Verdwaald in zijn leugens.

[missimzouren2]

Oohh upp please!!

[x.Excentriek]

Uppp

[prinses3arbia]

Lieve allemaal,

Eid Mubarak! Moge Allah jullie offers accepteren en jullie belonen met het Paradijs ❤❤❤

Hier was het eventjes druk ivb de voorbeidingen voor l3ied én de dag zelf, maar we gaan gewoon weer door!

Veel leesplezier en nieuwe fans, welkom! ❤

Allahoema Ameen! ❤ تَقَبَّلَ اللهُ مِنَّا وَمِنكُم

Shokran voor het vervolg!

[pasadena]

Upppiee
Adam en Aya

[Sundaeijs]

Upppppp

[prinses3arbia]

[pasadena]

We are waiting
Upppp

[pureglossy]

Yes yes yes.. im here!

[pureglossy]

Ik zuchte even een paar keer en glimlachte. Vaarwel Adam. Ik stopte het kaartje veilig weg en zette mijn telefoon op het nachtkastje. Na een paar minuten werden mijn oogleden zwaar en sukkelde ik in slaap. Ik werd wakker van een luid gebonk en deed mijn ogen open. Voorzichtig kwam ik overeind en hoorde ik de stem van Mustafa. Ik keek naar de klok en zag dat ik op zeker vijf uurtjes weg ben geweest. Gauw liep ik naar de deur en deed deze open. "Aya.. aya.. alsjeblieft kom naar onze kamer, het gaat niet goed met je zusje!". Ik schrok en liep meteen met mustafa mee. Salima lag op het bed en jammerde van de pijn. "Salima.. wat is er met je? Yek labas??". Zei ik geschrokken terwijl ik me over haar ontfermde. "De baby... ik denk dat ik moet bevallen. Het doet zo'n pijn!". Zei ze en kromp helemaal in elkaar. "Rustig maar, rustig maar. Ik ben bij je nu". Zei ik. "We zijn na twee uurtje meteen terug gekomen, ze zei ook dat ze bloed had verloren". Zei Mustafa. Ik schrok en keek hem aan. "We moeten naar een ziekenhuis. Ze kan zo niet terug naar Frankrijk. De baby komt eraan Mustafa!". Zei ik. Mustafa keek geschrokken en knikte. "Salima jammerde van de pijn en ik hield haar stevig vast. "Rustig maar". Zei ik. Maar zo rustig bleef ik niet, vooral toen ik zag dat ze wat bloed had op haar broek. Ik schrok hiervan en liep naar Mustafa. "En???". Mustafa was nog bezig en ik verzamelde al mijn moed bij elkaar. "Mustafa blijf bij Salima, ik kom eraan!". Zei ik. Ik liep de deur uit en hoorde Salima nog roepen.

Snel liep ik naar de lift en drukte deze bijna kapot. Hij vloog open en ik drukte de begane grond in. Na amper een minuut liep ik naar de balie en sprak een medewerker in het Frans aan. Hij begreep me natuurlijk niet en zei dat ik even moest wachten. Ik knikte en kreeg ineens een paniekaanval! Een wat oudere man kwam aanlopen en ik zei precies hetzelfde... en hij begreep het! Hij volgde me naar de kamer van Mustafa en Salima. Mustafa stond in de deuropening en het zweet brak hem uit. "Ik.. ik weet niet of ze slaapt of...". Ik liep snel naar binnen en Salima lag helemaal bewusteloos op bed. De man liep naar haar toe en bekeek haar. "Ik ga nu de ambulance bellen, het kan zijn dat ze in een shock toestand is". Ik knikte en probeerde Salima wakker te maken. Het is allemaal mijn schuld... ik heb teveel van haar gevraagd! Oh Salima, alsjeblieft we kunnen jou ook niet verliezen liefste zusje! Even later kwamen twee ambulance broeders binnen en onderzochten ze Salima. Gelukkig kon de man tolken en uiteindelijk was het hoge woord eruit. Eclampsie, de meeste ernstige vorm van zwangerschaps vergiftiging. Ze moest onmiddellijk mee en gemonitord worden in het ziekenhuis. Niet alleen de baby kon hieraan overlijden maar Salima ook. Mustafa begon te huilen en was helemaal in paniek. Ik liep naar hem toe en trooste hem, maar hij was helemaal over zijn toeren.

In het ziekenhuis kreeg Salima een infuus en uiteindelijk na een paar uurtjes werd ze langzamerhand wakker. We waren opgelucht en het betere nieuws was dat het goed ging met zowel haar als de baby. Mustafa huilde van blijdschap en ik.. voelde me ontzettend schuldig. Gelukkig was het Engels goed van Mustafa en kon hij goed communiceren met de artsen, we zouden niet weten wat we zouden moeten doen anders. Iemand die Frans spreekt was een naald in een hooiberg hier. "Ik wil naar huis". Zei Salima. "Ik snap het, maar de artsen willen je nog even hier houden om er zeker van te zijn dat je in orde bent". Zei Mustafa. Ik keek naar Salima die lijkbleek was en nogal suffig. "Ik wil niet hier bevallen Mustafa, alsjeblieft." Smeekte ze. "Dat ga je ook niet. Zodra je beter bent en voelt rijden we terug. Echt, ik beloof het je". Zei hij. Ik hield haar hand vast en uiteindelijk was het tijd om te vertrekken. Alleen mustafa mocht bij Salima blijven, want zo zat het protocol in elkaar hier. "Wacht, ik ga je brengen". Zei Mustafa. "Nee.. absoluut niet. Ik heb geld en zal een taxi bellen." Zei ik. "Alsjeblieft Aya, luister naar Mustafa. Ik ben hier in goede handen." Zei Salima. Ik wilde het niet hebben, Allahya3fad dat er iets gebeurt en dan is ze moederziel alleen. Ik ben nu wijzer en verstandiger. Hoe moeilijk moet het zijn om een taxi te bellen? Nou ja... mustafa dan aangezien mijn Engels net zo goed is als mijn Nederlands. Zo gezegd, zo gedaan..

[prinses3arbia]

Yes yes yes.. im here!

Yes! Nog even lezen voor het slapen gaan. Thanks pureglossy ❤

[pureglossy]

Voordat ik vertrok beloofde ik eerst Salima dat ik er morgenvroeg zou zijn. Ik hield mijn telefoon goed bij me voor het geval ze me zouden bellen. Morgen terugkeren naar Frankrijk zat er niet in. Ik haalde mijn pyjama uit de koffer en legde deze neer op bed. Snel liep ik naar de kamer van Salima en Mustafa en zorgde ik ervoor dat alles weer netjes was en schoon. Terug in mijn kamer draaide ik het slot weer dicht en ging op het bed zitten. Ik dacht aan Salima meskina en hoe ze erbij lag. Het was zo zielig en mustafa.. het brak mijn hart. Ik hoorde mijn telefoon piepen en kreeg een smsje binnen. Ik opende het en zag dat het van Mustafa was. "Het gaat beter, met de baby ook. Salima slaapt, probeer ook wat te slapen". Ik legde mijn mobiel weg en trok mijn pyjama aan. Ik tikte het schemerlampje uit en probeerde wat rust te pakken...

De volgende ochtend was ik er natuurlijk als de kippen bij. Het enige wat ik moest doen bij de chauffeur van de taxi is een blaadje laten zien met het adres van het ziekenhuis erop. Een kind kan de was doen. Daar aangekomen klopte ik op de deur en zag ik geen Salima en geen Mustafa. Huh?? Dit is toch nummer 1008? Ik keek nog een keer goed. En een verpleegkundige liep naar me toe. Al begreep ik het niet, maar aan haar houding zag ik dat ze vroeg wie ik zocht. Ik noemde de naam salima en ze knikte. Ze schreef iets op een blaadje en ik moest nog twee verdiepingen omhoog en een nieuwe kamer nummer. Ik knikte en pakte de lift omhoog. Daar aangekomen zocht ik de kamer nummer en prompt zag ik Mustafa heen en weer lopen met een mobiel in zijn handen. "Aya.. pff ik zat je de hele tijd te bellen". Zei hij. Ik keek op, wat?? Ik viste mijn telefoon uit mijn tas en had 'm nadat ik gisteren het smsje van Mustafa had gelezen per ongeluk op stil gezet. Ik had wel 15 oproepen gemist van hem en van Adam ook? Moehim, wat deed hij hier??? "Smehlie Mustafa.. ik voel me zo vreselijk dom". Zei ik. "Me3liesh! Kom mee". Zei hij. Ik liep achter hem aan en achter een gordijn hoorde ik een piepkleine geluidje. Mustafa deed de gordijn open en daar zat Salima met een piepkleine baby in haar handen. "Selaam zus, dit is Mohammed Amin." Zei Salima met een brede glimlach. Ik liet bijna mijn telefoon vallen en keek naar de schattigste baby ever. Zo klein en lief. Het maakte smak geluiden en ik keek naar Salima, die helemaal op was. "Salima, het spijt me zooo vreselijk". Zei ik met tranen in mijn ogen. "Geeft niet.. geeft niet Aya. Je bent er toch nu? Hamdoulilah, stel je voor dat je in Marokko was in plaats van hier.. ik ben zo blij dat je er bent.". Zei ze. Ik keek haar alleen aan en kuste haar op haar voorhoofd. "Het ging vannacht helemaal mis. Ik had weer een bloeding en dit keer was er iets met de placenta. De baby moest eruit alleen via een keizersnee.." Zei Salima. "Hij is er nu.. en.. hij is in Nederland geboren" Zei ik. "SoebhanAllah Aya, we kunnen nog zoveel plannen maken, maar Allah is de beste planner." Zei salima. Ik knikte en ze gaf me voorzichtig de baby. Ik was in één klap verliefd! Een maand te vroeg geboren maar deed het supergoed. "We vertrekken over twee dagen naar Frankrijk Aya, ik moet echt terug. De familie van Mustafa maken zich enorm veel zorgen en willen zelfs hier naar toe komen, dat is niet nodig". Zei ze. Ik knikte en hieldt haar hand vast. "Ik ga even slapen, wil jij Mohammed Amin vasthouden even totdat Mustafa terug komt?". Ik knikte. Wat een wonder! Salima viel meteen in slaap en Mustafa was nog aan het bellen met zijn bezorgde ouders.

Ik pakte mijn telefoon en vroeg me af waarom Adam mij gebeld had. Het was 10:00 uur en de arme man zou op werk zijn. Uiteindelijk na een half uur probeerde ik het toch en hij nam op. "Selaam Aya, hoe gaat het?". Zei hij. Ik zei dat het goed ging en vroeg hoe het met hem was. "Hamdoulilah, ik eh vroeg me af hoe ver jullie al zijn.." Zei hij. "Eh.. hoe bedoel je?". Vroeg ik. "Jullie zouden toch vandaag naar Frankrijk vertrekken?". Vroeg Adam verbaast. "Oh ja, natuurlijk, oh.. Adam.. er is iets tussen gekomen..". Zei ik. "Yek labas?". Zei hij. "Heb je even?". Vroeg ik. "Ja.. jazeker". Ik zette mijn telefoon dicht bij de smak geluidjes van Mohammed Amin. "Eh.. wat was dat?". Vroeg Adam. Ik moest lachen. "Dat was een hallo namens mijn neefje Mohammed Amin". Zei ik lachend. "Huh?? Eh.." Adam viel stil en begreep er niks van. "Salima, ze is vannacht bevallen. Het ging niet zo lekker met haar want ze had zwangerschaps vergiftiging opgelopen. Het baby'tje was in orde en mijn zusje ook, alleen op de één of ander bizarre manier wilde de baby er toch uit." Zei ik. Bij Adam viel eindelijk het kwartje. "Maar.. waar zijn jullie nu? Ik bedoel hebben jullie wat nodig? Dan kom ik er meteen aan!". Zei hij. Adam, de zorgzaamste man ter wereld.. "Shokran Adam, maar.. we redden ons wel. Salima en de baby blijven nog twee nachtjes ter observatie en daarna vertrekken we echt naar Frankrijk. Haar schoonfamilie maakt zich enorm veel zorgen en Mustafa ook.". Zei ik. "Begrijplijk.. maar dat betekent dus ook dat jij er ook nog even bent?". Vroeg Adam. "Eh ja,.." Zei ik. "Aya.." Vroeg hij. "Ja?". Zei ik. "Kan.. kan ik je even zien?"...

[prinses3arbia]

Meskina Salima gelukkig waren ze er op tijd bij

[pureglossy]

Yes! Nog even lezen voor het slapen gaan. Thanks pureglossy ❤

❤❤❤

[prinses3arbia]

Mohammed Amin zo leuk! En yes Adam en Aya hopelijk komen die twee samen

[pureglossy]

"Wat??? Bedoel je Aya, Aya? Dè Aya die naar Marokko gedeporteerd werd?". Zei Mourad. Ik keek hem aan en knikte. "Ze stond gewoon voor mijn neus, net.. net alsof ze nog nooit weg is geweest". Zei ik. "Wow,.. maar.. ze is met haar zusje gekomen via een visum?". Vroeg Mourad. Ik knikte. "Dat is het dan, dat is niet zo gek toch, maar ik snap dat je geschrokken moet zijn geweest". Zei Mourad. "Niet alleen dat". Zei ik. Mourad keek me aan en schonk twee glazen water in. "Hoe bedoel je?". Vroeg hij. Ik kon het bijna niet over mijn lippen krijgen, maar Mourad was behalve mijn broer ook mijn beste vriend. We vertelde alles tegen elkaar. "Het is meer.." Zei ik. Mourad trok een wenkbrauw op. "Niet écht duidelijk, verklaar je nader." Zei hij. "Ja,.. ik was geschrokken, maar tegelijkertijd vond ik het ook fijn om haar te zien.". Zei ik. "Dat is toch normaal? Ik bedoel je hebt niet écht afscheid van haar kunnen nemen, je maakte je zorgen om haar. Dat is een normale gevoel. Je weet dat ze in orde is nu." Zei Mourad. "Dat is het niet broer.. tenminste.. dat is het ook wel, maar..". Ik klapte dicht. Mourad schoof een stoel naar achteren en ging tegenover mij zitten.

"Stop daarmee. Je hebt gevoelens voor haar maar dat kun je je verloofde niet aandoen Adam. Aya gaat straks gewoon terug en leeft veilig en wel verder in Marokko. Je zet nu teveel op het spel. Wat zou je ervan denken als Majida hierachter kwam?". Zei mourad standvastig. Ik keek hem aan. "Ik kan er niks aan doen broer. Ik denk echt dat ik verliefd op haar geworden ben. Je kent haar niet zoals ik haar gekend heb. Ze is zorgzaam, slim, lief, ontzettend.. pfff ontzettend beleefd, gastvrij. Ik herinner me een keer toen ze een pannetje soep bracht omdat ik toen zo verkouden was. Wie doet dat anno nu voor je?". Zei ik. "Latifa?". Zei Mourad. "Latifa kan helemaal geen harrira maken". Zei ik met dicht geknepen ogen. "Als ze je hoort...". Zei Mourad. "Zeg maar niks dan". Zei ik.

"Ok.. wat wil je nu? De verloving verbreken en daarna met Aya trouwen?". Zei Mourad. "Wow.. dat is wel heel direct". Zei ik. "Ik ben advocaat, recht door zee en ik kom meteen ter zake. Waarom alle poespas eromheen als het ook in drie woorden kan?". Zei hij. Ik trok mijn wenkbrauwen op en hij had een logische verklaring. "Hou je van Majida?". Zei hij. Ik zweeg. "Ik.. ze is prachtig. Ze is mooi en lief. Ik ben in een periode voor haar gevallen dat ik afleiding zocht. Het is niet eerlijk tegenover haar. Ik bedoel pas geleden waren we aan het praten over de bruiloft en mijn gedachten gleden af naar Aya. Dat is niet eerlijk." Zei ik. Mourad knikte. "Dan weet je wat je te doen staat." Zei Mourad. Ik keek hem aan. "Sta je achter mij?". Vroeg ik. "He broer al zou je met Leo trouwen dan nog.." Ik onderbrak Mourad en gooide en pen naar zijn hoofd. "Er is in ieder geval één die heel blij zal zijn met dit nieuws". Zei Mourad. Ik keek op. "Mama". Vervolgde hij. Ik knikte. "Ze heeft haar nooit gemogen hé?". Zei ik. Mourad lachte. "Mama zei dat ze meer bezig is met naar haar nagels kijken dan een normale gesprek voeren en ze vond dat ze haar ook kinderlijk behandelde. Eh.. eigenlijk wij allemaal". Zei Mourad met een rood hoofd. "Huh? Waarom vertel je dit nu pas??". Zei ik. "Ach, omdat we je niet wilden kwetsen met onze gemopper." Zei mourad. "Het is me nooit opgevallen..." Zei ik. "Ja.. nou wij wel. Maar moet je nu niet iets gaan doen?". Zei Mourad terwijl hij op stond en met zijn handen een gebroken hartje gebaarde. Ik stond op en knikte. "Wens me maar succes..".