1. #601
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Wat?? Nee.. alsjeblieft niet Issam. Niet nu al". Smeekte ik. Issam was stil, maar mijn tranen kwamen maar. Hoe kan dit!!! Hoe kan het zo vreselijk eindigen. "Het spijt me zo Naima." Zei hij met een schorre stem. Hij smeekte mij te stoppen met huilen, maar ik kon het gewoon niet. Ik huilde totdat mijn ogen er pijn van deden. "Naima, laten we alsjeblieft trouwen. Laten we alsjeblieft samen zijn. Ik hou van jou, ik hou zielsveel van jou." Zei hij. Ik huilde alleen maar meer hierdoor. Ik wist dat het niet mogelijk was. Hoe ya rabi moest ik met hem trouwen en zijn droom kapot maken? Zijn droom om te studeren in Canada? "Als je wilt Naima kom ik nu! Het kan me niet schelen wat jou of mijn moeder vinden. Begrijp dat nou en het kan me niet schelen of ik hier verder ga of in een ander land studeer. Ik hou van jou!" Zei hij. Zachtjes snikte ik en hing ik op. Ik bleef kijken naar mijn telefoon en zette het ding uit.

    Ik legde mijn mobiel op bed en liep rechtstreek de deur uit. Ik wist dat alles nep was. Alles was nep! Haar tranen, haar zogenaamde moeder gevoelens, haar zogenaamde spijt!! Ik liep naar de woonkamer waar pa ook zat en hij keek me aan. Ma zat ook tv te kijken. "Zaterdag vertrek ik uit dit land. Ik ga desnoods bij Hamid of Ilyas wonen maar nooit meer zal ik bij jou in de buurt zijn! Nooit meer!!". Gilde ik tegen mijn moeder. Ze werd rood en wist dat ik het ook wist. Geniepig naar de buurvrouw gaan en toch die arme jongen verlinken. Hoe kon ze! Ik had haar nog gesmeekt! Pa stond op en kwam naar me toe. "Ben je gek? Ben je gek geworden? Dit is jou moeder. Je hebt geen respect voor mij of haar. Je haalt mannen naar binnen alsof het boodschappen zijn!". Schreeuwde hij. "Hou je mond! Hou je grote mond!!" Gilde ik. Ik schrok van deze woorden en pa helemaal. "Wat zei je tegen mij?". Zei pa. Ik was stil en bewoog niet. "Je doet net alsof ik een straatwijf ben. Waar was je toen je dochter in elkaar getimmerd werd door een man? Ik heb één keer een fout gemaakt en daar heb ik spijt van! Ik heb er niet eens bedoelingen bij gehad, jullie hebben fout op fout gemaakt. Fout op fout!!!!!! En ik vergat en vergaf alles. Schandalige ouders zijn jullie! Ik ga weg. Stik in dit huis." Zei ik. Ik draaide me om en liep snel naar mijn kamer. Gauw deed ik hem op slot en automatisch greep ik naar mijn koffer en pakte ik mijn kleren. Wegwezen. Klaar. Op de maan zou ik nog veel gelukkiger zijn! Nederland ontvlucht voor deze problemen en nu heb ik het hier? Nee.. dit liet ik me niet gebeuren. Ik pakte mijn telefoon en zette het ding aan. Issam had me onderhand tig keer gebeld maar ik belde meteen Rabia en zei alles tegen haar. Naruurlijk wilde ze dat het niet gegaan is zoals het nu is gegaan, maar ze zou een ticket voor mij boeken. Ik zou samen met haar vertrekken. Vertrekken uit een land waarvan ik dacht, dat ik eindelijk liefde en hoop had gevonden. Wahiba, ik hoop dat je met kan leven shitan. Als ik haar ooit zou tegenkomen zou ik haar afmaken. Voor nu staat mijn keuze vast. Mijn ouders konden afkoelen, zeuren of mopperen. Ik was er klaar mee!



  2. #602
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Who is IN for part 6???

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #603
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  4. #604
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Who is IN for part 6???
    İ am readyyy for part 6!!!
    Married and children!

  5. #605
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    ik ook ready to go hahahhah

  6. #606
    MVC Lid

    Reacties
    170
    03-04-2003

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    who is in for part 6???
    ik

  7. #607
    MVC Lid

    Reacties
    2
    13-01-2021

    Up

  8. #608
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De hele nacht heb ik wakker gelegen. Ma deed nog een aantal pogingen door op de deur te kloppen en te vragen binnen te komen, maar ik negeerde haar dood. Het ongeluk bleef me maar volgen. Ik merkte zelfs dat iedereen door de vloek van Mouna in mijn omgeving werd aangetast! Rabia met haar miskraam, Issam die me verliet, pa die me een klap gaf! Wahiba.. wollah.. als ik haar nu voor me neus had, dan had ik haar.... ik kneep hard in de kussen en probeerde niet nog meer te huilen. Alles was kletsnat van mijn tranen. Op mijn kastje ging mijn mobiel over en ik zag dat het Rabia was.

    "He Naima. Gaat het een beetje?". Vroeg ze. Ik kon door de tranen amper slapen. Hoe laat was het 8 uur in de ochtend? "Nee.. het gaat niet Rabia. Ik wil hier gewoon weg" snikte ik. "Rustig maar, dat komt wel goed. Ik heb meteen geboekt voor je, maar alsjeblieft naima, praat het uit met je ouders. Je kan nu niet zomaar de vliegtuig pakken naar Nederland en nooit meer wat van je laten horen. Je vader had je nooit mogen slaan en jou verhaal moeten aanhoren. En je moeder moet vast een goede reden hebben gehad om die buurvrouw aan te spreken". Zei Rabia. "Meen je dat? Rabia ze had het recht niet! Nu moet hij naar Rabat voorgoed totdat hij vandaar naar Canada gaat voor zijn studie. Waar was mijn moeder bang voor? Ze heeft me zo ontzettend gekwetst hiermee. Wollah Rabia, ik dacht dat ze veranderd was, maar daar is niks van waar!". Zei ik. Rabia was even stil. "Ok." Zei rabia. Ik had eindelijk de keuze eens een keer aan mezelf te denken. Eindelijk! Jaren hebben mensen dat voor mij gedaan en hoe...

    Ik nam afscheid van Rabia en ze zou langskomen zodat ik kon meerijden naar het vliegveld. Ik was er klaar mee. Mijn besluit stond vast. Ik stond daarom ook vroeg op om naar Houda te gaan en Saliha. In de gang kwam ik echter mijn moeder tegen. "Naima! Luister nou eens naar mij!". Zei ze. Ik keek haar woedend aan. "Laat me met rust! Jullie allebei!" Zei ik. Ik vloog letterlijk de trap af en racete naar Houda. Ik legde haar alles uit en liet alles een beetje aan haar over. Feitelijk deed ze sinds kort ook stoffen inkopen dus dat moest wel goed gaan. Hoe dan ook, mijn onderneming was mijn kindje, het enige wat ik had. Ondanks alle strubbelingen tussen mijn ouders en ik wilde ik dit niet verloren laten gaan. Hoe ik dat zou moeten doen, zou ik wel in Nederland bekijken. Voor nu was ik even klaar met mijn ouders en alles. En hoewel ik een hekel had aan dat land, ik moest ergens even op adem komen.

    Toen ik bij beide dames klaar was, ben ik direct naar huis gegaan. Bijna aangekomen zag ik Issam staan met een vriend van hem. Gauw dook ik weg, maar hij had me al gezien. Hij rende zowat naar me toe en riep mijn naam. Ik bleef uiteindelijk staan en keek hem aan. "Naima.." zei hij hijgend van het rennen. "Waar ga je naartoe?". Vroeg hij. "Huis" Zei ik kortaf. Waarom ik kortaf tegen hem was, wist ik niet. Het was alsof ik alle frustratie op iedereen moest afreageren. "Naima.. alsjeblieft. Heb je nagedacht over wat ik zei gisteren?". Zei hij. Ik keek hem aan. Mijn blik veranderde en hij keek me verdrietig aan. "Ik ga je droom niet kapot maken lieve Issam. Ik kan niet met je trouwen.. het spijt me." Zei ik. Issam keek bedroefd en verloren. "Volg je droom Issam. In Canada zul je iemand tegen komen die jou hart sneller zal laten kloppen en je zal een eigen gezin daar stichten. In sha Allah." Zei ik met tranen in mijn ogen. Issam pakte mijn handen. "Nee.. dat wil ik niet! Ik wil jou! Alsjeblieft. Weiger mijn aanzoek niet. Alsjeblieft.." zei hij. Zijn ogen werden vochtig en ik moest hierdoor alleen maar meer huilen. Echter, schudde ik mijn hoofd en legde een hand op zijn wang. "Het spijt me.. het spijt me zo Issam. Morgen vertrek ik naar Nederland. Ik moet hier weg. Het wordt me allemaal teveel. Dit. Mijn ouders. Ik dacht dat ik hier geluk zou vinden. En gek genoeg heb ik dat ook gedaan. Namelijk jou. Maar ik ga je droom niet verpesten. Het spijt me". Zei ik. Issam trok me naar zich toe en onze hoofden leunden tegenover elkaar. Een traan van hem plonste op het zand op de grond. "Hoe ga ik verder zonder jou?" Zei hij met een schorre stem. Ik snikte. "Dat kun je. Je bent sterk. We zijn allebei sterk." Zei ik snikkend. "Ik hou van je Naima." Zei hij. "Ik van jou Issam." Antwoordde ik. Hij boog zich voorover en ik voelde zijn lippen op de mijne. Onze allerlaatste kus. Een kus waarvan ik dacht in het begin dat ik het wel vaker zou voelen. Zijn warmte en geborgenheid. Zijn wijze woorden en zijn motiverende en inspirerende woorden. Zijn lach.. die verdomde, mooie lach. Zijn blik als hij naar me keek. Ik zou het allemaal moeten missen. Voorgoed. Ik maakte mezelf voorzichtig los en keek hem nog één keer aan. Met een kleine glimlach probeerde ik te zeggen dat alles vast goed zou komen. Maar eerlijk gezegd, heb ik nog nooit zo'n verdrietige man gezien en weet ik niet of het écht goed zal komen. Hij had alles voor mij over. Wilde zijn droom zelfs niet meer najagen. Hij wilde mij wetende dat hij nooit vader zou kunnen zijn, wetende dat ik hem nooit een gezin zou kunnen geven. Ik liep weg en tranen kwamen als stortregen naar beneden.

    Thuis aangekomen waren mijn ouders in de woonkamer. Zodra ze hoorde dat ik binnen was kwamen ze allebei naar me toe. Pa was weer wat rustiger. Ergens denk ik dat mijn moeder hem heeft verteld wat er daadwerkelijk is gebeurt. Niet dat ik een mannenverslinder was zoals Wahiba me had neergezet en oh boy, wat houden ze er hiervan in Marokko om alles nog even aan te dikken. "Naima." Zei mijn vader. Ik keek hem aan en het verdriet voor Issam vrat me op. Het liefst wilde ik nu slapen en pas morgen wakker worden. "Ik had je niet mogen slaan. Smehlie" Zei hij. Ik keek hem alleen aan en liep verder. "Ik heb Hamid gebeld. Hij weet dat je morgen terug komt. Benti.. vergeef mij. Je komt toch wel terug?". Zei mijn vader. Ik stond stil. Natuurlijk zou ik terug moeten komen. Ik heb hier iets opgebouwd. Maar ik zweeg tegen mijn vader. Ik tilde mijn schouders op en zei dat ik het niet wist. Mijn moeder begon te huilen, maar hoe verschrikkelijk dat ook was, het kon me amper schelen. Had ze Issam maar nooit moeten verlinken.

    Ik ging naar mijn werkkamer en ruimde alles op. De jurken die klaar waren vielen nu onder Houda's hoede. Ik vertrouwde haar volledig. Ik ruimde mijn kamer op en pakte mijn kleren in. Ik zag een lichtje in de kamer van Issam aangaan laat die avond en gauw liep ik naar het raam. Hij was het. En soebhanAllah, ook hij liep naar zijn raam en ineens zag ik mijn mobiel overgaan. Ik pakte het op en zag dat hij het was. "Naima.. ben je aan het inpakken?". Zei hij. "Ja.. ik ben bijna klaar." Zei ik. Het was even stil. "Ik ga je missen". Zei hij. "Ik jou ook..". Zei ik. "Het spijt me Issam. Het spijt me dat mijn moeder naar jou moeder is gekomen en je eigenlijk verlinkt heeft." Zei ik. "Nee, dat moet je niet zeggen. Het is je moeder lieverd. Een moeder doet nou eenmaal zulke dingen. Ik neem het haar niet kwalijk." Zei hij. Ik was stil en kon niet begrijpen waarom hij zo... lief was. "Houden we wel contact?". Vroeg hij. Ik glimlachte. "Natuurlijk. Ik wil alles weten wat je doet in dat land. Tenminste niet alles, maar met je studie enz" Zei ik. Issam glimlachte, die one million dollar smile zag je nog van de verte. "Is goed. Ik wilde je nog wat geven. Dat wilde ik op een moment doen dat we.. samen waren." Zei hij. "Wat dan?". Zei ik. "Kijk morgen even bij die boom waar we altijd afspreken. Ik ga er een kuiltje in graven en markeren met een stokje". Zei hij. Ik moest lachen. "Dat doe ik. Shokran". Zei ik. "Welterusten lieve Naima." Zei hij. "Welterusten lieve.. Issam" Zei ik. We hingen beiden op en bleven even nog naar elkaar kijken. Daarna deed ik het raampje dicht en hij ook. Beslama liefste man van de hele wereld.. Beslama mijn lief...

  9. #609
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Lieve allemaal, vanavond ga ik weer verder in sha Allah ❤❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  10. #610
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  11. #611
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  12. #612
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Nou de avond, is uiteindelijk de ochtend geworden. Sorry mensen, ik en mijn beloftes ik ga verder

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #613
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Marokko leek vanuit dit punt superklein. Ik dacht aan Issam. Niet aan mijn ouders die huilde op het vliegveld en me nog probeerde over te halen. Nee. Ik dacht aan hem. Alleen aan hem. Ik realiseerde me dat hij het altijd was. Hij was de man van mijn dromen. Hij was de man van wie ik hou. Voor wie ik door het vuur zou gaan. Alles werd steeds kleiner en ik liet dit land, hopelijk voor even, achter. Ik liet mijn liefde achter. Issam zou vandaag naar Rabat vertrekken. Dat was zijn straf. Straf omdat hij gewoon lief is geweest. Omdat hij maar even thuis was bij mij. Wat is daar zo verkeerd aan? Waarom deed men daar zo verschrikkelijk moeilijk om? Nee, het allerergste was dat mijn moeder haar mond had voorbij gepraat. Als ze dat niet gedaan had, dan was alles nog ok voor Issam. Dan had ik hem nog kunnen zien. Wellicht was ik zelfs gebleven. Zolang hij bij mij in de buurt was, zou ik me veilig en goed vinden. Ik greep naar mijn hangertje om mijn nek en voelde eraan. Alsof ik op deze manier Issam probeerde aan te raken, te laten weten dat ik aan hem dacht. Te laten weten dat ik altijd aan hem zal denken. Zijn cadeautje die hij stiekem voor mij bij "onze" boom, onze afspreekpunt had achter gelaten. Van mezelf heb ik niets kunnen geven, behalve mijn woorden dat ik van hem hou. Ik realiseerde me dat ik een goede en lieve man kwijt was. Had ik ja moeten zeggen? Had ik zijn aanbod niet moeten afslaan? Ik sprak mezelf een schuld gevoel aan. Hij wilde samen zijn, met mij. Waarom was ik dan zo idioot om het af te wijzen? Ik had met hem notabene naar Canada kunnen gaan. Dat zou geweldig zijn. Een nieuw leven, een nieuwe start. Ik zuchte, want ik wist dat het diep van binnen niet realistisch was.

    "Gaat het?". Vroeg Rabia naast mij. Ik keek haar aan en glimlachte. Zij wist precies wanneer en wat mijn emoties betekende. Ook deze glimach ontging haar niet. "Zal ik je wat vertellen? Ik wilde ermee wachten totdat we terug waren". Zei ze. Ik keek haar aan. Ze werd een beetje rood en ik moest glimlachen. "Je bent zwanger!" Zei ik hardop. Een paar mensen keken naar ons en Ghalid moest lachen. Rabia knikte en ik omhelsde haar. "Dit nieuws had ik nodig Rabia!" Zei ik opgewekt. "Hoe ver ben je?". Vroeg ik. Rabia moest glimlachen. "Je gaat stuk. Weet je hoe ik erachter gekomen ben?" Zei Rabia. "Ik moest maandverband hebben omdat ik dacht dat ik ongesteld moest worden. Stuur ik Ghalid, haalt ie een pak luiers ik helemaal boos en hem uitmaken voor alles en nog wat. Ik wilde toen zelf gaan, maar door de drukte had ik er geen tijd voor. Toen ik nog steeds niet ongesteld werd heb ik een test gedaan en die gaf aan dat ik zwanger was. Komen die luiers van Ghalid toch goed van pas haha". Ik moest lachen om haar verhaal. "Ik ben nu precies vier weken. Echt superpril. Ik ben alleen erg bang Naima." Zei ze. Ik knikte. "Wat er ook gebeurt, ik ben nu bij je lieverd, alles komt goed." Zei ik.

    Even later waren we geland en Hamid en Jamila wachtte me al op. Ik omhelsde mijn broer en Jamila ook. "Fijn dat je weer terug bent. We hebben je echt gemist". Zei ze. Ik glimlachte en nam afscheid van Rabia en ghalid. We zouden snel afspreken en ik reed met Hamid en Jamila weg. Een aantal uur later zaten Jamila en ik in een kamer die ze voor mij had klaar gemaakt. "Je moeder heeft alles verteld". Zei ze. Ik keek haar aan. "Haar versie ja." Zei ik. "Echt Jamila.. ik heb gewoon geen geluk. Wollah." Zei ik en toen prikte de tranen achter mijn ogen. "Stil maar lieverd." Zei Jamila. "Ik hou zoveel van die jongen. Voor even was ik alles vergeten. Ellende met Abdel, het feit dat ik geen kinderen meer kan krijgen. Alles. Dat is toch heel wat? Dat zo'n persoon je alle verdriet laat vergeten." Zei ik snikkend. Jamila knikte. "Hij heeft me ten huwelijk gevraagd, wel drie keer! En telkens wees ik hem af." Zei ik. Jamila keek me aan. "Waarom?" Zei ze. Ik vertelde haar alles. Die rotstreek van wahiba ook en de liefde die ik voor Issam voelde en hoe fijn ik het vond met hem in mijn buurt.

    "Die heks van een Wahiba is echt vreselijk. Ze heeft mijn leven vergalt.". Zei ik. Jamila keek me aan. "Ik haat haar ook hoor. Wist je dat zij met jou broer wilde trouwen?". Zei jamila. Ik keek haar aan. "Eh.. nee! Met hamid??". Vroeg ik verbaast. Jamila knikte. "Hamid vond het vreselijk als zijn tantes over de vloer kwamen. Die wahiba flirte continu met hem en hing ze om hem heen." Zei ze. Ik keek haar vol ongeloof aan. "Bahhhh daar moet ik echt van kotsen". Zei ik en echt ik voelde mijn maag samentrekken. Jamila moest lachen. Ik pakte haar hand vast. "Ik ben zo blij met jou als schoonzus." Zei ik. Jamila streek een hand over mijn haar. "Jallah, ga slapen. Ik zie je morgen in sha Allah". Zei ze. Ze deed het lichtje uit en binnen een paar tellen vielen mijn ogen dicht...

  14. #614
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek naar mijn telefoon en moest glimlachen. Snel appte ik haar terug dat ik niet kon wachten tot vanavond. Daarna legde ik mijn telefoon weg en reed naar huis. Het was een drukke dag geweest en ik was supermoe. Wekenlang van keihard werken en mijn nieuwe project werd gelanceerd. Dat zou ik vieren met Mariam. Eigenlijk had ik haar moeten laten gaan. Het was leuk geweest, maar op de één of andere manier kon ik ook niet echt zonder haar. Met haar deelde ik alles. Althans alles.. ik vond het fijn om haar om mij heen te hebben. Ze wist onderhand dat ik een dochter had en had zelfs kennis gemaakt. Esma vond het niks aan, maar Esma hield nu eenmaal niet van veranderingen.

    Thuis aangekomen vloog esma op me af. "Papaaa, ga je mij missen?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Doe niet zo gek. Natuurlijk ga ik je missen. Maar.. het is maar voor één nachtje. En je vriendinnetje mag in het weekend weer logeren". Zei ik. Esma schreeuwde van blijdschap en ik kreeg letterlijk pijn in mijn oor. "Jallah, ga maar spelen". Zei ik. "Ok papa". Ze strompelde naar haar kamer en ik moest lachen. Even later belde de moeder van een vriendinnetje op school aan en Esma ging mee. Ik nam een warme douche en deed kleedde me luchtig aan. Het was hartje zomer en vandaag was het superheet. Ik maakte wat te eten en even later ging de bel. Dat moet vast Mariam zijn. Ik deed de deur open en inderdaad, zij was het. "Hey.." ik trok haar naar mij toe en kuste haar overal. "Alles goed?". Zei ze. "Als ik jou zie wel.. heb je trek?". Zei ik. Ze keek me ondeugend aan. "Alleen in jou..." zei ze. En voordat ik het wist trok ze mijn shirt uit..

    Laat in de avond lagen we samen in bed en keek ik haar aan. "Waar denk je aan?". Zei ze. "Aan jou natuurlijk.." zei ik. Mariam moest lachen. "Hoe was Frankrijk?". Zei ze. "Saai zonder jou.." zei ik. Ik streek wat haren uit haar gezicht. "Jammer.. volgende keer wil ik wel mee hoor." Zei ze. Ik glimlachte. "Is Esma uit logeren?". Vroeg ze. "Nee.. die heb ik opgesloten in haar kamer". Grapte ik. Mariam moest lachen en met een vinger gleed ik naar haar hals en schouders. "Ik heb nu wel trek gekregen.." zei Mariam. Ik keek haar verbaasd aan. "In eten Youssef.." zei ze met een glimlach. Ik lachte en trok haar naar me toe, toen ze wilde opstaan. "Kom bij me liggen Naima.." zei ik.

    "Naima?? Wie is dat?". Zei ze. Ik keek haar verward aan. "Naima? Zei ik dat?". Ik wist amper wat ik zei. Zei ik nou echt Naima???? Mariam stond onmiddellijk op en pakte een shirt van mij. "Je zei Naima, dat heb ik luid en duidelijk gehoord Youssef. Wie is dat?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en moest even goed nadenken. Wat moest ik nu zeggen en hoezo ben ik aan haar naam gekomen. Maandenlang had ik haar uit mijn hoofd geprobeerd te zetten. Door Mariam was dat ook nog eens gelukt en nu.. wat moest ik zeggen? "Eh.. sorry.. ik weet niet waarom ik dat zei Mariam. Het schoot er gewoon uit." Zei ik. Mariam keek me echter aan en was zelfs een beetje verdrietig. "Luister Youssef.. ik ben heel eerlijk tegen je. Ik weet dat onze relatie alleen gebaseerd is op lust en genot. Ik weet dat je een drukke zakenman bent en ik maar een dame die parfum flesjes verkoopt en niet zo bijzonder is in jou ogen. Ik weet zelfs dat ik geen schijn van kans bij je maak en dat een huwelijk al helemaal niet voor ons weg gelegd is." Zei ze. Ik stond op en pakte haar vast. "Nee.. nee.. luister jij bent bijzonder. Ik kan lachen met jou en praten.. echt.." zei ik. "Precies Youssef, je kan met mij praten en lachen en sex hebben. Meer niet. Meer zal het ook niet worden. Dat weet ik." Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. "Wat bedoel je nu precies?". Zei ik. Mariam wende haar blik af. "Het is niet de eerste keer dat je die naam noemde. Vorige week toen ik bij je sliep noemde je die naam ook. Je was aan het praten in je droom. Je zei steeds die naam. Ik wist niet wie dat was totdat ik het een keer aan Esma had gevraagd". Zei Mariam. Ik keek haar aan. "Wat heb je gedaan??" Ik kon mijn oren niet geloven. "Ik heb het aan Esma.." ik onderbrak haar. "Ja..ja.. ik hoorde het al, maar waarom?? Waarom vraag je mijn dochter zoiets?". Zei ik. Ik liep weg en leunde op het vensterbank. "Omdat ik.. nieuwsgierig was naar wie dat was. Esma zei enkel dat het haar oude oppas was. Maar ze zei nog iets.." zei Mariam. Ik keek haar aan. "Ze zei dat haar mama overleden was. Dat heb je mij nooit verteld Youssef. Ik dacht dat je gescheiden was. Je vertrouwd me dus niet". Zei ze. Ik zuchte en keek naar Mariam. "Het spijt me. Mariam het spijt me ontzettend. Ik.. nee. Ik ga eerlijk tegen je zijn. Die dag in de club wilde ik eerlijk gezegd alleen een drankje doen en even mijn hoofd leeg maken. Toen ik jou zag.. je straalt zoiets liefs uit en ik wilde iemand hebben om mee te praten. Meer niet. De dag erna wilde ik het zeggen tegen je. Dat het goed zo was. Maar het werd juist meer en meer. Ik ben niet verliefd op je. Ik vind je lief en zoals ik al zei, ik kan met je lachen en praten." Zei ik. Mariam bleef me aankijken. "En wippen.." zei ze. "Je had me ook daarvoor nodig youssef." Zei ze. Ik keek haar aan. "Nee.. ik meen het. Het ging mij daar niet om." Zei ik. Mariam pakte haar kleren en tas en liep de slaapkamer uit. "Mariam...mariam.." riep ik. Ze stond even stil. "Sorry Youssef als ik niet aan het perfecte plaatje van jou voldoe. Misschien is die Naima wel perfect voor jou, maar dit is afgelopen. Het spijt me." Zei ze terwijl ze zich omkleedde. "Mariam. Je bent perfect. Voor iemand anders. Ik.. ben al helemaal niet perfect. Kijk naar me, kijk om je heen.. ik woon in een villa, verdien elke maand meer dan ik had durven dromen maar ik ben alleen. Ik voel me alleen. En omdat we nu toch open kaart spelen. Ik was me er niet van bewust dat ik Naima had gezegd net. Maar Esma heeft gelijk. Naima was een oppas van Esma en ze maakte hier schoon. Ze is een dame die in twee jaar tijd zoveel verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt en.. ik ben om haar gaan geven en ik hield van haar. Alleen.. dat is verleden tijd. En ik weet niet hoe of waarom ze ineens in me opgekomen is of waarom ik haar naam in mijn droom noemde, maar echt het heeft niets met jou te maken. Ik zweer het je." Zei ik. Mariam keek me aan. "Ik geloof je, bedankt voor je eerlijkheid. Alleen.. dit werkt niet." Zei ze. Ik knikte en uiteindelijk gaf ik haar een kus op haar wang. "Tot ziens Mariam." Ze glimlachte en liep weg.

    Ik stond echt sprakeloos achter. Zo was ik in de middag blij en kon ik niet wachten mijn succes met Mariam te delen en nu... ik zuchte en deed de deur dicht. Ik ging douchen en wat een mooie nacht had moeten worden werd uiteindelijk een nacht van alleen in bed en tobben waarom ik in hemelsnaam aan Naima dacht...

  15. #615
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up