1. #106
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door prinses3arbia Bekijk reactie
    Van tijd tot tijd vind ik het zalig. Wel home made en gemengd met volkoren MOET! . Anders eet ik het niet (krijg er anders een opgeblazen gevoel van)

    Dank je wel voor het vervolg
    Misschien moet ik dat eens proberen die volkoren, recept is welkom

    No thanks beauty!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #107
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik kon de slaap niet vatten. Het was klam, vochtig, warm en inmiddels middernacht. Farid was nog niet thuis want ik ben er op zeker tien keer uit geweest om te kijken of hij er was. Ik wilde het eten opwarmen die we samen zouden nuttigen. Ik kan het niet maken om alleen te eten terwijl mijn man keihard aan het werk was. Ik sloeg de laken van me af en keek naast mij. Het was leeg en ik hoopte dat hij vannacht hier wel naast mij zou liggen. Gewoon zoals het hoort. Man en vrouw. Ik hoorde een geluidje en ging meteen weer in bed liggen. Waarom ik deze actie deed snapte ik niet maar geluidloos dook ik erin en zweeg. Ik hoorde na een volle minuut de deur opengaan en het licht werd aangezet.

    "Aya.. aya.." hoorde ik. Ik zat overeind en sloeg de laken van me af. "Selaam farid". Zei ik. Hij keek me aan en kwam een stap naar me toe gelopen. "Aya.. ik.. ik moet met je praten." Zei hij. Dit is het! Dit is het! Hij gaat me op mijn nummer zetten en mij confronteren met alle tekortkomingen die ik bezat. Ineens stroomde de tranen over mijn gezicht en huilde en snikte ik. Hij keek me vreemd aan en zette een stap naar achter. "Waarom.. waarom huil je?". Vroeg hij. Ik keek hem met bedroefde ogen aan en kon mijn tranen niet meer langer bedwingen. Het werden er steeds meer en meer. "Het spijt me zo Farid. Ik ben.. ik ben geen fatsoenlijke vrouw in jou ogen. Het feit dat je me al twee weken niet hebt aangeraakt zegt genoeg. Ik zal mijn best doen om hierin verandering te brengen. En het spijt me enorm dat je me gisterochtend zo aantrof. Ik.." Ik stopte met praten. Ik wist eigenlijk niet wat ik verder moest zeggen en keek hem aan. "Kan je op z'n minst vandaag hier slapen?". Vroeg ik voorzichtig. Hij keek me alleen aan en zuchte diep. "Ga slapen Aya. Het ligt niet aan jou. Het bed is te klein voor twee mensen. Ik.. zal een grotere moeten aanschaffen. Slaap lekker". Zei hij met een strak en serieus gezicht. Ik knikte alleen en hij deed de deur weer dicht en licht uit.

    Het lag dus niet aan mij? Diep van binnen slaakte ik een zucht van opluchting. Waar lag het dan aan? Ik dacht teveel na en ging dit keer de slaap vatten. Het was vast niks en ik maakte me teveel zorgen. Die arme man heeft me illegaal een andere grens over gesmokkeld en de laatste ruzie in Marokko sprak boekdelen. Wellicht wilde hij het niet. Ik schaamde me ineens kapot en realiseerde me hoe egoïstisch ik wel niet was. Meskin,..

  3. #108
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Wat??????? Naast haar slapen? Wesh.. wesh meent ze dit? Zijn dat de redenen waarom ze elke keer zat te janken. Ik werd niet goed. Onderweg in de auto realiseerde ik mij dat ik het gesprek aan moest gaan. Ik dacht erover na mijn ouders te confronteren, maar aan de ene kant vond ik het wel zo eerlijk haar eerst te spreken. Ik wil er een punt achter zetten. Ik wilde haar vertellen dat er iemand anders was. Ik wilde Nora, en niemand anders. Nora begon zelfs moe te worden van het lange wachten. Ik zag het aan haar, ik voelde het en merkte het! Als ik haar verlies.. pff ik wilde er niet eens aan denken. Dit gesprek zou op niets aflopen. Dit moest ik morgen maar met mijn ouders bespreken. Het is genoeg geweest!

    Ik zuchte en deed mijn schoenen uit en sokken. Ik plofte neer op bed en kon niet slapen door de hitte. Er was ook veel geluid en ik stond op om te kijken waar dat vandaan kwam. Ik keek uit het raam en zag dat de bovenste verdieping van het gebouw aan de andere kant verlicht was en het behoorlijk druk was van de mensen. Die rijke hufter of kreng is zeker een feest aan het geven. Ik zuchte en flikkerde het raam dicht. Dan maar kapot zweten in de hitte. Ik ging op de bank liggen en werd ineens gebeld door Fatiha. Zo laat? Het was 02:40 wat is er aan de hand?? "Hoi Fatiha". Zei ik. "Farid.. farid.. Godzijdank je neemt op. Alsjeblieft.. pa ligt in het ziekenhuis. Hij heeft een hartaanval gekregen". Zei ze. Ik schrok en liet bijna mijn telefoon vallen. Ze huilde hard en mijn adem stokte. "Welke ziekenhuis.. welke ziekenhuis zitten jullie???". Zei ik. Fatiha gaf me het adres en gauw deed ik mijn schoenen aan en vloog de woonkamer deur uit. Ik keek naar de slaapkamer waar Aya sliep ik wilde haar hiervan niet op de hoogte brengen. Maar het was te laat. De deur werd geopend en ze keek me aan. "Is alles goed? Ik hoorde harde geluiden". Zei ze. "Ik.. eh ga naar het ziekenhuis". Zei ik. "Waarom?? Yek labas??". Zei ze serieus bezorgd. "Papa.. hij heeft een hartaanval gehad." Zei ik toen maar. "Wat?? Ik..". Ze hieldt een hand voor haar mond en haar ogen werden vochtig. "Ik ga mee!". Zei ze en liep terug naar de slaapkamer. "Aya.. blijf thuis. Ik heb niets aan je in het ziekenhuis". Zei ik. Aya kwam echter terug en deed haar jas aan. In deze hitte! "Ik wil er voor jou zijn, en Fatiha en Hadja, alsjeblieft?". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en liep de voordeur uit. Ze volgde mij en ik snelde mij naar de lift en op de begane grond snelde ik naar de garage. Ze rende achter mij aan en ik hoorde haar hijgen. Ik starte de auto en ze deed de deur open en ging gauw zitten. Ze huilde hard en ik keek haar aan. Ik remde de auto en keek haar aan. Ze schrok. "Houd op met dat gejank!". Zei ik. Ze knikte en ik zag dat Fatiha me weer belde. Ik gaf het geen aandacht en scheurde naar het ziekenhuis.

    Uiteindelijk na een half uur kwamen we aan. We zochten de afdeling op en ik belde Fatiha welke kamer het was. Ze nam niet op en ik raakte gefrustreerd. En toen.. toen kwam een arts in een witte jas op ons afgelopen. "Jongeman.. wie zoek je?". Ik legde hem de situatie uit en hij keek bedroefd. "Volg mij maar..". Ik volgde de arts en we kwamen in een kamer met twee andere artsen en verpleegkundigen zo te zien. Ma zat te huilen en Fatiha hield haar vast.

    Ik keek hen aan en vervolgens naar mijn vader. Hij lag. Gaf geen kick. Zijn armen over elkaar en de artsen keken mij aan. "U bent de zoon?". Zei één van hen. Ik knikte. "Het.. spijt ons. Gecondoleerd met u verlies."

  4. #109
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    ❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #110
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Ooh meskien volgens mij gaat er nu veel actie komen...
    Married and children!

  6. #111
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium
    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Misschien moet ik dat eens proberen die volkoren, recept is welkom

    No thanks beauty!

    Salaam habibati

    Ik kan het je zeker aanbevelen je gaat géén spijt krijgen!

    Voor bijvoorbeeld harcha/msemmen recpt gebruik ik altijd een kwart volkorenmeel. Ik doe het op gevoel qua hoeveelheden

    (Stel je hebt 1000 gr dan doe je 250 gr ervan volkoren dit zijn de verhoudingen die ik prefereer)
    Voor wie wil afvallen kun je er optioneel ook wat lijnzaad door doen.


    Wij doen altijd "marsita" door harcha geeft zo'n lekkere intense smaak. is een soort kruid wat word verkocht in Marokko.
    Je droogt het en maalt het heel fijn (is lang houdbaar). Ik weet de Nederlandse benaming hier niet van helaas

    Smullen maar!
    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  7. #112
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door prinses3arbia Bekijk reactie
    Salaam habibati

    Ik kan het je zeker aanbevelen je gaat géén spijt krijgen!

    Voor bijvoorbeeld harcha/msemmen recpt gebruik ik altijd een kwart volkorenmeel. Ik doe het op gevoel qua hoeveelheden

    (Stel je hebt 1000 gr dan doe je 250 gr ervan volkoren dit zijn de verhoudingen die ik prefereer)
    Voor wie wil afvallen kun je er optioneel ook wat lijnzaad door doen.


    Wij doen altijd "marsita" door harcha geeft zo'n lekkere intense smaak. is een soort kruid wat word verkocht in Marokko.
    Je droogt het en maalt het heel fijn (is lang houdbaar). Ik weet de Nederlandse benaming hier niet van helaas

    Smullen maar!
    Shokran lieverd! Ik ga het echt proberen haha, misschien dat ik het dan veel lekkerder vindt

    Ik ga die "marsita" even navragen, wat kruiden betreft ben ik daar wel van. Wellicht gaan we dit jaar op vakantie naar Marokko maar dat is nog niet helemaal zeker, anders vraag ik het aan iemand die wél gaat om het na te vragen daar

  8. #113
    Antwerpen.

    Reacties
    889
    11-02-2015

    Moreeee [emoji7]


    Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

  9. #114
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Farid.. yallah. We moeten gaan." Zei Hamza. Ik keek hem aan mijn adem stokte. "Ik.. ik kan pa niet zo achter laten toch neef". Zei ik. Mijn ogen werden vochtig en ik keek weer naar het graf van pa. "Luister.. je vader is altijd bij je neef". Hamza probeerde mij te troosten. Het was lief bedoeld. "Kom, we moeten gaan. Het vliegtuig vertrekt zo Farid". Zei hij. Ik keek nog één keer achterom. Alsof het een laatste afscheid was van pa. Het deed me pijn kilometers van hem verwijderd te zijn. Ik dacht meteen aan de woorden van Aya, toen zij vol in tranen bij mij in de auto zat. Dit is dus hoe het voelde. Ik had ineens ergens spijt dat ik haar niet getroost had op de één of andere manier. Ja, ik zat gevangen in een schijnhuwelijk. Nog steeds! Ik zou notabene een dag later mijn ouders confronteren dat ik het red. Ik wilde niet met dit huwelijk verder. En plotsklaps was pa er niet meer. Ik voelde een hand op mijn schouders. Het was Hamza die me aankeek. Ik knikte en tikte hem even aan. "We gaan.."

    Nadat pa overleden was, is alles snel gegaan. Pa werd begraven in Marokko en na twee weken in Marokko te zijn gebleven was het tijd om te vertrekken. Het verdriet van ma en Fatiha was verschrikkelijk. Familie, buren, vrienden van pa, iedereen was aanwezig om ons te condoleren. Hij was niet ziek, voor zover ik weet. Zijn dag was gewoon gekomen. Ik het vliegtuig legde ma een hand op mijn schoot. "SoebhanAllah, ik heb dit nooit opgemerkt. Maar wat lijk jij veel op je vader". Ik glimlachte enkel en keek weer uit het raam. Een berg witte wolken was mijn uitzicht. Het klonk uitermate bizar, maar ergens voelde ik mij hier zo hoog een beetje dicht bij pa. In Nederland aangekomen ben ik meteen naar huis gegaan en beloofde ma de volgende dag vroeg te komen. Ook hier moest veel geregeld worden. Administratie, brieven,.. ga zo maar door. Ik deed de voordeur open en zodra ik binnen was kwam Aya naar me toe gerend en vloog mij om de hals. Ze rilde helemaal en ik wist écht niet waarom. "Wat is er?". Zei ik. Ze deed een stap naar achteren en keek me aan. "Niks. Ik heb je gewoon gemist". Zei ze. Ik keek weg en liep meteen naar de huiskamer die nog steeds mijn tijdelijke slaapkamer was. Nora was er kapot van dat pa overleden was en ik was er kapot van dat ik hier het huis nog moest delen met haar. Ik gooide mijn tas in een hoek maar voordat ik dat kon werd deze al opgeraapt door Aya. "Alsjeblieft Farid, ik heb alles klaar gezet voor je in de badkamer. Ik ga je kleren wassen en het avond eten staat ook klaar zo". Ik keek haar aan en sloeg met een vuist op de muur. "Aya.. laat me met rust. Ik kom net van Marokko waar ik pa achter gelaten heb en nu kom jij als een mug in mijn oor zoemen, ga bakken of koken of wat je ook maar in je vrije tijd doet!". Zei ik boos. Ik draaide me om, plofte op de bank en wilde enkel slapen.

    Ik hoorde de deur dicht gaan even later en eindelijk viel ik in slaap...

  10. #115
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek naar de klok in de huiskamer. Wat tikte die langzaam weg zeg! Farid zou over een dag terug van Marokko zijn om daar zijn vader te begraven. Hoe graag ik ook mee wilde, het lukt niet. Ik verblijf hier illegaal. Hoe moet ik dan mee? Hier in Nederland heb ik Fatiha en Hadja Hadda zoveel geholpen waar ik maar kon. Ik snapte hun verdriet goed. Het gemis om hun vader en echtgenoot was enorm. Hoe graag ik ook Farid probeerde te troosten. Hij sloot zich van mij af. Ik begreep het wel. Ik betrapte mezelf dat ik na de dood van pa ook even niets van anderen moest hebben. Ik nam het hem niet kwalijk. Kijkend naar de wijzer op de klok die langzaam weg tikte besefte ik me dat ik wat boodschappen nodig had voor morgen als Farid weer thuis zou zijn. Hij liet wat biljetten achter waar ik geen flauw idee van heb. Hij heeft het ook niet helemaal helder uitgelegd, maar dat gaf niet. Ma en Salima en Mina heb ik weken niet gesproken. Ik besefte me pas achteraf dat ik ze de hele tijd met een Marokkaanse nummer aan het bellen was! Hoe stom! Ergens moest ik een simkaart kopen maar de gedachte al benauwde me..

    Ik stond uiteindelijk op en trok uit het stapeltje kleding een witte trui en lange rok uit. Ik maakte een knoop in mijn hoofddoek en trok mijn schoenen aan. Ik keek nog even in mijn hand en zag dat het een 10 euro biljet was. Dit was toch simpel, bedacht ik me? Ik pakte een plastic tasje en stopte de huissleutel in mijn jaszak. De sleutel kreeg ik van Farid en zodoende ging ik af en toe een blokje om, of een boodschapje halen van de plaatselijke supermarkt. Godzijdank was die in die buurt en hoefde ik niet door de horde mensen te lopen. Ik was super onzeker. De mensen hier lachte alleen, zagen er tiptop uit, en waren bovenal vriendelijk. Ik voelde me een grijze muis in een grote menigte. Opzich was dat niet erg. Ik hieldt sowieso niet van opvallen. Dat is er vanaf jongs af aan met de paplepel in gegoten. Vrouwen die de aandacht naar zich toe trokken waren in de ogen van mama ongemanierde zielen. Ma kwam dan altijd met verhalen over die vrouw en die vrouw, en wij luisterden altijd met open mond naar de verschrikkelijke, totaal ongemanierde handelingen die deze vrouwen uitspookte. Ergens wist ik dat het alleen een waarschuwingssignaal van ma was. Al die verhalen waren zo uit haar duim gezogen of toch niet?

    De lift schudde weer even heen en weer en ging naar beneden. Ik heb deze lift in de tussentijd leren kennen. Het feit dat ik net als die actrices van de soaps van 2M hier stond te drukken op de knopjes zorgde ervoor dat ik ervan moest glimlachen. De lift stopte en ik liep eruit. Met het biljetje van 10 euro vast gedrukt in mijn linkerhand liep ik naar de supermarkt of wat groenten en drinken te halen. Het was bijzonder wat ze allemaal hadden. Je kon het zo gek niet bedenken en ik wilde dit zo graag met Salima delen! Ik wilde haar zoveel vertellen wat ik zag en meemaakte. Ik moest een simkaart hebben. Dat moet! Door de paden van de super heen deed ik was boodschapjes in een mandje en liep uiteindelijk naar de kassa. Ik zocht de welbekende oudere dame waar ik vaak de boodschappen afrekende, maar helaas, zij was er niet. Uiteindelijk kwam ik terrecht bij een andere kassa en deed de boodschappen in een tasje. De vrouw noemde een bedrag en ik keek naar het schermpje. Yarabi Salama! Ik schoot wat meer als tien euro uit en had niets bij me! Wat stom van mij. Hoe moest ik nu in hun taal vertellen dat ik maar tien euro bij me had? Het zweet brak me uit en de vrouw keek me ongeduldig aan. Ik moest iets terug leggen en er later naar terug komen. Ik pakte de paprika's en legde ze opzij. De vrouw zei iets en tikte op een scherm. Ik voelde me zo dom en idioot. De vrouw knikte en ik ging met een rood hoofd verder lopen. Ik heb niet eens in de gaten gehad dat ik teveel boodschappen had gekocht. Ik zuchte en liep gauw naar huis om wat meer geld te pakken en die paprika's te kopen. Zonder paprika geen lekkere tajine! En van hadja hadda wist ik onderhand dat Farid daar dol op was. Ik werd ineens aangetikt en bevroor. Ik draaide me om en een man gaf mij een zakje aan. Hij zei wat en ik keek naar het zakje. Drie rode stuks paprika. Hij glimlachte en ik schudde mijn hoofd. Ik kon dit niet aannemen. A3oedoebillah! De man zei nog wat en legde het zakje paprika in mijn tasje. Hij knikte en liep weg. Ik bleef kijken en hij liep de grote gebouw tegenover het gebouw waar wij woonden in. Ik rilde en keek naar het zakje paprika's die ik zojuist achter gelaten had bij de kassa. Wat een vriendelijke meneer. Ik was de taal amper machtig om hem te bedanken. Maar ik wist dat dit nooit meer mocht gebeuren. Bovenal stond ik hier net even met een totaal onbekende man. Ma zou mij vervloeken en waarschijnlijk ook me tanden eruit slaan en wat Farid zou doen was nog erger! Ik draaide me om en liep naar huis..

  11. #116
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    In de avond dacht ik na over mijn schoonfamilie. Wat zouden ze het moeilijk hebben, vooral morgen. Kilometers verwijderd te zijn van je dierbare. Ik dacht aan pa en mijn ogen werden wat vochtig. Ik miste hem enorm. Ik pakte mijn telefoon en ging van verveling maar door de foto's scrollen. Salima maakte met mijn telefoon veel foto's van de bruiloft. Tot grote irritatie van Farid soms. Ik snapte dat niet. Was hij niet blij net zoals ik dat was toen? Op elke foto die ik bekeek, leek zijn blik verdwaasd en leek hij er niet echt bij te zijn. Sommige foto's ontweek hij door naar de andere kant te kijken. Op een gegeven moment siste hij tegen mij dat ze daar mee moest ophouden. Ik werd zelfs boos op Salima en uiteindelijk deed ze het niet. Terwijl ik diegene was die haar juist vroeg foto's te maken. Het was bijna het allerlaatste gebed en ik was aan het indutten. A3oedoebillah. Gauw stond ik op en ging naar de keuken om een glas water te drinken. Ik keek naar de drie paprika's in de koelkast en vervloekte ze. Jullie hadden bijna mijn huwelijk verpest zei ik in gedachte. Stel dat er bekend iemand toevallig langs reed of liep. Ik zou zwaar de klos zijn...

    In de huiskamer ging ik weer met volle tegenzin naar de ramen toe om de gordijnen dicht te maken. Ik raakte licht in paniek toen ik weer zag hoe hoog we wel niet zaten. Voorzichtig trok ik één dicht en pakte de andere om dicht te maken. Ik voelde me een ezel en snapte niet waarom ik zo schijterig was om uit de raam te kijken. Ik deed daarom mijn dicht geknepen ogen open en zag het uitzicht. Voor even wilde ik weer een stap naar achteren zetten, maar iets weerhield mij. Iets in mij zei, kijk wat voor een uitzicht je hebt, hoe prachtig en jij geniet er niet van. Op dat moment stond ik was stabieler op mijn voeten en realiseerde ik me inderdaad wat voor een prachtige uitzicht dit was. Allerlei lichtjes fonkelde aan en uit, de lucht was rood, zwart, blauw, geel, het was magisch. Voor mij stond hetzelfde gebouw net als deze en ik keek naar de ramen waar sommige lichtjes aan stonden en sommige niet. Wie dit gebouwd heeft, moet gouden handen en hersenen hebben bedacht ik me. Ik glimlachte en keek omhoog naar de allerhoogste verdieping. En toen stond mijn hart stil. Diezelfde man die mij de paprika's gaf stond daar en... keek naar mij! Ik zette een stap naar achteren en trok de andere gordijn dicht. Mijn hart sloeg in mijn keel en ik deinste nog verder naar achteren. Waarom keek hij naar mij? Zo gauw ik kon vloog ik naar de voordeur en keek of deze goed op slot was. Gelukkig, na tien keer dubbel gecheckt te hebben was dit ook zo. Ik ging maar bidden en dook het bed in. Was je maar hier Farid. Ik voelde me zo alleen en bekeken. Ik sloot mijn ogen en probeerde de slaap te vatten. Morgen zou hij terug zijn hamdoulilah. Ik heb hem enorm gemist.

    De volgende dag brak aan. Ik stond extra vroeg op om het huisje schoon te maken. De gordijnen in de huiskamer liet ik dit keer dicht. Ik poetste alles en deed wat wasjes draaien. Ik maakte de tajine voor de avond maaltijd en zette alsvast de salade en drinken koud. In de slaapkamer keek ik mezelf aan en realiseerde me dat ik mezelf fatsoenlijk moest maken. Ik had khol uit Marokko meegenomen en Mina gaf me een lipstick die ze cadeau voor me had gekocht. Ik zorgde ervoor dat ik er fatsoenlijk en netjes uitzag en pakte dit keer een andere kleur hoofddoek die ik opdeed. Ik maakte de knoop vast en ik ging alsvast thee zetten. Farid moest nu onderweg zijn en inderdaad even later hoorde ik de sleutel in de voordeur en ik ging in de huiskamer wachten. Hij kwam naar binnen en zag er doodmoe uit. Het moet vast vreselijk geweest zijn. Ik slikte een paar keer en liep naar hem toe en vloog hem om zijn hals. Voor even voelde ik me rustig. Ik deed een stap naar achteren en pakte zijn zware tas. "Ik heb je gemist". Zei ik toen hij vroeg wat er was. Hij keek vreemd op en ging naar de bank. Ik zei dat het eten al klaar stond en ik zijn kleren en handdoek al had klaar gezet in de badkamer.

    Toen.. toen.. brak mijn hart even. Ik kreeg een oplawaai en hij wilde dat ik hem met rust liet. Waarom? Heeft hij juist niet nu mensen om zich heen nodig, vooral zijn vrouw? Ik snapte zijn uitbarsting niet. Hij moet vast moe zijn bedacht ik me. Ik bleef even staan en zeulde met zijn tas naar de wasmachine. Pas toen ik de kleren eruit haalde zag ik dat mijn handen trilden. Ik keek voor me uit naar een spiegel die erboven hing en het leek net alsof ik een spook had gezien. Ik sloot mijn ogen en een traan ontglipte en viel op één van zijn kleding stukken. Ik stelde me aan.. dit is normaal. Totaal normaal. Ik ging verder met de kleren in de wasmachine te doen en forceerde een glimlach nog steeds met trillende handen liep ik naar de keuken om de tajine uit te zetten. Een tajine zonder paprika.. die had ik namelijk weg gegooid. Het bonnetje van de boodschappen lag op tafel bij de andere bonnetjes. Ik was als de dood bang dat hij erachter zou komen hoe ik aan die paprika's kwam...

  12. #117
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door missimzouren2 Bekijk reactie
    Moreeee [emoji7]


    Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #118
    المملكة المغربية ♥️

    Reacties
    21.305
    10-01-2009

    MVC Premium MVC Premium
    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Shokran lieverd! Ik ga het echt proberen haha, misschien dat ik het dan veel lekkerder vindt

    Ik ga die "marsita" even navragen, wat kruiden betreft ben ik daar wel van. Wellicht gaan we dit jaar op vakantie naar Marokko maar dat is nog niet helemaal zeker, anders vraag ik het aan iemand die wél gaat om het na te vragen daar
    Afouane!

    In sha Allah. Ben benieuwd hoe jij het vind smaken.

    Bedankt voor weer een vervolg
    Die "enge" overbuurman volgens mij gaat hij ook een grote rol spelen in dit verhaal
    Moge Allah azza wa jall jullie harten vullen met zijn liefde & barmhartigheid.♥️Allah ya7afdék Vôtre Majesté Vive Sidna

  14. #119
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door prinses3arbia Bekijk reactie
    Afouane!

    In sha Allah. Ben benieuwd hoe jij het vind smaken.

    Bedankt voor weer een vervolg
    Die "enge" overbuurman volgens mij gaat hij ook een grote rol spelen in dit verhaal
    Haha jij kent mijn verhalen te goed

    Doe ik lieverd! ❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #120
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik stond op en had onwijs last van hoofdpijn. Het was stil in huis. Ik keek op de klok en het was middernacht. Door de duizeligheid struikelde ik bijna over de salontafel. Ik deed het schemerlichtje aan en op de tafel trof ik een grote bord met met verschillende sandwiches die afgedekt was met plastic folie. Ik zuchte en zette het bord weg. Om een beetje wakker te worden ben ik naar de keuken gegaan en ben ik een kopje koffie gaan zetten. Plotsklaps verscheen zij in de deur opening. Half dood van de slaap liep ze naar de keukenkast en pakte een mok om daarmee de koffie in te doen. Ze zette het neer voor mij en gaapte tussendoor. "Ik ben geen kind hoor, ik kan mijn eigen koffie zetten". Zei ik. Ze keek me enkel aan en knikte. "Je moet vast moe zijn van de reis en emotioneel ook." Zei ze. Ik gaf haar geen aandacht. De enige die ik aandacht wilde geven woonde kilometers verderop. Nora die mijn moeder wilde komen condoleren en ik daar alles aan had gedaan om dat tegen te houden, dacht nog steeds dat ik die betrouwbare goedzak was van voor de zomervakantie. Ze wist helemaal niets. Hamza verklaarde mij voor gek. Hij zei dat ik met vuur speelde en echt een knoop moest doorhakken of gewoon niet naar Marokko moest gaan of gewoon het aller simpelste NEE moest zeggen tegen dit huwelijk.

    Aya stond nog steeds in de hoek van de keuken en de slaap overmande haar. "Ik ga verder slapen. Morgen moet ik werken". Zei ik. Aya wilde nog wat zeggen maar ik klakte het mokje op het aanrecht en ben de deur uit gegaan. In de huiskamer nestelde ik me op de bank en dacht aan morgen. Een dag dat ik helemaal niet hoefde te werken. Ik loog tegen Aya. Alweer. Ik zou naar ma gaan en in de avond zouden Nora en ik ergens eten. We hebben elkaar twee weken niet gezien en het arme mens wilde zelfs mee naar Marokko. Ze had er alles voor over om bij mij te zijn en mij bij te staan in het hele proces. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap weer...

    De volgende dag was het dolle boel bij ma. Aya ging mee en stond de hele tijd in de keuken. Fatiha was depressief en lag in bed sinds ze terug was van Marokko. Aya bakte, kookte en eerlijk gezegd vond ik het bijzonder hoe boordevol energie ze zat. "Ik moet werken zo.." Zei ik. Aya keek me aan en knikte terwijl ze in de zelfgemaakte harrira roerde om de volgende partij gasten te voorzien van een maaltijd. "Je kan hier slapen als je wilt. Ik ben laat thuis". Zei ik. Ze knikte wederom en ma riep haar vanuit de huiskamer. Ze knoopte haar hoofddoek steviger vast en klopte het meel van haar kleding af. Ik keek haar na toen ze naar binnen ging. Had ik nu medelijden met haar?

    Om deze gedachte de weg uit te gaan ben ik meteen de deur uit gegaan. Op weg naar mijn grote liefde. Daar aangekomen vloog Nora mij in de armen en kuste me. Hoe gek dit ook klonk maar nu pas kwamen de tranen los bij mij. Voor een aantal weken stond ik op de automatische piloot alleen nu pas besefte ik me dat ik geen vader meer had. Ik dacht aan zijn wijze woorden over het leven en hoe vaak hij wel niet boos was geweest om het feit dat ik weer laat thuis kwam. Ik dacht aan laatst. Toen hij het waagde een paspoort voor Aya te regelen en de risico's die eraan verbonden waren. Hij wilde dat ik gelukkig was. Weliswaar op zijn manier, maar toch. "Farid.. farid". Ik hoorde de stem van Nora en keek haar aan. "Je was zo ver weg. Waar dacht je aan". Zei ze. Voor even stond de wereld stil. Voor even dacht ik aan mijn eigen geluk. Dat was hier, samen met Nora. Ik moest het haar vertellen.. ik moest vertellen wat ik gedaan had. Maar had ik die ballen maar. Ik zweeg echter en kneep even in haar hand. "Het is gewoon alles. Besef dat het nu écht is. Dat pa overleden is". Zei ik. Nora keek sip en trok me naar zich toe. "Ik weet het.. ik weet het..".