1. #796
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik liep te ijsberen als een gek en trommelde Faiza, mijn moeder en Jamila op. Gek genoeg kwamen ze alledrie tegelijk binnen. "Wat is er Naima. Yek labas?". Zei ma. Ik keek naar hun alledrie en wist niet hoe ik het over mijn lippen kon krijgen. Gauw liep ik naar de deur en sloot deze. "Ok, dit wordt serieus.." zei Faiza terwijl ze op mijn bed ging liggen. "Mama, ik ga je wat vertellen. Ik ga jullie alledrie wat vertellen, maar hoor me eerst aan". Zei ik. "Waga, waga.. zied jallah, brand los". Zei Jamila. Ik stond toen stil van het ge'ijsbeer en keek ze alledrie aan. "Zaterdag, aankomende zaterdag wordt mijn hand gevraagd!!". Zei ik. Faiza klauterde meteen van mijn bed af en jamila keek vol ongeloof. Mijn moeder hield zich even vast aan de deurklink. "Eh.. eh.. door Issam?". Zei ma. Ik verwachtte zo'n antwoord al. "Nee mama..". Toen ging bij Jamila het kwartje vallen en ze hield haar handen voor haar mond. Haar ogen werden vochtig. "Nee.. Naima.. meen je dat?". Zei ze. Ik knikte en mijn ogen werden ook vochtig. "Mag ik nu verdomme weten wie jou hand komt vragen??". Zei ma. We keken haar aan. "Rustig aan Hadja.. denk aan u woorden." Zei Faiza plagerig. Ik pakte de hand van mijn moeder. "Mama, het is iemand die ik ken. Ik had bij hem schoongemaakt thuis, hij heeft mij een keer werk aangeboden. Ma, luister eerst mijn verhaal af en zeg dan wat ok?". Ma ging op bed zitten en keek voor zich uit. Goed, ik zei alles. Over zijn pakket aan geschiedenis en dat hij een superleuke dochter heeft. Ik liet niets achter! Ik wilde dat ma alles over hem zou weten. Nadat ik klaar was zag ik faiza en jamila huilen. "Meskin.. ik krijg er kippenvel van". Zei Faiza. Ik knikte. "Samen zijn we zo sterk. Juist door alles wat we mee gemaakt hebben. Ik wil met hem trouwen mama." Zei ik. Ma keek me aan met vochtige ogen. Ze pakte mijn gezicht en hield het vast. "Mijn zegen heb je!". Zei ze hardop. Ik voelde mijn hart pompen en was zo opgelucht. Faiza en Jamila sprongen als kleine meisjes heen en weer. Ma stond op en liep naar de deur. "Ik ga hadj inlichten en.. voorbereidingen treffen". Zei ze met een glimlach.

    Ik schaamde me dood! Ik durfde mijn kamer niet uit en wist niet wat de reactie van pa was. Maar.. ik hoorde geklop tegen de avond. En inderdaad, zoals ik al dacht. Het was pa. Hij kwam naar binnen en keek me aan. "Mabrouk benti." Zei hij. Ik keek voorzichtig naar hem. Zijn dit de confrontatie zenuwen tussen vader en dochter wat andere meiden bedoelden als ze hun vader onder ogen kwamen? Ik werd rood. Bloedrood. "Zaterdag dus?". Zei pa. Ik knikte en zei ja. Hij kwam naar me toe lopen en ging voor me zitten. "Heeft hij een baan? Bid hij? Kan hij je onderhouden?". Van de zenuwen knikte ik alleen maar. Pa knikte en stond op. "Je hebt mijn zegen benti en hoe moeilijk ik dit ook zelf vind.. je zal altijd mijn kleine dochtertje blijven. Mijn kleine Nana". Zei hij. Ik keek naar hem en een traan gleed langs mijn wang. "Shokran papa.." zei ik. Hij glimlachte en liep de deur uit. Het voelde alsof je een steen van mijn schouders had weg gehaald. Ik haalde opgelucht adem en stond op. Ik keek in de spiegel en glimlachte. Het gaat eindelijk gebeuren. Hij en ik.

    Die zaterdag brak aan. Ik was vol van de zenuwen. Ma had haar zussen uitgenodigd voor het etentje, maar die weigerde omdat ze beiden zogenaamd ziek waren. Alleen hun mannen kwamen. Godzijdank! Ik had een witte caftan laten naaien en stak mijn haren losjes op. Ik bracht wat lichte make up aan en ziezo. Jamila en faiza waren bezig in de keuken en ineens kreeg ik een appje. Het was Rabia dat ze er met vijf minuten waren. Safi, ik deed het in mijn broek! Ik was op van de zenuwen. Hamid en Ilyas waren bezig met mijn vader en de kinderen liepen heen en weer door het ruime huis. En toen ging de bel...

    In één keer hoorde ik slaat oe slaam en ik kromp in elkaar. Ik keek in de spiegel en probeerde te glimlachen. Maar ik was op de van de zenuwen. Jamila tikte op de deur. "Jallah, wat doe je hier. Ze zijn er! En hoe!". Ik keek op en ging snel naar het raam. En toen zag ik hem staan. Hij droeg een grijze pantalon broek en een witte overhemd waarin zijn brede bovenlichaam goed naar voren kwam. Hij zag er woest aantrekkelijk uit en ik kreeg het er warm van. En toen zag ik haar. Esma met een grote bos bloemen die ze rechtop probeerde te houden. Ik moest zo hard lachen. Rabia en haar man stapte uit en ik zag dat mijn broers en pa al buiten stonden. En toen keek hij omhoog naar mij.. hij glimlachte en zwaaide voorzichtig. Ik zwaaide voorzichtig terug.

    Toen ze allemaal binnen waren deed ik het raampje dicht en toen viel mijn oog op hem. Issam die uit zijn raam keek naar onze huis en toen naar mij. Hij moet daar al die tijd hebben gestaan...

  2. #797
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Spannunnddddd

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #798
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up up

  4. #799
    Wandering Soul

    Reacties
    432
    20-01-2017

    Nee niet die Issam weer heh!!
    Don't fall in love with words.

  5. #800
    MVC Lid

    Reacties
    1.938
    21-06-2007

    Upp

  6. #801
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    nee geen Isam ze zijn nu vrienden?

  7. #802
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up up up

  8. #803
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Krijgen we vandaag een vervolg?
    Married and children!

  9. #804
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Krijgen we vandaag een vervolg?
    Ik ben bezig met een grote vervolg lieverd, het is nog niet af en ik plaats het morgen

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  10. #805
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Ik ben bezig met een grote vervolg lieverd, het is nog niet af en ik plaats het morgen
    طيب حبيبتي
    Married and children!

  11. #806
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Onze blikken kruiste elkaar en ik trok gauw de luikjes dicht. Waarom hij zo keek snapte ik niet. We hadden er nog pas geleden de hand op gegeven. "Even goede vrienden". Meende hij hier niets van?? Ik hoorde mijn naam en Jamila kwam naar binnen. "Naima.. dit is niet netjes.. kom nou mee". Zei ze. Ik knikte hevig en volgde haar. Ik hoorde luide stemmen vanuit de woonkamer en was ineens super zenuwachtig. Ik wist namelijk dat één van die personen daar mijn wederhelft zou worden binnenkort, mijn leven, mijn liefde, mijn... man. En dat niet alleen, ik zou een bonusmoeder zijn voor Esma. Ik hoopte en bad dat ze me zou accepteren. Dat ze de Nana zag van alweer twee jaar geleden of meer zelfs. Ik had dus alle redenen om zenuwachtig te zijn. De stappen naar de huiskamer werden zwaarder en ik werd zelfs misselijk. Jamila liep voor mij uit en even dacht ik dat ik door mijn knieën zou zakken.

    En toen liep ik door de welbekende boog waarachter de grote huiskamer zat. Ik liep en loop hier honderden keren doorheen. Dit keer was het anders. Alsof de volgende stap die ik zou zetten mijn toekomst zou verzegelen. Ik weet het niet, het was een gevoel die ik niet kan beschrijven. Dit gevoel was anders. Totaal anders. Een gevoel die ik nog nooit gevoeld had in mijn leven. Alsof het een nieuw begin was van mijn leven. Alsof alles wat er gebeurt was in mijn leven in één keer vergeten en vergeven is. Behalve mijn Adam. Die zal ik altijd blijven koesteren. No mather what. Ik liep de huiskamer in waar aan de ene kant de vrouwen zaten en de andere kant de mannen. Het werd in één klap stil. Naruurlijk waren het allemaal bekenden van mij, alleen dit keer leek het alsof ik een vreemde was voor al die bekenden. Ik zei selaam en kreeg her en der een selaam terug. Gauw ging ik naast Rabia zitten die meteen mijn hand vasthield en daarmee wilde zeggen dat het goed zou komen. We hadden amper tijd om elkaar te knuffelen na het weerzien. Ik hoorde de stemmen weer hun zaken hervatten en tilde mijn oogleden op richting zijn kant. Hij zag er van dichtbij oogverblindend uit. Hij keek naar me en glimlachte. Naast hem zat Esma en ze was druk bezig wat koekjes naar achteren werken. Youssef probeerde haar tegen te houden, maar ze trok zich er niets van aan. Ik moest van binnen lachen om haar actie. Ik keel naar Rabia die tegelijkertijd naar mij keek. "Echt een vreemde avond vind je niet?". Zei ze zachtjes. Ik moest glimlachen en knikte. "Echt heel appart, maar.. hamdoulah". Zei ik. Ze knikte. "Ik heb je gemist heks, we moeten teveel bijpraten". Zei ze. Ik keek naar haar buik die al aardig bol stond. "Hoe is het allemaal na aankomst gegaan?" Vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Rabia keek ondeugend. "Hij en Esma zijn per taxi door gereden naar Rabat, daar heeft hij een huis. De dag erna zijn we cadeaus gaan halen en geloof me hij wilde alles perfect hebben voor jou. Esma is echt een lieverdje. Het was heel bijzonder. Klinkt het gek als ik zeg dat ik altijd geweten heb dat jullie voor elkaar bestemd zijn geweest?". Zei Rabia. Ik moest lachen. "Nee.. eigenlijk niet". Zei ik. Ik keek hem aan en hij was druk in gesprek met Hamid en Ilyas en Ghalid die druk waren met verhalen over voetbal en noem maar op. Toen het stil was keek pa naar mij en moest ineens glimlachen. Ik wist wat het betekende en hij hief zijn handen op om surat El Fatiha op te zeggen. Daarmee was het bevestigd. Youssef en ik. Eindelijk. Hamdoulah. Ik voelde mijn ogen vochtig worden en ik stond op nadat iedereen weer druk bezig was met praten.

  12. #807
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik liep naar de keuken en ging op een krukje zitten. Langzaam begon ik te huilen. Dit keer niet van verdriet. Niet van boosheid, niet van angst.. nee.. het waren tranen van geluk. Dit gevoel was onbeschrijfelijk. Rabia kwam de keuken binnen en kwam naar me toe lopen en omhelsde mij. Ik keek haar aan. "Rabia.. ik weet niet hoe ik je moet bedanken. Dat je voor hem hebt klaar gestaan, dat je.. hem wilde helpen, dit alles.. je bent mijn zus. Ik hou van je Rabia." Ze kreeg tranen in haar ogen en huilde. "Dit is een mooi begin Naima. Dit gun ik je zo erg, liefde, een gezin.. hij, jij en Esma. Jullie zijn perfect bij elkaar. En.. natuurlijk doe ik alles voor je. Als er een persoon is die het verdient ben jij het wel! Ik zou dit voor geen goud willen missen." Zei ze. Ik huilde tranen van vreugde en hoorde de deur opengaan. Het was ma, Jamila en Faiza. "Wat een lekker ding zeg." Zei Faiza. We moesten allemaal lachen en mijn moeder gaf haar een por. "Kijk je uit dat Ilyas je niet hoort". Iedereen feliciteerde mij en ma werd emotioneel. "Mijn mooie dochter gaat trouwen. Ik ben zo blij voor jou! En dat meisje is zo schattig". Zei ze. Ik moest glimlachen. "SoebhanAllah, dat ik dan toch een gezin heb.. althans een soort van". Zei ik. Jamila keek me aan. "Allah is met de geduldigen schoonzus, en jij hebt zeker een geduld gehad!". Zei ze. Ik moest glimlachen en uiteindelijk gingen we het eten opdienen.

    Fez en Rabat zitten niet bepaald in elkaars buurt, mijn vader bood Youssef te blijven slapen aangezien hij toch al half part of the family is, maar Youssef sloeg beleefd af en had al iets geregeld. Later die avond belde hij me. "Ik kan niet wachten om samen te zijn en ik kan het eerlijk gezegd niet geloven dat dit gebeurt". Zei hij. "Ik ook Youssef.. hoe vind Esma het?". Zei ik. "Haha die zit vol suikers en zit te stuiteren hier. Ik eh.. heb met je vader overlegd over bepaalde zaken en.. de bruiloft". Zei hij. "Zaken?". Zei ik. "Ach.. mannen business" Zei hij plagerig. "Hmm begin je nu al?". Zei ik. Youssef moest lachen. "Naima.. ik ben Rabia en Ghalid voor het leven lang dankbaar. Wollah.. zonder hun.." zei hij en stopte met praten. "Ik weet het Youssef... ze zijn echt lief. Ook ik ben ze dankbaar." Zei ik. Het was even stil. "Naima?". Zei hij. "Ja Youssef." Zei ik. "Volgende week is de bruiloft gepland". Zei hij. Ik schrok me door en liet bijna de telefoon vallen. "Wat? Hoe? Waarom zo snel?". Zei ik. Youssef moest lachen. "Naima.. Waarom wachten? Het liefst had ik je vandaag meegenomen. Ik heb pas rust als ik je bij me heb, maar ik wil je alleen wat vragen". Zei hij. Ik was stil en wist amper te reageren. Volgende week?? Hoe moeten we dat doen? "Naima.. wil je in Marokko blijven of terug naar Nederland?". Zei hij ineens. Ik schrok. Het was iets waar ik amper stil bij zat! Hoe stom had ik kunnen zijn. "Ik.. heb daar amper over nagedacht.". Zei ik. "Dat weet ik Naima. Ik kan niet van je eisen dat je dit land verlaat voor mij. Maar.. ik wil Nederland verlaten voor jou. Als jij ook maar even twijfelt terug te gaan naar Nederland dan.. weet ik genoeg." Zei hij. "Wat bedoel je Youssef?". Zei ik. "Ik bedoel dat ik en Esma hier in Marokko zouden kunnen wonen. Voor jou en ik meen het Naima." Zei hij. Ik werd stil en liet bijna de telefoon vallen. Ik hoorde mijn moeder mij roepen tegelijkertijd. "Youssef.. ik moet ophangen sorry. Kan ik je morgen hierover bellen?". "Ja natuurlijk, denk er.. over na Naima. Ik hou van je". Zei hij. "Ik van jou en.. van Esmaatje ook." Zei ik. Ik hoorde hem glimlachen en hing op.

  13. #808
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Is this real?? Knijp me! Alsjeblieft!! Ik keek in de spiegel en praatte tegen mijzelf. Youssef en ik. Mijn droom die is uitgekomen. Ya Rabi, shokran voor dit allemaal! Vanwege het telefoontje van net en de vraag van Youssef was ik vergeten dat ma me riep. Gauw liep ik naar haar toe en liep de trap af. "Mama.. wat is er?". Zei ik. "Je vader vertelde me net dat volgende week al de bruiloft is??? 3azjieb wollah, zo snel???". Zei ze met een verbaaste blik. Ik moest lachen. "Mama, hij heeft een punt. Laten we nu eerlijk zijn, waarom uitstellen? En trouwens.. Youssef vroeg mij iets en ik sta nog steeds te trillen". Zei ik. Ma keek me aan. "Wat?". Ik vertelde ma alles en ma keek sip. "Ook ik heb daar amper bij stil gestaan. Wat ga je doen? Benti, doe wat je gelukkig maakt. Nederland of Marokko, wat je ook kiest, wij staan achter jou!". Zei ze. Ik glimlachte en kuste haar voorhoofd. "Hier vertrekken mama, en jullie achterlaten. Nee. Dat kan ik niet". Zei ik eerlijk. "Geloof me Naima, met ons komt het goed. Het gaat veel beter tussen jou vader en mij en we zijn hier gelukkiger. Maar.. we hebben onze tijd in Nederland gehad. Je bent nog in de bloei van je leven. Je kan een opleiding doen, carrière maken, je hebt praktisch een eigen gezin die ook daar hun verplichtingen hebben. Ik hoop dat je een verstandige keuze maakt lieve dochter. Eentje heb je al gemaakt en dat is trouwen met die aardige man. Je vader en je broers zijn al helemaal verkikkerd op hem." Zei ze. Ik glimlachte en ze legde haar hand op mijn wang. "Jij die zoveel ellende heeft meegemaakt. Zoveel beproevingen hebt ondervonden, en toch hier zo sterk staat voor mijn neus. Elk mens zou breken, en jij.. ik heb een sterke dochter en waar je ook bent of heen gaat, ik weet dat het in sha Allah goed komt met jou". Zei ma met vochtige ogen. Ik omhelsde haar en snoof die oude vertrouwde mama geur flink op.

    De volgende ochtend werd ik wakker en dit keer leek het alsof ik enkel maar hartjes zag. Ik had een appje van Youssef en opende het snel "Goedemorgen vrouwtje van me.. nog even en dan ben je van mij, love you" safi deze vlinders in mijn buik tierden en vlogen alle kanten op. Verliefd. Kapot verliefd was ik. Dat was ik al in Nederland, toen hij zijn rug omdraaide nadat ik zei dat ik geen kinderen kon krijgen. Dat gevoel heb ik een flinke dreun gegeven en zoveel mogelijk weg gestopt, maar nu fladerden het alle kanten op in mijn buik, mijn hart, mijn hoofd. Ik was helemaal in mijn hum en opende zingend de ramen en maakte fluitend mijn bed op. Ik appte hem daarna terug en ging de kamer uit om te douchen. Faiza en Jamila waren al op en op de hoogte dat de bruiloft al over een week was. Youssef zou veel regelen en had gelukkig hulp van zijn enige tante uit Frankrijk die vandaag zou overkomen met zijn nicht Nadia. Youssef had het al vaak over hen, maar ik heb ze nooit echt ontmoet. Dat gaat ook moelijk als ze in een ander land woonden. Buiten dat komen twee goede vrienden van hem overvliegen. De vader en twee zussen van Sabrine met wie Youssef goed contact heeft had hij al ingelicht. Ze hadden er vrede mee hamdoulah. De moeder van Sabrine is helaas kort na het overlijden van haar dochter overleden. Ineens besefte ik me iets. Het was jaren geleden dat Youssef naar Marokko was gekomen. De laatste keer was op de begrafenis van zijn vrouw. Hoe sterk en moedig is hij dat hij voor mij hier naar toe is gekomen? Pfff ik wilde hem nu enkel vasthouden en bedanken daarvoor. Het moet zeker moeilijk zijn geweest. Snel pakte ik mijn telefoon en appte wel honderd hartjes naar hem toe. Ik wist wel waarom. Ik glimlachte en ging daarna as usual bij de bakker brood halen. Ik trok me slippers aan en kwam Fatima tegen het lijf die vandaag zou vetrekken naar de stad waar ze naartoe getrouwd is. "Is alles goed Fatima?". Zei ik. Ze glimlachte en knikte. "Alle drukte is voorbij. En met jou?". Zei ze. Ik glimlachte en ze keek me aan. "Wat is er Naima?". Ik keek haar aan. "Ik had liever gewilde dat je nog een week langer zou blijven". Zei ik. Ze keek me vaag aan. "3lash? Yek labas?". Zei ze. "Volgende week is mijn bruiloft!". Zei ik. Fatima keek ineens haar ogen uit. "Wat?? En je hebt niks gezegd eh mosiba waga!". Ze klapte me plagerig met haar tas tegen me billen. Ik vertelde haar in korte lijnen alles en ze omhelsde me. "Ik ben zo blij voor je lieverd! Mabrouk! En ik kom zeker naar je bruiloft!". Zei ze. Ik gaf haar een afscheidskus en achter ons hoorde we een mannenstem. "Wie zijn bruiloft?". Fatima moest lachen en keek hem aan. Het was Issam. "Van Naima! Ze gaat volgende week trouwen!". Zei ze en liep weg toen haar man haar riep dat ze weg moesten. Issam keek me vreemd aan. "Is dat zo?". Zei hij. Ik glimlachte en knikte. "In sha Allah." Zei ik. "Wow.. ik.. kan het niet geloven". Zei hij. Ik keek hem aan. "Waarom?". Vroeg ik nieuwsgierig. "Nee.. nee.. ik bedoel zo snel?". Zei hij. Ik moest lachen. "Geloof me, ik vind het ook bizar.." zei ik. Issam zweeg en keek naar de grond. "Is het.. iemand die moet kennen?". Zei hij. Ik wist waar hij op doelde. Natuurlijk was hij op de hoogte van mijn verhalen toen ik die allemaal vertelde in het begin. Ik knikte daarom voorzichtig. "Ja.. waar ik toen gewerkt had.." zei ik. Hij trok zijn wenkbrauwen op en knikte. "Dus.. je had nog gevoelens voor hem?" Zei Issam. Ik keek hem aan. "Eh.. nee toen jij en ik samen waren niet Issam. Misschien wel ergens, maar ik wist het altijd goed te onderdrukken totdat het helemaal weg was. Ik zou je nooit bedonderen terwijl ik voor iemand nog gevoelens had." Zei ik. Issam knikte. "Ik geloof je hoor Naima. Je hoeft je niet te verantwoorden. Jij nooit. Ik wilde enkel de puzzel in elkaar zetten." Zei hij. Ik keek weg en forceerde een glimlach. Wat moet het boeien? We hebben toch geen gevoelens voor elkaar meer? Even goede vrienden toch? "Hoe.. hoe gaat het met Bilal, is hij al wat gewend?". Zei ik om maar een andere onderwerp aan te snijden. Issam knikte. "Beetje bij beetje.." zei hij. Ik glimlachte. "Morgen ga ik naar Mohammed en Gediza, ik wil ze wat geld geven. Alle jurken zijn verkocht hamdoulah." Zei ik. "Is dat een bevestiging dat je ook Marokko voorgoed verlaat?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Dat weet ik niet. Maar nee.. hij.. Youssef is bereidt hier in Marokko te willen wonen". Zei ik. Issam keek op. "Zo.. een man uit duizenden dus". Zei hij. Ik vond het een akward gesprek. "Ik ben je vergeten mabrouk te zeggen trouwens. Mabrouk". Zei hij. Ik knikte en bedankte. "Ik ga brood halen.." zei ik. "Oh ok.. prima." Zei hij. "Doe je moeder de groeten van mij." Zei ik snel. Ik liep meteen weg en voordat ik het wist werd ik aan mijn arm gegrepen... ik draaide me om en zag hem weer. Issam. "Naima.. ik kan dit niet. Ik hou van je! Hoe.. moet ik jou laten gaan? Al vanaf het moment dat ik je zag toen je weer in Marokko was.." zei hij. Ik rukte mijn arm weg en keek hem aan. "Dit is niet eerlijk Issam. Wat is er gebeurt met even goede vrienden??? Was dat gelogen?". Zei ik boos. Hij keek weg en verdrietig. "Naima. Ik hou van je! Doe het dan niks met je?? Ik wil jou en ik dacht.." zei hij. Ik sloot mijn ogen. "Wat dacht je Issam?". Zei ik rustig maar van binnen kon ik wel ontploffen! "Ik dacht dat je nog van me hield. Gevoelens had voor me.. hoe kan ik goede vrienden blijven als je letterlijk mijn leven gered hebt?". Zei hij. Ik zuchte en mijn hart ging als een malle tekeer. "Nee. Dit kan niet waar zijn." Zei ik en gilde ik. Een oude man mij meskin aan die net onder een boom wilde gaan zitten. Hij stond meteen op en vervolgde zijn reis. "Issam.. ik heb geen gevoelens meer voor jou." Zei ik eerlijk. Issam keek me aan en ineens knikte hij. "Ok.. ok.." zei hij alsof hij een spook zag. Ik keek hem aan en had echt medelijden met hem. Ik zette wat stappen opzij en ben toen maar zonder brood naar huis gegaan.

  14. #809
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis aangekomen hield ik mijn hart zowat vast. Hij tikte abnormaal en ik zweette als een gek. Mijn ogen werden vochtig en ik schudde enkel mijn hoofd. Dit kon niet waar zijn! Gisteren en vanochtend was ik zo happy en vrolijk en nu... ik zakte door mijn knieën en kreeg geen adem. Na een poosje ging ik de trap oplopen en liep ik de hal in. Ik keek gauw in de spiegel en fatsoeneerde mezelf. Snel liep ik naar mijn kamer en ging op het bed zitten. Dit kon hij niet menen. Hij had nog gevoelens voor mij. Ik sloot mijn ogen en ging liggen. Eén ding was zeker. Ik zou niet in Marokko blijven. Nee.. om Issam helemaal uit mijn hoofd te zetten moest ik ver weg zijn. Ik moest terug. Terug naar Nederland.

    Een week was omgevlogen. Ja, de woorden van Issam gingen bij mij door merg en been. Ik ontweek hem. Zelfs de luikjes hield ik bewust dicht. En als ik buiten was zorgde ik ervoor dat ik in gezelschap was. Met Youssef belde ik dagelijks, zelfs met Esma. Dat gaf mij weer kracht en alleen maar meer bevestiging dat ik bij hun moest zijn. Terug naar huis. Terug naar Nederland. Ma en pa had ik ingelicht en die wisten het diep van binnen wel. Sterker nog, ze wenste niet anders omdat ze juist bang waren dat ik me in Marokko zou vervelen. Oh pa en ma, jullie willen niet weten waarom ik echt vertrek bedacht ik me. Jullie hier zo achterlaten is een dolk in mijn hart. Achterlaten zou ik sowieso wel, enkel hun in de buurt hebben was fijn. Gediza en Mohammed heb ik persoonlijk uitgenodigd en gaf ze al het geld wat ik voor de jurken gekregen had. Ze wilden het niet aannemen, maar ik wist dat ze het nodig hadden. Het was niet veel, maar be3da iets.

  15. #810
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    En daar zat ik dan, kijkend in de spiegel. Naar mezelf. Ik herkende mezelf amper. Naar deze dag heb ik geleefd, gehuild, gedroomd. En nu kwam hij uit, ik verdiende deze dag. Ik heb ervoor gestreden als een echte strijder. Ma kwam naar binnen en keek me aan. En toen allemaal één voor één.. Jamila en Faiza, zelfs de zussen van ma waren nieuwsgierig. Wahiba wilde niet komen. Die had zogenaamd wat te doen. Nou, ze deed ons allen er een plezier mee! "Je straalt Naima.. pff ik moet huilen." Zei ma. Ik zag dat haar ogen vochtig werden. 'Hoor je dat? Ze zijn er". Zei Rabia die naar binnen vloog. We moesten allemaal lachen. Iedereen zag er perfect uit. Jurken, glitter, make up, allerlei soorten parfum geuren, iedereen geeft zich uitgeloofd voor vandaag. Voor mijn dag. Onze dag. Ik stond op en de bruidsjurk viel op zijn plaats. Ma begon alleen meer te huilen en ik pakte haar hand. Ik wenkte haar mee te lopen naar de huiskamer die al bomvol zat. Ik zag dat Fatima en haar moeder ontbraken. Ik wist al dat ze niet zouden komen omdat ze nog diep in de rouw om hun vader en man zaten. Het was logisch. Ik had ze alleen zo graag willen zien, want hierna ben ik weg. Youssef sprak ik over het feit dat ik toch in Nederland wilde wonen. Hij vroeg of ik zeker was en ik zei dat het zo was. Het feit dat hij voor mij in Marokko wilde wonen. Je hoorde de vrouwen slaat ie slaam zeggen en de dakka die een heuse feest neer zette buiten. Ik raakte wat zenuwachtig. Ik zat op het bankje die al prachtig gedecoreerd was en ging meteen zitten.

    En even later werden de geluiden harder en ik trilde. Een minuut of twee later kwam hij naar binnen. Verschrikkelijk netjes en hij zag er adembenemend uit. Van hoever ik van mijn sluier kon zien. Ik keek snel weg en hij kwam stap voor stap dichtbij. Hij tilde mijn sluier op en kuste mijn voorhoofd. "Goedemorgen liefje". Zei hij zachtjes. Ik moest glimlachen en een traan gleed langs mijn wang. Hij kwam naast me zitten en hield mijn had vast. Voor ons was het al volop feest. "Knijp me." Zei ik. Hij hoorde me niet en kwam dichtbij. "Wat?". "Knijp me". Zei ik nogmaals. Hij glimlachte en kneep iets harder in mijn hand. Ook hij was één en al zenuwen. "Waarom?". Fluisterde hij. "Nu weet ik dat ik echt niet droom". Zei ik. Hij keek me aan en glimlachte. "Je droomt niet. Dit is echt en.. je ziet er supermooi uit. Ik kan niet wachten om die jurk..." "Shhtt.." zei ik. Ik werd helemaal rood en tikte hem met mijn pump aan. "Je weet dat ik nog drie jurken moet aankleden?". Zei ik zachtjes. Youssef keek me aan. "Je maakt een grap!". Zei hij. Ik moest lachen en kneep in zijn hand. "Grapje.." zei ik. Hij haalde opgelucht adem. Ik wilde alleen in mijn bruidsjurk opgehaald worden en dan bij zijn tante die een mega grote huis had omkleden en genieten van een mooie avondje met iedereen. Zijn tante had werkelijk waar alles geregeld en ze had me al een paar dagen van te voren gebeld om alles te bespreken. Drie keer omkleden en als een porseleinen pop zitten? Nee, ik wilde van elke minuut genieten. Ik zag esma in de verte in haar prachtige jurkje. Ze keek nieuwsgierig naar me en rende opeens naar ons toe. "Ben jij Elsa van Frozen?". Zei ze schattig. Ik keek op en knikte. "Dan ben ik Olaf!". Zei ze. Ze ging naast me zitten en leunde iets tegen me aan. Ik hield nu al van haar. Ik zal haar elke minuut koesteren en doen alsof het mijn bloedeigen kind is...

    We stonden op en hielden elkaars hand vast. Samen liepen we door het huis naar de uitgang waar een menigte op ons stond te wachten. Ik keek naar de bekende en de onbekende gezichten die mee begonnen te feesten. Ik voelde een trillende hand op mijn schouder en keek in de ogen van mijn lieve vader. "Mijn Naima. Mijn Nana.." zei hij vol trots. Ik voelde een traan glijden en kuste zijn hand. En toen stapte ik in. Youssef hielp mij en een dame reikte mij het boeketje terug. "Selaam, ik ben Nadia. Je ziet er prachtig uit en welkom in de familie". Zei ze met een knipoog. Ik groette en bedankte haar. Ze had iets van Youssef. SoebhanAllah. Ik voelde ineens een hand op de mijne en keek in zijn helderblauwe ogen. "Had ik al gezegd dat je er prachtig uit ziet?". Zei hij. Ik moest lachen. "Als je het nog één keer zegt, ga ik naast mijn schoenen lopen". Zei ik. Hij moest lachen en sloot de deur. Ik keek uit het raam en zag hem toen staan. Issam. Hij had bilal aan zijn hand en het jongetje genoot van het feest. Issam keek me aan en ik naar hem. En toen glimlachte hij, alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij er vrede mee had. Ik glimlachte terug en op dat moment reed Youssef weg. Iedereen werd kleiner en kleiner. Ik sloot mijn ogen en keek naar hem. Mijn man. Youssef. De man van mijn dromen. Achter mij hoorde ik Esma liedjes zingen. Ik voelde een traan opkomen en nog één..

    Dit. Dit is wat ik altijd wilde. Geliefd worden. Bemind worden. Een gezin. Een kind. Een man die altijd voor mij klaar stond. Van mij hield in voor en tegenspoed. Hamdoulah Ya Rabi. Hamdoulah. Eindelijk kan ik zeggen dat ik écht gelukkig ben. Ik hou van je Youssef, met heel mijn hart. Vanaf de dag dat ik je zag, maakte je al iets los in mij. Was ik nieuwsgierig naar meer. Ik was je kwijt door keuzes die we samen hebben gemaakt in het leven. Nu heb ik je, en ik hou je vast. Ik hou je zo stevig vast dat het misschien wel pijn doet. Pijn omdat ik bang ben dat ik je zal verliezen. Jou en Esma. Ik hou van jullie. Met mijn hele hart. Always.

    "Gaat het?". Hoorde ik hem zeggen. "Of moet ik weer knijpen om te kijken of je niet droomt?". Zei hij. Ik lachte en keek hem aan. "Nee.. het gaat. Ik ben.. gelukkig." Zei ik. "Ik ook.." zei hij en keek me aan. "Ik ook.." hoorde we van achteren. We draaiden ons beiden om naar Esma en keken elkaar aan. We glimlachte en wisten genoeg. We zijn compleet Hamdoulah ❤