1. #301
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Youssef stond meteen op en kwam naar me toe lopen. Hij gleed met zijn ogen over me heen en keek verbaast. "Mijn.. hemel wat ben jij anders..". Zei hij ineens. Ik glimlachte en keek naar Esma die vervolgens mij sipjes aankeek. Ik wist amper of het een compliment moest voorstellen of dat het erg was. "Hoi Youssef". Zei ik. Wat was dit??? Telkens als ik hem tegenkwam moest hij mij een vage of rare situatie zien! Nog steeds waren zij ogen gebrand op mij en ik werd een beetje rood. Hier stond ik dan in mijn Mickey mouse pyjama en helemaal beurs van de plekken. "Eh.. waar is.. je zoontje?". Zei hij ineens. Ik keek op en schrok van deze reactie. Ik heb hem natuurlijk helemaal niet meer gebeld sinds die ene dag. Hij wist amper dat Adam het niet gehaald had. Hij fronste zijn wenkbrauwen en wachtte op een antwoord. Mijn ogen werden vochtig en op dat moment kwam de arts eraan. "Oh mevrouw, u kunt al naar binnen hoor. Ik heb de röntgenfoto's bij me". Zei hij. Ik knikte naar de arts en ik zei tegen Youssef dat ik verder moest. Ik dook de kamer in en de arts ging achter zijn bureau zitten. "Gelukkig geen botbreuken. U heeft wel een kneuzing aan de rechterheup. Dat moet dan een harde val zijn geweest, wij hebben hier nooit zulke heftige val kneuzingen namelijk gezien." Zei hij terwijl hij onder z'n bril vandaan naar me keek. "We kunnen niks aan een kneuzing doen. Enkel rust en niet forceren. Heeft u pijnstillers thuis?". Zei hij. Ik knikte en hij gaf me ook een recept voor wat sterke pijnstillers. Rabia en ik liepen de kamer uit en Youssef stond nog steeds te wachten. Op dat moment dat ik hem wilde roepen werd hij door een andere arts naar binnen geroepen. Rabia keek me aan en herkende hem meteen. "He dat is die gast van vorige keer toch?". Zei ze. Ik knikte. "Ook toevallig". Zei Rabia. We stapten in de auto en reden naar huis. "Je gaat met mij mee ok? We halen je kleren op en je blijft bij mij slapen totdat je ouders komen". Zei Rabia. Ik glimlachte en kuste haar op haar wang. Zo gezegd, zo gedaan. Bij Rabia thuis aangekomen ging ik meteen op een logeerbedje liggen. Rabia bestelde wat te eten en ging even douchen. We aten uiteindelijk wat en gingen slapen. De volgende dag moest Rabia werken en ik stond laat op. Ik ruimde alles op voor zover het kon en pakte naderhand mijn telefoon. Helaas kon ik Youssef amper vragen waarvoor hij gisteren in het ziekenhuis was dus wilde ik hem bellen. Ineens zag ik dat ik gebeld werd. Door Adil??

  2. #302
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel leesplezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #303
    MVC Lid

    Reacties
    170
    03-04-2003

    Ik haat zulke verhalen en toch blijf ik lezen , how do you do that!

  4. #304
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door sabbylove Bekijk reactie
    Ik haat zulke verhalen en toch blijf ik lezen , how do you do that!


    Magic

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #305
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  6. #306
    Alhamdoulillah.

    Reacties
    378
    04-05-2012

    Up

  7. #307
    uitgedoofde ster

    Reacties
    673
    08-11-2002

    Up!!
    Alleen verloren zielen weten wat het is om teruggevonden te worden.

  8. #308
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up! Beter gaat ze weer lelijke kleren dragen,beter voor haar.
    Married and children!

  9. #309
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Up! Beter gaat ze weer lelijke kleren dragen,beter voor haar.
    geweldig

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  10. #310
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik bleef kijken naar het schermpje en gooide uit verbazing en angst mijn telefoon uit. Mijn hart sloeg over en ik probeerde te bedenken waarom hij mij moest hebben. Ik dacht na en pakte mijn mobiel. Wellicht had hij iemand anders nodig? Hij heeft vast en zeker per ongeluk gebeld naar mij. Het gebons van mijn hart werd ietwat rustiger. Ik stond op en ijsbeerde door de woonkamer. Hij ging wel lang over bedacht ik me, als hij verkeerd had gebeld dan had hij toch meteen opgehangen? Oeff, ik werd gek. Ik pakte mijn mobiel en zette het aan. Gauw ging ik naar de nummer van Rabia, maar ik wilde haar absoluut hier nu niet mee lastig vallen. Eén ding was zeker, ik moest een nieuwe nummer! Gauw ging ik naar whatsapp en appte Rabia of ze voor mij een nieuwe nummer kon kopen, gewoon zo'n goedkoop Lyca nummertje. Ineens zie ik een app van Adil binnenkomen. Ik durfde hem amper open te maken. Maar ik moest weten wat hij nou van mij wilde. Ik opende zijn app en mijn mond viel open van verbazing en verwarring. Naima, ik snap dat je niet op wil nemen. Ik wil je gewoon spreken. Wat er gisteren was gebeurt,.. sorry! Duizendmaal sorry! Je bent het eerste meisje waar ik verliefd op ben geworden en die iets in mij veranderd heeft. Door jou actie heeft die investeerder de stekker uit de club in Dubai getrokken, maar ik zweer je Naima, het kan me amper schelen. Ik had je niet mogen slaan en al helemaal niet mogen laten slaan. Ik was gewoon boos en een domme hufter. Vergeef me Naima, geef me een kans alsjeblieft. Ik wil met je praten. Zo gauw ik kon, zette ik mijn mobiel weer uit. Ik schrok zo erg dat ik er misselijk van werd. Ik dacht dat ik van hem af was na gisteren, ik dacht dat ik echt klaar was met hem en zijn zielige, louche praktijken! Hij wilde notabene dat ik mezelf zou weggeven voor zijn eigen belang, hij heeft ervoor gezorgd dat ik in elkaar werd getimmerd door twee reuzen terwijl hij waarschijnlijk genoot van mijn noodkreten en gehuil. Het maakte me zo boos dat ik bijna de telefoon wilde pakken, hem wilde bellen en hem de huid vol uit wilde schelden. Gevolgen of geen gevolgen! Uiteindelijk dacht ik aan Rabia. Voor eens in mijn leven moest ik wijs zijn en niet weer dezelfde fouten maken als tevoren. Ik hoorde de voordeur open gaan en Rabia kwam naar binnen. "Wat ben je vroeg". Zei ik tegen haar. Ze glimlachte. "Ik werk woensdag altijd een halve dag". Zei ze. "Waarvoor had je nou een nieuw nummer nodig?". Vroeg Rabia. Ik pakte mijn telefoon en zette hem aan. Ik liet Rabia het smsje zien en ze keek geschrokken. "Wat een hond zeg! Trap er niet in Naima.. dit is gewoon Abdel in een luxe jasje!". Zei ze. Ze had gelijk en dat wist ik ook. "Hier.." Zei rabia, terwijl ze mee een kaartje aangaf. "Meteen veranderen." Zei ze. Ik knikte en deed het meteen. De overige nummers had ik over gezet op de nieuwe kaart en Adil kon mij hopelijk nooit meer lastig vallen. "Goed gedaan, die 7hmar!". Zei Rabia.

    Die avond keken Rabia en ik een film en haalde we de mooie herinneringen naar boven. "Weet je.. ik weet dat je niet over hem wil praten. Maar ik sprak laatst een oude buurmeisje van mij." Zei Rabia. Ik keek haar aan. "Bedoel je Abdel?". Zei ik. Ze knikte. "Ze weten hoe die ongeluk is gebeurd". Zei ze vervolgens. Eigenlijk kon het me niet schelen. De één zegt dat het door drank kwam, de ander zelfmoord. Hoe dan ook, door zijn stommiteit hebben twee andere personen in dat ongeluk ook het leven moeten laten. "Hij had ook die.. hepatitis ofzo. Alleen hij werd er onwel door en is tijdens het rijden op de snelweg knock-out gegaan." Zei Rabia. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Dit had ik totaal niet verwacht. Echt niet. "Ik vraag me tot op de dag van vandaag zoveel dingen af Rabia". Zei ik. Rabia keek me aan en vroeg wat datgene was. "Ik vraag me af, hoe dat komt dat hij zo vol haat zat. Ik vraag me af of hij een ander mens zou zijn als hij wist dat ik zwanger was. Ik vraag me of hij mij echt leuk vond. Ik vraag me af wat hem ertoe heeft gezet om mij te verkrachten. Wat ging er door zijn hoofd om dat hij zo'n narcist was en zo kwaadaardig". Zei ik terwijl mijn ogen vochtig werden. Rabia pakte mijn hand. "Dat zullen we nooit weten, ik weet alleen dat hij nooit zo is geweest. Ze wonen daar al best lang in die oude straat van ons. Hij zei altijd hallo en gedag. Ik snap het ook niet. Volgens mij sinds die vader van hun overleden was. Sindsdien is het mis gegaan. Die vader was wel ok, maar erg streng. Superstreng.. pfff waar hebben we het toch over.. kom we gaan die film afkijken". Zei Rabia. Ik keek haar aan en knikte, maar voor de allereerste keer kreeg ik medelijden met hem. Abdel. Hij wilde mij niet, maar iemand anders. Hij werd letterlijk ook gedwongen door zijn moeder, door mijn moeder! Als mijn moeder gewoon had gezwegen dan was er niets gebeurt. Mijn moeder is de veroorzaker van dit alles. Hoe kan ik haar vergeven? Volgende week komen ze aan en gaat mijn moeder weer intrekken. Hoe kan ik weer normaal tegen haar doen? Ondanks dat ze duizendmaal excuses aanbood. Ik kon het haar gewoonweg niet vergeven. Ik keek naar Rabia en die was al helemaal ingedut. Ik stond op en pakte een dekentje. Ik dekte haar toe en ging op de andere stuk van de bank liggen.

  11. #311
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik bladerde door mijn telefoon en zag Youssef staan. Ik keek naar Rabia en ze lag in een diepe slaap. Zachtjes stond ik op en liep naar de keuken. Ik belde hem en hij ging een paar keer over, bij de vijfde keer nam hij op. "Met Youssef". Zei hij. Ik zweeg even en hoorde hem hallo zeggen. "Hi.. Youssef. Eh ik ben het Naima." Zei ik. "Naima? Sorry, ik zag ineens een onbekend nummer, ik was vergeten dat jij mijn nummer wel had. Hoe gaat het met je??". Zei hij. "Het gaat wel.. en met jou?". Vroeg ik. Deze man maakte mij helemaal nerveus. Zijn stem klonk boterzacht en hij in z'n geheel deed iets met mij. Ik probeerde die kus te vergeten dik een jaar geleden, maar de laatste tijd dacht ik er gewoon aan. Ik kon er gewoon niets aan doen. En nu ik hem weer heb gezien en nu spreek, kreeg ik dat gevoel weer.

    "Waarom was je in het ziekenhuis? Er is toch niks ernstigs?". Zei ik. "Eh nou.. gelukkig niet. Senna was met Esma in de keuken en esma heeft zich verbrand aan het gasfornuis." Zei hij. Ik schrok. "Wat?? Is alles goed met haar??". Zei ik geschrokken. "Ja.. ja het gaat goed..het is een oppervlakkige wondje alleen. Senna heeft haar op tijd weg gehaald. Maar eigenlijk mag ze de keuken niet in en senna is af en toe eigenwijs en neemt haar dan toch mee..". Zei hij quasi geïrriteerd. Senna en eigenwijs zegt hij, ja dat weet ik nog heel goed. "Wat erg voor Esma, ik hoop dat ze er niet teveel last van heeft." Zei ik. "Je weet hoe kinderen zijn inmiddels. Hoe gaat het met eh je zoontje? Ik kreeg daar geen antwoord op en waarvoor was jij in het ziekenhuis?". Zei hij. Ik zweeg en mijn ogen werden vochtig. Ik kneep mijn ogen dicht en een traan rolde langs mijn wang. Gauw herpakte ik mijzelf. "Eh sorry Youssef. Ik had je graag willen bellen, maar ik wilde je echt niet lastig vallen met mijn.. problemen. Adam, zo had ik hem genoemd heeft het vlak na de geboorte niet gehaald. Het is nogal een lang verhaal". Zei ik. Een ellenlange stilte aan de telefoon. Echt, het leek wel bijna een volle minuut. Net op het moment dat ik wilde vragen of hij er nog was, sprak hij zelf. "Waarom.. Waarom heb je mij niet gebeld Naima?". Zei hij met een schorre stem. Ik zweeg en voelde me schuldig. Hij was zo lief die dag. Hij was wel de eerste die het had moeten weten. "Gewoon Youssef. Ik wilde je er echt niet mee lastig vallen. Plus.. ik was mezelf ook niet de laatste maanden." Zei ik maar. Weer klonk er een stilte aan de telefoon. "Naima, je.. man is overleden. Je kindje ook. Als je mij gebeld had, dan kon je je verdriet delen met mij. Ik bedoel, het is heel wat, wat jij hebt meegemaakt snap je dat wel?". Zei hij. Deze man was te perfect. Waarom... Waarom kwam ik zulke mannen niet tegen? Zulke mannen als Youssef? Zo lief, zo zorgzaam. Hij is alles wat een vrouw wil! De perfecte man, vader! Werkte hard voor zijn geld, is succesvol, kleed zich geweldig en is ongelooflijk knap! "Naima..". Hoorde ik hem aan de telefoon zeggen. Verdwaasd was ik in gedachten door hem. Senna mocht van geluk spreken! "Eh.. sorry. Je hebt gelijk. Ik had je moeten bellen. Maar ik hoop dat je me begrijpt." Zei ik. "Ik begrijp je Naima. Wat doe je nu zoal?". Zei hij. Ik schraapte mijn keel, want zoveel had ik niet te vertellen. Wat? Dat ik met Adil de pooier aan het daten was en ik dacht dat ik huisje, boompje, beestje met hem zou stichten? Nogmaals, waar was ik met mijn zotte kop! "Eh.. ik doe nu niet veel hoor." Zei ik maar kortaf. "Hm.. doe maar rustig aan dan. Je hebt veel te verwerken." Zei hij. Ik hoorde Esma op de achtergrond. "Naima.. ik moet helaas ophangen. Esma heeft een beetje last van haar handje. Ze weet hoe ze haar vader om haar vinger moet winden, want volgens haar heeft ze alleen geen pijn als ze iets van chocola eet". Zei Youssef. Ik moest lachen en dacht aan Esma. Ze had flinke, bolle wangetjes en kon zich inderdaad als een mini diva gedragen, maar het was te schattig. Ik moest er in ieder geval altijd om lachen. "Is goed, eh ik spreek je gauw in sha Allah". Zei ik. "In sha Allah, Naima. En.. je kan altijd bellen dat weet je?". Zei hij vragend. "Ja, dank je wel." Zei ik en zo hingen we op.

    Ik keek naar mijn mobiel en glimlachte. Dat zo'n gesprek van amper tien minuten mij ietwat gelukkig kon maken. Met Youssef praten was altijd fijn. Ik liep zachtjes naar de woonkamer en Rabia sliep nog steeds diep. Meskina, ze zat vol zenuwen omdat ze over amper twee maanden zou gaan trouwen en dan treiter ik haar nog met mijn problemen. Ik dekte haar meer toe en ging zelf ook liggen. Langzaam gingen mijn ogen dicht.. en viel ik in slaap..

  12. #312

    Reacties
    879
    06-07-2018

    Maar echt leuk dat jij hier nog zo regelmatig schrijft, door jou is er nog enigszins wat leven in dit rubriekje

  13. #313
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik kon mijn ogen amper geloven. Ik durfde het niet eens te vragen! Ik kneep mijn ogen goed dicht en deed ze nogmaals open. Was dat nou Naima?? Esma jammerde om haar pijnlijke handje en ik kuste haar op haar voorhoofd. "Het is niet zo erg lieverd". Fluisterde ik in haar oortje. Ze gaf er geen gehoor aan. Ik sloot mijn ogen en pakte mijn laatste redmiddel. Iets wat ik vreselijk vond om te doen, maar nu totaal geen keuze had. Ik pakte een doosje smarties uit mijn jaszak en gaf het aan Esma. "Niet alles opeten". Zei ik snel. De met moeite uitgeknepen tranen die net nog over haar wangen stroomde smolten als ijs voor de zon. Ze keek me ondeugend aan en gauw propte ze wat smarties in haar mond.. met notabene het zogenaamde pijnlijke handje. Ik zuchte en keek weer naar de dame die in de gang stond en moeite had om een positie aan te nemen. Haar haren waren kort en.. blond. Ze zag er nogal grappig uit in haar pyjama pakje en ik moest binnensmonds lachen. Ineens draaide ze zich om en.. het was inderdaad Naima! Ik had het dus goed. Ik pakte Esma op en liep naar haar toe. Ze zag er.. totaal gehandhaafd uit. Wat is er toch met haar gebeurt. Ze had een andere blik, uiterlijk en zag er totaal anders uit. Ik kon helaas niet verder vragen, want een arts kwam al snel haar kant oplopen. Ze excuseerde zich en ik bleef even staan omdat de deur op een kiertje stond. Fietsongeval? Nou dan moet het een flinke val zijn bedacht ik me. Ik hoorde ineens onze namen en ging meteen de kant van de arts op. Wellicht zou ik Naima zo nog tegenkomen.

    Thuis aangekomen plofte ik op de bank. Naima was nergens te bekennen. Ik had Esma ingestopt en hoorde Senna naar beneden lopen. "Hey schat, en wat zei de arts?". Zei ze. "Het is een oppervlakkige brandwond." Zei ik. Ik was nogal geïrriteerd omdat het de zoveelste keer is dat Senna gewoon niet op Esma let. Soms heb ik het gevoel alsof het haar allemaal niet boeit. Sterker nog, na de uitbrander die ik van Naima toen had gehad over dat ik ook Senna in de gaten moest houden, deed ik dat. En inderdaad, Esma komt altijd huilend naar huis van school. Als ik het vraag zegt Senna dat ze school mist. Esma lijkt wel geblokkeerd als ik vraag wat er aan de hand is. Ik zuchte en Senna kwam naast me zitten. Ze legde haar benen op mijn schoot en pakte de afstandsbediening. "Film kijken?". Vroeg ze. Ik keek haar aan en fronste mijn wenkbrauwen. Ik verschoof een beetje en dit viel haar op. "Wat is er nu weer Youssef". Zei ze geïrriteerd. Ik keek haar aan. "Hoe bedoel je wat is er nu Youssef?". Vroeg ik weer. "Gewoon. Je bent zo prikkelbaar. Zit je ergens mee??". Zei ze en ze rolde met haar ogen. Ik stond ineens op en ging op het apparte bankje in de kamer zitten. "Je bent belachelijk bezig!". Zei ze. Ik keek haar aan. "Ik ben belachelijk bezig? Senna ik vraag je alsjeblieft op Esma te passen. Je weet dat ze de keuken niet in mag. Jij zet haar notabene op het aanrecht, pal naast het gasfornuis. Ik ben belachelijk?". Zei ik. Senna ging ineens normaal zitten. "Youssef, ik kon daar niks aan doen, ze zat met die klote spaghetti dingen te spelen en uit het niets raakte ze per ongeluk..." ik liet haar niet eens uitspreken. "Senna, besef dat dit een kind is! Een kind! Die weten niet wat ze verkeerd of goed doen. Het had niet hoeven te gebeuren als je haar niet de keuken in nam en dan nog pal naast een warmtebron?". Zei ik zachtjes en hopende dat deze nuttige informatie haar tot haar hersenen zouden bereiken. Echt Senna stond meteen op. "Sorry Youssef. Ik heb alleen twee ogen! Wat verwacht je nu van mij??". Zei ze. Ik keek haar aan. Ze was woest aantrekkelijk, maar zo verdomd eigenwijs en niet te geloven. "Laat maar.. laat maar Senna. Ik heb hoofdpijn. Ik ga slapen". Zei ik. Ik liep naar de slaapkamer en trok mijn kleren uit. Ik ging het bed in en dacht aan één iemand. Naima. Ik weet niet waarom of wat, maar het denken aan haar kalmeerde mij op de één of andere manier. Senna kwam naar binnen en begon zogenaamd haar verleidingsacties in de strijd te gooien. Ik draaide me echter om en sloot mijn ogen. Even later tikte ze het lichtje uit en viel ik in een diepe slaap...

  14. #314
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Masylia- Bekijk reactie
    Maar echt leuk dat jij hier nog zo regelmatig schrijft, door jou is er nog enigszins wat leven in dit rubriekje
    Ah dank je wel lieverd! Ja het is inderdaad helaas niet meer zo druk als vroeger ik heb hier echt mooie verhalen gelezen! ❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #315

    Reacties
    879
    06-07-2018

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Ah dank je wel lieverd! Ja het is inderdaad helaas niet meer zo druk als vroeger ik heb hier echt mooie verhalen gelezen! ❤❤
    Ik ook een paar zijn me echt bijgebleven. Mis die tijden dat we met zn allen op vervolgjes zaten te wachten of dat je een nieuw afgemaakt verhaal ontdekte en nachtenlang aan een stuk door ging lezen