1. #1
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Verboden vrucht.

    Verhaal is af!




    Hoi lieve lezers!

    Dat is even een "tijdje" geleden. Binnenkort ga ik alweer aan mijn 6de!! verhaal ( ) beginnen en ik zal starten zonder een proloog dit keer.

    Het wordt steeds kouder, herfst is al gearriveerd dus zet je chocolademelk met slagroom klaar en ik hoop dat jullie er zin in hebben



    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #2
    MVC Lid

    Reacties
    170
    03-04-2003

    We hebben van jou zeker nodig deze herfstdagen.

    Heb even niet hier gekeken en ben alleen komen kijken of je weer een verhaal hebt geplaatst. So please start.

    Een trouwe fan

  3. #3
    Antwerpen.

    Reacties
    889
    11-02-2015

    YEss

  4. #4
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door sabbylove Bekijk reactie
    We hebben van jou zeker nodig deze herfstdagen.

    Heb even niet hier gekeken en ben alleen komen kijken of je weer een verhaal hebt geplaatst. So please start.

    Een trouwe fan
    Dit is zo lief! Shokran lieverd ❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #5
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik ga starten lieve dames en laat me weten of ik daarna door moet gaan, ik begin met een lange stuk! Veel leesplezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  6. #6
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Deel 1



    "Ziezo! Jij gaat de show stelen dame!!". Ik voelde haar klamme hand op mijn wang terwijl ze met een knalrode lipstick mijn lippen inkleurde. Mijn gezicht voelde zwaar aan. Mijn ogen kreeg ik half open door de vieze, stinkende substantie waarin de neppe wimpers vastzaten. Met een ruk draaide ze me om naar iets wat een spiegel moest voorstellen en ik sperde ineens mijn ogen open. Een valse wimper ging daardoor half eraf liggen. Ik keek naar mezelf en wist niet of ik flink moest huilen of lachen voor mijn stommiteit dat ik luisterde naar mijn vriendin Najat die half op de stoel zat te wiebelen en wachtte totdat ik naar haar keek. "Bouchra?? Wesh meen je dat? Bruiloft van je broer en je wil zo gaan? Zonder make up? Ewa baz.. zolang ik Najat heet én je beste vriendin ben ga jij stralen die dag. Pff ewa saf, neri ze wil niet opgemaakt worden!" Dit zinnetje speelde zich nu steeds af in mijn hoofd terwijl ik in de spiegel naar haar keek. Als blikken konden doden..

    "Ehh.. vind je het niet mooi?". Hoorde ik vanachter terwijl de visagiste me vreemd aankeek en ik als kers op het toetje nog eens gemarteld werd door het gesmak van haar kauwgom. "Ze vind het prachtig!! Wow! Bouchra, jij gaat zeker de show stelen! Jallah kom, we moeten ervandoor!". Zei Najat terwijl ze me uit de stoel greep. Ik stond meteen fier overeind en de visagiste lieten we beduusd achter. Dat was nog het allerergste, ik had vooraf betaalt. Maar als ik wist dat ik een kruising van Roy Donders en Patricia Paay zou worden dan had ze geen stuiver gehad!

    In de auto was ik nog steeds sprakeloos en gauw deed ik het dashboard kastje open. Ik pakte wat vochtige make up doekjes, die ik eigenlijk voor mijn handen alleen gebruikte en smeerde zo snel mogelijk de laag plamuur van mijn gezicht af. Najat schrok zich wild en klapte zo het doekje van mijn handen. "Ben je gek geworden???". Snauwde ze. Ze keek me aan of ze de schade kon fixen en ik sloeg haar handen weg. "Nooit meer ga ik naar jou luisteren Najat!". Zei ik boos. Najat keek me boos aan en pakte een rode lipstick uit haar tas. "Je ziet er goed uit doos! Je bent het gewoon niet gewend make up te dragen. En.. het is maar voor één dag waar maak je je zo druk om?". Zei ze terwijl ze mijn gezicht vast pakte en de smurrie op mijn lippen deed. "Je broer trouwt Bouchra!". Snauwde ze alsof ze me daarvoor een schuldgevoel aan probeerde te praten bovenop het feit dat ik er als een clown uitzie! Ik zuchte diep en keek in de binnenspiegel van de auto. "Jallah, we moeten nog onze jurken ophalen. En dan feesten maar! Misschien kom ik nog een lekkere vent tegen muhahahah". Gilde Najat het uit terwijl ze haar make up weer eens bekeek in haar spiegeltje en de chaabi al luid door de autospeakers galmde. Ik schudde mijn hoofd en we reden weg..

  7. #7
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Over dodende blikken gesproken. Bij aankomst thuis werd ik bekeken door het bezoek die zich al vroeg in de ochtend bij ons thuis had geïnstalleerd. Waarom doen mensen dat toch? Zit je met je eigen zooi in de shit en krijg je er ook nog eens de Fatma's en Mouna's over de vloer met hun dochters die geen vinger uitsteken. "Je bent laat!". Hoorde ik achter mij. Mama die met haar saffraan bevlekte kandoura de croissantjes en beghrir op de dienbladen sorteerde. Ik keek op mijn horloge en zuchte. "Ma ik ben ruim op tijd en hadden de dochters van je zussen even niet kunnen helpen?". Zei ik rollend met mijn ogen. "Bouchra.. niet nu! Jallah, breng deze plaat naar binnen. Die mensen komen nog om van de honger". Zei ma. Met tegenzin pakte ik de dienblad aan en liep naar de huiskamer binnen. Ze komen om van de honger? We zitten niet in een weeshuis in Ethiopië mama! Ik legde de plaat neer en groette mijn tantes en hun dochters. "Wanneer is het jouw dag Bouchra?". Zei het krakende stemmetje van mijn oudste tante. Zal ik vragen wanneer haar begrafenis is? Ik moest glimlachen. Na een diepe zuchte keek ik haar aan met een fake glimlach. "Wanneer Allah dat wil." Zei ik. Ze trok een wenkbrauw omhoog en kuchte even. Drie dochters van haar zijn in een jaar getrouwd. Als ze het samen op één dag hadden gehouden, hadden ze misschien nog groepskorting gekregen grapte ik altijd. Met die gedachte liep ik zo gauw mogelijk de huiskamer uit. "Zo! Jij ziet er anders uit. Tering!". Ik keek in de zeeblauwe ogen van mijn broer. "Let op je woorden man, oud volk in de huiskamer." Zei ik. Brahim was twee jaar ouder als mij. Hij was 30 en ik 28. We hebben nog tweelingzusjes van 20 jaar, Najwa en Nada. Waar die twee uithangen mag Joost weten. Mijn blik viel op op de jongeman in de hoek. Ali. Hij keek me aan en keek snel weg. De oudste telg van tante Fadoua. Dè telg waar ze mij alsmaar graag voor wilde hebben. Het is geen geheim in de familie dat Ali en ik met elkaar zouden moeten trouwen. Dat heeft ze vaak laten weten, horen, merken. Igghh.. ik schudde de gedachte uit mijn hoofd en zag de dolle tweeling de trap aflopen alsof ze zouden worden opgehaald naar een schoobal bhal Amerika praktijken. Gauw kneep ik er één in haar enkel waarna ze het op het gillen zette. "Begin ma te helpen! Waar waren jullie de hele tijd!". Snauwde ik. Ze keken me aan en vloekte binnensmonds. Ik keek Brahim aan en trok zijn corsage wat rechtop. "Mabrouk bro, ik ben blij voor jullie". Zei ik. Hij glimlachte en ging verder op zoek naar wat hij zocht.

    In mijn slaapkamer trok ik mijn jurk aan en hoorde ik wat geluiden vanuit de slaapkamer van mijn ouders komen. Eindelijk! Ma is zich gaan omkleden. Ik glimlachte en keek in de spiegel. Gauw pakte ik een doekje en wreef ik de donkere oogschaduw voor zover het kon weg. Ik had precies de kleur ogen als papa en Brahim. Mijn donkerbruine haar die een soort van gekruld waren wapperde slap langs mijn schouders en armen. Met een zucht zette ik een stap achter en was ik al dankbaar dat die verschijning in de spiegel maar een paar uur duurde. De stemmen vanuit de slaapkamer van mijn ouders werden luider en luider. Haast alsof er een discussie gaande was. Gauw liep ik naar de gang toe en zag ik dat de deur op een kier stond. Ik begaf me even naar de badkamer die precies in het midden van de hal stond. Hier kon ik het beter horen. Ik deed de badkamerdeur open en hield mijn oor dicht tegen de deur aan. Waar hadden ze het over? "Baraka.. baraka.. ze is 28! Ze wordt alsmaar ouder en straks moet jij haar uithuwen in plaats dat er kandidaten voor de deur staan" hadden ze het nu over mij?? Ik slikte een paar keer en probeerde weer even mee te luisteren. "Ze is.. Hamid. Hamid luister even. Bouchra is een opstandige dame. Ik weet het. Maar ze heeft haar werk, haar leven, mag ze dan zelf uitmaken met wie ze trouwt? We leven toch niet meer in onze tijd?" Hemel!! Ze hebben het over mij! "Ali is een goede kandidaat. Je zus is een uitstekende vrouw. Haar man mist geen gebed in de moskee en ze zal er zich thuis voelen. Het is immers haar neef." Zei de stem van mijn vader.

    Ik deinsde achteruit en schrok. Mijn hart ging tekeer en alles werd wit om mij heen. Ik dacht.. ik dacht dat mijn ouders het altijd weg wuifde. Die opmerkingen van tante Fadoua. Maar zagen ze nu daadwerkelijk potentie in die gast?? Ali stond er bekend om dat hij om gaat met de grootste drugsdealers van Nederland. Dat hij vroeger zelfs al een paar keer vast gezeten heeft en mijn ouders zien letterlijk wat in die gast voor mij? Snel liep ik de badkamer uit en pakte mijn mobiel. Beneden botste ik tegen Brahim en hij keek me raar aan. "Yek labas??". Ik zei dingen, bewoog mijn lippen, maar hij hoorde niks. De dakka was namelijk op dreef en de straat knalde van de muziek. Ik draaide me om en deed mijn autodeur open. "Wil je liever bij mij zitten? Voorin?". Ik draaide me om en zag hem staan. Leunend op een gloednieuwe Tesla. "Eh nee Ali.. ik eh ga mijn vriendin ophalen."

    Ik reed weg en om de hoek stopte ik. Mijn hart bonkte nog steeds. Ali... nooit van mijn leven!

  8. #8
    MVC Lid

    Reacties
    170
    03-04-2003

    Ja graag!!!

  9. #9
    Antwerpen.

    Reacties
    889
    11-02-2015

    Uppp

  10. #10
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Wat leuk een nieuwe verhaal up up

  11. #11
    MVC Lid

    Reacties
    23
    20-10-2021

    up

  12. #12
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Lieverds ik ga weer verder, welkom nieuwe fans!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #13
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Zieke gast.." Najat keek me aan en haalde een lok uit mijn gezicht. "Weet je Bouch.. laat ze maar lekker verder zeuren. Het is de dag van je broer vandaag en Brahim staat er ook totaal niet achter. Dat heeft hij zelf toch vaak gezegd?". Zei ze. Ik keek haar aan en beet op mijn onderlip. "Ja.." antwoorde ik kort. Maar ik weet hoe papa is. Zijn wil is wet. Hij heeft zich wel vaker uitgesproken over het feit dat ik "rijp" was om te trouwen. Niet in woorden, maar dit liet hij wel vaak merken. Een jaar geleden waren er volgens hem geschikte kandidaten langs geweest, zo out of the blue. Pa kende ze van de moskee en de beste man wilde een goede huwelijkspartner voor zijn zoon. Die overgings ook mee kwam. Ik zei direct nee. Ik heb die mensen amper de kans gegeven ons te leren kennen, ik heb die jongen amper de kans gegeven mij te leren kennen. Wie weet was hij wel ok? Een goede moslim? Trouw? Zorgzaam? Lief? Waarom zei ik toch altijd nee.. nee.. en nog eens nee. Ik ben het thuisleven zo gewend dat elke huwelijkskandidaat kan barsten. De enige mensen die ik ken zijn mijn eigen familie en Najat en haar familie. Voor de rest werk ik voor een behoorlijk bekend bedrijf in de administratie waar ik alleen suffe collega's heb. De enige collega met wie ik echt kan chillen is de somalische Jaafar die de kantoren schoonmaakt. Ik heb er nooit bij stil gestaan, maar hoe ben ik in hemelsnaam bij dit baantje gebleven? Ohja, vast omdat ik nergens anders aan werk kan komen ondanks dat ik mijn masters en andere papierwerk op zak heb! En.. eerlijk is eerlijk.. het betaalt wel goed. Mijn vader was kwaad. Ontzettend kwaad dat ik geweigerd had. 'Wanneer dan wel Bouchra? Heb je je nichtjes gezien? Baz!' De zoveelste teleurstelling in mij wat huwelijkskandidaten betrof was op zijn gezicht af te lezen.

    "Kom laten we uitstappen, vergeet vandaag en morgen gaan we wel ergens wat drinken, ok?". Zei Najat om mij toch in een positieve stemming te laten komen. Ik glimlachte en knikte. Maar.. hoe je het went of keert telkens als ik hem zag, Ali, dan sidderde ik van angst. De hele avond dacht ik aan de woorden van pa en hem. Zou tante Fadoua toch haar zin krijgen? Ik perste mijn ogen op elkaar om die beeld van haar uit gedachten te krijgen.

    De volgende morgen mochten wij uiteraard de rotzooi opruimen. Niemand die nu denkt, goh laat ik mijn familie helpen. Nope, het waren ma en ik en de dolle tweeling die van mij de woonkamer moesten uitsoppen. "Vandaag komen je tantes een kopje koffie drinken bouchra, wil je even wat melk halen. Gisteren is alles op gegaan." Zei ma vanuit de keuken. Ook dat nog! Hell no dat ik hier blijf. Gauw pakte ik mijn autosleutels en zei tegen ma dat ik richting de supermarkt ging. Ik kocht de melk en zette het thuis af. "Ik ga met Najat even wat drinken. Ik ben doodop van het schoonmaken." Zei ik. En ik meende het. Dat ik nog puf had om überhaupt met Najat af te spreken, we waren beide kapot van gisteren en ik na vandaag helemaal. "Heb je me niet gehoord toen ik zei dat je tantes komen? Het zou je sieren er een keer bij te zitten." Zei ma. Ik keek haar aan en zuchte. "Ma.. ze komen niet voor mij, niet voor jou maar om je resterende koekjes weg te vreten én te roddelen wie de lelijkste jurk gisteren aanhad dus.. troost je. Ik ben snel thuis, moet ik wat meenemen?". Vroeg ik. Ma schonk me al geen aandacht en liep naar de keuken waar ze de koffie voorbereide. Ik liep de voordeur uit en stapte gauw in de auto. In de binnenspiegel zag ik de zwart, gelakte Tesla al de straat inrijden. Hilarisch dit. Ali brengt zijn moeder nooit naar ons. De laatste tijd doet hij dit ineens veel vaker. Ik werd angstiger hierdoor. Gauw gaf ik gas en reed ik naar de afgesproken punt waar ik Najat zou zien.

    Ze stond daar in haar trenchcoat en bruine lange laarzen. Het was niet zo koud, een beetje herfstachtig weer, maar de zon brak de hele dag door. We groette elkaar en ik sprak gedetailleerd over het voorval van gisteren. Gisteren had ik alleen de grote lijnen benoemd. We bestelden een cappuccino en Najat ging er even goed voor zitten. Dat deed ze altijd als ze iets serieus wilde zeggen, een mening had of me gewoon van top tot teen observeerde. "Luister, Ali is geen trouwmateriaal. Is hij knap? Hell yeah! Die man is elke weekend ergens anders. Dubai, Milaan, pff Marakkesch. Heeft hij veel geld? Eh ja.. die man rijdt elke maand in een nieuwe auto." Zei Najat. "Waarom vertel je me al dingen die ik weet Najat? Ik weet dat hij rijk is maar hoe komt hij aan geld? Hij zit in louche zaken en.. en.. voor de rest is daar alles mee gezegd". Zei ik. Najat keek me aan sipte van haar koffie. "Ik zeg je dit omdat het 100% geen man die je voor jezelf kan houden. Al zou je 0.00001% overwegen om met hem te trouwen dan nog is het geen blijvertje. Dus als zou je vader ertoe dwingen ondanks dat ze weten dat hij niet spoort weet dat hij zelfs in het huwelijksleven geen enkele nuttige bijdrage zal leveren". Zei Najat. En tja.. ook dat wist ik al. "Man die vrouw houdt ook niet op. Hoe lang is je tante er al mee bezig?". Vroeg Najat. Ik schudde mijn hoofd en keek weg. "4.. 5 jaar zo? Sinds ik 23 was". Zei ik. Najat rolde met haar ogen en kon het niet geloven. "Ik ga naar huis, mama wil naar Rotterdam. Ze heeft een visitekaartje gisteren gehad op de bruiloft van je broer van een naaister." Zei najat terwijl ze opstond. "Ga anders mee?". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Ik eh.. ik ga even wandelen ofzo, in ieder geval totdat mijn tantes naar huis gaan". Zei ik. "Ik ga je dat niet aandoen. Helemaal in je eentje hier blijven. Ik ga morgen wel met mama". Zei ze. Ik stond op en keek haar aan. "Je mama komt op de eerste plek doos, komt goed met mij." Zei ik. Najat ging met tegenzin weg, maar na een paar minuten verdween ze uit zicht. Het was zaterdag, ik was écht moe en bedacht me gewoon naar huis te gaan om mijn roes van gisteren en de schoonmaak uit te slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Stilletjes deed ik de voordeur open en glipte naar binnen. Gelukkig stond de trap naar de verdieping boven pal voor de voordeur dus ik was foetsie naar mijn slaapkamer.

    Ik deed mijn jeans en truitje uit en trok mijn pyjama aan. Ik plofte op het bed en voordat ik het wist vielen mijn ogen dicht. Ik werd gewekt door een bekende stem. "Je was thuis en je kwam niet eens groeten??". Zei de stem van mama. Ik keek op en zei haar het licht uit te doen. "Ma.. ik voelde me niet zo lekker." Zei ik. Ma keek opeens serieus en kwam op het bed zitten. Ze begon aan mijn hoofd te voelen en ledematen. "Mama.. ik heb geen koorts. Ik voel me gewoon zo.. moe." Zei ik. Dat ik niet lekker was, was om de vraag van eerder te ontwijken waarom ik mijn tantes niet kwam begroeten, maar dat ik moe was? Dat was niet gelogen. "Hmm tante Fadoua vroeg naar je en ze heeft iets meegenomen voor je, ze zijn al weg. Het staat beneden". Zei ma. Ik keek op en vond het allemaal maar vreemd. Tante Fadoua nam nooit iets mee hier en al helemaal niet naar mij! Ik knikte ongeïnteresseerd en zei ma dat ik even verder wilde rusten eer dat ik naar de huiskamer zou komen. Ma humde en vertrok. Ik stond meteen fier overeind op. Wat heeft die oude heks voor me meegenomen? Ik beet op mijn nagels en deed mijn haren in een knot. Langzaam liep ik de trap af en liep naar de huiskamer waar Nada en Najwa zich ergens overheen bogen en foto's van maakte. "Wat.. wat zijn jullie aan het doen?". Vroeg ik. Ik zette een stap voorwaarts en hoorde ze giechelen. Voor mij stond een gigantische vierkante zwarte doos met rode rozen. "Ik heb ze geteld! 100 rozen!". Zei Najwa opgewekt. Wat.. wat moet ik met zo'n gift? Wat moet ik hiermee? Waarom geeft die oude taart mij a3ibadaAllah een cadeau wat een romantische gebaar moest voorstellen? Ik hoorde een appje binnenkomen en hoopte dat het Najat zou zijn. 'Hopelijk vind je de rozen mooi? Ali.. Ik schrok en liet mijn mobiel vallen. Najwa en Nada draaide zich om en keken me vreemd aan. "Waarom.. wie.. wie heeft mijn nummer aan hem gegeven?". Zei ik. Najwa keek raar naar Nada en schudde haar hoofd. "Je bent echt een rare zus. Pff". Hoorde ik enkel maar en ze liepen weg. Ik keek naar de doos en pakte het op. Met flinke stappen liep ik naar de keuken en propte de rozen één voor één in de prullenbak.

  14. #14
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Hey! Waar ben je mee bezig!". Hoorde ik ma roepen. "Ik hoef dit niet!". Gilde ik. Ma keek me vreemd aan. "Het is een cadeau van je tante! Schaam je!". Zei ma terwijl ze de verpulverde rozen uit de prullenbak viste. "Niet van haar van hem! Van hem! Die.. die drugsdealer!". Gilde ik. Ma keek op en hieldt mijn arm vast. "Van wie?". Zei ze. Ik pakte mijn mobiel en liet haar het smsje zien. "Hem!" Zei ik. Ma keek naar het schermpje en toen naar mij. "Bouchra.. noem hem geen drugsdealer, hij is erg veranderd." Zei ze. Ik keek ineens vaag naar ma. Keurde ze dit goed? Was dit een opgezet spel? Wist ze dat deze rozen van hem kwamen? Waarom zou hij in vredesnaam zijn moeder brengen? Dat deed hij nooit. "Ma.. ik ga je één ding zeggen. Als je deze rozen wilt hebben moet je dat zelf weten, maar laat me je één ding vertellen. Ik trouw niet met mijn neef. Mijn drugsgebruikende, doorgesnoven neef. En het feit dat jij en pa daar wel achter staan is schandalig. Jullie weten als geen ander hoe zijn leven is. Vol.. vol haram geld, vrouwen, drugs en daar willen jullie je dochter aan huwen? Schaam jullie! Echt mama Schaam jullie!". Zei ik. Ik heb me lang groot gehouden. De tranen voelde ik prikken en ma keek me bedroefd aan. "Je snapt het niet bouchra.". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Wat? Wat snap ik niet ma?". Ma werd helemaal rood en liet de rozenblaadjes uit haar handen toch in de prullenbak vallen. "Je.. jullie zijn in feite door onze vader aan elkaar uitgehuwelijkt. Toen je 15 was, was het eerste wat je opa zei dat je in de familie moest blijven. Ali was volgens hem een geschikte en volwassen kandidaat en je opa had gezworen dat jullie met elkaar zouden trouwen." Zei ma. Ik keek haar vreemd aan. "Dus volgens opa die al jaren geleden overleden is moesten Ali en ik trouwen? Jullie... jullie zijn ziek!". Zei ik keihard. Ik liep de keuken uit en draaide me om. "Die dode man kan me niks meer maken. Met jullie walgelijke Taliban taferelen! Ik! Ik die moet trouwen met jou doorgesnoven familielid? Nooit van mijn leven!". Gilde ik. "Bouchra, geef het een kans?". Zei ma. Ik sperde mijn ogen open en liep de trap op. Klaar, mijn moeder moet aan de wens van haar vader voldoen en ik ben de klos. Waar zijn die opmerkingen die ik eerder vanuit haar slaapkamer hoorde "Ze mag toch trouwen met wie zij wil?". Gelogen, allemaal gelogen!

    Ik pakte mijn mobiel en tikte een bericht terug App mij nooit meer! Ik keek even naar het bericht en slikte een paar keer. Uiteindelijk verwijderde ik het en keek voor me uit. Ali was ook niet bepaald een man die je tegen moest spreken..


    Een week vloog voorbij en ik negeerde ma totaal. Najat was duidelijk geschrokken van het voorval en we wisten zeker dat het niet alleen bij een doos rozen zou blijven. Ali staat er ook bekend om zijn zin te krijgen als hij dat wilde. "Kan je deze facturen even nakijken en doorzetten naar afdeling financiën?". Ik werd ontwaakt uit gedachten en keek naar mijn collega. "Zo, jij was ver weg." Zei ze. Ik knikte en trok mijn wenkbrauwen omhoog. "Ga je mee naar de vrijdagborrel?". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Eh nee.. ik.. eh moet wat doen". Zei ik. Ik had niks te doen. Wie wil er nu op een vrijdagavond met suffe collega's in één of andere hipsterbar gaan borrelen? Ik sloeg dus vriendelijk af. "Jammer, ze hebben ook frisdrank ook. Als je eh.. geen alcohol mag?". Zei ze nog even proberend op de hoop dat ik toch toe zou geven. "Ehm nope." Zei ik maar kortaf. Ze knikte even en liep weg. Mijn ogen volgde haar en Tanja was één van de collega's die hier antiek was. Gisteren was ze nog 12.5 jaar in dienst. Hoe houdt het arme kind het toch vol? Ik dook weer in het papierwerk en toen ik daarmee klaar was nam ik de lift naar de hal op de begane grond. "Bouchii!". Ik draaide me om en zag Jaafar achter zijn schrobmachine staan. Ik liep naar hem toe en gaf hem een boks. Zijn glimlach verpletterde werkelijk waar iedereen. Ik heb nog nooit zulke spierwitte tanden gezien. "Ik ga lunchen ga je mee?". Zei ik. "Ah nee man, ik moet dit afmaken. Hey.. heb je even?". Zei hij ineens. Hij keek serieus en ik keek hem aan. "Ja.. jazeker wat is er?". Vroeg ik. "Volgende week donderdag is mijn laatste dag bij dit bedrijf". Zei hij. Ik keek hem aan en hij glimlachte. "Waar.. wat ga je dan doen?". Vroeg ik. Hij moest weer lachen. Shit! Gaat de enige collega met wie ik fijn kon optrekken nou weg? Ik moest even slikken. "Ik heb een werkgever gevonden die mijn opleiding gaat betalen. Werken en leren Bouchi!". Zei hij opgewekt. Ik keek hem en was oprecht blij. Hij vertelde me al zovaak hoe graag hij in de ICT wilde werken. Sterker nog in zijn land was hij al goed als afgestudeerd, maar in Nederland zijn de papieren die hij behaald had geen knip voor de neus waard. Ik heb het altijd zonde gevonden dat hij hier in de schoonmaak werkte terwijl hij zoveel meer kon. Hij was slim! Ik verbaaste me er zelfs om dat onze werkgever hem nooit iets had aangeboden! "Jaafar,.. ik ben zo trots op jou en zo blij voor je! Echt!". Zei ik. Hij glimlachte en keek me aan. "Dit is ook niks voor jou Bouchi, je moet iets anders zoeken. Hier kom je nooit hogerop." Zei hij. Ik keek hem aan en elke woord is waarheid. Ik hoopte in dit jaar die bijna tot zijn einde kwam toch een stapje hogerop te gaan, maar.. dat zou never nooit gebeuren. Ik was blij voor Jaafar, maar hij heeft ook mijn ogen geopend. Ook voor mij was het hier tot een einde gekomen.

  15. #15
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis sprong ik meteen achter mijn laptop en met volle moed en de motiverende woorden van mijn collega zocht ik naar passende vacatures. Het waren er zoveel, dus blindelings stuurde ik mijn CV op naar alles wat ik vinden kon. Ik sloot na 1.5 uur mijn laptop dicht en keek voor me uit. Na een week kreeg ik geen belletje, geen mailtje. Niks. Zelfs Ali leek me vergeten te zijn wat natuurlijk heerlijk was. Jaafar was nu écht weg en ik zorgde ervoor dat hij een geweldige afscheidsfeest kreeg. Dacht je dat de andere iets voor hem zouden doen? De arme man was allang al vergeten voordat hij daadwerkelijk zijn laatste stap buiten het bedrijf zette. Saaie, duffe collega's heb ik. Ik was het zat nadat ik al twee weken niks gehoord had of de zoveelste afwijzing kreeg stelde ik een ontslagbrief op. Dan maar even tijdelijk de WW in! Ik was sowieso toe aan rust en had ook zonder een uitkering een aardig spaarpotje opgebouwd. Ik was me ervan bewust dat ik straks wel teveel tijd had. Teveel tijd had in de zin dat ik misschien 24/7 thuis moest zijn. Me tantes moest bedienen als ze weer ons onaangekondigd voor de deur stonden. Maar,.. het was verdacht stil vanuit die kant. Althans vanuit tante Fadoua haar kant. Misschien had ma toch haar moed verzameld en haar oudste zus geconfronteerd met het feit dat ik haar drugsverslaafde zoon écht niet zou huwen. Dat hun vader, mijn opa die tijd beginnend dementerende was dat hij die belachelijke uitspraak maakte! Ik was er nog steeds woest om en waar was pa in dit hele verhaal? Ik heb zijn naam geen één keer horen vallen, was hij het ook eens met die middeleeuwse overeenkomst? Hoe bozer ik werd, hoe snel mijn vingers over het toetsenbord gleden. Ziezo! Mijn ontslagbrief is klaar en die werp ik morgen in de schoot bij de directeur. Ook een suffe, oude man met z'n middeleeuws monikkenkapsel die allang al met pensioen moest gaan. Alles is gewoon suf aan dat gebouw. Een voortreffelijke brief, met een vleugje dankbaarheid en diplomatie. Want ik heb een goede referentie straks hard nodig bij een mogelijk nieuwe baan hoe je het ook bekijkt..

    Dus de volgende dag stak ik mijn lange bruine haren in een warrige knot, trok mijn skinny jeans aan en haalde mijn leren jasje uit de kast. De herfst heeft zijn zachte streken ingeruild voor harde wind en regen. Ik bekeek mezelf in de spiegel zoals ik altijd doe en griste mijn telefoon van het tafeltje. Ik pakte mijn tas en bekeek de envelop met mijn ontslagbrief erin. Vandaag was het zover. Ik had mijn ouders noch Najat ingelicht over mijn volgende stap. Ik had geen zin in preken als waarom, hoe, wanneer blablabla. Ik trok mijn laarsjes aan en sloot de deur dicht. Onderweg slikte ik toch een paar keer en kwamen de twijfels opzetten. Wist ik dit wel zeker? Ik bedoel, ik heb letterlijk drie toetsen moeten maken om deze verdomde baan te krijgen. Er zijn menig mensen die deze baan wilde hebben, wat doe ik eigenlijk zo moeilijk? Dat Jaafar het geluk is gegund wil niet zeggen dat het bij mij straks ook zo is? Straks is er echt niks voor me weg gelegd.. straks blijf ik mijn leven lang thuis, modder ik 40 kilogram aan en.. en.. ik kreeg het benauwd. Wist ik dit wel heel zeker? Maar mijn zorgen en twijfels smolten als sneeuw voor de zon toen ik parkeerde voor het grote, suffe bedrijf. Ik zie mezelf hier namelijk ook niet echt oud worden. Ik zou mijn daad bij het woord voegen dus met klamme handen liep ik meteen richting de lift en drukte op de allerhoogste verdieping. Ik stapte uit de lift en keek naar Marianne. Er was iets met deze vrouw. Ze droeg lipstick. Knalrood nog wel en mevrouw is al 20 jaar weduwe en ik heb haar nog nooit zo goed gehumeurd gezien en opgemaakt. "Eh.. Bouchra wil je wat vragen?". Vroeg ze. Ik keek op en knikte. "Eh hij is er niet. Vergadering tot 13:00 uur." Zei ze kortaf maar net met een zachte ondertoon. Ik knikte weer en liep de lift in. Ik stapte uit op mijn eigen afdeling en keek om me heen. Er klonk geroezemoes vanuit de dames en de heren keken wat ongeïnteresseerd naar hun laptops. Ik snapte niet wat er speelde dus liep ik naar mijn kantoor waar ik de envelop in de la schoof en mijn pc opstartte. Na een aantal uren, het was inmiddels half 2 liep ik weer naar de lift en drukte het knopje in om naar het kantoor van the big boss te gaan. The oude, suffe big boss. Marianne keek me weer aan en knikte dat hij aanwezig was. Waarom glimlachte ze?

    Ik klopte op de deur en hoorde een tamelijk jonge stem die "binnen" riep. Dat deed ik en ineens viel mijn mond open van verbazing. Voor het raam stond onze oude suffe directeur niet, maar een jongeman strak gekleed in een marineblauwe plak, glanzende bijpassende schoenen in een soort van donkere walnootkleur, zwart haar wat strak naar achteren was gekamd en zijn zeeblauwe ogen keken me ook strak aan. Alles was strak aan deze man. Ik voelde me rood worden en keek even om me heen waar de oude directeur is gebleven. Hij had een hand in z'n linkerzak en de ene hand stond nonchalant met een pen te spelen. "Ja?". Vroeg hij. Ik knipperde even met mijn ogen en slikte een paar keer. De envelop was bijna papiersoep in mijn klamme hand. "Sorry.. ik eh dacht dat onze directeur.." begon ik. Maar hij onderbrak me meteen. "Vanaf vandaag heb ik het overgenomen hier. Jullie directeur heeft gisteren vanwege zijn gezondheid per direct ontslag genomen. Ik ben er niet aan toe gekomen mijzelf voor te stellen maar ik zie daar ook het nut er niet van in". Zei hij. Wow! Wat een hoogmoed! Ik liep daarom naar zijn bureau en hij wende zich van het raam en ging zitten. "Ik eh.. eh.. dit is mijn ontslagbrief". Zei ik. Ik haperde nooit, had altijd een woord klaar staan, maar deze man leek ervoor te zorgen dat hij alle zuurstof in deze kamer in z'n macht had. "Prima, leg maar neer, ik laat Maria er wel naar kijken". Zei hij met geen ene blik werpend op de envelop. "U.. bedoelt Marianne?". Zei ik. Hij humde wat en ik draaide me om. Toen ik het kantoor uit was keek ik even naar Marianne. Ze keek me aan en trok haar wenkbrauwen omhoog. Ik glimlachte en wenste haar alle succes van de wereld. maar ik wist niet dat ik die succes meer nodig zou hebben als haar..