Veel leesplezier ❤❤❤
Veel leesplezier ❤❤❤
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Hopelijk komt Youssef niet met die Mariam thuis
Don't fall in love with words.
Ik ga weer verder
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Ik vond het vreselijk om af te zeggen! Eindelijk vier ik mijn verjaardag en de laatste keer was met Esma en Sabrine. Dat was ook de laatste keer dat ik het überhaupt vierde. Het liep uiteindelijk allemaal uit en rond tien uur arriveerde ik pas in Amsterdam. Ik was doodop en doodmoe van deze hele dag en ondanks dat het een geslaagde dagje was, wilde ik nooit meer iets te maken hebben met last minute opdrachten. Ik zuchte en dacht aan Naima ineens. Ik werd ineens zo rustig in mijn ziel en hoofd als ik aan haar dacht. Het was een moeilijk uit te leggen gevoel. Ik dacht ook aan die.. Issam. Die lafaard! En nu probeerde hij haar in te palmen met een zielig verhaal dat hij het allemaal maar niet zo bedoelde. Ik kende zijn soort mannen wel. Eerst het monster uithangen en dan in de slachtofferrol kruipen. Walgelijk!
Ik drukte harder op de gas en eindelijk was ik bijna thuis. Ik pakte mijn laptoptas en wat spullen en deed de deur open. Ik zette de lichtschakelaar aan en ineens liet ik bijna mijn laptop vallen. Wat is hier aan de hand?? Mijn huis rook naar kruiden, ik zag ineens slinger en ballonnen en keek naar de keukentafel die ontzettend gezellig gedekt was met een kleine taartje in het midden. Was dit het werk van Esma en.. de oppas? Ineens hoorde ik iemand licht zuchten en schrok me dood! Toen ik dicht bij de banken kwam zag ik haar. Naima. Heeft zij dit allemaal geregeld?? Ze lag op de bank en had zich helemaal op gekruld. Ik zette alle spullen weg en ging weer naar haar toe. Voorzichtig legde ik mijn hand op haar knie en wreef erover. Aan de andere kant lag ze zo vredig te slapen. Ik wilde haar eigenlijk laten doorslapen. Maar toen ik helaas opstond en met mijn voet tegen de tafelpoot van de salontafel aankwam schrok ze wakker. Ze keek me aan en schrok. "Youssef!!" Gilde ze bijna hardop. Ik keek haar aan en ging bij haar zitten. "Sorry, sorry..." zei ze en stond meteen op en keek op haar mobiel. "Is het al half elf?". Zei ze geschrokken. Ze was helemaal in de war en nog steeds slaperig. Ik stond op en pakte haar hand vast. "Rustig maar.." zei ik. Ze keek me aan en glimlachte. "Sorry, het was niet de bedoeling dat ik in slaap viel. Ik.. eh wilde je eigenlijk verassen maar dat is niet gelukt helaas. Ik dacht dat je eerder thuis zou zijn." Zei ze. Ik keek haar alleen aan en zei niks. Ze keek me aan en werd een beetje rood. "Ik hoop dat je het leuk vind. Het is niks maar.. ik wilde je vooralsnog wel een bijzondere dag geven". Zei ze. Voordat ik het wist trok ik haar naar me toen en kuste ik haar. Ik kuste haar alsof ik haar, haar adem wilde ontnemen. En ik dacht dat ze het erg zou vinden. Maar integendeel, ze kuste me terug en hoe! Het was alsof we hier de hele dag naar verlangde. Wat zeg ik? De hele tijd! Voor mij in ieder geval al een jaar. Uiteindelijk liet ik haar los en ik merkte dat ze hunkerde naar meer. Haar ogen werden glazig en ik zag een naima die ik nog niet eerder had gezien. Haar lippen waren voller van verlangen en haar ogen hunkerde naar meer. Maar.. ik wilde haar niet overhaasten. Ze zat notabene nog in het verdriet om die lafaard.
"Ik heb pasta gemaakt.." Zei ze. "Ja ik rook het al toen ik net binnen liep". Zei ik. Ze draaide zich meteen om en vroeg vervolgens of ik honger had. "Hmm ja.. zal ik helpen?". Zei ik. "Nee, jij bent jarig. Het is zo gebeurt" Zei ze met een knipoog. Ik deed wat ze van mij vroeg. Ik zou alles doen wat ze van me vroeg. Ik ging zitten en ze plaatste een bord pasta voor mij en haar en een kom sla. Ze ging voor me zitten en glimlachte. "Ik hoop dat je het lekker vindt" Zei ze. "Dat zal vast wel zo zijn." Zei ik. Ik nam een hap en eerlijk het was zo heerlijk. "Jij kan heerlijk koken Naima." Zei ik. Ze glimlachte. "Ja.. ik kon vroeger geen ei bakken, maar.. ik heb veel van mijn schoonmoeder.." ze zweeg na dit laatste woordje. Ik glimlachte en ze at uiteindelijk ook. Na onze maaltijd genuttigd te hebben keek ik haar aan en pakte haar hand. "Bedankt voor dit allemaal.. en het spijt me als ik zo laat thuis was. Als ik had geweten.." ze onderbrak me. "Dan had je niet geweten dat dit een verassing was". Knipoogde ze. Ik glimlachte. "Dat is waar.." zei ik. Ik stond op en ruimde af samen met haar. Het was zo fijn dit. Samen met haar alles afruimen was zelfs fijn. Laat staan als... ik voelde ineens een hand op mijn schouder en keek naar achteren. Ze stond voor me en keek me serieus aan. Ik glimlachte en streek met een vinger over haar wang. En toen kuste ik haar weer. Ik tilde haar op en nam haar mee naar de bank en legde haar daarop. En toen.. wilde ik doorgaan. Ze klemde zich vast aan mij en smeekte me met haar ogen voor meer, en hoe graag en zeer ik ook naar haar verlangde en hunkerde, iets in mij hield mij tegen. Ik kuste haar in haar hals en deed dingen waar ik maanden naar verlangde. Ik hoorde haar zwaar adem halen. Ze deed mijn knoopjes uit van mijn blouse en ik hield haar handen vast toen naar mijn broek ging...
"Ik.. kan dit niet." Zei ik. Ze keek me verdwaasd aan en trok haar handen snel terug. Snel krulde ze zich op en ging staan. "Sorry, ik liet me gaan Youssef. Het spijt me.." zei ze stotterend. Ik keek haar aan en hoe erg ik ook smachte naar haar, ik kon niet doen wat ik al zo lang verlangde! Met moeite hield ik mezelf in bedwang. Het feit dat haar hart nog bij die lafaard was maakte het nog erger. "Naima. Je hoeft geen sorry te zeggen. Ik moet sorry zeggen. En echt, ik verlang naar je! Ik wil je! Alleen je zit nog vol verdriet vanwege hem. Nu.. iets doen.. ik ben gewoon bang dat je er spijt van krijgt." Zei ik. Ze keek me aan en forceerde een glimlach. Ik liep naar haar toe, maar zij zette een stap naar achteren. Ze trilde over haar hele lichaam en knikte alleen. "Je hebt gelijk. Dit is misschien niet zo een goed idee geweest". Zei ze. Ik keek haar aan en voelde me een stommeling! De vrouw van mijn dromen stond hier voor mij en ik jankte over regels en spijt. Ze wilde mij! Dat was duidelijk toch?
Ik pakte haar bij de hand en nam haar mee naar de slaapkamer. Ze protesteerde niet en liet zich meevoeren naar een plek waar ik haar zou laten genieten. Ik trok mijn blouse uit en zij ging zitten op bed. Ze keek me met grote ogen aan en deed voorzichtig haar blousje uit. Ik ging naar haar toe en legde haar neer op het bed. Ik kuste haar hals en haar borsten. Ik maakte haar beha los en van de zenuwen kreeg ik dat ding amper uit. En toen lag ze daar. Het licht van het kleine lampje scheen op haar bovenlichaam en ze keek mij aan. Ik boog voorover en kuste haar. Mijn handen gleden af naar haar broek en ze verstijfde.
En toen.. deed ik zachtjes haar broek naar beneden.. haar hele lichaam trilde en rilde en ik keek haar aan. "Weet je het zeker?". Zei ik. Ze glimlachte en knikte. Ik glimlachte terug en wilde verder gaan toen de deurbel ineens keihard ging. Naima schrok en trok zich terug. "Het is elf uur in de avond, wie kan dat nu zijn?" Zei ik. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog en deed mijn shirt aan. "Ik ben zo terug". Zei ik. Ik ging naar haar toe en kuste haar op haar lippen....
Goed voor ze dat ze onderbroken zijn!!
Uppppp
Married and children!
Waar was ik toch mee bezig? Ik trok me terug en keek hem aan. Ik voelde zijn lippen op mijn lichaam en hij beroerde mij met zijn vingers en handen. Elke aanraking was magisch. Dat gevoel wat ik een paar dagen had, het gevoel dat ik wilde onderdrukken was zo vreselijk sterk en aanwezig. Alles rondom Issam was voor mij een zwarte bladzijde geworden. Youssef verklaarde mij de liefde, hield van mij. En ja, dat deed Issam ook, maar na die loodzware geheim van hem die ik notabene van mijn schoonzus moest horen nadat ze het mijn broer vroeg. Ik vroeg me af of hij het werkelijk tegen mij zou hebben gezegd. Waarom.. vertrouwde hij mij niet. En Youssef, youssef op wie ik een crush had. Op wie ik verliefd werd zit hier nu voor mij en ik had dat gevoel voor hem sterker terug. Ik leek stoned en kon me amper bewegen. Mijn lichaam voelde slap aan en bij elke aanraking wilde ik meer en meer. Hoe fout dit ook was, ik weet het. Ik weet het zo goed! Maar het voelde zo verdomd fijn. Hij knoopte mijn broek open en keek me met zijn verschrikkelijk sensuele blauwe ogen aan. Ik glimlachte enkel en hij wist genoeg, althans totdat de bel ging...
Ik schrok zo erg dat ik me gauw wegtrok. "Ik ga even kijken, ben zo terug" Zei hij terwijl hij me kuste. Ik glimlachte enkel en hij trok een shirt aan. Toen hij tien minuten lang bijna weg bleef, ben ik opgestaan en deed mijn truitje maar aan. Ik hoorde stemmen en probeerde te luisteren wie dat was. Ik hoorde helaas niets, alles was geluiddicht hier. Een bijzondere detail voor een kast van een huis, maar voor zo'n architect als Youssef dood normaal. Ik hoorde voetstappen en ging gauw naar naar een bankje in de hoek om te zitten. Hij deed de deur open en keek een beetje sip. "Is alles ok?" Vroeg ik. "Ehm nou met mij wel, maar met Esma niet. De buurvrouw heeft haar maar naar huis gebracht want ze is nogal verkouden en ze heeft last van haar buik. Ik heb haar naar bed gebracht." Zei hij. "Oh meskina.." zei ik. Youssef knikte. "De buurvrouw had mij al gebeld, maar ehmm ik was bezig" Zei hij en hij werd een beetje rood. Ik moest glimlachen. "Bezig?" Zei ik. Youssef haalde een hand door zijn haar en kwam naar me toe lopen. Hij greep me bij de middel en kuste mijn hals. "Sorry mooiste vrouw van de wereld. Ik.. als er niemand had aangebeld dan had ik.." hij stopte met praten en ik drukte mijn lippen op de zijne. "Ik snap het. Het is niet erg! Je dochtertje is ziek. Heb je honing en citroen?". Zei ik. Youssef dacht na en knikte. "Dat denk ik wel." Zei hij. "Prima, ze is in haar kamer toch?" Zei ik. Youssef knikte. "Ze is meteen gaan slapen". "Dan ga ik even iets maken voor haar, mag jij het geven en dan ga ik naar huis.. ok?". Zei ik. Youssef keek me aan en drukte zich tegen mij aan. "Naar huis? Nee nee dame, zo makkelijk kom je niet van mij af. Blijf bij me vannacht." Zei hij. Ik keek hem met grote ogen aan. "Youssef, dat kan ik toch niet maken! Wil je dat mijn broer.." ineens werd ik stil. Hamid en Jamila zijn amper thuis. Het is twaalf uur en de laatste trein zou over een half uur vertrekken!!! Ik raakte in paniek en Youssef keek me aan. "Het spijt me, ik moet nu gaan echt!". Zei ik. "Naima, blijf slapen. Als je wil slaap ik op de grond." Zei hij. Ik had geen keuze. Ik zou of een taxi moeten bellen of inderdaad hier slapen. Wat een idioot ben ik ook.
"Is goed." Zei ik snel. Youssef keek me met grote ogen aan. Hij trok me naar zich toe en kuste me weer. Ik keek hem aan en zei dat ik naar de keuken zou gaan. Hij liet me amper los en ik moest mezelf echt los rukken. Ik lachte zachtjes en ging naar de keuken. Daar maakte ik iets klaar voor Esma en even later bracht Youssef het naar haar toe. Het zou wel heel akward zijn als ze mij ineens zag rond banjeren in huis of in haar kamer. Ik had geen pyjama en pakte maar een shirt van Youssef. Ik trok mijn jeans uit en ging maar gauw onder de laken duiken. Het was bloedje heet buiten ook nog. Een half uurtje later kwam Youssef binnen. "Ze slaapt.." zei hij. "Ik moet er s'nachts alleen even uit om te kijken hoe het gaat". Zei hij. Hij glimlachte en ging op het bed zitten.
"Wat hebben we nu Naima?" Zei hij. Ik keek hem aan. "Wat.. bedoel je?". Hij keek even weg. "Dit, jij.. ik.." zei hij. Ik keek weg en speelde met een knoopje van armbandje. "Ik weet het niet. Ik..." Ik kon niet uit woorden komen en zuchte diep. "Naima. Ik ben echt bloed serieus. Ik hou van jou. Ik besefte me net toen ik Esma in bed hielp dat ik aan geen andere vrouw mijn kind wil toevertrouwen dan jij. Alleen.. ook zij heeft zoveel meegemaakt. Ze heeft haar moeder jong verloren, haar broertje. Ik wil vastigheid, voor mezelf en haar." Hij kwam bij me zitten en pakte mijn hand. "Naima, als ik niets voor je beteken en als je geen gevoelens voor mij hebt. Zeg het me. Alsjeblieft". Zei hij.
Ik keek hem aan. Werd ik nu wéér verliefd op de Youssef van een jaar terug of meer? Kwamen die gevoelens toch de kop op steken? Maar Issam.. Issam woont en leeft in Canada mens! Een relatie zou toch niet gewerkt hebben tussen jullie beide.. ga voor hem! Ga voor Youssef! zeiden de woorden in mijn hoofd. En toen ik deze woorden in gedachten zei, voelde ik me zo, zo, zooo ongelooflijk rustig van binnen. Ik weet niet wat het is. Ik ben Nederland uitgevlucht. Op zoek naar antwoorden, vrede, rust. Ik vond daar alles én liefde. Issam. Ik probeerde Youssef te vergeten en door Issam was me dat aardig gelukt, alleen diep van binnen hield ik van deze man. Deze man die mij troost, steun, warmte gaf en bij wie ik mij veilig voelde. De man die zelf een flinke bagage had meskin, maar zich ontpopte tot een zelfstandige, charmante, slimme en vooral vreselijk lieve man. Hij heeft beproevingen gehad die je nog in zijn ogen kon aflezen. Ik heb ook beproevingen moeten doorstaan en dat was die band die ik met Youssef had. En als er twee mensen waren die zoveel hadden meegemaakt, laat ze dan samen zijn om hun reis voort te zetten met hopelijk betere tijden bedacht ik me. Wij hebben de tegenslagen niet uitgekozen. Hij koos er niet voor dat zijn vrouw en zoontje en moeder werden ontnomen. Hun dag was gekomen. Ik koos er niet voor om verkracht te worden, uitgehuwelijkt te worden aan hem en een rotleven tegemoet te gaan. Maar Issam koos er zelf voor. Hij had zelf de keuze gemaakt haar aan de kant te schuiven. Wie weet is liefdesverdriet hetgene aan waar ze stierf. Een gebroken hart. Had hij het kunnen voorkomen? Ja. Daar geloof ik heilig in. En als ze was overleden aan iets anders had het vredig moeten zijn met het feit dat de vader van haar kindje in de buurt was, zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Nee. Issam heeft het goed verknald.
"Naima.." hoorde ik hem zeggen. Hij bleef me maar aan kijken terwijl ik helemaal in gedachten was. Ik keek hem aan en legde een hand op zijn wang. Ik streek met mijn duim erover en boog voorover en kuste hem. Hij pakte mijn hand en hield deze vast. "Naima.. ik wil je niet overhaasten. Als er ook iets maar is wat jou tegen houdt om samen met mij te zijn, dan accepteer ik dat en respecteer ik jou keuze." Zei hij. Maar eigenlijk waren deze woorden al niet nodig. Dit is hem. Was Issam dan toch een vluchtige, grote, roze liefdesbril en deze man de ware? Het kon toch ook niet anders? Issam en ik zijn nooit voor bestemd geweest. En al zou hij datgene niet hebben gedaan met Houria, hij woont nu in een ander land. Een relatie zou er nooit in hebben gezeten. Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan. "Ik denk.. dat jij het al die tijd geweest bent Youssef." Zei ik. Ik wist niet welke woorden ik moest gebruiken om mijn statement te maken, maar ergens leek hij het te begrijpen en te weten. "Ik hou van je Naima." Waren zijn woorden daarop. En toen gingen we samen liggen. Het was een vreemd gezicht. Hij naast mij, ik bij hem. Hij legde een arm om mij heen en wreef over mijn rug. "Ik zal je zo gelukkig maken Naima." Zei hij. Ik glimlachte en liet een traan los van blijdschap. Deze traan kwam terrecht op zijn borstkas en hij keek me aan. "Niet huilen Naima. Je bent bij mij, veilig en wel. Er zal je niks te kort komen". Zei hij. Ik wilde zoo vreselijk blij zijn. Ik wilde janken van blijdschap en het uitschreeuwen van de daken. Maar mijn levenservaring leerde mij dat mijn geluk altijd voor korte duur was. Ik was bang hem kwijt te raken en dit keer voorgoed. "Naima.." zei hij. Ik keek hem aan. "Ja?". Hij tilde mijn kin omhoog en kuste me hartstochtelijk op de lippen. "Wil je met mij trouwen?"....
Hi lieve lezers!
Ik ga morgen verder, even een kort stukje geplaatst.
❤
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Daar maakte ik iets klaar voor Esma en even later bracht Abdel het naar haar toe.
Youssef bedoelt je hehe.
Romancia die twee! Loeloeloeyy
Married and children!