1. #616
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Uppppppppp
    Married and children!

  2. #617
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Hello lieve mensen, ik ga weer verder

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #618
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima, Jamila en ik gaan boodschappen halen. Had je wat nodig?". Ik keek achterom en zag Hamid staan. Ik schudde mijn hoofd en hij knikte en liep weg. "Tot hoe laat zitten de kinderen op school? Ik wil ze wel ophalen hoor". Vroeg ik voordat hamid de deur uitging. "Die halen we meteen na het boodschappen doen op." Zei Hamid. "Ok.. je weet dat ik vandaag naar Rabia ga toch?". Zei ik. Hamid keek me aan en kwam terug. "Nee, daar weet ik niks van. Jamila wel?". Vroeg hij. "Yep, ik dacht dat ze het al had doorgegeven". Zei ik. "Hm ok, nee, maar hoe laat ben je dan thuis?". Zei Hamid. Oh boy, Hamid probeerde sinds alle voorvallen altijd de grote broer te spelen, correctie: De grote TE bezorgde broer. Ik glimlachte en zei dat ik stipt elf uur thuis zou zijn. Het was drie kwartier rijden dus zo ver was het niet. Althans als ik met de auto van Jamila zou gaan. Gelukkig vond ze dat geen probleem! Hamid knikte en liep weg.

    Het was al vier weken geleden dat ik naar dit.. tja, hoe moet ik het zeggen "pech" land ben terug gekomen. Marokko was wreed en ik heb het hamdoulilah wel kunnen verwerken allemaal, maar.. vooralsnog spande dit land met alle tegenslagen de kroon. Ik had vaak contact met Issam. Het was supermoeilijk, vooral omdat hij door alle heibel zelfs bonje heeft gekregen met zijn vader. Maar, ik heb ma één ding verteld. Als ze daadwerkelijk wilde dat ik terug kwam, dan zou ze excuses aan moeten bieden en zeggen dat die jongen totaal geen slechte bedoelingen had met mij. Ik weet dat ma na alle ellende wat ik doorstaan had extra bezorgd is. Maar ma moet ook niet vergeten dat zij daar een aandeel in had! En ik haat het om steeds dit te zeggen, maar de realiteit kun je niet onder een tapijtje vegen. Het was namelijk zo. Issam.. issam was mijn lichtje in Marokko. Ongelooflijk, ik en de buurjongen. Wie had dat ooit gedacht. Issam zou zelfs morgen al naar Canada vliegen. Hij zou een nieuwe hoofdstuk inslaan. Ik echter,.. tja wat zou ik doen? Met mijn jurken in Marokko ging het goed, ma heeft haar woord gehouden dus stelde ik haar gerust dat ik dezer weken terug zou vliegen. Dit is natuurlijk ook niet ideaal. Wonen bij mijn broer en schoonzus. Ze vonden het absoluut niet erg. Integendeel ze genoten van mijn gezelschap en de kinderen helemaal, maar ik had ook een "kindje" in Marokko, namelijk mijn onderneming. Hoe je het wend of keerde, ik zou terug moeten gaan.

    Nadat ik de keuken had opgeruimd ben ik naar de logeerkamer gegaan en had ik het even opgeruimd. Ik trok mijn kleren aan en pakte de autosleutels van Jamila. Op de snelweg bedacht ik me dat ik nog Houda en Saliha moest bellen, maar dat zou ik bij Rabia wel doen. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik terug was in mijn oude woonplaats. Eerlijk gezegd kreeg ik zelfs bij het zien van het bord Amsterdam een brok in mijn keel. Ik keek in de binnenspiegel en haalde een pluk haar uit mijn gezicht. Ik droeg een zwarte, wijde pantalon met hakken en had een crème kleurige vestje aan. Maar.. je kon de aankomende herfst al voelen. Waarschijnlijk komt het door de kille vibe die ik voelde in deze grote woonstad. Ik maakte een tussenstop bij een tankstation om te tanken aangezien Jamila de auto morgenvroeg weer nodig had. Na het tanken wilde ik de auto instappen toen ik naast mij een wel hele bekende auto zag staan. Was dat niet de auto van Youssef? Ik keek goed en warempel, hij stapte uit en was druk bezig met praten aan de telefoon. Hij zag mij niet of herkende mij niet. Allahwa3lam... ik stapte gauw in en gaf gas naar de binnenstad....

    Hij zag er geweldig uit. Maar dat zag Youssef altijd al. Netjes, knap en eigenlijk een man die "moeilijk" te krijgen is. Die gedachten speelde in mij op en ik moest ineens lachen in de auto. Wat een toeval. Bijna een jaar niet gezien en zo kom ik hem out of the blue bij een tankstation tegen. Ik vroeg me af of Esma erbij was, ik kon het door de geblindeerde ramen niet zien helaas, anders had ik zeker even gedag gezegd. Ik keek in de binnenspiegel en schrok me te pletter!!! Ik zag zijn blik en hij zwaaide naar mij! Ik werd pimpelpaars met een goud randje, en ging meteen een straat in en zette de auto aan de kant. Even later reed hij de straat ook in en parkeerde achter mij. Zo gauw hij parkeerde, zo gauw hij uitstapte. Ik wist mezelf geen houding aan te geven en ik wist niet wat ik moest zeggen of doen. Het was immers bijna een jaar geleden dat ik hem mijn geheim vertelde en hij me.. een soort van achterliet? Ik zuchte en keek naar de man die leek alsof hij een modeshow liep voor Giorgio Armani. Hij zag er.. oogverblindend uit. "Naima..!". Zei hij. Hij gilde zowat mijn naam en het leek net alsof hij dat al wekenlang wilde doen. "Eh hoi Youssef." Reageerde ik. "Ik.. zag je tanken. Ik moest even goed kijken of jij het was.. je bent veranderd." Zei hij en werd een beetje rood. Ik keek weg en knikte alleen. "Ik eh zag je ook staan bij de tankstation." Zei ik maar. Youssef keek op. "Oh.. en je zei niet eens gedag?". Zei hij. Ik keek hem ineens aan met grote ogen. Ik en mijn grote tetter gewoon! "Nee.. nee.. je was druk bezig met bellen en.. ik wilde je niet storen." Zei ik. Youssef knikte, maar toch merkte ik dat hij het niet echt leuk vond. Ik snapte het niet, ik was het toch niet verplicht?

  4. #619
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "En wat brengt jou naar Nederland?". Zei hij ineens. Tja, op dit moment is liegen het beste wat ik moest doen. De laatste keer dat ik eerlijk was tegen hem, keerde hij me de rug toe. "Even ertussenuit" antwoordde ik maar kortaf. Youssef zijn hemelsblauwe ogen bleven maar vast gebrand op mij. "Hoe gaat het met Esma?". Vroeg ik uiteindelijk. "Ja goed.. goed. Ze is nu bij de oppas. Ik eh.. had een afspraak buiten de stad. Het is echt toevallig dat ik je tegen gekomen ben." Zei hij. Ik knikte en zei dat ik dat ook vond. Ik voelde mijn telefoon trillen en zag dat ik een appje van Issam had. Hij zou me appen als hij morgen veilig en al gearriveerd was. Youssef keek me aan en een glimlach krulde zich op zijn gezicht. "Ik moet gaan Youssef, het was leuk je gezien te hebben. Wil je Esma de groeten doen?". Zei ik. Youssef keek ineens verbaast. "Wil je niet ergens wat gaan drinken? Ik heb je lang niet gezien en ik dacht.." Youssef stopte met praten en zuchte. "Eh nee. Sorry mijn vriendin wacht op mij. Lief van je". Zei ik. Youssef vond het klaarblijkelijk jammer. "Wanneer ga je terug naar Marokko?". Zei hij. Wat moest ik daarop zeggen? Ik voelde van alle gelieg mijn wangen gloeien en keek hem aan. "Eh, misschien over twee weken in sha Allah". Zei ik maar. Youssef keek me aan en stak vervolgens zijn handen in zijn zakken. "Wil je anders morgen wat gaan drinken?". Zei hij. Ik moet nee zeggen. Ik wilde ook nee zeggen, maar er klonk iets van wanhoop in zijn stem. Welja, aangezien ik de aankomende weken toch niets bijzonders te doen heb dan zou een drankje toch niet zo'n probleem moeten zijn. Dus ik keek hem aan en knikte dat het prima was. Ik zag de blijdschap in zijn ogen, en ergens kon ik mijn vinger daar niet op leggen.

    Hij was bijzonder knap, rijk, slim, machtig in kennis en begrip en geduld. Maar.. ik voelde gewoon niets meer voor hem. Hij was gewoon mijn oude werkgever en mijn oude liefde. Het kwam door mijn terugkeer naar Marokko. Maar ik wist dondersgoed dat het ook door Issam kwam. Issam had mij gevoelens gegeven die ik niet voor mogelijk hield. Ik hield van hem en hij van mij. En alhoewel we elkaar wellicht nooit meer zouden zien, dat gevoel bleef en ik hoopte dat het altijd zou blijven, want het maakte me zo intens gelukkig. Alsof ik er ook toe deed, alsof alle ellendige bagage die ik had niet meer bestond door de gevoelens die ik van Issam kreeg. Misschien was mijn antwoord op de vraag van Youssef, iets samen te willen drinken daarom zo makkelijk te antwoorden. De man voor wie ik ooit viel, is in mijn ogen een doorsnee man met veel succes en rijkdom en ok.. toegegeven, een verdomd goede uiterlijk. Maar dat was het dan ook.

    "Kan ik je ergens ophalen?". Vroeg Youssef. Ik ontwaakte uit gedachten en bloosde. "Je was ver weg". Zei Youssef. Ik glimlachte en keek hem aan. "Sorry, eh maar ik woon hier niet meer. Ik woon tijdelijk bij mijn broer totdat ik terugkeer". Zei ik. "Oh.. natuurlijk. Zullen we ergens afspreken dan? Als het makkelijk is voor jou, dan kom ik ook naar jou toe?". Vroeg hij. Ik dacht aan Hamid. Meneer bezorgdheid ten top. "Eh nee.. ik kom hier wel naartoe." Zei ik maar snel. "Ok..ok en kom je naar mij toe of wil je ergens afspreken?" Zei hij. "Nou het lijkt me wel heel leuk om Esma weer eens te zien." Zei ik. "Zij vast jou ook". Zei Youssef. "Als ze me nog herkent tenminste". Zei ik. Youssef glimlachte. "Natuurlijk. Zo'n lieve persoon.." zei hij. Ik keek hem aan en werd weer rood. Sjongejonge ik leek wel een waterketel die zo zou loeien van de hitte. "Ik ben morgen vrij. Kom je lunchen?". Zei hij. Ik dacht na en knikte. "Prima, maar ik neem wat broodjes mee". Zei ik. Youssef moest keihard lachen. "Nee.. nee ik ga de broodjes klaarmaken. Jij neemt jezelf mee safi". Zei hij. Ik moest lachen en knikte. "Prima, morgen twee uur, lunch bij jou". Zei ik. Youssef glimlachte en knikte. "Tot morgen, Naima." Zei hij. "Tot morgen Youssef.."

    Hij stapte in en reed weg. Snel zwaaide hij naar me en ik zwaaide terug. Uiteindelijk kon ik me weer ontspannen want ik stond stijf van spanning. Waarom? Al sla je me dood...

  5. #620
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Natuurlijk heb ik Rabia alles verteld. Ze zei dat ik er neutraal in moest blijven, maar ik verzekerde haar dat, dat ook echt het geval was. Alles ging ook goed met haar en de baby en elke dag was mooi meegenomen. We praatte over van alles en ik beloofde haar up to date te houden over mijn lunch afspraak met Youssef. Ik nam uiteindelijk afscheid en precies tien uur zat ik in de auto richting huis. Thuis aangekomen, waren de ouders van Jamila ook aanwezig. Ik groette een ieder en ging de kinderen in bed helpen. Opa en oma waren aanwezig, dus die probeerde onder de bedtijd regel uit te komen. Uiteindelijk bracht Hamid zijn schoonouders weg en zaten Jamila en ik in de tuin. Uit het niets floepte ik het eruit

    "Weet je nog die man, waar ik voor werkte? En dat hij een keer in het ziekenhuis kwam toen Adam vroeg geboren was?". Jamila keek me aan en sipte aan een glas cola. "Eh.. ja en nee." Antwoorde ze. Ze kneep haar ogen dicht. "Wat is daarmee? Want ik kan me wel herinneren dat je voor iemand werkte.." ineens spong jamila op. "Nu weet ik het! Maar is daarmee?". Zei ze. Ik moest lachen om de reactie van Jamila. "Nou de wereld is écht klein zus, morgen ga ik lunchen bij hem". Zei ik. Jamila legde haar glas coke zero weg en keek me aan. "Naima.." begon ze. Ik wist waar ze naartoe ging. "Geloof me Jamila, ik heb 0.0 gevoelens meer voor die man. Issam heeft mijn ogen geopend. Hij heeft me laten zien wat echte liefde inhoudt. Dus.. het is geen date, maar een afspraak. A F S P R A A K" Zei en spelde ik duidelijk. "Hmm jaja, het is een knappe man hoor. Dat zei faiza ook toen. Die gaat alle wapens inzetten om je hart te veroveren en Naima.. niet happen! Je hebt teveel ellende mee gemaakt om daar nog meer van te krijgen. Luister naar mij ok?". Zei ik. Ik glimlachte en pakte haar hand. "Ik luister naar jou, wil je nu ook naar mij luisteren?". Zei ik. Jamila keek me aan. "Wat?". "Mag ik morgen je auto lenen?" Zei ik superlief. Jamila keek me aan.. "Vooruit.. "

    De volgende dag was aangebroken. Hamid was werken, Jamila bracht de kids vroeg naar school en ging daarna sporten en ik ben op weg naar Youssef. Op het eerste moment was ik helemaal verdwaald. Ik was natuurlijk vergeten waar hij woonde. Na wat herkenbare huizen en straten had ik de goede weg toch te pakken en warempel.. gevonden. Ik stapte uit en pakte een cadeautje die ik gekocht had voor Esma en wat flessen verse sap. Ik kon me niets anders bedenken dan dit bij een lunch. Ik stond voor de voordeur en nam diep adem. Een paar seconden later belde ik aan en even later werd de deur geopend. Zijn azuurblauwe ogen fonkelde in het zonlicht. Hij leek wel een kameleon. Zijn kleur ogen namen continue een andere kleur blauw aan. "Welkom Naima.. kom binnen." Ik glimlachte en liep naar binnen. Natuurlijk zag hij er tiptop uit. Ik droeg een jeans en een wit gebreide truitje. Het was geen date toch? "Dat had je niet hoeven doen hoor Naima." Zei hij toen ik hem de flessen aangaf. "Het is niks.. en ik mocht geen brood meenemen dus je liet me geen keus". Zei ik. Ik keek naar de keukentafel en Youssef had zich erg uitgesloofd. "Heb jij dat allemaal gemaakt?" Vroeg ik. Youssef pakte wat glazen en keek me aan. "Eh.. ja" Zei hij. "Die cake ook?". Zei ik met een vreemde blik. "Eh als aansnijden eronder valt, dan ja.." zei hij met een glimlach. Ik moest hard lachen en schudde mijn hoofd. Het huis was onveranderd. Nog even strak en netjes als voorheen. "Waar is Esma?". Vroeg ik. En voordat ik het wist zag ik een klein lief meisje de trap aflopen. Ze was verlegen en schuilde zich meteen achter haar vader. "Esma, zeg je geen gedag?". Zei Youssef. "Ze is verlegen. Dat komt wel." Zei ik. Ik pakte het cadeautje en legde het op tafel. "Die is voor jou". Zei ik. Esma wrikte zich een beetje los en pakte het doosje. "Dank je wel". Zei ze zachtjes. "Geen dank". Zei ik. En voordat ik het wist ging ze weer de trap op. Youssef en ik keken elkaar aan en moesten hard lachen. "Dank je wel Naima. En.. het komt wel. Ze is je zeker niet vergeten hoor." Zei hij. Ik knikte en ging zitten aan tafel.

    Youssef kwam ook zitten en schonk me wat sap in. "Dus.. hoe gaat het met je onderneming?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Hoe weet je dat ik een onderneming heb in Marokko?". Zei ik. Youssef werd een beetje rood en nam gauw een slok koffie. "Eh.. ik zag het op je WhatsApp staan een keer en toen heb ik een kijkje genomen. Geloof me ik ben geen stalker hoor". Zei hij. Ik moest lachen. "Sorry, nogal dom van mij". Zei ik en ik werd dit keer rood. "Maar het gaat goed. Hamdoulah". Zei ik. "Gelukkig". Zei hij met een glimlach. "En.. hoe gaat het met jou werk?". Zei ik. "Druk.. ik neem af en toe teveel hooi op me vork." Zei hij. Ik keek hem ernstig aan. "Dat is niet zo handig. Met een burn out schiet je niks op". Zei ik. Youssef knikte. "Je hebt gelijk, alleen dat is het enige waar ik me op kan storten. Ik krijg gewoon een kick van werken. Kun je je dat voorstellen?". Zei hij. Ik moest glimlachen. "Geloof me, nu ik die onderneming heb weet ik wat je bedoelt. Het is geweldig iets te doen wat je leuk vind." Zei ik. Youssef keek me aan. "Je.. ziet er goed uit Naima. Praten met jou.. heb ik écht gemist". Zei hij. Ik keek hem aan en propte gauw een stukje crossaint in mijn mond. "Zit je nou te flirten met mij?". Zei ik. Youssef keek me met grote ogen aan en verslikte zich bijna. "Eh nee nee.. absoluut niet." Zei hij en nam een slok koffie. Ik moest lachen om zijn reactie. "Sorry,.. als dat wat ongemakkelijk was voor je". Zei youssef. Ik schudde mijn hoofd. "Nee hoor. En jij ziet er ook goed uit". Zei ik met een knipoog.

    "Je zegt dat je je stort op werk.. en hoe is dat met Esma en wellicht een nieuwe liefde?". Zei ik. Youssef keek me aan en glimlachte. Hij schudde zijn hoofd. "Je bent niet alleen veranderd, maar ook heerlijk direct." Zei hij. Ik moest lachen. "Youssef, we worden allemaal een jaartje ouder." Zei ik. Youssef moest lachen. "Yup, ik wel over een weekje". Zei hij. Ik keek hem aan. "Meen je dat?". Zei ik. Youssef knikte. "Maar.. ik doe er niks mee hoor." Zei hij. Ik keek hem aan. "Nooit niet?". Zei ik. Hij nam een slok van zijn koffie. "Nee.. nooit niet." Zei hij. Oeff ik voelde iets van medelijden met hem. "Maar.. om op je vraag te komen over liefde. Nee. Geen liefde. Ja werk. Daar ben ik mee getrouwd". Zei hij. Ik glimlachte. "Bizar". Zei ik. Youssef keek me aan. "Bizar?". Zei hij. "Ja.. bizar. Je hebt alles. Je bent knap, slim, rijk haha." Zei ik. Youssef moest hard lachen. "Na het woordje knap luisterde ik niet meer.." zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. "En jij?". Vroeg hij ineens.

    Ja en ik? Ik kon een tegenvraag over een eventuele liefde wel verwachten als ik hem zelf ook stelde. "Ja.. mijn grote liefde blijkt in Marokko te wonen". Zei ik maar snel. Youssef keek me aan en hij keek zeer ernstig. Hij stopte met eten en nam een slok. "Is alles ok?". Vroeg ik. "Eh.. ja sorry.. ik moet even iets doen. Ik ben zo terug". Zei hij. En voordat ik nog iets kon zeggen liep hij de trap op..

  6. #621
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011







    Veel leesplezier!❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  7. #622
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Waar is hij heen gegaan, moet hij huilen??
    Heb dit gewoon tijdens nachtvoeding gelezen met 1 oog open...
    Married and children!

  8. #623
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    Nee Naima waarom moet je dat nou zeggen!
    Hij moet dit even verwerken had niet verwacht dat ze zei liefde in marokko achter gelaten
    Nu denkt hij maak geen kans meer

  9. #624
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  10. #625
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Waar is hij heen gegaan, moet hij huilen??
    Heb dit gewoon tijdens nachtvoeding gelezen met 1 oog open...
    Oh echt hoe dan?? Hahaha

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  11. #626
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door hhv Bekijk reactie
    Nee Naima waarom moet je dat nou zeggen!
    Hij moet dit even verwerken had niet verwacht dat ze zei liefde in marokko achter gelaten
    Nu denkt hij maak geen kans meer
    Dat denk ik wel zeker

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  12. #627
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik kon mijn ogen niet geloven... Dat moest haar zijn! Naima! Ze was veranderd in een volwassen vrouw, getint door de zon in Marokko, haar ogen die ik zo verschrikkelijk mooi vond, haar manier van lopen, zo vrouwelijk en sexy. "Bent u klaar meneer?". Zei een stem. Ik keek naar achteren en knikte. De vrouw, hoogblond en een grote glimlach zat me zowat uit te kleden met haar ogen. Gauw stapte ik in de auto en gaf gas. Ik moest haar volgen. Al was het maar te vragen hoe het ging. Gelukkig viel ik haar na enige tijd op en zette haar auto aan de kant. Ik wist mezelf geen houding aan te geven. Ik bedoel, het is gewoon Naima. De Naima die ik willens en wetens probeerde te vergeten en er alles aan deed dit te bereiken. Mijn nachten vol maakte met genot en afleiding met Mariam. Er zijn toch meerdere vrouwen op deze aardbol? Wat was er mis met mij! Maar nee, Naima had me in haar greep..

    Zo mooi als ze was, zo verlegen ze keek toen ik naar haar toe liep. Het liefst wilde ik naar haar toe rennen, als scheelde dit laatste weinig, en haar sluiten in mijn armen. Ik wilde haar meenemen naar huis en nooit meer laten gaan. Ze was terug. Voorgoed hoopte ik. "Hoi Youssef.." zei ze. Mijn hart maakte een sprongetje. Zelfs haar stem heb ik gemist. Naima vergeten? Amahoela. Ze zat diep in mijn hart. Te diep. Ze was druk bezig met haar mobiel en een glimlach krulde zich om haar lippen. Ik moest automatisch mee lachen. Die glimlach had ik zo vreselijk gemist. Eindelijk haalde ik haar over met mij te lunchen morgen. Ze sprak rustig en anders.

    Geloof me, die hele dag had ik een brede glimlach op mijn gezicht. Ik was zo blij dat ik haar gezien had, maar nog blijer dat ze zou lunchen met mij morgen. Na werk deed ik wat boodschappen en snelde gauw naar huis. Ik bedankte de oppas weer en zette alles weg. "Esma.. kom eens naar papa". Riep ik. Esma klauterde de trap af en kwam naar me toe. "Ja papa?". Ik pakte haar op en zette haar op mijn schoot. "Morgen krijgen we bezoek lieverd. Ken je Naima nog?". Vroeg ik. Ze keek me gek aan en schudde haar hoofd. "Wellicht als je haar morgen ziet. Ga maar spelen". Zei ik. Ze wrikte zich los en ging weer spelen. Ik ging douchen en bedacht me wat ik morgen klaar zou maken. Ik ben geen keukenprins, maar kan nog wel wat doen.

    Die volgende dag brak aan en de bel ging. Ik maakte de deur open en zag haar staan. "Selaam Youssef.." zei ze. Ik groette haar terug. Het liefst trok ik haar naar me toe en nam ik haar mee naar me slaapkamer. Ik zou de hele dag de liefde met haar bedrijven. Mijn hart sloeg op hol en ik kreeg het warm van haar blik en vrouwelijke rondingen. Aan tafel gingen we over van alles en nog wat praten. Naima stelde directe vragen en ik vond het geweldig. Tot die ene vraag. Liefde. Natuurlijk had ik geen liefde. Mariam is toch geen liefde? Dat was puur vleselijke lust, meer niet. Totdat ik het haar vroeg. "Ik heb mijn liefde gevonden in Marokko."

    Mijn hart. Ik voelde mijn hartspier letterlijk zwak worden. Mijn handen werden klam en ik keek haar aan. Had ze haar liefde in Marokko? Ik moest even weg. Ik moest weg zodat ze mijn verdriet en teleurstelling niet zag. Gauw stapte ik op en zei zo terug te keren. In de slaapkamer ging ik op de rand van het bed zitten en nadenken. Ben ik echt zo idioot? Kijk naar haar. Elke man zou haar willen hebben. Het leven ging door. Ook voor haar. Natuurlijk zou ze vast iemand tegen zijn gekomen. Ze was immers voorgoed naar Marokko. Naar een land met andere mogelijkheden en... ik kreeg het amper mijn strot uit. Ik was haar nu voorgoed kwijt. Voorgoed.

  13. #628
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Youssef was onderhand een kwartier weg. Ik stond op en ruimde de glazen af. Wat was er met hem aan de hand? Hij leek zo gespannen ineens en zelfs geschrokken. Ik heb toch niks verkeerds gezegd? Ineens stond ik stil. Had hij nog wel gevoelens voor mij? Ik liep terug naar de stoel en ging zitten. Ik hoopte dat het niet zo was. Echt, ik hoopte het uit de bodem van mijn hart. Ik had mijn liefde ook echt in Marokko. Wist ik veel dat Issam zou vertrekken en ik juist op hem verliefd zou worden. Ik sloot mijn ogen en hoorde hem de trap aflopen. Hij krulde met moeite een glimlach op zijn gezicht. De bel ging. Gelukkig. Saved by the bell dacht ik. Youssef maakte open en ik hoorde een vrouwenstem. Esma kwam snel de trap af en bleef even nog naar me staren. "Jaa ik ken jou nog wel. Jij hebt hier bij papa gewerkt en je kocht altijd ijsjes voor mij". Zei ze. Ik moest glimlachen en ze liep weer weg. Youssef deed de deur dicht en kwam zitten.

    "Waar gaat ze naartoe?". Zei ik. "Oh.. spelen bij een vriendinnetje. Ze woont drie straten verder. Haar moeder heeft haar opgehaald, want ze gaan eerst een ijsje eten". Zei Youssef. Ik glimlachte. "Ze herinnerde zich mij weer." Zei ik. "Oh echt?". Zei Youssef. Ik knikte. We bleven even zwijgzaam voor ons uitkijken. Ik stond uiteindelijk op en ruimde verder de rest op. "Dat hoef je niet te doen hoor. Ik doe het zelf wel". Zei Youssef. Ik keek hem aan. "Je hebt al genoeg gedaan, laat me in ieder geval dit opruimen." Zei ik. Youssef glimlachte. "Dan doen we dat samen". Hij stond op en hielp mee af te ruimen. "Dank je wel voor de lunch". Zei ik toen ik de spullen in de vaatwasser deed. "Geen dank Naima. Ik ben al blij dat je gekomen bent". Zei hij. Hij liep achter mij langs en ik rook zijn geur. Zijn onderarm gleed lichtjes langs mijn rug per ongeluk en ik kreeg het Spaans benauwd. Ik snapte mezelf niet. Ik had toch geen gevoelens voor hem. Waarom voelde ik dit dan wel? Ik sloot mijn ogen en keek hem aan. Hij deed de tuindeuren open en draaide zich om. Hij keek me aan. "Ben je me nu in de gaten aan het houden?" Zei hij. Ik moest glimlachen. "Nee.. maar ik wil je wel een serieuze vraag stellen". Zei ik.

    Youssef keek me serieus aan. "Ja.. natuurlijk". Ik droogde mijn handen en leunde tegen het aanrecht. "Youssef.. heb je nog gevoelens voor mij?". Zei ik. Youssef keek me aan en werd een beetje rood. "Eerlijk Naima? Ja." Zei hij. Ik schrok van zijn antwoord. Ik had dit niet verwacht. Ik had verwacht dat hij een nieuw leven had gestart. Weliswaar zonder Senna, maar met iemand anders. Ik bedoel, kijk hoe knap hij is! "Ik.. heb al die tijd gevoelens voor je gehad Naima. Dat besefte ik me die dag. Die laatste dag dat ik je zag. Ik kon en kan aan niemand anders denken, behalve aan jou". Zei hij. Zijn woorden schoten als vuurpijlen bij mij naar binnen. Ik probeerde namelijk iets van een gevoel te zoeken voor hem, maar walow. Er gebeurde gewoon niks!

    Ik zweeg alleen en Youssef liep naar me toe. "Ik.. had je eerder de mijne moeten maken. Ik besef dat ik je voorgoed kwijt ben." Zei hij ineens. Ik keek hem aan. "Hij is vertrokken. Voorgoed." Zei ik. Youssef keek me vreemd aan. "Hoe bedoel je?". Zei hij. "Issam, de jongen aan wie ik mijn hart verloren ben. Hij.. begreep me. Motiveerde me. Hielp me. Luisterde naar me en het belangrijkste, hij oordeelde nooit. Door hem ben ik erachter gekomen wat echte liefde was. Hij heeft me wel vier keer ten huwelijk gevraagd. Ik bedoel, als ik nu over hem praat dan gaat mijn hart tekeer. Ik ben gewoon verliefd op hem Youssef." Zei ik.

    Hij keek me aan. "Ik.. begrijp het. Hij zou wel een eikel zijn geweest niet verliefd op jou te worden. Maar... vier keer huwelijksaanzoek??". Zei youssef. Ik moest lachen. "Ja.. meskin. Misschien had ik volmondig JA moeten zeggen, maar dan zou ik zijn droom kapot maken. Hij gaat namelijk studeren in een ander land. Met hem trouwen zou het einde van zijn droom betekenen. Ik was er kapot van. Nog steeds eigenlijk. Waarom ik? Weer die pech.. weer geen geluk." Zei ik. Youssef keek me verdrietig aan. Hij kwam naar me toe lopen. "Je verdient alle geluk. Dat meen ik. Ik zal nooit snappen dat zo'n lieve en mooie vrouw als jij al die ellende moest meemaken." Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte. "Dank je Youssef.. je bent lief". Zei ik. Hij boog zich lichtjes voorover en tilde mijn kin op. "Ik heb je gemist Naima,.." zei hij. Ik keek hem diep in zijn azuurblauwe ogen aan en wende mijn gezicht toen af. Dit kon ik Issam toch niet aandoen. Ik zette een paar stappen naar achter en Youssef keek me aan. "Sorry,..." zei hij. "Geeft niet, ik eh ben op de één of andere manier ook erg moe. Misschien komt dat doordat ik gisternacht niet zo lekker heb geslapen." Zei ik. Youssef keek me aan. "Wil je even rusten? Liggen?" Zei hij. Ik lachte om zijn actie. "Weet je, dat lijkt me niet eens zo'n slechte idee." Zei ik. En dat meende ik oprecht. Ik was niet alleen moe, maar op de één of andere manier miste ik dit huis. Het gaf me een veilig gevoel. Youssef knikte en pakte mijn hand. "Je mag in mijn bed liggen.. kom." Zei hij. Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. "Je snapt dat als ik in jou bed ga liggen pas de volgende ochtend wakker wordt". Zei ik. "Ja dus? Ik zou dat super vinden". Lachte youssef. "Ik ga daar op de bank wel even liggen." Zei ik. Youssef knikte en pakte een plaid. Ik nestelde me op de bank en Youssef legde de plaid om me heen. "Dank je wel,.." zei ik. "Geen dank, ga maar rusten. Ik ben in de werkkamer". Zei hij. Ik knikte en mijn oogleden werden zwaar. Youssef bleef nog even staan. Hij liep toen weg. "Youssef..." zei ik. Youssef draaide zich om. "Ik heb afscheid van hem genomen." Zei ik. Youssef keek me aan. "Van wie?". Vroeg hij. "Van Abdel. Ik ben bij zijn graf geweest en heb het dekentje van Adam bij hem begraven." Zei ik. Youssef keek me aan en kwam naar me toe lopen. "Je bent een sterke vrouw Naima" Zei hij. Ik glimlachte "Soms is de enige keuze die ik had sterk te zijn Youssef. Dank je wel dat je altijd luisterde." Zei ik. Youssef glimlachte en streek een pluk uit mijn gezicht.

    En hier lag ik dan. In een huis van de man die toegaf nog steeds gevoelens voor mij te hebben en dat terwijl ik dat niet had. Ik probeerde iets van een gevoel eruit te persen. Iets van een gevoel weer te hebben voor hem, maar Issam had zoals gezegd mijn hart veroverd. En hoe aantrekkelijk Youssef ook was, en lief. Mijn hart belande alleen aan één man toe en die woonde in Canada nu..

  14. #629
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    ❤❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #630
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    pffff jamila weet echt niet wat ze wil of voelt