De Alpha mannen zijn uitgestorven! zei een zuster die ik ken.
Ik wilde eigenlijk meegaan in haar retoriek, totdat ik een oude reactie van mezelf teruglas en dacht: 'maar zo zit het niet in elkaar'.
Het probleem was dat veel dames het gevoel hebben niet 'gevonden' te worden en met name een topic in deze rubriek had naar voren gebracht dat er genoeg mannen waren die zodanig waren getraumatiseerd door afwijzingen, dat ze geen zin meer hadden om een dame zomaar meer te benaderen (op straat bijvoorbeeld), bang voor nog eens een afwijzing.
Sommigen gingen zelfs zo ver dat ze de vrouwen vroegen zelf die eerste stap te zetten of hen ten huwelijk te vragen.
Daar sloegen de vrouwen dus stijl van achterover en reacties zoals:
"Ik moet maar gauw zelf een suikerkegel halen en langs zijn ouders'
en
"Nu hebben vrouwen officieel de taken van mannen overgenomen'
waren enkele van de vele teleurgestelde reacties van de vrouwen, waaronder ook bovenstaande uitspraak.
Maar is dat echt zo?
Zijn mannen niet mannelijk genoeg meer?
Durven ze de stoute schoentjes niet meer aan te trekken?
Moeten ze zich maar gaan 'vermannen' voordat de alpha vrouw de opmars maakt?
Wordt dit een gedwongen feminisme 2.0?
Toen bedacht ik me, dat er ook een andere kant aan dit verhaal kleeft.
Ik vroeg m'n man of hij mij op straat benaderd zou hebben, als hij me had gezien.
Voor de mensen die dat nog niet weten: we hebben elkaar via internet leren kennen.
(volgens hem ben ik de mooiste vrouw die hij kent, dus ik vroeg me af wat hij gedaan zou hebben)
Zijn antwoord was: "nee."
Ik: "Huh? Waarom niet dan?"
Hij: "Zit niet in mijn aard om zoiets te doen, ik zou nooit zomaar op een vrouw kunnen afstappen."
Was eerlijk gezegd best shocked toen hij dat zei.
Maar als ik erover nadacht, dan klopt het wel.
Mijn man is erg ingetogen en op zichzelf.
Hij is nog introverter dan ik zelf ben.
En terwijl we elkaar leerden kennen kwam ik erachter hoe vastbesloten hij was om mij verder te leren kennen en met mij te huwen (dat wist hij al best snel zei hij)
Heb hem zelf bijna afgewezen en zijn woorden maakten dat ik hem een kans gaf om elkaar verder te leren kennen. Zijn vastberadenheid en sterke wil waren, wat me ook in hem aantrokken.
En als jullie mij vandaag vragen of ik hem 'mannelijk' vind: helemaal. Heb helemaal niets op hem aan te merken.
Dus waar komt die discrepantie vandaan, denk ik dan?
Ik denk dat we als gemeenschap ten onrechte het afstappen op een vrouw linken aan 'mannelijkheid'.
Het heeft niets met mannelijkheid te maken.
Mannelijkheid houdt in dat een man zijn broek kan ophouden en verantwoordelijkheden kan dragen voor zijn gezin.
En nog veel andere dingen waar ik niet op kan komen.
Alleen waarom houden we geen rekening met de verschillende persoonlijkheden van mannen?
De ene is extravert, de ander introvert.
Moeten we iedereen over 1 kam scheren?
In plaats daarvan moeten we denk ik meer genade voor elkaar hebben. Met name van de kant van de vrouwen.
We kunnen zo ongenadig zijn en mannen langs een meetlat leggen, wat nergens op gebaseerd is.
We halen cultuur en islam door elkaar.
Nergens staat dat mannen de 1ste stap moeten zetten en de vrouw moet toekijken.
Als je echt sterk in je schoenen staat, kun je als vrouw OOK een man benaderen (mits hij een goede deen en achlaaq heeft, heb ik vandaag mogen leren).
Ik moest gelijk denken aan een zuster vroeger, die een hele tijd een broeder op het oog had.
Ze dropte hints en hij vatte het maar niet.
Toen had ze de stoute schoenen aangetrokken en hem met El3ied een pakketje met zelfgemaakte koekjes en een briefje voor hem achtergelaten in de gebedsruimte op school.
Kort erna zijn ze getrouwd, ma sha Allah.
Dus zo kan het ook dames.
Laten we niet te krampachtig vasthouden aan cultureel bepaalde idealen en meer kijken naar wat islamitisch gewoon geoorloofd is.
<3
Geplaatst door SDS 
