1. #706
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Daar maakte ik iets klaar voor Esma en even later bracht Abdel het naar haar toe.

    Youssef bedoelt je hehe.
    Romancia die twee! Loeloeloeyy
    Hahaha yarabi salama wat een fout! Goed gezien van jou!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #707
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik schrok overeind. Hij keek me aan en was bloedserieus. "Naima..?". Zei hij. Hij schrok van mijn reactie, maar ik schrok meer van zijn vraag. Mijn hart maakte salto's en mijn hersens leken een storing te krijgen. Trouwen? Nee.. Waarom kreeg ik het zo verdomme benauwd. En toen verscheen zijn gezicht weer. Issam. Ik keek naar Youssef en schoof een beetje op. Youssef keek me vreemd aan. "Naima.. ik eh sorry.. sorry vergeet wat ik zei." Zei hij. Hij stond op en ik wilde iets zeggen, maar mijn lippen leken gesealed. Ik wilde praten, maar ze bewogen niet. Hij liep naar een kast, pakte een deken en legde hem op de grond. Hij ging vervolgens zitten en keek voor zich uit. Met een glimlach keek hij me aan en zei welterusten. Hij flikkerde het lichtje uit en alles was pikkedonker.

    Ik trok de laken stevig om mij heen en bleef even nog zitten. Hij wilde met mij trouwen? Het was alsof een gevoel zei dat ik hem niet verdiende. Dat hij te hoog gegrepen voor mij was. Het maakte mij verdrietig en angstig. Mijn gevoel, dat ene gevoel wat nog zo diep in me zat, kwam alleen maar meer en meer tevoorschijn. Ik schoof in bed en wilde niet huilen, ik wilde niet dat hij het zou horen. Dus stilletjes ontsnapte er een paar tranen. Het was net alsof ik toen bij Abdel was. Stil huilen in bed en op de hoop dat hij het niet zou horen. Anders zwaaide er wat. Maar nu ben ik hier, bij hem. Bij de man die van mij houdt. Bij de man die mij zojuist ten huwelijk heeft gevraagd. Hij vertrouwd mij, hij vertrouwd mij zelfs zijn vlees en bloed toe, zijn dochter. Wat is er mis met mij?? Waarom ben ik zo'n twijfelelaar. Waarom ben ik zo onzeker. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap uiteindelijk...

    De volgende ochtend werd ik gewekt door vogels die aan het fluiten waren. Dit is de heerlijke stilte en rust dus als ik hier elke ochtend wakker zou worden. Ik glimlachte en deed mijn ogen open en keek meteen waar Youssef lag. Hij was weg. Voorzichtig stond ik op en liep ik naar het raam. Ik deed de gordijnen open en bedacht me dat hij vast al naar zijn werk was. Ik trok zijn T-shirt uit en had enkel een beha en mijn string aan. De zon scheen en het was alweer prachtig weer. Op zijn nachtkastje zag ik zijn horloge liggen en toen pas realiseerde ik me het voorval van gisteren. Ik had iets moeten zeggen toch? Ik sloot mijn ogen en ineens werd de deur geopend. Youssef kwam naar binnen en keek mij aan. Ik schrok me wilde en griste gauw het laken van het bed en wikkelde dat om mijn onderkant. "Naima.. sorry.. echt.. ik dacht dat je nog sliep. Sorry. Ik moest alleen mijn horloge hebben en dan ben ik weg." Zei hij. Hij was helemaal rood geworden en ik ook. Ik knikte alleen maar en keek hem aan. Gauw ging ik opzij zodat hij zijn horloge kon pakken. "Waarom heb je mij niet wakker gemaakt?". Vroeg ik. Youssef keek me aan. "Omdat.. ik dacht dat je vast wilde uitslapen." Zei hij. "Het is amper acht uur in de ochtend.." zei hij. Ik keek hem alleen aan. Hoe kon het dat zo'n perfect geklede en knappe man geen vrouw al aan zijn zij had staan? Maar eigenlijk had hij dat antwoord al gisteren gegeven. Hij vertrouwde niemand zijn dochter toe, alleen naar mij. "Hoe.. gaat het met Esma?". Zei ik. "Veel beter, het heeft goed geholpen wat je gisteren had gemaakt. Ik breng haar zo naar school." Zei hij. "Naima.. over gisteren. Het spijt me zo. Ik ben te hard van stapel gegaan. Ik bedoel, je hebt die lafaar.. ik bedoel die man amper afgesloten en ik vroeg je al ten huwelijk. Sorry als ik nogal raar overkwam. Het was niet mijn bedoeling." Zei hij.

    Ik keek hem aan. "Youssef, het spijt mij juist. Ik.. wil volmondig JA zeggen. Écht.. maar.." zei ik en ik maakte het amper af. "Maar wat?". Vroeg hij. "Ik ben bang dat ik je kwijt raak. Ik ben bang dat ik je niet verdien. Ik ben bang dat er een moment komt dat je toch graag nog een keer vader wilt worden en ik daar niks voor jou kan betekenen. Ik wil niet leven met twijfels. Ik wil niet leven naast jou als een incomplete vrouw. Ik voel me onzeker naast jou.. ik voel me klein en eigenlijk ben ik geen knip voor de neus waard. Ik kan dit gevoel niet helpen, omdat ik altijd zo ben behandeld. Ik zal van dit gevoel nooit af kunnen geraken Youssef. Jij verdient een vrouw met weinig bagage. Jij verdient een vrouw die je kinderen kan schenken. Een broertje, zusje? Voor Esma? Ik weet dat zij dat leuk zou vinden. Doe het voor haar Youssef.." zei ik. Youssef keek me beduusd aan. "Waarom.. Waarom denk je zo over jezelf? Waarom ben je zo onzeker? Naima, kijk naar mij.. heb ik geen bagage? Denk je dat ik het niet moeilijk heb? Ik vraag me elke dag af sinds de dood van Sabrine of ik wel een goede vader ben.. of ik het allemaal wel goed doe.. ook ik ben onzeker! Ook ik zit vol met twijfels en noem het maar niet op, maar één ding waarover ik niet twijfel is.. jij. Voor de allereerste keer in mijn leven na haar dood ben ik zeker van mijn zaak. Voel ik me gelukkiger, zekerder. Door jou. Ik.. hoef niet voor een tweede keer vader te zijn, want ik ben dat al. Die wens is voor mij al uitgekomen. Jou hebben, jou beminnen en jou trouwen is alles wat ik wens. Daar kan geen andere wens meer tegenop. Je bent allesbehalve incompleet. Kijk je wel naar jezelf hoe mooi je bent? En hoe lief je bent? Jou vertrouwen is beschaamd, jou gevoel is verpulverd en mensen hebben jou onzeker gemaakt. Dat is niet ok Naima... je bent werkelijk waar de vrouw van mijn dromen." Zei hij. Ik hoorde hem aan en eigenlijk zou ik naar zijn hals moeten vliegen. Volmondig ja moeten zeggen en hem kussen alsof onze levens ervan af hielden. Maar telkens spookte drie gezichten in mijn hoofd. Abdel, Adil en Issam. Het was bij deze mannen niet gelukt, waarom bij hem wel? Waarom toch potverdorie die twijfels!! Ik werd gek van mezelf. Youssef keek me aan en kwam een stapje naar voren. "Naima.. als je.." hij stopte met praten en zuchte. "Als je mij echt niet wil, dan.. accepteer ik dat. Dat zei ik gisteren. Ik respecteer je keuze. Ik ben een geduldige man. Dat weet je onderhand. Maar jou zien staan nu en het gevoel hebben dat ik je nooit zal beminnen en krijgen is voor mij enkel een marteling. Dan.. kunnen we beter voorgoed afscheid van elkaar nemen. Ik heb een plicht als vader en een belofte aan Sabrine die ik na moeten komen. Namelijk, dat ik altijd zal strijden om een goede vader te zijn. Hoe twijfelachtig ik ook ben. Met jou aan mij zij hoop.. hoopte ik die belofte beter waar te maken. Maar.. ik zie het antwoord al in je ogen Naima." Zei hij. Hij zette een stap naar achteren en bleef me aankijken.

    "Sorry.. sorry Youssef. Ik.." ik wilde mijn zin afmaken of hij onderbrak me. "Je hoeft niets te zeggen Naima. Ik denk dat ik het antwoord al weet." Zei hij. Ik keek hem met bedroefde ogen aan en ik stond op het punt om te breken, om in elkaar te zakken.. hij glimlachte enkel, deed zijn horloge om en zei "Ik ga nu de deur uit. Bedankt voor gisteren.." en hij liep de deur uit. Wat is er toch verdomme met mij!! Waarom zei ik geen ja? Waarom vloog ik hem niet naar de hals, wat was datgene wat mij tegenhield om bij deze perfecte man te zijn?? Ik voelde mijn ogen prikken en zakte neer op de grond. Ik keek om mij heen en besefte me ineens wat ik heb laten gaan. Hem. De liefste, meest geweldigste man van de wereld! Hoe kon ik!! A3oedoebillah.. ik bleef het maar herhalen totdat ik rustiger werd en mijn hart rustiger sloeg. Ik wil hem. Hij en alleen hem. Ik krabbelde overeind en dacht ineens aan Issam. Zonder hem in Marokko had ik het niet gered. Maar.. ik was naar Marokko gegaan om op eigen benen te staan. Dat was de bedoeling! Maar zelfs daar lukte het me niet zelfstandig te zijn zonder dat ik Issam om mij heen had. Ik bleef maar afhankelijk op de één op andere manier. En hier bij Youssef was het totaal anders. Ik wist dat ik met hem in sha Allah een beter en gelukkiger leven zou lijden. Ik weet dat hij de man van mijn dromen is. Altijd al geweest. Ik sloot mijn ogen en de laatste tranen biggelden heen en weer over mijn wangen. Ik hou van hem. Ik hou... ik hou van hem!!! Dat is het!! Ik hou van Youssef.. dat was het gevoel wat ik had. Het gevoel iets kwijt te raken omdat je er zo verschrikkelijk van houdt. Het gevoel dat je hoopte dat je het eeuwig zou voelen en nooit meer wilde kwijt raken, dat is het gevoel van houden van. Ik hou van hem. Van Youssef. En ja, het klopt. Ik zei dat ik ook van Issam hield, maar dat gevoel was niet duizend keer heftiger als wat ik nu voel. Ik ga ja zeggen. Ja, ik wil met je trouwen Youssef!! Zei ik diep van binnen. Ik stond fier overeind en hoorde net de deur dicht gaan. Gauw deed ik de deur open en liep de trap af naar de raam. Hij reed net weg. Een mega glimlach krulde zich om mijn lippen en mijn hart ging als een malle tekeer! Ik hou van hem. Ik hou van hem. Dit bleef ik maar herhalen, zacht en hardop. Ik wilde het van de daken schreeuwen! Ik ging terug naar de slaapkamer en pakte mijn mobiel. Ik zou hem bellen, nee appen.. nee toch bellen. Nee, ik weet het beter. Ik zou.. naar zijn werk gaan en hem kussen en omhelzen en ja zeggen!

  3. #708
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Haar ogen spraken boekdelen. Ik voelde me een wanhopige kluns die vocht voor haar liefde, maar enkel een zwijgend antwoord terug kreeg. Hoe vaak moet ik het nog vragen, vertellen, zeggen? Ik hou van haar. Ik heb nooit durven dromen en denken dat ik überhaupt van een andere vrouw zou kunnen houden. Hoe geweldig was het om haar te zien, in mijn huis. In mijn slaapkamer. In mijn bed. Dat is alles wat ik verlangde. Haar de mijne maken. Ze had diepe wonden. Littekens. Littekens waarvan ze bang was dat ze, ze nooit kwijt zou raken. Dat ze nooit zouden helen of nog erger open zouden gaan. Ik snapte het wel, maar juist daarom wilde ik haar bij mij. Zodat niemand haar nog pijn kan doen. Want haar pijn, werd langzamerhand mijn pijn. En haar zwijgende woorden, werden nog eens mijn.. dood. Ik wist niet wat ik anders nog kon doen. Ik ben een strijd aangegaan en was bang die te verliezen. Aan hem.. de lafaard of aan haar onzekerheid. Ze zag er fragiel uit en schrok zich dood toen ik de deur open deed. De hele nacht ben ik wakker gebleven omdat ze huilde in haar slaap, riep om haar kindje en onrustig woelde in bed. Ik wilde naast haar liggen en bij me houden. Ik wilde zeggen dat alles wel goed kwam. Dat ze nu veilig is. Maar nu.. als ik haar zo zwijgzaam zie staan weet ik het niet meer. Wil ze mij wel überhaupt? Ik zuchte diep van binnen. Zag ze mij wel staan?

    Ik liep weg en mijn hart voelde loodzwaar aan. Esma die al flink was opgeknapt vroeg met wie ik aan het praten was. Ik loog dat ze het verkeerd hoorde. Wat een voorbeeld figuur ben ik dan. Ik wil er niet meer over liegen tegen mijn eigen dochter. Ik pakte haar handje en keek nog één keer achterom. Ik wist dat Naima al een keuze had gemaakt. Wellicht was dit onze laatste keer. Maar ik moet verder. Ik moet gewoon. Omwille van Esma. In de auto onderweg naar school en werk dacht ik er steeds aan. Zelfs op kantoor kon ik mijn focus amper goed leggen. Ik dacht aan gisteravond toen ze in mijn armen lag. Ik wilde alles met haar doen waarvan ik droomde, maar..

    Ineens hoorde ik mijn telefoon overgaan. Ik keek op het schermpje toen ik voor de zoveelste keer haar naam zag. Mariam. Dit keer nam ik op om er een voorgoed een einde aan te maken. "Hoi". Zei ik. "Eindelijk, je neemt op! Wat is er met jou? Ik bel je al twee weken." Zei ze. Ik zuchte. "Eh ik was druk. Maar waarom heb je niet ge'appt?". Zei ik. "Dit kan niet over de app Youssef. Ik moet je spreken. Zo snel mogelijk". Zei ze. Ik keek vreemd op en keek in mijn agenda. "Kan je vandaag?". Zei ik. "Ja.. eh moet ik naar jou komen?". Zei ze. "Eh nee, nee.. kom naar naar het bedrijf. Ik app je het adres wel. Is 15:00 uur goed?". Zei ik. Ze stemde in en ik was reuze benieuwd waar zij het nou over wilde hebben. Ik zuchte en richtte me op werk. Ik probeerde zo min mogelijk aan Naima te denken totdat ik ineens een belletje van de assistente kreeg dat er iemand voor me was. Ik keek in mijn agenda en had toch écht geen afspraken staan.. "Zet maar door, Irene. Ik ben gewoon op kantoor." Zei ik. Een paar minuten later klopte iemand zachtjes op de deur. Ik klapte mijn laptop dicht en vroeg diegene binnen te komen.

    De deur werd geopend en toen viel mijn mond open van verbazing...

    "Naima..??" Ik keek haar aan. Ze glimlachte en deed de deur dicht. Ik liep naar haar toe en keek haar aan. "Is alles goed..?". Zei ik. Ze knikte. "Het gaat goed.. ik heb alleen.." ze zweeg en keek weg. Ze werd verlegen en haar lippen krulde zich op waardoor ik haar kuiltjes zag, haar kuiltjes waar ik zo dol op ben. "Ja". Zei ze ineens. Ik keek haar vreemd aan. "Ja?" Zei ik. Waar doelde ze op?? Ze glimlachte en ik keek haar serieus aan. Ze keek me aan. "Ja, ik wil met jou trouwen." Zei ze. Ik keek haar met grote ogen aan. Voordat ik iets kon zeggen vloog ze me om mijn hals en begon ze zachtjes te huilen. Ik hield haar vast en tilde haar op naar het lounge bankje in de hoek. "Waarom moet je huilen, lieverd?" Zei ik terwijl ik haar aan het troosten was. Ik keek haar aan en ze veegde haar tranen weg. "Je vindt het eng?" Vroeg ik. Ze keek me bloed serieus aan en knikte. "Ik vind het ook eng Naima. Maar kijk naar ons. Allebei weduwnaars. Allebei een pak vol littekens, allebei ontzettend veel meegemaakt. Maar we zijn er nog. We staan nog overeind. We hebben alle tegenslagen overwonnen. Dat we bij elkaar zijn gekomen, is geen toeval. We zijn bij elkaar gebracht Naima." Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte.. "Je hebt gelijk.. en nog iets.." zei ze. "Ik hou van je." Zei ze. Ik glimlachte en kuste haar tranen weg. "Ik meer van jou.." zei ik. "Dat is de reden waarom ik het juist zo eng vindt allemaal Youssef. Ik heb nog nooit van een man gehouden als hoeveel ik van jou hou." Zei ze. Ik keek haar aan "Ook die lafaard niet?". Vroeg ik. Ze moest lachen. "Ook Issam niet." Zei ze..

    Ik keek haar aan en tilde haar kin op. "Als het kon was ik vandaag met je getrouwd Naima. Ik wil je zo snel mogelijk de mijne maken." Zei ik. Ze werd verlegen en moest glimlachen. "Ik.. weet het. En ik wil bij jou zijn. Voor altijd." Zei ze. Ik glimlachte en legde haar hoofd op mijn borstkas. Eindelijk, eind goed al goed. Ik sloot mijn ogen op de hoop dat ze niet zag dat ze vochtig van blijdschap en geluk werden. "Wat nu Youssef?". Hoorde ik haar zeggen. Ik glimlachte. "Hmm je wil wel alles snel.. rustig aan dame.. ik heb je gisteren nog ten huwelijk gevraagd." Plaagde ik haar. Ze keek me aan en moest ineens keihard lachen. "Nee.. nu ga ik stoppen met werken. Dit kan me even allemaal gestolen worden en dan pak ik mijn vest, jou en dan gaan we ergens een hapje eten. Hoe klinkt dat?". Zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Is goed". Zei ze. Ik glimlachte en dacht ineens aan de afspraak met Mariam. Shit!! Ik wilde het afzeggen, maar het klonk zo belangrijk. "Naima.. ik heb om drie uur een afspraak met iemand. Ik kan hem helaas niet afzeggen." Zei ik. Naima keek me aan en ging overeind zitten. "Hmm... dit ga ik toch ook niet horen als we straks echt samen zijn?". Zei ze met dicht geknepen ogen. Ik moest lachen. "Haha, nee.. dat beloof ik je!". Zei ik terwijl ik haar liet liggen en ging kussen. Ze maakte me helemaal wild deze dame en ik hunkerde naar meer... uiteindelijk schoof ze weg en moest ze weer glimlachen. De telefoon ging en ik stond op. De assistente zei dat er weer iemand was en ik zei diegene door te laten. Naima kwam naar me toe en kuste me op de lippen. "Dat is de afspraak lieverd." Zei ik. Ik streek een haarlok uit haar ogen toen ik geklop hoorde op de deur. Ik kuste Naima nogmaals en ze pakte haar jasje. "Ik wacht beneden" Zei ze. Ik knikte en zei diegene binnen te komen. Naima liep naar de deur en Mariam kwam binnen. Naima keek haar even aan en toen naar mij. Mariam liep door en ging tegenover mij staan. Naima deed de deur dicht en ik keek naar Mariam. "Dat is een tijdje geleden.." zei ik. "Ja.. zeg dat wel. Wie was dat?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Is dat belangrijk?". Vroeg ik en klapte mijn laptop open. "Je zei dat het niet door de app kon en je wilde mij persoonlijk spreken?". Zei ik. Mariam keek me ineens aan en toen ging ze trillen. "Wat is er Mariam?". Zei ik. Ik stond op en keek haar aan. "Ik ben zwanger. Van jou".

  4. #709
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #710
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Nee dat meen je niet waarom kan zei niet gelukkig met hem worden. Ze is al zo vaak gekwetst. Up up

  6. #711
    MVC Lid

    Reacties
    1.938
    21-06-2007

    Omgg nee waarom, ik hoop dat het niet van youssef is.

  7. #712
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

  8. #713
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    No way back, ze heeft al ja gezegd!
    Married and children!

  9. #714
    Wandering Soul

    Reacties
    432
    20-01-2017

    Ik lees niet meer als het slecht eindigt
    Don't fall in love with words.

  10. #715
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up

  11. #716
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door CoveredSecrets Bekijk reactie
    Ik lees niet meer als het slecht eindigt

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  12. #717
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik ga verder maar kan niet beloven of het goed of slecht eindigt. Het verhaal is btw nog niet af hoor

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #718
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik werd duizelig en als het niet mijn bureau was die achter mij stond was ik alleen tegen de grond gedonderd. Mijn hart sloeg zowat mijn borstkas uit en ik moest naar adem happen. Pas toen ik ging zitten op het bureaustoel kwam ik tot mijn zinnen. "Wat.. bedoel je Mariam?". Vroeg ik. Ze was zenuwachtig en trilde door mijn volslagen geschrokken reactie. "Precies zoals ik het zeg! Ik ben zwanger van jou!". Zei ze nogmaals. Ik keek haar aan. "Hoe kan je zwanger geraakt zijn? Je zei dat je aan die verdomde pil zat!". Gilde ik bijna het hele kantoor bij elkaar. Ze schrok en ik had mezelf echt niet meer in de hand. "Er is nog steeds 1% kans dat het toch fout gaat. Maak je geen zorgen. Ik laat het weghalen!". Zei ze. Ik keek haar geschrokken aan. "Nee.. nee dat doe je niet. Waag het niet!" Ik stond op en keek haar aan. "Hoever ben je?". Zei ik. Ze keek weg. "1.5 maand." Zei ze. Ik keek haar aan. Natuurlijk viel er niks te zien. Het was nog pril. Feit was dat ze mijn kind droeg en ik een serieuze probleem had. A, met Mariam en B, met Naima. Ik was dit keer diegene die haar verraden had. Hoe moest ik dit ooit tegen haar zeggen. Net dat alles goed ging en ze ja heeft gezegd, komt Mariam hiermee. Ik sloot mijn ogen en liep naar haar toe. "Beloof me dat je het niet weg zal halen. Ik neem contact op met jou en nu eruit. Eruit Mariam." Zei ik woedend. Ze keek me aan en liep de deur uit.

    Ik keek uit het raam en zag Naima alleen zitten. Hoe moet ik haar dit in hemelsnaam vertellen?? Dit is wat ze bedoelde! Dat meisje had al een voorgevoel! Ik greep naar mijn overhemd en maakte een paar knoopjes open. Ik moet het wel zeggen. Ik wist dat ik haar hiermee kwijt zou raken, maar het moest gewoon. Ik pakte mijn mobiel en vest en met loodzware benen liep ik naar de deur. Mijn hand bleef op de klink hangen en ik kon het gewoonweg niet. Ik wilde haar niet kwijt. Ik smeekte in mezelf haar niet kwijt te raken. Ik liet mijn vest en mobiel op de grond vallen en storte in. Zo bleef ik een half uur en wist gewoonweg niet wat ik moest zeggen, hoe ik moest beginnen. Ik wist niks.

    Totdat ik geklop hoorde. Ik zei niks. Ik wist dat zij het was. Naima. Ze deed de deur open en keek me aan. "Youssef!!" Ze gilde mijn naam en kwam naar me toe. "Is alles goed met je?? Wat is er gebeurt. Is het Esma??". Ik keek haar alleen aan en was dit keer diegene die zweeg. Ze pakte mijn gezicht en keek me aan. "Wat is er aan de hand?". Zei ze met smekende ogen. Ik durfde amper de woorden uit te spreken. Ik durfde niks meer. "Youssef, wat is er. Is er iets met Esma??". Zei ik. Ik schudde mijn hoofd. "Nee.. er is niks met haar." Zei ik. "Wat is er dan wel? Zeg het me.." zei ze. "Naima.. ze is zwanger. Ze is zwanger van mij." Zei ik. En ineens werden haar handen koud. Hoe warm ze net om mijn gezicht waren, hoe gauw ze steenkoud werden. Ze keek me aan en haar smekende blik naar antwoorden veranderde in een schok. Ze was in shock. "Naima.. naima.." zei ik. Maar ze antwoorde niet. Ze zij niets. Ik heb gefaald. Ik, de persoon van wie ze zo vreselijk houdt heeft haar verraden. De allerlaatste persoon op de wereld die ze vertrouwde heeft haar verraden. Ik.

    "Naima.. naima!! Zeg wat alsjeblieft." Maar ze zweeg en ze greep naar haar hart. Bijna iedereen die ze kende vertrapte haar hart, en ik gaf het een genadeslag. Ze hapte naar adem en gauw pakte ik een flesje water en gaf het haar. Gulzig dronk ze ervan en stond gauw op. "Naima.. alsjeblieft. Laat het me uitleggen.. ik ken haar niet zo lang. Alsjeblieft.. " ik kon brabbelen wat ik wilde. Excuses zoeken wat ik wilde. Feit was dat ze zwanger was van mij en feit was dat ik Naima verraden had. Ze keek me aan en glimlachte. Ik snapte het niet. Wat viel er te glimlachen? "Je wordt vader. Weer. Je wens is uitgekomen Youssef. Gefeliciteerd. Wat dacht je? Laat ik maar erop los wippen en denken dat vrouwen niet daardoor zwanger kunnen raken?". Ze was boos, ik begreep het. "Naima.. luister. Ik heb het.. we hebben het veilig.." ik kon niets afmaken want ze onderbrak me en hoe. "Ik hoef fucking niks te weten over of je het veilig had gedaan of niet!!! Je bent net als alle mannen in mijn leven. Lust en genot! Niet wetende wat de gevolgen zijn van jullie walgelijke acties!". Gilde ze. Ik keek haar aan. "Ik ben niet zoals die andere Naima.." zei ik. "Klopt. Je bent erger. Je bent nog veel erger. Abdel liet tenminste zijn ware aard zien. Jij palmt me eerst in met je beloftes en sprookjes en dan vergal je mijn leven nog meer. En Issam maar een lafaard vinden. Hoe durf je!". Zei ze. Ik hoorde haar allemaal aan. "Je hebt het recht om boos te worden Naima. Maar ik ben niet zoals die andere. Hou daarover op. Voor mij is het als een bom ingeslagen als bij jou. Ik heb je nooit ingepalmd en ik meende elke woord." Zei ik. Ze schudde haar hoofd. "Weet je Youssef. Stik er maar in. In haar en in je ongeboren kind." Zei ze. Ik pakte haar bij haar arm vast en ze weerde zich en trilde. "Sorry.. sorry.. Naima. Het spijt me zo. Sorry." Zei ik. Ze rilde over haar hele lichaam en ik schrok ervan. Ik keek naar mijn handen en naar haar. "Het spijt me Naima.." zei ik. Ze keek me aan en knikte alleen. Ze repte geen woord en zweeg. Ze sloeg doodsangsten uit. "Naima.. alsjeblieft. Laten we erover praten...." zei ik. Het enige wat ze deed was trillen. Ik draaide me om, om een stoel voor haar te pakken en voordat ik het wist was ze weg....

    Ik liep achter haar aan en riep haar naam. Iedereen van mijn kantoor keek me aan. "Naima!! Naima!!!" Schreeuwde ik. Ze liep snel weg en keek nogmaals achterom. Ze stapte de lift in en voordat ik erin kon keek ze me aan en glimlachte alleen. De deuren gingen dicht en ik bleef achter. Ik.. was haar kwijt. Voorgoed. En dat had ik allemaal aan mezelf te danken...

  14. #719
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik had een waas voor mijn ogen. Ik.. nee. Dit maakte ik niet mee. Nee!!!! Weer de zoveelste teleurstelling. Weer de zoveelste keer dat mijn hart verpulverd werd? En nog wel door hem. Youssef!! Ik zag al meteen dat er iets mis was. Zodra ik haar naar binnen zag lopen. Is dat het smet waar Youssef het bed mee deelde toen hij oh zo genaamd verliefd op mij was? Walgelijk!! Ronduit walgelijk!!! Ik keek achterom of ik hem nog een keer zag. Maar nee, de echte lafaard is weg gebleven. Hoe durfde hij Issam een lafaard te noemen als hij... als hij..

    Ik liep door en leunde op een vensterbank meters weg van zijn bedrijf vandaan. Ik hoorde mijn telefoon overgaan en zag dat hij het was. Zo boos als ik was gooide ik dat hele ding in een meertje. Ik greep naar mijn borstkas en kon amper adem halen. "Mevrouw, gaat alles wel goed?". Hoorde ik naast mij. Ik keek haar aan en zag een oude dame met een hondje naast haar. Ik knikte enkel en voordat ik wist gaf ik over. Zo misselijk was ik van de hele situatie. Van hem. Van alles. De vrouw schrok en zette gauw wat stappen achteruit en liep snel weg. Ik hijgde en jankte als een gek. Het kon me niet schelen wie mij zo zag. Wederom heb ik mezelf in de vingers gesneden door... door notabene me te laten bedonderen door de man van wie ik dacht te houden. Ik werd misselijker en liep snel weg om niet over te geven. Ik wilde naar Rabia maar ze was nog niet thuis van haar weekend Parijs. Ik wilde huilen op haar schouder en ik wilde getroost worden. Ik had niemand. Niemand. Ik liep naar een willekeurige bus en stapte in. De chauffeur keek me ontzet aan en ik nam plaats achterin. Hij heeft iemand bezwangerd. Precies zoals Issam heeft gedaan. Precies zijn vuile streek. Wat dachten mannen wel niet!!! Dat ze sex kunnen hebben er denken dat daar geen gevolgen van zijn?? Dat vrouwen zwanger worden van.. van.. lucht??? Maar dit keer was het geen Abdel, Adil of Issam. Nee het was hem. De liefde van mijn leven. De man aan wie ik ja had gezegd. De man met wie ik mijn leven wilde delen. Mouna had gelijk. Ik zou nooit gelukkig worden. Nooit.

    Na een aantal uren was ik bijna thuis gearriveerd. Ik zag de auto van Hamid al staan. Ik liep naar binnen en trof Jamila in de woonkamer aan. "Heyy, ik belde je de hele tijd. Waar was je??". Zei ze. Ik keek haar aan en probeerde een masker op te zetten. Moehim iets om niet door te laten schemeren dat ik kapot van binnen was. Dat ik op instorten stond. "Ja sorry, mijn telefoon is... gestolen." Zei ik. "Wat??? Hoe dan??". Zei ze. Ik tilde enkel mijn schouders op en zei dat ik het ergens tijdens een boodschapje verloren had en kennelijk was gestolen. De leugens! De leugens! Ik schaamde me kapot... "Jamila, ik vertrek morgen naar Marokko." Zei ik. Impulsief, ja vast maar vastberaden. Ik zou weer verdwijnen. Mezelf weg jagen uit dit verdomde, vervloekte land. Ik kon hier blijven bij Hamid, maar de kans is groot dat hij, de lafaard Youssef hier zou komen. Vergiffenis zou vragen en smeken en Joost mag weten wat hij nog meer wilde uithalen. Jamila keek me vreemd aan. "Huh. Dat snap ik niet. Vind je het bij ons niet leuk?". Zei ze. Ik keek haar aan. "Nee.. nee dat is het niet. Ik wil gewoon naar mijn ouders." Zei ik. "Maar.. je ouders vertrekken einde van deze week naar de bedevaart. Je vader.." ik onderbrak Jamila. "Jamila, alsjeblieft. Ik moet hier weg. Ik moet hier weg". Zei ik en barste in heftige tranen uit. Jamila kwam naar me toe en keek me aan. "Ik dacht dat je al die narigheid aan herinneringen achter je gelaten had. Ben je iemand tegen gekomen van zijn familie? Je was toch gisteren even naar Rabia?". Zei Jamila. Tja, toen kwam de aap uit de mouw. Ik zei dat ik bij Rabia was, terwijl ik mijn tijd besteedde bij hem. Ik knikte alleen op de hoop dat ze het zou begrijpen. Ik wilde er niet over praten. Zelfs niet met Jamila tegen wie ik zowat alles zei. "Weet je Naima. Kun je het volhouden twee dagen? Dan zijn de kids met zomervakantie en dan gaan we met z'n allen ok?" Zei ze. Ik keek haar en knikte als een klein kind.

    Die twee dagen vlogen om. Godzijdank. Gelukkig heb ik een nieuwe telefoontje kunnen kopen en Rabia op de hoogte kunnen houden. Ze was woedend, ziedend en kon niet geloven dat Youssef zo'n type man was. Maar ze begreep mijn besluit. Na de geboorte van hun kindje zou ze sowieso naar Marokko komen. We namen telefonisch afscheid en ik kon het niet opbrengen daar naar die plek, naar die stad terug te keren! De dag brak aan en ik pakte mijn spullen allemaal in. Wegwezen wilde ik. Weg uit dit land. Ik pakte mijn paspoort en tas en hielp de kinderen met aankleden. De taxi's stonden voor de deur en ik hielp de kleintjes erin. Jamila en Hamid deden de deur dicht en ik liep naar de andere kant van de taxi. Ik hoorde mijn naam. Hardop. Zelfs Hamid en Jamila keken om zich heen. En toen zag ik hem. Youssef. Hij was ver weg en zag eruit alsof hij nachten niet geslapen had. Gauw ging ik zitten en mijn hart ging tekeer. Hamid en Jamila stapte uiteindelijk ook in de andere taxi en die reed weg. Youssef kwam aanlopen en op dat moment reden wij weg. Ik keek hem aan en hij huilde... zijn blauwe kijkers leken grauw en totaal anders. Het is goed zo. Deze hoofdstuk is hamdoulah op tijd afgesloten.

  15. #720
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Krijgen we vandaag nog een Up Up