Up up
Langzaam opende ik mij ogen. Ik probeerde ze nog wijder te krijgen, maar het lukte mij niet. Door een kiertje probeerde ik om mij heen te kijken. Mijn hoofd bonste als een gek, en alles deed zeer. Ik zie ineens een witte schim mijn kant op lopen. "Mevrouw. Hoort u mij?". Ik fronste mijn wenkbrauwen en knikte voorzichtig. "Prima, over tien minuten breng ik u naar de kamer". Zei ze. En weg was ze. Mijn lippen voelde droog aan en ik snakte naar water. Die tien minuten moeten wel snel zijn om gevlogen, want ze was terug met nog iemand en ze reden mij de kamer uit. Door alle licht kneep ik mijn ogen goed dicht en mijn handen gleden automatisch naar mijn buik. Ik schrok toen ik die dikke buik nergens meer voelde. En doordat ik schrok vlogen mijn ogen open. "Mijn baby!". Zei ik. De twee verpleegkundigen keken mij aan en reden mij een kamer in. "Waar is mijn baby?". Vroeg ik. Ik begon in paniek te raken en de woorden van de arts in de middag spookte door mijn hoofd. 50/50, complicaties.. waar is hij!
Een arts kwam naar binnen met een mapje en pakte er een stoel bij. "Mevrouw, de operatie is in ieder geval goed gegaan. De baby, een jongetje is eruit en ligt nu op de couveuse afdeling. Hij moet daar blijven want zijn couveuse ligt aan bepaalde apparaten. En nu u zoontje, het gaat niet zo goed met hem, maar dat is voor zijn doen vrij normaal. Zijn longetjes moeten nog goed ontwikkeld worden en zijn andere organen ook. Dus de aankomende weken is het cruciaal. Maar we houden hoop. Meer kan ik nu niet zeggen. Heeft u nog vragen?". Zei hij. Natuurlijk had ik vragen, wel 1001! Ik wilde zoveel vragen, maar door de medicatie en dit verslag was ik helemaal van mijn stuk gebracht. Het enige wat ik wilde is bij hem zijn. "Mag ik naar hem toe?" Smeekte ik zowat. De arts stond op en knikte naar één van de zuster. "Prima". Zei hij. De zuster reed mij in een rolstoel naar de couveuse afdeling. Ya rabi, mijn hart brak van het zien, van de kleine mini couveuses waar baby's zo klein als mijn hand in lagen. De zuster bracht mij naar binnen en ik was op van de zenuwen. Mijn hart tikte als een gek en ik was zo vreselijk bang hoe ik de kleine zou aantreffen. De zuster reed me een stukje verderop en voor mij was een couveuse die aan alle toeters en bellen van apparaten zat. Ik slikte een paar keer en de zuster legde een hand op mijn schouder. "Momentje". Ze liep voor mij en reed een couveuse mijn richting op. Toen ze uit beeld ging zag ik hem liggen. Mijn hart brak en ik begon te huilen. Tranen stroomde over mijn wangen en het hield niet op. "U mag hem aanraken door deze gaten. Hierin mag u de handen steken. Er zitten speciale handschoenen aan. Huid op huid contact is in dit stadium nog verboden." Zei ze. Ik keek haar aan en wilde hem alleen bij me houden en nooit loslaten. Hoe kan ik hem niet aanraken? Daar ligt mijn baby! Maar ik knikte zoals altijd en gewoonlijk braaf. Voorzichtig stak ik mijn handen door de gaten. Ik rilde en trilde helemaal. Ik was bang dat ik hem met een kleine aanraking al zou beschadigen of wat dan ook. Hij was zo klein, fragiel en zijn hartje sloeg zo snel. Zijn huid was dun waardoor je zowat alle aderen kon zien. Zijn vingertjes waren letterlijk kleine spelden. Mijn hart brak in duizend stukken. In zijn mondje had hij een slangetje wat ervoor zorgde dat ze zijn longetjes zuurstof kregen en zich zouden ontwikkelen. Ik raakte hem voorzichtig aan met één vinger en hij kroop langzaam in elkaar. "Hier is mama, lieverd. Hier ben ik". Zei ik zachtjes. Ik bleef zolang ik maar wilde van de zuster. De baby moest weer onderzocht worden en ik moest plaats maken. "Hij doet het goed". Zei de arts. "Elke dag is mooi meegenomen". Zei hij. "Misschien een gekke vraag, maar had u al een naam?". Vroeg de Arts. Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. Namen, ik kwam amper toe aan de baby uitzet laat staan een naam. "Adam". Zei ik ineens tegen de arts. De arts keek mij aan. "Zo dat is snel! Ik ga het meteen op de couveuse noteren." Knipoogde hij. Ik wist niet hoe ik op deze naam kwam. Uit het niets kwam het in mij op en zei ik het hardop. Adam.. mijn zoontje heet Adam herhaalde ik in gedachten.
De zuster reed me vervolgens terug naar de afdeling. "Mocht je weer naar je zoontje willen gaan, dan kan je altijd bellen. Goed?". Ik knikte en bedankte haar. Terug in de kamer was iedereen er. Mijn vader, broers, Rabia, mijn schoonzussen en zelfs.. mama. Iedereen kwam naar mij toe en omhelsde mij. "Hoeveel moet mijn kind nog meemaken?". Zei mijn vader met tranen in zijn ogen. Ik huilde in zijn armen. Mijn moeder kwam naar mij toe en voor de allereerste keer strekte ik mijn armen en wilde haar gewoon omhelzen. Zonder woorden, zonder ook maar iets te denken of zeggen. Uit alle narigheid is toch iets moois onstaan en dat moois ligt meskin nu te vechten voor zijn leven. Ik vertelde uiteindelijk iedereen wat de artsen zeiden. Iedereen was blij dat de baby er was, maar verdrietig en angstig om wat er nog komen zou. "Elke dag is mooi meegenomen". Zei de arts. "Zijn lot ligt in de handen van Allah". Zei ik vervolgens. Rabia kwam naast mij zitten en hield mijn hand vast. "Adam is een mooie naam, hoe kom je erop?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet.. het kwam ineens op en zei het gelijk voordat ik het zou vergeten". Zei ik. Rabia glimlachte en ineens hoorde we geklop op de deur. Hamid ging de deur open doen en toen verscheen hij. Youssef. Rabia keek mij aan en toen weer naar Youssef.
"Hi.. eh Selaam". Zei hij. Hamid groette hem. "Ik eh,.. ben Youssef en dit was nog van jou". Zei hij. Hij had de tassen bij zich die ik liet vallen op de grond. Ik keek hem aan. "Dank je wel..". Zei ik. Mijn vader keek hem aan en trok zijn wenkbrauwen op. "Eh papa,.. iedereen.. dit is Youssef hij heeft mij geholpen en de ambulance met nog iemand gebeld." Zei ik maar snel. Mijn vader zijn blik veranderde ineens in een vrolijkere gezicht. "Ah! Shokran shokran!". Hij stond op en groette hem. "Geen probleem hoor." Knikte hij. Mijn broers gaven hem een hand en hij liep weer naar buiten. Rabia keek me aan en wilde giechelen maar hield zich in. Mijn moeder kwam ook op het bed zitten en mijn broers en vader waren ook de deur uit. "Naima.. dit is niet het moment. Maar het spijt me. Het spijt mij van alles. Ik ben een slechte moeder geweest en wist niet wat mij bezielde." Zei ze huilend. Mijn moeder was flink afgevallen en ze had wallen onder haar ogen. Ik sloot mijn ogen en boog naar haar toe en omhelsde haar. Ze drukte zich tegen mij aan en kuste mijn voorhoofd. "Ik weet dat het tijd gaat kosten zodat je mijn vergeeft, maar als je weet dat ik sinds de dag dat je vertrok met spijt heb geleefd. Ik dacht als jullie samen zouden zijn je wellicht toch gelukkig zou zijn. Maar ik wist niet wat me bezielde. Ik was totaal de weg kwijt. Ik heb jou iets vreselijks aangedaan. Tegen je vader gelogen.. ik hoop dat jullie beiden en eigenlijk iedereen mij kunnen vergeven. En jij ook Rabia, ik heb mij vergist in jou". Zei ze. Rabia keek haar aan en knikte. Hoe kon mijn moeder verwachten dat ik ooit gelukkig zou kunnen zijn met mijn verkrachter? Ik beet op mijn lip om niets te zeggen..
Laat in de avond vertrok iedereen, alleen Rabia bleef nog. "Pff al die tassen.. wat wil je dat ik ermee doe?". Zei ze. Ik zuchte "Ze zijn sowieso veelste groot voor Adam" Zei ik. "Hij is letterlijk zo.." en ik maakte een gebaar met mijn handen. Rabia keek op. "Wow, in sha Allah komt het goed". Zei ze. Ze schudde de inhoud van de tassen op bed en ineens zat er een cadeautje bij. "Had jij die gekocht?". Zei Rabia. Ik keek naar het pakketje. "Eh nee.. waarom zou ik een cadeautje kopen?". Rabia pakte het en gaf het aan mij. Ik maakte het open en zag ineens een een klein rompertje met een rammelaar en een brief. Op het rompertje stond "best mom ever". Ik maak de brief open en zie een tekening staan met de naam van Esma. Mijn hart smolt gewoon. "Dit is zo liefff". Zei Rabia. Is dit van die Youssef? Zei ze. Ik knikte. "Ja, en zijn dochtertje heeft dit gemaakt". Zei ik. Rabia pakte de tekening en plakte het op de bord. "Superlief!". Ik pakte de kleren en begon een beetje bij beetje op te vouwen, zodat het weer mee kon naar huis. Ik hoopte en bad dat Adam het zou overleven. Rabia ging weg en beloofde morgen weer langs te komen. Ineens hoorde ik getik op de deur..
Youssef? Hij stak zijn hoofd door de deuropening. "Hii.. ik wachtte totdat de kust veilig was". Zei hij. Als ik geen pijn had zou ik bijna hard lachen om zijn actie. Hij pakte een stoel en ging bij me aan bed zitten. "Stel je voor dat je vader terug komt, of je broers". Plaagde Youssef. Ik moest ondanks alle narigheid lachen. "Dank je wel voor je cadeautje". Zei ik. Youssef keek me aan. Hij zag er weer verdomd goed uit. Zijn blauwe ogen fonkelde in het licht. "Geen dank, Esma was erg geschrokken en wilde weten of alles ok was. Ze heeft een cadeautje uitgezocht en een tekening gemaakt". Zei hij. Ik wees naar het bord. Youssef draaide zich om en glimlachte. "Dus hoe is het nu?". Vroeg Youssef. Ik vertelde hem alles. Van de dag dat ik zogenaamd naar Parijs zou gaan tot aan vandaag. Vandaag heeft hij deels zelf mogen meemaken.
Youssef stond op. Hij zuchte en was echt door het hele verhaal aangeslagen. "Wat een idioot! Een hond!". Zei hij. Youssef reageerde erg boos. Maar goed, helaas herinnerde hem dat aan zijn moeder ook. "Wees blij dat je van hem af bent, Naima." Zei hij. Ik slikte een paar keer. "Het is nu tussen hem en Allah. Ik heb een kind van hem Youssef. Op de één of andere manier zal hij nooit uit beeld zijn. Als ik naar Adam kijk zal ik altijd worden geconfronteerd worden met hem. De enige middel om het te laten rusten, is om hem te vergeven". Zei ik. Youssef keek mij aan. "Vergeven? Je bent gek!". Zei hij. Ik keek verbaast. Waarom maakte hij zich hier zo druk om? Ik probeerde van onderwerp te veranderen. "Eh.. waar is Esma?". Vroeg ik zachtjes. Youssef stond te leunen aan het kleine aanrechtje van de kamer met zijn handen in zijn zakken. Een pluk haar viel voor zijn ogen en hij zag er woest aantrekkelijk uit. Ik hoop maar dat het mijn hormonen zijn die opspeelde. Gek genoeg vond ik hem ineens super aantrekkelijk. "Hij heeft je zoveel misdaan, hij heeft je geslagen, ontvoerd, verkracht! En je laten zitten met een... kind". Zei Youssef ineens. Ik keek hem beduusd aan. Van onderwerp veranderen hielp dus niet, maar wat bezielde deze man toch! "Youssef, ik.. eh ben moe. Dank je wel voor het cadeautje en bedankt voor.. vandaag." Zei ik. Youssef keek op, "Eh ja.. ja sorry ik ga er ook vandaar. Ik moet morgen ook vroeg op. Eh.. nou tot ziens dan maar?". Zei hij. Ik knikte en forceerde een glimlach. Hij stak zijn hand in zijn jaszak en haalde er een kaartje uit. "Hier.. ik geloof dat je mijn nummer niet meer hebt. Als er wat is.. kan je mij altijd bellen". Zei hij. Ik nam het kaartje aan en bedankte vriendelijk. Hij ging weg en ik zuchte echt even diep.
Natuurlijk dacht ik aan Youssef. Maar meer in de zin dat hij zich zorgen zou hebben gemaakt en dat was ook logisch. De laatste keer dat ik hem zag was een emotionele rollercoaster. Had ik maar naar hem geluisterd. Hij wist immers van dichtbij hoe het was. Ik ging liggen en probeerde de slaap te vatten. Het lukte me niet. Ik moest steeds aan kleine Adam denken. 50/50.. het was nog maar de vraag of hij het zou halen. Ik bad voorzichtig in gedachten en maakte dua. Hem verliezen zou ik niet aankunnen. Niet na alles wat ik heb meegemaakt. Ik dacht aan mijn moeder. Ze had er oprecht spijt van. Vergeven komt wel, maar hoe het tussen mijn vader en moeder zou aflopen was nog maar de vraag. Automatisch dacht ik weer aan Youssef. Het was een toeval dat we elkaar zagen en al helemaal bizar dat het zo is verlopen. Ik viel eindelijk na lang piekeren in slaap. Automatisch legde ik mijn hand op mijn buik als dat ik afgelopen maanden deed.
De volgende ochtend had ik flinke verhoging. Ik voelde ontzettend moe aan en schrok toen ik mijn laken zag. Meteen piepte ik een zuster op en binnen een paar seconden was er een zuster gekomen. Ik wees naar mijn boezem die ineens het formaat hadden van een watermeloen! "Ik lek!". Zei ik. De zuster moest lachen en haalde laken weg. "Dat is normaal.. dat is melk en komt uit je melkklieren van je borsten." Zei ze. Ik voelde me ineens een koe. Natuurlijk zag ik mijn schoonzussen wel borstvoeding geven, maar zelf meemaken is een ander verhaal. "Ik voel me ook niet zo lekker..". Zei ik. De zuster meette mijn temperatuur op en die tikte 39.7 aan. "Je hebt inderdaad koorts. En als ik zo naar je borsten kijk gok ik een borstontsteking. Dat komt vaak voor als je je melkklieren te lang hun werk niet doen." Zei ze. "Hun werk niet doen?". Vroeg ik verbaast. "Eh ja, omdat je zoontje geen borstvoeding mag in dit stadium maar wel is geboren, gaat er automatisch een seintje naar je hypofyse, die regelt het hormoon van je borstvoeding bv. Vandaar dus.. maar ik ga de arts halen en die kan je verder informeren. Voor nu gaan we iets tegen de lekkages doen". Knipoogde ze. Ik keek naar de laken die dus vol moedermelk zat. Ineens ging de pieper over van de zuster. "Ik moet nu weg, ik ben zo terug". Zei ze gehaast. Ze rende de kamer uit en ik schrok. Er is toch niks met Adam??
Good morning lieverds! Vanavond zal ik nog een stuk plaatsen
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Yes pleasee!Geplaatst door pureglossy
Good morning lieverds! Vanavond zal ik nog een stuk plaatsen
Married and children!
Much ❤ for you all
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
6 maanden geleden
"Nou ga je me nog vertellen wat ze hier deed??". Ik keek naar Senna. "Waarom maak je je zo kwaad? Dat meisje kwam alleen haar laatste loon ophalen." Zei ik tegen Senna. Senna kwam dichtbij en ging voor mij op het bureau zitten. "Laatste loon?". Zei Senna. "Eh ja.. ze is gestopt met werken voor mij.. ons." Corrigeerde ik me snel. "Nou lekker dan, wie gaat dan schoonmaken?". Zei Senna ineens. Ik keek haar aan en moest een paar keer zuchten. "Moehim, waar heb ik je bezoek aan te danken?". Vroeg ik om snel van onderwerp te veranderen. "Oh ja, morgen wil ik graag uit eten. We hebben dat lang niet gedaan.. jij werkt zoveel, ik ook. Pleasseee". Senna keek me met twee betoverde ogen aan en ik kuste haar op haar wang. "Prima, en nu wegwezen want ik heb echt nog veel te doen..". Plaagde ik haar. Ze stond op en liep weg.
"Esma, schiet op lieverd. Je komt zo laat!". Ik zuchte en pakte mijn tas om naar werk te gaan. Ik heb sinds gisteren de hele tijd aan Naima gedacht. Ik maakte me erg zorgen om haar. "Papa.. ik ben klaar". Hoorde ik. Ik pakte haar handje en liep gauw de deur uit. "Eh Youssef.. denk je nog aan vanmiddag?". Zei Senna ineens voordat ik de deur uitging. "Eh vanmiddag.. ja.. uit eten?". Zei Senna. Ik keek op en knikte. Shit dat was ik helemaal vergeten. Ik sloot mijn ogen en dacht aan de kus van gisteren met Naima. Waarom deed ik dat nou! Dit was niet eerlijk tegenover Senna. Dit mocht nooit meer gebeuren! Gauw stapte ik in en zette ik Esma af. Werken ging moeizaam want ergens hoopte ik dat Naima toch het besluit had genomen niet te gaan. Ze zou mij in ieder geval bellen. Na werk racete ik naar huis en zag dat Senna al opgedoft was. "Eh.. ga je dat aandoen?". Vroeg ik haar voorzichtig. Ze had een jurkje aan die net over haar billen viel en een lage rug. "Eh ja.. is daar iets mis mee?". Zei ze. "Nou.. het is nogal bloot vind je niet?". Zei ik. Senna rolde met haar ogen en pakte haar jas. "Ouderwetse knol dat je bent. Ik voel me prima in deze outfit." Lachte ze. Ik schudde mijn hoofd en we gingen de deur uit nadat de oppas was gearriveerd.
Aan tafel in het restaurant was het doodstil. Senna genoot duidelijk van haar gevulde kip en ik prikte wat in een wortel. Mijn mobiel ging over en gauw zocht ik hem. In gedachten dacht ik al dat het Naima was, maar op het schermpje was iemand anders het. Ik zweeg en legde mijn mobiel weg. "Je hebt je eten amper aangeraakt. Gaat het wel?". Zei Senna. Ik keek haar aan. Moet ik gewoon niet eerlijk tegen haar zijn? "Ok nu is er echt wat... vertel." Zei Senna. Ik nam diep adem. "Naima.. die dame die bij ons schoonmaakte.." begon ik. "Ze.. ze zit in een ongelukkig huwelijk." Senna keek me vreemd aan. "Eh.. hoe weet je dit?". Zei ze. "Ze heeft het me zelf verteld en eigenlijk zag ik het ook aan haar.. jij niet?". Zei ik. Senna deed alsof ze aan het nadenken was. "Nou ze droeg wel elke dag hetzelfde bijna.. en.. die dag toen ik haar en die man zag, hij gaf haar een por in haar zij". Zei Senna. Ik keek op. "Dus hij heeft haar geslagen?". Vroeg ik. "Tjaaa het is maar wat je slaan noemt. Het was een duwtje dat ze sneller moest lopen ofzo.. weet ik veel. Waar maak je je druk om?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Senna.. ze wordt mishandeld door haar man. Die wondje op haar lip. Hij heeft het gedaan!". Zei ik. Senna merkte dat het me hoog zat. "Ok.. maar wat wil je nu hiermee zeggen?". Zei ze. "Niks.. Senna. Het is gewoon niet ok." Zei ik. Senna rolde met haar ogen en dat deed ze altijd als ze zich verveelde of tot een andere onderwerp wilde overgaan. "Ok, ik wil je wat vragen Youssef, vandaar dit etentje". Zei ze ineens met een glimlach. Ik keek op. "Ja..". Zei ik. "Nou Youssef, we hebben al een jaar iets met elkaar. Ik ben zelfs bij je ingetrokken. Maar is het niet tijd dat jij.. eh.. mij nou je weet wel!". Zei Senna. Ik keek haar verbaast aan. "Ja...?" Vroeg ik weer op de hoop iets meer los te krijgen. "Trouwen Youssef. Ik had gehoopt dat je één van deze dagen op je knieën zou gaan om mij te vragen...". Zei ze. Ik keek op en voelde letterlijk de wortel in mijn keel niet zakken. "Tr..trouwen??". Zei ik. Senna glimlachte en hield mijn hand vast. "Eh ja.. je denkt toch niet dat ik voor eeuwig "samen wil wonen" zonder een ring om mijn vinger?". Zei ze. Ik keek haar aan en propte gauw een stukje vlees in mijn mond zodat ik niks meer hoef te zeggen. Ik zag die blik in haar ogen. Ze was serieus. Bloed serieus!
"Eh weet je.. Senna. Ik weet dat het hoort en er zal een tijd komen..". Voordat ik überhaupt mijn zin kon afmaken onderbrak ze mij. "Meen je dit? Pff laat ook maar..". Zei ze geïrriteerd. "Hoe bedoel je laat ook maar?". Zei ik weer op mijn beurt. "Nou je gaat zeker zeggen dat het niet gaat doordat je vrouw is overleden.. etc etc". Zei Senna. Ik keek haar fel aan. "Wil jij mijn overleden vrouw met rust laten?". Zei ik. Ik stond op en vroeg naar de rekening. "Kom op, Youssef je weet dat ik het zo niet bedoel!". Zei ze. Ik zuchte en de ober kwam eraan. Hij presenteerde het bonnetje en ik gaf hem geld. Veelste veel, en ik wilde absoluut niet wachten op geld teruggave. "Hou maar". Knikte ik tegen de ober. De ober keek me beduusd aan en ik liep weg. Achter mij hoorde ik de hakken van Senna. "Youssef.. youssef.. wacht nou even!". Zei ze. Ik liep rechtstreeks naar de auto en een paar tellen later zaten we allebei in de auto. "Youssef, je kan echt hard zijn af en toe." Zei ze en ze sukkelde met de gordel. Ik keek haar aan en boog me over haar heen. Ik pakte de gordel en deed die om haar heen. Intussen drukte ik mijn lippen op die van haar. "Dat komt echt goed. Geef me de tijd". Zei ik. Senna glimlachte en kuste me hevig terug.
De weken erop waren zoals gewoonlijk. Werken, sporten, thuis komen, en ga zo maar door. Telkens keek ik op mijn telefoon of Naima had gebeld. Helemaal niks. Ik ben zelfs afgelopen week langs haar huis gereden. Ik bleef zelfs een uur wachten of ik iets zag of wat dan ook, maar nee.. helemaal niks. In mijn hoofd ging ik al uit van het ergste, maar aan de andere kant kon die gast ook totaal veranderd zijn. Hoe graag ik het ook wilde geloven, iets in mij wilde dat niet. Na een aantal weken zijn de zorgen beetje bij beetje verdwenen. Als er iets was zou ze mij zeker bellen toch? Of sms'en? Ik weet het niet. Het knaagde aan mij, maar door alle drukte en werk en het gezeur van Senna over trouwen liet ik het varen...
Nog een laatste stukje voor vandaag
Om mij heen stonden drie artsen. Drie mensen in lange doktersjassen. Ik keek naar mijn moeder en vader die huilden en naar mijn broers die de hele tijd hun hoofd schudde. Rabia.. hield mij vast. Ik kreeg al een aanval daarnet en toen nog één, daarna weer.. "Het spijt ons dit nieuws te moeten brengen. U zoontje had hepatitis B. Zijn lever was nog niet compleet ontwikkeld en met die ziekte erbij... is het uitzichtloos. Het spijt ons enorm. We hebben ons best gedaan." Zei één van de artsen. Ik hoorde hem praten, maar het ging er oor in oor uit. Ik was lam geslagen.. dood van binnen. Waarom hij? Waarom mijn kleine jongen? Mijn onschuldige lieve Adam. Ik begon te snikken en de tranen druppelden één voor één op het laken. Ik voelde de armen van mijn vader en moeder om mij heen. Rabia wende zich naar de arts. "Moet Naima niet onderzocht worden?". Vroeg ze. De arts keek haar aan. "We hebben al bloedmonsters genomen. We krijgen einde van de middag de uitslag. Nogmaals het spijt me, ik had liever beter nieuws willen brengen". Zei hij. Met z'n drieën liepen ze weg.
"Ik moet hem zien.. ik moet hem zien..". Zei ik. Ik trok alles eruit en probeerde uit bed te komen. Rabia hield mij vast en mijn ouders ook. "Ik wil nu naar hem toe!!". Een paar zusters kwamen naar binnen en de artsen kwamen terug. Gauw kreeg ik een spuitje en werd ik lamlendig en zwak. Ik huilde en werd zwakker en zwakker. Is dit wat Mouna bedoelde? Had ze mij echt behekst? "Ik hoop dat je nooit gelukkig wordt in je leven". Dit is het. Dit is wat ze bedoelt. Ik voelde mijn oogleden zwaar worden en viel in slaap....
"Naima.. ". Ik hoorde Rabia mijn naam zeggen. "Wordt wakker lieverd...". Zei ze snikkend. Ik opende mijn ogen en zag mijn vader en moeder huilen. "Benti, we hebben ervoor gezorgd dat er straks een djanazah is voor Adam. Hij zal hier worden begraven." Zei mijn vader. Ik opende mijn ogen. "Nee.. nee.. papa breng hem bij mij, alsjeblieft." Smeekte ik. Mijn vader kwam naar mij toe lopen. "Het is moeilijk en pijnlijk, maar lieverd dat is niet mogelijk. Alles is al in gang gezet". Zei hij. Ik huilde mijn ogen uit. "Alsjeblieft Naima.. nu wil je hem echt niet zo zien. Herinner hem toen je hem gisteren zag. Toen je zijn hartje zag kloppen en hij op elke aanraking reageerde.. als je hem nu ziet wordt je alleen maar meer en meer verdrietiger. Alsjeblieft..". Zei mijn moeder. Ik keek mijn moeder aan en wilde haar aanvallen. Zo woest was ik. Alles kwam door haar!! Als zij het niet geweest was, dan zou ik dit nooit mee hoeven maken! Dan zou ik nooit hier hebben gelegen. Mijn lieve Adam... hoe kan ik je nou nooit meer zien!! Ik snikte en kon niet meer stoppen. Ik voelde me verloren en hopeloos. Gedoemd om te mislukken, voor altijd.
Een arts kwam binnen lopen. "Mevrouw, kan ik u even alleen spreken?". Zei hij tegen mij. Hij keek rond in de kamer en mijn ouders begrepen de hint. "Ik blijf bij haar". Zei Rabia. "Dit is een prive kwestie". Zei de arts. Ik pakte de hand van Rabia. "Dokter, ze is momenteel niet voor rede vatbaar, ik wil en moet erbij zijn". Fluisterde Rabia tegen de arts. Hij knikte en iedereen ging de kamer uit. "Ok, we hebben de uitslagen binnen. We hebben uit het bloedonderzoek gehaald dat u hepatitis B had. En met had bedoel ik dat u nu genezen daarvan bent en voor het leven immuun bent. Heeft u geslachtsgemeenschap gehad tijdens u zwangerschap?" Zei de arts. Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. De arts trok zijn wenkbrauwen op. "Ik.. eh de allerlaatste keer moet de keer zijn dat ik van Adam zwanger ben geraakt..". Zei ik zachtjes. Ik wende mijn blik af. Om zo openlijk over sex te praten tegen een mannelijke arts was ik niet gewend. De arts knikte. "Dat is het vrijwel zeker dat het daardoor is gekomen. Op dat moment was u besmet met Hepatitis B. U zei dat uw man overleden is?". Vroeg de arts. Ik knikte. "Geen andere bedpartners?". Ik keek hem aan en schudde snel mijn hoofd. Waar had hij het over!? De arts knikte en trok zijn lippen in een verdrietige smiley. "Dan is het vrijwel zeker dat u man besmet was geraakt en het heeft overgedragen aan u, en u weer aan de baby. Wij zijn er ook achter gekomen namelijk dat, dat de reden is van de vroeggeboorte. Alleen u bent genezen hiervoor". Zei de arts. Ik keek hem met grote ogen aan. Hij legde het goed uit, maar geloof het of niet, ik wist amper wat Hepatitis was! Rabia leek mijn verbaaste blik op te merken. "Mag ik vragen wat dat nou precies is?". Zei ze. De arts keek ons beiden aan. "Hepatitis is een SOA. Sexueel overdraagbare aandoening. Je kan het via gemeenschap krijgen of via bloed. De meeste vorm die wij kennen in Nederland is via gemeenschap. Jou man.. had een SOA dus. En die heeft hij overdragen aan jou en jij weer aan de baby. Daar kan je niks aan doen als je het niet geweten hebt.." Zei de arts. Ik schudde mijn hoofd en het leek net alsof de arts het vroeg in plaats van uitlegde. "Nee.. nee.. ik wist niet dat ik het had. Ik wist helemaal niks.". De arts knikte. "Dat dacht ik al, het virus gaat via de bloedbaan door naar je lever. Voor nu, had de gynaecoloog het bloed niet geprikt bij de eerste afspraak?". Zei de arts. Ik dacht na.. "Nee.. mijn eerste afspraak was een maand geleden." Zei ik tegen de arts. De arts keek op. "Waarom toen pas?". Zei de arts. Rabia wende zich tot hem en vertelde in korte lijnen alles.. de arts keek ons met grote ogen aan. "Dit is bizar! Meisje toch..". Zei hij. Ik begon ineens te huilen. De puzzelstukjes vielen allemaal een beetje in elkaar. Natuurlijk ging Abdel de bloemetjes buiten zetten. Hij heeft mij daardoor gewoon besmet... Ik keek naar de arts. "Mag ik u wat vragen?". De arts keek me aan en knikte. "Stel.. dat ik eerder naar een gynaecoloog was geweest en bloed had laten prikken.. zou mijn zoontje nog geleefd hebben?". De arts keek me aan. "Ik ga heel eerlijk zijn, maar geef jezelf niet de schuld. Niet naar alle narigheid wat je hebt mee moeten maken. Als je meteen naar een gynaecoloog was gekomen dan hadden ze je wel kunnen helpen. Wellicht zou je de hele zwangerschap in het ziekenhuis hebben gelegen zodat we zeker weten alles in de gaten zouden houden. We zouden onderzoeken kunnen doen en zo beter geholpen hebben. Maar nogmaals geef jezelf niet de schuld hierom. Je hebt het al lastig genoeg. Ik wens je veel sterkte met dit verlies en kracht toe". Zei de arts en hij liep weg. Rabia knikte en ik keek voor mij uit. "Ik ben hem kwijt Rabia. Als ik misschien eerder...". Rabia keek me aan en onderbrak me. "Nee.. niet zo denken. Het had zo kunnen gaan. Maar artsen kunnen het ook mis hebben." Zei Rabia. Ik schudde mijn hoofd. Niemand kan mij van alles nog wijsmaken. Het enige wat ik weet is dat ik mijn baby kwijt was, en als ik mezelf eerder liet checken in plaats van maanden na aankomst verdrietig zijn op mijn kamer, dan.. dan had hij het zeker gered. In de hoek zag ik de tassen met opgevouwen kleertjes. Ik stond op en pakte een tas. Daaruit haalde ik een blauwig rompertje en hield het goed vast. Twee jaar lang heb ik alleen ellende, pijn, verdriet, verderf en dood gekend. Nu moet ik mijn zoontje begraven. Weduwe op mijn 20ste, kind begraven op mijn 20ste. Niks kon mij meer schelen. Niks meer...
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -