Youssef stond meteen op en kwam naar me toe lopen. Hij gleed met zijn ogen over me heen en keek verbaast. "Mijn.. hemel wat ben jij anders..". Zei hij ineens. Ik glimlachte en keek naar Esma die vervolgens mij sipjes aankeek. Ik wist amper of het een compliment moest voorstellen of dat het erg was. "Hoi Youssef". Zei ik. Wat was dit??? Telkens als ik hem tegenkwam moest hij mij een vage of rare situatie zien! Nog steeds waren zij ogen gebrand op mij en ik werd een beetje rood. Hier stond ik dan in mijn Mickey mouse pyjama en helemaal beurs van de plekken. "Eh.. waar is.. je zoontje?". Zei hij ineens. Ik keek op en schrok van deze reactie. Ik heb hem natuurlijk helemaal niet meer gebeld sinds die ene dag. Hij wist amper dat Adam het niet gehaald had. Hij fronste zijn wenkbrauwen en wachtte op een antwoord. Mijn ogen werden vochtig en op dat moment kwam de arts eraan. "Oh mevrouw, u kunt al naar binnen hoor. Ik heb de röntgenfoto's bij me". Zei hij. Ik knikte naar de arts en ik zei tegen Youssef dat ik verder moest. Ik dook de kamer in en de arts ging achter zijn bureau zitten. "Gelukkig geen botbreuken. U heeft wel een kneuzing aan de rechterheup. Dat moet dan een harde val zijn geweest, wij hebben hier nooit zulke heftige val kneuzingen namelijk gezien." Zei hij terwijl hij onder z'n bril vandaan naar me keek. "We kunnen niks aan een kneuzing doen. Enkel rust en niet forceren. Heeft u pijnstillers thuis?". Zei hij. Ik knikte en hij gaf me ook een recept voor wat sterke pijnstillers. Rabia en ik liepen de kamer uit en Youssef stond nog steeds te wachten. Op dat moment dat ik hem wilde roepen werd hij door een andere arts naar binnen geroepen. Rabia keek me aan en herkende hem meteen. "He dat is die gast van vorige keer toch?". Zei ze. Ik knikte. "Ook toevallig". Zei Rabia. We stapten in de auto en reden naar huis. "Je gaat met mij mee ok? We halen je kleren op en je blijft bij mij slapen totdat je ouders komen". Zei Rabia. Ik glimlachte en kuste haar op haar wang. Zo gezegd, zo gedaan. Bij Rabia thuis aangekomen ging ik meteen op een logeerbedje liggen. Rabia bestelde wat te eten en ging even douchen. We aten uiteindelijk wat en gingen slapen. De volgende dag moest Rabia werken en ik stond laat op. Ik ruimde alles op voor zover het kon en pakte naderhand mijn telefoon. Helaas kon ik Youssef amper vragen waarvoor hij gisteren in het ziekenhuis was dus wilde ik hem bellen. Ineens zag ik dat ik gebeld werd. Door Adil??