1. #91
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Ga je nog verder

  2. #92
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Lieve lezers! Ik ben terug, heb een drukke weekend gehad en had helaas geen tijd om iets te plaatsen. Mijn excuses! Ik ga weer verder ♥️

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #93
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Morri Bekijk reactie
    Geen probleem doe maar rustig vooral als je lange stukjes schrijft zodat we het bij kunnen houden hahah.

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  4. #94
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik dacht aan Marwa, ze zal wel helemaal in de zenuwen zitten. Onderweg had ik wat spullen opgehaald die ze nodig had. Thuis aangekomen was het een warboel. Abdel achtte het nodig om zijn tantes mee te vragen, de bemoei trutten. Maar goed het was een verloving. Ik liep meteen naar Marwa en ze was hysterisch en wanhopig wat ze zou doen en aan moest trekken. "Luister, ik ben er nu ok? Geef me alsjeblieft vijf minuten om mezelf op te frissen en ik kom meteen naar jou toe". Ze knikte en ik had haar alvast de jurk aangegeven die ze wilde aandoen. "Naima,.. ik heb hem gisteren gesproken." Zei Marwa verlegen. "Wat? Huh.. hoe dan??". Vroeg ik. "Simpel, één van zijn zussen wilde mijn nummer hebben en die gaf ze aan hem. Laat in de avond gisteren werd ik gebeld en we hebben wel tot drie uur in de nacht gekletst. Hij was heel open, soms verlegen, maar erg interessant. Blijkt dat Abdel zijn broer kent. Hij werkt bij de Belasting en woont op zichzelf!". Zei Marwa. Ze klonk echt blij en opgelucht, want wat hadden we de zenuwen gisteren. Met Abdel wist je het nooit. Gauw ging ik douchen en omkleden. Ik hielp mijn schoonmoeder met wat borden inpakken en zette alles opzij. Abdel kwam van werk en had een strontbui. Ik probeerde hem zoveel mogelijk te negeren als hij opmerkingen maakte en ik merkte zelfs aan mijn schoonmoeder dat ze er niet van gediend was. Sterker nog ik merkte aan mijn schoonmoeder dat ze het onderhand een beetje zat begon te raken, die alcoholistische, idiote zoon van haar. Kennelijk kwam dat door het hele gebeuren rondom Marwa. Waarschijnlijk stond zij hier ook niet achter, maar owee als ze haar eigen zoon tegenspreekt. De zussen van mijn schoonmoeder fluisterde continu in elkaar oren en vonden het nodig om hun ongetrouwde dochters ook maar mee te nemen. Ik ben nooit met open armen ontvangen door hun en de roddels gaan de ronde dat ik Abdel betoverd heb zodat hij en ik voor altijd en samen bij elkaar zijn. Ze moesten eens weten, de onwetende domme ganzen. Marwa riep mij en ik snelde naar haar toe. Ze had zich omgekleed. Ze droeg een mooie, parelmoerachtige kleur jurkje en dezelfde kleur hijaab. "Staat het?". Zei ze verlegen. "Je ziet er prachtig uit!". Zei ik. Ik liep naar haar toe en toverde een lipstick vanuit een tasje. Ik haalde onderweg naar huis wat spulletjes die we gisteravond besproken hadden. "Neee.. ben je gek! Abdel maakt me af!". Zei Marwa toen ik aanstalten maakte om haar lippen te stiften. Het was niet eens een opvallende kleur, maar door alle barre dagen die ze mee had gemaakt, had het arme kind amper kleur in haar gezicht! "Abdel kan de pot op vandaag ok! Je ziet er prachtig uit Marwa, maar je hebt echt even kleur in je gezicht nodig." Zei ik. Marwa stribbelde even tegen, maar toen ze de pallet met allerlei oogschaduw kleuren zag was ze om. "Ok, maar niet te veel alsjeblieft?". Smeekte Marwa. Ik knikte en ze plofte op de stoel. Opmaken vond ik altijd erg leuk. Vooral samen met Rabia. Rabia die ik nog even snel gebeld had voordat ik naar huis kwam. Ze was onwijs bezorgd en nog steeds in shock omtrent de hele gebeurtenis. Een paar minuten later waren we klaar en we liepen samen de kamer uit. Abdel stond ongeduldig met een sigaret in zijn handen te ijsberen. Een sigaret.. dat is dus totaal nieuw voor mij. Mijn schoonmoeder kwam vanuit de huiskamer en bekeek haar dochter. "Wat is dat op je gezicht?". Zei ze tegen Marwa. Ze gleed met haar vinger van haar gezicht en keek naar haar vingertop. "Die opsmuk heb jij toch niet nodig?". Zei ze. Marwa keek naar de grond en naar mij. Abdel hoorde wat zijn moeder zei en kwam dichtbij. "Allemaal door haar! Ze wil een **** van haar maken!". Hij hief zijn hand op en wilde uithalen naar mij. Plotsklaps pakte zijn moeder de hand vast en trok ze het net op tijd terug. Ik was in shock. Kwam ze nou voor me op? "Zeg tegen je tantes en ooms dat we gereed zijn. En.. hou je handen thuis voortaan."

  5. #95
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek naar mijn schoonmoeder en werkelijk waar.. mijn ogen werden vochtig. Abdel mompelde wat en gooide zijn sigaret weg brandend en al op de vloer. Snel trapte ik hem uit en ruimde ik het op. Malik kwam binnen en was totaal in rep en roer. "Wat is dit?? Wat gebeurt hier!". Schreeuwde hij. Gauw trok ik hem in de keuken en siste dat hij stil moest zijn. Ik schrok zelf van mijn actie. Marwa had zich al bij het bezoek gevoegd. "Naima wat gebeurt hier man??". Zei hij. "Hoe bedoel je Malik?? Wist je niet dat Marwa zich zou verloven vandaag?". Zei ik. Hij keek me ernstig aan. "Wat??? Marwa??". Hij begon te ijsberen en vloekte binnensmonds. Op dat moment kwam mijn schoonma binnen. "Yemma! Wat gebeurt hier! Wat is dit! Je belde mij om snel te komen en ik tref dit aan.. Waarom heb je dit toegelaten mama waarom!". Schreeuwde hij. Eerlijk waar, mijn hart brak in duizend stukjes. De manier hoe hij zich bekommerde om het hele gebeuren en er duidelijk niet mee eens was wat Marwa werd aangedaan. Mijn schoonmoeder begon te huilen. Het werd haar teveel. Abdel werd haar teveel. Ik kreeg een brok in mijn keel en wist gewoon niet wat ik moest doen. Althans wat ik wel moest doen is Malik zover uit de buurt van Abdel houden. Hoe ik dat zou moeten doen was me een raadsel. Als Malik, abdel zou zien, dan zou ik niet weten wat er gebeuren zou. Het was duidelijk dat Malik tegen dit huwelijk was. "Luister Malik. Ik ga je wat zeggen. Marwa vind het goed. Ze heeft die jongen ook al een soort van leren kennen". Zei ik op de hoop hem gerust te stellen. "Naima, ik ben niet gek! Ik weet hoe Abdel is. Mijn eigen broer. Dit is niet hoe het hoort. Alles wat er gebeurt nu in dit huis is niet ok. Die... die klootzak hoort achter slot en grendel om wat hij jou heeft aangedaan en nog steeds! En.. Marwa.. kom op! Ze hoort op school te zitten nu, haar opleiding af te maken. Pfff ik wordt hier gek wollah." Malik stond op en deed een raampje open voor frisse lucht. Marwa kwam naar binnen en ik sloot meteen de deur. Malik liep naar haar toe en keek haar aan. "Spoor jij wel?" Zei hij tegen haar. "Ze had geen keus!" Zei ik. "Bemoei je er alsjeblieft niet mee, Naima!". Siste hij me toe. Ik keek naar hem en vervolgens naar Marwa. Mijn schoonmoeder droogde haar tranen en ik ging naast haar zitten. Ze pakte mijn hand en kneep er even goed in en keek me aan. "Ik weet niet wat ik met hem aan moet.. ik weet het gewoon niet". Snikte ze. Ik brak. Ik veegde haar tranen weg en maakt haar hijaab netjes. "Ik wil dit Malik. Ik wil trouwen met die jongen." Zei Marwa tegen Malik. "Dat lieg je! Ik weet toch hoe jij bent!". Zei Malik. "Nee! Nee Malik dat weet je niet! Mijn vader heeft na zijn dood kinderen achter gelaten die totaal niets van elkaar weten! Jij weet niet hoe ik mij voel sinds de dood van onze vader, jij weet niet wat ik wil in mijn leven. We leven in een bubbel. Iedereen zit of alleen op zijn kamer uit vrees voor die idiote broer van ons of trekt zich buiten terug. Wanneer is het de laatste keer dat we met z'n allen gezellig in de huiskamer zaten en echt tijd voor elkaar hadden? Om te vragen hoe het gaat, of wie er met onze moeder naar de zoveelste afspraak gaat. Wist je dat Mohammed en Faris blowen? Wist je dat je broer, Naima verkracht had! En nu weet je dat ik ook ga trouwen!". Marwa liep de keuken uit en voordat ze dat deed draaide zich om. "Malik, voor jou heb ik nog enige waardering en respect. Gewoon om het feit dat je tegen dit huwelijk bent. Dat toont allemaal de zorgen die je om mij maakt. Vreemde man, vreemde familie, keus van Abdel en dat waardeer ik uit de bodem van mijn hart alleen ik ben moe.. moe van alles hier. Misschien voel ik mij gelukkiger als ik echt dit huis uit ben. Net als jij." En ze liep weg. Malik keek naar de grond en ging zitten. Ik pakte een glas water voor mijn schoonmoeder en Malik. "Malik, het enige wat je kan doen is accepteren. Ik weet dat ik me er niet mag mee bemoeien, maar ze lijkt het echt te willen." Zei ik. Malik keek me aan. "Het is nu niet eens zozeer het feit dat ze gaat trouwen. Maar het feit dat ze de spijker precies op z'n kop sloeg. Ze zei precies de woorden die ik ook altijd in gedachten en soms hardop zei." Zei hij. "En het feit dat we het allemaal maar accepteren. Wat hij jou heeft aangedaan. Wat hij Marwa nu aandoet. En wat hij nog wil doen.. dat is de vraag". Zei Malik. Ik kreeg ineens een benauwd gevoel en dacht aan de woorden van Marwa, dat hij me in Marokko wilde dumpen dit jaar nog. Snel ontdeed ik me van deze horror gedachte en nam een slok water. Abdel kwam binnen en keek de keuken in. Malik sprong meteen op en gaf Abdel een keiharde vuist op zijn kaak. Abdel deed gek genoeg niks terug. Mijn schoonma schrok en ik ook. Snel liep ik naar mijn schoonmoeder en zei haar rustig te worden. Malik keek Abdel aan. "Een hond als jij hoort hier niet thuis. Het feit dat je je eigen zusje verkoopt zegt al genoeg. Eén van deze dagen ga je zien..". En met dit dreigement liep hij rustig de deur uit. Abdel keek woest en wilde zogenaamd hem achterna. Maar toen hij geconfronteerd werd met het bloed op zijn hand die uit zijn mond sijpelde wist hij niet hoe gauw hij snel moest weggaan naar de badkamer....

  6. #96
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    In de auto was het superstil. Hij reed als een malle over de snelweg en mijn schoonmoeder kreeg negen van de tien keer een paniekaanval als hij weer eens te laat afremde. Marwa zweeg en ik hield haar hand vast. Eindelijk aangekomen stapte we onmiddellijk uit. Marwa was op van de zenuwen en ik hield haar rustig. Iedereen stapte uit en in de verte zagen we Malik aanrijden. Gelukkig, dacht ik maar. Het is nog wel de verloving van zijn zusje hoe bizar de situatie ook was. We liepen richting het huis en ik streek mijn jurkje goed omlaag. Althans jurkje, het was een oude caftan die ik had van vroeger en het was ook het enige wat ik had. Ik wist dat als ik iets nieuws zou kopen, hij me meteen zou vragen hoe ik aan het geld kwam. Ik moest het slim spelen. Ik had zelf geen make up op en had mijn haren in een knot. Een paar seconden later ging de deur open en werden we met een warme ontvangt verwelkomd. Abdel kon amper praten na de stoot van Malik en zijn oom, broertje van zijn moeder nam het voortouw. Die stoot vond ik geweldig, dat had hij verdiend! Marwa verdween meteen in de menigte en werd met veel geluid en slat oe slaam ontvangen. Ik keek achterom en zag Malik weer weg rijden. Ik kreeg een por van Abdel dat ik sneller moest lopen en liep het huis in. Alles was netjes voorbereidt en geregeld. Er waren zelfs gedecoreerde tafels en een snoepbuffet. We namen plaats en ik hielp mijn schoonmoeder in een stoel. De mannen gingen ergens anders zitten. Er werd gedanst, gezongen en Marwa vermaakte zich prima. Even later kwam haar verloofde naar binnen en Marwa zei dat hij Marouan heette. Samen waren ze echt een plaatje. Marwa's reis was vreselijk begonnen, maar als ik hun zo samen zag wist ik dat deze reis alleen mooie dingen op hun pad zou brengen. Mijn schoonmoeder werd emotioneel. Ze keek me aan en pakte mijn hand. "Het spijt me.. het spijt me duizendmaal. Nu wordt ik zelf geconfronteerd met een dochter die het huis uit gaat. En wat jij hebt meegemaakt en mee moet maken.. ik schaam me. Ik schaam me dood en ik hoop dat er ooit een moment komt dat je mij kan vergeven. Mij vergeeft dat ik niet mijn zoon naar de politie heb durven brengen, en mij vergeeft dat ik jou in zijn klauwen heb geduwd. Het spijt me zo." Ik keek haar aan en streek een hand over haar rug. "Het geeft niet." Antwoorde ik. Het deed me goed wat ze zei. We keken beiden naar Marwa die af en toe zwaaide naar onze tafel en we zwaaide terug. Met haar kwam het in sha Allah wel goed.







    Youssef's perspectief

    "Esma, esma kleine aapje dat je bent. Waar ben je! Papa komt eraan." Ik greep naar mijn borstkas toen Esma achter een grote plant tevoorschijn kwam. "Hey kleine smurf, je laat papa schrikken!". Ik pakte haar op en hielp haar aan te kleden. "Wat wil je aan?". Esma liep naar haar kledingkast en deed deze open. "Deze!" Zei ze. Ze pakte een jurkje met een zeemeerminnen staart. "Daar kun je toch niet in naar school lieverd, dit is.. eh leuker!". Ik was geen baas wat meisjes kleding betreft en dat liet Esma gauw blijken. Een ander jurkje wilde ze niet aan, behalve het jurkje dat zij uit de kast haalde. Ik zuchte en hing het weer op. "Papa ik wilde die!!". Zei ze stampvoetend. "Nee, lieverd dat kan niet". Ik ging op mijn hurken, want haar ogen werden vochtig en ze huilde. "Maar mama heeft die gekocht!". Zei ze met een snik in haar stem. Ik hield haar vast en gaf haar een knuffel. "Ik weet het lieverd. Ik weet het." Ik dacht even na en zei "Weet je wat? Als je straks thuis bent mag je dat jurkje aan beloofd!". Esma keek me aan en knikte en gaf me een kus op de wang. Ze kleedde zich gauw om en ik pakte haar tas en jas. Gauw liep ik naar de slaapkamer om mijn horloge te pakken en deed een lade van het nachtkastje open. Ik pakte mijn horloge en de foto van de liefste vrouw die ik ooit gekend had viel er tegelijkertijd mee uit. Ik pakte het op en glimlachte terwijl mijn ogen vochtig werden. "Ik mis je zo, lieverd." Ik bleef kijken naar de foto en zette het weg. "Papaaaa kom je nog??". Hoorde ik en Esma kwam naar binnen. "Ja ja, lieverd ik kom eraan." Zei ze. Mijn vochtige ogen ontgingen haar niet. "Papa, heb je gehuild?". Zei ze. "Ehm nee.. ik eh ben alleen verdrietig een beetje omdat ik jou mama mis". Zei ik. "Jaa ik ook, maar ze is toch in de hemel nu met opa en oma?". Zei ze zachtjes. "In sha Allah lieverd". Zei ik en ik kuste haar voorhoofd.

  7. #97
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veeel lees plezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  8. #98
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Na regen komt zonneschijn,
    Mooi vervolg up!

  9. #99
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Na regen komt zonneschijn,
    Mooi vervolg up!
    ♥️

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  10. #100
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima.. naima..". In de verte hoorde ik een bekende stem en deed langzaamaan mijn ogen open. Mijn hoofd deed pijn en ik voelde me absoluut niet lekker. Het is een feit, ik ben ziek. In de verte hoorde ik wederom mijn naam. Zacht gefluister, alsof diegene iets wilde vertellen wat niemand behalve ik mocht horen. Ik stond op en keek achterom. Mijn hoofd duizelde en ik zag mijn schoonmoeder in de deuropening staan. "Naima,.. het is acht uur in de ochtend". Ik keek naast mij en hij was weg. Godzijdank. Op een stoel zag ik mijn caftan verfrommeld liggen. Mijn schoonmoeder was al verdwenen en ik dacht langzamerhand aan gisterenavond. Wat een hel! Wat een drama! Nadat we thuis waren na de verloving reageerde Abdel zijn hele frustratie van de knal die Malik hem heeft verkocht, op ons af. Zelfs zijn moeder moest het ontgelden. De woorden waarmee hij haar uit schold waren abnormaal! Ik moest het natuurlijk ook ontgelden. Ik strompelde richting de keuken en realiseerde me dat ik over een uur bij Youssef thuis moest zijn. Dat ga ik never, nooit redden! Ik liep naar de badkamer en nam een douche. Op mijn onderarm was de ellende van gisteren goed te zien. Een flinke rode streep was zichtbaar en gauw wende ik mijn blik af. Ik kon wel janken. Gisteren verliep alles prima bij de aanstaande familie van Marwa. Voor even was ik vergeten dat ik in een hel leefde. Die paar uur koesterde ik en genoot ik daadwerkelijk van alles. Van de mensen om me heen, van het eten, gezelligheid en de warmte die de hele avond straalde. Het was voor even een fijne bubbel. Ik sloot mijn ogen en draaide de kraan dicht. Ik veegde de mist van de spiegel en werd geconfronteerd met mijn gezicht. Ik ben sterk vermagerd. Nou was ik al slank, nu ben ik vel over been. Ik porde in mijn wang en mij vinger verdween in de holte. Ik bekeek mijn lichaam. Uitgemergeld. Te druk om te rusten, te moe om te eten. Het woord verwaarlozing was bij mij een feit. Mijn wenkbrauwen leken bosjes. Met Rabia ging ik nog af en toe naar de Turkse kapster om het te laten doen, nu moest ik het uit me hoofd laten. Ik sloeg mijn ogen neer. Onaantrekkelijk, verwaarloosde slaaf dat je bent, zei een piepstem in mijn hoofd. Stilletjes begon ik te huilen. Hard huilen had geen zin.

  11. #101
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Mijn schoonmoeder lag op de bank met een dekentje over haar heen. Ik heb het met haar te doen. Ik ruimde de tafel af en waste alles af. Rond kwart voor negen vertrok ik naar mijn werk. Pas half tien arriveerde ik en ik wist dat Youssef in ieder geval niet thuis was. Hij bracht elke ochtend Esma naar school. Toen ik echter naar binnen ging zag ik iemand anders zitten aan de keukentafel. Ze droeg weer hetzelfde pakje aan als vorige keer, zag er absoluut tiptop uit en keek me aan alsof ik uit de rimboe kwam. "Oh hi!". Zei ze spontaan. Ik groette haar terug en sloot de deur. "Ik.. ik ga zo weg hoor, dan kan jij je gang gaan". Zei ze vervolgens. Ik knikte en glimlachte. Ze sipte uit een beker en at iets uit een kom. Ik pakte wat spullen die ik nodig had en begon maar in de huiskamer. Ik hoorde haar bellen en lachen en een paar tellen later hoorde ik de voordeur open en dicht gaan. Ze was weg en dus pakte ik wat doeken om de keukenkasten schoon te maken. Vanuit de grote raam zag ik dat ze een auto instapte en wegreedt. Ik zuchte toen ik haar beker op de tafel zag staan en de kom. Kon ze amper haar eigen shit afwassen? Vroeg ik mezelf af. Ik vloekte binnensmonds en waste het af. Nog steeds was ik draaierig en voelde ik me absoluut niet lekker. Met af en toe trillende handen maakte ik de keuken schoon en liep ik naar de slaapkamers. Ik zou de ramen eens aanpakken en begon met de slaapkamer van Youssef. Een half uur later hoorde ik de deur open en dicht gaan. Was dat Youssef? Ik wist dat hij pas in de middag thuis zou komen en ik keek naar de klok. Het was half twee en Esma was pas drie uur klaar. Ik stapte van het krukje en ging naar beneden. Inderdaad, Youssef stond te bellen in de keuken en ik keerde direct weer naar de slaapkamer. Ik ging weer verder schoonmaken en een aantal minuten later hoorde ik geklop op de deur. "Hey goedemorgen Naima". Zei hij. Ik groette hem en hij liep mijn kant op. "Zo ik kan weer naar buiten kijken". Grapte hij. Ik glimlachte en ruimde de emmer sop op. "Wat ben je eh vroeg thuis vandaag". Zei ik. "Ja klopt, ik had wat taken overgedragen aan wat collega's, dus ben ik maar naar huis gekomen. Soms moet ik het harde werken ook een beetje los laten". Zei hij met een knipoog. Ik knikte en ruimde alles af. "Eh wil je wat drinken?". Vroeg hij. Eigenlijk had ik een ontzettende dorst. Mijn lippen voelde droog aan en mijn tong voelde aan als kurk. "Eh nee.. ik eh ga verder. Anders red ik het niet met Esma". Zei ik. "Oh maak je daar maar geen zorgen om. Ik ben gewoon thuis nu, dus ik haal haar op". Zei hij terwijl hij twee glazen pakte en de waterkoker aanzette. Het was duidelijk, hij wilde thee met mij drinken. Ik wist mezelf geen houding aan te geven en strompelde bijna over de emmer sop. Gelukkig zag hij mijn gestuntel niet.

  12. #102
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik nam plek aan de eettafel en Youssef gaf me een beker thee. Even later legde hij een broodje gezond voor me neus. "Je moet wel wat eten hoor". Zei hij lacherig en ik bedankte hem. Hij nam zelf ook een beker thee en ging voor mij zitten. "Dus Naima.. hoe was de verloving van je eh schoonzusje toch?". Zei hij. Ik durfde hem amper aan te kijken. En als dat wel zo was werd ik letterlijk gevoerd in die oceaan-kleurige ogen. Zijn lach was breed en prachtig en hij had een mooie, warme uitstraling. Als hij lachte zag ik kuiltjes en laat ik nou een zwak voor mannen met kuiltjes hebben. Hij was.. perfect. "Eh het was erg leuk.". Antwoorde ik. Hij knikte en sipte van zijn thee. Moest ik nu een vraag stellen? Ik wist niet wat ik doen moest dus propte ik een stukje tomaat maar in mijn mond. "Ik eh zag je vrouw vanochtend nog". Zei ik maar nadat ik uitgekauwd was. Ik slikte voorzichtig en hoopte dat het stukje voedsel van de spanning niet in me strottenklepje zou hangen. "Mijn vrouw?". Zei hij een beetje verbaasd. Ik keek om me heen een beetje en vroeg me af of ik iets verkeerds had gezegd. Alhoewel ik vaak dacht aan de foto in het ladekastje van gisteren en er een totaal andere vrouw erop stond. Hij sipte weer van zijn thee. "Senna is mijn vriendin. Niet mijn vrouw". Zei hij kortaf. Ik knikte snel en nam een slok. "Sorry". Zei ik. Hij keek me verbaast aan. "Waarvoor sorry?". Ik nam nog een slok. Waarom moest ik dat ook zeggen dat ik zijn vriendin in de ochtend had gezien! Ik wilde gewoon net als hem vragen stellen. Ik antwoorde niet en keek weg. Hij begreep het niet zo goed. Waarom zei ik sorry? Sorry is mijn stopwoord. Sorry zeg ik als Abdel me weer ergens van beschuldigde als hij er zin in had. Sorry zeg ik als iemand mij iets aandeed en ik de lieve vrede wil bewaren. Sorry zeg ik omdat ik weet dat ik het eigenlijk niet hoef te zeggen, maar gewoon doodsbang ben voor de gevolgen en het daarom zeg! Het was stil aan de tafel. De klok tikte weg en mijn beker was nog halfvol. "Vind je het niet lekker?". Zei hij. Ik keek hem aan en naar het broodje. "Eh jawel hoor". En automatisch nam ik een hap van het broodje om mijn antwoord duidelijk te maken. "Dus je bent getrouwd?" Begon hij. Ik keek hem aan en legde het broodje weg. Ik knikte "Ja eh inderdaad." Antwoorde ik. "Leuk.. leuk en kinderen?" Vroeg hij. Ik was stil en nam een slok weer. Youssef lachte ineens. "Best bizar. Ik weet totaal niets over jou en toch.. toch heb je een vertrouwd gezicht." Zei hij ineens. Ik keek hem aan en werd nog stiller dan ik al was. Ik glimlachte. "Ik eh heb geen kinderen. Ik ben dit jaar getrouwd en ik eh.. woon bij mijn schoonmoeder". Flapte ik er maar uit. "Zo, en.. lukt dat allemaal? Zo wonen bij je schoonmoeder?". Vroeg hij. Ik wilde natuurlijk hardop zeggen dat het niet eens lukt met die idiote crimineel waarmee ik getrouwd ben. Mijn schoonmoeder is wel het laatste probleem momenteel waar ik mee zit. Maar ik knikte. "Nou ik zal je dan wat over mijzelf vertellen. Je weet nu wel wat ik doe, waar ik woon en dat ik een dochtertje heb én een vriendin." Zei hij en vriendin zei hij met klemmende toon. Alsof het nog eens duidelijker moest zijn. "Ik ben 36 jaar en eh ja hoe moet ik dit zeggen. Ik ben me vrouw verloren in een auto ongeluk. Esma was toen nog maar anderhalf jaar." Zei hij en ik zag dat zijn ogen vochtig werden. Ik kreeg kippenvel en was er stil van. "Wat erg voor je, Allahirhamha". Zei ik. Zou dat de vrouw zijn die ik op de foto zag gisteren? Youssef was stil. "Ik eh snap het nu". Zei ik. Youssef keek me aan en nam een slokje thee. "Goed. Dan weet je dat. Ik wil dat Esma omringd wordt door mensen met een fijne, goede hart. Ze heeft haar moeder jong verloren. Soms heeft ze spontaan huilbuien of is ze juist erg boos. Als dat gebeurt moet je mij dat echt laten weten. Het is een trauma voor haar want.. ze waren samen tijdens het auto ongeluk". Zei Youssef. Ik schrok en mijn hart brak in duizend stukjes. Meskina.. ik vocht tegen de tranen die op het punt stonden door te breken en gelukkig lukte me dat. Aan een emotionele oppas heeft Youssef niks aan, en vooral Esma niet. "Ik zal het zeker doorgeven.". Zei ik. Youssef legde zijn hand op de mijne en bedankte. Hij trok zijn hand terug en stond op. Ik bleef zitten om het gevoel van net door te nemen. Zijn hand op de mijne.. "Het is kwart voor drie, ik ga zo Esma ophalen. Eh je kan gewoon gaan hoor". Zei hij. Ik werd uit mijn bubbel gegooid en keek hem aan. "Echt? Ik eh kan gewoon verder gaan hoor." Zei ik. "Nee joh, lukt me wel. Hartstikke bedankt voor vandaag. Je bent een kanjer. Morgen ben ik trouwens wel wat later als normaal. Kan je dan ietsje langer blijven?". Vroeg hij. Natuurlijk moest ik dat met Abdel overleggen. Die gaat ervan uit dat ik elke dag vier uur in de middag stipt klaar ben, maar die gevolgen nam ik maar voor lief. Ik knikte dat het geen probleem was en ik pakte de emmer sop op. Plots schoot mijn mouw ietsje omhoog en was de wond van gisteren op me onderarm duidelijk zichtbaar. Youssef keek verbaast en snel trok ik mijn mouw omlaag. "Eh.. was dat een snee?". Zei hij. Ik liep rood aan en had het warm. "Eh ja ja, niks aan de hand. Ik eh heb me per ongeluk open gesneden thuis". Loog en stotterde ik. Ik draaide me om en vervloekte mezelf. Ik liep weg en pakte mijn jas en tas. Echter, bleef Youssef bij de voordeur staan. "Weet je dat zeker Naima?". Vroeg hij. Ik knikte. "Ik bedoel, die snee heb je hier niet thuis opgelopen? Dan wordt dat geregeld met de verzekering". Zei hij vervolgens. Ik bleef even staan. Hij maakte zich dus zorgen waar ik de snee opgelopen heb, niet hoe? "Nee, ik weet het zeker". Zei ik. Hij knikte en deed de deur open om me buiten te laten. "Ok, tot morgen. En laat naar die snee kijken. Het ziet er niet gezond uit..". Ik knikte als een braaf meisje en de deur viel dicht...

  13. #103
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Oh spannendddddd.. oefff.. Naima moet zich niet zo verwaarlozen meskiena!!

    Thanks voor vervolg habibty ❤️

  14. #104
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Oh spannendddddd.. oefff.. Naima moet zich niet zo verwaarlozen meskiena!!

    Thanks voor vervolg habibty ❤️
    True that! Geen probleem lieverd ♥️

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #105
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis aangekomen was het zoals gewoonlijk een warboel. De keuken was een troep, alles stond op z'n kop van de voorbereidingen van gisteren en last but not least was ik alleen nog maar meer zieker geworden. Mijn hoofd gloeide en alles leek wazig of dubbel. Ik wist dat ik na mijn werk natuurlijk ook hier de handen uit mijn mouwen moest steken. Ik dacht aan de reactie van Youssef nadat hij de gigantische snee zag. Wat zal hij écht gedacht hebben? Lang heb ik er niet over kunnen nadenken want Marwa kwam snel de trap aflopen met een sporttas in haar handen. Tranen met tuiten en in paniek. "Marwa, wat is er yek labas??". Vroeg ik. Marwa kon niet stil staan en was helemaal hyper. "Nee, nee! Helemaal niet. Mama ligt in het ziekenhuis!". Snikte ze. Van schrik viel ik bijna achterover. "Wat?? Hoe??" Vroeg ik. Maar er was geen tijd. Marwa vloog de voordeur uit en ik trok mijn jas weer aan en liep achter haar aan. "Marwa, marwa wacht alsjeblieft!". Zei ik. Maar Marwa liep snel richting de tram om naar het ziekenhuis te gaan. Bij de halte stond ze eindelijk stil. "Wat is er gebeurd, kan ik dat alsjeblieft weten?". Vroeg ik aan Marwa. "Die rot Abdel! Ik maak hem echt af!". Schreeuwde Marwa. Een aantal andere wachtende mensen keek onze kant op. "Abdel? Wat heeft hij gedaan?". Vroeg ik. "Wat heeft hij niet gedaan Naima?" Zei ze. Ze zuchte diep en ging verder. "Hij was thuis gekomen en stonk naar alcohol. Hij was gewoon stomdronken. Ma lag op de bank en hij maakte haar wakker en vroeg waar jij was. Ze zei dat je aan het werk was. Hij begon te vloeken, maar ma hield hem rustig. Malik kwam toen even langs om iets op te halen en toen confronteerde hij hem met die knal die hij gisteren heeft gehad. Malik negeerde hem zoals gewoonlijk en liep weg, maar Abdel provoceerde hem. Toch wist Malik zijn ding te doen en hem compleet te negeren. Nadat hij de deur uit was keerde hij zich tegen ma. Hij vloekte dat ze idiote zoons had. Dat de dood van pa haar schuld was en toen kwam ik ertussen en gaf hem een klap. Ik was er klaar mee Naima! Zijn idiote gedrag!". Marwa huilde en ik troostte haar. "En toen?". Vroeg ik. "Toen klapte hij mij en toen kwam ma ertussen. Hij gaf haar een duw waardoor ze keihard op de grond viel." Marwa kon haar verhaal amper afmaken. Dit is een barbaar, een monster. Zijn eigen moeder! "Altijd zag ze hem als een voorbeeld zoon, haar oogappel. Abdel heeft gelijk, Abdel is je grote broer, Abdel is de leidraad in deze familie.. altijd maar Abdel en kijk hoe hij haar behandelt!". Gilde Marwa. Ik kalmeerde haar en de tram kwam eraan. Ze snikte haar tranen weg en ik hield de tas vast. In het ziekenhuis aangekomen snelde we ons naar de kamer waar me schoonmoeder lag. Ze lag op een bed en keek ons beiden aan. Haar zus stond bij haar en huilde. En geloof me, zelfs ik heb ze moeten laten. Een verpleegkundige kwam naar binnen en vertelde dat ze een nachtje ter observatie moest blijven liggen. Vooral omdat ze ook zware medicijnen slikte, maar gelukkig niets gebroken of gekneusd had. Ik knikte vriendelijk en zorgde ervoor dat ze haar pyjama aan deed. Toen ik haar dossier map pakte, die aan het einde van het bed gekoppeld was zag ik staan dat ze op straat was gevallen zogenaamd. Alles werd maar verdoezeld. Boos als ik was kwakte ik met veel frustratie de map terug. We bleven even bij haar en moesten toen weg voor haar rust. De volgende ochtend mocht ze alweer naar huis en ik trooste Marwa en haar andere broertjes. Malik, daar hebben we nooit wat tegen gezegd. Als die erachter zou komen..