Verdwaald in zijn leugens.

[pureglossy]

Wanneer komt het volgende deel?? [emoji33]


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

Vanavond schat

[pureglossy]

Ik bleef maak kijken naar de beeldscherm waar de naam Nora continu op staat. Ondertussen liep Farid weer terug naar de auto en ik deed net alsof ik ergens mee bezig was. Hij stapte in en buiten was het goed heet. "We gaan nu doorrijden, zodra we half Spanje uit zijn gaan we aan de kant en kunnen we rusten en onzelf.. opfrissen". Zei hij terwijl zijn ogen van mij afgleden. Hij deed het raampje van zijn kant naar beneden en ik wist genoeg. Ik stonk vast een uur in de wind. Ik voelde mij door de zoute zeelucht klam en plakkerig en ik moest eerlijk toegeven dat ik nou niet bepaald aanlokkelijk eruit zag.

Hij pakte zijn telefoon en keek ernaar. Ik zag hem rood worden en hij keek vanuit zijn ooghoek naar mij. "Eh iemand probeerde je de hele tijd te bellen.." Zei ik wachtend op een reactie. "Ja.. eh dat is mijn nichtje uit eh België. Ze probeerde pa ook al te bereiken, maar kreeg 'm maar niet te pakken". Zei hij. Ik knikte en vroeg mij daadwerkelijk af wat zijn nichtje met zijn nummer deed. Bij ons was dat uit den boze. Het was al heel wat als je met een mobiel stond te zwaaien, laat staan je neven in je contacten had staan en daar ook écht contact mee had op zo'n manier. De duivel schuilt overal.. dat is wat ik geleerd had van ma. Het was voor hem totaal onschuldig en ik moest dat accepteren. Dit is hoe hun zijn, hun manier van omgaan met elkaar en wie was ik om daarin het regime van mijn familie te vergelijken. Het was vast ok. Die Nora.. die wilde ik dan wel een keer in sha Allah ontmoeten. Het was tenminste wel een bezorgde familie lid en dat is iets wat ik enkel maar kon waarderen.

Na half Spanje te zijn uitgereden kwamen we aan bij een benzinepomp station. Het was er ontiegelijk druk en ik probeerde de borden onderweg te lezen. Ik kwam niet verder dan Madrid aangezien dat de hoofdstad van Spanje is, maar verder dan dat was ik een nul. We moesten nog 240 km rijden om de hoofdstad te bereiken. Farid stapte uit en nam dit keer zijn mobiel mee. Ik stapte uit en maakte mijn kleding recht. Ik had last van mijn benen en rekte zover mogelijk mijn benen uit. Hadja Hadda kwam naar me toe en had een zakje. "Aya.. aya.. hamdoulilah dat alles goed verlopen is bij de douane. Ik durf te zweren dat als er geen ruzie was bij die douane in Spanje we de klos waren. Het is bijzonder dat we anno nu iemand illegaal over de grens hebben kunnen krijgen, heb je je schoonvader al bedankt? Nee hè, jallah, jallah ga naar hem toe en kus zijn hand. Houd je ogen gericht naar de grond. Een beetje schaamte doet een mens goed. Zied jallah..". Zei ze op commando. Ik keek haar aan en knikte alleen. "Shokran, ik.. ga nu naar hem toe." Ik liep richting de oude man die zijn buiktas open ritste en daaruit wat rode mapjes pakte. Het waren de paspoorten. Het was een flinke daad wat hij verricht had. Ik had alleen bewondering voor hem. "Hadj...". Zei ik op zachte toon. De man keek me aan en ik werd een beetje rood en wende mijn blik, zoals hadja hadda vroeg af. "BarakAllahoefiek dat u zoveel moeite heeft gedaan om mij hier te krijgen. Moge Allah u hiervoor belonen". Zei ik zachtjes. De man glimlachte vriendelijk en zipte de buiktas dicht. "Geen probleem Aya, ik kende jou vader goed in Marokko Allahirahmoe. Alle lof voor hem en zijn gezin. Je bent nu één van ons en ik zal voor jou zorgen net alsof je mijn eigen dochter bent". Zei hij. Op dat moment overschreed ik een grens en keek naar de oude man. "BarakAllahoefiek.. moge Allah u daarvoor belonen in het Hiernamaals." Zei ik. De man knikte en ging verder. Opzij zag ik Farid staan die getuige was van onze gesprek. Zijn ogen waren bloed doorlopen en hij balde een vuist. Waarvoor hij zo geïrriteerd en gespannen was, wist ik niet. Zo gauw ik kon maakte ik rechtsomkeert naar hadja en wachtte daar op verdere instructies..

[pureglossy]

Ik voelde me betrapt. Tfoe! Was ik nu zo achterlijk om mijn mobiel hier in de auto achter te laten? Deze fout mocht ik nooit meer maken! Ik keek haar aan en loog maar dat het een nichtje was uit België. De perfecte leugen hopelijk en zo te horen en zien trapte ze er ook nog in. Die meiden uit Marokko kon je alles wijs maken. Het zijn echt een stel dombo's. Ik voelde me schuldig dat ik zoiets over iemand kon denken, maar de positie waarin ik zat was ook niet bepaald geweldig. Hoe oneerlijk het ook was, ik reageerde alle frustratie op haar af. Ik gaf gas en reed door.

500 kilometer later stopte we aan de kant voor een pauze. Eerlijk gezegd was ik ontzettend moe en wilde alleen maar slapen. Ik weet echter dat elke seconde verwijderd van Nora een seconde teveel was. Ik moest doortrappen en een slaap pauze zat er niet in. Ik stapte uit de auto en zocht een plekje om gauw met Nora te bellen en te zeggen dat ik onderweg was. Ik kon niet wachten om bij haar te zijn. Haar aan te raken, haar te kussen en eindelijk haar mijn echte vrouw te maken. Niet deze illegaal en boerin die me ouders me opgespeld hebben! Het werkt gewoon niet. Het waren de woorden van ma. "Zoon, geef het een kans". Nou ma hier heb je je kans! Het wordt niks, dus retour haar maar terug naar haar moeder. Ik vond het al verschrikkelijk wat ik gedaan had met haar! Hoe moet ik dat voor me houden tegen Nora? Ik zou haar kwijt raken! Het was een geheim die ze nooit mocht weten. Dit hele gedoe mocht ze nooit te weten komen. Daarom moest ik zo snel mogelijk een plan bedenken hoe ik haar moest lozen. Ik dacht er zelfs aan een melding te doen bij het IND zodat ze haar konden oppakken. Nee, echt.. ik was tot alles in staat om haar te dumpen. Voor Nora had ik alles over.

In de verte zag ik Aya richting mijn vader lopen. Wat was ze nu van plan? Zo gauw ik kon ronde ik het gesprek met mijn schatje af en liep voorzichtig naar hen toe, net dat ze mij niet zag. Ik deed alsof ik iets maakte bij de auto van pa en luisterde het gesprek af. Ik kon mijn oren niet geloven? Is ze werkelijk waar zo dom?? En dan mijn vader die voor haar gaat zorgen?? Waar was die oude gek mee bezig? Mij opzadelen met een criminele daad. Als ik betrapt zou worden, zou ik de klos zijn en afgetrapt worden in een Spaanse kippenhok van een gevangeniscel! Niet mijn vader!, niet mijn moeder maar ik! Realiseerde hij zich wel dat het mij de kop kon kosten omdat ik van hem en ma deze mosiba moest meenemen?? Deze mosiba die ik mee zeulde tegen mijn wil???? Het is genoeg geweest! Ik ga dat mens haar leven zo zuur maken dat ze smeekte nooit met mij te willen trouwen!

[pureglossy]

Deel 3

Breda. Hamdoulilah. We waren er. Mijn oogleden deden ontiegelijk veel pijn en mijn benen waren lam. Pa waarschuwde me nog aan de kant te gaan te slapen, maar het lukte mij niet. Daardoor was pa genoodzaakt ook door te rijden met soms alle nare gevolgen vandien. Het kon me niets schelen. Ik was thuis. Thuis waar ik hoorde. Bij haar. Nora. Een zachtje kreun haalde mij uit gedachte en ik keek opzij. Ze lag te slapen en soms schrok ze in haar slaap. Een klein dekentje die ze vast gehad heeft van mijn moeder lag op haar schoot en ze verschool zich erin. Het was immers hier aan de wat koude kant en ik meende dat ze er zelf ziek uit zag. Logisch ook als je jarenlang een warme klimaat gewend was en nu hier in een totaal andere klimaat staat. Wat bezielde me toch? Waarom had ik medelijden met haar? Ik zuchte en we stopte bij een tankstation waardoor ze wakker schrok. Het was 04:00 uur in de nacht en ze keek uit het raampje van de auto. De hele weg zweeg ze. Bij elke tussenstop liep ze naar mijn moeder alsof ze daar "veiliger" was ofzo. Ik stapte uit en zei haar in de auto te blijven.

Ik liep naar de auto van mijn ouders en ik keek in de bloed doorlopen ogen van mijn vader. Fatiha lag te slapen en ma sukkelde steeds in. "3la slamtek Farid. Rijd je met ons mee of ga je naar je eigen huis?". Vroeg pa. "Ik rij naar mijn eigen huis. Ik ben erg moe. 3la slamtek pa en ma..". Ze knikten beiden en ik liep terug naar de auto. Aya keek om zich heen en vroeg niets toen ik instapte. Na drie kwartier stopte we voor een grote appartementen gebouw waar ik een paar weken geleden de sleutels van heb gehad. Ik stapte uit en dat deed ze ook. Ze rilde van de kou en pakte haar bagage bij elkaar. Ze liep als een schaap die verdwaald was in de weide veld achter mij aan en keek steeds om zich heen. Het was echt een boerin zoals Fatiha zei. Ze bleef maar kijken naar de lichtjes en gebouwen en glimlachte zelfs af en toe. Ik sloot mijn ogen en drukte op het knopje van de lift. "Is dit waar je woont?". Vroeg ze. Haar stem klonk erg schor. Ik knikte alleen. Ze zweeg en ik drukte op het knopje 12de verdieping. Met moeite heb ik deze woning kunnen bemachtigen. Het was nieuw op de markt en Hamza heeft zelfs gesjoemeld met het contract zodat ik in aanmerking kwam aangezien de huur niet te betalen was. Je moest drie keer zoveel verdienen wilde je in aanmerking komen en dat had ik met mijn flauwe kantoorbaantje bij lange niet.. ik was al blij dat ik erdoorheen was en hopelijk bleef dat ook zo. Aan de overkant stond een zelfde gebouw en op de 15de verdieping daar waren twee penthouse appartementen te koop geweest. Elke appartement koste miljoenen euro's. Je moet wel gek zijn te kopen maar ze zijn binnen een dag verkocht zei de makelaar. Ik had geluk. Echt geluk met deze huurhuis. Waar ik minder geluk in had was haar. Aya. Ze stond in een hoekje moeilijk te doen met de bagage en uiteindelijk waren we er. Door de hal liep ik naar de voordeur en opende deze. Eindelijk thuis. Ik gooide de sleutels op de bank, gooide mijn bagage in een hoek en liet haar naar binnen. Ze keek om zich heen en was helemaal ondersteboven van het alles.

Ze legde haar bagage weg en keek rond. Ik liet haar, haar gang gaan en liep direct naar de slaapkamer waar nog een eenpersoonsbed stond. Wie had ooit gedacht dat ik met een vrouw terug zou komen. Belachelijk en bizar. Ik stapte de douche binnen en nam een warme douche. Een uur lang stond ik te piekeren onder het hete water en uiteindelijk droogde ik me af. Ik stapte eruit en trok een shirt en joggingbroek aan. Toen ik echter in de slaapkamer stond zakte mijn mond naar beneden. Ze had letterlijk alle bagage van mij opgeruimd en in de kledingkasten gezet. Ze draaide zich om en vroeg waar ze haar kleren in moest leggen. Ik was sprakeloos van de energie die ze had ondanks dat ze ziek eruit zag en klonk.

"Ik heb geen kast. Tenminste geen grotere kast." Zei ik. Ze knikte en zei dat ze haar kleren nog wel in de tas zou houden. Ergens wilde ik zeggen dat, dat ook de bedoeling was aangezien ze de tassen toch weer mee moet nemen, maar ik was te moe om iets nog te zeggen. Ik keek haar aan en sloot mijn ogen. Een stemmetje in mijn hoofd bedaarde me rustig te blijven. "Je mag hier slapen.. ik slaap wel in de huiskamer." Ze keek me met grote ogen aan en knikte wederom.

Één ding was zeker, mijn plan moest ik snel in werking brengen!

[prinses3arbia]

[missimzouren2]

Heb zoveel medelijden met haar maar heb het gevoel dat ze nog een echte badass wordt haha

[pureglossy]

Heb zoveel medelijden met haar maar heb het gevoel dat ze nog een echte badass wordt haha

Wie weet

[pureglossy]

Met een zachte zucht keek ik naar het bed. Het was klein, maar net genoeg voor één persoon. Ik kon het toch niet maken om dit bed voor mijzelf helemaal te claimen? Ik liep terug naar de huiskamer om tegen Farid te zeggen dat hij erin moest slapen. Hij heeft notabene een reis van meer dan 2000 kilometer afgelegd. Hoe kan ik dan zo onbeleefd zijn geweest ermee akkoord te gaan toen hij zei dat ik erin moest slapen. Ik beet op het puntje van mijn tong om mezelf te straffen. Iets wat ik vaak deed als ik iets zei of deed wat niet door de beugel kon. Hij sliep echter en ik keek even naar hem. Voorzichtig liep ik naar hem toe en dekte hem toe. Hij draaide zich om en ik schrok en stapte naar achteren. Gelukkig hij sliep door..

Terug in de slaapkamer ontdeed ik mij van de vuile kleding en pakte een handdoek uit één van mijn tassen. Een klein doosje viel eruit en ik pakte het en een traan viel op het doosje. Arme Salima, ze heeft een jaar lang gespaard voor een mobiele telefoon en nadat ik weg ging kocht ze in plaats daarvan een klein armbandje voor mij. Ik miste ze enorm. Moge Allah mij hiervoor vergeven, maar soms kreeg ik zelfs heimwee. Ik miste mama, Salima en Mina en mijn nichtje enorm. Ik hoopte dat ik ze gauw weer kon zien. Mijn blik viel echter op de paspoort van Khadija Fadili en ik zweeg. Ik ben hier illegaal. Ik mag hier niet eens zijn. Farid zei dat ik zoveel mogelijk thuis moest blijven totdat er een oplossing zou zijn. Welke oplossing vroeg ik mij af? Hoe enorm ik de vader van Farid waardeerde en hem ook, het was veiliger geweest als ik op een legale manier een paspoort zou krijgen. Ik beet weer op mijn tong en wist dat ik moest ophouden met zo ondankbaar te zijn en piekeren. Ze wisten vast wat ze deden. Waarom had ik er vragen bij?? Er was echter één ding wat ik maar niet kon begrijpen, waarom sliep Farid alleen? We waren nu toch getrouwd? Lag het aan mij? Ik weet dat ik er nu niet echt appetijtelijk eruit zie, dat snap ik wel, maar we zijn getrouwd. Horen getrouwde stellen niet bij elkaar te slapen? Sinds we getrouwd zijn is dit niet gebeurt en ik legde de schuld echter bij mij. Was ik niet vrouwelijk genoeg? Sinds onze eerste nacht stootte hij me af. Ik wist het allemaal niet en ik had Mina moeten vragen hoe en wat. Zij heeft er immers al en aantal jaren aan huwelijk op zitten en nog steeds. Het lag vast aan mij. Ik ging maar douchen en trok daarna een pyjama aan. Het was inmiddels 06:00 in de ochtend zag ik op de wekker en ik probeerde ik slaap te vallen. Mijn hoofd maakte rondjes zodra ik mijn ogen dicht deed. Uiteindelijk gaf ik toe aan de slaap.

Ik werd gewekt door luide geluiden. Toeterende auto's, geschreeuw van kinderen en ga zo maar door. Ik stond op en keek uit het raam waarna ik meteen weer achteruit deinste. Wat hoog! Ik voelde mijn hart in mijn keel bonken en rilde helemaal. Gauw deed ik de gordijnen weer dicht en ging op het bed zitten. Ik keek naar de wekker die 13:20 uur aangaf. Wat??? Met een ruk stond ik overeind en ik vervloekte mezelf dat ik zo laat wakker was geworden. Ik had me voorgesteld om een uurtje of twee te slapen en op te staan om iets van ontbijt klaar te maken voor Farid. Gauw deed ik mijn kimono aan en stak mijn voeten in de muiltjes die ma voor me gekocht had. Ik was er zo trots op aangezien het de laatste mode was in Marokko. Vooral als je pas getrouwd was, waren deze muiltjes een must. Ik deed met mijn ogen dicht het gordijn open en hield een hand voor mijn ogen. Hopla, gedaan. Ik draaide me snel om en liep naar het bed om deze op te maken. Naar de ramen keek ik niet meer, tenminste niet als ik mezelf een hartaanval wilde geven. De muiltjes klakte ontzettend op de houten vloer wat ik bijzonder vond. Een houten vloer? Waren de tegels op? Wij kenden enkel tegels en harde vloeren. Ik moest er een beetje om lachen. Voorzichtig deed ik de deur open en liep ik naar de huiskamer. Deze was nog steeds donker en ik zag dat Farid nog steeds sliep. Gelukkig maar.. hij moet vast moe zijn van de rit en ik vervolgde mijn weg naar de keuken. Na even zoeken deed ik de deur open en zag ik dit en liep naar binnen. Ik sloot de deur en keek om me heen. Ik trok alles open. De koelkast, lades, kastjes.. maar op een paar glazen na en een dienblad trof ik niets aan...helemaal niets..

Ik liep de deur weer uit en ging meteen naar de slaapkamer. Ik liet me zakken op het bed en begon.. te huilen. Hoe moet ik ontbijt maken voor Farid? Ik had wederom weer gefaald en walgde van mijzelf. Ik haatte mezelf. Ik kon niks goed doen. Geen ontbijt, ik kon mijn man niet bij mij in bed houden.. ik trok zo hard aan mijn lokken dat het pijn deed. En dat moest het ook! Wat zou hij van mij denken? Een nutteloze vrouw die niks kon klaren..

[pureglossy]

Ik hoorde een deur dichtgaan en stond meteen fier overeind. Om me heen kijkend realiseerde ik mijzelf waar ik was en wat er gebeurt was. Nu ik thuis was, viel alles op z'n plek. Het leek alsof ik in Marokko op de automatische piloot stond, en dat ook onderweg. Alsof ik een totaal andere Farid was. De normale, wijze Farid zou never nooit ingestemd hebben met een gearrangeerde huwelijk! Zou nooit een criminele actie hebben gedaan door notabene een illegaal mee te nemen! Wat.. wat bezielde mij??? Het leek net alsof mijn oogkleppen verdwenen waren en mijn hersenen weer werkten als hoe ik het wilde in plaats van op commando. What the hell heb ik gedaan?? Ik liep naar de keuken en gooide veel koud water in mijn gezicht. Ergens hoopte ik dat het allemaal maar een nachtmerrie was. Die nachtmerries waarin het lijkt alsof je echt lichamelijk en geestelijk aanwezig was, maar toch weer niet. Mijn gezicht was kletsnat en ik liep naar de slaapkamer..

Ik hoopte dat ze weg was. Dat die bed gewoon leeg is en dit inderdaad maar één van de ergste nachtmerries was. Ik stond voor de deur en hoorde gesnik. Nee dus. Maar waarom huilde ze? Ik snapte dat mens totaal niet. Ik drukte de klink naar beneden en opende de deur. Zodra ze mij zag stond ze op en veegde ze haar tranen weg. Ik liep naar binnen en keek haar aan. "Wat is er?" Vroeg ik. Ze bleef naar de grond kijken en zei dat er geen spullen waren om ontbijt te maken voor mij. Ik stond paf, huilt ze letterlijk daarom?? Ik zuchte diep en zei dat ik wel dingen ging halen om te ontbijten. "Eh.. mag ik met je mee?". Vroeg ze. Absoluut niet! Het laatste wat ik wilde was dat ik met haar ergens gezien werd! "Nee.. nee ik.. ga alleen." Antwoorde ik snel maar. "Weet je dan wat je nodig hebt voor de harcha en begrir?". Vroeg ze. Ik keek haar aan. "Die dingen kun je kant en klaar kopen, waarom moet je ze perse maken?". Vroeg ik. Ze keek me aan. "Ik.. maak het altijd zelf. Maar als jij dat prettiger vindt is het goed zoals jij wilt Farid." Antwoorde ze. Ik sloot mijn ogen en liep de deur bijna uit. Ik draaide me om en ze keek me aan. "Ik lust die troep niet eens.. dus ik neem wel wat voor jou mee.." Zei ik. En ik deed de deur dicht.

Ik nam een douche en had nog echt slaap van de lange reis en ik heb gisternacht nog liggen appen met Nora. Nora die zich van geen kwaad bewust was van dit alles. Ik keek in de keuken en had ook niet echt iets bijzonders. Ik deed mijn kleren aan en pakte de autosleutels om de auto te wassen en wat boodschappen te halen. Ik dacht aan Aya en hoe ik haar moest lozen. Het plan was dat ik naar mijn ouders zou gaan en het gewoonweg zou vertellen. Het werkt niet! Klaar. Stuur haar maar terug. Mijn hart is al vergeven aan iemand anders. Dat mijn ouders me dit aandeden was onbegrijpelijk. Ik weet dat ma altijd een beeld had van de perfecte vrouw voor mij. Ze wilde me maar al te graag koppelen aan de dochters van haar moskee vriendinnen. Die is dat en die is zo, ik had nooit interesse. Fatiha zei dat het mijn eigen schuld was. Welke 25 jarige man woonde nog bij zijn ouders. Ik had allang het nest moeten verlaten dan zag mijn leven er een stuk beter uit in plaats van nu. Ma bemoeide zich overal mee. Ik snapte dat niet. Maar haar bemoeizucht zou haar nog flink te grazen nemen, zoals nu.

Morgen, morgen is het zover. Voor nu is het nog te vroeg. Vanavond ga ik naar Nora en dan maken wij er een mooie avond van. Ik heb haar enorm gemist. Ik sloot mijn ogen en eindelijk na weken kon er weer een glimach af bij mij..

[prinses3arbia]

Hoe durft hij harcha en beghrir troep te noemen!



Thanks my dear!

[Liefdevol_]

Up

[pureglossy]

Hoe durft hij harcha en beghrir troep te noemen!



Thanks my dear!

Ik heb iets met harcha soms maar met begrir ook niet echt.. hahaha ik at het vroeger vaak, maar kreeg daar wahed opgeblazen gevoel van, niet normaal..

❤

[pureglossy]

Ik staarde voor me uit totdat ik de voordeur dicht hoorde gaan. Een laatste traan waggelde over mijn wang en viel op mijn pyjama broek. Ik wilde mama bellen. Ik weet niet waarom, maar.. ik had haar zo nodig. Ik wilde van ma weten of dit echt de juiste beslissing was. Welke man loopt nu in de slaapkamer en zegt geen goedemorgen en eet geen Marokkaanse begrir of.. of harcha?? Ik stond op en veegde mijn tranen weg. Ergens had ik mijn mobiel neer gelegd en belde ik mijn moeder. Steeds kreeg ik opnieuw en opnieuw een dame aan de telefoon die beweerde dat het gekozen nummer niet in gebruik was. Ik zuchte en gooide het ding op bed. Maar zo snel ik kon liep ik ernaar toe en pakte het op. Hoe durf ik zo om te gaan met een cadeau? Hoe durf ik überhaupt met mijn moeder over Farid te spreken? Wat voor een afschuwelijke vrouw ben ik nu? Ma heeft mij geleerd nooit mijn kwebbel open te gooien over mijn getrouwde leven met welke vrouw dan ook. "Het zijn slangen zulke vrouwen, en voor je het weet wordt je zo ingeruild voor één van die vrouwen". Zei ze altijd. Ik knikte alsof ik daarmee wilde zeggen dat ik ma nu echt begreep. Ze had gelijk. Hoe "erg" het ook was in een huwelijk, ik moest mijn tong tempen tegenover andere vrouwen.

De huiskamer was een bende. Farid had niks opgeruimd maar dat vond ik ook niet erg. Het enige waar ik tegen opkeek was het openen van de gordijnen. Met een hand voor mijn ogen trok ik één voor één de gordijnen open totdat ik zag dat de kamer gevuld was met licht. Ik tilde een hand op en probeerde toch een glimp op te vangen, maar zodra ik het zag deinste ik weet naar achteren. A3oedoebillah! Ik maakte de bank netjes, en zocht spullen om het huis schoon te maken. Na 1.5 uur was me dit redelijk gelukt en toevallig hoorde ik ook de deur open gaan. Snel ging ik op de bank zitten en Farid liep naar binnen met loodzware tassen. Snel stond ik op en snelde ik me naar hem toe. "Laat mij maar.." Zei ik. Farid liet de tassen op de grond zakken aangezien hij gebeld werd en ik pakte de tassen op. Ik tilde alles naar de keuken en legde de spullen op het aanrecht. "Ik moet vanavond werken". Hoorde ik zijn stem van achter. Ik draaide me om en keek hem aan. "Ben je niet moe?". Zei ik voorzichtig. Hij schudde zijn hoofd. "Ik heb je nooit gevraagd wat voor werk je deed." Zei ik met een glimlach om iets van een gesprek te starten. "Ik werk gewoon.. bij een kantoor". Zei hij. Ik knikte en hij liep weg. Ik stopte de producten in de koelkast en maakte Marokkaanse munthee. Ik zag enkel brood en boter en eieren en maakte op dat hij geen begrir of harcha had mee genomen. Het maakte niets uit! Ik maakte de koekenpan heet en bakte wat eieren. Ik verzorgde het ontbijt zo nauwkeurig alsof er gasten over de vloer zouden komen. Met een kleine glimlach liep ik naar de huiskamer en legde alles op tafel. "Farid.. het ontbijt is klaar". Zei ik. Ik kreeg geen antwoord. Ik herhaalde het nog een keer iets hardop maar nog steeds geen antwoord. Ik liep naar de slaapkamer en keek overal. Zelfs de wc, maar tevergeefs. Zo gauw ik kon liep ik naar het raam en moest er dit keer echt aan geloven. Voorzichtig benaderde ik de kamer van de huiskamer die een uitzicht had op de halve stad zo te zien en ik keek naar beneden op enige hoop hem te zien. Ik heb toch een mobiel? Waarom had ik zijn nummer nog niet? Ik beet weer op het puntje van mijn tong en in de verte zag ik hem net wegrijden. Waarom.. waarom zei hij geen gedag? Ik zuchte en zette gauw weer een stap naar achter. Ik draaide me om en keek naar de tafel die ik leuk gedekt had. Voorzichtig nam ik plaats op de bank en voelde mijn ogen opwellen van de tranen. Uiteindelijk ruimde ik na een paar minuten alles af en ging naar de slaapkamer.

Uren later was Farid nog niet thuis. Het was inmiddels 18:00 uur, dus hij zal wel op werk zitten. Ik liep na het gebed naar de keuken en maakte met het beetje gehakt wat hij had gekocht een fatsoenlijke maaltijd. Hij zal vast honger hebben en ik moest me ook niet zo aanstellen. Ik realiseerde me dat de duivel hierbinnen echt loerde en ik betrapte mezelf dat ik soms met mijn gedachte nog toegaf! Nadat ik de maaltijd had gemaakt en alles uit stond ben ik van verveling weer de kleren van Farid gaan vouwen. Ik had het al gedaan, maar wat moest ik? Als Farid me nou bij zijn moeder had afgezet had ik haar nog ergens mee kunnen helpen. Nadat ik dit karweitje heb volbracht liep ik naar de voordeur en deed deze open. Ik had geen sleutel van de voordeur gehad nog en zette een zware cola fles zodat de deur niet dicht ging. Ik liep naar buiten en in de hal keek ik naar de liften. Ik liep er voorzichtig naartoe en drukte op een knopje. Waarom ik dat deed wist ik niet, maar het moest verveling zijn. De deuren gingen open en na een poos weer dicht. Het was bijzonder, niet dat ik niet weet hoe zo'n ding werkt maar het waren meer de beelden die we zagen op tv. Stiekem natuurlijk keken Mina, Salima en ik de welbesprakende 2M soaps op tv als pa en ma ergens naartoe waren. Ik moest glimlachen om die tijd samen met mijn zussen. Ma kwam erachter en heeft toen uit boosheid en frustratie de hele schotel antenne eraf gedonderd. Pa vond het onnodig. Meskin, ik mis hem zo. Ik was een zee en landen verwijderd van hem. Maar dit is nu mijn nieuwe leven en trooste me met het feit dat pa en mijn schoonvader elkaar goed kenden in Marokko. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar ergens zag ik mijn vader een beetje in mijn schoonvader.

Ik zette een stap in de lift en keek achterom naar de deur die ik op een kier open had gezet. Het was hier in de hal eng stil en wie zou er nu naar binnen lopen. In Marokko was het de normaalste zaak van de wereld dat deuren wagenwijd open stonden. Wat een vreemde gewoonte hier, al die deuren dicht. Ik stond in de lift en keek naar de knoppen. Plotsklaps ging de lift dicht en ik verstokte helemaal! Ik voelde mijn hart trillen terwijl het ding begon te schudden en naar beneden of boven ging. Een minuut later gingen de deuren open en twee mannen stapten erin. Eentje had een map onder zijn schouder en eentje vroeg me iets. Ik snapte er niets van en bleef in de hoek staan. Het enige wat ik deed was mijn hoofd schudden. Nee en ja is een wereldtaal. De man trok zijn wenkbrauwen op en keek weer naar de andere man. Ze drukte op een knop en de lift ging weer omhoog. Etage 15. Ik moest op 12 zijn. Dat zag ik Farid gisteren doen. Gauw drukte ik op verdieping 12 en ging weer terug naar mijn hoek. Ik had het al een soort van geclaimd. De mannen spraken met elkaar en ze zagen er ontzettend belangrijk uit. Een pak droegen de mannen bij ons enkel als ze zouden trouwen, deze twee waren aan het werk zo te zien aangezien ze ook tussentijds iets noteerde in de map. Na een volle minuut stond de lift stil en de twee mannen gingen opzij. Ze glimachte naar mij en eentje zei nog iets. Ik knikte alleen ja en liep de lift uit. Ik hoorde ze nog praten en gauw liep ik naar de voordeur. Godzijdank stond de voordeur nog open. Gauw pakte ik de fles cola en deed de deur dicht. Dit moet ik nooit meer doen!!!!!!

[pureglossy]

"Wat heb ik je gemist zeg.." Zei ze en we kusten elkaar weer. De hele avond konden we niet van elkaar afblijven. Ze stond op uit bed en trok haar kleren aan. Althans, haar badjas. "Vertel hoe was Marokko? Ik wil er echt een keer heen!". Zei ze. Ik ging overeind zitten en glimlachte. "Zonder jou is het natuurlijk niks." Zei ik. Ze glimlachte en liep de kamer uit. "Wat zullen we eten?". Vroeg ik terwijl ik stond. Nora was gaan douchen en ze zei wat, wat ik totaal niet verstond. Ik glimlachte en ging naar de huiskamer. Ineens gleden mijn gedachte af naar Aya. Ik had ineens een rare brok schuld gevoel en keek naar mijn mobiele telefoon. Ik kan dat mens amper bellen aangezien ik haar telefoon nummer niet eens heb. Het is fout. Alles is gewoon fout. Ik voelde twee handen op mijn rug en keek in de ogen van Nora. "Waar denk je aan?". Zei ze. Ik draaide me om en hieldt haar vast. "Over ons.." Zei ik. Nora glimlachte en zei of ik al besteld had. "Oh ja.. ik verstond het niet, wat wilde je?". Zei ik terwijl ik mijn mobiel pakte. "Bami! Ik heb er zo'n zin in en jij?". "Ik bestel wel roti, dat heb ik gemist joh". Zei ik terwijl ik belde met het restaurant. Ik bestelde en daarna zag ik dat ik gebeld werd door ma. Ik zuchte en liep iets verder weg van Nora die bezig was in de keuken thee te maken.

"Mama?". Zei ik. "Farid?? Waar ben je? Waarom ben je vandaag niet met Aya gekomen? Ze kent ons huis niet en alles is nieuw voor haar." Zei ma. "Ik ben nu op werk, laat mij alsjeblieft". Snauwde ik. "Werk?? Sinds wanneer werk jij s'avonds?" Zei ze. Ik hing meteen op en zag dat Nora er al aan kwam. "Wie was dat?". Zei ze. "Oh ma alleen.. ze vroeg wanneer ik langs kwam". Zei ik. Nora moest hard lachen. "Jullie zijn letterlijk drie weken op vakantie geweest met elkaar.. hoe dan?". Zei ze. Ik lachte mee, maar van binnen ging ik dood. Dat gelieg wat ik deed tegen Nora vond ik vreselijk. "Hoe.. gaat het trouwens daarmee?". Zei Nora voorzichtig. Ik keek haar aan en ging zitten. "Hoe bedoel je?". Zei ik. Maar ik wist diep van binnen waar ze heen wilde. "Nou.. ons. Ik bedoel heb je nog met je moeder erover gehad. Ik hoopte dat ze toch overstag zou gaan." Zei ze. "Eh ja.. ik.." ik kon mijn zin amper afmaken of Nora viel me in de rede. "Wacht even.. waarom belt jou moeder dat je weer langs moet komen? Je woont daar toch gewoon.." Zei ze met een serieuze blik. En ziehier, ik had mezelf verluld en liep rood aan. Nora wist natuurlijk niet dat ik al een appartement had gevonden waar die boerin nu vertoeft. "Ik.. woon tijdelijk bij een vriend. Dat wilde ik je nog zeggen, maar ik wilde de pret niet bederven". Zei ik. Nora stond op en liep naar me toe. "Is alles ok?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en wilde op dat moment alles zeggen. Al zou ik haar kwijt raken, dit verdiende ze niet! Ze verdiende geen hond die loog en haar bespeelde! Ik knikte echter dat het ging en dat ik na drie weken mijn ouders te heb vedragen even alleen wilde zijn. "Kom hier wonen dan?" Zei ze. Ik glimlachte en trok haar naar me toe. "En dan? Kilometers reizen voor werk enz?". Zei ik. Nora keek omhoog en zuchte. "Ook in Utrecht hebben we kantoor banen die aansluiten bij jou gewilde functie mister..". Zei ze. "Ja.. je hebt een punt." Zei ik.

Er werd luid gebeld en de bezorger stond voor de deur. Ik nam het eten aan en keek naar Nora die wat borden en bestek uit de kastjes haalde. Nee,.. ik moest snel af van die gek in mijn huis. Het liefst vandaag dan morgen!

[prinses3arbia]

Ik heb iets met harcha soms maar met begrir ook niet echt.. hahaha ik at het vroeger vaak, maar kreeg daar wahed opgeblazen gevoel van, niet normaal..

❤

Van tijd tot tijd vind ik het zalig. Wel home made en gemengd met volkoren MOET! . Anders eet ik het niet (krijg er anders een opgeblazen gevoel van)

Dank je wel voor het vervolg