Uppp
Goedemorgen lieverds! Even een stuk om de dag te beginnen ❤
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
"Bouchra.. bouchra.." hoorde ik ineens. Ik zag Marianne moeilijk doen met de printer en liep naar haar toe. "Ik hoorde het van Johan, arme man." Zei ze. Ik knikte en hielp haar met de printer. "Hij is.. hij is.. meedogenloos." Antwoorde ik. Marianne siste me toe dat ik voorzichtig in mijn uitspraken moest zijn. "Volgende week komt er nieuwe directie. Hij heeft ze uitgekozen." Zei Marianne zachtjes. Welja,.. natuurlijk de directie afdeling was ook op de schop gegaan dus. Dat waren de andere koppen die rollen moesten. "Waarom solliciteer jij niet op die functie van Johan? Tja die arme man krijg je niet terug met roerende woorden en medelij". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd heftig. "Marianne, ik ben blij als ik weg ben".
Het weekend vloog om. Yes! Ik kan eindelijk de laatste twee weken aftellen. Ik kreeg geen smsjes meer van Ali, en was blij dat ik bijna van dat gestoorde bedrijf af was. Maandag was zoals een maandagse dag voelde. Begin van de week, saai, kil, geen zin, geen fut en.. ik was ongesteld geworden. Ik verging van de buikpijn, mijn baarmoeder maakte gekke capriolen en trok in elkaar, uit elkaar, name it, het leek een kermis binnen dit lijf. Prompt verscheen er een mail van afdeling personeelszaken. Ik maakte deze gauw open en was nog steeds getraumatiseerd van de vorige keer. Straks is het weer zo'n vergadering waar ik ervan langs zou krijgen als ik niet zou opdagen. Ik opende het mailtje en zag de vacature staan van arme Johan. Mijn ogen gleden over de letters en mijn blik bleef gefixeerd op de cijfers staan. Verdiende Johan zoveel? Ik slikte een paar keer en knipperde met mijn ogen. Deze vacature was aanlokkelijk, de salaris, vier dagen in de week, auto van de zaak. Ik zou Johan hier zelf eigenhandig voor vermoorden!!
Ik mailde de vacature naar mijn privé mail en sloot de pc af. Wacht.. had ik nu echt interesse in een vacature hier in dit bedrijf. Dit bedrijf waar ik straks over twee weken weg zou gaan? Ironisch! Ik lachte het weg en nam een slok koffie. Vandaag zou ik sushi eten met Najat. Ik zou haar mening wel willen hebben hierover. Najat die ik al zo weinig zag sinds de LinkedIn gast in haar leven was. Ik zocht in mijn tas naar paracetamol maar besefte me dat ik de laatste strip aan Brahim had gegeven. Die had hij nodig voordat ze zouden vertrekken op huwelijksreis. Ik liep het kantoor uit en vroeg aan Tanja of ze iets had. Ze schudde haar hoofd en ineens hoorde we de liftdeur open gaan. Hij stapte naar buiten met een hand wederom in zijn broekzak en keek amper om zich heen. Iedereen rechte onmiddellijk zijn of haar rug en deed alsof ze zo ontzettend hard werkte. Ik liep naar een andere collega die toevallig hoorde dat ik op zoek was naar pijnstillers en ze gaf me twee tabletjes. Op dat moment liep hij langs ons en bleef hij staan. "Ben je je van plan je ziek te melden?" Zei hij met een blik werpend op mijn hand waar de pijnstillers in lagen. Ik drukte mijn hand dicht en keek hem aan. "Eh nee.." Zei ik. "Dat zou wat zijn." Zei hij. Hij liep meteen weer weg en drukte weer op de liftknop. Ik liep gauw naar mijn kantoor en nam de pijnstillers in. Arrogante kwal.
Na de dienst liep ik even naar de badkamer om mijn haren te fixen. In de ochtend ben ik maar met het OV gaan reizen omdat mijn oude Peugeot aka gammele bak niet wilde starten. Op kantoor aangekomen leek het wel alsof ik honderd dooie hamsters op mijn hoofd had. Het weer was genadeloos en de windkracht moest vast iets van twaalf zijn geweest ofzo! Snel kamde ik mijn haren glad en toverde ik een parfum flesje uit mijn tas. Zo en nu de hort op met Najat. Buiten aangekomen regende het ontzettend hard. Najat zou me ophalen en ik wachte haar buiten op. Mijn paraplu ging moeilijk open en voordat ik het wist reed er nog eens een auto langs mij die me doorweekte doordat hij door een plas water reed. Ik keek goed en zag dat het Amir was, druk bezig aan de telefoon en totaal niet om zich heen kijkend. Ik was zo boos en keek naar mijn sneakers die supernat waren geworden door zijn hufterige actie.
Tijdens onze sushi date legde ik alles uit aan Najat. "Maar kijk wat je gaat verdienen chick". Zei ze terwijl ze haar wenkbrauwen herhaaldelijk op en neer bewoog. "Ok, in het allerergste geval ga ik hierop solliciteren en wordt ik niet aangenomen. Ik, bouchra die een grote bek heeft dat ze weg gaat eindelijk". Zei ik. Najat moest lachen. "Dan sta je toch voor aap? Je hebt niks te verliezen Bouch, als jij het niet doet, doe ik het wel. Ik ben nu wel nieuwsgierig geworden naar die hufter". Zei ze. Na een uurtje nog even ge'chitchat te hebben besloot ik een sollicitatie brief op te stellen. Inderdaad, najat had gelijk. Als ik het niet wordt, dan niet toch? Ik bedoel, ik ben toch al weg so what? Ik moest het in ieder geval proberen. En... ik zou het toch nooit worden, hij heeft een bloedhekel aan mij en ik aan hem!
Het waren korte dagen. De dagen tikte weg en ik moest nog beginnen aan de brief. Ik twijfelde enorm want ik dacht steeds aan het bedrijf en aan hem. Meneer arrogantie ten top. Er zijn weer twee collega's ontslagen en de nieuwe directie team komt zich morgen voorstellen. Gelukkig weten die in ieder geval wat beleefdheid is! Ik reed mijn straat in en parkeerde de auto. Nadat ik uitgestapt was, pakte ik mijn tas en draaide me om. "Hey". Hoorde ik. Ik keek hem aan en mijn hart zakte naar mijn voeten. "Ali.. wat.. wat doe jij hier". Vroeg ik. "Ma afzetten". Zei hij kortaf. Ik knikte en deed mijn deur dicht. "Hoe lang heb je die auto al nichtje? 100 jaar?". Vroeg hij. Ik keek hem aan en wende mijn blik af. "Eh.. ja hij was van Brahim geweest. Wel lang ja". Antwoorde ik. Ik wilde normaal overkomen. Alsof er niks aan de hand was. Gewoon een gesprek tussen nicht en neef. Hij mocht mijn angst niet voelen noch opmerken. "Je kan mijn auto hebben als je wilt". Zei hij. Ik keek hem aan en knipperde met mijn ogen. "Dat.. dat hoeft niet." Zei ik. "Niet zo bescheiden, ik hoef er niks voor te hebben hoor". Zei hij. Ik schudde echter mijn hoofd en bedankte. "Wat.. nee waar sloeg dat smsje van laatst op?". Zei hij. Zijn intense blik veranderde in een dreigende blik. Zijn toon werd wat zachter. "Ik.. weet niet wat je bedoelt". Zei ik gelogen. Ali lachte ineens hard. "Nichtje,.. we zijn voorbestemd voor elkaar. Je kan mij niet ontlopen en onze opa heeft het zo gewild. Wat doe je moeilijk meisje, er zal je niks tekort komen. Als je wil stoppen met werken mag je dat van mij nu al". Zei hij. Zijn woorden leken messteken in mijn hart. Zo het was eruit. Zonder blikken of blozen gaf hij op zijn romantische manier te kennen dat hij mij wilde. Dat we verdorie nog eens voorbestemd zijn voor elkaar! Ik wilde honderd dingen zeggen maar mijn lippen leken vast gelijmd. Op dat moment deed Najwa de voordeur open en zo gauw ik kon liep ik langs hem heen met vochtige ogen. Ik voelde zijn ogen in mijn rug branden. Snel veegde ik een traan weg en liep ik linea recta richting mijn kamer. Ik gooide mijn tas in een hoek, trok wild mijn kleren uit en ging op bed zitten. Tja, toen kwam de angst echt omhoog. Zijn woorden, zijn enge vreselijke woorden, zijn vreselijke liefdesverklaring. Stoppen met werken?? Waar heeft deze man het over. Ik moest hier weg. Ik moet een eigen woning hebben. Gewoon weg. Als ik dat baantje voor elkaar zou strikken zou ik elke huis kunnen krijgen die ik wilde. Ontslag? Yemmaa wat heb ik gedaan! En dan elke dag straks geconfronteerd worden met Ali die hier 24/7 met zijn moeder staat als hij erachter komt dat ik niet meer werk? Moet hij niet in drugs gaan dealen? Moet hij geen vrouwen ergens scoren? Ik werd misselijk.
Na een uurtje mezelf bedaard te hebben klapte ik mijn laptop open en stelde ik een brief op. Na een uur was ik klaar en printe ik de brief uit. Ik vouwde het ding op en stopte het in een envelop. Morgen zou ik het aangetekend opsturen! Nee.. nee nog beter, ik zou het persoonlijk aan Marianne geven..
Bouchra moet worden aangenomen
Bouchra wordt aangenomen
Mischien dat ze iets met die Amir krijgt.
Ik ga weer verder
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
De volgende dag ben ik extra vroeg naar werk gegaan. Niemand hoefde te weten dat ik weer langs de directeur ben geweest. Eén ding had Amir gelijk en dat was het feit dat ze hier sneller konden roddelen dan de roddelbladen. Ik slikte een paar keer en keek naar de envelop in mijn hand. Mijn CV had ik ge'update, mijn sollicitatiebrief heb ik wel honderd keer laten checken op spellingsfouten door Najat en mijn motivatiebrief ook. Ik stapte de lift uit en zag dat Marianne nog niet aanwezig was. Shit! Die vrouw is altijd vroeg aanwezig om de koffie vers te zetten! Zijn deur stond echter open. Langzaam ben ik naar haar bureau gelopen en pakte de envelop uit mijn tas. "Maria is er niet. Haar vriendin of iets dergelijks is overleden." Hoorde ik vanachter. Hij stapte uit de andere lift en ik werd overrompeld door de zenuwen. Hij stak een hand op en ik keek hem vreemd aan. Ik begreep het niet. "De brief?". Zei hij. Ik had mijn envelop zo klem vast dat het bijna scheurde. "Ik neem aan dat je iets voor mijn assistente had?". Zei hij. Ik aarzelde en keek hem aan. Ik overhandigde hem de envelop en hij keek ernaar. Zijn ene hand hieldt een bruine, leren tas vast en de andere hand mijn envelop. "Zit.. je eh vandaag zonder assistent?". Vroeg ik om de vreselijke stilte te verbreken. Hij keek me aan en zijn ogen gleden langs mijn lichaam. Ik werd rood. Bloedrood. "Om 08:00 uur komt er een vervangster, hoezo? Interesse?". Zei hij met een denigrerende ondertoon. Ik schudde mijn hoofd en hij legde zijn tas even weg. Met zijn wijsvinger maakte hij de envelop open en hieldt hij de drie brieven voor zich.
Ik ging dood! Dit was niet de bedoeling! De bedoeling was dat die vriendin van Marianne nog een extra dag in leven zou blijven en Marianne gewoon op haar verdomde werk zou zijn en zij die brief zou doornemen en geven aan hem! Aan.. aan deze emotieloze monster! Ik begon van binnen te trillen. Het zweet brak mij uit. Zijn ogen rolde langs de zinnen die ik gisteren opstelde. "Je solliciteert naar de functie van afdelingshoofd personeelszaken dus". Zei hij. Ik keek weg en knikte. "Goh, dat is best bijzonder voor iemand die liever vandaag nog dit bedrijf verlaat als morgen". Zei hij. Ik snakte naar adem! Hij haalde de motivatie brief eruit en gaf die terug aan mij. Ik begreep het niet. Hij keek me aan met zijn felblauwe ogen en vouwde de andere brieven netjes op. "Ik geloof je motivatie tekst niet. Onzin. Zo gemotiveerd kom je namelijk niet over. Die mag je dus houden." Zei hij. Hij pakte zijn tas op en liep naar zijn kantoor. Zo rood als een aangebakken garnaal, vernederd, aangeslagen en in shock stond ik met mijn inderdaad neppe motivatie brief in mijn hand. De lift ging open en een collega liep naar het bureau van Marianne. Ik was in een waas en slikte een paar keer..
Niemand wist van mijn stiekeme sollicitatie. Er verstreken dagen voorbij en ik hoorde niets. Thuis, of als Najat tegen mij sprak hoorde ik alleen zijn vernederende woorden. Wat bezielde mij? Wat bezielde mij te solliciteren? Te werken voor een baas die me aanzag voor een hond. Zelfs een hond werd geaaid, ik werd geschopt. Niet lichamelijk maar met woorden. Ik moest nog drie dagen werken en dan was het afgelopen. Het was dinsdag toen ik thuis van een drukke werkdag aankwam. Ik zag al meteen dat het drukke boel was. Ik rook de geur van de harira van mama en mama riep me meteen te komen naar de keuken. Ik trof haar paniekerig aan. "Mama.. mama yek labas?". Vroeg ik. Ze roerde in de pan harira en was ook bezig met de glazen drogen. "Je zusje, je vreselijke zusje heeft me voorschut gezet!" Siste ze. Ik begreep er niks van! Ik legde een hand op de schouder van ma en keek haar aan. "Mama.. wat is er aan de hand?". Ma liet voor even de boel de boel staan en keek me aan. "Najwa! Er komen mensen haar hand vragen! Kun je dat geloven? Ze wist het en kwam pas in de ochtend ermee! Je vader is in alle staten, ik heb je gebeld Bouchra maar je nam niet op!". Zei ma. Ik keek vreemd en zag dat ma me inderdaad gebeld had in de middag maar ik toen bezig was met wat telefoongesprekken op werk. "Oh mijn God.. najwa?? Ze is nog maar 21 pas geworden". Zei ik duidelijk in shock. Najwa liep toevallig langs en ik riep haar. "Hier komen jij!". Zei ik. Ze liep naar me toe en keek me aan. "Wat?". Zei ze. "Wat wat?? Wat is dit voor een halve gare actie van jou? Wie is deze jongen? Wat doet hij en what the fuck laat je het zo kortdag weten aan ma en pa? Spoor je wel??? Die gast komt geen wortels halen, maar jou mafkees!". Beet ik haar toe. Najwa keek ongeïnteresseerd en rolde haar ogen. "En dan? Moet ik weken van te voren zeggen dat ik hij mijn hand komt vragen zodat onze ouders hem afkeuren?? Zodat ze net als bij jou, mij uithuwelijken aan een vrijgezel gestoorde neef?" Zei ze. Ik schrok van haar woorden en van angst, paniek en boosheid gaf ik haar een klap. Ik schrok er zelfs van en ma gaf me een por. "Ben je gek??". Zei ma. Ik keek om me heen en werd paniekerig. "Ik? Ik ben gek? Jullie zijn allemaal gek!!! Gestoord!!". Riep ik. Ik was boos, boos op mijn ouders, mijn zusje. Diep van binnen heerste er behalve kwaadheid ook jaloezie. God wat was ik jaloers. Op mijn eigen zusje! En het feit dat ik jaloers was op mijn zusje, mijn vlees en bloed, mijn DNA maakte dat ik bozer op mijzelf werd. Dus Najwa, één van de jongste telgen gaat trouwen? Eerder als mij? Ik wilde huilen, niet zozeer omdat ik boos op najwa was, want ik gaf haar groot gelijk. Ze speelde het op safe en was bang dat ze met een gekke neef moest eindigen net zoals ze dat van mij verlangde. Ik zou ook mijn smoel houden als ik mij was. Ze deed er goed aan, sterker nog ik was trots op haar. Maar iets beangstigde me enorm. Dit is voeding, dit is voeding voor mijn ouders. Tante Fadoua. Weer een familielid de deur uit en ik, madame Bouchra zit nog gekerft op dit adres. De hele wereld zou nog trouwen en ik zou eindigen als een oude vrijster met een kat of in het ergste geval met Ali.
Najwa keek me aan en een traan biggelde over haar wang. Dit heeft ze niet verdiend. Nada kwam meteen aanrennen en keek me vies aan. "Raak haar nog één keer aan en je bent van mij! Ben je jaloers ofzo!". Gilde ze terwijl ze haar eeneiige tweelingzusje trooste. "Sorry.. sorry Najwa. Écht. Het spijt me". Zei ik. Waarom sloeg ik dit arme kind notabene op haar handvragingsdag? Waarom sloeg ik überhaupt iemand! Dit was niks voor mij. A3oedoebillah. Ik deed een stapje naar achteren en de tweeling liep de keuken uit. "Volgende keer hou je je handen thuis! Anders hak ik ze ervan af! Je weigert een man die jou graag wil, je neef! Ben je jaloers op je zusje?". Zei ma boos. Deze vrouw haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Ik liep weg uit de keuken en liep naar mijn slaapkamer. In de andere slaapkamer zag ik Najwa die haar tranen droogde. Ik had zo'n vreselijke spijt. Ik zou haar juist op haar gemak moeten stellen, ik de grote zus ze3ma. In plaats daarvan uitte ik mijn levens frustratie op haar af. Ze zag me in de spiegel en gooide de deur keihard dicht..
Dus die dag was voorbij. Ondanks dat we allen wel een beetje in shock waren door de actie die Najwa flikte, waren we weer allemaal terug naar de orde van de dag. Klaar, najwa was gisterenavond om hand gevraagd. Een jongeman van 25 die alles op een rijtje had wilde met mijn zusje trouwen. Ze kende elkaar al twee jaar liet Nawja gisteren los toen we weer een beetje met elkaar begonnen te praten. Ze zat vol zenuwen en ik bood oprecht mijn excuses aan. Ik zei haar alleen de naam van Ali nooit meer te noemen en uiteindelijk begreep ze die dreun zelfs die ik haar gaf. Hoe dan ook, er komt weer een bruiloft aan. Najat was stil toen ik haar erover vertelde. Zelfs zij was sprakeloos.
Vrijdag was mijn laatste dag. Ik zat weer achter mijn oude bekende pc en begon aan de mails en cijfers en weet ik veel wat allemaal. De telefoon op mijn bureau rinkelde en ik nam gauw op. "Met afdeling.." ik kon mijn zin amper afmaken of ik hoorde de stem van Marianne. "Of je even naar kantoor wil komen van de directeur". Zei ze. Ik legde de hoorn erop en stond op. Om de vragen die ik zou krijgen te vermijden van de loslippige Tanja en de rest loog ik dat ik even naar de wc moest en meteen zou lunchen. Maar in de lift drukte op de hoogste verdieping. Ik wist niet waarvoor hij me dit keer nodig had en zodra de lift open ging stond hij me op te wachten. "Zo, kon je het niet vinden?". Vroeg hij nors. Ik ben letterlijk meteen gaan lopen toen ik de hoorn erop legde maar goed. "Blijf staan, we nemen de lift naar de eerste". Zei hij. Ik veroerde me niet en hij drukte op het knopje en stak zijn handen in zijn zakken. Deze hok, deze lift van twee vierkante meter vulde zich met zijn mannelijke geur en mijn zweterige angst. Ik zag hem kijken naar mij en keek me de hele liftrit strak aan. Na een paar seconden arriveerde de lift en hij draaide zich om. "Als je me wilt volgen.." gebaarde hij toen hij de lift uitliep. Ik volgde hem en ik leek wel een mak lammetje die papa schaap volgde. Ik kwam nooit op deze afdeling omdat ik hier vrijwel niets te zoeken had maar damn wat was het veranderd! Ik zag weleens werklui bezig zijn in het bedrijf maar ik wist niet dat ze hier bezig waren. De afdeling leek ruimer als ik hoe ik me het laatst herinnerde. We liepen naar een gigantische kantoor en hij opende de deur en ging opzij staan. "Na jou.." Zei hij. Ik slikte en liep het kantoor in. Ik zag ineens nog vijf collega's, waarvan Tanja! Ik keek haar stomverbaasd aan en zij mij. Snel ging ik achter een bureau zitten waar enkel een pen en papier lag. "Jullie zijn hier voor een reden. Alle zes hebben jullie gesolliciteerd naar de functie hoofd personeelszaken. Fijn dat jullie deze functie willen bekleden, maar goed er kan er maar één slimmerd zijn. Voor jullie ligt een velletje papier en een pen. Voor deze functie is een speciale test nodig om te kijken of jij geschikt bent voor deze functie". Zei hij ineens kijkend naar mij. "Jullie hebben een half uur de tijd dan kom ik persoonlijk de blaadjes ophalen, succes". Zei hij. Hij zette ineens een grote tv aan en deed het licht uit. Zodra hij de deur uitliep keek ik naar Tanja. "Wat.. wat doe jij hier?". Zei ik zachtjes. "Ja dat kan ik net zo goed aan jou vragen!". Siste ze. Ik schudde mijn hoofd en een collega siste dat we stil moesten zijn. En toen begon het. Het leek op de toetsen die ik in het begin moest maken. Veel vragen gingen over regels en wetten omtrent personeelsleden, bedrijven, ARBO en noem het maar op. Ik snapte dat deze test nodig was om een geschikte kandidaat te vinden. Het is een verantwoordelijke functie en je beheert immers alle privé gegevens van al het personeel. En op deze locatie waren het er al 150 of meer. Het waren vijftig moeilijke vragen en ik moest echt brainstormen in dat half uur wat nu het goede antwoord was. Precies om 14:30 ging het lichtje aan en zette Amir de televisie uit. Sommige hoorde ik zuchten en shit zeggen, ik was al vijf minuten geleden klaar. Hij verzamelde alle blaadjes en hieldt de deur open. "Jullie horen gauw hoe en wat". Zei hij. We stonden op en liepen één voor één het kantoor uit. In de lift was het eng stil. Uiteindelijk waren Tanja en ik alleen en ze keek me aan. "Waar is de bouchra die het zo niet naar haar zin had, en zoooo graag weg wilde??". Zei ze. Wat?! Wie denkt zij wel dat ze is! Ik negeerde haar compleet, maar ik wist dat ze het meteen op de afdeling zou rond bazuinen. Ik wist niet dat we een toets moesten maken hoe terrecht deze ook was. Met een steen in mijn maag en aan mijn voeten liep ik de lift uit en liep ik naar kantoor. So far onze collegiale, vriendschappelijke band tussen Tanja en mij. Ik deed de deur dicht en begaf me weer achter mijn pc.
Om 17:00 uur was het tijd om de boel af te sluiten en rekte ik me uit op mijn stoel. Snel antwoorde ik een appje van Najat en ruimde ik de mappen op. Drie kwart van de collega's was al naar huis en ik was woensdags altijd diegene die later achterbleef. Plots werd er op de deur geklopt. "Binnen". Zei ik. Ik rechte meteen mijn rug toen ik zag dat hij het was. Hij liep mijn kantoor in en sloot de deur. In zijn hand wapperde er een blaadje en de andere hand speelde weer met een pen. Hij schoof het blaadje onder mijn neus en ik begreep er niks van. Ja, het is het blaadje waar ik alle antwoorden op had geschreven, maar en nu? "Op één vraag na heb jij ze allemaal goed". Zei hij ineens. Ik keek hem aan en was even in shock. "Op.. op één na?". Zei ik. "Ja." Antwoorde hij kortaf. Ik knipperde met mijn ogen en pakte het blaadje op. "Dat is je nieuwe motivatie brief zorg er goed voor. Je bent hierbij aangenomen voor de functie afdelingshoofd personeelszaken. Je start maandag, mits je je vakantiedagen liever wil opnemen?". Zei hij. Ik keek hem aan en slikte een paar keer. "Nee.. nee.." Zei ik half stotterend. "Dat dacht ik al. Ik stel een nieuw contract op en.. het wordt een halfjaarscontract. Je levert dus je vaste aanstelling in." Zei hij. Who cares? Ik wilde zelfs weggaan dus vast of niet vast, ik.. heb de baan!!!! "Maandag om 08:00 uur kom je je nieuwe contract bij de directie tekenen. Je wordt ingewerkt. Een week. Daarna moet je het zelf kunnen en doen." Zei hij. Ik glimlachte en keek weer naar het blaadje. Ik heb de baan.. ik kon niet wachten om thuis te zijn en ze te vertellen dat er ook een dochter is die carrière gericht succes scoorde. Trouwen is verdomme niet alles!
Goedemorgen lezers, ik ga even verder. Waar is de rest van de fans?
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Ik wist niet hoe of wat, maar binnen een kwartier was ik thuis. Normaliter was ik drie kwartier onderweg, maar van opwelling en blijdschap reed ik als een gek over de wegen. De regen kletterde hard tegen de huizen en op de auto's. Snel parkeerde ik het blik op vier wielen en realiseerde me dat ik binnenkort een auto van de zaak zou krijgen. Ik kon mijn geluk niet op! Thuis aankomen en half bezweken van de regen riep ik meteen mijn moeder. Geen geluid.. ok ze is vast bidden. Ik trok mijn jas uit en hing deze te drogen in de badkamer. "Riep je mij?". Zei ma half aan haar mobiele telefoon. Ik glimlachte en vloog haar om de hals. Ma wist niet wat haar overkwam en hing maar snel op. "Je krijgt de groeten van je tante Fadoua, morgen zijn we uitgenodigd." Zei ze. Mijn geweldige nieuws leek ineens verdwenen, zodra ik haar naam hoorde was de blijdschap verdwenen en doemde de laatste woorden van Ali ineens op. "Eh.. morgen? Morgen moet ik overwerken mama". Loog ik. "Ach lieg niet, jij moet nooit overwerken." Zei ma terwijl ze haar keukenschort om deed. Ik wilde niet tegen de vrouw liegen die me negen maanden gedragen had! Nooit bijten in de hand die je voedt zei mama altijd, ewa hier sta ik dan, glashard te liegen tegen haar. Maar als ik morgen zou gaan, dan zou het lijken alsof ik een statement wilde maken. Zo van, hier ben ik dan Ali, take me! Dat wilde ik niet. Absoluut niet.
"Mama, shoef. Ik moet je wat vertellen. Ik heb een nieuwe functie binnen het bedrijf gekregen. Er was een vacature voor afdelingshoofd vrij gekomen en ik heb die baan gekregen!". Zei ik zo enthousiast en ik werd zelfs emotioneel bij deze woorden. Mama keek me aan en kneep haar ogen dicht. "Het is tijd om een andere wending in je leven te nemen Bouchra, trouwen namelijk. Je bent getrouwd met je werk en je wordt alleen maar ouder en ouder.." Zei ze terwijl ze weg liep. Ik keek haar aan en kon mijn oren niet geloven. Waar kwam dit ineens vandaan? Ik was teleurgesteld. Dit was geen reactie die ik van mijn moeder verwachte. Ik wist dat de handvraging van Najwa prikkelingen teweeg zou brengen wat mijn toekomst betreft. Dat was de woede die ik voelde die dag, die klap die ik mijn zusje gaf, die frustratie en angst. "Kijk jouw jongere zusje is al zelfs om hand gevraagd, en jij zwerft hier nog" Met zo'n blik werd ik nu bekeken en niet alleen door ma, maar pa ook en vast door mijn tantes. Die zouden ervan smullen. Mijn mooie, geweldige dag ging in een rookpluim op. Ik ben niet mee geweest de volgende dag. En dan honderd keer moeten aanhoren dat mijn jongere zusje eerder als mij gaat trouwen? Nope. Ik sprak liever af met Najat die wél ontzettend blij voor mij was!
Na een rustige weekend stond ik maandag exact om 08:00 voor zijn kantoor. Amir. Ik tikte voorzichtig op de grote glazen deur en hij keek me meteen aan. Ik liep voorzichtig naar binnen en hij stond meteen op. "Je contract, momentje". Zei hij. Niet eens goedemorgen of een hallo. Niks. Maar goed, ik ga stoppen met klagen. Als ik het echt zo vreselijk vond allemaal had ik vandaag nog in bed gelegen in plaats van hier te staan. Hij pakte een mapje en haalde er wat formulieren uit. Moest ik zoveel ondertekenen? "Ga zitten". Zei hij. Dat deed ik meteen en hij schoof de formulieren onder mijn neus. "Je nieuwe contract, geheimhoudingsplicht formulier én het contract auto van de zaak". Wees hij stuk voor stuk naar de formulieren. Ik nam ze even snel door en in mijn ogen klopte het wel allemaal. Althans hoopte ik. Nadat ik alles ondertekend had schoof ik voorzichtig de formulieren terug en pakte hij deze één voor één op. Hij liep het kantoor uit en kwam weer terug. "Je kan de kopieën bij Maria vinden." Zei hij kort en bondig. Ik knikte en schoof de stoel naar achteren. "Waar ga je heen?". Zei hij ineens. "Ik eh.." stotterde en keek hem vragend aan. "Juist ja". Zei hij. Hij liep naar zijn bureau en tikte wat op de telefoon. Na een kort gesprekje hing hij op en liep naar me toe. "Je mag je melden bij de directie, daar loopt een collega met je mee en legt je alles uit". Zei hij. Ik knikte en stond gauw op. Op weg naar de lift nam ik de kopieën mee van de contracten en overeenkomsten en liep ik naar waar ik moest zijn.
Zodra de lift open ging stond er een collega bij de balie te wachten op de afdeling. Deze vrouw heb ik nog nooit gezien. Ze had lang blond stijl haar en had kattige ogen. Ze droeg een mantelpakje en keek geïrriteerd voor zich uit. Was zij ook lid van de directie? Ik vond het maar vreemd! "Goedemorgen, ik ben Bouchra". Zei ik terwijl ik een hand uitstak. Ze gaf me de meest slappe hand ever en glimlachte even. "Firdous". Zei ze. Ok, apparte naam voor een Hollandse meid. Maar dat was ook zo appart aan onze baas. Najat zocht hem laatst nog op LinkedIn, die man was een spook. Geen LinkedIn pagina, geen social media, gewoonweg niks! Ik liep met Firdous mee en ze deed een kantoordeur open. Het was rustig en stil en ze nam plaats op een stoel. "Sorry, wij kennen elkaar nog niet, maar ik ben eergisteren officieel begonnen hier. Ik kom van de locatie Maastricht en ben jou.. eh assistente." Zei ze. Ik keek op en trok mijn wenkbrauwen op. "Oh". Zei ik ineens. Ok dit heb ik niet in de vacature gelezen. Ik heb gewoon mijn eigen assistente. Dit begint leuk te worden..