1. #781
    MVC Lid

    Reacties
    1.938
    21-06-2007

    Upppp

  2. #782
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Krijgen we vandaag nog een vervolg up up

  3. #783
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik ben ermee bezig lieverd en ik zal vervolgjes plaatsen niet alles in één keer

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  4. #784
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up up

  5. #785
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek naar de klok. Het was één uur in de nacht. "Naima??". Zei ik. Ze was stil, maar ik hoorde haar zwaar adem halen. "Je.. je had gewoon iets met haar terwijl je mij.." zei ze. Ze leek niet uit haar woorden te komen en eerlijk gezegd wist ik niet waar ze het over had. Het is dat ze mijn naam zei, anders had ik nog gedacht dat ze verkeerd verbonden was. "Naima? Wat??". Vroeg ik. Ik stapte uit bed en deed het kleine lichtje aan. "Dat wijf.. die zwanger van je is Youssef. Het is zeker 5 weken geleden of iets meer dat ik je toen zag bij die tankstation.. en al die tijd..". Wollah ik begreep er niks van. Ik deed het grote licht aan en ging even op een bankje zitten aan het einde van het bed. "Probeer even uit te leggen wat je bedoelt, want naima ik snap echt niet wat je bedoelt. Wollah.." zei ik maar. Het was stil. Maar toen begon ze. "Je houdt me voor de gek Youssef.." zei ze. Ik bleef zwijgen en sloot mijn ogen want nogmaals ik snapte er niets van. "Die dag toen ik je zag bij tankstation had je al iets met haar. Dat weet ik omdat ik die dag naar Rabia was geweest, mijn vriendin. Ik zat toevallig door de foto's te scrollen en die dag maakte ik foto's voor haar van de baby kamer. Het was precies 5.5 weken geleden. En je... vriendin of wat het ook is nu van je is officieel 5.5 weken zwanger. Alles klopt gewoon. Als je het nu maar toegeeft..". Hoorde ik haar zeggen. Ik slikte een paar keer en kreeg het benauwd. "Naima.. dat is onmogelijk. Plus ze is 7.5 weken. Dus zie je dat klopt niet..." zei ik. Ik hoorde Naima zuchten. "Youssef.. daar worden altijd standaard twee weken bij opgeteld. Officieel is ze 5.5 weken... dus dat betekend dat je het in die periode... met haar... nou je weet wat ik bedoel.." zei Naima. Ik fronste mijn wenkbrauwen. "Dat is onmogelijk.. Naima.. Waarom.. twijfel.." ik zweeg ineens en pakte mijn agenda. Ik zocht met mijn vinger het aantal weken terug. Ik was in België voor wat opdrachten.. drie dagen.. hoe.. en daarvoor.. ik snapte het niet. Van paniek hing ik op Naima en bladerde door mijn telefoon naar wat foto's en mailtjes om te kijken wat ik in die periode deed. Van 5 weken.. tot 6 weken terug.. 6,5.. ik opende mijn smsjes en scrolde naar de smsjes die ik had ontvangen van Mariam toen ze voor het laatst thuis kwam en we echt sex hebben gehad. Onze laatste keer. Dat was... nee. Nee... nee.. dat was acht weken terug!!! Hoe... wat... Naima appte mij of alles wel goed ging. Ik knipperde met mijn ogen en kreeg het Spaans benauwd. Wollah het werd ineens wit. Werd ik gek? Maakte Naima me gek? Waarom.. ik pakte nog een keer mijn agenda en het staat er toch echt! En de smsjes die ik soebhanAllah bewaard had bevestigde dat. Het kind kon onmogelijk van mij zijn! De puzzelstukjes begonnen in elkaar te vallen. Het klopt.. 7.5 weken minus de twee weken.. dit had ik toch als vader moeten weten? Dit had ik toch in de tijd van Sabrine en mijn overleden zoontje moeten weten??? Was ik zo dom?? Ik greep naar mijn borstkas en kreeg het benauwd.

    Na een paar tellen stond ik op. Dat is dus waarom de verloskundige het bijzonder vond dat het hartje al klopte. Ze was inderdaad 5.5 weken. Normaal moet het hartje pas tussen 6 en 7 weken slaan. Dit weet ik wel van Esma. Daar maakte Sabrine zich zo zorgen om. En het feit dat ze het ineens maar niks vond dat ik mee moest. Ik ging op het bed zitten weer en pakte mijn mobiel. Ik belde Naima en ze nam vrijwel direct op. "Je hebt gelijk. Je hebt gelijk Naima.." zei ik meteen. Het was even stil en ineens hoorde ik gesnik. "Sorry Youssef.. het spijt me zo. Je bent wel de laatste die dit verdiend. En je hebt je er misschien zelfs erg op verheugd. Het spijt me". Zei ze. Ik was sprakeloos. Ik was echt sprakeloos. "Wat ga je nu doen?". Vroeg ze. "Haar confronteren." Zei ik. Ik was boos! Ontzettend boos.. "

  6. #786
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Natuurlijk kon ik die nacht geen ene oog dicht goed. Had ik een bord voor me kop? Was ik zo achterlijk? Naima probeerde mij gerust te stellen, maar het lukte me niet. Als Naima me niet had gebeld en niet had geconfronteerd dan had ik dit waarschijnlijk nooit of in een later stadium pas geweten. En ze belde nog wel omdat ze dacht dat ik al iets met haar had! Tfoe, smerig wijf! Mij opzadelen met andersmans kind. Ik draaide me om in bed en na een uurtje viel ik in slaap. Letterlijk pas om vijf uur.. ik stond op nadat mijn wekker was gegaan en ging douchen en maakte Esma wakker voor school. Ik was zo woedend nog steeds en hoopte dat het een slechte droom was! Ik pakte meteen mijn mobiel en nadat ik Esma had afgezet appte ik Mariam direct. Natuurlijk wilde ze afspreken aangezien ik appte dat ik haar over dat trouwen voorstel wilde spreken. Ik reed langs een winkel waar ik mijn telefoon abonnement had afgesloten en sloot meteen een nieuw nummer af. Dat ten eerste! Ik had mijn werk gelaten voor wat het was en reed daarna direct door naar een parkje waar we in het begin meestal zaten. In de verte zag ik dat kreng al zitten en nog glimlachen ook naar mij. Ik parkeerde en stapte uit. Ik forceerde een glimlach en wist niet waar ik het geduld vandaan had om haar niet naar haar hals te vliegen. Maar ik dacht aan de wijze woorden van Naima. Althans ik probeerde het.

    "Hi! Jij bent vroeg.." zei ze met een glimlach. Ik keek haar enkel aan en ging naast haar op het bankje zitten. Er was geen mens te bekennen alleen zij en ik. Het was 10 uur in de ochtend. "Dus je wilde praten over wat ik laatst zei?". Zei ze naar me kijkend. Ze haalde een pluk uit haar gezicht en legde nog wel verdomme een hand op mijn knie. Ik keek ernaar en glimlachte niet gemeend. "Wil je alles? Toeters en bellen en dakka en 3amaria? Misschien een goeie band over laten komen vanuit Marokko? Stati? Tahour?". Zei ik. Ze keek me met grote ogen aan. "Haha, dus je vind het een goed idee? En eh.. nee liever alles snel. Ik hoef het niet zo uitgebreid hoor". Zei ze terwijl ze een stukje naar me toe schoof. Ik moest ineens hard lachen. Ze keek me vaag aan. "Wat is er zo grappig?". Zei ze. Ik keek haar aan en stond vrijwel direct op. Eén seconde langer naast haar zitten zorgde ervoor dat ik misselijk werd. "Schaam jij je niet?". Zei ik toen maar. Ze keek me raar aan. "Wat bedoel je?". Zei ze. Ik stak mijn handen in mijn zakken en balde mijn vuisten. Ze gaat ook nog in de ontkenningsfase! "Wat je daar draagt!! Wat je fucking daar draagt Mariam. En jij weet heel goed dat het niet van mij is!". Schreeuwde ik. Ze kromp ineen. "Natuurlijk is het van jou, hoe durf je!". Zei ze. Ik pakte haar arm vast. "7.5 weken geleden.. je bent officieel amper 6 weken. De laatste keer dat ik je thuis was bij mij, was 8 weken idioot! Dus lul maar niet en doe niet alsof!". Zei ik en ik liet haar los. Ze hield haar arm vast en of ze pijn had kon me echt geen mallemoer schelen. Ze keek weg en begon ineens te huilen. Mijn vermoedens en die van Naima werden bevestigd. Door haar gejank wist ik het meteen. Ik zou niet voor de tweede keer vader worden én het kind is dus niet van mij. Ik ging op de bank zitten en begroef mijn hoofd in mijn handen. Ze stond alleen te janken en kon niets zeggen. "Je wilde mij opzadelen met het kind van iemand anders?? Vuile trut dat je bent! Tfoe3liek!". Zei ik. "Waarom?? Waarom??". Zei ik. Ze keek weg. Ik schudde mijn hoofd en glimlachte. "Natuurlijk.. hoe dom kon ik zijn Mariam. Je dacht die domme Youssef stikt in het geld. Laat ik maar zeggen dat ik zwanger van hem ben en dan komt het financieel wel in orde, maar laat ik nog eens gek doen en hem vragen om met mij te trouwen. Dan zit ik helemaal gebeiteld. Je had het helemaal al uitgezocht. Walgelijk.. hoe kan je zo met jezelf leven?? Hoe!" Zei ik. Ze begon harder te janken en pakte haar tas. "Van wie is het???". Zei ik boos. Ze murmelde wat onverstaanbaars. "Hardop!". Zei ik. "Van iemand die ik kort ken. Van de club waar wij elkaar hadden ontmoet." Zei ze. Ik stond op en keek haar aan. "Weet hij dit?". Zei ik. Ze knikte hevig. "Hij zei dat ik het weg moest halen..". Ik keek weg en eigenlijk hoorde ik in de auto te stappen en weg te rijden. Ik had alle rechten om boos te zijn, maar haar zo zien staan.. "Mijn ouders worden woest..." zei ze. "En ik geef ze geen ongelijk.." zei ik. Ik haalde mijn handen door mijn haar en keek haar aan. "Heb je het nummer van die gast?". Zei ik. Ze schudde haar hoofd. "Alleen waar hij woont..". Zei ze. "Ok stap in". Zei ik. Ze keek me raar aan, maar stapte toch in. Ze vertelde me waar hij woonde aangezien ze hem een keer gevolgd was om het hem te vertellen. "Blijf hier in de auto.. ik kom zo. Weet je zeker nummer 451?". Zei ik. Ze knikte hevig. Ik stapte uit en wist niet wat ik zou doen, maar het kon me niet schelen. Het moest op de één of een andere manier opgelost kunnen worden. Ik belde aan en wachte voor de deur. Even later werd er open gedaan door een vrouw. Ze droeg een hoofddoek en bedekte gauw haar decolleté. In de verte van het huis zag ik een kindje in een wipstoeltje de plezier van haar leven hebben. "Hoi?". Zei ze. De vrouw glimlachte, maar was duidelijk in de war wat ik voor haar deur deed. Kennelijk was die viezerik gewoon dus al getrouwd en had zelfs een kind of kinderen. Tfoe, 3la zbel. "Sorry.. sorry.. ik dacht dat ik bij de goede voordeur stond. Ik had twee deuren naast moeten zijn." Zei en loog ik. "Oh maakt niet uit! Fijne dag". Zei ze. Ik glimlachte en draaide me om. Even later hoorde ik de voordeur dicht gaan en gauw liep ik naar de auto en trapte de gaspedaal in. "En?". Zei Naima. "Nummer 451? 100%?". Zei ik. "Ja.. echt. Ik heb hem gevolgd.." zei ze. "Nou.. voordat je met Jan en alleman het bed induikt is het misschien wel handig om meer informatie achter je bed tijgers te weten!" Zei ik. Ze keek me aan en vloekte binnensmonds. "Waar heb je het over? Doe niet zo schijnheilig! Alsof jij er niet op los wipt!". Zei ze. "Ja! Maar ik doe het niet met getrouwde vrouwen!". Gilde ik in de auto. Ze keek me aan. "Is hij.. is hij getrouwd??". Zei ze. Haar stem rilde en ze keek me angstig aan. "Ja! En heeft zelf kinderen.." zei ik toen maar. Ik zette de auto aan de kant want door alle hectiek en het nieuws die ik zelf amper nog verwerkt had, dat die kleine niet van mij, werd ik onderhand gek. We zwegen beiden. "Wat je wilde doen, is een rotstreek. Je wilde mij opzadelen met een kind van iemand anders. De echte vader van het kind is al getrouwd en heeft kinderen. Probeer niet in die gezin te komen, probeer niet dat stuk te maken Mariam." Zei ik. Ze keek me aan. "En dan? Hij neukt met vrouwen en heeft een gezin.. hoe eerlijk is dat? Nee.. dat dacht ik dus niet Youssef!". Zei ze. Ik keek weg en haalde mijn handen door het haar. "Weet je.. die vrouw die je toen op kantoor bij mij zag? Een dag ervoor heb ik haar ten huwelijk gevraagd.. ik kende haar al voor jou. Ze kan geen kinderen krijgen, weet je waarom?". Zei ik. Mariam keek me aan en schudde haar hoofd. "Ze is zodanig in elkaar geslagen dat ze haar eierstokken hebben moeten verwijderen. Daarvoor was ze zwanger en heeft ze het kindje met bijna zeven maanden verloren. Ze moest bevallen van een dood kind Mariam. Genadeslag kwam later, dat ze geen kinderen meer kon krijgen... kijk... kijk wat mensen meemaken. Kijk hoe gezegend jij eigenlijk nog bent. Ja, het is nu verrot. Je bent zwanger, je weet wie de vader is, maar die is getrouwd. Je hebt een fout gemaakt, maar wat wil je nu? Wil je nu naar hem toegaan en verhaal halen en eisen dat hij het maar accepteert? Wil je toch naar een kliniek om het weg te halen? Wil je naar je ouders en het zeggen? Wat je ook wil gaan doen.. ik sta achter je. Maar wees wel bewust Mariam is dat je nu een mensenleven in je hebt. Een zieltje die inderdaad op het verkeerde moment er is, maar waar menig vrouwen een moord voor willen plegen. En onthou, ook als alleenstaande moeder ben je sterk. En.. ondanks alles.. wil ik je helpen. Dat beloof ik je. Ik heb het gevoel alsof ik er toch bij betrokken ben. Op de één of andere manier. Dus wat je ook doet, ik sta achter je". Zei ik. Mariam keek me aan en was stil. Een traan ontglipte en ze veegde het gauw weg. "Ga erover nadenken.. doe geen gekke dingen waar je later spijt van zult krijgen". Zei ik. Ze knikte en stapte langzaam de auto uit. Ik sloot mijn ogen en twijfelde. "Wanneer heb je de volgende echo?" Zei ik. "Over één week.." zei ze. Ik knikte. "Ik ga met je mee ok?". Ze keek me aan en huilde. "Ik dacht dat je me zou vermoorden.. na alles wat ik flikte, loog en wilde doen". Zei ze. Ik keek haar aan. "Een hele wijze vrouw zei ooit tegen mij dat mensen een tweede kans verdienden. No mather what." Zei ik. Mariam knikte en liep weg. Ik sloot mijn ogen en haalde adem. Eigenlijk ook opgelucht adem. Hoe wreed het ook was allemaal. Het kind was niet van mij. Ik kon weer verder, zonder stress. Hamdoulah. Ik gaf gas en reed meteen naar huis. Morgen weer een dag om te werken. Nu heb ik al genoeg aan mijn hoofd om te verwerken...



  7. #787
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik hing op en bleef vol verbazing naar de telefoon kijken. Dit kon niet waar zijn.. dit kon gewoon niet! Ik zag dat mijn handen trilden en stopte ze gauw onder de dekens. Ik belde alleen om mijn boosheid even af te reageren. Ik dacht werkelijk waar dat hij met haar was in de periode dat we elkaar weer na lange tijd zagen. En eigenlijk, zou het me helemaal niet moeten boeien. Ik had dat hoofdstuk afgesloten, maar waar ik mee zat was het feit dat Youssef wist waarom ik naar Marokko ben gegaan. Omdat ik de leugens zat was en alles eromheen. Als hij mij dat kunstje zou hebben geflikt dat hij met haar was terwijl hij me zelfs die dag ernaar kuste dan.. was hij een verschrikkelijke persoon in mijn ogen. Maar daar klopte dus niets van. Zo is hij er gewoon achter gekomen dat ze hem juist bedonderde. Hoe kon ze die rot streek nou geleverd hebben? Als zij het niet was, dan.. dan.. waren we onze toekomst aan het regelen en onze bruiloft. Ik voelde mijn ogen prikken.

    Het is ironisch. Hier was het Issam waar het niet mee goed is gegaan en in Nederland is het Youssef. Het heeft gewoon niet zo mogen zijn besefte ik bij mezelf. Maar kijk wat voor moois er is gebeurt? Issam mag zijn zoon weer bij zich hebben. Youssef is erachter gekomen dat de baby van Mariam toch niet van hem is. En ik vond het zo vreselijk, want ergens verheugde hij zich weer op vader te worden. Arme man, was ik maar daar dan kon ik hem troosten. Ik voelde de gevoelens als vanouds voor hem op borrelen. Gevoelens die nooit echt weg zijn geweest. Gevoelens die ik probeerde de kop in te drukken, maar.. ik ze toch weer voelde. Het was jammer. Ik hoopte dat hij het netjes kon afsluiten met Mariam. Zoals ik het van hem vroeg. Het laatste dingetje van hij voor mij kon doen, mensen verdienen nu eenmaal een tweede kans. Precies wat ik tegen hem zei voordat hij ophing. En uiteindelijk ging ik slapen met een glimlach.

    De volgende ochtend was daar, ik had zoveel mogelijk jurken willen verkopen en ma begreep er niets van. Pa evenmin. Ik wilde niet zeggen dat ik het geld aan de verzorgers van Bilal wilde geven. Zij zouden dit niet snappen en ik wilde hun verhalen besparen. En hoe dan ook, ik had de skills onder de knie, de ervaring, jurken verhuren en verkopen kon altijd. Als ik deze aardige mensen maar hielp. "Naima.. zou je vier brood willen halen van de bakker?". Zei ma. Ik knikte en trok mijn slippers aan. Gauw liep ik naar de bakker waar ik bij toeval Fatima aantrof. "Selaam Fatima.." zei ik. Ze keek me aan en weer weg. Ik snapte het niet. "Wat is er Fatima? Heb ik iets verkeerds gedaan?". Zei ik verbaast. Ze keek me weer aan en ineens vloog ze me om mijn hals. Nu begreep ik er helemaal niks meer van! "Jij eigenwijze trut dat je bent! Pfff wij treffen het maar met zulke buren als jullie en met jou helemaal! Het is jammer dat pa Allahyarahmoe dit niet mee kon maken". Zei ze met vochtige ogen. Bij mij viel het kwartje eindelijk. "Issam heeft alles verteld dus.." zei ik. Fatima knikte. "Het is een wonder.. pa en ma en ook wij hebben bergen bewogen om hun over te halen Bilal bij ons te laten. Ik weet niet hoe het jou gelukt is maar.. het is een wonder!". Zei ze. Ik glimlachte enkel en werd rood. "Ze komen vanavond bij ons eten weet je dat?". Zei ik. Fatima knikte. "Klopt, wij zijn er dan ook. Je moeder is gisteren geweest om ons uit te nodigen. Eerlijk Naima.. we zijn kapot nerveus. Stel dat ze het toch niet willen? Of er loopt iets mis?". Zei ze. "Dan hebben we het in ieder geval geprobeerd. Hoe dan ook, het zijn en blijven de verzorgers van Bilal. Zij hebben hem en zijn moeder opgevangen op het moment dat niemand het wilde of kon." Zei ik. Fatima knikte. "Je hebt gelijk. Je bent.. een mooi mens wollah. Moge Allah jou ook belonen met prachtige kinderen". Ze kuste me op de wang en zei tot straks. Ik glimlachte en diep van binnen zei ik in sha Allah, ondanks dat ik wist dat het niet mogelijk was. Maar ergens vond ik het fijn dat ze dat zei.

    Die avond brak aan. Ma had couscous gemaakt en we hielpen haar allemaal. Ik had eindelijk Hamid gesproken en alles uitgelegd. "Ik schaam me dood.. wollah..". Zei hij. Faiza en Jamila legde ik ook alles uit en pa wist het van ma. Later die middag was hij naar me toe gekomen en vroeg waarom ik niet hulp had ingeroepen bij hem. Hij zat er echt mee dat zijn buurman en eigenlijk een goede vriend overleden is, zonder dat ze de strijdbijl hebben kunnen begraven. Met deze actie hoopte pa dat hij ergens vergeven wordt door de familie. Hij was trots op mij. De bel ging en de buren waren als eerst gekomen. Fatima en haar andere zus, Issam, de buurvrouw. En hoe wrang het ook is, normaal was de buurman er altijd bij, dit keer niet. En het zorgde voor de nodige tranen. Maar.. die waren voor korte duur hamdoulah. Want een half uurtje later belde de verzorgers Mohammed, Gediza aan met aan hun beide handen Bilal. We verwelkomden hen en ze waren erg verlegen en bescheiden. Bilal keek de huiskamer in en de familie van Issam werd emotioneel. Maar.. het was een prachtige avond. Een mooie avond om nooit te vergeten. Ma en de buurvrouw waren helemaal in hun eigen wereld met Gediza. Pa en Mohammed konden het meteen goed vinden en Issam kon zijn ogen niet van Bilal afhouden. Gelukkig waren daar Hamid en Ilyas om hem in te steunen. Veel spijt werd er gevoeld deze avond, verdriet maar ook dankbaarheid naar Allah en elkaar toe. Toen de avond naderde stond Mohammed op en wenkte Gediza op te staan. Haar ogen werden vochtig want het moment was aangebroken Bilal bij zijn echte vader te laten. En soebhanAllah, de kleine hummel gaf zijn verzorgers een stevige knuffel tot aan tranen toe en ging naast zijn oma zitten alsof hij daarmee wilde zeggen dat het goed was. De tranen vloeiden en dit moment was ontzettend emotioneel maar tegelijkertijd prachtig. Mohammed en Gediza liepen de deur uit zonder het kind dat ze jarenlang verzorgd hadden. Maar je zag en merkte en voelde gewoon dat ze er vrede mee hadden.. hamdoulah hoe sterk Allah hen harten maakte en het geduld gaf die ze nodig hebben en zeker nog nodig zullen hebben. Pa ging nog even praten met Mohammed en uiteindelijk gingen de buren ook naar huis. Vol lof en dankbaarheid naar ons en mij vooral toe. Ze hadden een vader, een echtgenoot, een opa verloren, maar ze hebben Bilal ervoor in de plek gekregen. Ik was ontzettend dankbaar dat ik kon helpen. Maar diep in mijn hart was ik Youssef dankbaar. Hij die mij moed insprak. Zonder hem...

  8. #788
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik was aan het wachten bij de zelfde praktijk als waar Mariam haar echo had laten maken. Ze was 10 minuten te laat en op een gegeven moment ging ik maar naar binnen. Vijf minuten later kwam ze naar binnen en keek me aan. "Heb je een ander nummer??" Zei ze. Ik knikte. Ze ging meteen naast me zitten en ik zag dat ze gehuild had. "Wat is er?". Vroeg ik. "Heb je het je.. ouders verteld?". Vroeg ik. Ze schudde haar hoofd. "Nee." Zei ze kortaf. "Probeerde je mij te bellen?". Zei ik toen maar. Ze knikte. "Waarover?". Zei ik. "Ik heb sinds de ochtend rare bloed verlies. Het is raar en het hoort eigenlijk niet." Zei ze. Ik keek haar aan en schrok. Tegelijkertijd werd haar naam geroepen en pakte ik haar hand. "Er is vast niks ok? Soms hoort dat erbij." Ze keek me aan met haar glazige ogen, maar was niet gerustgesteld. Mariam vertelde alles tegen de verloskundige en die wilde meteen kijken. Mariam trilde over haar hele lichaam en ik stond op en ging naast haar zitten. De verloskundige zag de foetus.. piepklein. Ze keek naar mariam en toen naar mij. "Het spijt me, ik zie geen hartactiviteit meer..". Zei ze. Ik keek naar haar en schrok. "Wat.. wat bedoel je?". Vroeg ik. "Het hartje moet gestopt zijn tussen de eerste echo en waarschijnlijk gisteren of eergisteren. Vandaar het bloedverlies. Je krijgt een miskraam. Het spijt me ongelooflijk voor jullie allebei." Zei ze. Mariam's ogen werden vochtig. "Dat je aan het bloeden bent betekend dat het proces al begonnen is maar als het toch langer duurt kun je een pil nemen dan versnelt het proces zich. Ik raad het je wel aan want dan kan je baarmoeder het vruchtje sneller loslaten en is de confrontatie minder." Zei de verloskundige. Ik keek naar Mariam die in tranen geroerd was. "Wil je dat?". Vroeg ik haar. Ze knikte en uiteindelijk stond ze op. De verloskundige schreef wat op en gaf het aan Mariam. "Dit is heel erg en het komt vaak voor. Vooral als dit jullie eerste kindje is. Nogmaals het spijt me met het verlies". Zei de verloskundige. Mariam wilde meskina al zeggen dat ik niet de vader ben maar ik kneep zachtjes in haar hand en bedankte de verloskundige. "Hartelijk dank voor de goede zorgen". Zei ik. Ze knikte en ik stond op. Buiten de deur begon Mariam hard te huilen. Ik keek haar aan en had het echt met haar te doen. Ik trok haar naar me toen en omhelsde haar. "Wil je mee naar huis?" Zei ik. Ze keek me aan en schudde haar hoofd. "Nee, ik heb je leven al tot een hel gemaakt en het feit dat je vandaag mee bent gegaan.. ik.. schaam me kapot met wat ik jou aan wilde doen.. wollah sorry Youssef." Zei ze. Ik knikte en hield haar weer even vast. "Lukt het zo verder dan?". Zei ik. Ze knikte en veegde haar tranen weg. "Dank je Youssef..". Zei ze. Ik glimlachte en keek haar na toen ze weg liep.

    Ik zuchte en stapte in. Even bleef ik in de auto zitten toen ik eindelijk wegreed. Ik keek op mijn horloge en het was half twee. Vandaag had ik voor de echo juist vrij genomen voor Mariam. Gewoonweg om haar te steunen en helpen, wist ik veel dat het op troosten uitliep. Meskina, hoe dan ook hopelijk is ze de volgende keer wel voorzichtiger met wat ze doet. Ik zette mijn auto in de garage en ging maar een kopje koffie drinken toen ik ineens mijn naam hoorde. Ik draaide me om en zag haar staan. "Senna??". Zei ik. Ze kwam naar me lopen en had een kinderwagen. "He! Lange tijd niet gezien." Zei ze. Ik trok mijn wenkbrauwen op en moest glimlachen. "Hoe is het?". Zei ze. Ik zei dat het goed ging en vroeg haar hoe het ging. "Goed, goed.." zei ze. Ik wenkte naar de kinderwagen. "Ze is vijf maandjes nu.." zei ze. Ik knikte en nam even een kijkje. "Ze heeft jou bolle wangen". Zei ik plagerig. "Haha.. zeg dat wel" Zei senna. "Ik moet je eigenlijk bedanken." Zei ik. Senna keek vreemd. "Hoezo? Waarom?". "Over die foto's die je me stuurde van Adil en Naima.." zei ik. Senna rolde met haar ogen. "Gaan we ouwe koeien uit de sloot halen Youssef?". Zei ze. "Nee.. nee.. ik meen het. Die Adil was een goede vriend van mij. Was. Ik heb hem opgezocht en hem helemaal de tering geslagen". Zei ik. Senna keek me aan. "Waarom?". Zei ze. Ik haalde mijn schouders op "Zomaar. Vond ik leuk". Zei ik. Senna fronste haar wenkbrauwen. "Ik begrijp het niet..". Zei ze. "Nee.. maar jij begrijpt veel niet.." zei ik. Ineens zag ik een andere bekende lopen en keek even goed. Dat was de vriendin van Naima! Weer iemand die zwanger was. Waarom zie ik ineens allemaal zwangere vrouwen! Ik wenste senna gedag die nog steeds met vraagtekens naar me keek en liep naar Rabia. "Hey!". Zei ik. Ze draaide zich om en wilde doorlopen. Uiteindelijk bleef ze toch staan. "Sorry.. Youssef.. ik eh heb je niets te zeggen." Zei ze. "Dat begrijp ik. Naima heeft je vast alles al verteld.." zei ik. Rabia knikte. "Heb je haar recent nog gesproken?". Zei ik. "Nee.. hoezo.." ineens ging er een telefoon over. Het was die van Rabia. "SoebhanAllah..dat is Naima. Ik moet deze opnemen". Zei ze. "Kun je daar alsjeblieft mee wachten? Ik wil je wat vragen." Zei ik. Rabia keek me vreemd aan. Nog iemand met vraagtekens. Uiteindelijk stopte ze de telefoon weg. "Ok.. wat is er?".

  9. #789
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel leesplezier lieve lezers! ❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  10. #790
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Veel leesplezier lieve lezers! ❤
    Thank youuu
    Married and children!

  11. #791
    MVC Lid

    Reacties
    1.938
    21-06-2007

    Dank je wel voor de mooie vervolgjes. Het is echt spannend hopelijk komen Naima en Youssef weer samen.

  12. #792
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Team Youssef up up

  13. #793
    Alhamdoulillah.

    Reacties
    378
    04-05-2012

    Up

  14. #794
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek naar hem. Het was onderhand een week geleden dat hij herenigd was met zijn zoontje. Hij zag er gelukkiger uit. Ondanks de pijn van het overleden van zijn vader. Maar het geluk zag hij in zijn zoontje die nog flink moest wennen aan deze man die zijn hand stevig vasthield. "Ik blijf Naima." Zei hij. Ik keek naar Bilal die bezig was een kaugombal uit een zakje te krijgen. "En je opleiding?". Zei ik. "Ik wist niet wat me bezielde. Ik had hem al opgegeven. Ik heb hier mijn rechten behaald. Ik moet tijd inhalen Naima. Dat brengt Canada me niet, hoe mooi het land ook is. Ik zou dit nooit voor geen goud willen missen". Zei hij terwijl hij naar Bilal keek. "Buiten dat, heb ik Mohammed en Gediza belooft dat Bilal vaak bij ze te brengen. Met gediza gaat het steeds slechter. Ik wil dat ze hem nog meemaakt zolang ze er is". Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. "Nu.. nu gedraag je je echt als een vader. Hou dat vast Issam." Zei ik. Hij glimlachte en keek me aan. "En jij?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Hoezo ik?". Hij lachte. "Wat zijn jou plannen, Nederland?". Zei hij. Ik moest glimlachen. "Weet je Issam, ik ga geen ja of nee meer zeggen. Telkens als ik dat juist zeg dat veranderd mijn hele schema". Zei ik. Issam lachte hard en pakte zijn zoontje op. "Ik kan je niet genoeg bedanken Naima. Mijn moeder.. ze is dol op jou! En mijn zussen... pff je bent het onderwerp van de dag. Elke dag". Zei hij. Ik werd een beetje rood. "Ben je me nou aan het versieren?". Zei ik. Hij werd rood en moest glimlachen. "Nee.. ik denk.." zei hij. "Wat denk je?". We zwegen allebei. We staken tegelijkertijd onze hand uit. "Goede vrienden voor altijd?". Zei ik. Issam knikte hevig. "Altijd!". Zei hij. Ik kneep in de wangetjes van Bilal en ze liepen naar huis. Vader en zoon, voor altijd herenigd..

    Mijn mobiel ging over en ik zag dat het Rabia was. "Naima.. naima.. wili wili.." Rabia was helemaal in paniek. Ik begreep er niks van. "Zeg me dat je nog wat voor hem voelt. Eh mosiba, jullie maken mij gek.. yarabi salama.." zei Rabia. Ik stond even stil en zei haar rustig te zijn. "Rabia er is toch niks met je baby?? Nu maak je me echt bang!!". Zei ik. Ik trilde van binnen en ging onder een boom zitten voordat ik nog om zou vallen. "Nee.. nee.. ok ik ga je uitleggen. Ik kwam hem tegen.. shit.. zijn naam hoe heet hij ook alweer.. oh ja oh ja.. Youssef!! Ik kwam hem tegen. Nee hij kwam mij tegen. Hij riep mij.. luister je Naima?". Zei ze. Ik zuchte. "Ja ik ben er nog, wat is er met hem?". "Naima. Hij wil je hand komen vragen, In Marokko. Ik zei dat ik naar Marokko zou vertrekken morgen en hij vroeg mij of ik hem kon helpen ergens. Hij heeft me alles verteld. Over die zwangere meisje en dat ze uiteindelijk een miskraam kreeg en dat het niet van hem is.." zei Rabia. "Ho.. wacht eens even. Wat?????????????????".

    "Dat meisje die gelogen had tegen hem, heeft een miskraam gekregen. Het kind is niet van hem. Jij wist het toch al? Alleen je had me niks verteld". Zei ze. "Eh ja, daarom belde ik je daarstraks maar je nam niet op. Ik wilde je alles vertellen. Maar wacht... hand vragen????". Zei ik. Rabia zweeg. "Hij wil je Naima. Hij houdt echt van jou. Als hij praat over jou wordt hij emotioneel. Hij kijkt gelukkig en straalt gewoon een kalmte uit.. wili wili.. straks hoort Ghalid mij denkt hij nog over wie heb je het..". Zei Rabia ineens heel zacht. Ik moest lachen maar een traan verzamelde zich in mijn ooghoek. "Ik heb dus gezegd dat ik hem wil helpen, wist ik veel dat hij hand vragen bedoelde. Hij zei.. ondanks dat je haar goede vriendin bent, ik heb weinig familie. De familie die ik heb woont in Frankrijk. En toen vroeg hij of ik met hem naar jullie wilde komen voor handvraging..." zei Rabia. Er viel een lange, enge doodse stilte. "Naima.. ik heb gezegd dat ik zou helpen. Want.. ik zie in zijn ogen dat hij een moord zou plegen voor jou. Hij.. heeft niet tegen je gelogen. Mariam heeft hem bedonderd. Zeg me alsjeblieft dat je iets voor hem voelt, zoniet dan zeg ik het persoonlijk tegen hem dat hij uit je leven moet verdwijnen." Zei ze. Ik was stil en ik rilde over mijn lichaam. In de verte zag ik mijn vader aan lopen met twee tassen vol boodschappen. Hij glimlachte en zwaaide even moeilijk met zijn hand. "Sta op, straks krijg je nog een zonnesteek benti!". Zei hij van ver. Ik glimlachte en kreeg ineens een vaag, maar fijn gevoel. SoebhanAllah. Ik stond op en liep naar pa met nog steeds Rabia aan de telefoon. "Wanneer willen jullie komen?". Zei ik. Ik hoorde een stilte en gesnik. "Waga3liek, met je jullie. Ik blijf je bonuszuster. Always." Zei Rabia. Ik moest glimlachen. "Dat weet ik moehakoes..". Zei ik plagerig. "Youssef vetrekt met ons dit weekend. Ik.. heb zijn nummer gegeven aan Ghalid. Ik heb alles thuis uitgelegd. Het eerste wat Ghalid zei, is dat jij de wereld verdiende... en toen werd ik boos en toen mocht hij op de bank slapen.". Zei Rabia. We lachten beide hard en ik pakte een tas aan van pa. "Tot zaterdag dan zus." Zei ze. "Tot zaterdag zus".

  15. #795
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Met bevende handen keek ik in de spiegel. Esma was over een half uur klaar en ik moest me even laten doordringen wat er zonet was gebeurt. Eén Mariam. Die hoofdstuk is eens en voor altijd afgesloten. En toen kwam ik Senna tegen, ach niks bijzonders. En toen.. Rabia? Het idee wat ik al maanden in mijn hoofd had, en dat was Naima om hand vragen legde ik voor aan haar. Ik was zenuwachtig en.. ik trok het gewoon niet. Gauw liep ik naar de keukenkast en haalde een suikerklontje uit het bakje. Precies wat ma me had geleerd als ik de zenuwen had. Als ik nu al een zenuwlijer ben hoe moet dat als ik Naima haar hand vraag? Iets wat ik sinds de handvraging van Sabrine niet heb gedaan. Ik liep automatisch naar mijn kamer en zocht naar het fotootje. Eindelijk, daar ben je. Ik sloot mijn ogen en glimlachte. "Je zwoer dat ik moest hertrouwen. Dat ik het moest doen voor onze dochter en zoon als jou iets overkwam. Ik lachte je uit en zei nog over mijn lijk dat ik dat zou doen. En nu..." ik sloot mijn ogen en stopte de foto in mijn portemonnee.

    Ik haalde Esma van school en thuis liet ik haar bij mij op de bank zitten. "Esma.. ik moet je wat vertellen." Begon ik. Ze keek me met grote ogen aan en speelde tegelijk met een pop. "Ken je.. Naima nog?". Zei ik. Ze schudde haar hoofd. "Nana? Ken je haar nog?". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Ja.." zei ze. Ik lachte maar werd tegelijkertijd emotioneel. Hoe moest je zo'n klein kind vertellen dat papa zou hertrouwen. Dat ze een andere vrouw in haar leven heeft? "Ga je met haar trouwen papa?". Zei ze. Ik schrok en keek haar aan. Wow. "Eh.. zou je dat willen?". Vroeg ik nieuwsgierig. Ze gniffelde ondeugend en ineens knikte ze. "Ze is lief en koopt veel ijsjes voor mij". Zei ze. Ik moest bijna janken van blijdschap. "Ga je met mij mee naar Marokko om het haar te vragen?". Zei ik. Esma keek me aan en rolde haar ogen. "Papa je bent bijna 100 jaar dat kun je toch zelf?".

    De volgende dag ben ik met Esma weer naar school gegaan. Ik had verlof voor haar aangevraagd en toen wist ik meteen dat het echte werk moest beginnen. Ik scrolde door de telefoon en belde de man van Rabia op. Hij nam op en was zeer amicaal en je kon merken dat hij down to earth was. Ik regelde twee tickets voor mij en Esma. Toen ik klaar was met hem te bellen, belde ik mijn nichtje op. "Hi Nadia." Zei ik. "He neef, labas?". Zei ze. Ik vertelde haar alles en ze kon wel janken. Mijn tante ook. Ik voelde me opgelucht en een glimlach krulde zich om mijn lippen. Het gaat gebeuren. Eindelijk.. maar eerst..

    Ik ging in de auto zitten en tikte haar nummer is. Een paar momenten later nam ze op. "Hoi Youssef". Zei ze. "Hi.. naima. Alles goed?". Ik hoorde haar zuchten. "Het gaat goed. Hamdoulah en met jou?". Vroeg ze. "Beter.. veel beter". Zei ik. "Ik ben gebeld door Rabia." Zei ze. Ik werd een beetje rood. "Ja.. dat is zo. Ik eh had haar gesproken." Zei ik. "Vast niet over hoe een kilo bananen kosten?". Zei ze. Ik moest lachen. "Ehm nou, het komt wel in die buurt". Grapte ik. Ik hoorde haar lachen en zag haar al helemaal voor me. "Naima.. ik.. wil verder gaan met jou met waar ik gebleven was voor alle hectiek. Het spijt me zo dat je die drama hebt meegemaakt. Ondanks dat je al zoveel meegemaakt hebt. Mariam heeft een miskraam gehad. Het bleek van een getrouwde man te zijn ook nog. Als jij het niet was Naima, dan zat ik waarschijnlijk mijn leven lang in de waan dat het van mij was. Mariam zou uit angst het nooit hebben toe gegeven. Ik ben je zo dankbaar." Zei ik. "Ik belde je totaal voor iets anders, het is rot dat ze het kwijt is, en hoe gek het ook uit mijn mond klinkt misschien was het beter voor haar geweest zo. Wat zou ze moeten doen Youssef? Haar ouders zouden haar wellicht echt iets aandoen. Ze moet dankbaar zijn dat je met haar nog bent geweest. Ik hoop dat dit een les voor haar is, en eerlijk gezegd ook voor jou". Zei Naima. Ik was even stil. "Nee, Naima. Ik.. ben stom geweest dat klopt. Het spijt me dat je dat moest weten. Dat ik überhaupt iemand had.." zei ik. "Nee, ik was niks van je Youssef. Ik ga je toch niet verbieden met wie je wel of niet om moet gaan?". Zei ze. "Dat klopt, alleen geloof je me als ik zeg dat je vanaf de eerste keer dat je naar Marokko bent gegaan ik geen seconde je uit mijn hoofd heb gezet? Het was afleiding en die afleiding had me de kop gekost. Ik.. hou van je Naima. Alleen met jou wil ik zijn. Alleen met jou wil ik elke ochtend wakker worden, slapen, reizen, koken, noem het maar op. Alleen met jou. Daarom.. wil ik je hand komen vragen met jou goedkeuring." Zei ik. Ik hoorde even niks. In de verte een klein gesnik. "Huil je Naima?". Zei ik. "Eh nee, nee het zijn de uien". Zei ze. We moesten beiden hard lachen. "Iets in mij zegt dat je al tickets gekocht hebt, is het niet waar?". Zei ze. Ik moest hard lachen. "Jij kent me gewoon te goed!". Zei ik. "Ik.. hou van jou Youssef". Zei ze. Mijn hart sloeg even over. Ik sloot mijn ogen en zag haar voor me staan. Die mooie lach, die amberkleurige ogen, die ondeugende blik die ze had, die bruine lokken langs haar gezicht.. "Ik kom je hand vragen Naima. We vertrekken vrijdag, morgen dus. Ik hou van jou en tot zaterdag". Zei ik. "Tot zaterdag Youssef, ik van jou".