"Geltie, ik heb alles afgewassen en afgedroogd. Farid zei dat ik hier vannacht moest slapen in verband zijn werk. Hij is pas laat thuis." Zei ik voorzichtig tegen mijn schoonmoeder. Hadja Hadda keek me aan en haar ogen waren doordrenkt met tranen. Ik legde een hand op haar schouder. "Niet huilen geltie, niet huilen. Hadj is op een betere plek. Niet huilen". Trooste ik haar. Ze legde een hand op mijn hand en glimlachte. "Aya.. je hebt me zo goed geholpen. Ik voel me haast schuldig dat ik niet heb mee kunnen helpen." Zei ze. Ik schudde meteen mijn hoofd. "Dat moet je niet zeggen geltie, je bent net als mijn moeder". Zei ik. Hadja glimlachte en keek om zich heen. "Wat zei je net benti? Waar is Farid heen?". Zei ze. "Hij moest gaan werken zei hij en het zou laat worden." Zei ik. Hadja trok haar wenkbrauwen op. "Die jongen heeft nooit avonden gewerkt". Zei ze. Ik glimlachte. "Hij werkt vaak avonden. Het zal vast aan de bezetting op werk zijn." Zei ik. Hadja glimlachte en liep naar haar slaapkamer. Ze pakte een deken en kussen uit een grote kast en keek naar de lege plek waar haar man altijd sliep. Haar ogen vulde zich met tranen. "Zal ik... zal ik hier op de grond slapen naast jou geltie?". Zei ik. Hadja keek me aan en barste in snikken uit. Ze knikte en ik begreep genoeg. Ik pakte een matrasje en maakte een klein slaap bedje voor mezelf. Na een kwartier lagen we beiden doodstil in bed. Even hoorde ik het snikken van Hadja hadda tussendoor. Door het harde werken vandaag waren mijn voeten lam. Ik kon amper de trap oplopen net. Zo moe als ik was pakte ik mijn mobiel en stelde ik de wekker in op 03:45 uur. Na het fadjr gebed, zou ik beginnen aan het ontbijt. Ik wilde hadja zoveel mogelijk ontlasten. Hopelijk zou farid morgen hier komen ontbijten. Ik miste hem erg..
De volgende dag stond ik op en voerde ik mijn planning uit. Het hele huis rook naar koffie, ne3ne3 van de thee, zoete en hartige broodjes. Hadja hadda haalde me nog over om na het Fadjr gebed mijn rust te pakken, maar ik vond het niet nodig. Ze prees mijn energie aan, maar ik was echter niets anders gewend. Toen ze de woonkamer binnenliep keek ze me aan en glimlachte. "Je bent een wonderkind. MaschAllah. Hoe vol ik ook met verdriet zit, ik prijs Allah dat jij in ons leven bent en dat maakte mij gelukkig". Zei ze. Ik stond op en kuste de rug van haar hand. "Ik zal naar Fatiha gaan en haar wakker maken". Zei ik met een glimlach. Hadja knikte en keek me na toen ik wegliep. Het was fijn hier besefte ik me, hier deed ik tenminste wat en... kon ik tegen iemand praten. Thuis had ik dat niet bij Farid. Mijn ondankbaarheid stak weer eens de kop op en snelde mijn pas naar de kamer van Fatiha. Ik klopte erop en deed de deur langzaam open. "Fatiha.." Zei ik zachtjes. De kamer was donker en het was er muffig. Zodra ze wakker is en beneden is zou ik het aanpakken. Fatiha draaide zich om en keek me aan. "Selaam.. Fatiha. Het ontbijt is klaar". Zei ik. Fatiha zat overeind en haar ogen waren bloed doorlopen. Ze keek me alleen aan en begon te huilen. Ik snelde naar haar toe, zat naast haar op het bed en pakte haar handen. "Fatiha.. niet huilen. Je vader is altijd bij." Trooste ik haar. Ze schudde echter haar hoofd en snikte. Ik trok haar naar me toe en deed wat Mina bij mij en Salima deed toen onze pa overleed. "Ik.." Zei fatiha. Ik liet haar los en keek haar aan. "Wat is er met ik?". Zei ik. Fatiha pakte een zakdoekje en snoot haar neus. Ze gooide het ding naast het bed en zo gauw ik kon raapte ik het op en gooide het in de nogal kleine vuilbakje naast haar bureau. Nederland heeft vreemde dingen. Een kleine vuilbak? Wat moet je daar nu in kwijt. "Ik.. zou om hand gevraagd worden." Zei ze. Ik keek haar ineens aan en mijn ogen werden groot. "Mabrouk.. wie.. eh wanneer zouden ze komen?". Zei ik. Fatiha pakte weer een zakdoekje en dit keer schoof ik dat rare ding maar naast het bed. "Ze zouden vorige week komen. Alles was al afgesproken en geregeld. Pa wist het niet. Ma wel. Farid weet het ook niet. Ik ken hem al 2 jaar. En het zou eindelijk gebeuren. Toen overleed pa en ik ben er zo ontzettend verdrietig om. Pa zou nooit getuige zijn van mijn bruiloft, of gewoon een simpele handvraging!". Zei ze. Ik keek haar aan en knikte. "Ik... weet wat je bedoelt.." Zei ik. Fatiha keek me aan. "Sorry.. ik ben nu echt egoïstisch. Jij hebt je vader ook verloren". Zei ze. Ik knikte. "En hij heeft mijn bruiloft niet mee gemaakt.. en handvraging. Hij zal ook onze kinderen niet kennen. Het is moeilijk. Ik weet het, maar Fatiha, onze vaders zijn op een betere plek. Een plek waar ze eeuwig rusten en ons zullen opwachten in sha Allah". Trooste ik haar. Fatiha moest glimlachen. "Als we tenminste goede dingen hebben gedaan". Zei ze. Ik moest ineens lachen. Fatiha automatisch ook.. "Weet je Fatiha, geef het tijd. Verwerk het verdriet en die jongeman kan altijd je hand vragen. Als het niet vorige week was, dan over een paar maanden. In ieder geval wanneer jij er klaar voor bent." Zei ik. Fatiha knikte. Ik stak een hand uit en ze keek me aan. "Kom, we gaan aan het ontbijt voordat er zo gasten komen en alles weg eten". Zei ik voor de grap. Fatiha moest glimlachen en gaf me een hand. Samen liepen we de trap af en liepen we naar de huiskamer. Hadja keek ons aan en glimlachte. "SoebhanAllah, Aya.. hoe heb je haar beneden gekregen?". Vroeg ze. Ik trok mijn schouders op en glimlachte.
Farid was na twee uur nog steeds niet gekomen om te ontbijten. Ik kreeg van Fatiha de nummer van haar broer en ze was zo lief om voor mij een simkaart te halen. Ze stond versteld dat we amper elkaar nummers hadden. "Als je internet heb kun je via WhatsApp met je moeder en zusjes bellen. Dat is gratis". Zei Fatiha. "WhatsApp?". Ik wist niet wat ze bedoelde en ze moest lachen. "Hoe gaat het trouwens met mijn moeder? Ik heb haar lang niet gesproken". Zei ik. Fatiha keek me aan en zei dat het goed ging. Ze kwamen allen om te condoleren en vroegen vaak naar mij. "Je moet ze bellen, ze missen je erg". Zei ze. Ik knikte en was al blij dat alles goed ging met hun. Als ik Farid zou zien zou ik wel om internet vragen. "Ziezo.. je hebt nu de app en WIFI van ons huis. Farid heeft ook WiFi. Dat is een kastje bij zijn tv en daar staat een naam en code op. Zo heb je gratis internet. Maar als je ver weg bent van dat kastje heb je geen verbinding." Ik keek naar mijn mobiel en knikte toen fatiha dat zei. Het was zoveel informatie maar ik onthield het woordje kastje, tv en code. Ik bedankte haar ontzettend. Hadja hadda kwam de huiskamer in en ik belde de huistelefoon van Marokko. "Hij gaat niet over". Zei ik tegen Fatiha. Fatiha keek even mee en glimlachte. "Alleen mobiele nummers. Heeft niemand bij jullie een mobiel?". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd...
"Dames.. ruim de huiskamer af. De ooms en tantes uit België komen ons condoleren. Ze zijn onderweg". Zei hadja. Fatiha stond op en ik begon af te ruimen samen met haar. "Ik ben benieuwd!". Zei ik. Fatiha keek me aan. "Hoe bedoel je?". Dan kan ik eindelijk jullie nichtje Nora leren kennen". Zei ik. Fatiha stond ineens stil. "Nichtje Nora?". Zei ze. Ik knikte en ruimde de glazen af. "We hebben helemaal geen nichtje die Nora heet.."
Geplaatst door prinses3arbia 
