Verdwaald in zijn leugens.

[pureglossy]

Yes please!

[pasadena]

Uppp
Vervolgje..

[pureglossy]

Maandag. De werkdag na het weekend. Ik weet mijn hemel niet hoe ik dit weekend ben doorgekomen maar Mourad zou vandaag terug komen en we zouden samen naar het bureau gaan. Ik liep met grote passen richting de lift en Leo kwam aanrennen. "Hou de lift open". Zei hij. Ik hieldt het ding open en keek voor me uit. "Zo wat is er met jou dan?". Zei hij. Ik zweeg. Na een paar verdiepingen stapte ik uit en zag ik in de verte Nadia bij de koffie automaat. Vast om een kopje gif op mijn bureau te plaatsen zodat ze er weer een stevige wip uit kon slaan. "Nadia!". Riep ik. Leo keek me ineens verward aan. Ze draaide zich om en glimlachte. Het lachen zal je vergaan bedacht ik me. "Oh hey, goedemorgen Adam en eh Leo." Zei ze. Leo groette haar en hij wist natuurlijk niet wat er zich had afgespeeld. Ze kwam heupwiegend op haar hoge hakken met twee koffie aanlopen en ik wees naar mijn kantoor. Ze keek ineens vreemd en liep mee. "Ga je me nog vertellen wat er aan de hand is?". Zei Leo. "Leo geef me vijf minuten, vijf minuten, niet eens ok?". Zei ik. Leo haalde zijn schouders op en knikte maar amen. Nadia liep voor mij en ik deed de deur dicht. "Wat is er Adam?" Zei ze. "Je gaat nu de deur uit weer, je pakt je spullen en je dondert op!". En met een heftige klemtoon op dondert. Ze schrok en keek me aan. "Wat.. wat.." Zei ze. "Begin niet.. begin niet te liegen! Ik vertelde je iets in vertrouwen en jij tipt de politie?? Wat een walgelijke actie van jou.". Zei ik met een getrokken gezicht. Ze werd rood. "Ik heb anoniem gebeld, hoe kun je nu weten.." ik onderbrak haar. "Je geeft het net toe!" Schreeuwde ik. Ze zweeg en keek om zich heen. "Was je jaloers op die arme vrouw? Die vrouw die amper Nederlands kon praten, die vrouw die zo onzeker is, was je daar daadwerkelijk jaloers op??". Zei ik. "Stop! Stop Adam. Ik werd gek van je. Het feit dat je continu naar haar keek..." Zei ze ineens. "En daarvoor moet je de politie tippen? Ik maakte me zorgen om dat mens. Ik heb je nooit moeten vertrouwen. Ga weg, ga uit me zicht. Pak je spullen en verdwijn of ik zorg ervoor dat je nooit meer aan een baan komt". Zei ik boos. Ze schudde haar hoofd en liep de deur uit. Ze draaide nog één keer om. "Dat je mij inruilt voor dat achterlijke vrouwtje. Ik heb je een plezier gedaan, wees dankbaar!". Zei ze. "Weet je Nadia. Ik weet 100% zeker dat als de rollen omgedraaid waren zij jou gesteund zou hebben. Want zo'n type is het. Ze heeft een hart namelijk, die van jou moet vast verdwenen zijn achter die plastic borsten van je." Zei ik. Ze trok haar wenkbrauwen omhoog en liep kwaad naar haar bureau. Leo kwam ineens binnen en deed de deur dicht. "En nu wil ik weten wat er aan de hand is!". Zei hij. "Je ontslaat mijn assistente zomaar. Ik heb haar aangenomen Adam!". Zei Leo. Ik zuchte en uiteindelijk vertelde ik hem alles. Van A tot Z. Hij luisterde en schudde zijn hoofd. "Jemig Adam. Ik zei je zo er niet mee te bemoeien juist om zulke acties." Zei hij hoofdschuddend. "En nu?". Zei hij. "Nu ga ik met Mourad naar de plek waar Aya zit om te kijken wat hij kan doen en ik beloof je Leo.. ik ga je een top assistente leveren. Mark my words". Zei ik. "Succes Adam. Als ik wat kan doen..". Zei hij. "Dat heb je al gedaan, je hebt naar me geluisterd. Dank je wel daarvoor". Ik gaf hem een schouderklopje en pakte mijn jas en tas. Eerst zou ik langs een opdrachtgever gaan en daarna hadden mourad en ik afgesproken.

Dat punt brak aan. Mourad kwam aanrijden en ik stapte in. "Hoi broer". Zei hij. Ik groette hem en hij reed weg. "Wat een chaos is het hè". Zei hij. Ik knikte. Dat was het ook en hoe. Mourad trapte het gaspedaal in en binnen amper een half uur waren we in Rotterdam. We parkeerde voor het huis van bewaring en keken op naar het grote gebouw. "Adam, je zegt niks, je kent haar niet, nooit van gehoord. Niks. Jij bent vandaag mijn stagiair". Zei Mourad en hij spelde me een kaart op mijn pak. "Anders laten ze je niet binnen. Trust me, ik weet wat ik doe". Zei hij. Ik knikte en volgde hem naar binnen. We werden opgewacht door een meneer en werden begeleidt naar een kantoor. Tegenover ons zat een meneer met een flinke snor en hij mocht eerlijk gezegd ook van de donuts afblijven. "Zo heren, wat kan ik voor u doen?". Zei hij. Ik irriteerde me nu al aan zijn snor. Mourad begon het verhaal en de man keek door zijn pc. "Ah.. Aya Rafroui. En u bent haar advocaat?". Zei de man. Mourad knikte en ik zag ook aan hem dat hij lichtelijk geïrriteerd raakte. "Ik wil haar spreken". Zei mourad. De man trok één wenkbrauw op en keek ons aan. "Dat wordt moeilijk.." Zei hij. "Ze is namelijk al gedeporteerd. Gisteravond." Zei hij.

Ik kreeg geen adem. Mourad keek me aan en tikte me aan met zijn schoen. Ik weet het, ik moest rustig blijven, maar Aya.. aya is gewoon terug. Ze hebben haar terug gestuurd. Zo snel!? Nu al? "Dus jullie hebben besloten haar te deporteren zonder dat ze een kans kreeg om haar advocaat te spreken?". Zei mourad. De man keek nu wat ernstiger. "Wij hebben niets van een advocaat gehoord. De hogere afdelingen ook niet.". Zei de man. Mourad klapte zijn laptop open en draaide deze om. "Dit mailtje is van vier dagen geleden. Hierin staat dat ik de advocaat ben van deze dame. Mijn vervanger had tevens ook gebeld voor informatie. Daar heeft hij ook een verslag van. Dus ja, Aya Rafroui had vier dagen geleden ook een advocaat. We konden volgens u collega pas vandaag terrecht. Volgens mijn collega mocht ze ook niet bellen. Meneer, er zitten veel gaten in deze situatie. Aya had het recht om te bellen, ze had het recht om tot maximaal 14 dagen in het huis van bewaring te verblijven en ze had absoluut het recht om haar advocaat te kunnen spreken. Waar is u leidinggevende?" Zei Mourad. De man stond meteen op en excuseerde zich. Even later kwamen er twee andere heren binnen en namen plaats tegenover ons. Mourad klapte zijn laptop open om notities te maken. "Meneer, ik heb van mijn collega vernomen dat u niet tevreden bent met de werkwijze die we hier verrichten.". Zei één van de mannen. Mourad keek vanuit zijn laptop. "En jij bent?". Vroeg hij. De meneer keek hem aan en zei zijn naam voluit. "Wat is u functie?" Vroeg Mourad. "Een bewaker op deze afdeling". Zei hij. Mourad klapte zijn laptop keihard dicht en sloeg met een vuist op de tafel. "Wordt ik hier nu voor de gek gehouden? Ik vroeg jullie collega om de leidinggevende in deze zeer ernstige en kwalijke zaak en hij stuurt me twee waakhonden? Ik heb nu iemand nodig die meer kennis heeft anders krijgt ook dit een staartje". Zei mourad. De twee stonden meteen op en wisten niet hoe gauw ze de kamer uit moesten lopen. "Niet te filmen dit.. bazz". Zei Mourad. "Ze hebben haar gewoon al gedeporteerd.. ze moet vreselijk bang zijn geweest.." Zei ik. Mourad knikte. Ineens werd de deur geopend die er dit keer wat professioneler uit zag. "Heren.. heren excuses voor het gedrag van mijn collega's. Ik was in een meeting. Ik heb ietwat van het verhaal mee gekregen. Ene Aya Rafroui. Ze is inderdaad gisteravond terug naar Marokko gegaan en ik zie in de overdracht staan dat ze goed en al zijn aangekomen. Mevrouw Rafroui was slachtoffer van een vrouwenhandelaar en daarmee is ze vrijgesteld voor een eventuele vervolging in Marokko." Zei de dame. "Vrouwenhandelaar?". Zeiden we ineens tegelijk. De vrouw zette haar bril op en las het scherm af "Mevrouw is in shock toestand. Geestelijk niet in orde met een vraagteken. Dhr Faisal Sharief begreep van mevrouw dat ze ook slachtoffer was van een handelaar. Verdenking gaat uit naar haar huisgenoot. Politie is gisteren langs huis geweest en dhr is niet thuis. Zo dat was alles". Zei ze. Ik keek naar Mourad. "Vrouwenhandelaar?". Herhaalde ik. "Er was een tolk aanwezig, mag ik zijn gegevens?". Zei Mourad tegen de vrouw. Ze knikte en zocht het op. Mourad haalde een visitekaartje tevoorschijn en de vrouw nam het aan. "Ok, ik heb de gegevens zojuist gemaild." Zei ze. Ze keek ons beide aan en vouwde haar handen over elkaar. "Heren, het spijt me enorm dat het zo gelopen is. Mevrouw Rafroui kon meteen mee met het vliegtuig en het beleid hier in Nederland is af en toe niet te harden. Ik heb als leidinggevende soms plaatsvervangende schaamte zoals het er soms aan toe gaat. Ik kan u verzekeren dat als ik gisteren een dienst had, ik dit zeker niet zou laten gebeuren. Ik zal daarom ook een hartig woordje spreken met mijn collega. Mocht u daarbij aanwezig willen zijn, begrijp ik het helemaal." Zei ze. Mourad knikte en keek me aan. "Ik denk dat wij voor nu wel genoeg informatie hebben." Zei hij. Ik keek hem aan en trok mijn wenkbrauwen op. Nee, nee.. dat hebben we niet. Aya moest terug! Zei ik in gedachten. Mourad tikte me aan en stond op. De vrouw stak haar hand uit en gaf Mourad ook een visitekaartje. "Voor het geval dat.." Zei ze. Mourad knikte en we liepen de deur uit. "Ik moet de tolk hebben." Zei Mourad in de auto terug naar Breda. "Jij gaat naar huis, ik zoek het verder uit. Ok?". Zei hij. "Nee, waarom? Ik wil erbij zijn". Zei ik. Mourad keek me aan. "Broer, laat het advocaten werk aan mij over. Je wordt te emotioneel. Dat snap ik ook wel, je voelt je misschien schuldig door wat er gebeurt is, maar hou in je gedachten dat het niet zo is. Laat mij nu mijn werk doen ok?". Zei hij. Ik keek hem aan en ik had geen keuze. Zo was Mourad. Als hij zijn tanden ergens in deed dan liet hij niet los. Ik stapte uit en Mourad reed weg. Met een zucht keek ik omhoog naar het raam van de woning. Arme Aya.. ik had je moeten meenemen naar mijn huis. Daar waar je veiliger was. Ik had... ik zweeg. Hoe zeggen ze dat? Spijt na de daad? Ik had mijn tetter tegen die rot Nadia moeten houden. Nu is Aya in Marokko en het is nog maar de vraag of ze heelhuids thuis is aangekomen..

[pureglossy]

Wie is klaar voor de volgende deel??

[prinses3arbia]

Hopelijk kan Mourad alle onrecht wat Aya is aangedaan enigzins nog rechtbreien.

[prinses3arbia]

Wie is klaar voor de volgende deel??

Ready!

[pasadena]

Zeker ready....
Upppp

[hhv]

zeker ready

[Liefdevol_]

Up

[prinses3arbia]

Up

[pasadena]

We are all ready

[pureglossy]

Deel 6

"Mina?". Ik keek naar een vrouw die hetzelfde figuurtje had als mijn zus. De vrouw draaide zich om en keek me vreemd aan. Met een bonkend hart liep ik weer naar het tankstation naast het vliegveld. Het was in de buurt van het vliegveld en ik mocht meteen vertrekken van de agent. De rest, waaronder de enge man die me uit schold werden overgedragen aan de Marokkaanse politie. Ik wist niet hoe gauw ik weg moest. Marokko is het land waar ik geboren en getogen ben, maar op dit moment voelde het alsof ik voor de leeuwen werd geworpen. Ik kwam niet ver dan de voordeur hier in Marokko, ik moest altijd in de buurt blijven en nu stond ik hier in de holst van de nacht ergens in Fez. Ik ben denk ik nog nooit zo bang geweest. Daar in Nederland werd ik tenminste met zorg behandeld, hier was het andere koek. In de verte zag ik een oude Mercedes die aan kwam rijden en gauw ging ik staan. Ik herkende de auto meteen en gauw rende ik naar ze toe. Het waren mijn zwager en Mina. Mina zag mij en ze stapte onmiddellijk uit de auto en rende naar me toe. "Aya!!!". Schreeuwde ze toen we elkaar in de armen sloten en we huilden tranen met tuiten. Ze keek me aan en hieldt me weer vast. "Ik dacht dat je een grap maakte zusje, wollahi." Ze nam een afstandje en bekeek me van top tot teen. "Yarabi.. yarabi.. hoe is dit gekomen. Wat is er gebeurt met jou mijn lieve Aya." Zei ze terwijl de tranen over haar wangen biggelden. Ze keek achterom en haar man seinde dat we moesten instappen. "Luister, wat het ook is, ik heb tegen mijn man gezegd dat je op vakantie bent en dat het een verassing voor mama is dat je er bent safi?". Zei ze. Ik knikte en liep met haar mee naar de auto. Ik groette mijn zwager en bedankte hem een duizendmaal. Het was net alsof Mina zich voor me schaamde tegenover haar man. Ik begreep het wel. Ze zou de waarheid maar gezegd hebben tegen hem, ik geloof zeker dat hij er anders over had nagedacht hier te komen. Hoe dan ook, ik moest dankbaar zijn dat ik hier nu ben, samen met mijn zus.

Een eindje rijden kwamen we thuis aan. "Je hebt zo weinig bagage" Zei mijn zwager. Ik glimlachte en zei dat ik niet zo lang zou blijven. Het was een leugen om eigen bestwil. Ik wilde geen narigheid voor me zus. Mijn lieve zus Mina. Ze maakte een kamertje voor me klaar en deed het raampje open. "Ik realiseer me nu pas dat ik voor het eerst in je woning ben". Zei ik. Mina keek me aan. "Mama wilde nooit komen. Ze was altijd bang dat er gasten zouden komen en dan was het huis leeg". Zei ze. Ik knikte. Mijn mama.. yemma. Het was ergens zo fijn dat ze zo dichtbij was. Mina ging even weg en kwam terug met een bord kip en frisdrank. "Je zal wel honger hebben". Zei ze. Ik knikte en begon meteen te eten. Ik had immers al vijf dagen niets gegeten. "Ga je me alsjeblieft vertellen wat er is gebeurt?". Zei Mina. Ik keek haar aan en slikte het eten met moeite door. Ik zou alles moeten zeggen van A tot Z. Ik loog nooit tegen haar, dus.. ik begon. Vanaf mijn eerste dag tot aan mijn laatste dag. Het enige wat Mina deed was haar tranen weg vegen en schudden met haar hoofd. "Aya.. je had contact met een andere man. Wellicht is hij daarachter gekomen. Hoe kon je dat nu doen?". Zei ze. Ik keek op en mijn blik stond op het hoogste niveau van ernstig. Luisterde Mina wel? Waarom willen bepaalde mensen alleen het negatieve stukje eruit halen? "Mina,.. ik had geen contact. Neri, hij sliep met een andere vrouw. Hij zei zelf dat hij niet van me hieldt. Hij heeft maanden het bed geweerd,.." Zei ik met tranen in mijn ogen. "Maar.. maar daarna is hij toch veranderd?". Zei ze. Ik knikte. "Daarom begrijp ik het niet. Hij kon ook diegene zijn die gebeld had met de politie. Hij hieldt immers niet van mij." Zei ik. "Of die andere.." Zei Mina. En daarmee bedoelde ze Adam. "Nee.. nee.. dat zou hij niet doen." Zei ik. Mina schudde haar hoofd. "Je hebt heel wat narigheid op je hals gehaald zusje. Mannen zijn nu eenmaal zo." Zei ze. Ik keek haar aan. "Nee. In het begin zou ik je gelijk geven Mina. Ik deed alles. Wollahi. En alles deed ik voor hem, alleen voor hem. Ik dacht namelijk dat hij mij ook leuk vond en met mij wilde trouwen. Elke dag was hij tot laat thuis. Of soms.. soms was ik moederziel alleen. Mina.. ik heb amper zawzija (Marokkaanse huwelijksakte)". Mina stond ineens op en hieldt twee handen voor haar mond. "Herhaal dat!". Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. Ze vloekte en krabte bijna haar gezicht open. "Heb je geen zawzija en.. en... je hebt samen geslapen met hem??". Zei ze. Ik begon te huilen. "Wollahi, geloof me zus dit wist ik ook pas een maand geleden. Geloof me". Zei ik snikkend. Mina ging zitten en keek voor zich uit. "Hoe weet je dit?". Zei ze. Ik vertelde haar over Mourad, hij had het immers uitgezocht. "Hsoema3lik.. hsoema3lik Aya. Je had contact met die man en je ging zelfs met hem in de auto naar een andere wildvreemde man? En je vind het gek dat je al die tegenslagen hebt gehad??". Zei ze. Ik keek haar aan en huilde. Nogmaals sommige mensen plaatste traditie boven geluk. En zo was Mina wel....

"Safi.. safi.. ik heb genoeg gehoord. Ga nu maar slapen. Morgen gaan we naar mama. Zwijg over de zawzija en zeg dat je haar wilde verrassen. Als ze hoort wat jij tegen me zei, dan.. dan weet ik niet of ze het overleeft." Zei Mina. Ik knikte braaf en Mina legde wat schone kleren klaar. De volgende ochtend werd ik vroeg gewekt door Mina. Fatima Zahra, haar dochtertje kwam de kamer binnen en herkende me amper. Het pasgeboren baby'tje hoorde ik in de verte krijsen. Ik stond op en nam even een douche. Ik had mijn salaat ingehaald en toen deed ik een jellaba aan die ik van Mina kreeg. Onderweg in de auto was het snikheet. Ik telde de bomen op en af en na een uur of twee kwamen we aan. Het huis. Het huis waar ik geboren en getogen ben. Ik liet een traan vallen en Mina keek me aan. We stapten uit en Mina fluisterde snel nog even dat ik me moest herpakken. Ik was immers op vakantie en ma zou niets mogen merken. Mina belde aan en een dame met een blauw hoofddoekje naar achteren keek ons aan met grote ogen. "Mama.. mama!!!!!!" Hoorde we keihard van beneden. Een paar seconden later vloog de deur open en viel Salima me meteen in de armen. "Aya!!!!". Zei ze hardop en ik hoorde haar snikken. In de verte zag ik ma aankomen. Yemma.. ik snelde me naar haar toe en drukte haar tegen me aan. Mijn tranen kwamen als ijspegels voor de warme zon naar beneden en ik kuste haar handen en voorhoofd. Ze lachte en drukte zich weer tegen me aan. "Wat een verrassing! Ya Allah, ik dank U, ya Allah, kom mijn kind en laat me naar je kijken". Zei ze. "Je begint een Europese te worden,.. 3endek Aya". Zei ze met een glimlach. Ik glimlachte en ze hieldt mijn hand vast. Mina keek bezorgd en Salima danste van geluk met Fatima Zahra in de hal. In de woonkamer aangekomen vroeg ma hoe het was en hoe het met iedereen ging. Ik loog. Ik loog tegen de vrouw die me 9 maanden gedragen had, me gezogen heeft tot mijn eerste jaar, me op haar rug vervoerde als ze het huis aan kant maakte, me tot de vrouw van vandaag maakte. Mijn moeder. En wat voelde ik me bar en bar slecht. Maar de waarheid zou ze niet aan kunnen. En alle gekkigheid op een stokje.. het had erger gekund en ik zou de gevangenis in gegooid zijn als het niet de tolk was. Faisal Sharief, zijn naam zal ik nooit vergeten. Salima wilde alles weten en ik keek vaak om me heen. Hoe cru en raar het ook wad. Alhamdoulilah, alhamdoulilah dat ik bij mijn eigen familie weer zat...

[pureglossy]

In de avond hielp ik Salima met de afwas. Het was zo fijn om haar rond mij heen te hebben. "Ik ga even een matrasje pakken. Jij mag op het bed slapen!". Zei Salima. "Nee.. dat is niet nodig Salima". Zei ik. Ze schudde haar hoofd. "Geen sprake van". Zo liep ze uiteindelijk een verdieping hoger. Ma was erg moe en nogal verrast door mijn komst en ze ging uiteindelijk slapen. Mina en haar man en de kids konden op de sedari slapen en Salima en ik gingen naar mijn oude kamer. Alles was veranderd.. alles leek zo anders voor mij. Salima deed haar vlecht uit elkaar en stak een hoge knot op. Het was ontiegelijk warm en ze opende een raampje. "Als mama het ziet, ben je dood". Zei ik. Salima lachte. "Je moet altijd risico's nemen". Antwoorde ze. Het was een wereld van verschil, mijn zus Mina en zij. Mina was ingetogen en volgde de "ouwe stempel" lijn, net als ik. En Salima was rebels en mondiger. Salima sloot de deur en toevallig liep Mina de kamer in. "Moet jij je mannetje niet warm houden?". Grapte Salima. "Sket! Niet zo hard!". Siste Mina. Salima ging op het bed zitten en keek me aan. "Ok, nu wil ik weten wat er écht aan de hand is". Zei ze bloed serieus. Mina keek me ineens aan en werd rood. "Ik ben je zusje. Ik voel het aan als je verdriet hebt. Zeg het me en hou niets achter". Zei ze. Ik keek naar Mina en ze ging ook op het bed zitten. Dus net als bij Mina begon ik.. ik zei van A tot Z wat er gebeurt is.

Salima stond op en had flinke tranen in haar ogen. "Ik wist het!!!! Ik wist het! Ik wist het!" Gilde ze zowat. "Sket Salima, mama slaapt en iedereen." Siste Mina. Salima keek me aan en kwam naar me toe. "Ik vond hem al een vreselijke, hoogmoedig mannetje. Wist je nog toen ik foto's van jullie maakte en hij zo ontzettend boos werd en zijn lelijke zus op me afstuurde? Ik moest ze ter plekke wissen van die heks!". Zei Salima. "Ohh.. aya.. je moest eens weten hoe hard ik heb gehuild nadat je vertrok. Ergens.. ergens had ik het gevoel dat dit zou gebeuren." Zei ze voor zich starend. Mina snauwde haar af. "En je keurt het wel goed dat onze zusje contact had met twee andere mannen. Die broers?". Zei ze. Salima stond op. "Luister Mina, dat ze vanuit Marokko geïmporteerd is naar dat land wil niet zeggen dat ze op alles ja en amen moet knikken. Deze shitan.. deze walgelijk clown had nooit goede intenties om haar een goede huwelijksleven te geven. Hij had andere duivelse intenties. Ons zusje ging daar kapot van verdriet en de stress en ze had niemand. NIEMAND. Dus ik weet het niet met jou, maar ik ben die Adam of hoe hij ook heet vanuit de bodem van mijn hart dankbaar dat hij er wél voor haar was." Bammm, ik zei het. Salima is niet op haar mondje gevallen en Mina leek zelfs overgetuigd. Dat zegt al heel wat. "Heb je nog een foto van de bruiloft van mij en hem?". Vroeg ik. Salima keek me aan en stak één vinger op. "Ik heb eentje niet gewist, want dat was onze enige foto samen voordat je vertrok." Zei ze. Ze pakte haar mobiel die ze destijds van een neef mocht hebben en liet het het zien. De tranen sprongen me in de ogen. Inderdaad mijn zusje en ik en Farid. Farid met zijn koele blik, die er inderdaad niet van gediend was dat gasten foto's maakte. Nu weet ik wel waarom.. hij had al een ander. "Salima.. wis die foto". Zei Mina toen ze me zo emotioneel zag. "Nee! Nee..". Zei ik meteen. "Bewaar hem.. bewaar hem met je leven. Sterker nog als ik een telefoon heb wil ik 'm van je hebben." Zei ik. Salima knikte. "Salima, ma denkt dat ik op vakantie ben, zeg hierover niks tegen haar". Zei ik. Salima knikte "Daar heb je goed aan gedaan, ma zou dit nooit kunnen verdragen". Zei ze. De hoofdstuk Farid had ik in Nederland achtergelaten. Ik had daar niets te zoeken meer. Het afgelopen jaar was een ware achtbaan vol verdriet, hoge emoties en vernederingen. Er was één persoon die ik ontzettend zou missen, en dat was Adam. Ik hoopte dat hij gelukkig was met die vrouw die ik wel vaker zag...

[Emiras]

Wat ik echt fijn vindt aan de verhalen van glossy is dat het altijd spannend is maar ze update ook heel veel. Is echt fijn als je vaak verder kan lezen, en echt lief van haar dat ze zo vaak schrijft. Iedereen heeft het druk en dit vergt best veel dicipline!


Ben helemaal ready voor het vervolg!

[pureglossy]

Ik legde mijn mobiel weg en keek naar het ding. Ik weet niet wat ik pakte maar ik flikkerde het zo hard tegen het aanrecht dat de rookmelder afging. Het ding piepte de hele ruimte bij elkaar en gauw klopte ik de batterijen eruit. Mourad had de tolk gesproken en heeft met Aya kort gesloten dat ze slachtoffer was van een vrouwenhandelaar. A, zo krijgt ze geen strafvervolging en B, zo mag ze, indien ze geldige papieren had terug komen naar Nederland. Het was een goede zet en hij geloofde haar. Hij geloofde haar.. op het moment dat ze iemand nodig had en bang was, was hij daar. Mourad en vooral ik waren dankbaar. Maar.. Aya is weg. Ze is weg. Het appartement tegenover mij was stil. De vrouw die een jaar geleden de gordijnen open deed met haar handen voor haar ogen is er niet meer. Ze is opgepakt en weg gemoffeld naar Marokko. Alsof het een doos sinaasappelen was. Hup sticker erop en inladen maar. Ik had er voor haar moeten zijn, nee niet een week geleden, maar in het begin al. Toen had ik haar moeten overtuigen dat ze bij mij veiliger was. Al was het tijdelijk totdat ze een andere onderkomen had.

Ik stond op van de barkruk en stak mijn handen in mijn zakken. Mourad zei dat hij voor nu niks kon doen. Het was al goed dat de tolk die reden had opgegeven en zo ervoor zorgde dat ze een straf had ontlopen. Maar ze moet bang zijn geweest. Ontzettend bang. Het advies wat ik van hem kreeg is dat ik het moest loslaten. Ik moest de situatie en haar loslaten. Of het me zou lukken wist ik niet, maar het zou verdomd moeilijk worden. Ze was introvert, sprak alleen wanneer het moest. Verdomme, ik miste haar gewoon. Na uren voor me hebben uitgestaard stond ik op en liep ik naar de badkamer. Ik zette het warme water aan en ontdeed me van mijn kleren. Was er toch iets meer dan het alleen zorgen maken om Aya? Had ik ergens iets van gevoelens gekregen voor haar? Waren het gevoelens uit medelijden? Ik plonste wat water in mijn gezicht en ging verder. Het waren gevoelens uit medelijden... iets anders kon het niet zijn.

Na een warme douche trok ik wat gemakkelijke kleding en maakte ik een kopje koffie. Ik pakte mijn laptop en werkte een aantal mails af. Prompt zag ik vanaf hier blauwe en rode zwaailichten en stond ik op. Twee politie auto's stonden voor het andere gebouw en ik was benieuwd wie ze dit keer mee zouden nemen. Een half uur later kwam hij eruit. Geboeid! Ik keek goed en zag net dat ze hem in de auto stopte. Zou het toch iets van gerechtigheid zijn?? Was Aya hier maar om het te zien.. ergens bij het zien van deze beelden had ik een bepaalde rust gevonden. Ik hoopte dat Aya herenigd was met haar familie en daar in vrede en geluk zou voortleven. Ik nam de beelden in me op en glimlachte, net goed voor je idioot..