1. #61
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Zachtjes en geluidloos als een dief in de nacht liep ik de slaapkamer binnen. Hij lag hardop te snurken met zijn gezicht naar mij toe. Gauw stopte ik het briefgeld in een la tussen het ondergoed en beha's. Ik kleedde me stilletjes om en stapte het krakende bed in. Hij kreunde en bewoog ineens heftig en deed zijn ogen open. Ik keek hem aan en hij deed zijn ogen nog wijder open. Stotterend en half onverstaanbaar murmelde hij iets wat ik niet verstond. Dat wekte uiteraard irritatie en hij greep me bij de arm. "Waarom ben je zo laat thuis!". Gilde hij. Ik voelde zijn hand strak gespannen om mijn bovenarm en God wat deed het pijn. "Ik.. ik moest Fahima helpen toch. Ze had bezoek vandaag." Zei ik doodsbang. Hij klemde zijn hand nog strakker om mijn bovenarm en liet vervolgens los. "Die trut, ik sla haar nog eens dood. Voortaan vraag je het eerst aan mij! Begrepen!". Siste hij. Ik rilde van angst en ging liggen. Mijn bovenarm klopte van de pijn en zijn nagels had hij erin gekerfd. Ik voelde het letterlijk bloeden. Maar in plaats van opstaan en de bloed weghalen, ben ik gaan liggen. Het bed weer uit en instappen zou hem alleen meer bozer maken. Ik wilde huilen, maar daar had ik amper de energie voor. De klok maakte drie keer een geluidje en het was precies 03:00 uur in de nacht. Ik hoorde hoe hij na een kleine half uur weer sliep aan zijn gesnurk. Voorzichtig draaide ik me om en hield mijn bovenarm vast. Alsof ik daarmee de pijn zou minderen ofzo. Ik sliep vervolgens diep en had weer de zoveelste nachtmerrie...

    In de ochtend stond ik op. Ik was doodop en amper goed uitgerust van gisteravond. Ik voelde mijn voeten niet meer en mijn benen voelde week aan. Mijn handen trilde en her en der zag ik wat bloed. Ik keek achterom toen ik opstond en het laken zat onder het bloed. Pas toen ik naar mijn bovenarm keek zag ik de ellende die hij had aangericht. Het was blauw/paars en je zag de strepen van zijn nagels. Ik sloot mijn ogen en vervloekte hem. Het was 07:00 uur in de ochtend. Ik heb maar letterlijk drie uur geslapen. De slaap wreef ik uit mijn ogen en ik pakte zoals gewoonlijk weer wat kleren om te douchen. Hij snurkte de hele slaapkamer bij elkaar. Ik nam een douche en starte aan mijn ochtendroutine. Bakken, schoonmaken, ga zo maar door. Drie uur later zaten ze allemaal aan tafel te eten en mijn schoonmoeder legde alles klaar voor het avondeten, zodat ik er meteen aan kon beginnen. In de keuken begon ik op te ruimen en iedereen ging weg naar school. Alleen zijn zusje van mijn leeftijd, Marwa zat nog aan tafel. "Marwa, schiet op. Je gaat met haar werk zoeken. Je blijft aan haar zijde staan wat ze ook doet". Hij knikte naar mij. Wat een belachelijke koe dacht ik, alsof zijn zusje mij in de gaten moest houden ofzo. Marwa was not amused en had waarschijnlijk andere wildse plannen in plaats van iemand in de gaten houden. Ze keek me boos en geïrriteerd aan. "Waar wacht je dan op? Ik moet straks nog leren hoor." Zei ze, terwijl ze een propje servet naast de prullenbak mikte. Ik pakte het op en gooide het weg. Mijn handen maakte ik droog en ging me omkleden. Voordat we de deur uitliepen zei mijn schoonmoeder dat ik binnen twee uur terug moest zijn. Ik was lekker een puppet in haar handen, ik had alleen nog een tuigje nodig en dan was ik in haar/hun ogen compleet. Ik liep achter Marwa aan en ik zag dat ze iets uit haar schoen pakte, het was een mobiel. Ze begon ineens te tikken en stopte het in haar jaszak weg. Ze keek me aan en ze zag dat ik daarnaar keek. "Je houdt je bek tegen Abdel. Hoor je me. Als je er ook maar iets over zegt, dan laat ik hem dit zien". Uit haar jaszak toverde ze een klein papiertje en opende het. Het was de telefoonnummer van Youssef. De gast waarvan ik de auto beschadigd had. Ik stond stil en sloeg doodsangsten uit. Heeft ze werkelijk waar in mijn spullen zitten snuffelen? Wanneer dan? Het moet gisteren zijn geweest, toen ik Fahima ging helpen. Wat een vuile rat is het! Ik wilde koel blijven, maar het lukte me niet. Ik was boos, gefrustreerd en ziek door deze achterbakse fossielen! "Geef het terug!". Siste ik. Marwa begon hard te lachen. "Zodat je je vriendje kan bellen??" Zei ze. "Geef het terug, onmiddellijk! Dat is mijn vriendje niet idioot. Dat is iemand waarvan ik de auto heb beschadigd." Zei ik. Marwa leek het niet veel te schelen en hield het stukje papier voor me neus. "Als mijn broer hierachter komt, ben je dood. Jij bent alleen ellende sinds je bij ons bent ingetrokken! Weet je waarom ik jou haat! Omdat je sihr bij mijn broer hebt gedaan!". Schreeuwde Marwa. En terwijl ze dat zei scheurde ze het papiertje in vieren en gooide het weg. Ik schrok van haar woorden, haar domme idiote woorden en actie. Zo gauw ik kon raapte ik alle papiertjes bij elkaar en stopte ze gauw in mijn jaszak. "Je bent ziek Marwa. Jullie zijn allemaal ziek!!! De enige die nog fatsoen en respect heeft is Malik! Maar hij weet tenminste echt wat er aan de hand is en jullie dombo's niet! Denk je dat ik het leuk vind om daar te wonen? Denk je werkelijk waar dat ik je broer leuk vind laat staan sihr bij hem doen, zodat we wat? Samen bij elkaar blijven? Ben je wel ziek in je hoofd? Ik walg van hem!! Je ziet toch hoe hij mij gebruikt en misbruikt! Je ziet toch hoe hij mij vernederd en bespuugd met jullie erbij. Waarom zou ik dan bij hem willen zijn? Je broer is een maniak!" Ik trok uit woede mijn jas uit en tilde mijn mouw op en liet haar de plek op mijn bovenarm zien. "Dit is wat jou broer doet! En ik weet niet welke informatie jij hebt gekregen, maar je broer heeft mij verkracht. Mij! En omdat mijn idiote, domme moeder haar reputatie hoog wilde houden, ben ik letterlijk verkocht, uitgehuwd naar Abdel. Oh wacht.. dat heeft je moeder je helemaal niet verteld he..". Ik trok mijn jas weer aan. Marwa was duidelijk in shock en hield een hand voor haar mond. "Mijn broer, jou verkracht??". Zei marwa met een trillende stem. Ik hield het niet meer en begon te huilen. "Ja! Vorig jaar, waarom.. denk je dat ik met hem getrouwd ben. Je weet half niet in wat voor hel ik leef en wat ik heb meegemaakt. We zijn allebei 18 jaar en ondanks dat je daar ook woont in dat huis leven we in twee verschillende werelden Marwa." Zei ik. Ik zag dat haar ogen vochtig werden en ze was in shock. Duidelijk. Natuurlijk heeft haar moeder deze informatie niet gedeeld. Kennelijk weet alleen Malik hoe de steel echt in de vork zit. Kennelijk heeft haar moeder mij afgeschilderd als een boze sihr heks tegenover haar kinderen en ben ik de aanstichter van alles. Maar ergens was het alsof ze het maar moesten accepteren en geloven. Want owee, als dat niet gebeurde. Ik veegde mijn tranen weg. "Waarom.. Waarom ben je niet gewoon weg gelopen? ja mijn moeder is verschrikkelijk af en toe. En nu ik dit gehoord heb weet ik amper wat ik van haar moet vinden, maar jou moeder is nog erger." Zei Marwa zachtjes. "Weglopen.. weet je hoe vaak ik daaraan gedacht heb. Wel een miljoen keer. Meiden die trouwen denken een miljoen keer aan welke bruidsjurk ze willen aandoen, nou ik dacht aan twee dingen weglopen of mezelf doden!". Zei ik. Marwa zette een stap dichtbij en omhelsde me. Op dat moment voelde ik een verlichting. Alsof ik eindelijk door nog iemand begrepen ben. Deze omhelzing zou ik van mijn moeder moeten krijgen en inderdaad Marwa heeft gelijk. Mijn schoonmoeder is een heks, maar mijn moeder is nog erger. Dan neem ik mijn schoonmoeder maar voor lief. "Kom we gaan wat eten, ik heb geld.." Zei Marwa. Ze dook in haar sok en haalde er een briefje van twintig uit. "Maar ik moet echt een baan vinden.. je hoorde wat hij zei". Zei ik. Marwa haalde haar schouders op. "Kan me niet schelen wat hij vind, na alles wat ik heb gehoord kan hij de pot op." Zei marwa. Ik hield haar staande, "Wil je dit alsjeblieft voor jezelf houden? Alsjeblieft. Ik weet dat ik het zal bekopen als hij erachter komt.. of je moeder." Zei ik met trillende stem. Marwa aarzelde, maar ging gelukkig overstag. Godzijdank, nu wist iemand anders nog het verhaal..

  2. #62
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Twee uur later kwamen we thuis aan. Abdel was vrij en zat in de huiskamer tv te kijken. Mijn schoonmoeder zat naast hem en ik begaf me meteen naar de keuken nadat ik mijn jas heb uitgetrokken. Marwa deed haar jas ook uit en liep rechtstreeks af op Abdel. "Jij vuile hond! Je hoort in de gevangenis! Chmet dat je bent! Hoe durf je iemand te verkrachten en te doen alsof we er niks aan de hand is!!". Ik schrok en kreeg een hartstilstand. Marwa confronteerde hem ermee. Ik had haar nog gevraagd te zwijgen, maar hoe ga je je broer aankijken wetende in je achterhoofd wat hij een ander aangedaan heeft? Voordat ik het wist brak de oorlog uit. Abdel sloeg zijn zusje en niet zo'n beetje ook. Maar ook mijn schoonmoeder sloeg haar. Ik greep in en kwam tussenbeide. Abdel richtte toen zijn woede op mij en sloeg me ook. Schelden en slaan, dat is het enige wat hij kon. Hij schopte Marwa nog eens hard. "Wollah eh trut, je trouwt met de eerste beste zwerver die hier komt! Hoor je me! Mij beschuldigen van zoiets!". Zei hij. Hij zit nog in de ontkenningsfase ook. Marwa jammerde van de pijn en ging naar haar kamer. Mijn schoonmoeder wende zich naar mij en sloeg me hard in het gezicht. "Ik had je nog gezegd te zwijgen vuile rat." Ik hield mijn wang vast en jammerde van de pijn. "Jij gaat nog zien wat er gaat gebeuren! Ik ben klaar met jou!". Siste Abdel en hij verdween. Ik realiseerde me pas dat ik in een plas bloed zat toen ik naar de grond keek. Ik rilde en begon hard te huilen. Ik huilde zo hard dat mijn schoonmoeder van het geluid naar haar hart greep. Ze viel op de bank en begon naar adem te happen. Ik stond op en gilde uit woede, "Ik hoop dat hij stil gaat staan die nare, zwarte hart van jou!". Ik stormde de huiskamer uit en voelde de vuisten van Abdel. Kennelijk had hij het gehoord. Ik kreeg dreun na dreun na totdat ik bewusteloos op de grond viel. Ik hoorde een vaag geluid en zag vanuit mijn ooghoek Marwa naar me toe rennen. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat ze nooit meer open zouden gaan.

    Ik werd wakker en deed mijn ogen voorzichtig open. Alles deed pijn in mijn lichaam. Het was al aardig donker buiten en ik keek naar de klok, 23:00 uur. Ik sloot mijn ogen en viel weer in slaap. Midden in de nacht werd ik wakker van een piepende geluid. Ik voelde het bed wat zakken en wist dat hij het was. De hond, dat hij nog naast me durfde te liggen. Ik gaf geen kick, dat kon ik ook niet. Mijn hele lichaam was verlamd. Als hij me nu iets zou aandoen, zou ik hoogstwaarschijnlijk niet eens terug kunnen stribbelen. Het was 05:00 uur in de nacht, hij rook vollop naar sigaretten en alcohol en dames parfum. Ik beet op mijn onderlip om hem niet uit te schelden, maar ik zweeg. Het deed me niks meer als hij me zou slaan, mijn lichaam is het gewend. Na een half uur hoorde ik zijn gesnurk en stond ik op. Voorzichtig als maar kan. Ik rolde de deken van me af en sloop de slaapkamer uit. Alles was donker. Voorzichtig liep ik naar de kamer van Marwa en deed haar deur open en liep naar binnen. Ik zag haar liggen in bed en ze snikte in haar slaap. Haar gezicht zag er gehandhaafd uit en haar haren lagen over haar gezicht. Ik streek wat haren uit haar gezicht en ze schrok een beetje. Meskina, ze heeft het voor me opgenomen en moest de prijs betalen. Wat is dit voor een rot gezin! Ik was zo boos en begon te huilen. Tranen stroomde over mijn wangen. Ik haatte elke centimeter in dit huis, ik haatte mijn schoonmoeder uit de bodem van me hart, en ik haatte hem de duivel nog meer. Het gesnik in haar slaap brak mijn hart in duizend stukken. De ogen van Marwa gingen voorzichtig open. Ik was ook aan het snikken en dat was niet bepaald geluidloos. Ze stond meteen op en ik kalmeerde haar. "Ik ben het, Naima. Blijf liggen." Zei ik. En ik duwde haar rustig terug. Ze begon te huilen en te snikken. "Ik haat hem zo erg, Naima. Hoe moet ik in dit huis wonen na wat ik gehoord heb gisteren. Hoe?". Snikte ze. "Ik had je niets moeten vertellen Marwa, het spijt me. Als ik wist dat het zo uit de hand zou lopen, zou ik echt mijn mond houden." Zei ik. Marwa schudde haar hoofd. "Het is goed dat je het zei. Ik ga aangifte tegen die idioot doen!". Zei ze. Ik schrok van haar opmerking. "Alsjeblieft niet, Marwa. Allah straft hem wel. Laat het alsjeblieft. Hij zal nooit zijn straf ontlopen. En.. denk aan je moeder. Ze zal er kapot van zijn". Ik schrok van mijn eigen woorden. Alsof die bolle, hersenloze trien me iets kon schelen bedacht ik me, maar ik wilde wel een punt maken. Dit zou nergens naartoe lijden. Alleen meer pijn en verdriet. Marwa keek naar haar blauwe plekken. "Naima, je moet echt weg. Abdel gaat naar Marokko deze zomer en jij gaat mee en hij gaat je daar laten. Dat zei hij tegen mijn moeder. Dat hoorde ik voordat ik jou naar het bed hielp. Hij zwoer bij alles wat hem lief was dat hij je in Marokko zou dumpen". Zei Marwa. Mijn adem stokte en ik trok lijkbleek weg. "Wat.. wat?". Zei ik vol ongeloof tegen Marwa. Maar ze hoefde het niet te herhalen. Ik hoorde het luid en duidelijk. Hij was al iets van plan, dat voelde ik gewoon aan, maar dat hij dit van plan was heb ik nooit gedacht. Ik slikte een paar keer en zweeg, maar ineens dacht ik aan Rabia. Wilde hij mij in Marokko dumpen en hier een nieuw leven beginnen.. met haar? Ik was in de war. "Marwa, mag ik je wat vragen. Vorige keer waren hier vrouwen gekomen. Eén van die vrouwen was Rabia, mijn beste vriendin. Ik snapte niet wat ze hier deed en toen ik naar buiten ging om een frisse neus te halen en terug kwam waren ze weg en was je moeder boos en Abdel.. heeft me toen uitgescholden en geslagen. Wat deden ze hier? Die vrouwen?". Vroeg ik. Marwa dacht even na. "Je bedoelt de buurvrouw en haar dochters?". Zei ze. Ik knikte. "Die Rabia? Zij was jou beste vriendin?". Ik knikte weer. Marwa trok haar wenkbrauwen omhoog. "Lekkere vriendin dan". Zei Marwa en vervolgde, "Zij en Abdel wilden met elkaar trouwen. Ik zag ze heus wel hoor. Stiekem in de auto samen zitten en de straat hierachter afspreken. Zij wilden vorige maand trouwen en ze kwamen hier om daarover te praten. Die Rabia wist dat hij getrouwd was en wilde een tweede vrouw zijn van hem". Marwa stopte met praten. "Ik was die dag beneden, en die vrouwen liepen boos weg. Toen mijn moeder vroeg wat er aan de hand was, zei één van hen, ik denk die Rabia dat het afgelopen was. Dat hij met een bekende was getrouwd en ze dat niet kon verkroppen." Vervolgde ze. Marwa zuchte. "Tweede vrouw. Rabia..". Zei ik en ineens begon ik te lachen. Marwa keek me vaag aan, maar ze lachte mee. We hielden onze wijsvinger voor onze neus dat we stil moesten lachen. "Hoezo?" Zei Marwa. En toen vertelde ik alles. Van A tot Z. Van de dag dat we vriendinnen werden, tot aan de dag dat ik haar hier zag, bij hun thuis. Marwa keek vol ongeloof. "Hoe kan zo'n losbandige dame ineens een tweede vrouw willen zijn". Zei Marwa. Ik trok mijn schouders op. "Mensen veranderen denk ik..". Zei ik. Marwa knikte en ik keek naar de klok. Het was inmiddels 07:00 uur en we beseften dat we al twee uur met elkaar aan het praten waren. "Wat ga je nu doen Naima, dit leven kan je niet volhouden". Zei Marwa. Ik keek haar aan en zuchte. "Ik weet het echt niet. Ik ben zo in de war. Wat ga jij doen?". Vroeg ik. Marwa keek naar de grond en ook zei schudde haar hoofd. "Trouwen." Zei ze. "Met wie ga je trouwen?". Vroeg ik. Marwa liet wat tranen. "Met iemand die hij uitkiest natuurlijk. Dat heeft hij ook met Fahima gedaan. Maar hamdoulilah is zij nog goed terrecht gekomen. Hij kende Omar van de sportschool en zo is het gegaan. Ik moet dat lot ook ondergaan, alleen is het de vraag of het een goede man wordt. Mijn vader zou.. mijn vader.. ". Ze begroef haar gezicht in haar handen en snikte zachtjes. Ik liep naar haar toe en trok haar naar me toe. "Ik weet het lieverd, vaders. Als mijn vader wist wat ik allemaal meemaakte..". Suste ik. Even later ging ze weer terug liggen en liep ik weg. Ik ging natuurlijk meteen naar de keuken. Alles weer klaarmaken en nadat ik daarmee klaar was ging ik me omkleden. Vandaag zou ik werk moeten zoeken. Ik zal en moet aangenomen worden! Eén seconde meer hier en ik zou ontploffen. Ik liep naar de slaapkamer en kuchte een paar keer op de hoop dat hij wakker zou worden. "Ik.. ik ga werk zoeken." Zei ik. Hij murmelde wat en keek me aan. "Marwa gaat mee". Zei hij. "Marwa is ziek." Antwoorde ik kortaf. Hij gooide een glas naar de deur en gilde dat ik dan maar moest opdonderen en over twee uur terug moest zijn. Van schrik viel ik bijna naar achteren en liep ik meteen de voordeur uit.

  3. #63
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Eindelijk, alleen. Twee uur lang. Weg uit deze muffe huis. Gauw zette ik het op het lopen en liep de straat uit richting het centrum van de stad. Hopelijk hebben ze iets als kassa medewerkster. Ik dacht aan het feit dat Abdel supermarkt manager is, waarom dan gewoon niet bij hem werken in de supermarkt. Ik schudde die enge gedachte weg en liep nog sneller dan ik al deed. Pas in het centrum realiseerde ik me iets. Ik had het geld van Omar bij me. Nu was het moment om datgene te doen. Ik haalde uit mijn jaszak het versnipperde papiertje die Marwa gescheurd had en zette alles overzichtelijk naast elkaar op mijn hand. Ik kocht van de honderd euro een goedkoop mobieltje en een simkaart. Ik liep naar een rustige ruimte en stopte met trillende handen het kaartje in de telefoon. De telefoon zette ik aan en zodra ik bereik had toetste ik het nummer in en sloeg deze meteen op. Ik belde en na een paar keer overgaan hoorde ik de bekende stem. "Goedemiddag, met Youssef". Ik was even stil en schraapte mijn keel. "Eh Goedemiddag?". Hoorde ik nog een keer. "Hallo met Naima. Van de eh autoschade". Zei ik snel. Ik kon mezelf wel voor me kop slaan. Naima van de autoschade, waar sloeg dat op! "Naima.. naima..". Zei hij en dacht hardop. "Oh ja! Ja.. eh even kijken hoor, ik zit nu in een vergadering kan je me later terug bellen?". Zei hij. Ik schrok van zijn reactie. Later terug bellen? Later betekende voor mij weer poetsen en het avondeten bereiden! "Ik eh, eh.. kan dan niet. Ik heb dan een afspraak.". Loog ik maar. "Huh, heb je de hele dag die afspraak?". Vroeg hij. Grrr ik werd ongeduldig van deze man. "Luister, ik heb niet al het geld, maar eh zeventig euro heb ik nu. Eh kan ik het ergens achterlaten ofzo, ik wil me aan mijn woord houden en geen problemen. De rest krijg je zo snel mogelijk". Zei ik zonder adem te halen en om me heen kijkend. Abdel zou weliswaar vandaag gaan werken, maar wie weet houdt hij mij in de gaten. Youssef zweeg aan de telefoon. "Weet je kom maar naar dit adres". Zei hij. Hij gaf me een adres en ik onthield de helft maar! Snel hing ik zonder gedag te zeggen op en racete naar het op gegeven adres. Deze missie wilde ik volbrengen. Het zat me totaal niet lekker en was erg bang voor de gevolgen. Een half uur later stond ik voor een groot gebouw. Althans ik werd omringd door hoge gebouwen. Om me heen kijkend zag ik hoge piefen in pakken en realiseerde me dat ik in een nogal keurige buurtje stond. Ik deed mijn haar in een knot en streek mijn baby haren naar achter. Ik keek om me heen en wist amper meer welke gebouw hij bedoelde en het nummer was ik allang en breed vergeten. Dus belde ik hem weer. Hij nam niet op en ik begon mijn hersens te kraken om erachter te komen welke nummer en gebouw het nou was. Ineens ging mijn mobiel en ik schrok van het geluid. Ik wist dat ik meteen mijn mobiel op stil moest zetten zodra ik klaar was. "Eh hallo.." Zei ik. "Naima, het is nummer 4498, ik zie jou staan, dus draai je even om en kijk naar boven". En toen hing hij op. Wat een zak! Ik draaide me om en keek omhoog. Inderdaad daar stond hij te zwaaien. Snel liep ik naar het gebouw en stapte naar binnen. Het was er echt druk. Voordat ik door wilde lopen werd ik staande gehouden door de receptie. "Pardon, mevrouw heeft u een afspraak?". Zei een dame, keurig gekleed, wit gebit, en een kapsel alsof ze net van de kapper kwam. "Eh nee.. ik eh nou moet iemand wat geven." Zei ik. "Mirjam, laat maar ze hoort bij mij". Hoorde ik ineens vanachter. De dame knikte vriendelijk en ging weer verder. Ik draaide me om en zag hem staan. Hij zag er super netjes uit, zijn blauwe ogen fonkelde alsof het blauwe edelstenen waren en zijn haar was dit keer prachtig naar achteren gekamd. Het was alsof hij zo uit een mannen modellen tijdschrift kwam. "Naima, ik heb echt weinig tijd. Maar luister ik hoef dat geld niet. Je hebt je aan je woord gehouden. Voor mij is dat voldoende. De auto is gemaakt hoor, maak je daar geen zorgen om ok?". Zei hij op een zakelijke, doch vriendelijke toon. Ik stak mijn hand in mijn jaszak en haalde er het geld uit. "Nee, dit is van jou. Er komt nog meer eh alsjeblieft." En ik reikte mijn hand aan naar hem. Youssef keek om zich heen en duwde mijn hand terug. "Het is goed zo, dank je." Zei hij. "Maar, maar ik snap het niet... ik bedoel. Waarom laat je me helemaal komen dan?" Zei ik. Youssef moest lachen. "Hey luister, ik wilde gewoon kijken of je aan je woord hield. Jij zei dat je geen mobiel had, ik had je diezelfde avond nog kunnen bellen dat het niet nodig was. Sterker nog, ik heb nooit gedacht dat je zou bellen.". Zei hij. Ik keek beduusd en was verward. Wat een rare situatie dacht ik bij mezelf. "Ik ga nu verder met werken en het beste.. Naima." Zei hij. Ik knikte en keek om mij heen. "Mag ik je wat vragen". Zei ik ineens. Youssef wilde net weg gaan en bleef staan. "Ja.. dat mag". Zei hij. "Ehm sorry, maar weet je of ze hier eh werk hebben? Schoonmaken of.. ja weet niet". Murmelde ik en realiseerde hoe dom dit allemaal klonk. Had ik maar niks gezegd! Maar ik was wanhopig. Ik was vastberaden vandaag iets te vinden waar ik kon beginnen met werken. Zoals ik al zei één seconde langer in dat huis, en het zou me fataal kunnen worden. "Hmm voor zover ik weet is er niets beschikbaars". Zei youssef. Ik keek met een sip gezicht en baalde als een stekker. Over een uur moest ik weer thuis zijn en behalve deze vreemde situatie had ik helemaal niks gedaan, niets gezocht. Ik ga met lege handen naar huis. Ja met zeventig euro en een mobiele telefoon, die ik als de sodemieter op stil moest zetten en ergens moest verstoppen. "Weet je, ik zoek nog een schoonmaakster voor mij thuis. Eigenlijk al een tijdje, maar ik kom er maar niet aan toe. Mocht je interesse hebben?". Zei Youssef ineens. Ik keek hem aan en voordat ik het wist zei ik hardop ja! Youssef keek me vreemd aan en antwoorde "Wow, je bent in ieder geval enthousiast.. wanneer kan je beginnen? En oh ja.. ben je goed met kinderen? Ik heb een dochtertje van vijf. Ik breng haar naar school altijd maar met ophalen enz is het altijd moeilijk.. zou je eventueel dat ook kunnen doen? Dan zou je vijf dagen in de week aan de slag kunnen. Ik wil je alleen nog wel wat vragen stellen en uiteindelijk aan mijn dochtertje voorstellen is dat ok?" Zei Youssef. Vijf dagen? Als in vijf dagen werken? Ik wilde het uitgillen van blijdschap. Ik knikte hevig en Youssef zou me nog bellen en liep weg. Ik was doblij. Mijn hart ging als een malle tekeer, maar niet alleen omdat het me gelukt is werk te vinden, maar ook omdat ik bang was voor hem, Abdel. Hoe moest ik aan hem verkopen dat ik bij een man schoonmaak en op zijn kind pas...

  4. #64
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #65
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Hallelujah!! Yaaaaayyyy, prachtig vervolg.. ❤️ uppppp

  6. #66
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Hallelujah!! Yaaaaayyyy, prachtig vervolg.. ❤️ uppppp
    Thank you lieverd!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  7. #67
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik liep het grote gebouw uit en dacht aan de woorden van Youssef. Had ik te snel ja gezegd? Hoe kon ik ook anders? Ik kreeg letterlijk werk aangeboden. Dat kan ik toch niet laten schieten. Onderweg naar huis dacht ik na over wat ik tegen Abdel moest zeggen. Ik moest een leugen verzinnen en een goede ook! Stel dat hij me gaat controlen? Stel dat hij erachter komt? Ik kreeg het benauwd en ging even op een bankje zitten. Ik begon te hyperventileren en met één hand greep ik naar mijn borstkas. Als Abdel hierachter komt ben ik ten dode opgeschreven. Ik dacht meteen aan de woorden van Marwa, dat Abdel mij in Marokko wilde dumpen. Hij is tot alles in staat. Nu snapte ik het meteen, hij wilde van me af. Daarom wilde hij met Rabia trouwen. Want polygamie is hier verboden. Hij wilde het slim spelen. Wat moest ik doen! Deze vraag ruiste door mijn gedachten. Wat valt er te doen.. Ik stond op en dacht aan Marwa. Ik keek om me heen en liep een supermarkt binnen. Ik kocht iets lekkers voor haar en ik wist toevallig dat ze van Red Bull hield. Ik deed alles in een plastic zak en ging naar huis, hopende dat mijn schoonmoeder in de huiskamer zat en van Abdel wist ik dat hij nu aan het werk was. Onderweg bedacht ik iets en met deze gedachte liep ik de straat in. Ineens stopte een auto met gierende banden voor me neus en zag ik Rabia uitstappen. Ze liep op me af en gaf me een duw. "Vuile heks! Vieze trut!". Zo bleef ze even doorgaan en duwen. Ik hield me staande en sloeg haar handen van me af. "Donder op Rabia, ik heb je niks te zeggen. Ga weg!". Snauwde ik. Ik hoopte dat niemand keek en liep weer snel de straat uit. Echter, Rabia stapte in en zette de auto in een parkeervak en kwam achter me aan rennen. "Blijf staan!". Gilde ze luidkeels. Ik bleef staan, waarom liep ik ook weg van haar? Zij moest haar ogen uit haar kop schamen en niet ik! Ik draaide me om en ik gaf haar een flinke hand tegen haar wang. Ze schrok van mijn actie en deinste naar achteren. Ik schrok ook van mezelf. Mijn hand trilde en ik sloeg doodsangsten uit. Hier een gevecht beginnen waar iedereen mijn schoonma kent was geen goed plan. Maar in plaats van excuses te maken zei ik "Die heb je verdiend!". Rabia keek me aan. "En waarom heb ik dit verdiend? Jij bent de gemeenste, walgelijkste vrouw die ik ooit heb leren kennen. Eerst laat je nooit meer wat van je horen. Dan hoor ik dat je getrouwd bent van notabene de buurmeisjes en daarna zie ik je gewoon bij mijn ex vriend!". Siste ze. Ik kreeg ineens een vaag gevoel en moest hardop lachen. "Meen je dat nou Rabia! Je ex vriend? Sinds wanneer is dat enge monster je ex? Sinds wanneer heb jij ook een oogje laten vallen op hem? Sinds wanneer wil jij een tweede vrouw van een man worden! Ik heb meer vragen dan jij hebt Rabia geloof me!". Zei ik. Rabia keek me met een vurige blik aan en spuwde op de grond. "Jij bent waardeloos. Toen jij niet meer kwam opdagen op school ben ik wel honderd keer langs je huis geweest en werd ik weg gestuurd met de woorden dat jij mij nooit meer wilde zien. Toen hoorde ik van Nora, onze buurmeisje dat je stiekem getrouwd was zogenaamd en geen grote feest wilde houden. Twee maanden terug kwam ik Abdel vaak tegen en ja, het klikte! Geloof het of niet! Toen ik vroeg waarom de relatie stuk is gelopen met jou zei hij iets wat ik niet kon geloven. Dat je namelijk superverliefd op hem bent en hij getrouwd was met jou, maar wilde scheiden. Ik kon mijn oren niet geloven! Ik wilde het met mijn ogen zien, daarom ben ik die dag gekomen als excuus. Toen ik jou zag, brak het mijn hart. Zo zit het in elkaar Naima!" Snauwde ze.

  8. #68
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik schudde mijn hoofd en ging zitten op een portiektrap. "Nou ik ben in ieder geval écht blij voor je Rabia". Zei ik. Rabia liep naar me toe. "Waarom ben je blij?". Ik kon de woorden niet eens over mijn lippen krijgen meer. Ik was het zat en pakte de plastic tas en stond op. "Ik ben blij dat je niet met de grootste duivel bent getrouwd!" Zei ik. Rabia was in de war en keek verbaast. "Die klootzak heeft me namelijk verkracht, ok? En daarom moest ik met hem trouwen!". Zei ik en ik kon er niets aan doen, maar de tranen rolde over mijn ogen. Rabia deed een stapje naar achter en was net als Marwa toen, lijkbleek. "Wat?". Stotterde ze. "Ja, Rabia. Die dag dat jij met die gast ook wat leuks ging doen, kwam Abdel langs. Ik stapte in de auto bij hem en we gingen dacht ik wat leuks doen. Als ik had geweten wat er toen zou gebeuren zou ik nooit van me leven instappen. Maar hij heeft het gedaan. Mij verkracht. Mijn moeder kwam erachter, ze ging met hoge poten naar zijn moeder en wilde aangifte doen, maar je kent mijn moeder. Ze houdt haar naam hoog en heeft alles afgepakt en ik mocht niet naar buiten en dus ook niet terug naar school. Het was in haar ogen een schandaal. Dus zijn ze allebei tot een compromis gekomen dat we met elkaar moesten trouwen. Het was of dat, of naar het politiebureau. Een maand later trok ik bij hem in. En geloof me Rabia, wat ik daar mee maak gun ik mijn ergste vijand niet. Ik voel me alleen, verlaten, misbruikt, gebruikt en niemand die naar me vraagt. Mijn moeder die nooit langskomt en belt, mijn vader die denkt dat ik gelukkig getrouwd ben. Jij die denkt dat ik je buitengesloten heb. Alles.. en ik kan niet meer." Ik ging weer zitten en begroef mijn handen in mijn gezicht en begon te huilen. Rabia kwam naar me toe en omhelsde me. "Dit is niet normaal Naima. Het spijt me zo ontzettend. Ik had hem nooit in je leven mogen brengen. Hij.. was zo lief voor mij. Ik snap het niet." Zei Rabia. Ik keek haar aan. "Lief voor jou? Natuurlijk is hij dat. Je wil notabene een tweede vrouw zijn voor hem. Hem! En natuurlijk ben ik nooit zijn eerst keuze geweest. Vanaf het moment dat hij mij zag was ik een prooi in zijn ogen Rabia." Huilde ik. Rabia knikte, "Je hebt gelijk. Sorry, wollah ik snap het nu. Oh Naima, het spijt me zo". Ze huilde met me mee en hield me stevig vast. "Kom mee, kom alsjeblieft naar mijn huis". Zei Rabia. Ik droogde mijn ogen en veegde de tranen weg. "Woon je op jezelf dan?". Vroeg ik. Rabia knikte. "Mijn ouders zijn voorgoed vertrokken naar Marokko. Dit huisje hier hebben we opgezegd en nu wonen we twee wijken verder. Me zusje is onlangs getrouwd, me kleine broertje woont bij haar. Mijn broers wonen ook alleen en ik kon bij me broer wonen en schoonzus, maar je weet dat ik en die kattige Mona niet door één deur kunnen. Pa vond het maar niks, mijn broers ook niet. Ik.. leerde toen Abdel kennen. Ik werd echt verliefd op hem weet je dat. Hoe idioot dit nu ook in jou oren klinkt. Maar hij kwam met dat hij getrouwd was met jou en het niet lekker liep en hij op korte termijn wilde scheiden. We wilden elkaar een soort van niet kwijt, dus stemde ik in om gewoon te trouwen met hem, zodat hij alsvast een scheiding procudure kon starten. Dat had ik voor hem over. Maar toen ik jou daar zag. Het was echt.. je stond daar voor me neus met die dienblad die je had laten vallen. Ik.. vond het zo zielig. Ik had gehoopt dat ik een andere vrouw zou zien, maar jij was het écht. Ik moest het zien. Ik wilde je spreken daarna maar ik hoorde dat je weg was en ik was boos. Boos op Abdel, op jou. Dat liet ik ook merken. Toen heb ik er een punt achter gezet." Rabia zweeg even. "Wat dacht ik wel niet, als ik mezelf zo hoor praten denk ik achteraf wat dacht ik wel.. en dat die hond je gewoon verkracht heeft! Hij zal er voor boeten Naima. Dat zweer ik je!". Ik keek haar aan. "Nee, alsjeblieft. Hij was van plan om met jou te trouwen en mij in Marokko te dumpen. Hij zou nooit een scheiding hebben aangevraagd. Ik doe alles daar. Ik ben bruikbaar Rabia. Je wilt niet weten in wat voor hel ik leef". Zei ik. Rabia hield mijn hand stevig was. "Je kan niet terug naar dat huis. Kom met mij mee. Hij zal er nooit achter komen". Smeekte Rabia. Ik dacht aan Marwa, Malik.. aan de mensen die nog wel een goed hart hadden. Ik weet het, het was idioot! Ik moest mezelf uit die hel redden, maar ik kreeg een schuld gevoel. Ik schudde mijn hoofd en stond op. "Ik moet terug Rabia, ik.. laat het je weten goed?". Rabia keek verdrietig en huilde. "Alsjeblieft Naima,.. hier heb je tenminste mijn nummer. Je hebt toch een telefoon?". Zei ze. Ik knikte, "Ja sinds vandaag wel en ik pakte hem uit mijn schoen, net als Marwa deed." Snel wisselde we nummers uit en ze omhelsde me stevig. Ik zei haar niets te zeggen tegen iemand en ik vertrok uit beeld. Terug naar het hok waar weer alle ellende op me te wachten stond. Mijn leven was een slechte soap. Als ik alles voor mezelf herhaalde kreeg ik letterlijk een brok in mijn keel, en vond ik mezelf te belachelijk dat ik hier überhaupt nog ben op deze wereldbol. Ik dacht aan de woorden van Rabia, dat ik mee moest. Maar ik dacht ook aan het andere wat ze zei over Abdel. Ze had echt een crush op hem en hij kennelijk op haar. En dan scheiden? Abdel en scheiden? Hij valt nog liever van een gebouw. Fahima was een keer huilend thuis gekomen omdat ze bonje had met Omar. Ze was helemaal overstuur en begon ineens out of the blue over een scheiding. Abdel wist niet hoe gauw hij haar de voordeur uit moest werken. Scheiden bestaat niet in zijn ogen. Zijn plan is mij achterlaten ergens in de rimboe in Marokko, waar ik voor zijn familie slaaf kan spelen en hier de liefde oppakken met Rabia. Maar tussen Rabia en hem is het over, mits hij iemand anders heeft.. Ik werd uit mijn gedachten gehaald en voelde mijn telefoon trillen. Ik keek om me heen en durfde het hier in ieder geval niet uit mijn schoen te halen. Snel liep ik naar huis en deed de voordeur open. Ya Allah, U heeft mijn gebeden verhoord. Mijn schoonmoeder zat inderdaad in de huiskamer en Abdel was er niet. Gauw ging ik naar mijn kamer en zocht ik een plek waar ik het geld ging verstoppen. Ik opende de mobiel en zag een tekst bericht van Youssef. Snel opende ik het en las, "Hi Naima, kan je morgen rond een uur of 16:00 langs komen? Dit is het adres...". Wat moest ik terug typen? Ik was even de kluts kwijt. Ergens hoorde ik mijn schoonma en ik wist nou niet of ze me riep of aan de telefoon was. "Hi Youssef, is goed. Tot morgen." typte ik snel terug. Ik zette mijn mobiel uit en haalde het simkaartje eruit. Deze verstopte ik goed weg en de mobiel ook. Ik liep naar de huiskamer en inderdaad mijn schoonmoeder was aan de telefoon. Snel pakte ik de tas met lekkers en liep de trap op. Ik tikte op de deur van Marwa en deed de deur open. "Marwa.. marwa ik ben het". Ik liep naar haar bed en tikte voorzichtig op haar schouders. "Marwa..". Ze gaf geen kick. Snel gooide ik de tas in de hoek en schudde haar wakker. "Marwa!!". Waarom reageerde ze niet! Ik voelde mijn hart bonken als een gek. Ik durfde amper mijn schoonmoeder te roepen. "Marwa, alsjeblieft.. zeg wat!". Schreeuwde ik. Marwa maakte wat geluidjes en begon te hoesten. Ze spuwde ineens iets wits uit haar mond en uiteindelijk zag ik wat het was. Pillen. Ik stak een vinger in haar mond en ze begon alles over te geven. Ik kreeg tranen in mijn ogen en hield haar vast. "Marwa, wat dacht je wel niet!". Siste ik. Marwa zette het op het huilen en hield me stevig beet. "Kom.. ga mee". Zei ik. Ik hielp haar uit haar bed en nam haar mee naar de badkamer. Kennelijk was het gesprek aan de telefoon veel interessanter dan wat er gaande was, mijn schoonmoeder was namelijk nog steeds in gesprek. Ik haalde wat schone kleding en begon Marwa te douchen. Ze geneerde zich meskina, maar het kon me allemaal niet schelen. Ze wilde gewoon zelfmoord plegen! Ik veegde de tranen weg van mijn ogen en kleedde haar aan. "Kom, we gaan naar je kamer". Ik hielp haar in haar kamer op een stoel en zette de ramen open en gordijnen ook. Haar bed verschoonde ik helemaal en ik ruimde alles op. Ik hielp haar naar bed en hield haar hand vast. "Waarom deed je dat nou". Zei ik tussen de tranen door. Marwa hield mijn hand strakker vast. "Abdel was voordat hij ging werken langs geweest en hij zei dat er morgen iemand voor mij kwam. Ik dacht dat het wel een keer zou gebeuren, maar zo snel Naima.. ik trek dit niet. Ik wil gewoon dood alsjeblieft". Huilde ze hard. Ik hield haar stevig tegen mij aan en suste haar. Dit is niet normaal meer. Dit is barbaars en ik moest een plan bedenken om dit op te lossen en mijzelf hieruit te bevrijden...

  9. #69
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik probeer vanavond in sha Allah nog wat te plaatsen

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  10. #70
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Zupaaaaa... Eindelijk kan ze wat frisse lucht inhaleren ipv die vieze muffe stinkhuis.. igh 3la varkenstal

    Uppa vervolg!! ❤️

  11. #71
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Zupaaaaa... Eindelijk kan ze wat frisse lucht inhaleren ipv die vieze muffe stinkhuis.. igh 3la varkenstal

    Uppa vervolg!! ❤️
    varkensstal

    Sorry lieverds ik zou gisteren een vervolg plaatsen maar helemaal vergeten!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  12. #72
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Marwa was weer wat rustiger maar wat Abdel haar wil aan doen, zijn eigen zusje ging te ver. Ik wist alleen niet hoe ik het tegen zou moeten houden! Als ik me ermee zou bemoeien zou hij me kort en klein slaan. Hij was al gepikeerd na wat er gisteren wat gebeurt en zijn haat jegens mij is nog extremer geworden. Ik kon simpelweg niets voor haar doen. Ik liep naar het bed en ging erop zitten. Marwa zag er lijkbleek uit. Gauw stond ik op en pakte ik de tas die ik ergens in een hoekje gegooid had. Ik haalde er chocolade uit en gaf het haar te eten. "Hier eet dit, dan heb je weer wat energie." Zei ik. Marwa nam het aan en at het op. "Luister Marwa, stel je voor dat het echt een leuke jongen is die morgen langskomt? Stel je voor dat hij lief is en zorgzaam?". Zei ik. Marwa keek me aan. "Denk je dat Naima? Hij heeft me uit school geschopt. Pa zal het hem nooit vergeven, nooit! Pa wilde altijd dat we onze school gingen afmaken en kijk wat hij doet. Het is een monster Naima, een monster!". Zei ze hardop. "Dat weet ik Marwa, geloof me. Ik ben ermee getrouwd." Zei ik. Ik zuchte diep en streek haar haren naar achteren. "Dat ik ooit zou trouwen snapte ik wel. Maar daar dreigde hij mee en dan dacht ik dat hij het niet meende. Maar na gisteren.. pff ik weet echt niet wat ik moet doen Naima. Als ik wegloop krijgt mijn moeder een hartstilstand en zoekt hij me op en vermoord me". Snikte ze. Ik keek haar aan. Het was een zielig hoopje en ik wilde haar zo graag helpen, maar ik wist niet hoe. Ik dacht na en kon me echt niets bedenken. "Besef je wel dat als je trouwt wel verlost van hem bent? Je kan gewoon je school herpakken en je kan doen wat je wil." Zei ik. Marwa schudde haar hoofd. "En als het zo'n idiote vent is als mijn eigen broer? Waar ik niks mag? Alleen kinderen baren en thuis voor het huishouden zorgen? Ik wilde verdomme dokter worden! Ik wilde mijn school afmaken en écht arts worden Naima". Zei Marwa. "Het is mijn schuld. Ik had je echt niets moeten zeggen. Door mij heeft ie je van school gehaald en moet je nu trouwen met de eerste beste man die hij wilt. Het spijt me zo". En dat meende ik. Ik moest gewoon mijn mond dicht houden zoals mijn schoonmoeder zei, zwijgen. Dit bedoelde ze dus. Ik maakte er niet alleen mezelf kapot mee, maar ook Marwa. Mijn schoonma wist dat als ik het zou vertellen, iedereen zich tegen hem zou keren en dat had hij vast verdiend, maar de gevolgen die ze moesten dragen waren niet te overzien. "Ik ga eten voor je maken ok? En please Marwa, jezelf van het leven beroven zal je niet verder brengen. Écht! Wat wil je tegen Allah zeggen in het Hiernamaals? Denk je daar niet aan? Beloof me dat je dat nooit meer zal doen". Zei ik. Marwa knikte en ik liep de kamer uit.

    In de keuken maakte ik het avondeten klaar. Even later kwam mijn schoonmoeder naar binnen en terwijl ze bezig was bekeek ik haar. Ze kon nog amper staan. Ze slikte elke dag zowat een hele apotheek in. Verschillende kleuren medicatie en puffers stalde uit op het kastje en een insulinespuit. Ze pakte een kom en deed er wat meel in. Kennelijk wilde ze donuts maken, want onderhand kende ik elke recept in dit huis. Haar handen trilden soms en ik vroeg me werkelijk waar af of ze wel voor controles naar de huisarts gaat. Ik weet dat ik haatgevoelens voor haar heb, maar aan de andere kant heeft zij Abdel niet tot die smerige daad gezet en ze heeft niet gevraagd of ik met haar zoon wilde trouwen of zal moeten trouwen. Eigenlijk.. heeft deze vrouw me niets misdaan als ik het nu bekijk. Behalve die twee flinke klappen die ik van haar kreeg natuurlijk en die dit alles nooit goed zullen praten, begon ik zelfs medelijden met haar te krijgen. Ik maakte de kip klaar en legde het te sudderen in de pan. Ik liep naar haar toe en pakte de kom, "Ik maak het wel..". Zei ik. Mijn schoonmoeder keek me ineens met de meest verbaasde blik ooit. Ze knikte, pakte haar tasbeeh van de tafel en medicatie en liep terug naar de huiskamer. In dit huis kon je beter de lieve vrede bewaren. Tijdens het kneden van de donuts hoorde ik de voordeur open gaan. Het was duidelijk Abdel. Hij schopte zijn schoenen uit en ging meteen naar de slaapkamer. Nadat ik de deeg weg deed voor te rijzen ben ik meteen naar hem toe gegaan. Het is nu of nooit. Morgen had ik om vier in de middag een afspraak met Youssef voor het werk. Hopelijk zou hij in mijn leugen trappen. Ik deed de deur open en hij lag op bed met zijn telefoon in zijn handen te appen. "Ik eh heb werk gevonden". Zei ik maar snel. Abdel keek me aan en zette zijn telefoon weg. "Waar?". Zei hij. "Oh bij een vrouw, voor in de schoonmaak en oppassen. Het is vijf dagen in de week van maandag tot vrijdag. De tijden ga ik morgen overleggen". Zei ik weer vlug, hopende dat hij niet veel zou verstaan en dus de nodige vragen ook niet zou stellen. "Tijden? Wat denk je zelf, dat je avonden gaat werken ofzo gek". Zei hij. Ik zweeg en wilde weglopen. Hij is er in ieder geval ingetrapt. "Wacht eens even..". Hoorde ik ineens vanuit de slaapkamer. Ik liep weer terug. "Hoe kom je aan die werk?" Zei hij. "Ik ben naar een supermarkt geweest om te solliciteren. Ze hadden geen werk zeiden ze en een mevrouw naast mij hoorde dat waarop ze me vroeg of ik bij haar kon werken". Zei ik. En ja, ik had me goed voorbereidt. "Hmm wat een geluksvogel ben je. Een mevrouw die het zogenaamd hoorde..". Zei hij. Hij stond op en ik sloeg wederom doodsangsten uit. Hij pakte me bij me haar en zei, "Als ik merk dat je hierover liegt of wat dan ook dan.." en hij trok me haren meer naar achteren. Eindelijk liet hij los en ik trilde. "En trouwens morgen hebben we bezoek. Om vier uur heb je die afspraak, om vijf uur ben je thuis. Owee, als je een minuut later bent. Ik ga bij de deur staan wachten. Het is dat ik morgen belangrijke gasten ontvang anders was ik zelf mee gegaan naar die afspraak." Zei hij. Ik knikte en liep meteen weg. Mijn hoofd deed pijn en ik was in ieder geval blij dat hij erin getrapt was. Zijn agressie werd met de dag erger en erger en ik wist hoe dat kwam. Door mij, zolang ik hier in dit huis was, was het voor hem een onmogelijke plan te trouwen met iemand die hij wilde. Hij wilde me geestelijk en lichamelijk kapot maken totdat ik gek werd, als ik het al niet ben.

  13. #73
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De volgende morgen stond ik wederom vroeg op. Abdel was vrij en lag nog te snurken. Zo gauw ik kon ging ik douchen en naar de keuken. Mijn schoonmoeder vertelde me al dat er wat gasten kwamen, maar Abdel was haar al voor. Ik maakte alvast alles klaar, zodat ik straks naar mijn afspraak kon gaan met Youssef. Tegen 15:00 uur ging ik me omkleden en even snel naar boven, naar Marwa. Ze lag nog in bed, zoals afgelopen dagen. "Marwa, ik ga naar buiten. Ik heb zo een afspraak. Moet ik wat voor je meenemen?". Vroeg ik. Marwa schudde haar hoofd. "Wil je alsjeblieft snel terug komen Naima, ik ben zo bang". Zei Marwa. Ik knikte en liep naar haar toe. "Ik kom zo snel ik kan, beloofd!" Zei ik. Toen ben ik weg gegaan. Ik had mijn mobiel bij me en bekeek het adres. Het was totaal niet in de buurt. Ik kocht een tramkaartje en reed naar een nogal afgelegen woonwijk. Overal stonden vrijstaande huizen. Kasten van huizen. Woonde Youssef hier? Ik stapte na een lange tram en busrit uit en precies klokslag vier uur stond ik voor de opgegeven huisnummer. Even later werd de deur geopend en ik keek wederom in de mooiste blauwe ogen ooit. "Ha jij bent precies op tijd! Kom binnen." Zei Youssef. Ik keek gauw om me heen en zag niemand lopen. Abdel was hopelijk vast druk bezig met de gasten die eraan kwamen. Ik liep het huis in en stond in een bizar, grote ruimte. Ik bedacht me dat alleen dit de huiskamer, hal, en keuken bij ons thuis was. "Wil je wat drinken?". Vroeg Youssef terwijl hij voorliep. "Eh, nee hoor.. dank je wel". Zei ik. Youssef draaide zich om. "Echt niet?". Ik schudde vriendelijk mijn hoofd. "Ok, nou ga zitten.. ik haal even pen en papier. Ben zo terug". Ik knikte en stond in een mega grote huiskamer. Ik keek om me heen. Het huis had een prachtige uitzicht op een grote groene vlakte. Dit kon ik zien door de schuifdeuren die naar de tuin leiden. Aan de huiskamer was niks Marokkaans. Alles was strak, van glas en vierkant en van deze tijd. Wat schoonmaken betreft, zou ik me handen vol hieraan hebben. Ik hoorde hem terug komen en hij verscheen in de deuropening. "Daar ben ik weer, sorry. Ok laten we dan maar gelijk beginnen. Ik ga meteen ter zake komen. Kan je hier je gegevens invullen?". Youssef gaf me een a4tje. Ik keek hem aan en hij zag me twijfelen en vervolgde. "Dit is voor de verzekering, stel dat je een ongeluk hier krijgt dan ben je verzekerd. Snap je? We willen niet die drama van de auto meemaken". Knipoogde hij. Ik knikte en glimlachte. "Eh, ik heb een vraagje.. krijg ik gegevens thuis opgestuurd?". Vroeg ik. Ik moest er niet aan denken dat Abdel een brief van Youssef zou zien op de deurmat. Dan hang ik! "Ehm ja dat is wel de bedoeling. Contract bedoel je toch?". Zei Youssef. Ik knikte. "Ja, maar ik kan het je ook persoonlijk geven. Ehm heb je liever niet dat ik het naar je huisadres stu...". "Nee, nee.." onderbrak ik hem. Youssef schrok van mijn reactie en fronste zijn wenkbrauwen. "Ok.. prima. Dan doen we het toch zo. Dit is je uurloon,..". Youssef wees naar een bedrag. Ik volgde zijn vinger en zag het. "Is dat niet veel voor schoonmaakwerk?". Vroeg ik. Youssef glimlachte, "Nope, want je gaat toch ook oppassen dus heb het even gebundeld." Zei hij. Ik knikte en wist dat ik toch naar het geld kon fluiten. Abdel zou ermee gaan pronken en uitgeven. Ik zuchte diep en dit merkte Youssef op. "Eh, is alles wel in orde?". Ik keek hem aan. "Ja, ja.. sorry het was een lange dag." Zei ik. Youssef lachte hard. "Lange dag? Het is amper half vijf!". Zei hij. Oh Youssef, je moest eens weten dacht ik in mezelf. "Ohja kom dan ga ik je even rondleiden." Zei hij. Ik stond op en werd rondgeleid. Ik viel van de ene verbazing in de andere. De manier hoe hij het had ingericht was werkelijk waar prachtig. "Het is echt mooi. Je huis." Zei ik ineens na afloop. "Vind je? Dank je! Ik ben architect".

    "Dit huis heb ik zelf naar eigen idee en smaak laten bouwen en zelf ingericht. Ik heb ook een eigen bedrijf in de architectuur. Dat was die gebouw waar je naartoe kwam. Ik doe meestal grote gebouwen." Zei hij luchtig. Voor mij klonk het als een droombaan. Nu snapte ik waarom alles zo netjes is ingedeeld en praktisch. "Ohja, hier in dit kamertje zit alles wat je nodig zal hebben en nu het moeilijkste.." Zei hij. Ik keek hem aan. "Het moeilijkste?". Hij knikte en liep naar een deur. Hij klopte er één keer op en ging naar binnen. "Esma, esma poppetje wat ben je aan het doen?". Zei hij op de meest vriendelijkste toon. Een klein meisje verscheen onder haar deken vandaan en gaf me de grootste glimlach ever. Mijn hart smolt bij het zien van haar schattige, mooie gezichtje. "Dit is mijn dochtertje Esma." Zei Youssef en hij maakte de deur nog meer open. Esma dook speels onder haar deken en giechelde toen haar vader haar eruit probeerde te krijgen. Ik moest ineens aan mijn eigen vader denken en kreeg bijna vochtige ogen. Zo niet professioneel dit dacht ik in mezelf. Gauw lachte ik mee, maar ik wist dat Youssef het verdriet in mijn ogen zag. Hij stopte met spelen en kuchte een paar keer. Gauw vermande ik me en ging door mijn knieën zodat ik precies voor zijn dochterje stond. "Hi Esma, ik ben Naima. Maar jij mag me Nana noemen." Zei ik. Het meisje lachte breeduit en uit het niet vloog ze me om de armen. Youssef hurkte ook en zei, "Ik denk dat jullie twee het zeker goed samen zullen vinden..". Zei hij op zachte toon. Ik kreeg er een warm gevoel van en we bleven even in elkaars ogen kijken. Snel wende hij zijn blik af en pakte Esma op. Ik keek naar een klein prinsessen klokje aan de muur en ik schrok. "Is alles ok?". Zei Youssef. Nee, alles is niet ok! Ik moest al thuis zijn. Het was bijna 5 uur en Abdel zou mij opwachten. Het terug reizen was al opzeker drie kwartier. Ik wist niet dat het zo zou uitlopen. "Eh nee hoor.. ik eh moet zo weg." Zei ik. Youssef knikte en we liepen de ruime trap af richting de hal. "Nou, eh kan je morgen beginnen?". Vroeg hij. Ik knikte en streek een vinger over de wang van Esma. Ze zwaaide me gedag toen ik bij de voordeur stond. "Oh Naima, voordat ik het vergeet...". Zei Youssef, en hij liep richting een kastje. "Hier heb je de sleutels van het huis. Als je binnenkomt moet je even het alarm uitzetten. Hier staat de code op. Bewaar hem alsjeblieft en niet laten slingeren." Zei hij. Ik begreep het en knikte. Ik kreeg nog wat formulieren met protocollen mee en mijn contract en liep de voordeur uit. Net voordat ik de voordeur uit wilde, botste ik tegen een vrouw. "Shit... jeetje". Zei ze. En ze streek haar kleding recht. Ze keek me verbaast aan en ik hoorde Youssefs stem achter mij. "Hey schatje, hoe was je werkdag?" Zei hij. Ik deed een stap opzij en keek naar de dame in kwestie. Ze zag er oogverblindend uit en werkte duidelijk als stewardes. Gehuld in een blauw pakje, met een superstrakke lichaam vloog ze om de hals van Youssef. Ik liep weg en hoorde haar nog smoezen tegenover Youssef. Het enige wat ik mee kreeg waren de woorden van Youssef.. "Oh dat is de nieuwe oppas en schoonmaakster alleen"...

  14. #74
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik ruik een tikkeltje jaloezie aan Naima's kant jullie?

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #75
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up je bent weer een nieuwe verhaal begonnen.