1. #586
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Lieve lezers, ik ben bezig met een vervolg! Mijn tel was in de maak vandaar! Morgen ga ik in sha Allah plaatsen!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #587
    Alhamdoulillah.

    Reacties
    378
    04-05-2012

    Up

  3. #588
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up, heb jij je tel nu terug?
    Married and children!

  4. #589
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Up, heb jij je tel nu terug?
    Yess!!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #590
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De hele avond ben ik op mijn kamer gebleven. Die rot.. rot Wahiba heeft letterlijk het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald! Waarom zei ze dit? Waarom kwetst ze me hiermee? Is dit hoe ze over mij dachten? Ik, de vrouw die geen kinderen kan krijgen. Oh.. mijn moeder ook! Met een hand klemde ik een punt van mijn kussen vast. Waarom verteld ze notabene alles aan die.. schofterige zussen van haar? Ik weet dat ma in Nederland geen familie heeft en ik weet dat, dat een gemis is. Maar waarom dan ook alles tegen hun zeggen? Ik zuchte en hoorde geklop op de deur. Ik sloot mijn ogen en deed net alsof ik sliep. Ik wilde echt niemand zien!

    "Naima.. naima." Hoorde ik mijn moeder zachtjes zeggen. Ik gaf geen kick en ik gaf geen antwoord. Even later hoorde ik geschuif en getrek en geduw en na een half uur hoorde ik iemand liggen op iets. Een streepje licht van de lantaarnpaal tegenover ons huis scheen in mijn kamer. En wie zag ik daar liggen en op haar mobiel kijken? Wahiba! Grrrr... ik was helemaal over mijn toeren. Ik wilde eruit en haar eruit sleuren. Ik wilde haar letterlijk sleuren naar de kamer van mijn ouders. Dan gaat ze daar maar slapen als ma vind dat er zogenaamd voor haar geen plek is. Dat ze zich niet schaamt?? Ze ligt hier alsof er niets is gebeurt. Is het voor deze vrek dan volslagen normaal dat ze zoiets zegt? Moehim, ik was furieus en als klap op de vuurpijl zat ze nog te bellen ook met Joost mag weten wie! Ik sloot mijn ogen en pakte voorzichtig mijn oordopjes die ik stevig tegen mijn trommelvlies duwde en speelde wat af. Na een half uur viel ik uiteindelijk in slaap.

  6. #591
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    De volgende ochtend werd ik wakker en keek ik meteen naast mij. Ik zag dat Wahiba al wakker was en alles lag letterlijk nog zo. Het matras en de dekens. Ze had werkelijk waar niets opgeruimd. Ik zuchte en keek op mijn mobiel. Het was inmiddels half 10 en ik zag dat Issam mij een appje had gestuurd. Gauw ging ik naar WhatsApp en opende het appje Selaam Naima. Je wilde weten waneer ik zou vertrekken. Dat is eind augustus in sha Allah. Is alles goed met jou? Ik bleef lang na het appje kijken en besefte me nu pas dat het écht was. Hij zou vertrekken.. voorgoed.

    Ik deed mijn mobiel weg en kon door de emoties amper terug appen. Ik stond op en liep meteen naar de badkamer die, hoe kan het ook niet anders, bezet was. Gauw liep ik dus naar mijn kamer en hoorde ik ma al aankomen. "Naima.." zei ze. Ik keek haar aan en ze stond in de deuropening. "Naima. Wat bezielde jou gisteren die matras van je nicht zo schofterig hier in de hal te gooien. Schaam je je niet?". Zei ze. Ik keek weg en tilde als een klein kind mijn schouders op. "Ik heb niemand. Behalve jou, je vader en mijn overige zoons en hun gezinnen en je tantes heb ik niemand. Snap je dat dan?". Zei ma. Ik keek haar aan. "Niemand? Je noemde net anders een hele waslijst op." Zei ik. Ma keek boos en sloot de deur dicht. "Wat is er gisteren gebeurt dat je dat gedaan hebt? Ik ken je te goed Naima. Dit is niets voor jou." Zei mijn moeder. "Wil je dat echt weten?" Zei ik. "Natuurlijk! Het is mijn nichtje, maar jij bent en blijft mijn dochter. Voor de draad ermee..". Zei ze. Dus.. Zei ik het tegen mijn moeder. Ik wist dat ik hiermee misschien wrijvingen zou veroorzaken tussen haar en haar zussen, maar het kon me niet schelen. Ik ben te lang, te vaak stil geweest. Ma keek me met ongeloof aan. "Shitana! Dat ze dat durft te zeggen!". Zei ma. Ik keek ma echter aan. "Mama.. het is ook deels jou schuld. Waarom vertel je in hemelsnaam mijn privé tegen.. iedereen." Zei ik. Ma keek me aan en werd een beetje rood. "Je hebt een punt. Het is ook mijn schuld. Op dat moment toen ik het hoorde, had ik intens verdriet. Ik zal nooit oma kunnen worden van jou kinderen bedacht ik me en ik had je tantes een soort van in vertrouwen genomen en mijn verdriet geuit. Als ik wist dat Wahiba dit tegen je zou zeggen, wollah benti dan had ik gezwegen. Maar.. maak je niet druk om haar. Ik pak haar wel aan". Zei ma. Ik waardeerde de woorden van mijn moeder erg, alleen.. ik wilde zoals ik al zei geen spanningen tussen de zussen brengen dus vroeg ik ma hier niets meer over te zeggen.

    Na ons gesprek, ben ik uiteindelijk naar de badkamer gegaan die intussen al drie keer bezet was geweest en meteen naar mijn werkkamer gegaan. Echter toen ik de deur open deed viel mijn mond van verbazing! Wahiba stond in mijn kamer, één van mijn nieuwste collectie jurken te passen en selfies te maken! ze schrok uiteraard en keek me ineens lief aan. "Oh.. eh Naima.. het spijt me van gisteren. Wat heb je een mooie jurken staan." Zei ze. Ik liep naar haar toe en zei haar onmiddellijk de jurk uit te trekken en op te sodemieteren. Ze keek me vals aan en trok express de jurk hardhandig uit totdat er een paar kralen op de vloer vielen. "Hier heb je je jurk, zo denderend zijn ze niet!". Zei ze. "Denderend genoeg voor jou dat je de moeite neemt om er één te passen en zelfs foto's van jezelf te maken ermee!". Zei ik. Ze liep de deur uit en bleef achter met een flinke woede aanval. Wat een klomp stress en frustratie is dat kind!

    Gauw gooide ik de deur dicht en legde mijn focus op wat ik vandaag zou doen. Ik belde Houda en haar buurmeisje en Saliha belde ik ook. Morgen weer stof inslaan en verder met ontwerpen.

  7. #592
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Mijn ouders waren van plan om vandaag buiten de deur te gaan dineren. Mijn ooms en tantes zouden meegaan en diens kinderen. Ik had er totaal geen zin in en vroeg aan mijn moeder of ik gewoon thuis kon blijven om aan mijn ontwerpen te werken. Ma vond het niet erg, maar wel jammer dat ik er niet bij zou zijn. Ze begreep het en uiteindelijk had ik het rijk voor mezelf. Wahiba wilde ineens ook blijven, maar haar vader zei haar meteen zich om te kleden en paraat te staan. Ik vond het aan één kant wel sneu. We hebben dezelfde leeftijd en ze wordt af en toe echt behandeld als een klein kind door haar ouders. Goed, met haar streken moest je haar ook in toom houden dacht ik, maar soms gingen ze echt te ver. Whatever, ik had eindelijk even een avondje rust!

    Nadat de deur gesloten was slaakte ik bijna een kreet en genoot letterlijk van de stilte! Althans totdat ik mijn telefoon hoorde overgaan. Ik liep naar mijn kamer en zag dat het Issam was. Ik wilde niet opnemen. Ik wist nu wanneer hij voorgoed zou vertrekken dus meer was er ook niet te bespreken. Tenminste, er was juist veel te bespreken, maar.. het zou alleen maar pijnlijk voor ons zijn. Dus dit keer luisterde ik naar mijn wijze ik en nam ik niet op! Hoe vreselijk graag ik ook zijn stem wilde horen. We hielden immers ook van elkaar. Dat is niet niks. Ik trok mijn Marokkaanse pyjama aan en deed mijn haren in een knot. De huiskamer zag er rommelig uit. Natuurlijk.. ze zouden maar een vinger uitsteken. Ma accepteerde het maar allemaal en hield de lieve vrede in stand. Ze was immers ook de jongste en probeerde respect op te bouwen jegens haar oudere zussen. Ik snap alleen niet waarom dat niet wederzijds leek te zijn. Mijn tantes waren lief, maar... ze hebben altijd gedacht dat ma er goed mee weg is gekomen door naar Nederland te trouwen. Ze had volgens hun de "hoofdprijs" gewonnen en hun niet. Even serieus, alsof wonen in Nederland zo'n pretje is! Ik werd ineens opgeschrikt door keihard geklop op de deur en schrok me wild!

    Ik liep naar een raam die uitzicht had op de voordeur beneden en zag tot mijn verbazing dat het Issam was. Shit! Wat moet ik nu doen?? Gauw liep ik naar de spiegel in de badkamer en keek ik of alles nog op z'n plek stond. Ik keek naar mijn pyjama waar op de heup een flinke saffraan plek was. Omg!! Ook dit nog! Hij klopt hard weer en ik moest het maar hiermee doen. Ik kon nog altijd schuilen achter de deur! Ik liep de trap af en deed de deur open. "He.. Naima.. selaam. Eh alles goed?". Zei hij. "Hamdoulah en met jou?". Vroeg ik. "Goed.. goed. Hamdoulah. Eh.. ik heb wat van mijn moeder gehad. Ze wilde dat ik het langs zou brengen. Ma heeft koekjes staan maken." Zei hij verlegen. Hij gaf me een bord en ik nam het aan. "Wat lief, dank je wel. En bedank haar namens mijn ouders ook." Zei ik. "Zal ik doen." Zei hij. Ik knikte en we keken elkaar even paar seconden aan. "Ik had je nog een appje gestuurd.." zei hij. Ik onderbrak hem en deed alsof ik het zogenaamd vergeten was. "Ja.. sorry. Ik had er niet op gereageerd. Maar.. ik heb het zo druk. Mijn tantes zijn gekomen en ze logeren bij ons een paar dagen. Het is best druk." Zei ik maar. "Oh.. ja,.. nee dat maakt niet uit. Zoiets dacht ik al. Eh.. ben je alleen?". Zei hij een beetje stotterend. "Ja, iedereen is de deur uit. Ik had er niet zoveel zin in. Plus heb ik nu even rust. Dat had ik echt even nodig". Zei ik. Issam keek me aan. "Komt dat door.. mij?". Zei hij. "Een beetje.. het is moeilijk." Zei ik met rode oortjes. "Maar.. behalve dat. Een nicht van mij is ook meegekomen en die.. is nogal lastig". Zei ik lacherig. Issam keek verbaast. "Is ze zo erg?" Zei hij. "Je moest eens weten. Gisteren had ze zoiets kwetsend gezegd, maar goed het is familie. Familie kun je niet uitkiezen." Zei ik.

    "Je hebt gelijk, en.. ik begrijp wat je bedoelt." Knipoogde hij. Ik glimlachte. Ik voelde me weer zo goed, zo samen met hem. Dit zou ik moeten missen. Dit liefdes gevoel. "Eh nogmaals bedankt voor de koekjes". Zei ik. "Ik heb ze niet gemaakt hoor.." zei hij met een glimlach. "Haha nee voor het langs brengen dan". Zei ik. We keken elkaar even aan. "Heb je gegeten?". Zei hij ineens. Ik keek hem aan en schudde mijn hoofd. "Eh nee.. hoezo?". Stotterde ik zelf dit keer. "Nou, ik weet dat je graag rust nodig had, maar ik dacht misschien kunnen we samen een hapje eten?". Zei hij. Een hapje samen eten? Dit is niet goed. Verder contact met elkaar was zinloos en niet goed. Dat wist ik. Ik heb het notabene zelf voorgelegd. Issam zag mijn bezorgde blik. "Ik snap dat je het liever niet wil. Ik snap het echt. Maar Naima.. ik wil gewoon met je kunnen praten. Ik wil gewoon je ideeën aanhoren en er voor je zijn nu ik hier nog ben. Ik beloof je dat ik mezelf als een goede vriend zal opstellen en niets meer. Ok?". Zei hij. Ik keek hem aan en uiteindelijk knikte ik. Ik wist niet of ik hierna spijt van zou krijgen of wat dan ook. Maar hij had een punt. Het is mei! En Issam zou over drie maanden vertrekken. Hoe kan ik hem drie maanden lang negeren en doen alsof hij nooit bestaan heeft? Ik zou hem gewoon als een goede vriend moeten zien. Precies hoe hij het net verwoorde.

  8. #593
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Kan je me even vijf minuten geven?". Zei ik. Issam keek me met grote ogen aan en knikte hevig. "Ja.. jazeker." Zei ik. Ik bedacht me enkel dat het niet echt handig was hem zo buiten te laten wachten. Ik zuchte. "Kom anders even naar binnen". Zei ik. Issam keek op en ik zei dat het wel goed was. Ik was toch binnen vijf minuten klaar. Issam kwam naar binnen en ik liep voor hem de trap op. Het was nogal wat. Hem in het huis toelaten terwijl ik alleen was. Ik begaf me op glad ijs. Dat wist ik. Ik voelde zijn ogen prikken achter mij en in de hal aangekomen begeleide ik hem naar de huiskamer. "Je kan hier even wachten, wil je wat drinken?". Vroeg ik. Issam schudde zijn hoofd. "Eh nee.. nee." Zei hij nogal verlegen. Ik glimlachte en ging naar mijn kamer. Snel dook ik in mijn kast en pakte een luchtig blousje en een jeans. Ik trok mijn kleren snel aan en bracht wat kleur aan in mijn gezicht. Mijn haar liet ik in een knot, maar maakt er een losse knot van met plukjes. Even later liep ik naar de huiskamer en Issam was nog steeds voorbeeldig aan het wachten. "Ik ben klaar." Zei ik. Issam glimlachte en hij stond op.

    Ineens hoorde we deur beneden opengaan en keihard gepraat. Ik schrok me dood en Issam ook! Snel stond hij op en ik wist me geen raad!! Omg, hoe kunnen mijn ouders nu al terug zijn? Hoe?? Ik sloeg doodsangsten uit, maar Issam bleef ondanks de schrik heel nuchter. Ineens bedacht ik me iets. "Kom snel!". Fluisterde ik tegen hem. Ik liep voor hem uit naar mijn werkkamer die in ieder geval een verdieping hoger zat. Issam volgde mij en ik zei hem daar te wachten. Het was verschrikkelijk en ik voelde me echt slecht! Hier stond ik een man te verstoppen in het huis van mijn ouders. Laat de term pech mij dan nooit met rust? Ik trok de deur zachtjes dicht en liep naar de beneden waar mijn ouders en iedereen al aangekomen waren. "Naima.. was je ergens heen?". Zei ma. Ik keek haar vreemd aan. "Wat bedoel je mama?". "Nou je hebt je omgekleed". Zei ze. Mijn tantes keken me aan en Wahiba natuurlijk ook. Shit! Dat was ik dus helemaal vergeten! "Eh.. ja.. ik had even iets van de bakker net gehaald." Loog ik weer. Ma knikte en liep weg naar de keuken. De spanning was om te snijden. Hoe moest ik in hemelsnaam Issam het huis uit loodsen?

    Ik liep naar mijn vader toe die in de huiskamer zat met mijn ooms. "Pa.. yek labas? Jullie zijn amper driekwartier de deur uit." Zei ik. Pa keek me aan en knikte richting één van mijn neefjes. "Wat is daarmee?". Vroeg ik. "Hij heeft de hele auto overgegeven." Zei pa. Ik keek naar mijn neefje Rachid die er bibberend bij zat. "Meskin. Hij is ziek". Zei ik. Gauw liep in naar mijn kamer en pakte een doosje pijnstillers. Ik gaf hem een pilletje en hij bedankte me. Dit is de reden waarom ze dus vroeg terug waren. Ik zuchte en moest gaan kijken hoe ik Issam de deur uit moest krijgen. Ik ging even zitten in de huiskamer en totdat iedereen zat ben ik naar mijn werkkamer gegaan. Ik deed de deur voorzichtig open en van het slot en Issam zat op mijn stoel. "Issam, sorry. Ik wist niet dat ze zo vroeg terug zouden zijn. Mijn neefje heeft kennelijk de hele auto over gegeven en is ziek." Zei ik. "Me3liesh.. ik eh ben me aan het bedenken hoe ik nu het huis moet verlaten." Zei hij. Ik knikte en keek of er iemand aankwam. "Volg mij snel en wees vlug". Zei ik. Issam stond op en volgde mij. Ik hoorde luide stemmen en wist dat iedereen in ieder geval in de huiskamer zat. Ik wenkte Issam te komen en hij liep meteen achter mij. Bij de trap aangekomen liep hij snel naar beneden en zachtjes deed ik de deur open. Hij ging de deur uit en keek me nog even aan. "Sorry Naima.. het was niet mijn bedoeling jou in deze positie te zetten." Zei hij. En terwijl hij dat, streek hij een haarlok uit mijn gezicht. Ik keek hem aan en hield even zijn hand vast. "Geeft niet. Ik.. had beter moeten nadenken." Zei ik. Issam schudde zijn hoofd en liep toen weg. Zachtjes sloot ik de deur en haalde opgelucht adem. Hamdoulah, dat scheelde een haar!! Gauw liep ik naar boven en werd ineens in de hal tegen gehouden door Wahiba. "Is dat je vriend? Wow, jij durft! Een man binnen laten. Is dat de reden dat je niet mee wilde gaan?" Zei ze vals. Ik keek haar met ogen vol angst aan. "Hoe.." wilde ik vragen, maar ze onderbrak me. "Ben je die raam boven de voordeur vergeten? Je hebt dan een mooie uitkijk daar beneden. Discreet ben je in ieder geval niet." Lachte ze. Ik keek haar en wist dat ze me had. Wat wilde ze?? Wat wilde ze van mij??

  9. #594
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik liep langs haar heen en ging direct naar mijn kamer. Gelukkig was ze morgen opgesodemieterd. Morgen zou alles weer normaal zijn. Ik moest haar "even" maar te vriend houden. Die matras waar ze op vertoefde zou ik dan maar een extra nachtje moeten laten staan op mijn kamer, als ze maar haar mond dicht hield! Ik kleedde me om en zag dat mijn telefoon oplichte. Het was Issam die me appte Naima.. ik denk dat iemand me gezien heeft.. nogmaals sorry sorry sorry Ik zuchte en zette mijn mobiel weg. Twee tellen later hoorde ik geklop op de deur en die vrek van een Wahiba kwam naar binnen. "Je hoeft voor mij geen geheimen te hebben hoor. Ik zal mijn mond dicht houden. Je denkt toch niet dat ik een monster ben". Zei ze. Ik keek haar en wilde zuchten, vloeken, rollen met mijn ogen, maar... ik hield me koest. Sterker nog, ik vroeg haar wanneer ze hierna weer terug zouden komen. Hopelijk nooit, dacht ik in mezelf maar Wahiba ging mee in het gesprek totdat ze me ineens iets vroeg waarvan ik wist dat dit ooit gebeuren zou. "Ik wil een mobiele telefoon en een jurk van je hebben". Zei ze ineens. Ik keek haar aan en moest ineens hard lachen. Alsof ik door een duivel over genomen werd. "Wat is er zo grappig?". Zei ze bloed serieus. Na luttele seconden keek ik haar aan en veegde mijn tranen weg van het huilen. "Een mobiele telefoon? Een jurk? Wat wil je nog meer? Een auto? Tien miljoen? Een huis?". Zei ik. Wahiba keek me ineens met vuur spuwende ogen aan en liep de kamer uit. Op dat moment dacht ik dat ik gewonnen had. Op dat moment dacht ik 1-0 voor mij verschrikkelijke vrek dat je bent. Ik had beter moeten weten. Ik had die vrek haar zin moeten geven.

    De volgende dag werd ik wakker en keek meteen naar de andere kant. Gelukkig geen Wahiba. Ik opende de ramen en maakte mijn bed op en wilde vandaag even niets met jurken doen of wat dan ook. Vandaag was een bijzondere dag. Een monster genaamd Wahiba zou lekker naar huis vertrekken. Ik deed de deur open en ik rook de geur van koffie en thee. In de keuken stond ma alweer te bakken, msemmen, begrir, ma was de perfecte bakker aan het uithangen. Pa was al op en mijn neefjes en nichtjes waren ook al op. Ze zouden immers na het ontbijt vertrekken. Aan tafel uiteindelijk zat iedereen te eten. Mijn tantes keken mij echter de hele tijd op een vreemde manier aan. Ik kon er geen touw aan vast knopen. Wahiba kwam uiteindelijk ook zitten en glimlachte naar mij en iedereen. "Goedemorgen allemaal.." zei ze in het Arabisch. Iedereen groette haar terug en ze nam plaats. Mijn tantes bleven naar me kijken en keken soms naar mijn ooms die op hun beurt naar pa en ma keken. Ik snapte er niets van. Toen iedereen klaar was ruimde ik af en namen we afscheid. Het afscheid van mijn tantes was vreemd en.. opmerkelijk. Het viel ma zelfs op. Pa zou ze weg brengen en een andere oom was ook met de auto. Het was een eind rijden, dus pa zou een gezin naar een station brengen waar een taxi ze zou oppikken. "Beslama Naima.." zei Wahiba terwijl ze langs liep. Ik groette haar terug en waardeerde het feit dat ze haar kwebbel dicht hield over het voorval van gisteren.

    Ik ging ma helpen met opruimen en het huisje schoonmaken. Na een uur of twee kwam pa naar binnen en kwam naar mijn toe lopen. Voordat ik het wist kreeg ik een flinke klap in mijn gezicht. "Moejrima! Shitana! Mannen in mijn huis toelaten! Wat denk je wel!" Ik keek hem geschrokken aan en was totaal van mijn stuk gebracht. Mijn hart sloeg over en ma kwam aanlopen. "Wat is er? Wat is er aan de hand???". Zei ze. "Je dochter! Je dochter! Dat is er aan de hand! Gisteren heeft haar nichtje haar betrapt dat ze een man het huis heeft gesmokkeld of weet ik veel wat ze deed. En dat moest ik van jou familie horen! Ik sta voorschut!" Zei hij kwaad. Ik keek hem enkel aan en voelde een warme traan over mijn wang. Ma keek me aan. "Is dit waar Naima?". Zei ze. Ik keek haar enkel aan en wist niets te zeggen. Ik stond verstijfd van schrik en angst. Pa liep weg naar een kamer en gooide ze deur hard dicht. Ma keek me aan en ging zitten en keek voor zich uit. "Naima.. zeg dat je vader alsjeblieft ongelijk heeft. Zeg het!". Zei ze. Ik keek haar aan je kon nog een speld horen vallen.

    "Nee.. mama. Pa heeft gelijk." Ik wilde Issam niet verlinken. Uit het verhaal was duidelijk dat wahiba gelukkig Issam niet herkend had. Ik moest erover zwijgen. Ik had ook kunnen liegen. Maar wat zou het mij opbrengen? Ik was in shock van pa. Die rot wahiba moet alles gezegd hebben. Die.. die duivel!! Ma stond op en keek me aan. "Hoe kon je Naima.. na alles wat jou overkomen is. Hoe? Is het die jongen van tegenover?". Zei ze ineens. Ik keek haar geschrokken aan. "Ik ben niet dom Naima. Die bord op de keukentafel is van de buurvrouw. Is hij gisteren hier thuis geweest bij ons?". Zei ma. Ik keek haar aan en knikte voorzichtig. "Hij kwam enkel die koekjes brengen, en.. hij wilde enkel maar wat eten en wat praten. Ik stemde toe en hij mocht wachten in huis. Ik wist.. ik wist niet dat jullie zo vroeg zouden komen. Ik wist me geen raad mama. Ik was zo in paniek en heb hem in mijn kamer verstopt zonder erbij na te denken. Toen hij weg ging loerde Wahiba vanuit de keukenraam. Ze heeft alles gezien". Zei ik uiteindelijk. "Naima.. je had hem nooit binnen moeten laten. Je vader staat nu voor gek! Ik ga met zijn moeder praten." Zei ma. Ik liep naar haar toe en hield haar hand vast. "Alsjeblieft.. alsjeblieft.. mama. Er is niets gebeurd! Ik neem de schuld op me. Zeg niets tegen papa." Zei ik smekend. Mijn moeder keek me aan en wende haar gezicht af. "Ik wil dat je nooit meer contact hebt met die jongen. Kijk in wat voor positie hij ons gebracht heeft! En je weet hoe je vader is. De zorgen die hij om je maakt. De woede die hij had jegens Abdel en zijn familie en nu dit.. alsjeblieft naima.. dit nooit meer!". Zei ze. Ik keek haar en knikte. Warme tranen gleden langs mijn wangen en ma liep weg...

  10. #595
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veeeel lees plezier im back guyss

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  11. #596
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Oeff rotstreek van Wahiba.
    Was leuk om weer te lezen!!
    Married and children!

  12. #597
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Oeff rotstreek van Wahiba.
    Was leuk om weer te lezen!!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #598
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  14. #599
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Als een klein kind die een tik op de vingers heeft gekregen liep ik naar mijn kamer. Vol ongeloof en angst en woede keek ik voor me uit. Was die pech die ik altijd in Nederland had, me ook naar dit lang gevolgd? Was ik dan nergens meer veilig? Zou ik dan verdomme nooit gelukkig kunnen zijn? Ik begon mezelf vragen af te stellen waarom ik weer in deze positie zat. Mouna. Zij is het. Haar woorden achtervolgde mij en haar haat naar mij toe was groots. Alhoewel ze nu getrouwd was en waarschijnlijk een nieuw leven had, volgde haar wrokgevoelens en haar enge woorden mij nog steeds. Ik knipperde met mijn ogen en begon langzaam te snikken. Pa heeft mij nog nooit geslagen. Met geen ene vinger. Het feit dat hij tot deze actie is gekomen, zegt genoeg. En het allerergste was. Het was wéér mijn schuld. Gewoon mijn schuld. Een traan viel op het kleedje en daarna volgde er meer. Wahiba was een heks! Ik had haar, haar zin moeten geven. Waarom was ze zo.. zo vreselijk! Ik haatte haar en wenste haar zelfs diep van binnen de dood toe! Ik schrok zelf van dit gevoel.

    Na een aantal minuten pakte ik mijn mobiel en wilde Rabia bellen. Ik wilde haar niet lastig vallen met mijn problemen. Ja alweer. Maar op dit moment was zij de enige die mij kon troosten. Ma wende zich af en liep weg en met pa zou ik waarschijnlijk een lange periode niet meer kunnen praten. Hij walgde van mij. Hij had nog eens gelijk ook. Een man binnen laten in zijn huis, en niet de loodgieter die even iets kwam nakijken, maar een man. Issam. Mijn liefde. Mijn leven. Mijn droomman. Ik heb het goed verpest. Ik toetste het bel knopje in en na een paar seconden kreeg ik Rabia aan de telefoon. Natuurlijk hield ik het niet droog en Rabia schrok enorm. Ik legde haar alles uit en ook hierom schrok Rabia. "Naima.. pfff en wat ga je nu doen? Je kan je ouders moeilijk ontwijken lieverd". Zei ze. "Ik weet het. Ik heb het verpest Rabia. Ik had hem nooit binnen moeten laten." Zei ik snikkend. "Doe even normaal! Jullie hebben toch niet sex gehad ofzo! Hij kwam potverdorie alleen koekjes brengen en hij wilde een hapje eten. Dat hij binnen mocht wachten is toch niet zo'n big deal. En stel je eens voor als mensen hem buiten zouden zien wachten? Dan was het ook niet goed geweest. Ik vind dat je ouders echt aanstellen en je vader had je nooit mogen slaan." Zei ze. "Rabia.. hoe zou jou vader hebben gereageerd?". Vroeg ik niets begrijpend. Het is toch zo dat elke vader hier iets van zou zeggen? "Mijn vader? Haaa! Zover zou het nooit gekomen zijn geweest. Ik had diegene die het had doorverteld allang van kant gemaakt!". Zei ze. Ik zuchte en was even stil.

  15. #600
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima.. een gekke vraag. Maar waarom ga je niet mee naar Nederland? Ik vertrek zaterdag terug. We hebben amper de tijd gehad om iets samen te doen. Ga gewoon mee en laat je ouders even afkoelen." Zei Rabia. Ik schrok van haar woorden. "Naar Nederland? Nee.. nee. Absoluut niet." Zei ik standvastig. "Luister nou Naima, één je kan je onderneming even voorlopig uit Nederland aansturen. En twee, je gaat me niet zeggen dat je 24/7 jezelf in je kamer opsluit omdat je je vader niet meer onder ogen durft te komen. Het is voor even. Totdat hij afgekoeld is." Zei Rabia. "Rabia, nee. Echt niet. Dan zoek ik wel een oplossing." Zei ik. Mijn gedachte dwaalde af naar mijn ouders, vooral pa en ook Issam. Ik zou Issam niet meer kunnen zien. Maar wie zegt dat ik hem nu wel zal zien? Ma wist dat hij het was en ik was al blij dat ze haar mond zou houden tegenover de buurvrouw. Ik zuchte en had het benauwd. "Naima, je bent koppig. Zet het van je af. Wat gebeurt is, is gebeurt maar laat je vader afkoelen. Je hoeft niet te blijven in Nederland. Een paar weekjes en als je terug gaat is hij het lang en breed vergeten." Zei Rabia. Ik zei dit keer niets. Ik was serieus het aanbod van Rabia aan het overwegen. Terug naar dat land? De hel op aarde? Maar het zou toch maar voor even zijn? En mijn onderneming dan? En Issam? Nee, dit kon ik toch niet maken! Hij zou bijna moeten vetrekken, ik wil op z'n minst persoonlijk gedag zeggen en hem alle succes van de wereld wensen. Hem even één keer zien en hem misschien zelfs even... ik zuchte en een traan liet weer los. "Ik kan het niet Rabia. Het spijt me." Zei ik. Rabia begreep het en hing even later op.

    Die hele dag heb ik uiteraard thuis gezeten. Pa had nu een totaal ander beeld van mij. Ik zou me voor de rest van mijn leven schamen. Ma klopte enkel op de deur om te kijken of alles goed was. Ik knikte alleen maar en ze ging weg. Ik zag dat mijn telefoon overging en zag dat het Issam was. Snel pakte ik de telefoon op en nam ik op. "Selaam Naima. Hoe gaat het?". Vroeg hij. Zijn stem klonk down. Ik snapte het niet. "Goed.. met jou?". Zei ik. "Als ik eerlijk ben tegen je, gaat het niet zo goed." Zei hij. "Hoezo?? Wat is er?". Vroeg ik. "Kan ik je zien?". Vroeg hij. Ik was stil. "Eigenlijk niet. Ik heb op me kop gekregen van mijn vader. Mijn nicht heeft mij verlinkt. Ze wist alleen niet dat jij het was, maar mijn moeder wist het meteen." Zei ik. "Dat weet ik.. je moeder is net langsgeweest." Zei hij. Ik stond overeind van schrik. "Wat??". Vroeg ik geschrokken. "Ja. Ze.. heeft mijn moeder gesproken en... mijn moeder heeft mij ook de les gelezen. Pa was in de huiskamer. We dachten dat hij in de moskee was. Hij heeft alles gehoord. Hij was flink boos en snapte niet waarom ik hem ten schande had gezet. Ik.. vertrek morgen naar Rabat. Mijn oom woont daar. Daar zou ik moeten blijven totdat ik voorgoed vertrek voor mijn studie."