Ik ging op bed zitten en trok mijn knieën op. Ik dacht na waarom Issam mij hierover niets had verteld. Waarom? Ik heb alles tegen hem gezegd. Alles! Al mijn geheimen kent hij. Stuk voor stuk. Ik voelde mijn ogen prikken en een traan ontglipte en gleed langs mijn wang. Hamid had jaren terug contact met hem dus hij kende hem ook beter als mij. Ik ken mijn broer. Die zuigt dit echt niet uit zijn duim. Issam moet dat ooit wel tegen Hamid gezegd hebben. Ik zuchte en keek mezelf aan in de spiegel recht voor mij. Het is jou schuld, stomme idioot. De reden dat je naar Marokko vertrokken bent is omdat je hart duizendmaal hier gebroken is. Leer je dan nooit eens van je gemaakte keuzes en fouten? Mijn innerlijke stem, oftewel de verstandige Naima had gelijk. Ik boog mijn hoofd lichtjes en begon toch langzamerhand te snikken. Moest ik Issam hierover bellen? Waar moest ik mee beginnen en wat moest ik zeggen? "Oh ja! Hamid vroeg mij net of je al getrouwd was en dat je dat wilde ofzo en ik bel of dat waar is". Jeetje, dit klinkt echt lomp! Dat kan ik toch niet doen en maken? Waarom hield Issam dit voor mij verborgen? Waarom? Ik was benieuwd naar zijn kant van het verhaal, ik was benieuwd naar dat meisje. Pfff.. met een zucht keek ik naar mijn mobiel. Een appje kwam binnen en ik opende het. Het was niet van Issam, maar van Youssef. Ben je goed aangekomen Naima? Mocht je een hangertje zoeken, die heb je hier per ongeluk laten liggen.
Ik wil gelukkig zeggen. Ik wil echt weer blij zijn en alle stress paniek wat ik had rondom dat hangertje weer blij zijn en dankbaar zijn dat Youssef het gevonden had. Die "stukje" Issam die ik graag bij me had, maar na dit nieuws was ik er niet meer zo zeker van. Het hangertje kon me eerlijk waar gestolen worden. Shit! Ik haatte dit zo erg! Waarom ik! Ya rabi, ben ik al niet genoeg beproeft? Ik kon het niet helpen maar de tranen kwamen één voor één. Ik appte Youssef uiteindelijk dat hij het hangertje maar kon weggooien. Uit protest. Uit een impulsieve gedachte waarschijnlijk, maar ik was te boos, te verdrietig en te verward. Kort daarna appte youssef mij met een enkel een vraagteken. Ik gooide mijn telefoon weg ver op het bed en wilde het er niet over hebben met Youssef. Youssef die al die tijd nog gevoelens voor me heeft gehad. Jaar geleden zou ik mij in zijn armen gestort hebben en zou ik hem begeren. Maar nu, nee. Mannen zijn vreselijk...
Ik hoorde een zacht getik op de deur en veegde gauw mijn tranen weg. Het was Jamila. Ze kwam al pratend naar binnen. "Nou Naima, ik heb je de auto geleend onder één voorwaarde en dat is dat je.." ze stond stil en keek me aan. "Gaat alles goed?". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. Ik begon als een klein kind te janken. Jamila sloot de deur en kwam naar me toe en ging bij me zitten. "Yek labas? Naima? Oh mijn.. wat is er gebeurt. Heeft die gast je aangeraakt? Gezegd? Biecht op!" Zei ze. Ik schudde gauw mijn hoofd. "Nee.. nee.." zei ik. "Sorry trouwens dat ik laat was. Ik had eerder moeten terug komen" Zei ik door mijn tranen heen. "Ben je gek? Ik dolde je alleen. Hamid was thuis en uiteindelijk had ik zijn bak gepakt. Maak je er niet druk om en vergeet vooral wat ik net zei toen ik naar binnen kwam." Zei ze. Ik keek haar aan en vertelde haar alles.
appte ik terug en ik vond het nu ook een goed moment om Issam te bellen en te confronteren met wat ik gehoord had. Ik wilde het zo subtiel overbrengen. Hopelijk zou hij niet door hebben dat het een kruisverhoor was, maar Issam is nu eenmaal een slimme man. 
Geplaatst door Sara-amira 
ik kreeg er rode wangetjes van en stak mijn hoofd meteen linea recta een andere kant op. Hij pakte twee glazen en vulde die met shake. Ondanks dat ik niets hoefde te drinken, had ik wel ineens erge dorst. Vreemd. "Alsjeblieft.." zei hij en gaf me een glas aan. Ik sipte van het sap en keek hem aan. "Ik proef veel kers". Zei ik. "Yep, kers, aardbei,.." zei hij en ook hij nam een slok en ik keek toe hoe hij de glas in één teug naar binnen werkte. "Eh.. heb je die ketting?". Zei ik om maar snel ter zake te komen. Hopelijk zag hij mijn gloeiende wangen niet. Rabia peste me altijd al, hoe snel ik rood werd! "Ja natuurlijk.. helemaal vergeten." Zei hij. Youssef liep even weg en gaf me het hangertje. "Dank je wel". Zei ik. "Geen dank". Antwoorde hij. "Misschien niet aan mij om dit te vragen, maar hoezo moest ik het weg gooien?" Zei hij. Tja, deze vraag kon ik wel verwachten aangezien ik het vroeg gisteren. Maar ik bleef erbij om te zwijgen erover. Dus schudde ik mijn hoofd en zei dat het niks was. Natuurlijk wist Youssef beter en glimlachte. "Moet ik hem omdoen bij je?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Eh ja graag... als je wil". Zei ik. "Ja, ja natuurlijk!" Hij kwam achter mijn staan en tilde mijn haar omhoog. Hij deed het hangertje om en ik voelde hoe zijn vingers, koud van de shake mijn hals aanraakte en nek. Serieus, ik voelde nu van alles en nog wat. Hij bleef even staan en ineens voelde ik hoe zijn vinger mijn hals beroerde. Ik sloot mijn ogen en genoot ervan. Dat had hij door natuurlijk waardoor ik ineens zijn adem in mijn hals voelde. "Zit hij goed zo?" Zei hij. Ik draaide mijn hoofd lichtjes om naar achteren en keek hem aan. Zijn zwoele blik verraadde zijn mood al. "Ja.." zei ik. Hij glimlachte en het scheelde letterlijk een paar centimeters of onze lippen zouden elkaar aanraken. "Mooi zo! Je haar zat er een beetje tussen vandaar dat ik het even los moest peuteren." Zei hij en hij hief zijn hoofd en liep weg naar de keuken. Ik keek hem aan en kreeg een rare brok in mijn keel en kramp in mijn maag. What the hell was dat net? Het was alsof hij mij beroerde met zijn vingers en geur en... ik sloot mijn ogen en nam gauw een slok van de shake. Ik dacht meteen aan Issam. Youssef kwam terug en keek me aan. "Alles goed?". Zei hij en nam een hap van een appel. "Eh ja.. ja.. ik moest alleen ergens aan denken. Ik eh moet gaan." Snel stond ik op en deed mijn vestje aan en pakte mijn tas. "Heb je zo'n haast? Ik heb toch niks verkeerds gezegd of gedaan?" Vroeg Youssef terwijl hij naar me toe liep