Doodse stilte.

[pureglossy]

"Ja.. ik had wel signalen opgepikt toen ik hier werkte, maar dat ze tot zoiets in staat is.." ik schudde mijn hoofd en vond het ronduit walgelijk. "Maar.. wat bedoel je dan met "voorlopig"? Twijfel je nog?". Vroeg ik. Youssef werd een beetje rood en keek weg. "Ik... geloof mijn dochter. 100%. Maar ik..." hij stopte met praten en ik keek hem aan. "Wat?" Vroeg ik serieus benieuwd. "Ik hou zoveel van haar.. we zouden notabene deze week al trouwen." Zei hij. Ik keek hem aan en wist even niets te zeggen. Hoe.. hoe kon hij in hemelsnaam haar een tweede kans willen geven of er überhaupt aan denken na wat ze Esma aandeed! Het maakte me boos. Ontzettend boos! "Youssef, dit is belachelijk. Ronduit belachelijk. Ja. Je houdt van haar en je kent haar pfff weet ik veel hoeveel jaren...maar kom op! Ik snap je niet, sorry". Zei ik nogal boos. Youssef knikte. "Je hebt ook gelijk! Maar wat wij hadden.." ik onderbrak hem. "Er zit geen "maar" in dit verhaal Youssef!" Zei ik terwijl ik het letterlijk uit mijn longen schreeuwde. Zelfs Youssef was ervan geschrokken. Waarom.. Waarom bemoeide ik me er ook mee. Waarom moest hij me dit ook vertellen! "Sorry.. dat was nogal hard en niet ok". Zei ik. Youssef schudde enkel zijn hoofd. "Nee.. je komt op voor mijn dochter alsof het de jouwe is. Ik waardeer dat." Zei hij terwijl hij op stond. Hij kwam naar me toe lopen en pakte ineens mijn hand. Hij keek me aan en ineens kuste hij me. Ik kuste hem terug! Waar was ik mee bezig. Hij begon mijn kleren uit te trekken en ik de idioot, liet het allemaal maar toe. Zoals ik al zei, ik smolt als sneeuw voor de zon voor hem en die weg gestopte gevoelens kwamen ineens als mini antennes uitsteken. Ik voelde hoe hij met zijn gespierde lijf tegen de mijne kwam. Verhuld in enkel een beha en mijn broek nog aan voelde ik zijn handen over mijn hele lijf! "Naima.. jij maakt me helemaal gek." Hoorde ik hem fluisteren.

Hij keek in mijn ogen en zijn zwoele blik vertelde mij al wat de volgende stap zou zijn, zijn vingers gingen naar mijn broek en ineens hield ik zijn hand vast. Mijn hart sloeg al over en ik zag hoe mijn borstkas op en neer van de spanning en verlangen naar hem tekeer ging. "Dit is niet goed.. Youssef". Zei ik. Zijn hand die ik vast hield wrikte hij los en deed mijn knoop open. Ik voelde hoe zijn hand een ingang naar binnen zocht en snel deinste ik naar achter. Youssef keek me aan en zuchte. Wie zou zo'n knappe man weerstaan? Daar stond hij! Voor mijn neus met zijn afgetrainde, licht getinte lichaam en zijn ogen die naar meer hunkerde. Wie ben ik? Mevrouw Naima Niemand! Kinderloos. Liefdeloos. En ineens zag ik Abdel voor mij. Was dit niet de reden waarom ik instapte bij hem? Omdat ik zo onzeker was en die speciale aandacht wilde? Dit was toch hetzelfde? Hetzelfde liedje alleen met een veel netter, knapper en heerlijker man! Hij was verdrietig, en ik stond hier.. met een enorme bagage waar hij van op de hoogte was! Wilde hij mij gebruiken voor zijn verdriet? Is dat de reden waarom ik hier ben? Ik knoopte mijn broek dicht en pakte mijn blousje die ik snel aandeed. "Naima.." hoorde ik hem zeggen. Maar ik draaide onderhand ook de tape terug. Hij voelde niks voor mij, dat zei hij! En nu ineens maak ik hem gek? Hij wil sex! Dat is wat hij wil.

"Youssef, sorry. Ik kan dit niet. Ik.. hoop dat je eruit komt met de problemen die je hebt". Zei ik. Ik keek hem amper aan. Bewust om die onvergetelijke blik te vermijden. Deze man kleed je nog uit met zijn ogen! Hij liep naar me toe en pakte mijn hand. "Het spijt me. Ok?". Zei hij schor en zachtjes. "Ik weet het niet Naima... je doet gewoon wat met mij". Zei hij ineens. En dit keer keek ik hem wel aan. Wat suggereert hij nu? "Je bent mooi, prachtig. Besef je dat wel?". Zei hij. Ik keek hem verder aan en was verdwaasd. Mijn benen werden week. Ik moest gauw ergens zitten, maar ik bleef overeind staan. "Je beseft het niet hé? Je hebt de mooiste ogen die ik ooit van mijn leven heb gezien. Je lippen..". Hij zweeg. "De allereerste keer dat ik je zag, vertelde je ogen al honderd verhalen. Ik probeerde je te vergeten, maar zodra ik je beeld voor me kreeg dacht ik automatisch aan jou." Zei hij. Was dit geen truckje? Zo'n Adil style, blablabla en uiteindelijk lig ik toch op de grond met hem boven op mij! Oh nee mannetje, hier trap ik niet in! Ik pakte mijn tasje en jas. "Ik moet zo werken." Zei ik. Maar waarom wilde mijn ziel en lichaam blijven! Mijn hart... mijn hart die al een vleesmousje was, wilde dat ik nu onmiddellijk naar buiten liep zonder achterom te kijken. "Ik laat je niet gaan zo Naima." Zei hij zachtjes. Deze man had verdriet. Ik zou haast Senna zelf willen bellen om hem een beurt te geven zodat ie weer zichzelf was!

Ik keek hem echter aan. "Een maand geleden beweerde je nog iets anders..". Zei ik. Hij keek me aan en kwam naar me toe lopen. "Dat klopt.. maar ik ben niet eerlijk geweest. En daarom ook niet tegen Senna. Misschien verdiende ik deze straf wel". Zei hij. Ik keek hem aan. "Dat moet je nooit zeggen, wat zij deed was fout!". Zei ik. "Zie je! Zie je wat je met mij doet Naima! Je bent... perfect! Je komt voor mij op, voor Esma.." Zei hij. "Maar dat is toch normaal Youssef. Daar heb je toch geen gevoelens of liefde voor nodig. Dat betekend dat je een mens bent". Zei ik. "Een fucking goede mens Naima. Dat ben jij. Je bent zo sterk! Na alles wat je doorgemaakt hebt zie ik een beeldschone, slimme, lieve vrouw.." Zei hij. Hij pakte mijn tas en zette het weg. "Blijf even.. ik wil dat je niet zo verward en vol vragen deze deur uit gaat." Zei hij. Ik keek hem aan en mijn ogen werden vochtig. Wesh meende hij dit nu? Deze man vind mij ook leuk? Beeldschoon? Aantrekkelijk? Ik? "Je bent anders Naima.. Senna is.. behalve wat ze Esma aandeed, verschrikkelijk moeilijk". Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Ik weet dat je verdriet hebt Youssef. Maar ik.. weet niet. Ik weet het gewoon niet. Je bent superlief en knap en slim. En ja ik had.. heb gevoelens voor je. Maar je twijfelt nog over Senna. Dat zei je zonet. Je houdt nog van haar. Hoe kan je dan al aan een ander denken?" Zei ik serieus oprecht. Youssef keek me aan. "Senna en ik hebben vaak bonje Naima.. om de raarste dingen. Soms ook logische dingen." Zei hij. "Youssef, waarom wilde je dan in hemelsnaam met haar trouwen?". Ik weet dat dit niet aan mij is, maar ik was wel benieuwd naar het antwoord! "Ik hou van haar. Ze heeft me uit een slop gehaald toen ik in de rouw was. Er is.. er is iets wat jij niet weet en dat is dat mijn vrouw zwanger was toen ze verongelukte. Vijf maanden." Zei hij. Ik keek hem aan en schrok. "Yarabi!!.. dat is echt erg Youssef! Meskina.." Zei ik. Ik was even in shock bij dit nieuws. "Ja.. een jongetje." Zei Youssef met een kleine glimlach. "En weet je.. ik heb het met Senna zovaak over kinderen gehad. Als we trouwen dan wil ik echt een broertje of zusje voor Esma. Ik zou dat geweldig vinden en het is mijn wens, maar Senna wil er niets van weten. "Geen polonaise aan mijn lichaam" zegt ze dan. Dus wil ze letterlijk dat ik er knoop in gooi ofzo.. dat bedoel ik.. we kunnen gewoon niet samen verder.." Zei hij. Het hele huwelijk was.. sowieso een vreselijk idee..

[pureglossy]

Ik keek hem alleen aan. Mijn lippen trilde een beetje. "Hoe.. hoe groot is die wens? Dat je kinderen wil?". Zei ik bloedserieus. Youssef glimlachte, "100% een broertje of zusje voor mijn dochtertje is ideaal! Het is mijn wens voor haar.." Zei hij vol trots en het leek net alsof hij al zijn problemen vergeten was. Ik echter.. beefde. Ik beefde en werd misselijk. Hoe.. kunnen we samen zijn als ik hem amper kinderen kon schenken? Mijn maag kromp in elkaar. Alsof het een cementmolen was. Hij keek me aan en glimlachte. Ik raakte in paniek, pakte mijn tas en deed de deur snel open. Ik zal never, nooit mijn ongeluk willen delen met iemand zoals hij! Hij kan beter krijgen. Als het Senna niet is, dan een andere vrouw die wel fucking haar eierstokken nog heeft! Die hem wel die broertje of zusje kon schenken aan Esma. Weer werd ik eens flink met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik zal geen ene man kunnen krijgen én behouden met mijn gebreken. Mijn tranen stroomde over mijn wangen en ik hoorde zijn stem! Hij schreeuwde mijn naam, maar dit keer volgde ik mijn hart. Nooit zal hij of mag hij dit te weten komen, en er zal ook geen ooit zijn want ik zou voorgoed uit zijn leven vertrekken dit keer!

Ik hoorde mijn naam in de verte en keek achterom. Hij rende naar mij toe en ik zou weg moeten rennen! Ik zou weg moeten gaan, maar ik bleef stokstijf staan. "Naima!! Wat is er! Je laat me schrikken. Yek labas!". Ik voelde zijn warme handen die mijn schouders vasthielden. Ik wilde zo vreselijk graag in zijn armen liggen en mijn intense verdriet met hem delen. Ik moest dit afsluiten! Voor eens en voor altijd. Ik was een stoorzender! Een vreselijk kras op een LP plaat die je continu maar hoorde en die niet ophield. Ik keek hem aan. "Youssef.. jij en ik.. dat zal nooit gebeuren". Zei ik. Youssef hieldt me nog steeds stevig vast. "Nee.. Naima.. luister. Ik heb ook gevoelens voor jou, snap je dat dan?? Dat probeer ik je de hele tijd te zeggen." Zei hij. Zijn handen klemde mijn schouders nog meer alsof het hoge woord eruit was. Saf. Hij en ik.. we belong together en dat hele riedeltje.. "Youssef. Ik kan geen kinderen krijgen. Ik heb iets vreselijks mee gemaakt waardoor mijn eierstokken accuut verwijderd moesten worden. Ik zal nooit kinderen kunnen dragen laat staan überhaupt kunnen schenken aan jou." Zei ik.

En ineens voelde die sterke handen van Youssef lichter op mijn schouders. Hij liet zelfs los en keek me aan met de meest droevigste gezicht die ik ooit gezien had. Ik bleef even staan en toen.. toen draaide ik me om en liep weg. Ditmaal rende ik niet of wat dan ook. Nee.. ik nam mijn tijd. Ik nam de tijd op de hoop dat hij naar me toe zou lopen en zou zeggen dat het geen big thing was, maar wie hield ik voor de gek?? Welke man... wil iemand die geen kinderen kan krijgen?? Die hem geen nageslacht kan schenken? Een traan rolde langs mijn wang en ik stond even stil. Ik draaide me om en keek of hij daar nog stond...

Nee.. hij was er niet.

[pureglossy]

Werkelijk een lichtpuntje in deze donkere dagen

❤❤

[Liefdevol_]

Mooi, upp

[Sara-amira]

Up up up

[pureglossy]

He lezers! Vraagje, ik plaats niet veel vanuit Youssefs perspectief, zouden jullie dat wel willen??

In mijn vorige verhalen deed ik dat vaker maar weet niet of jullie ook vaker his side willen lezen let me know!

[hhv]

ja is leuke om te lezen wat hij denkt
maar zijn reactie en gedrag had ik niet van hem verwacht naar Naima toe

[sabbylove]

Jazkr een fijne toevoeging.. haha vergeet soms bijna dat je het zelf verzint

[Masylia-]

[Emiras]

He lezers! Vraagje, ik plaats niet veel vanuit Youssefs perspectief, zouden jullie dat wel willen??

In mijn vorige verhalen deed ik dat vaker maar weet niet of jullie ook vaker his side willen lezen let me know!

Ja ben zowiezo wel benieuwd wat hij nu denkt over naima.

[pureglossy]

Jazkr een fijne toevoeging.. haha vergeet soms bijna dat je het zelf verzint

❤❤❤

[pureglossy]

Is goed lieverds! ❤❤ ik ga verder en veel leesplezier!

[pureglossy]

Wat een rotdag! Wat een shitdag! Ik plofte op de bank en mijn ouders waren niet thuis. Ze zullen vast bij Hamid of Ilyas zijn. Ik pakte mijn mobiel en keek naar zijn naam. Het had zo mooi kunnen zijn. Ein-de-lijk. Hij had ook gevoelens voor mij! Dat gaf hij toe vanmiddag! Maar wie.. wie hieldt ik voor de gek? Het is te mooi om waar te zijn. Hij en ik. Hij, de knappe, lieve man die hij is. En ik? 22 jaar en al een vreselijke bagage aan problemen en trauma's van hier tot en met! Hij kon iedereen krijgen. Senna, als ze geen losse handjes had die heks zou van geluk spreken! Ik wilde er niet teveel over peinzen. Gisteren was ik zo gelukkig en.. eigenlijk na zijn woorden vandaag ook. Ik voelde iets.. een gevoel die met geen pen te beschrijven was. Iets waarvan je weet dat het te mooi is om waar te zijn, was toch de keiharde waarheid geworden. Enkel.. het hieldt op. Bij mij. Ik was de schuldige dit keer, en niemand anders! Mijn ogen begonnen te prikken. Ik heb mezelf voor de leeuwen gegooid met Adil en die hele shit! Ik had nooit naar die helse club moeten gaan, ik had nooit moeten daten met Adil.. ik had..

Zoals het gezegde luidt; spijt komt na de daad.

Ik hoorde mijn ouders naar binnen komen en ze kwamen lachend naar binnen. Ik zette gauw een neppe glimach op en ging naar ze toe. "Naima.. je vader is gek geworden!". Zei mijn moeder. Ik keek haar vreemd aan. Mijn vader stond maar te grinniken. "3lash?". Vroeg ik aan mijn moeder. "Hij wil voorgoed terug naar Marokko!". Zei mijn moeder lacherig. "Eh.. voorgoed?". Ik hoopte dat, dat echt een mega grap was. Ik keek naar mijn vader. Ik forceerde een glimlach. "Ik ben gek ja! Een gekke Marokkaan die dit land zat is en zijn regels en naar mijn huis terug wil". Zei pa lacherig. Ik keek naar mijn moeder en die leek het niets te schelen wat pa zei. "Nou hamdoulilah is het maar een grapje." Zei ik. Pa keek me echter aan. "Naima.. benti. Ik ben over drie maanden gepensioneerd hbiba djelie. Ik blijf niet in dit land.. ele benti". Zei mijn vader terwijl hij een nee gebaar maakte met zijn vinger. Awili hij meende het echt! En ineens uit het niets werd ik dit keer boos. "Als je.. als je dit meent dan doe ik mezelf wat aan papa!". Zei ik.

Mijn ouders keken me aan en toen naar elkaar. "Safi.. baraka hou op over Marokko! Laten we be3da eerst de hadj verrichten eer dat we überhaupt aan dit idee denken!". Zei mijn moeder wat boos tegen mijn vader. Mijn vader schudde zijn hoofd en mijn moeder keek hem vaag aan. "Naima.. ik ben hier met je opa Allahirahmoe gekomen. Als een jongetje van tien jaar. Ik wist niks van de taal, de mensen. Walow benti. Het enige wat ik wist,.. nee wat wij wisten was hoe we moesten overleven in een land die met een scheve hoofd naar ons keek, hoe je opa keihard in de kassen werkte, totdat hij kapotte handen kreeg om ons dagelijks fatsoenlijk eten te geven. We kwamen voor het werk. Je opa is uitgebuit. Vernederd. Met dat hoopje geld wat hij gespaard heeft, heeft hij een huisje in Marokko gekocht. Voor je oma, ons, de kleinkinderen zodat wij ook een plekje hadden om ergens naartoe te gaan als we in onze eigen land waren. Je vader werd ouder en ouder en ik hielp je opa overal bij. Altijd waren we samen, altijd. Werken en zwijgen. Werken en zwijgen. Hij leerde mij zelf zelfstandig te zijn en iets op te bouwen in mijn eigen land. Het enige moment wanneer wij niet meer samen waren.. was toen je opa in Marokko overleed. Dat moment. Dat moment vergeet ik nooit. Altijd samen en toen ineens.. weg. Ik heb zelfs zijn djanazah gemist. En wat is er met het huis gebeurt Naima? Dat weet je toch nog? Vervallen en kapot. Het huis waar je opa voor heeft gebloed en keihard voor heeft gewerkt.. elke zweetdruppel zat erin van het werk wat hij hier verdiende zat erin. En ineens was het weg... en hoe lang heeft je opa daadwerkelijk zonder vakantie tussenpozen van dat huisje kunnen genieten? Juist een jaartje maar. Voorgoed terug naar Marokko om eindelijk van je land te genieten en een jaar later overleden. Nee Naima. Begrijp mij. Begrijp mij alsjeblieft."

Ik keek naar mijn vader en moest bijna huilen. Alsof ik al niet genoeg tranen heb laten lopen vandaag. Mijn vader heeft wel gelijk. Mijn opa werkte hard meskin, maar heeft nooit echt van zijn huis in Marokko kunnen genieten of van het land. Mijn oma overleed kort daarna en daarna ontstonden ruzies. Ruzies tussen families om het huis. Uiteindelijk heeft niemand er wat mee gewonnen en is de overheid er zelfs te pas aan gekomen! Nee dat wilde ik niet voor pa. Ik keek naar mijn vader. "En ik dan papa?". Zei ik. Mijn vader kwam naar me toe. "Benti. Je hebt beproevingen in je leven mee gemaakt die ik.." pa kon amper zijn woorden afmaken en zijn ogen werden vochtig. Hij schudde zijn hoofd. "Ben je hier gelukkig?". Vroeg hij ineens. Ik keek hem aan. Een simpele vraag maar wat voor antwoord moest ik daarop hebben? Dit land? Maakte Nederland mij echt gelukkig? Nee toch? Ik werkte wel hamdoulilah. Ik heb de beste vriendin! Ik heb mijn broers en lieve schoonzussen. Maar wat wil ik? Wat ik wil kon niet en dat was hem. Youssef en alleen hem. Rabia is happy met haar man. Mijn broers hebben hun eigen gezin. Ik keek mijn moeder aan. Kennelijk wilde zij ook voorgoed hier vertrekken. Kennelijk was dat zelfs de reden dat ze bij Hamid waren en mij er niet meteen mee wilde overvallen door er luchtig over te doen en grapjes over te maken. Ik was teleurgesteld. Zulke serieuze zaken konden ze toch ook gewoon met mij bespreken? Ik forceerde een glimlach en zei niets tegen mijn vader. "Ik ga naar bed, ik ben erg moe." Zei ik en liep weg.

In bed huilde ik. Nee, niet om Youssef. Youssef en ik.. dat was een sprookje die je in boeken leest. Die je in soaps zag. Romantische films met een gelukkige einde. Dat accepteerde ik al. Maar nu zijn de tranen voor mijn ouders en hun drastische besluit. Waarom.. ben ik dan gewoon niet blij voor hun? Ik hoorde hoe mijn deur geopend werd en zag mijn moeder in de deuropening staan. "Naima.. slaap je?". Vroeg ze. Ik gaf antwoord van niet. "Nee mama.." Zei ik. Ze kwam bij me zitten en legde haar hand op mijn hoofd. "Die koppige vader van jou is zo vastbesloten". Zei mijn moeder. "Jij ook mama..". Zei ik. Mijn moeder keek weg. "Nee.. als jij het er niet mee eens ben, ga ik nergens heen. Nooit!". Zei mijn moeder. Ze keek bloed serieus. "Wat voor keuze heb ik mama? Als pa gaat en jij hier blijft omwille van mij? Wat voor leven hebben jullie dan samen?". Zei ik. "Dus je bent hier gelukkiger?". Zei ma. Ik keek haar aan en gaf zojuist antwoord op de vraag die mijn vader me zonet stelde. "Ja.. ja mama. Marokko is voor mij fijn en leuk, voor een paar weken, maar voor altijd? Mijn Arabisch is vreselijk. Ik.. heb daar niemand behalve jou en papa". Zei ik. Mijn moeder glimlachte. "Safi.. ben je je nichtjes en neefjes vergeten??". Zei ze. Ik keek haar aan. "Ohh mama.. wesh meen je dat! Die zijn vast nu allemaal getrouwd en gescheiden en weer hertrouwd!". Zei ik. Mama lachte hard. "Naima.. luister. Denk je dat we niet aan jou gedacht hebben? We willen dat je mee gaat en als je niet wil en je hier gelukkiger bent, dan laten we je echt niet achter! Wij blijven ook!". Zei ze. Ik keek op en glimlachte. "Echt??". Mijn moeder knikte. "100%". Zei ze. Ik vloog haar om haar hals. Maar diep van binnen wist ik dat ik hun wens, hun droom net als die van Youssef in duizend stukjes zou zien versnipperen. Ik keek naar mijn moeder en drukte een kus op haar voorhoofd. Diep in mijn hart wist ik wel wat ik moest doen. Ik wist het dondersgoed.

[pureglossy]

Ik keek voor me uit. Ik voelde me niet goed. Ik voelde me een slecht mens. Een vreselijk mens! Dat arme meisje.. na alles wat ze heeft mee moeten maken is ze ook nog.. ik kon de woorden niet eens over mijn lippen krijgen. Hoe... hoe is dit gekomen? Welke ernstige oorzaak heeft ernaar toe geleid dat ze nooit meer kinderen kon krijgen? Ik schudde mijn hoofd en keek naar mijn mobiel. Ik had moeten blijven staan. Ik had haar in mijn armen moeten nemen en haar moeten troosten. Het feit dat ze het zei tegen mij was al heel wat. En ik maar door bazzelen dat ik een broertje of zusje wilde voor Esma. Notabene tegen iemand die ze amper kon krijgen. Tfoe, ik walg van mezelf! Ik moest haar bellen! Gauw pakte ik mijn telefoon en ineens zie ik dat ik gebeld wordt door Senna. Ik drukte haar weg. Haar heb ik niks meer te zeggen. Maar telkens bleef ze me terug bellen. Na de zoveelste keer nam ik op. "Senna! Wat wil je van mij!". Gilde ik zowat door de telefoon. "Youssef, alsjeblieft. Hang niet op!" Zei ze. Ik zweeg en was benieuwd waarom ze mij bombardeerde met telefoontjes. "Youssef. Ik hou van je. Ik... heb zo'n spijt. Wollah. Ik wilde Esma nooit pijn doen! Maar echt.. geloof me. Ze is als een dochter voor me. Ik beloof je één ding als je me een kans geeft Youssef. Ik beloof je dat we een groot gezin zullen hebben. Ik merk nu pas hoe ik erg ik je mis en Esma. Ik zal altijd mijn best voor haar en jou blijven doen. Ik hou van je verdomme!". Ik luisterde naar haar stem. Maar kort daarna hing ik op en zette ik dat ding uit. Ik was in de war, vreselijk in de war. Wie verdient er nou een kans als diegene je eigen kind pijnigt?? Wie??

Ik stond op en liep rechtstreeks naar mijn slaapkamer. Zoals gewoonlijk opende ik de la van het nachtkastje. Ik haalde haar foto eruit en ging zitten. Ik bleef lang kijken. Zij.. mijn zielsverwant, mijn wederhelft. En dan nog mijn ongeboren zoontje. Mijn ogen werden vochtig. Ik heb je beloofd tijdens jou djanazah dat ik onze kleine meid altijd zal beschermen. Altijd. En kijk mij nu.. verward en geroerd door de woorden van een vrouw die onze kind... pijn heeft gedaan. Ik kan een mens honderd kansen geven, maar zo'n kans. Jij die me altijd zei dat mensen een tweede kans verdiende no mather what. Jij die zelfs zei dat ik mijn eigen vader moest vergeven, ondanks wat ie gedaan heeft. Zodat ik mijn rust in mijn ziel en geest kon vinden. Was je er nog maar, lieverd. Ik ging liggen en sloeg een deken om mij heen, haar foto legde ik naast mij en heel even was het alsof ik haar warme, herkenbare geur rook.

Ik moet in slaap zijn gevallen. Ik keek op de digitale wekker en zag dat het negen uur in de avond was. Ik stond op en de foto lag ineens voor mijn voeten. Ik bukte en pakte het op. Ik kuste het en legde het terug. Ik liep naar beneden en pakte wat te drinken uit de koelkast. Het was al aan het schemeren en ik trok mijn sportkleding aan om te gaan joggen. Ik moest gewoon stoom afblazen. Ik sloot de deur en ging twee uurtjes joggen. Het zweet liep langs mijn lichaam en ik kon me amper concentreren. Ik liep naar huis en opende de deur. Ineens zag ik haar staan. "Senna.. wat doe je hier?". Ik gooide de sleutel op de tafel en deed de deur wagenwijd open. "Eruit. Echt.. Senna of ik sla je er fucking uit!". Gilde ik. Ik schrok van mijn eigen houding. Senna keek me enkel droevig aan. "Youssef, ik wil gewoon met je praten meer niet!". Zei ze. Ik was te moe en te verward om nog een woord met haar te wisselen. "Ik heb je niets meer te zeggen. Alles is al gezegd." Zei ik. "Youssef. Ik heb het toe gegeven! Ik heb hulp! Ik heb echt hulp om mijn driftbuien in toom te houden! Ik zweer het je! Ik heb zo'n spijt dat esma daar soms de dupe van moest zijn, dat wil je niet weten...". Zei ze huilend. Echt, letterlijk de tranen vielen zowat op de grond. Ik dacht aan het foto momentje van mijn overleden vrouw. Youssef.. elk mens verdiend een tweede kans.. wat diegene je ook ooit aangedaan heeft. Ik wilde het niet horen. Door haar vergaf ik zelfs die ellendige vader van mij. Maar mijn dochter..? Ik keek naar Senna. Helemaal ontdaan en snikkend.

Ik liet de deur dicht vallen en ging zitten op een barkruk. Senna keek op en veegde haar tranen weg. "Ik.." ze wilde wat zeggen maar ik keek haar enkel aan en ze zweeg. "Ik.. ben blij voor jou dat je hulp heb gezocht. Die buien van jou kwamen mijn neus uit. En ja.. het allerergste is dat je mijn vlees en bloed daarmee opzadelde. Een kind Senna! Een kind die jij beloofde te beschermen en lief te hebben". Zei ik. Senna ging tegenover mij zitten. "Je hebt gelijk. Je hebt gelijk. Ik haat mezelf! Ik wilde mezelf wat aandoen, toen je zei dat het over was. Maar ik hou teveel van je om je te laten gaan, om in ieder geval mijn best te doen en je te laten zien dat ik écht spijt heb. Ik wil mijn excuses aanbieden aan jou en aan Esma." Zei ze nog snikkend. Ze legde haar hand op tafel en ik keek haar aan. "Onze verlovingsring. Ik heb 'm nooit af gedaan." Zei ze. Ik keek naar dat ding om haar vinger. Ik speelde de herinneringen van die dag af. Hoe romantisch. Hoe leuk. Hoe normaal het was. "Ik moet erover nadenken." Zei ik ineens. Senna keek op en knikte. "Natuurlijk.. neem je tijd." Zei ze terwijl ze haar tranen weg veegde. Ik stond op en schoof de stoel aan. "Je hoort wel van mij". Zei ik. Ze knikte en daarmee bedoelde ik dat ze kon vertrekken. Ik had teveel stof om over na te denken. Gevoelens voor Naima bijvoorbeeld. Naima.. die geen kinderen kon krijgen. En senna die nu ineens wel een gezin wilde stichten. Ze liep weg en deed de deur dicht. Ik keek omhoog en zei stilletjes Ik hoop dat je mijn keuze vergeeft lieverd, wat die ook mag zijn.

[pureglossy]

Een aantal weken later was ik Hamid. De kinderen vlogen op mij af en Jamila kwam naar me toe. "Weet je dit heel zeker, Naima?". Ik knikte hevig. "Absoluut!". Zei ik. Hamid keek me aan. "Wallah zus, je bent gek!". Zei hij. Ik moest lachen. "Jij bent gek!". Jamila keek droevig. "Ik ga je zo erg missen". Zei ze. "Ik ga niet dood hoor.. althans voor zover ik het weet". Zei ik lacherig. Hamid zijn ogen werden vochtig. "Papa.. en mama weten die het al?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Ga jij huilen?". Zei ik plagerig. Echter, hij keek bloed serieus en ik schudde van nee. "Ik heb alles al geregeld. Ik heb ontslag genomen. Ik heb een plan gemaakt voor als ik daar ben. Ik heb het gehad hier broer. Safi... Marokko zal me goed doen. Ik ben zelfs begonnen met Arabische lessen. Ik wil dit heel graag!". Zei ik. Jamila begon te huilen en stond op. "Het is een impulsieve keuze zus! Je hebt nu tegenslagen, maar zodra je hier blijft en bij ons komt wonen dan komt alles goed. Of we zoeken een leuke appartementje hier bij ons in de stad.." Zei hij. Ik schudde echter mijn hoofd. "Ik wil er niets van weten. Ik heb hier teveel wonden. Waar ik ook naar kijk of langsrij dan denk ik aan die herinneringen. Het enige wat ik ga missen is het graf van mijn zoontje Adam." Zei ik droevig.

"Ok.. ze komen zo. Ben je er dan klaar voor? Faiza en Illyas komen ook maar wat eerder." Zei Hamid. Ik knikte. En inderdaad een half uur later hoorde we de bel. Ik hoorde de stem van pa en ma. Hoe moet ik hun stemmen missen?? Nee.. ik heb juist respect voor Hamid en Ilyas. Hoe moeten hun de dagen doorkomen zonder de ouders in de buurt. Suikerfeest, offerfeest, verjaardagen. Nee, mijn besluit stond vast. Ik zou Nederland voor eeuwig verlaten voor Marokko. Rabia was al op de hoogte sinds gisteren en ik kon haar amper stil krijgen. Ze kon haar oren niet geloven en dacht dat het een grap was. Rabia had haar leven, man, lieve schoonzussen en familie. En zelfs Rabia ging vaak naar Marokko omdat haar ouders ook in Marokko zijn gaan wonen. We kwamen uit dezelfde stad dus ik zou haar vast vaak zien! Ik trooste haar, maar ik kon haar amper stil krijgen. "Naima... djelie selaamoe3alaikom benti. Hoe ben je hier gekomen?". Vroeg mijn vader. "Met de trein papa.." Zei ik. Mijn vader groette zijn kleinkinderen en kneep in hun wangen. "Yarabi.. ik ga deze kleine bengels missen! Vergeet jullie opa niet en vooruit oma ook!". Zei hij tegen de jongste plagerig. Mijn moeder moest lachen. "Hij wil het echt doorzetten, deze man!" Zei mijn moeder. Hamid keek naar mij. Ik glimlachte. Iedereen ging zitten en Jamila schonk de thee in toen ook Iliyas en zijn vrouw arriveerde. Nadat iedereen zat keek Hamid mij aan en knikte. Ik zag z'n ogen weer vochtig worden.

"Papa.. je bent vastbesloten hoor ik.." Zei ik. Pa keek me aan en knikte. "Benti, over een maand lig ik te luieren onder een olijvenboom in de zon en van mijn land te genieten en jullie krijgen straks vier seizoenen in één dag! 3la hollanda.." Zei hij terwijl hij hard lachte. Mijn moeder keek hem aan. "Ewa.. goeie reis. Ik blijf bij mijn dochter." Zei ze. Mijn vader grinnikte. "Je kan niet zonder mij!" Lachte hij. "Ik ga mee.." Zei ik. Ineens was het stil. Zelfs de kinderen waren stil. Mijn moeder keek me aan. "Wat.. zei je?". Ik keek naar ilyas die ook opkeek. "Ik ga mee. Ik wil met jullie mee. Dat is mijn besluit. Net zoals jou besluit papa. Ik heb na gedacht. Ik wil hier niet meer blijven.. ik wil bij jullie zijn. Mag dat?". Zei ik. Mijn vader keek naar mijn moeder en ineens begon hij te huilen. Iedereen keek hem aan. Zijn snikkende schouders en ogen die vol tranen waren. Ik moest ervan huilen en iedereen begon ineens te huilen. Mijn moeder ook. "Meen je dat Naima?". Zei ze. Ik knikte. Ik heb hier niets meer te zoeken. Misschien heb ik in Marokko meer geluk.. In sha Allah..