"Wat?? Nee.. alsjeblieft niet Issam. Niet nu al". Smeekte ik. Issam was stil, maar mijn tranen kwamen maar. Hoe kan dit!!! Hoe kan het zo vreselijk eindigen. "Het spijt me zo Naima." Zei hij met een schorre stem. Hij smeekte mij te stoppen met huilen, maar ik kon het gewoon niet. Ik huilde totdat mijn ogen er pijn van deden. "Naima, laten we alsjeblieft trouwen. Laten we alsjeblieft samen zijn. Ik hou van jou, ik hou zielsveel van jou." Zei hij. Ik huilde alleen maar meer hierdoor. Ik wist dat het niet mogelijk was. Hoe ya rabi moest ik met hem trouwen en zijn droom kapot maken? Zijn droom om te studeren in Canada? "Als je wilt Naima kom ik nu! Het kan me niet schelen wat jou of mijn moeder vinden. Begrijp dat nou en het kan me niet schelen of ik hier verder ga of in een ander land studeer. Ik hou van jou!" Zei hij. Zachtjes snikte ik en hing ik op. Ik bleef kijken naar mijn telefoon en zette het ding uit.
Ik legde mijn mobiel op bed en liep rechtstreek de deur uit. Ik wist dat alles nep was. Alles was nep! Haar tranen, haar zogenaamde moeder gevoelens, haar zogenaamde spijt!! Ik liep naar de woonkamer waar pa ook zat en hij keek me aan. Ma zat ook tv te kijken. "Zaterdag vertrek ik uit dit land. Ik ga desnoods bij Hamid of Ilyas wonen maar nooit meer zal ik bij jou in de buurt zijn! Nooit meer!!". Gilde ik tegen mijn moeder. Ze werd rood en wist dat ik het ook wist. Geniepig naar de buurvrouw gaan en toch die arme jongen verlinken. Hoe kon ze! Ik had haar nog gesmeekt! Pa stond op en kwam naar me toe. "Ben je gek? Ben je gek geworden? Dit is jou moeder. Je hebt geen respect voor mij of haar. Je haalt mannen naar binnen alsof het boodschappen zijn!". Schreeuwde hij. "Hou je mond! Hou je grote mond!!" Gilde ik. Ik schrok van deze woorden en pa helemaal. "Wat zei je tegen mij?". Zei pa. Ik was stil en bewoog niet. "Je doet net alsof ik een straatwijf ben. Waar was je toen je dochter in elkaar getimmerd werd door een man? Ik heb één keer een fout gemaakt en daar heb ik spijt van! Ik heb er niet eens bedoelingen bij gehad, jullie hebben fout op fout gemaakt. Fout op fout!!!!!! En ik vergat en vergaf alles. Schandalige ouders zijn jullie! Ik ga weg. Stik in dit huis." Zei ik. Ik draaide me om en liep snel naar mijn kamer. Gauw deed ik hem op slot en automatisch greep ik naar mijn koffer en pakte ik mijn kleren. Wegwezen. Klaar. Op de maan zou ik nog veel gelukkiger zijn! Nederland ontvlucht voor deze problemen en nu heb ik het hier? Nee.. dit liet ik me niet gebeuren. Ik pakte mijn telefoon en zette het ding aan. Issam had me onderhand tig keer gebeld maar ik belde meteen Rabia en zei alles tegen haar. Naruurlijk wilde ze dat het niet gegaan is zoals het nu is gegaan, maar ze zou een ticket voor mij boeken. Ik zou samen met haar vertrekken. Vertrekken uit een land waarvan ik dacht, dat ik eindelijk liefde en hoop had gevonden. Wahiba, ik hoop dat je met kan leven shitan. Als ik haar ooit zou tegenkomen zou ik haar afmaken. Voor nu staat mijn keuze vast. Mijn ouders konden afkoelen, zeuren of mopperen. Ik was er klaar mee!