal erover nadenken en ik eh bel je". Zei ik. Hij glimlachte en knikte. "Fijne dag Bouchra". Zei hij en liep weg. Hij stak over en ik stapte maar gauw in. Hey... ik ging verder met mijn leven toch?..
"Laat die pijnstillers maar zitten". Zei ik. Ze keek me aan. Ze was wat ouder als mij, had blond kort haar, grijze ogen en deed haar werk erg goed. Natuurlijk kreeg ik geen heerlijke massage zoals ik die van Bouchra kreeg, maar goed. "Wilt u vandaag weer wandelen? Gisteren ging het erg goed". Zei ze. Ik keek haar aan. "Misschien. Ik heb nu een overleg". Zei ik. Ze knikte en liep stilletjes de slaapkamerdeur uit. Ik was sinds een week geleden begonnen met werken wat de arts sterk afgeraden had maar ik wilde gewoon wat doen. Mijn nekband was er gelukkig af, natuurlijk had ik hier en daar wat kneuzingen nog, maar het ging goed. Als het aan mij ligt sta ik liever gisteren op het werkveld dan vandaag.
De zuster klopte op de deur. Ik keek haar aan. "Er is bezoek". Zei ze. Ergens hoopte ik dat Bouchra het was. Ik hoopte dat ze mijn advies in de wind gooide en hier naartoe zou komen en verhaal zou halen. Die heerlijke pit van haar, daar hieldt ik van. Alleen ik heb niks meer gehoord van haar en dat was ook de bedoeling. Zij wilde de boel afsluiten, ik moest mijn gevoelens weg slikken. Net zoals ze dat bij mij moest doen. "Wie is er?". Zei ik. "Angela?". Zei ze vragend. Ik sloot mijn ogen en vloekte. "Zal ik zeggen dat u druk bent?". Zei ze. Ze zag wel duidelijk aan mij dat ik er totaal geen zin in had. Maar goed, ze heeft een lange weg afgelegd en staat hier onaangekondigd. Haar wegsturen sloeg nergens op en was totaal kinderachtig . Met een zucht vroeg ik haar binnen te laten.
Angela klopte op de deur en liep naar binnen. Ze keek me aan en bleef stil staan. "Amir.." Zei ze met vochtige ogen. "Een maand terug was het erger Angela. Het gaat goed. Wat kom je doen?". Zei ik kortaf. Ze liep naar me toe en ging half op het bed zitten. "Mag je ex vrouw niet eens even langskomen om te vragen hoe het gaat?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Prima. Het gaat prima." Zei ik. Angela was onveranderd. Ze was zelf volbloed Spaanse. Ik viel als een blok voor haar. "Hoe.. is het gebeurd?". Zei ze. "Gewoon, pech gehad." Zei ik.
"Hoe is het met jou?". Vroeg ik. "Het kan beter. We zijn officieel uit elkaar." Zei ze. Ik keek op. Nu hoorde ik wel verhalen dat zij en haar vriend moeilijke tijden hadden maar hier keek ik wel van op. "Rot voor je. Maar meer vervelend voor je kind". Zei ik. Angela rolde met haar ogen. "Dat is goed geregeld Amir. Ik heb een fles wijn voor je meegenomen. Hij staat beneden". Zei ze. Ik knikte. "Dank je." Onze blikken kruiste elkaar en ergens dacht ik aan de oh zo mooie tijden van vroeger. Ik was notabene getrouwd met deze vrouw. Dat was heel wat. "Ik.. ga zo in een overleg. Ik waardeer je komst Angela en de wijn". Zei ik. Angela keek me aan en legde een hand op mijn hand. "Kan je me op de hoogte houden?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Waarover?". Vroeg ik. "Je herstel proces. Jeetje Amir. Dat we gescheiden zijn wil niet zeggen dat ik niet om je geef". Zei ze terwijl ze op stond. "Ik.. app je wel". Zei ik. "Fijn. Dank je wel en als ik iets voor je kan doen.. laat het me dan weten". Zei ze. Ik knikte en bedankte nogmaals. En zo liep ze de deur uit. Ik fronste mijn wenkbrauwen en opende mijn laptop. Tijd om te werken..
