Upp
Goedemorgen dames, ik ga verder met deel 9
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Deel 9
Nou. Er is één blik die ik nooit zal vergeten dit jaar, en.. vooruit aankomende jaren en dat was die van Firdous. Toen Amir haar namelijk confronteerde schoot ze in tranen, wilde ze de arme man zelfs om de hals vliegen om getroost te worden. Amir is wakker. Gelukkig maar! Want laten we eerlijk zeggen, het had erger kunnen zijn. Amir besloot ook geen aangifte tegen Firdous te doen, wat ik vreemd vond, maar er zat wel één voorwaarde aan vast. En dat was dat ze Ronald, onze oude baas zou verlinken. Ze deed het namelijk in opdracht van hem. Amir heeft er dus juridisch voor gezorgd dat onze oude werkgever als een spijker met een flinke hamer tegen de oppervlakte gebeukt werd. Resultaat? Klanten die vertrokken, en merendeels naar ons kwamen toen ze het nieuws gehoord hadden. Zelfs de twee klanten die Firdous wist te fixen. Eigenlijk heeft ze ons dus een plezier gedaan! Maar die blik.. die blik van haar was goud waard. Hopeloos, verloren, en in feitte ook wanhopig. Amir wilde nooit meer wat met haar te maken hebben, eindelijk. En zijn wachtwoorden heeft hij diezelfde dag bij ontdekking laten veranderen.
En nu bijna een maand later, veel klanten rijker, ik veel rustiger in ziel en lichaam klopte onze Don Amir op mijn deur. Want als ik heel, héél eerlijk ben zijn die kleine cocconetjes in mijn buik ontpopt naar vlinders. En hoezo kwam dat? Zijn blik als hij me zag lopen bijvoorbeeld door de hal of gang. Zijn knipoog als hij me zag praten met een andere collega, zijn hand die af en toe op mijn rug ruste als hij iets wilde uitleggen. En.. hij leek veel relaxter. Meer zen. Zijn strenge blik ontvouwde zich in een zwoele blik. Amir is sinds het hele gebeuren totaal veranderd. En.. zeker in positieve zin.
"Hey,.. kan ik je helpen?". Zei ik. Hij keek me aan en glimlachte. "Ik.. heb je nooit bedankt voor wat er laatst is gebeurt". Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. "Ik deed mijn werk. Waarschijnlijk had het zelfs voorkomen kunnen worden als ik je eerder had ingelicht over dat telefoongesprek". Zei ik. "Hmm..dat is waar". Zei hij. Ik keek hem aan en hij moest ineens lachen. "Ben je vanavond bezig?". Zei hij ineens. Ik keek hem aan. "Ehm nope. Hoezo". Zei ik. "Ik wilde je uit eten nemen. Of beter gezegd, ik wilde voor je koken. Tajine. Iets wat ik geleerd heb van ma en iets wat ik jaren niet gemaakt heb". Zei hij met een glimlach. "Oh.. dus ik ben je proefkonijn vanavond?". Zei ik. Amir moest lachen. "Prima, als je het zo stelt." Zei hij. Ik keek hem aan en knikte. "Ok, op één voorwaarde". Zei ik. Amir fronste zijn wenkbrauwen en keek me aan. "Geen wijn, no vino, comprende?". Zei ik. Amir keek op. "Als jou Spaans net zo goed is als mijn tajine straks, denk ik dat we een pizza zullen moeten bestellen." Zei hij. Ik moest lachen. "Of.. je kan me helpen?". Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. "17:00 uur sta ik beneden. En laat me niet wachten." Zei plagend. Amir keek me aan. "Heerlijk, het is net alsof ik mezelf hoor praten.." Zei hij.
Hemeltjelief, het knoopje van mijn blouse vloog open en ik kon weer adem halen. Onderuitgezakt van de rechte rug die ik net aannam staarde ik voor me uit. Eén ding. Eén ding Bouchra. Laat je niet in zijn bed praten! Of...
Ik keek in mijn achteruit spiegel. Met wie was ze in hemelsnaam zo druk aan de telefoon? Ik schudde mijn hoofd en moest glimlachen. Even serieus, die vreemde vogel was me er één. Als zij het niet was geweest, dan had firdous één voor één mijn klanten gestolen. Ik kreeg steeds meer waardering en respect voor die dame achter mij. Thuis aan gekomen liep ze naar binnen en trok haar jasje uit. Ze droeg een kort leren jasje met daaronder een blousje in tijgerprint. Ze droeg een jeans aan waarin haar billen goed zichtbaar waren. Ik moest bij de les blijven en wende mijn ogen van haar af. "Dus heb je wel een tajine?". Zei ze. Ik keek haar aan en glimlachte. "Ergens en nergens." Zei ik. Maar uit de keukenkast toverde ik een tajine die ik uit Marokko een paar jaar terug gescoord had. Ik pakte wat ingrediënten uit de koelkast en kast en legde het op het aanrecht. "Hopelijk halal vlees". Zei ze. "Nee. Halouf natuurlijk.." Zei ik. Ze keek me aan en lachte. "Aan de kant jij,.." Zei ze terwijl ze met iets weg duwde. Ze stroopte haar mouwen op en bond haar haren vast. Ze waste haar handen, het vlees, zette alvast de tajine op het vuur zodat het steen goed heet zou worden en begon de groenten te wassen en te snijden. "Nu kook jij voor mij in plaats van andersom". Zei ik. Bouchra keek me aan. Jeetje, ze zag er ongelooflijk schattig uit als ze zo bezig is. Ze gooide een ui en wees naar een mes. "Je kan die in stukjes snijden, waar zijn je kruiden?". Vroeg ze. Ik wees een kast aan en voila, ik hoefde niets meer uit te leggen. De tajine stond te pruttelen en ik schonk ons wat te drinken in.
"Vind je het erg als ik even ga douchen?". Zei ik. Ze keek me aan en schudde lichtjes haar hoofd. "Ik.. hou de tajine in de gaten". Zei ze. Hemel, wat zou ik haar mee willen slepen naar de douche. Ik zou wel weten wat ik gedaan zou hebben met haar. Ik kreeg het er warm van en liep weg. Weg, voordat ik het nog echt zou flikken ook. En hoe zwaar het ook was in de douche, denkend aan het feit dat er een bloedmooie, slimme dame op een kleine afstand zat op mijn bank, probeerde ik mijn lust de kop in te drukken en stapte ik eruit. Dit gevoel... dit heb ik nog nooit meegemaakt. Dit overkwam mij nooit.
Ik trok mijn kleren aan en liep terug naar de huiskamer waar ze roerde in de tajine. Haar lichaam stond half geleund tegen het aanrecht en ik kneep met mijn ogen het zicht weg. "En.. klaar?". Zei ik met een schorre stem. "Ehm bijna,.. het vlees moet goed gaar worden". Zei ze. "Wil je koffie?". Zei ik. Ze knikte en we dronken samen een kopje koffie op de bank. We spraken over de nieuwe klanten en eigenlijk van alles en nog wat. Ik vertelde haar een stukje over mijn jeugd, mijn zussen, mijn moeder en zij luisterde aandachtig. Gek genoeg,.. besefte ik nu pas hoe verschrikkelijk de tijd voor haar moet zijn geweest toen ze verkracht werd. Ik vond het erg, maar haar zo zien praten.. ik kon die gast wel vermoorden. Dat is dan het enige wat Ben goed heeft gedaan. Hem achter de tralies gooien. "Oh.. ik ga even naar de tajine kijken." Zei ze. Ik knikte en ze liep weg. "Klaar". Zei ze. Ik stond op en dekte de tafel. We zaten naderhand te genieten van een heerlijke maaltijd. Een maaltijd waar ik sinds als kleine jongen gek op ben. En even, even was het alsof mijn moeder bij me was. Het smaakte precies als hoe zij het maakte. Na een uurtje ruimde ik af en zag ik Bouchra op haar horloge kijken. "Je moet alweer weg zeker?". Zei ik. Het was net alsof ik het jammer vond. Was dat ook zo?
"Ja.. sorry. Ik moet nog een uur rijden. Het is nu zeven uur. Mijn ouders mopperen al dat ik de laatste tijd laat thuis ben." Zei ze. Ik glimlachte. "Wees blij". Zei ik. "Oh.. nee sorry.. zo bedoelde ik het niet. Ik geef ze gelijk hoor." Zei ze. "Ik dol je maar wat. Je bent een zelfstandige, wijze vrouw. Ik denk niet dat je ouders denken dat je ergens aan de drugs bent ofzo". Zei ik. Ze glimlachte en ik liep naar haar toe. "Het spijt me dat je hebt moeten helpen vandaag, ik wilde echt voor je koken". Zei ik. Ze glimlachte en keek me aan. "Doe niet gek, we hebben samen gekookt. Dat is toch nog leuker?". Zei ze terwijl ze haar haren losmaakte om weer een staart in te doen. Ze zag er prachtig uit met haar haren los. Ik begreep nooit waarom ze dat niet deed. Ze zag dat ik staarde en ze werd lichtjes rood. "Amir, tot maandag". Zei ze. "Bouchra.." Zei ik met een schorre stem. Ik liep naar haar toe en trok haar naar me toe. Ik kuste haar hevig en voelde haar boterzachte lippen. Ik ontdeed haar van haar jasje en keek haar aan. "Ik kan niet.." Zei ze. "Jawel,.. kom. Blijf nog even." Zei ik. Ze keek me aan en legde een hand op mijn wang. "Lust toch?" Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. Maar ja, lust.. lust natuurlijk. Hoe geweldig ik haar ook vond, ik kon me niet binden aan een vrouw nu. Ze keek me aan en haar blauwe ogen veranderde door het licht in zeeblauwe kijkers. Hemel, Bouchra. "Ja." Zei ik. Ze glimlachte geforceerd en knikte. "Ik kan het niet Amir. Het spijt me. Ik... ben verliefd op je geworden en ik weet dat, dat gevoel niet wederzijds is. Ik kan mezelf niet geven aan iemand die mij enkel voor zijn behoeftes nodig heeft. Ik hoop.. ik hoop dat je niet boos bent". Zei ze. Ik keek haar aan. Verliefd? Ze was verliefd op mij? Ik dacht dat het bij haar ook enkel om lust ging...
Ik kon het niet. Ik kon mezelf niet helemaal geven aan haar. Ik ben al eens eerder getrouwd geweest en dit monde uit op niets. Het huwelijk was voor mij wel klaar. En toen die drama met firdous. Ergens dacht ik er ook aan iets serieus met haar te beginnen, maar we hebben vorige maand wel gezien waar dat strandde. Hoe geweldig Bouchra ook is, hoe knap ze ook is en slim. Ik kon haar niets bieden dan lust.
Ik probeer vanavond weer verder te gaan ❤❤
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Na een paar tajines gaat hij wel anders denken haha.
Married and children!
Zo, het is eruit. Ik had mezelf voorgesteld mijn grote tetter te houden. Mijn hemel, wat was ik rampzalig én triest. Waarom kon ik niet verder gaan zonder een man in mijn leven? Amir gaf me al weken het gevoel dat het meer dan lust was. Hoe hij naar me keek, me aanraakte,.. dat was voor mij zogenaamd de doorslag om dit zinnetje te zeggen. Om mijn hart open en bloot te gooien tegenover hem. Dè man die ik verafschuwde en zo.. zo vreselijk haatte. Wat zou hij nu van mij denken en vinden? Ik was een miezerige hoopje shit.
Zijn ogen keken me doordringend aan en hij deed een stap achteruit. "Sorry. Vergeet dit.. alsjeblieft Amir. Vergeet wat ik zei." Zei ik. Maar in feitte stonden de tranen mij nader. Ik kon op elke moment instorten en janken als een klein kind waarvan het snoepgoed is afgepakt. Het was haast zielig. Ik. Niet hij, hij was hij. Amir. Met één vingerknip en er stond een andere minder wanhopige bouchra voor zijn ogen. Eentje die minder complex was, wel voor lust ging, zweeg en aan de lippen van Amir hing wat hij haar ook vroeg en vertelde. Ik.. was een mislukking. In bijna drie jaar vier keer gewisseld van baan. Onteerd, vernederd, nogmaals vernederd door mijn vorige baas en nu.. wederom mijn schaamte moest weg slikken.
"Ik.. zie je maandag Bouchra. En.. sorry. Ik denk dat je me verkeerd begrepen hebt. Als ik iets zei of deed wat jou iets anders deed denken, dan.. bied ik hierbij mijn excuses aan. En denk.. denk absoluut niet dat het aan jou ligt. Je bent een zeer gewaardeerde collega". Zei hij. Met deze woorden trooste hij me. Verzachte zogenaamd de afwijzing. Ik draaide me om en legde mijn hand op de deurklink. "Tot maandag". Zei ik voordat ik vertrok. Ik sloot de deur achter me dicht en keek voor me uit. Het was al pikkedonker. De bladeren van de bomen bedekte de grond hier en daar. Sommige bladeren hielden zich nog goed vast aan wat bomen. Alsof ze mama boom niet wilde loslaten. Ik. Ik moest leren loslaten. Ik verzoop in mijn verleden en ellende.
Amir was diegene die mij vlinders bezorgde. Echt, zulke vlinders had ik niet eens bij Ben. Want diep van binnen wist ik dat Ben en ik iets onmogelijks zouden krijgen. Dus al wilde ik iets meer voelen voor hem, ik drukte het de kop in. Bij Amir liet ik alles los. Mijn gevoel, liefde, hoop,.. en.. ik wilde me zelfs geven aan hem. Ik bleef staan bij autodeur en keek naar het huis. Een witte grote kast met een donkere marine blauwe voordeur. Ik wende mijn blik af en stapte in de auto. Onderweg naar een plek waar ik verder kon verzuipen in mijn verdriet.
Najat begreep mij niet. Waarom deed ik mezelf pijn? Waarom wilde ik iets wat ik niet krijgen kon? Etc etc. Ze had een punt. Ik moest het van me afzetten. Dus zoals gewoonlijk pakte ik mijn werk op en stelde ik mezelf voor - ja ik weet het - voor de honderdste keer dat ik Amir als iets zakelijks zou zien. Zijn blikken naar mij toe werden minder. Zijn gesprekken kort en zakelijker. Ik deed maar mee. Ik deed gewoon mee. Hoe pijnlijk het soms ook was. Tot die dag. Waarin ik dacht dat ik fouten in mijn leven had gemaakt, maar het nog erger maakte..