"Naima, Jamila en ik gaan boodschappen halen. Had je wat nodig?". Ik keek achterom en zag Hamid staan. Ik schudde mijn hoofd en hij knikte en liep weg. "Tot hoe laat zitten de kinderen op school? Ik wil ze wel ophalen hoor". Vroeg ik voordat hamid de deur uitging. "Die halen we meteen na het boodschappen doen op." Zei Hamid. "Ok.. je weet dat ik vandaag naar Rabia ga toch?". Zei ik. Hamid keek me aan en kwam terug. "Nee, daar weet ik niks van. Jamila wel?". Vroeg hij. "Yep, ik dacht dat ze het al had doorgegeven". Zei ik. "Hm ok, nee, maar hoe laat ben je dan thuis?". Zei Hamid. Oh boy, Hamid probeerde sinds alle voorvallen altijd de grote broer te spelen, correctie: De grote TE bezorgde broer. Ik glimlachte en zei dat ik stipt elf uur thuis zou zijn. Het was drie kwartier rijden dus zo ver was het niet. Althans als ik met de auto van Jamila zou gaan. Gelukkig vond ze dat geen probleem! Hamid knikte en liep weg.
Het was al vier weken geleden dat ik naar dit.. tja, hoe moet ik het zeggen "pech" land ben terug gekomen. Marokko was wreed en ik heb het hamdoulilah wel kunnen verwerken allemaal, maar.. vooralsnog spande dit land met alle tegenslagen de kroon. Ik had vaak contact met Issam. Het was supermoeilijk, vooral omdat hij door alle heibel zelfs bonje heeft gekregen met zijn vader. Maar, ik heb ma één ding verteld. Als ze daadwerkelijk wilde dat ik terug kwam, dan zou ze excuses aan moeten bieden en zeggen dat die jongen totaal geen slechte bedoelingen had met mij. Ik weet dat ma na alle ellende wat ik doorstaan had extra bezorgd is. Maar ma moet ook niet vergeten dat zij daar een aandeel in had! En ik haat het om steeds dit te zeggen, maar de realiteit kun je niet onder een tapijtje vegen. Het was namelijk zo. Issam.. issam was mijn lichtje in Marokko. Ongelooflijk, ik en de buurjongen. Wie had dat ooit gedacht. Issam zou zelfs morgen al naar Canada vliegen. Hij zou een nieuwe hoofdstuk inslaan. Ik echter,.. tja wat zou ik doen? Met mijn jurken in Marokko ging het goed, ma heeft haar woord gehouden dus stelde ik haar gerust dat ik dezer weken terug zou vliegen. Dit is natuurlijk ook niet ideaal. Wonen bij mijn broer en schoonzus. Ze vonden het absoluut niet erg. Integendeel ze genoten van mijn gezelschap en de kinderen helemaal, maar ik had ook een "kindje" in Marokko, namelijk mijn onderneming. Hoe je het wend of keerde, ik zou terug moeten gaan.
Nadat ik de keuken had opgeruimd ben ik naar de logeerkamer gegaan en had ik het even opgeruimd. Ik trok mijn kleren aan en pakte de autosleutels van Jamila. Op de snelweg bedacht ik me dat ik nog Houda en Saliha moest bellen, maar dat zou ik bij Rabia wel doen. Het was voor mij ook de eerste keer dat ik terug was in mijn oude woonplaats. Eerlijk gezegd kreeg ik zelfs bij het zien van het bord Amsterdam een brok in mijn keel. Ik keek in de binnenspiegel en haalde een pluk haar uit mijn gezicht. Ik droeg een zwarte, wijde pantalon met hakken en had een crème kleurige vestje aan. Maar.. je kon de aankomende herfst al voelen. Waarschijnlijk komt het door de kille vibe die ik voelde in deze grote woonstad. Ik maakte een tussenstop bij een tankstation om te tanken aangezien Jamila de auto morgenvroeg weer nodig had. Na het tanken wilde ik de auto instappen toen ik naast mij een wel hele bekende auto zag staan. Was dat niet de auto van Youssef? Ik keek goed en warempel, hij stapte uit en was druk bezig met praten aan de telefoon. Hij zag mij niet of herkende mij niet. Allahwa3lam... ik stapte gauw in en gaf gas naar de binnenstad....
Hij zag er geweldig uit. Maar dat zag Youssef altijd al. Netjes, knap en eigenlijk een man die "moeilijk" te krijgen is. Die gedachten speelde in mij op en ik moest ineens lachen in de auto. Wat een toeval. Bijna een jaar niet gezien en zo kom ik hem out of the blue bij een tankstation tegen. Ik vroeg me af of Esma erbij was, ik kon het door de geblindeerde ramen niet zien helaas, anders had ik zeker even gedag gezegd. Ik keek in de binnenspiegel en schrok me te pletter!!! Ik zag zijn blik en hij zwaaide naar mij! Ik werd pimpelpaars met een goud randje, en ging meteen een straat in en zette de auto aan de kant. Even later reed hij de straat ook in en parkeerde achter mij. Zo gauw hij parkeerde, zo gauw hij uitstapte. Ik wist mezelf geen houding aan te geven en ik wist niet wat ik moest zeggen of doen. Het was immers bijna een jaar geleden dat ik hem mijn geheim vertelde en hij me.. een soort van achterliet? Ik zuchte en keek naar de man die leek alsof hij een modeshow liep voor Giorgio Armani. Hij zag er.. oogverblindend uit. "Naima..!". Zei hij. Hij gilde zowat mijn naam en het leek net alsof hij dat al wekenlang wilde doen. "Eh hoi Youssef." Reageerde ik. "Ik.. zag je tanken. Ik moest even goed kijken of jij het was.. je bent veranderd." Zei hij en werd een beetje rood. Ik keek weg en knikte alleen. "Ik eh zag je ook staan bij de tankstation." Zei ik maar. Youssef keek op. "Oh.. en je zei niet eens gedag?". Zei hij. Ik keek hem ineens aan met grote ogen. Ik en mijn grote tetter gewoon! "Nee.. nee.. je was druk bezig met bellen en.. ik wilde je niet storen." Zei ik. Youssef knikte, maar toch merkte ik dat hij het niet echt leuk vond. Ik snapte het niet, ik was het toch niet verplicht?
" 
Geplaatst door Emiras 
❤