ik kan geen woorden vinden om te vertellen hoe ik mij voel, de pijn die er door mij heen gaat..2 jaar nadat ik depressief was en ik weer de trigger krijg om terug te vallen.
terug vallen in een hel van een periode waarbij ik niets anders kon doen dan denken..
ik heb geen idee hoe ik mijn hoofd boven water kan houden, maar we doen het voor mama en oma..de twee belangrijkste mensen in mijn leven.
zo ik doe wat er verwacht wordt van mij want ik wil mensen niet teleurstellen.
we gaan door tot het einde..
nachten dat ik wakker lig en bid tot Allah subhana wa tala, de tranen die over mijn wangen stromen en de pijn in mijn hart die ik enkel rust geef door het gebed te verrichten.
ik sta op met tranen in mijn ogen, ik doe wat ik moet doen..en vlieg weer naar werk, waar allerlei mensen van alles willen van mij.
maar er wordt niet gevraagd wat ik wil of voel..hoofdpijn, wallen onder mijn ogen en ik straal niet meer..
overdag een masker op om mezelf sterk te houden, snachts komt alle ellende naar boven.
i cant imagine a day without feeling shit like this..
een langzame zelfmoord..een uitweg..een bevrijding..