Volgens mij niet meer de een schrijft ergens anders en de ander is ermee gestopt etc.Geplaatst door pureglossy
Ik ook, echtik zie wel op de forum dat er een bericht is geplaatst met verhalen die af zijn, ik vraag me af of die schrijvers nog eens online komen om weer iets te beginnen.. Marokko.nl is ook niet meer wat het is geweest helaas. Alles is veranderd, zo jammer..
Ja iedereen is overgestapt naar fb, maar ik vind juist zo een forum chiller.
Hahaha
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Ja precies, fb, snap etc echt jammer. Denk ook niet dat het weer drukker als voorheen zal worden helaas.
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Rabia keek me aan. Ik perste mijn lippen op elkaar om niet hard te schreeuwen van woede en verdriet. Hamid en Ilyas keken elkaar aan alsof ze iets meer te weten wilde komen van mijn kant. Rabia keek me met grote ogen aan. Dat deed ze wel vaker alsof ik niks verder moest doen of zeggen. Mijn hemel! Mijn Allah!!! Ik kon amper iets zeggen! Dat was het allerergst.. "Weet u zeker dat het niet komt van de eerdere zwangerschap dokter?". Vroeg ze aan de arts die eigenlijk niet wist wat hij met ons, en vooral mij aan moet. Nederlanders zijn zo nuchter.. yarabi. Het geduld dat zij hebben is ongekend. De acceptatie! Bij slecht nieuws treuren ze even en steken ze weer hun hoofd omhoog en gaan verder. Wat is er met ons! "Nou die kans is echt.. zo goed als nihil. We hebben namelijk de eierstokken, baarmoeder, kortom alles nagekeken en zagen geen littekenweefsel van de vorige operatie van de keizersnede. En behalve dat, stel dat het daardoor is gekomen dan had je het kort daarna moeten voelen. Dit moet van iets recents zijn geweest. Voor nu, ontzettend sterkte. U heeft veel moeten doorstaan de afgelopen maanden." De arts verdween en Hamid kwam naar me toe. "Fiets gevallen, wanneer dan Naima?? Waarom weten wij daar niets van? Je hebt anders zo te zien wel echt flinke blauwe plekken op je armen en benen". Zei hij. Ik probeerde die rot plekken te verdoezelen zogenaamd, maar dat is nu niet mogelijk. Maar nu kan me niets meer schelen. De waarheid dat ik geen kinderen meer kon krijgen was vreselijk nieuws en ik wilde het liefst dood! Als mijn leven alleen zo verder gaat met zulke tegenslagen dan hoeft het van mij niet meer! Ik probeerde op te staan en ik wilde gewoon dit ziekenhuis uit. Hamid hield me tegen en Rabia veegde haar tranen weg. Zijzelf was ook in shock...
Een aantal dagen erna zat ik thuis. Daar ben ik na mijn ontslag uit het ziekenhuis meteen gegaan. Het allerergste is dat mijn vader en.. moeder vandaag zouden arriveren. En die wisten nog helemaal van niks. Mijn schoonzussen waren zo ontzettend lief voor me. Als ik Jamila zag hoe ze me verzorgde, moest ik aan Jamila denken van Marokko. Ik herkende hun handelen en zorgzaamheid erg goed. Een verpleegkundige kwam langs. Die vertelde me ook nog eens even dat ik over een korte of lange termijn langzamerhand in de overgang zal komen. Bij dit nieuws besefte ik me wat ik moest missen. Moeder zijn.. ja ik ben moeder, maar mijn kind is overleden. Ik wilde moeder zijn van levende kinderen. Ik begon te snikken. Dit is een straf van Allah bedacht ik me.. dat moet het wel zijn! Mijn tante die geen kinderen kon krijgen was overleden en in plaats dat ik naar haar toe ging om de laatste dagen met haar te zijn en te bidden voor haar, ben ik mezelf als een **** gaan gedragen! Notebene op haar dag van overlijden! Dit is mijn straf!! Nu kan ik ze ook niet meer krijgen. Dit verdiende ik! Dit verdiende ik!!! Gilde ik in gedachten.. of nee. Nee... het is zij! MOUNA! mouna heeft iets bij mij gedaan. Sihr! Dat moet het geweest zijn, klaar... dat is het! Die woorden wat ze laatst zei.. Ik hoop dat je voor de rest van je leven ongelukkig zal zijn jaaa.. dat is het! Sinds ze dit gezegd heeft kende ik alleen maar ellende. Ik zag het wel aan die vieze blik van haar. De manier hoe ze naar me keek. Die heks! Of is het toch de straf die ik verdiend heb omdat ik mij als een slet ben gaan gedragen? Of allebei? Het moet allebei zijn. Ja dat is het.. allebei. Ik voelde een plons water in mijn gezicht en keek in de ogen van Jamila. "A3oedoebillah... ilyias! Ilyias!". Hoorde ik haar roepen. Ik zag mijn broer de woonkamer in rennen. Wat was er met hun. Ik snapte er niks van! Ik keek ineens naar mijn nagels en zag dat ze vol bloed zaten. Ik heb mijn gezicht helemaal kapot gekrabt. Ik hoorde Jamila iets zeggen. Haal een imam of iemand! Ze is gek geworden meskina! ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. Zij is gek geworden! Hoe durft ze dat tegen mij te zeggen! Of heeft ze mij ook behekst? Heeft Jamila hier ook een aandeel in? Ik zag haar wel praten met Mouna in Marokko.. of niet? Zag ik haar nou wel of niet. Of was het die andere schoonzus van mij? Waar is zij eigenlijk? Die is zeker iets aan het bekokstoven! Jaa die lmojrima.. ik wist het wel." Ik zag haar ineens ook de woonkamer inlopen. "Nee.. ze staat daar! Hoe kan ze iets doen als ze daar staat! Dan moet het Rabia zijn geweest.. rabia.. 100% jaa, ze wilde Abdel, kwam erachter dat hij mij wilde en pats boem! Jaloezie ten top. Ik heb het altijd geweten. Altijd! De feeks! Dit heeft zij gedaan...."
En toen werd het zwart. Ik zag niemand meer. Rust. Of toch niet? Wat ga ik dit keer mee maken? Wat ga ik dit keer zien? Voelen? Niks? Is dit het? Dan is dit fijn.. zwart is nog nooit zo mooi geweest..
"Naima.. benti.. naima.." ik hoorde een stem. "Papa?" Murmelde ik. "Ja.. ik ben hier benti. En je mama is er ook.. " Zei hij. Ik opende mijn ogen langzaam en keek in zijn ogen. Papa is oud geworden meskin. Van ouderdom, maar opzeker van de stress door mij. Ik zocht naar zijn hand omdat mijn ogen suffig waren. Ik was zelf suffig. Waardoor het kwam Allahwa3lam. En toen zag ik haar.. huilend aan het einde van de bank bij mijn voeten. "Wat doet ze hier?" Vroeg ik. Pa keek naar mijn moeder. "N3er shitan benti.. n3er shitan. Je moeder is helemaal overstuur en verdrietig van het nieuws.." Zei pa met vochtige ogen. Ik schudde mijn hoofd. "Nee papa.. zij is shitan zelf." Zei ik en ik draaide me om en sloot mijn ogen. Weer kapot van verdriet, angst voor wat nog komen zou. Weer die patroon van na de dood van Adam. Pa stond op en ik hoorde hem praten met mijn broers. Het werd in ieder geval een lange avond. Omdraaien wilde ik niet. Dan ben ik maar een klein kind even. Aangezien ik ze toch niet meer zelf kon krijgen gedroeg ik me dan maar zo kinderlijk!
Dagen vlogen voorbij en ik begon met de dag te accepteren dat het voorbij was. Echt, echt.. echt voorbij. Ik als moeder was een sprookje.. een ware sprookje! Mijn moeder deed haar best om er elke dag voor mij te zijn. Ze was kapot van het verdriet dat ik nooit meer kinderen zou krijgen. Ik maakte me in de tussentijd zo boos. Boos om die rot Adil. Die idioot, die... die lmojrim! Ik walgde van mijzelf. Oh wat walgde ik van mijzelf! Hoe heb ik in hemelsnaam het in mijn hoofd gehaald om met hem het bed te delen! Hoe! Ik haalde een diepe zucht en ik hoorde de bel. Even later hoorde ik Rabia d'r stem. Ze liep naar me toe en gaf me een knuffel. Wat er ook gebeurde, ze zorgde ervoor dat ik altijd een beetje glimlachte. Die gedachten die ik had waren gekkigheid. Ik werd echt gek! Als mijn broers niet op tijd ingrepen zat ik nu ergens in een gekken gesticht. "Hoe voel je je nu?". Vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. "Het gaat." Antwoorde ik. Ze pakte ineens iets uit haar handtas en ik herkende het meteen, onze oude klassenboek met onze foto's erin. "Heb je die nog?". Vroeg ik. "Jaaa.. haha, natuurlijk gooi ik hem nooit weg. Tenmiste als Ghalid me zou zien hierin zou hij er meteen een punt achter zetten." Lachte ze. Ik moest lachen en ging meteen naar de bladzijde waar onze foto's stonden. "Kijk! Dat ben jij!". Zei Rabia met een vinger naar de foto gewezen. Ineens lagen we samen in een deuk. "Die puisten en dat... baby haar alle kanten op.." Zei ik. Rabia lachte en pakte het boek af. "Maar je was toen.. Naima. De enige echte. Door alles wat je hebt mee gemaakt ben je jezelf kwijt geraakt in verdriet en.. wraak. Ik bedoel kom op Naima. Dat smsje.. je wil Adil vermoorden en dan? Weer de zoveelste ellende? Lieverd, je bent de meest sterkste vrouw die er bestaat! Je hebt zoveel beproevingen moeten doorstaan. Ik geloof er heilig in dat je vanaf nu alleen maar gelukkig zult zijn! Echt ik voel het gewoon." Zei Rabia. Mijn ogen werden vochtig. En ja, het klopt. Ik had rabia een smsje gestuurd dat ik hem iets wilde aandoen. Ik bedacht me honderd manieren om hem aan te pakken, maar uiteindelijk zakte de moed me in de schoenen en ging ik weer aan één stuk door huilen.
"Ik moet gaan schat". Zei Rabia. Ze stond op en deed de klassenboek in haar tas. "Waarom? Je bent toch vrij vandaag? Blijf even hier..." Zei ik. Ik keek haar met smekende ogen aan, want ik wilde eerlijk gezegd een vriendin naast me hebben, gewoon een vertrouwd, fijn gezicht. Pa is gaan werken en ik had geen zin om met mijn moeder te praten. "Nee.. ik kan echt niet. Ghalid en ik gaan naar de zaaleigenaar". Zei Rabia met een sip gezicht. "Huh.. waarom? Jullie trouwen over anderhalve week? Ga je de laatste puntjes op de i zetten?". Vroeg ik. Rabia keek me aan en schudde haar hoofd. "Nee.. nee.. we willen het gaan verplaatsen." Zei ze. Ik keek op. "Maar waarom? Jullie hebben het pas geleden nog verplaats". Vroeg ik. Rabia keek weg en ik zag dat haar iets dwars zat. "Rabia.. ik ken je te lang. Wat is er??". Rabia ging zitten en keek me aan. "Naima.. het gaat mij om jou. Hoe kan ik in hemelsnaam een bruiloft houden als mijn beste vriendin zulk slecht nieuws heeft gehad! Ik kan niet nadenken, niks regelen.. walow. Ik wilde het uitstellen en later dan maar een bruiloft geven. Ghalid begreep het wel." Zei ze. Ik keek haar aan en wist niet wat ik hoorde. Langzamerhand stond ik op en liep naar haar toe. Ze wilde haar grote, mooie dag verzetten voor mij? Dat kan ik haar niet laten maken! Absoluut niet. Ik pakte haar hand en keek haar aan. "Die bruiloft gaat door. Je zei dat ik vanaf nu alleen maar gelukkig zal zijn, maar een gedeelte van mij blijft altijd gelukkig omdat ik jou als vriendin heb! Ik heb altijd een zus gewild en zo voel jij voor mij. Je bruiloft gaat door en ik ga vanaf nu beter voor mezelf zorgen." Zei ik. Rabia keek me aan en schudde haar hoofd. "Je bent de allerliefste vriendin, maar nee Naima. Ik ga het verzetten, het is zo gebeurt." Zei ze.
Ik stond op en pakte haar mobiel uit haar tas en deed de woonkamerdeur dicht. Mijn moeder kwam naar beneden en deed de deur open. "Naima.. wat doe je??". Zei Rabia. Ik lachte en keek haar aan. "Drie weken geleden verklaarden iedereen mij hier voor een gek, nou ik denk dat ik weer een beetje gek ben geworden." Zei ik lachend. "Wat is er aan de hand?". Zei mijn moeder. "Walow geltie, we dollen alleen." Zei Rabia. Ze stond op om weg te gaan. Ik keek naar mijn moeder. "Mama, hou die deur dicht.. ze mag niet weggaan. Ze wil haar bruiloft verplaatsen weer voor mij." Zei ik snel. Mijm moeder keek op en glimlachte. Ze stond wijdbeens voor de deur en zei, "2-1 jongedame." Rabia moest hierom lachen en plofte op de bank. "Ok..ok..". Zei ze. "Beloof je dat als ik je telefoon.." ik kon mijn zin amper afmaken of ik zag op haar telefoon dat Ghalid haar belde. Gauw gaf ik haar toestel en ik keek haar met dicht geknepen ogen aan. Ik pakte haar tas en haalde de autosleutels eruit en zwaaide die voor haar gezicht. Rabia glimlachte terwijl ze met Ghalid besprak dat het niet nodig was en alles toch doorging. Nadat ze ophing slaakte ik een kreet en vloog haar om de armen. "Naima.. echt ik doe je wat! Voorzichtig, je bent pas geopereerd." Zei ze. Het kon me niets schelen. Mijn moeder kwam naar ons toe lopen en ik hield uit het niets haar hand vast. Ze keek me aan en eindelijk voelde ik me na zo'n lange tijd ietwat verbonden met haar.
"Ok. En nu ga ik echt weg. Ik ga mijn jurken passen die dus niet zijn doorgegaan. De zus van Ghalid gaat met me mee. Nu de afspraak niet doorgaat van de zaal ga ik dat tenminste afstrepen." Zei Rabia. "Ik ga mee!". Zei ik. Rabia en ma keken me vreemd aan. "Naima je moet rusten en herstellen.." Zei mijn moeder en rabia tegelijk. Ik schudde mijn hoofd. "Ik ga mee en ik ben over tien minuten klaar. Beloofd!". Zei ik. Rabia gaf toe en ik snelde me naar de slaapkamer. Gauw kleedde ik me om en werd ik geconfronteerd met het verband op mijn operatiewond. Ik voelde aan mijn buik en dacht aan de schopjes van Adam. Ik bekeek mezelf in de spiegel en wilde eigenlijk huilen. Ik zag eruit als een wrak. Ik schudde mijn hoofd en dacht aan één iemand. Mijn vriendin! Nee wat zeg ik.. mijn sister from another mister! Gauw deed ik mijn jasje aan en liep naar Rabia. Ze keek me aan en lachte hard. "Wat???". Zei ik. "Je hebt zoveel tegenslagen gehad in je leven en toch lukte het je om eruit te zien als een model!". Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. "Je bent gek!". Lachte ik. "Nee.. echt! Je bent superknap maschAllah.. echt.. maar dat haar.. hmm nope. Daar moeten we iets aan doen!". Zei ze plagerig. Ik gaf haar een por en we reden naar het jurken passen.
Ze zag eruit als een pareltje! En dan was het niet eens compleet met make up en al! Ik leerde Ghalid zus kennen, Hind en daarna zijn wij jurken gaan passen bij een winkel. Uiteindelijk ging ik voor een lichtroze en Rabia keek me aan. "Jij... ziet er zo mooi uit!!!". Zei ze stampvoetend op het bankje. We hadden in ieder geval een heerlijk dagje. Toen Rabia even naar de wc ging vroeg Hind of we iets al hadden voor haar vrijgezellenfeest. Ik schudde mijn hoofd en schrok eigenlijk. Dat hoorde er ook een beetje bij en ik voelde dat ik Rabia nogal had verwaarloosd. Behalve dat, wist Hind niet wat ik allemaal had meegemaakt daardoor ik geen tijd, puf of energie had om daar überhaupt aan te denken laat staan regelen. Ze glimlachte en zei dat ze wel wat leuke ideeën had. We wisselden elkaars nummers en eindelijk had ik het gevoel dat ik weer een beetje sociaal back in the game was. Gewoon de Naima van vroeger, zoals Rabia het zei. Weliswaar met een flinke rugzak aan tegenslagen, en dat zal echt allemaal wel duren voordat het verwerkt was, maar ik geloofde er heilig in dat, dat goed zou komen. Iets had mij vanbinnen veranderd. En dat was vlak na de operatie. Rabia kwam terug en meteen wisselden we van onderwerp. Naderhand zette Rabia me weer af en Hind knipoogde me gedag. Ik knipoogde terug.
Thuis zag ik dat pa al van werk was. Hij stond in de keuken een kopje koffie te maken met zijn rug naar mij toe. Ik keek hoe hij daar stond en liep naar hem toe. Zonder iets maar te zeggen hield ik hem vast en hij schrok.. "Naima djelie.. Nana djelie." Ik liet een traan vallen. "Papa... mag ik wat vragen?". Zei ik. Hij knikte. "Heb je mama vergeven?". Vroeg ik. Hij keek me aan en haalde diep adem. "Uiteindelijk wel benti. Met heel mijn hart. Door haar te vergeven kon ik verder gaan. En ik realiseerde me dat ik zonder haar niet verder kon." Zei pa met een trillende stem. "Als jij mama hebt vergeven papa. Dan doe ik dat ook". Zei ik. Hij glimlachte en knuffelde me. Ik pakte een envelop en gaf het aan hem. "Uitnodiging van Rabia.." Zei ik. Hij glimlachte en streek zijn hand over mijn hoofd. "In sha Allah zul jij ook je dag krijgen benti". Zei hij. Ik keek hem aan en glimlachte, en ik dacht bij mezelf, wie wilt er nu een weduwe die geen kinderen kan krijgen? In de huiskamer ging ik op bed zitten en bekeek ik mijn whatsapp aangezien Hind me al gauw appte met ideeën. Ineens gleed ik af naar Youssef en ik zag dat hij z'n profielfoto had veranderd. Zag ik dat nu goed? Hij en Senna terwijl ze een ring om haar vinger showde???
Veel lees plezier
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Net als mijn vorige verhalen ben ik dus echt heeeeeeel benieuwd welk beeld jullie hebben bij de personages in dit verhaal!
Dan heb ik het over;
- Naima
- Rabia
- Youssef (ofcourse)
- Senna ()
- Abdel ()
En vooruit Adil ook
Ben echt benieuwd naar de foto's!
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Nee sowieso niet, gaat juist uitstervenJa precies, fb, snap etc echt jammer. Denk ook niet dat het weer drukker als voorheen zal worden helaas.
Haha we zijn hier heel blij met jou
Vervolg please (l)
Married and children!
Krijgen we een vervolg vandaag?
Married and children!
❤❤❤❤Nee sowieso niet, gaat juist uitsterven
Haha we zijn hier heel blij met jou
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Jaaa sorry ik was weer bezig met een mega vervolg vandaar, dus vanavond zet ik het erop (ben nu helaas op werk vandaar)
❤
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
Niet allemaal tugelijkkkNet als mijn vorige verhalen ben ik dus echt heeeeeeel benieuwd welk beeld jullie hebben bij de personages in dit verhaal!
Dan heb ik het over;
- Naima
- Rabia
- Youssef (ofcourse
- Senna (
- Abdel (
En vooruit Adil ook
Ben echt benieuwd naar de foto's!
“We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
- Jonathan Gottschall -
