1. #211
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  2. #212
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Deel 2



    "Naima..". Ik sperde meteen mijn ogen open en keek om mij heen. Als een bezetene begon ik te voelen waar ik lag en toen ik mijn hand stootte tegen het nachtkastje, al drie dagen op rij wist ik het. Ik was veilig. Thuis. "Naima, benti.. je moet echt naar een psycholoog om erover te praten. Dit is al de zoveelste keer dat je een nachtmerrie hebt." Zei mijn vader vanuit de deuropening. Ik ging rechtop zitten en keek hem aan. "Ja papa, ik zal dat doen in sha Allah." Zei ik. Ik keek naar het oude vertrouwde, klokje op het nachtkastje en zag dat het al vijf uur in de middag was. Hoe lang heb ik al geslapen? Ik ging alleen een dutje doen. Drie uur lang lag ik voor pampus, maar met deze zwangerschap voelde ik nou eenmaal alsof alle energie eruit getrokken werd. "Ik heb gekookt, lasagne! Eh kom je zo?" Zei mijn vader opgewekt. Ik glimlachte en knikte.

    Met moeite stapte ik uit bed. Mijn buik was met zes maanden een flinke toeter geworden. In de loop van de tijd ben ik van deze buik gaan houden. Zodra we weer terug kwamen uit Marokko wilde ik een afspraak maken bij de huisarts. Ik moest willens en wetens erachter komen of ik wel überhaupt zwanger was. Maar toen ik de uitslag te horen kreeg van het bloedonderzoek, werd het realistisch. Ik was inderdaad zwanger. De moeder van Jamila, had al die tijd gelijk. En toen ik een echo liet maken hoever ik was had ze ook gelijk. Ik tikte al tegen de 2.5 maandjes aan. Maar toen op dat moment, kreeg ik een gek gevoel. Een sterk gevoel. De bange, zachte, ja-knikker die Naima was, veranderde in een tijgerin. Wat ik zag op de echo was.. van mij. Helemaal van mij. En ik moest ervoor zorgen. Ik moest ervoor zorgen dat niemand dat kleine garnaaltje pijn zou doen, als hoe mensen dat bij mij hebben gedaan. En al die vreselijke gedachten wat ik had in Marokko en zelfs bij terugkomst, zoals een abortus, die smelte als ijs voor de zon. Ik begon te huilen als een klein kind. En Rabia.. die week geen seconde van mij af. Een vriendin in hart en nieren. Ze had zo'n vreselijke spijt dat ze mij voorstelde aan Abdel. "Ik vergeef het mezelf nooit Naima. Wat jou keuze ook was geweest. Ik had jou nooit aan hem moeten voorstellen. Ik dacht dat hij een voorbeeldige man was.. en dan te bedenken dat ik zelf met die idioot wilde trouwen. Mezelf zelfs als tweede vrouw wilde op offeren, voor een monster!". Dat waren haar woorden. Ik stond rustig op en waggelde letterlijk naar het raam. Het was onderhand zes maanden geleden en er is een hoop gebeurt. Mijn moeder moest vertrekken van mijn vader. Uiteindelijk heeft mijn moeder hem alles verteld. Eerlijk gezegd kon ik haar zelfs ook niet aankijken. Mijn vader voelt zich nog steeds schuldig, dat hij niets gemerkt heeft. En dat merkte ik aan zijn houding. Hij deed letterlijk alles voor mij...

  3. #213
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Langzaam opende ik de ramen. Het was fris, maar heerlijk fris. Het was bijna lente. Ik trok mijn sloffen aan en liep de trap af naar de keuken. Mijn vader had zich uitgesloofd en ik hoorde de bel. "Wie zou dat zijn?". Vroeg papa. Ik keek op en haalde mijn schouders op. "Ik ga wel even kijken". Zei ik. Ik liep naar de voordeur en zag mijn broers Hamid en Ilyas met hun vrouwen en kinderen staan. Ik deed de deur open en de kinderen vlogen meteen naar mij toe. "Selaamoe'ailakom, Naima. Hoe voel je je?". Zei mijn broer Hamid. Ik knikte en zei wel dat het goed ging. Achteraf hoorde ze natuurlijk ook wat ik mee heb moeten maken. Ook hun hadden een schuld gevoel. Maar eigenlijk lag de schuld merendeels bij mezelf. Ik had weg moeten lopen. Ik had beter voor mijzelf moeten zorgen. Ik had.. zoveel meer moeten doen. Ik kon niet altijd de schuld bij mijn vader of broers, of schoonzussen leggen. Zelfs niet mijn moeder. Mijn moeder was blind. Blind voor de reactie van mijn vader. Maar zo zie je maar, als hij het toen wist, zou dit never nooit gebeurt zijn. "Ah marhba, marhba..". Zei mijn vader. "Als ik had geweten, dan had ik meer pasta gemaakt." Zei mijn vader. Mijn broers en schoonzussen lachte en kwamen aan tafel zitten. "Papa, we komen omdat we even met jou wilden praten. En Naima..". Zei Hamid. Mijn vader legde het mes neer waarmee hij de lasagne sneed. "Yek labas?". Vroeg pa. Hamid keek naar Ilyas. "Nee.. nee pa het gaat goed. Alleen.. het gaat om onze moeder. Wordt het niet tijd dat ze weer thuis komt?". Zei Hamid. Mijn vader keek naar hem. "Hamid, ik wil absoluut niets meer horen! Ik wil niets horen over je moeder". Zei hij. Hij stond op en legde het bestek neer en liep weg. Hamid zuchtte. "Ik snap het niet." Zei Ilyas. "Hij is echt koppig". Zei Hamid. Ik keek ze beiden aan. "Koppig? Koppig? Hij heeft gelijk. Hoe durven jullie dat tegen hem te zeggen?". Zei ik. "Naima, mijn moeder heeft ongelooflijk veel spijt van wat ze heeft aangedaan. Wollah, als we het wisten allemaal dan hadden we haar tegen gehouden. Ook wij zijn boos op haar. Nog steeds! Maar... het blijft onze moeder.. en dit is ook geen oplossing." Zei Hamid. Ik legde mijn bestek weg en stond op. "Als jullie haar kunnen vergeven, prima. Maar ik kan dat gewoon niet. Vooral al ik naar dit kijk". En ik wees naar mijn buik. "Hiermee wordt ik elke dag geconfronteerd. Ik weet niet hoe ik zal reageren als jullie neefje er straks echt is. Lijkt hij op hem? Neemt hij zijn karakter over? Wordt het ook een narcist?". Zei ik. Jamila kwam naar mij toe lopen. "Naima, dat zal hij nooit worden. Hij groeit op in een liefdevol gezin. Met de liefste tantes en ooms en opa.. en ook oma. Ik hoop dat je ooit een plekje in je hart zult vinden om je moeder te vergeven." Zei ze. Ik keek haar aan en zuchte. Vergeven? Mijn moeder? Ik denk het niet. Nooit.

    Die avond verliep sober en nadat iedereen uiteindelijk vertrok, na een mislukte verzoenpoging tussen mijn vader en moeder, liep ik naar de huiskamer waar mijn vader alleen zat. "Kun je dat nu geloven? Ze stuurt nu ook je broers om ons weer samen te laten komen. Ik hoef die vrouw nooit meer te zien". Zei mijn vader. Ik keek hem aan. Zijn woorden waren duidelijk, hard en.. begrijpelijk. Door haar ben ik toch in de situatie gekomen waarin ik nu zit. Ik sloot mijn ogen. "Pa.. dit is ook geen oplossing. Het doet mij pijn als ik jou zo zie. Mijn moeder.. mijn moeder was bang voor jou. Voor de reactie die je zou kunnen geven. Ik denk daarom dat ze tot die beslissing is gekomen." Zei ik. Ik twijfelde of ik deze woorden wel moest zeggen. Dit verdiende ze niet, maar leerde het geloof ons niet om te vergeven en te vergeten? Alhoewel dat laatste moeilijk zou worden, maar toch. Buiten dat maalde de woorden van Jamila door mijn hoofd. Yemma zou over drie maanden oma worden. Hoe moet dat dan? Mijn vader keek me aan. Hij legde de afstandsbediening weg. "Naima. Als jij je moeder kan vergeven, dan houdt ik je niet tegen. Ik kan dat niet. Niet na wat ik gezien en gehoord heb. Ze heeft mijn dochter verkocht aan de duivel. Ze had naar mij toe kunnen komen en de situatie kunnen uitleggen. Ik ben geen monster! Hoe durft ze te denken dat ik wreed zou reageren na.. na wat die duivel jou heeft aangedaan. Dat is geen respect wat ze heeft voor mij. Ik had het haar nog gevraagd "Hoe is het met Naima? Heb je haar al gesproken? "Waarom wilde zij zo snel trouwen? "Hoe is die familie?" Jou moeder wist altijd met een leugen eronderuit te komen. Totdat ik het zat was! Totdat ik een keer langs kwam en die duivel de deur open deed. Hij zei dat je wat boodschappen bent wezen doen en zijn moeder was heel gastvrij. Ik merkte gewoon niets! Als ik langer was gebleven.. of als ik wist dat er ook maar iets gebeurde wat niet ok was. Wollah.. dan had ik hem zelf allang vermoord." Zei mijn vader. Zijn ogen werden vochtig en ik liep naar hem toe. "Ok, prima papa. Je hebt gelijk. Maar ik hoop dat er een moment komt dat je het haar kunt vergeven." Zei ik. De blik van mijn vader veranderde snel in serieus en hij stond op. "Ik ga slapen. Morgen moet ik weer werken. Welterusten". Zei hij en weg was hij..

  4. #214
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek om me heen. Mijn moeder zou allang op haar vaste plekje op de bank zitten. Tv kijken, lachen en gieren met papa. Iets in mij begon haar te missen, al met al was het toch mijn moeder. En het maakte me enorm verdrietig dat het niet meer het oude wordt als dat het was. Ik stond op en ruimde de glazen op. Rabia belde mij nog even om morgen te gaan shoppen. Ik stemde ermee in en ging vroeg naar bed. In slaap vallen lukte mij niet. Ik liet het lichtje aanstaan. Voor mij zag ik steeds zijn gezicht. Zijn boze blik, maar ook het gehuil van mijn schoonmoeder die dag. Ik kon niet slapen. Ik kon het gewoon niet.

    Nadat ik na lang tobben en woelen in slaap viel, werd ik rond tien uur wakker. Pa is allang gaan werken en ik stond op en nam een douche. Ik keek naar mijn uitgestoken buik en porde erin. Ik zag mijn buik lichtjes bewegen. Dat doet het wel vaker. Het was een grappig gezicht en ik moest er altijd wel om glimlachen. Ik trok een jeans aan, maar voordat ik hem nog omhoog kon trekken vloog er een knoop tegen de deur. Ik zuchte en pakte een dikke legging. Rabia toeterde om te laten weten dat ze er was. Zo gauw ik kon liep ik naar buiten en stapte ik in. Ik groette haar en ze keek me aan. "Je hebt een zwangerschapgloed. Men je straalt helemaal!". Zei ze. "Yeah right Rabia..". Zei ik rollend met mij ogen. Rabia lachte en keek me aan. "Men wat heb ik jou gemist... vertel trouwens.. je moeder? Komt dat ooit goed tussen je ouders?". Vroeg Rabia. Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet, dat komt nooit goed". Zei ik. Rabia keek me aan. "En tussen jou en je moeder?". Vroeg ze. Ik zuchte. "Zou jij je moeder het vergeven als ze dat bij jou had gedaan". Vroeg ik. Rabia keek weer naar de weg. "Oh hell no. Als ik hetzelfde zou meemaken als wat jij hebt moeten doorstaan.. sorry dan zou ik haar amper moeder noemen. Maar goed... het is en blijft je moeder. Je moeder, je moeder, je moeder... en dan pas je vader. Weet je nog met onze Koran lessen en onze leraar? Die hamerde daar altijd op..". Zei Rabia. Ik keek haar aan. Jazeker die momenten toen alles nog ok was herinner ik mij zeker goed.

    We stapten uit de auto en liepen meteen naar een restaurant. "Ok, eerst gaan we wat eten, en dan shoppen voor die kleine aardappel daar in je buik". Zei Rabia plagerig. Ik lachte hard en liep achter haar aan. We namen wat te eten en daarna liepen we naar wat winkels om te shoppen. Ineens sloeg mijn hart duizend slagen per minuut en viel ik bijna flauw. "Naima.. gaat het?" Zei ze. Hij. Youssef. "Hij.. hij.. mag me niet zien!". Gauw liep ik een random winkel in en Rabia volgde mij. "Waar heb je het over? Wie is hij??". Zei ze totaal verward. Ik probeerde tussen de kleding rekken te kijken en zag hem staan met Esma aan zijn hand. Ze giechelde en was speels. Ik glimlachte bij het zien van haar ondeugende gezichtje. "Naima.. what the hell, ga je me nog vertellen wie dat is?". Zei Rabia ongeduldig. Ik keek haar aan. "Dat is.. Youssef. En zijn dochtertje Esma. Ik heb bij hem schoongemaakt. Ik moest van Abdel werk hebben om mee te helpen met de inkomsten. En zo kwam ik bij hem terrecht. Hij.. hij wist ook dat er iets vaags tussen mij en Abdel speelde." Zei ik. Rabia keek me aan. "Wow. Dat is wat. En hij is nog knap ook. Is hij vrijgezel?". Vroeg Rabia. Ik keek haar aan. "Als Ghalid je hoort...". Zei ik plagerig. Yep, Rabia is twee maanden terug verloofd met Ghalid. Toevallig een oud leerling van onze school die twee klassen hoger zat. Ik knipoogde naar haar en walste voorzichtig tussen de kledingrekken naar buiten. Eindelijk hij is weg..

    "Naima...???". Ik stond stokstijf toen ik zijn stem hoorde. Ik draaide me om en dacht dat hij al weg was. Ik keek in zijn diepblauwe ogen die vervolgens weer naar mijn dikke toeter keken!! ..

  5. #215
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel lees plezier

    Waar zijn mijn fans??????

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  6. #216

  7. #217
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up uo

  8. #218
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  9. #219
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  10. #220
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima..". Klonk hij weer. Zijn ogen bleven gebrand op mijn dikke buik en voor even dacht ik dat hij er met afkeur naar keek. Esma keek mij aan en ze probeerde waarschijnlijk erachter te komen wie ik was. Zo lang was het toch niet geleden? "Eh. Hi Youssef." Antwoorde ik kortaf. Rabia stak een hand uit. "Hi, ik ben Rabia. Een vriendin van Naima". Youssef keek haar aan en ik wist dat rabia dat express deed. Zo wende hij zijn blik af van mijn behoorlijke toeter. "Aangenaam.. ik eh ben Youssef". Hij gaf haar een hand. "Nana??". Zei Esma ineens. En voordat ik het wist snelde ze zich naar mij toe en gaf me een knuffel. "Ik dacht dat je mij vergeten was". Zei ik tegen haar. Ze keek omhoog en porde in mijn buik. "Zit hier een baby in?". Ik keek haar aan een knikte. "Ja, dat klopt". Zei ik. Haar ogen werden supergroot alsof ze iets wonderbaarlijks had aangeraakt. "Papa mag ik ook een baby?". Zei ze tegen Youssef. Youssef forceerde een glimlach en pakte Esma's hand. "Eh, wij moeten alweer gaan. Leuk om je eh gezien te hebben Naima." Zei hij. Ik keek hem aan en hij liep weg met Esma. Esma draaide zich om en zwaaide met haar handje. Ik zwaaide terug en kon tegelijk zo door de grond zakken. "Jeetje, wat een zakelijke typetje is dat. Hij vroeg niet eens hoe het gaat met je." Zei Rabia. Ik haalde mijn schouders op en bleef hem maar voor mijn gedachten halen. Waarom.. reageerde hij zo? Pfff wie hield ik voor de gek? Ik moest me in zijn schoenen verplaatsen. Eerst komt hij erachter dat ik in een ongelukkig huwelijk zit, dan ben ik een lange tijd spoorloos en nu hij me ziet, ben ik rond en waggel ik als een eend. "Ohh shiittt Ghalid appt me net, ik moet weg Naima. Hij wil de trouwdatum bespreken. Pff helemaal vergeten." Zei Rabia paniekerig. "Ok, is goed. Ga maar. Ik red me wel joh. Ik ga even nog iets kijken en dan naar huis. We bellen ok?". Zei ik. Rabia gaf me een knuffel en was weg. Ik had twee tassen vol baby kleertjes. Het was niet alsof ik er zin in had om überhaupt baby spullen te shoppen, maar het moest maar.

    Nadat ik nog een winkel had bezocht ben ik meteen naar huis gelopen. Ik trok het niet meer. Deze zwangerschap speelde mij parten en ik miste zelfs mijn moeder die me vast zou vertellen wat ik tegen alle kwalen zou moeten doen. Maar goed, de laatste keer dat ik iets aannam van mama belande ik in die horrorhuis. Ik zuchte en een jongen kwam per ongeluk hard tegen mij aan. "Hey kijk uit joh!". Zei ik. De jongen draaide zich om en mijn ogen werden groot. "Malik!!". Zei ik. Malik kwam naar me toe lopen en gaf mij een stevige knuffel. "Ik heb jou zo lang niet gezien..". Zei ik. Malik zuchte en knikte. "Sorry voor daarnet, ik heb eigenlijk haast vandaar." Zei hij. "Oh ok.. ik.. eh hoe gaat het met je?". Zei ik. "Hamdoulilah! Het gaat goed. Maar.. hoe is het met jou? Ik heb het gehoord allemaal van mijn broertjes." Zei hij met een sip gezicht. "Het gaat." Zei ik. "Dat is.. mijn nichtje of neefje?". Zei hij terwijl hij naar mijn buik wees. "Eh je neefje..". Zei ik. Hij glimlachte. "Mijn vrouw verwacht onze dochtertje letterlijk nu". Zei hij. Ik keek op. "Eh nu??". Zei ik. "Ja haha ze ligt nu in het ziekenhuis en haar bevalling is begonnen. Daarom had ik zo'n haast." Zei hij. Ik glimlachte, "Ga maar gauw dan. Ik ben blij dat ik je gezien heb. En mabrouk met jullie dochtertje". Zei ik. Malik legde zijn hand op mijn schouder. "Je hebt mijn nummer nog?". Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Oh.. hier heb je mijn visitekaartje. Bel mij alsjeblieft, dan kan je een keer bij ons langskomen. En Naima.. het spijt mij van alles. Ik voel me ontzettend schuldig dat ik niet eerder in gegrepen had." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Nee.. nee ik had zelf moeten ingrijpen en weggaan. Jullie zijn niet schuldig." Zei ik. Hij keek me aan en liep weg. "Malik!". Zei ik hard. Malik draaide zich om en keek me aan. "Waarom was je niet bij zijn djanazzah?". Zei ik. De vraag die me altijd wel heeft bezig gehouden. "Ik wilde komen, maar toen ik hoorde wat hij daarvoor had gedaan. Jou ontvoerd en bij oma gedumpt alsof je vee was. Nee.. Naima.. wat dat betreft heb ik een hart van steen." Zei hij. Hij knikte gedag en liep weg. Het deed me echt goed hem te zien. Ik stopte het visite kaartje weg in mijn tas en liep weer door..

  11. #221
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Nana!". Hoorde ik toen ik bijna de ellenlange straat vol boetiekjes en zaakjes uit was gelopen. Ik zag hoe Esma op een stoel zat en gulzig aan een milkshake zat te slurpen. Youssef draaide zich meteen om. Ik zwaaide naar Esma en liep door. Ineens voelde ik een nare steek in mijn onderbuik. Het was een flinke scherpe steek en ik moest zowat naar adem happen. Ik keek om me heen zocht een plekje om te zitten. Maar eigenlijk wilde ik niet hier in de straat zitten. Snel probeerde ik de straat uit te lopen op de hoop iets verderop te kunnen zitten, maar toen kwam er steek na steek. Plotseling liet ik de tassen vallen en greep naar mijn buik. Alles werd wazig en ik begon te wankelen. Ik zag ineens een gedaante op me aflopen en hij hield mij vast. "Mevrouw.. mevrouw.. gaat het??". De man schreeuwde nog om hulp en ineens zag ik allemaal wazige figuren richting mijn kant op lopen. Een paar seconden later kreeg ik een scherpere beeld en zag ik Youssef die zich om mij heen boog. "Ik ken haar, momentje". Zei hij tegen de man die mij vasthield. "Naima.. naima.. hoor je mij?". Ik knikte, maar er kwam geen woord uit. Ik hield enkel mijn buik vast. "Ik.. denk dat ik ga bevallen." Zei ik. Youssef en de man keken naar elkaar en hun ogen werden groot. "Eh.. shit." Zei de man terwijl hij achter zijn oren krabte. "Ok, bel de ambulance". Zei Youssef tegen de man. De man pakte meteen zijn mobiel en begon te bellen en te praten. "Ze komen eraan Naima. Hou vol." Zei Youssef. Ik knikte en nog steeds kreeg ik mega steken in mijn buik. "Dit is niet goed..." Zei ik en ik begon te huilen. Youssef legde ineens zijn hand op mijn buik. "Alles komt goed... Naima." Zei hij. Ineens voelde ik twee kinderarmpjes om mijn gezicht, het was Esma. Ze keek me aan en ze was ontzettend verdrietig. "Esma.. kom hier lieverd." Zei hij vader. Ze schudde nee met haar hoofdje. "Ik wil bij Nana blijven". Haar vader keek weg. Toen kwam de ambulance. Ik werd meteen afgevoerd en Youssef bleef staan. Hij praatte met een ambulance broeder en kwam gauw naar mij toe. "Ze brengen je naar het dichtbijzijnde ziekenhuis. Ik zet Esma even af en ik kom eraan ok?". Zei hij. Ik keek hem aan en voordat ik iets kon zeggen werden de deuren dicht gegooid en was ik weg.

    Er werd gepord en gevoeld aan mijn buik. Ik hoorde medische begrippen die ik nog nooit van mijn leven had gehoord. Ik kreeg zuurstof en probeerde alles te volgen wat ze zeiden, maar kon er geen wijsheid uithalen. In het ziekenhuis werd ik meteen aan een hartmonitor gezet en stonden ze met vier artsen om mij heen. "Is alles goed met de baby?". Vroeg ik. Een zuster keek me aan en naar de monitor. Ze keek naar de artsen en knikte. "Mevrouw.. we gaan de baby eruit halen." Ik keek haar aan en schrok me dood! "Wat??? Wat gaat u doen? Dat kan niet. Ik ben amper veertig weken zwanger". Zei ik en ik begon te huilen. "Mevrouw.. die steken die u heeft gehad zijn niet ok. We zien duidelijk dat de navelstreng om het nekje van de baby ligt. Als we u langer laten lopen, dan kan dat fataal zijn voor de baby. Het moet echt nu gebeuren". Zei ze. Ik keek haar alleen met angstige ogen aan. "Is er iemand die u wilt bellen, de vader bijvoorbeeld?". Zei ze. Ik keek haar aan en dacht aan Abdel. "Die is overleden." Zei ik. De zuster keek naar de arts. "Kan ik mijn vader bellen?". Vroeg ik. "Ja natuurlijk kan dat". Ze legde een hand op mijn schouder en liep weg. "Mevrouw we gaan een keizersnede uitvoeren. Dit is de meest veiligste manier om het kindje op de wereld te hebben in zo'n toestand. De baby wordt prematuur geboren. De overlevingskans is 50/50 en er kunnen tijdens de keizersnede en na de geboorte complicaties ontstaan." Zei de arts. Ik keek hem aan. "Gaat mijn baby dood?". Zei ik. Ik begon harder te huilen. De arts keek me alleen aan en excuseerde zich om de operatie kamer klaar te maken.

    Ik kwam door mijn tranen niet heen. Mijn vader was in paniek en mijn broers werden door pa ook gebeld. Rabia heb ik even snel gebeld, maar door de tranen begreep ze er amper wat van. "Mevrouw, u wordt zo opgehaald." Zei een zuster. "Oh er staat hier ook een jongeman te wachten en hij vroeg naar jou.." Zei ze. Ik keek haar aan. Ik knikte en dacht dat het Hamid of Ilyas was. Youssef verscheen echter door de deuropening. "Hey..." Zei hij. Hij kwam naar mij toe lopen en ik begon keihard te huilen. "Hey wat is er?" Zei hij. Hij kwam naar me toe lopen en legde zijn armen om mij heen en drukte zich tegen mij aan. "De baby moet eruit. Iets met een navelstreng. Ik weet het niet, ik ben zo bang dat de baby het niet haalt. Ik ben amper negen maanden. Ik moet nog drie maanden. Ik heb me ingelezen en meestal redde baby's het niet als ze zo vroeg geboren worden." Zei ik. Youssef keek me aan. "Pff wat vervelend dit.. maar vertrouw Allah en deze artsen weten echt wel wat ze doen ok?". Zei hij. Ik knikte en ineens kwam de zuster naar binnen. "Meneer u moet helaas naar de wachtkamer. Mevrouw ik neem u nu mee." Zei ze. Ik hield Youssef zijn hand stevig vast alsof ik niet wilde loslaten. Maar uiteindelijk werd ik weg gevoerd naar de operatie kamer.

  12. #222
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    ❤❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #223
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    ❤❤❤
    Zo zieligg....
    Married and children!

  14. #224
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up nog een voor vandaag.

  15. #225
    Chamaliya.

    Reacties
    2.321
    05-02-2013