Verdwaald in zijn leugens.

[pureglossy]

Proloog

Farid's perspectief

"Pfff zit je nu nog steeds op die mobiel van je? Echt.. ongelooflijk. Geef hier!". Met een ruk stond ik overeind om mijn neef Hamza te ontwijken. Hij viel bijna voorover op mijn bed en kwam pijnlijk genoeg met zijn voet tegen een harde vlak van mijn bureau. Ik schaterde het uit van het lachen en Hamza jammerde van de pijn. De deur werd wild geopend en mijn moeder stond met een boze blik in de deuropening. "Het is 13:00 uur! Je bent amper aangekleed!" Mijn moeder wierp een boze blik naar Hamza die zogenaamd als opdracht had gekregen mij snel te helpen. "Binnen vijf minuten sta je beneden! Iedereen wacht op je Farid!". Ik knikte braaf en lachte geniepig naar Hamza, die me wel kon wurgen. Ik zuchte en legde mijn mobiel weg. "Ok.. ok.. yallah zied, wat nu?". Zei ik. Hamza wreef over de plek waar hij zich gestoten had en humde. "Je pak, waar is ie?". Ik wierp een knik naar de kast en hij pakte het eruit. Hij haalde het uit zijn hoes en keek ernaar. "Beter dat je in Nederland een pak heb gehaald a sahbi, hier in Marokko hebben ze van die hmidoech pakken. Je weet wel, zes kleuren verwerkt in een broek enz.." Hamza lachte om zijn eigen grap en ik keek gek genoeg gefixeerd naar dat pak. "Hey! Je mag blij kijken hoor, het is jou dag vandaag. Je gaat trouwen!" Zei Hamza nors. Ik fronste mijn wenkbrauwen en murmelde wat. "Ja.. eh.. sorry. Zullen we dan maar?". Zei ik. Hamza keek op. "Grapjas, we hadden al dik een uur geleden klaar moeten zijn. Trek, trek be3da die miami vice pyjama uit. Het is 35 graden man..". Ik deed wat mij opgedragen werd en trok voorzichtig mijn pyjama uit. Op de hoek van de tafel zag ik mijn mobiel trillen. "Wacht.. wacht.. ff ja.." Zei ik tegen Hamza. Hij zuchte en ik snelde mij naar mijn mobiel Hey schatje, hoe is je vakantie? Ik mis je xxx Nora Ik forceerde een glimlach en ergens diep van binnen voelde ik me schuldig. Ik sloot mijn ogen en dacht aan mijn ouders.. nee! Dit moest ik doorzetten.. het moest.


Aya's perspectief

Ik keek even goed in de spiegel. Dat was een andere ik. Een andere vrouw. Opgemaakt, witte jurk, ik leek wel 10 jaar ouder. Hmm, en toch had het wat. Ik schrok ervan en gauw draaide ik mij om. Een keiharde gebonk klonk op de deur en Salima en Kenza liepen giechelend naar binnen. Ze droegen beiden een caftan en waren zo te zien flink bezig geweest met de make up doos. Mijn zusje Salima en nichtje Kenza stelde zogenaamd mijn bruidsmeisjes voor. Geloof me, ze doen alles andersom wat je van een brave bruidsmeisje verwacht. "Aya.. wat zie je er... wat zie je er mooi uit." Zei mijn zusje die me van dichtbij bekeek. "Farid gaat helemaal gek worden!". Zei ze plagerig. "Shhhtttt" snauwde ik streng. "Ophouden Salima.. eh zijn ze al gearriveerd?". Zei ik zenuwachtig. Kenza schudde haar hoofd. "Ze wonen praktisch een paar straten verderop, als ze onderweg waren hadden we het wel gehoord. Hij schijnt met veel gezelschap te komen!". Zei Salima. Ze joelde het uit van vreugde en gingen weer de deur uit. Ik zuchte en wachtte op het seintje van mijn moeder als ik de deur uit kon en mocht. Ze had liever dat ik niet in de huiskamer zat. "Teveel boze ogen.. blijf op je kamer". Zei ze gisteren, en vandaag een paar keer herhaaldelijk. Ik keek naar een foto in de lijst van mijn vader. Allahirhamhoe. Oh papa, was je maar hier. Ik voelde een traan prikken, maar dacht aan de woorden van de ziana. "Niet emotioneel worden, je make up loopt uit." Zei ze. Dit is de eerste keer dat ik überhaupt make up op heb. Ik zal er maar extra voorzichtig mee moeten zijn. Ik pakte mijn mobiel en swipte naar mijn foto's. Farid. De "vreemde" man die een paar maanden terug plotsklaps met zijn ouders voor mijn deur stond. Trouwen. Ze hadden mij gezien, waren geïnteresseerd en mijn moeder twijfelde geen seconde. Sinds de dood van mijn vader twee jaar terug wilde ze maar al te graag dat we snel het huis uit moesten. "Joost mag weten wat jullie kunnen uitspoken zonder een vader in huis". Zei ze herhaaldelijk. En daarom is Mina meteen na de dood van onze vader getrouwd. Ze wilde zo snel mogelijk van de dochters "af". Ik slikte een paar keer want er stond me niet alleen een reis qua huwelijk af te wachten. Maar ook een reis waarin ik mijn familie hier moet achterlaten. Een reis naar.. Nederland.

[prinses3arbia]

❤❤❤❤❤

[RedRose86]

Leuke schrijfstijl, notif.

[pureglossy]

❤❤❤❤❤

Selaam lieverd, ❤❤❤ hoe gaat het??

[pureglossy]

Leuke schrijfstijl, notif.

Dank je! ❤❤

[pureglossy]

Deel 1

"Schiet je nog op? Je bent echt mega traag man!". Ik keek naar Rachid en knikte. "Ok.. ok.. ik heb alleen geen zin man." Zei ik. "Ewa zin moet je maken." Zei hij kortaf. Rachid, één van mijn vrienden. Altijd direct, en super kortaf. "Hoe laat is het nu?". Zei ik. Hij keek gauw op het peperdure ding om zijn pols en zei dat het tegen tienen in de avond was. "We komen zo nooit binnen.. doe die rare pet alsjeblieft af". Snauwde hij me toe. Ik keek in autospiegel en deed wat hij vroeg. "Je weet toch Khalid vorige keer? Die arme jongen werd alleen ze3ma geweigerd omdat hij een zilveren ketting om had. Wesh denk je nu echt dat het daarom ging? Deze idioten aan de deur zoeken een reden om je te weigeren.. jallah zied kom.." zei Rachid nadat hij klaar was met zijn preek. Ik zuchte en volgde hem als een mak lammetje...

"Zie je a sahbi! Ik zei toch doe je rare pet af, wollah broer ze kijken naar je kleren en als ze ook maar iets opmerken.. bam! Mag je omdraaien en naar huis. We zijn binnen!!". En met deze woorden draaide Rachid zich om en zocht de bar op om wat te drinken. Net alsof hij er een missie in een oorlogsland op heeft zitten! Ik schudde mijn hoofd en ging ook maar op zoek naar wat te drinken. Bij de bar aangekomen was Rachid al helemaal in de ban van een paar meiden die eigenlijk niet zoveel interesse toonde. Ik moest erom lachen en bestelde een cola. Het uitgaansleven... als ik Rachid nooit had leren kennen, zat ik hier niet. Hij bracht me naar de meest, in de ogen van mijn ouders, duistere plekjes van heel Nederland. Ik daarentegen genooit vollop van alle aandacht. Ik kwam nooit sjans tekort en wimpelde makkelijk de dames af. Niet zozeer uit hoogmoed, maar meer omdat ik wat serieuzer ingesteld was dan mijn maatje Rachid. Mocht ik iemand leren kennen, dan moest het een blijvertje zijn. Alhoewel,.. dat klinkt nu wel heel gek aangezien ik hier in de meest druk bezochte club van Breda zat. Hoe moet ik hier een "serieus" meisje tegenkomen. Ik kneep mijn ogen dicht en sipte van de koude cola. "Hey.. hey.. meisje waar ga je heen. Kom hier. Ik koop drinken voor je! Hey!". Ik keek achterom en zag Rachid iemand roepen. Die iemand had totaal geen interesse in hem en keek achterom naar mij. Ze had de meeste mooiste ogen die ik ooit had gezien in mijn leven. Het was donker en de disco lichten schenen in alle kleuren op haar gezicht. Ze glimlachte even en liep weer weg. Rachid keek me aan en lachte hard. "Ze ziet jou meer zitten als mij, tfoe man! De zoveelste keer! De volgende keer kom ik wel alleen.." Zei hij en ging naast me zitten. "Wat heb je daar?". Zei hij. "Coke" Zei ik. Rachid zijn ogen werden groot. "Taz man! Waar dan! En je zegt niks??". Ik keek hem vreemd aan. "Pfff coke in cola a droogkloot". Snauwde ik. Rachid keek me scheel aan en bestelde er toen ook maar één. "Coke zegt ie.." murmelde hij. "Ik kom zo ja, ik ga even naar de wc.." Zei ik. Hij knikte en ik liep weg. Onderweg naar de wc wrong ik me tussen alle klef, dansende mensen heen. En toen zag ik haar staan..

Ze keek me aan en glimlachte weer. Ik was niet verlegen om op haar af te stappen, maar dat was nergens nodig voor geweest. Ze nam de eerste stap namelijk zelf al. "Gekke vriend heb je daar". Zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen en ze wenkte naar de kant van de bar. "Ohh.. Rachid.. sorry hij kan nogal.. druk zijn." Zei ik. Ze rolde met haar ogen en glimlachte. "Druk? Alleen druk?". Zei ze. Ik glimlachte terug. "Hoe heet je?". Zei ze. "Farid.. aangenaam en jij?". Zei ik terwijl ik mijn hand uitstak. "Nora.."

[pureglossy]

Ik streek met mijn hand langs zijn gebedskleed. Een traan viel erop en snel wreef ik het weg. Intens vol verdriet probeerde ik zijn geur ergens in het kleedje te ruiken. Zijn musk die hij dagelijks op deed als hij naar de moskee ging. Ergens in de verte rook ik het. Ik rook hem. Mijn vader. Ik schrok op toen mijn naam keihard door het huis galmde. "Ik zit hier!" Schreeuwde ik maar terug. Ik hoorde zware voetstappen mijn kant op komen en gauw vouwde ik het gebedskleed op en legde het waar het jarenlang op zijn bekende plekje lag. Salima stond voor me en keek me aan. "Ben je weer... pff sta op Aya. We hebben allemaal verdriet. 3afek zus.." Zei ze. Ik keek haar aan, maar kon mijn tranen niet in bedwang houden. "Ik mis hem zo.." Zei ik snikkend. Salima kwam naar me toe en nam plaats naast mij op het bed van onze ouders. Ook Salima hieldt het niet droog. "Ik ook." Zei ze. We keken allebei naar zijn foto en het snikken verergerde. "Kom,.. we gaan mama helpen en Mina. Er komen zo weer mensen van ver om ons te condoleren. Jallah sta op Aya. Wist je dat huilen niet ok was als iemand overleden is? Echt.. vraag het aan Taoufik! Hij zei het meermaals tegen onze moeder. Die man is kundig en weet waar hij het over heeft aangezien hij koran lessen geeft in de moskee. We moeten geduld hebben zus, als Allah het wil ontmoeten we onze vader in het Hiernamaals. Hij is op een betere plek als wij.. geloof me Aya." Zei ze troostend. Ik keek haar aan en ergens stelde haar woorden me toch gerust. We hebben dierbaren verloren, ooms, tantes, opa's en oma's, maar mijn vader.. je denkt dat jou dichte familie een soort van onsterfelijk is, of.. je niet accepteert dat hun wat overkomt. Totdat het wél degelijk gebeurt. Ik wierp nog een blik op zijn gebedskleed en stond op.

Een paar dagen daarna was het bezoek wat minder geworden. Mijn moeder was ontzettend depressief geworden leek het en we merkte dat het rouwen om haar man, onze vader, nu pas echt begonnen was. Vreemd, hoe moeten wij rouwen? Vanaf het moment dat iedereen te horen kreeg dat papa overleden was, kregen we dagelijks bezoek. We schakelde over naar de automatische piloot. Bezoek ontvangen, bedienen, praten, voorzien van eten en drinken. Het zou toch andersom moeten zijn? We vergaten voor even dat we onze stamhoofd van het huis niet meer hadden. Door alle drukte en chaos. Totdat.. totdat, het huis leeg was zonder iedereen. Tantes, ooms, neefjes, nichtjes, buren, kennissen, vrienden. Alleen wij vieren. Mijn moeder en haar drie dochters.

"Mama,.. zullen we de slaapkamer even opruimen?". Zei Mina voorzichtig. Mijn moeder keek haar met glazige ogen aan. "Je vader is nog niet eens één met de aarde geworden en jij wilt dat we de boel opruimen?". Zei ze boos. Mina keek weg en excuseerde zich. "Zo bedoel ik het niet mama.. het is alleen..". "Hou op! Wil je opruimen? Prima! Begin het huis op te ruimen. Het is een bende geweest afgelopen dagen." Onderbrak ma haar. We keken naar Mina die bijna in tranen wilde uitbarsten. Ze stond op en begon te doen wat haar opgedragen werd.

De bel ging een half uur later en Salima keek uit het raam wie het was. "Wie is daar?". Zei mijn moeder. Salima kwam vlug naar de huiskamer. "Het zijn de buren van een aantal straten verderop." Zei ze. "Shab Hollanda wella?". Zei ma. Salima knikte. "Wat doe je hier dan? Je vader ging goed om met hadj Omar, doe de deur gauw open!". Salima ging gauw de trap af en opende de deur. "En wat doe jij hier?". Zei ma tegen mij. Ik keek haar aan en fronste mijn wenkbrauwen. "Begin thee te maken en koffie Aya!" Snauwde ze. Ik keek haar aan en stond onmiddellijk op. In de keuken maakte ik thee en koffie. Ik pakte wat bladen die ik vulde met koffiebroodjes en zelf gemaakte msemmem en bracht deze naar binnen. In de huiskamer zaten vier mensen. Hadj Omar heb ik weleens gezien en die kwam vrijdags weleens samen met pa bij ons couscous eten. Zijn vrouw zie ik voor het eerst. De twee andere kende ik niet. Een jongeman en vrouw die druk bezig waren in hun mobiel. Zo respectloos! Ik groette en ze leken totaal van de wereld. Ik draaide me om en ging naar de keuken waar ik ging wachten totdat de gasten vertrekken zouden. Een uurtje later was dat zover en ruimde ik af. Mijn moeder begon langzamerhand weer te huilen en we troostte haar. "Zie je.. zie je mijn dochters. Zonder een man in huis, ben ik.. zijn wij verloren. Jullie vader was een respectvolle man en iedereen kende hem. Hoe moet ik het nu zonder jou doen... hoe moet ik het nu zonder jullie vader doen?" Huilde ze. Door haar tranen en verdriet huilde we automatisch mee. Snel stond ik op en ging naar de slaapkamer van onze ouders. Ik zocht mijn troost in het gebedskleedje en pakte die gauw weer op. Tranen stroomde over mijn wangen en het kleedje zat dit keer goed onder. Het kon me niet schelen. Mijn moeder heeft gelijk. Wie is nu de man in huis? Zonder vader was ik verloren. Een nietig meisje van 19 jaar zonder vader, zonder haar held in deze grote stad. Hoe ga ik ooit kunnen trouwen zonder papa erbij, hoe ga ik ooit kinderen krijgen en hen vertellen dat hun opa er niet meer is. Hoe? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik miste hem ontzettend en ergens heb ik het gevoel alsof mijn leven nooit meer zou zijn als hoe het was..

[prinses3arbia]

Selaam lieverd, ❤❤❤ hoe gaat het??

Wa aleikoum Salaam habibati

Hamdulilaah ❤ hoe gaat het met jou? Mabrouk met het afronden van je opleiding! tbark Allah 3lék


Ga nu snel het vervolg lezen

[Emiras]

Whaaatttt een nieuw verhaal en ik zie dit nu pas. Hsouma pureglossy, mij niet eens een berichtje sturen. İk ga zo beginnen met lezen, eerst even de keuken opruimen.

Hoe gaat het met je en je famillie?

[pureglossy]

Wa aleikoum Salaam habibati

Hamdulilaah ❤ hoe gaat het met jou? Mabrouk met het afronden van je opleiding! tbark Allah 3lék


Ga nu snel het vervolg lezen

Hier alles goed lieverd! hamdl!!

Fijn dat alles goed gaat met jou schat, leuk dat je er weer bent! Mine number one fan from story one! ❤❤❤

[pureglossy]

Whaaatttt een nieuw verhaal en ik zie dit nu pas. Hsouma pureglossy, mij niet eens een berichtje sturen. İk ga zo beginnen met lezen, eerst even de keuken opruimen.

Hoe gaat het met je en je famillie?

Oops! Haha sorry schat, ❤❤

Ik twijfelde nog want ik wist niet of er nog echt wel behoefte aan was. maar kijk eens aan

[pureglossy]

Here we go again

Hello there!

[pureglossy]

Zachtjes stak ik de huissleutel in het slot. Voorzichtig draaide ik de sleutel om en plotsklaps werd de deur met een ruk geopend. Voor mij stond mijn vader. Zijn borstelige wenkbrauwen fronste zich en hij keek op zijn horloge. Shit! Wat dacht ik wel niet.. pa is net terug van salaat Fadjr en ik kom hier geniepig het huis binnen. "SoebhanAllah, ik kom vanuit het huis van onze Heer en jij van de duivel. Kijk jou eens.. 23 jaar en je bent nog bezig met die... walgelijke taferelen van je." Zei pa hoofdschuddend. Hij draaide zich om en liep richting de huiskamer waar hij een uurtje uit de Koran zou lezen. Ik keek hem na en slikte een paar keer. Ergens had hij een punt, maar.. hij is toch ook jong geweest? Jong.. wie hou ik hier voor de gek. Naar mijn weten was hij al op z'n 21ste getrouwd met ma. Ik sloot mijn ogen en liep meteen naar mijn kamer.

De volgende ochtend werd ik laat wakker en waggelde ik vol slaap nog naar de keuken. "Nu pas wakker.." hoorde ik mijn zusje zeggen die gauw wat te drinken pakte. "Houd je mond". Snauwde ik. Ik keek op de klok in de keuken en zag dat het tegen tweeën was! Niks ochtend, het is al middag. Het uitgangsleven zorgde ervoor dat mijn biologische patroon qua dag en nacht extreem verstoord werd. Ik maakte me er niet druk om, sterker nog gisteren was super. Op het aantreffen van mijn vader in de ochtend na. Ik pakte mijn mobiel en gleed automatisch naar de naam van de prachtige verschijning van gisteren. Nora. We bleven urenlang kletsen. Zij kwam uit Utrecht en ging vaak uit in de club waar we gisteren waren. Wat ze zo ver van huis deed was me een raadsel. Maar Rachid had het me gisteren goed en duidelijk uitgelegd. Marokkaanse meisjes gingen naar zijn mening niet uit in dezelfde stad. Ze zouden maar een broer of neef tegenkomen. Kilometers ver waren ze "veiliger". Na dit gezegd te hebben moest hij hard lachen. Ik snapte er niks van, maar ik moest maar aannemen dat Nora ook daarom het uitgaansleven elders opzocht. Nora daarentegen was erg nuchter, had geen broers juist en woonde zelfs al alleen. Ze komt uit Tunesië en haar ouders wonen in Amsterdam. Ze was zelfverzekerd en mooi! Begon ik nou gevoelens te krijgen voor iemand die ik maar een paar uurtjes gezien had? Ik voelde een harde klap op mijn achterhoofd en keek achterom. "Luilak! Je vader vertelde me in de ochtend wat er gebeurt is! Hoe durf je nog zo laat thuis te komen. Wollahi, de volgende keer slaap je maar bij de voordeur! Ik zweer op alles wat me lief is dat we de sloten gaan veranderen. Sinds je met die knul omgaat ben je veranderd. Je vader schaamt zich kapot voor jou en je weet hoe respectvol hij gezien wordt in deze wijk! Notabene de voorzitter van een moskee ten schande maken!". Zei ma, of.. schreeuwde ze meer. Ik kuste haar voorhoofd en bood duizendmaal mijn excuses aan. "Safi, mama. Je hebt gelijk. Ik ga niet meer uit ok?". Ma keek me met dicht geknepen ogen aan en schudde haar hoofd. Begrijpelijk, want dit was al de zoveelste keer dat ik zei ermee op te houden...

Ik at wat en pakte mijn jasje en vloog de deur uit. Geen Rachid vandaag. Gisteren heb ik met Nora ge'appt dat we vandaag zouden afspreken. Ik kocht een bosje rozen en pakte de trein richting Utrecht. Daar aangekomen pakte ik vervolgens de bus en kwam aan in de wijk waar ze woont. Ik keek nog even in het appje om zeker te zijn dat ik hier moest wezen. Nummer 568A.. ik keek naar de grote galerijflat en trok één wenkbrauw omhoog. Verderop was een speeltuintje waar kinderen speelden. Het was immers zomer. Een ijsbusje rinkelde en kwam voorzichtig aanrijden. De kinderen snelde zich meteen naar de ijsjesbus en drongen voor om een ijsje te bemachtigen. Ik glimachte en liep door naar de flat. Ik belde twee keer aan en een paar seconden ging de deur open. Ik nam de lift en op de vijfde verdieping kwam ik terecht in een ruime hal. Gek genoeg werd ik ietwat zenuwachtig. Ik voelde mijn mobiel trillen en zag dat het Rachid was. Zeker om weer af te spreken in de club straks. Nee, vandaag heb ik andere plannen en dat ben jij niet Rachid. Ik hing op en liep naar de voordeur die al open stond. Ik belde netjes aan en hoorde de bekende stem. "Kom binnen". Dat deed ik. Ik liep door totdat ik haar zag. "Hoi Farid! Sorry ik had de pasta bijna verbrand dus ik heb de deur open gelaten. Ik zie dat je het hebt gevonden". Zei ze. Ik glimlachte en knikte terwijl ik haar het bosje bloemen aanreikte. "Deze zijn voor jou". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Dank je wel, wat lief!". Ze pakte een vaasje en begon de roosjes meteen in water te doen. "Eh ga zitten en.. alsjeblieft let niet op de rommel. Ik blijf zeggen dat ik moet opruimen, maar met school en.. pff" ze zuchte en ik moest lachen. "Hey, zo rommelig ziet het er niet uit hoor." Zei ik. Ze glimlachte en roerde door de pasta.

Twee uur later zaten we uitgegeten naar elkaar te kijken. "Vertel wat over jezelf Nora. Ik weet dat je hier woont, 22 bent, tunesisch bent en graag uitgaat, maar wat doe je nog meer?". Zei ik terwijl ik van de cola sipte. "Nou, ik ben een simpele ziel. Ik studeer voor rechten, ben enig kind, en voor de rest vul ik mijn vrije tijd met.. uitgaan, uit eten, familie bezoeken. En jij?". Zei ze. Ik vertelde wat over mezelf en de klik zat er gewoon in. Ik kan bij deze dame gewoon mezelf zijn. Na onze gesprek keek ik op mijn horloge en schrok van de tijd. "Pff je weet wat ze zeggen. Als je het gezellig hebt, gaat de tijd altijd snel. Ik moet ervandoor." Zei ik terwijl ik met tegenzin opstond. "Oh.. eh.. ga je.. uit?". Zei ze kijkend naar de klok die precies 22:30 sloeg. Ik lachte en schudde mijn hoofd. "Nee.. nee.. ik moet morgen vroeg op voor werk. Ik heb me de laatste tijden vaak verslapen. Één van deze dagen wordt ik eruit gegooid" grapte ik. Nora lachte en stond ook op. "Ok.. ik begrijp het. Bedankt voor de mooie rozen." Zei ze. Ik keek haar en toen gebeurde het. Ik kuste haar en.. ze kuste me terug! Voor even was ik even ver weg en rook ik haar zoete geur. Ze deed een stapje naar achteren en moest glimlachen. "Sorry.. Nora dat was niet de bedoeling". Zei ik. Maar voordat ik nog iets kon zeggen drukte ze haar lippen op de mijne. Het was officieel, ik was verliefd!

[pureglossy]

Ik ruimde de borden af en waste alles wat ik maar tegen kwam in de keuken en gootsteen. Papa was drie weken van ons heen gegaan en het bezoek is er niet minder op geworden. Het was vermoeiend, maar aan de ene kant was het ook bijzonder fijn. Pa was zo geliefd bij mensen dat iedereen persoonlijk kwam condoleren. Ik glimlachte en het trooste me op de één of andere manier. "Aya.. ik droog wel af. Ga jij maar slapen". Zei Mina. Ik keek haar aan en deed mijn schortje af en haalde de knoop uit mijn hoofddoek weg. "Gelukkig zus, ik voelde mijn benen niet meer". Zei ik. Mina glimlachte en pakte de vaatdoeken om af te drogen. Ik liep naar mijn slaapkamer en ontdeed me van de kleding die naar kruiden en wasmiddel rook. Ik plofte op het dunne matrasje en het bed kraakte aan alle kanten. Ik keek naar het gebedskleed van papa die ik onderhand geclaimd had en was boos dat ik mijn menstruatie had. Ik wilde er weer zo graag op bidden! Ik keek naar mijn handen en zag dat ze rimpelig waren van het water. Mijn voeten waren zo dik van het vocht en de hele dag staan, maar dat maakte niet zoveel uit. Ik deed het voor papa. Met deze gedachte viel ik uiteindelijk in slaap.

De volgende dag brande de zon door mijn kamer raam. Shit! Gisteren ben ik te moe geweest om de luikjes dicht te maken. Ik stond verdoezeld op en trok de luikjes dicht op de hoop nog te kunnen slapen. Maar.. het lukte me niet. Ik stond op en ging naar de keuken om het water te koken zodat ik kon douchen. Ik hoorde stemmen bij de voordeur en zag mijn moeder druk praten met een oudere vrouw. Meskina, vast iemand die weer komt condoleren. Ik wachtte in de keuken en ma kwam naar binnen. "Aya, gelukkig! Jallah benti 3afak ga naar de supermarkt en haal wat boodschapjes in huis." Zei ma. Ik knikte en zei dat ik eerst ging douchen. "Nee, nu.. ik heb het nu nodig jallah, de kippen moeten nog schoon gemaakt worden. Je weet dat de slager dat niet altijd naar behoren doet." Zei ze. Ik knikte en ging de boodschappen maar halen..

Na deze taak kwam ik thuis en legde alles in de keuken neer. Mina zat voor zich uit te kijken en speelde met haar vingers. Ze was ergens zenuwachtig om, ik kende mijn oudste zus te goed. "Mina.. wat is er?". Vroeg ik. Ze keek me aan en ik zag haar ogen glazig worden. "Mina..??". Zei ik en ging naast haar zitten. Ze keek me aan en een traan gleed langs haar wang. Gauw pakte ik een schone doekje en veegde deze weg. "Ik.. wordt vandaag om hand gevraagd." Zei ze half stotterend. Ik schrok en stond op. "Wat??". Zei ik. Mina stond op en liep naar het aanrecht. "Mina.. dat is onmogelijk. Papa is amper..". "Ja! Ik weet het Aya! Ik weet het!". Onderbrak ze me. "Daarom.. daarom moest ik boodschappen doen. En die vrouw.. in de ochtend.." Zei ik zuchtend. Mina draaide zich om. "Wat bedoel je? Welke vrouw?". Zei ze. "In de ochtend. Ik was vroeg wakker en zag mijn moeder praten met een oudere vrouw. Ik dacht dat ze ook kwam condoleren, maar.. die is dus zo brutaal geweest om ons niet eens de tijd te geven te laten rouwen." Zei ik. Mina keek weg en een traan volgde weer.

Ma kwam de keuken in en keek naar ons allebei. "Mina? Waarom huil je?". Zei ze. Ik stond boos op en keek naar mijn moeder. "Je had die vrouw een klap moeten geven! Hoe durft ze! Pa is amper een maand dood en ze komt hier snuffelen naar zijn dochters! Hsoema!". Zei ik. Ma kwam naar me toe lopen en gaf me een klap in het gezicht. Ik schrok ervan en keek haar aan. "Ja, jullie vader is er niet meer. Ja! Hij is overleden! Safi? Moeten wij nu stoppen met leven? Stel je voor dat je vader nog leefde en die vrouw zou zijn geweest? Wat dan? Zou je ook huilen Mina?". Zei ma kwaad. Mina keek naar mij. "Het is gewoon.. vreemd. Ik had me een bruiloft met onze vader voorgesteld. Ik rouw nog om hem mama. Hand vragen gaat gepaard met geluk en blijdschap, maar ik voel dat niet. Ik voel nu helemaal niks". Zei Mina. "Buiten het feit dat ik die man amper ken ook nog" vervolgde ze. Mijn moeder liep naar haar toe en legde een hand op haar schouder. "Kijk naar ons, kijk naar mij. Geen man, weduwe. Wij leven in een land waar de karakter van sommige mensen verrot is. Tegenwoordig worden meisjes amper gehuwd omdat ze geen vader of moeder hebben. Gewoonweg omdat er iets "ontbreekt" in de familie. Een man des huizes bijvoorbeeld. Want mensen denken makkelijk dat wij ook makkelijk zijn omdat jullie vader overleden is. Er is geen regie meer in dit huis, geen groot pilaar. Zo denken mensen hier Mina. Dat weet je toch?" Zei mijn moeder. Mina knikte lichtjes. "Onze vader is een respectabele man mama, zo zullen mensen niet over ons denken". Protesteerde ik. Ma keek me aan. "Ja, de mensen die ons goed kennen zullen zo over ons denken. Je hebt gelijk Aya, maar de mensen daaromheen niet! Jullie vader is altijd bij ons en hij zou ontzettend gelukkig zijn als jullie aan jullie toekomst zouden denken. Trouwen, gezin.. ik ben ook altijd ziek, jullie kennen me. Ik ben te moe soms en mijn bloedsuiker is nooit stabiel. Als ik ook heen zou gaan, dan..." We onderbraken mijn moeder en vlogen haar om haar hals. "Nee! Dat moet je niet zeggen mama!" Zeiden we in tranen tegelijk. We snikte alledrie, maar eigenlijk wist ik wat ma nu bedoelde. "Ok, ok mama.. ik doe het. Voor papa en jou" Zei Mina. Ik legde een hand op haar schouder om te laten merken dat ik 100% achter haar stond. "En maak je geen zorgen om de zonen van Hadja Rafika. De zoon die jou hand vraagt heeft een goede baan en heeft zelfs al een eigen huis! En Mina.. trouwen doe je pas wanneer je er echt klaar voor bent. Dit is maar een handvraging, ze moeten wel heel gek zijn om al met een bruiloft aan te komen zetten terwijl jullie vader pas overleden is. Zoveel respect heb ik ook wel voor mijn.. man Allahirhamhoe" Zei ma. Ik keek naar Mina waarvan de tranen maar bleven vloeien. Ik streek haar gitzwarte lokken uit haar gezicht en realiseerde me dat ik binnenkort ook mijn grote zus hier niet meer om mij heen zal hebben..

[pureglossy]

❤!