Zachtjes en geluidloos als een dief in de nacht liep ik de slaapkamer binnen. Hij lag hardop te snurken met zijn gezicht naar mij toe. Gauw stopte ik het briefgeld in een la tussen het ondergoed en beha's. Ik kleedde me stilletjes om en stapte het krakende bed in. Hij kreunde en bewoog ineens heftig en deed zijn ogen open. Ik keek hem aan en hij deed zijn ogen nog wijder open. Stotterend en half onverstaanbaar murmelde hij iets wat ik niet verstond. Dat wekte uiteraard irritatie en hij greep me bij de arm. "Waarom ben je zo laat thuis!". Gilde hij. Ik voelde zijn hand strak gespannen om mijn bovenarm en God wat deed het pijn. "Ik.. ik moest Fahima helpen toch. Ze had bezoek vandaag." Zei ik doodsbang. Hij klemde zijn hand nog strakker om mijn bovenarm en liet vervolgens los. "Die trut, ik sla haar nog eens dood. Voortaan vraag je het eerst aan mij! Begrepen!". Siste hij. Ik rilde van angst en ging liggen. Mijn bovenarm klopte van de pijn en zijn nagels had hij erin gekerfd. Ik voelde het letterlijk bloeden. Maar in plaats van opstaan en de bloed weghalen, ben ik gaan liggen. Het bed weer uit en instappen zou hem alleen meer bozer maken. Ik wilde huilen, maar daar had ik amper de energie voor. De klok maakte drie keer een geluidje en het was precies 03:00 uur in de nacht. Ik hoorde hoe hij na een kleine half uur weer sliep aan zijn gesnurk. Voorzichtig draaide ik me om en hield mijn bovenarm vast. Alsof ik daarmee de pijn zou minderen ofzo. Ik sliep vervolgens diep en had weer de zoveelste nachtmerrie...
In de ochtend stond ik op. Ik was doodop en amper goed uitgerust van gisteravond. Ik voelde mijn voeten niet meer en mijn benen voelde week aan. Mijn handen trilde en her en der zag ik wat bloed. Ik keek achterom toen ik opstond en het laken zat onder het bloed. Pas toen ik naar mijn bovenarm keek zag ik de ellende die hij had aangericht. Het was blauw/paars en je zag de strepen van zijn nagels. Ik sloot mijn ogen en vervloekte hem. Het was 07:00 uur in de ochtend. Ik heb maar letterlijk drie uur geslapen. De slaap wreef ik uit mijn ogen en ik pakte zoals gewoonlijk weer wat kleren om te douchen. Hij snurkte de hele slaapkamer bij elkaar. Ik nam een douche en starte aan mijn ochtendroutine. Bakken, schoonmaken, ga zo maar door. Drie uur later zaten ze allemaal aan tafel te eten en mijn schoonmoeder legde alles klaar voor het avondeten, zodat ik er meteen aan kon beginnen. In de keuken begon ik op te ruimen en iedereen ging weg naar school. Alleen zijn zusje van mijn leeftijd, Marwa zat nog aan tafel. "Marwa, schiet op. Je gaat met haar werk zoeken. Je blijft aan haar zijde staan wat ze ook doet". Hij knikte naar mij. Wat een belachelijke koe dacht ik, alsof zijn zusje mij in de gaten moest houden ofzo. Marwa was not amused en had waarschijnlijk andere wildse plannen in plaats van iemand in de gaten houden. Ze keek me boos en geïrriteerd aan. "Waar wacht je dan op? Ik moet straks nog leren hoor." Zei ze, terwijl ze een propje servet naast de prullenbak mikte. Ik pakte het op en gooide het weg. Mijn handen maakte ik droog en ging me omkleden. Voordat we de deur uitliepen zei mijn schoonmoeder dat ik binnen twee uur terug moest zijn. Ik was lekker een puppet in haar handen, ik had alleen nog een tuigje nodig en dan was ik in haar/hun ogen compleet. Ik liep achter Marwa aan en ik zag dat ze iets uit haar schoen pakte, het was een mobiel. Ze begon ineens te tikken en stopte het in haar jaszak weg. Ze keek me aan en ze zag dat ik daarnaar keek. "Je houdt je bek tegen Abdel. Hoor je me. Als je er ook maar iets over zegt, dan laat ik hem dit zien". Uit haar jaszak toverde ze een klein papiertje en opende het. Het was de telefoonnummer van Youssef. De gast waarvan ik de auto beschadigd had. Ik stond stil en sloeg doodsangsten uit. Heeft ze werkelijk waar in mijn spullen zitten snuffelen? Wanneer dan? Het moet gisteren zijn geweest, toen ik Fahima ging helpen. Wat een vuile rat is het! Ik wilde koel blijven, maar het lukte me niet. Ik was boos, gefrustreerd en ziek door deze achterbakse fossielen! "Geef het terug!". Siste ik. Marwa begon hard te lachen. "Zodat je je vriendje kan bellen??" Zei ze. "Geef het terug, onmiddellijk! Dat is mijn vriendje niet idioot. Dat is iemand waarvan ik de auto heb beschadigd." Zei ik. Marwa leek het niet veel te schelen en hield het stukje papier voor me neus. "Als mijn broer hierachter komt, ben je dood. Jij bent alleen ellende sinds je bij ons bent ingetrokken! Weet je waarom ik jou haat! Omdat je sihr bij mijn broer hebt gedaan!". Schreeuwde Marwa. En terwijl ze dat zei scheurde ze het papiertje in vieren en gooide het weg. Ik schrok van haar woorden, haar domme idiote woorden en actie. Zo gauw ik kon raapte ik alle papiertjes bij elkaar en stopte ze gauw in mijn jaszak. "Je bent ziek Marwa. Jullie zijn allemaal ziek!!! De enige die nog fatsoen en respect heeft is Malik! Maar hij weet tenminste echt wat er aan de hand is en jullie dombo's niet! Denk je dat ik het leuk vind om daar te wonen? Denk je werkelijk waar dat ik je broer leuk vind laat staan sihr bij hem doen, zodat we wat? Samen bij elkaar blijven? Ben je wel ziek in je hoofd? Ik walg van hem!! Je ziet toch hoe hij mij gebruikt en misbruikt! Je ziet toch hoe hij mij vernederd en bespuugd met jullie erbij. Waarom zou ik dan bij hem willen zijn? Je broer is een maniak!" Ik trok uit woede mijn jas uit en tilde mijn mouw op en liet haar de plek op mijn bovenarm zien. "Dit is wat jou broer doet! En ik weet niet welke informatie jij hebt gekregen, maar je broer heeft mij verkracht. Mij! En omdat mijn idiote, domme moeder haar reputatie hoog wilde houden, ben ik letterlijk verkocht, uitgehuwd naar Abdel. Oh wacht.. dat heeft je moeder je helemaal niet verteld he..". Ik trok mijn jas weer aan. Marwa was duidelijk in shock en hield een hand voor haar mond. "Mijn broer, jou verkracht??". Zei marwa met een trillende stem. Ik hield het niet meer en begon te huilen. "Ja! Vorig jaar, waarom.. denk je dat ik met hem getrouwd ben. Je weet half niet in wat voor hel ik leef en wat ik heb meegemaakt. We zijn allebei 18 jaar en ondanks dat je daar ook woont in dat huis leven we in twee verschillende werelden Marwa." Zei ik. Ik zag dat haar ogen vochtig werden en ze was in shock. Duidelijk. Natuurlijk heeft haar moeder deze informatie niet gedeeld. Kennelijk weet alleen Malik hoe de steel echt in de vork zit. Kennelijk heeft haar moeder mij afgeschilderd als een boze sihr heks tegenover haar kinderen en ben ik de aanstichter van alles. Maar ergens was het alsof ze het maar moesten accepteren en geloven. Want owee, als dat niet gebeurde. Ik veegde mijn tranen weg. "Waarom.. Waarom ben je niet gewoon weg gelopen? ja mijn moeder is verschrikkelijk af en toe. En nu ik dit gehoord heb weet ik amper wat ik van haar moet vinden, maar jou moeder is nog erger." Zei Marwa zachtjes. "Weglopen.. weet je hoe vaak ik daaraan gedacht heb. Wel een miljoen keer. Meiden die trouwen denken een miljoen keer aan welke bruidsjurk ze willen aandoen, nou ik dacht aan twee dingen weglopen of mezelf doden!". Zei ik. Marwa zette een stap dichtbij en omhelsde me. Op dat moment voelde ik een verlichting. Alsof ik eindelijk door nog iemand begrepen ben. Deze omhelzing zou ik van mijn moeder moeten krijgen en inderdaad Marwa heeft gelijk. Mijn schoonmoeder is een heks, maar mijn moeder is nog erger. Dan neem ik mijn schoonmoeder maar voor lief. "Kom we gaan wat eten, ik heb geld.." Zei Marwa. Ze dook in haar sok en haalde er een briefje van twintig uit. "Maar ik moet echt een baan vinden.. je hoorde wat hij zei". Zei ik. Marwa haalde haar schouders op. "Kan me niet schelen wat hij vind, na alles wat ik heb gehoord kan hij de pot op." Zei marwa. Ik hield haar staande, "Wil je dit alsjeblieft voor jezelf houden? Alsjeblieft. Ik weet dat ik het zal bekopen als hij erachter komt.. of je moeder." Zei ik met trillende stem. Marwa aarzelde, maar ging gelukkig overstag. Godzijdank, nu wist iemand anders nog het verhaal..