Doodse stilte.

[pureglossy]

Ik hoop het! Hoe gaat het met je vinger?

Selek waha het typen lukt aardig maar zo langzaam. Of soms type ik letters dubbel

[pureglossy]

Trouwpakken.. overal trouwpakken. "Ik weet gewoon niet welke ik moet kiezen.. mijn beste vriend is nu in Bali. Zul je maar zien. Ik kan gewoon niet kiezen." Zei hij. Ik keek naar de pakken. Alles zou hem staan. Echt alles... ik keek hem aan en hij keek naar mij. "Hebben jullie al een datum dan?". Vroeg ik zachtjes, bijna onverstaanbaar. Youssef keek me aan en die verdomde, aantrekkelijke, blauwe edelstenen doorboorde mij gewoon. Die zwarte lok, leek hem jarenlang sinds ik hem kende te plagen. "Eh.. ja." Zei hij. Mijn hart bonkte in mijn keel en ging tekeer. Ik werd er een beetje rood van. Mijn huidskleur, heeft na lang afwezigheid van de zonnebank, onlangs de eigen kleur aangenomen en mijn rode wangen werden daardoor sneller zichtbaar. Hij kwam iets gebogen over mijn schouder heen kijken en wees een pak aan. Marine blauw.. een kleur die hem ontzettend goed zou staan. "Deze vind ik wel mooi". Zei hij. Ik kon alleen maar knikken. Zelfs die grijze pak, met gele strepen erdoorheen zou hem staan! Like, waar hebben het over. Youssef is geen standaard Marokkaan. Niet zoals ik ze gewend was. Krullen, opscheertje, stoppelbaardje, of een baardje, nikes, trainingspakken, schuine tasje en allerlei rare, dure merken door elkaar heen. Nee.. deze man is speciaal. Zo eentje die je bijna nergens tegen komt. Ik knikte en glimlachte. Meer kon ik niet zeggen. Deze volmaakte man, perfectionisme, liefdevolle, knappe, wat kan ik nog meer zeggen?? gaat straks trouwen met iemand die....

Ik kon amper mijn zin afmaken in gedachten. Ik stond op en keek Youssef aan. "Sorry, ik ben al laat met werken..". Zei ik. Hij keek verbaast en verward. Ik liep zijn kantoor uit en gauw liep ik naar de mijne. Mijn hart bonkte als een gek en ik kreeg amper adem. Dit gevoel was onbeschrijfelijk. Dit is liefde. Ik was verliefd op hem! Op Youssef! Ik kreeg ineens een paniekaanval. Gauw ging ik zitten en probeerde iets van papierwerk voor elkaar te krijgen. Het lukte me niet. Het lukte me echt niet. Zijn warmte en geur omwelmde mij. En de gek die ik was, liep naar de raam en deed deze wagenwijd open! Net alsof de geur dan zou verdwijnen! Er was één ding zeker.. ik wilde geen stoorzender zijn. Niet nu, niet morgen, nooit niet! Senna en Youssef zouden gaan trouwen. Ik heb teveel shit meegemaakt om nog meer toestanden mee te moeten maken. Ik wilde Rabia bellen, maar die zou vandaag aankomen. Nee, die ga ik niet weer met mijn problemen opzadelen. Er was maar één ding wat ik moest doen. Ontslag nemen

[pureglossy]

De dagen erna heb ik Youssef ontweken. Echt.. serieus.. elke avond als ik in bed lag moest ik urenlang naar zijn profielfoto kijken. De puzzel was compleet. Hij was het! Al die tijd.. bij hem voelde ik mij begrepen, geliefd, veilig. Dit is wat liefde is! Maar nu ik weet dat hij het is, is hij al van iemand anders. Ik werd emotioneel. Het feit dat ik ontslag wilde nemen was nog niet eens aan de orde gekomen! Gelukkig was het morgen vrijdag. Daarna was ik gelukkig een weekje vrij.

Die vrijdag ging ik linea recta naar kantoor. Zo gauw ik kon bekeek ik de papieren en zag ik ineens een memo. Graag eerst naar kantoor komen, Youssef. Ik bekeek de memo nog een keer goed. Ik liep meteen door naar het kantoor van Youssef en tikte op de deur. "Binnen". Hoorde ik hem. Shit.. nu gaat hij me echt confronteren. Ik heb hem te vaak en te veel vermeden..

Ik opende de deur en dacht aan zijn profiel foto die ik wel honderden keren had bekeken. Zonder die afgrijselijke senna natuurlijk. Die knipte ik in gedachte weg. "Eh.. Naima. Ik denk dat we even moeten praten." Zei hij. Ik keek hem aan en zijn stem klonk nogal serieus. Heeft hij het in de gaten? Had hij in de gaten dat ik... verliefd op hem was? Ik moest hem de waarheid vertellen. Alleen zo kon ik tenminste met een goede reden ontslag nemen. Ik knikte echter en nam plaats. "Naima.. ik weet niet hoe.. ik dit moet zeggen". Begon hij. Ik keek hem echter aan. Zie je wel! Hij had iets opgepikt! Hij wist het! Hij wist dat ik verliefd op hem was. "Eigenlijk moet ik je ook wat zeggen, Youssef". Zei ik. Hij keek me verward aan en trok zijn wenkbrauwen omhoog. Ik moest het gewoon met hem delen. Dit is wat ik voelde. Dit is hoe het is en ik wilde geen stoorzender zijn in zijn liefdesrelatie! Ja! Ik kon zeggen dat ik ontslag wilde nemen, omdat ik niet meer voor hem wilde werken. Of een andere belachelijke reden waarin hij overgings toch niet in zou trappen, maar ik heb mezelf geleerd dat waarheid het langst duurt. Immers ben ik al meerdere malen voorgelogen en ik weet als geen ander hoe freaking pijn dat doet. "Wat.. dan?". Vroeg hij voorzichtig. Ik raakte zelfs een beetje opgelucht. Doet hij nou net alsof hij het ook niet opmerkte? Doet hij nou net niet alsof hij die vibe voelde, dat ik hem ontweek? Zo snel mogelijk naar huis ging? En ga zo maar door?

"Youssef.. ik kan hier niet meer werken.. het spijt me. Ik wil geen stoorzender zijn in jullie relatie. Senna vind me vreselijk, waarom weet ik niet. Maar.. bovenal.. heb ik gevoelens voor jou gekregen. En dat kan alleen verkeerd aflopen. Het spijt me." Zei ik. Youssef keek me aan. Ik dacht dat hij zou glimlachen en precies hetzelfde zou zeggen. Maar wat hij zei brak mijn hart in duizend stukjes. Hij was er lang stil van. Eng stil. Ik keek ongemakkelijk om mij heen en verwachte nu wel een antwoord, opmerking, iets! "Naima.. beweer je nu net te zeggen dat je.. verliefd op mij bent?". Zei hij. Ik keek hem aan en knikte. Waarom zou ik liegen? Het was toch zo? Merkte hij dat zelf niet? Hij schudde zijn hoofd en wreef ineens in zijn gezicht. "Naima.. de reden dat ik jou naar kantoor riep was omdat ik je volgende week echt niet kan missen. Ik heb een deadline en... wilde je vragen of je die weekje vrij naar de week erna kon uitstellen?". Zijn woorden kwamen als kogels op mij afgevuurd. Eén voor één, stuk voor stuk. Ik had het niet eens door, maar mijn handen trilden. Gelukkig had ik ze op mijn schoot en zag hij ze niet. Wesh ben ik gestoord? Wesh ben ik getikt? Hebben ze allemaal ook mijn verstand eruit geslagen? Youssef keek me aan en kon niks zeggen. Waarom zou hij ook! Verdomme! Ik voelde die rot tranen prikken achter mijn ogen. Ik wilde ontslag nemen, omdat ik gevoelens voor deze man ontwikkeld heb! Gevoelens? Wat zeg ik! Verliefd! Smoorverliefd. Als cupido hier was, schoot hij dwars een liefdespijl door me hart, die tegelijkertijd zijn hart ook doorboorde. Hij wilde alleen vragen of ik mijn vakantie wilde verschuiven met één week. Fucking vakantie! Fucking... ik! Ben ik zo dom!

"Eh.. sorry als ik je een ander beeld heb gegeven van mij. En eigenlijk heb ik dat ook gedaan. Ik bedoel... we hebben gekust." Zei hij zachtjes en haast onverstaanbaar. Zei hij "we"? Hij had mij toch gekust? Niet andersom? Maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar, as usual. Same stupid Naima.. jarenlang. Ik sloot mijn ogen en keek naar mijn nog steeds bevende handen. Youssef werd gebeld. Zijn mobiel trilde als een gek op zijn bureau. Het was ook om er gek van te worden! Ik wilde het ding grijpen en uit de raam gooien. Vooral als het senna is die hem belde! Dat.. dat stuk verdriet! Ze verdiende zo'n prachtige man niet. Shit.. een traan ontglipte mij. Youssef keek me aan en fronste met zijn wenkbrauwen. Zijn speelse lok streek hij glad naar achteren. Waarom.. huil ik? Is dit weer de zoveelste stommiteit die ik begaan had? Ik pinkte het druppeltje weg en Youssef pakte een tissue uit zijn lade. "Sorry.. Naima.. ik wilde je niet verdrietig maken". Zei hij vervolgens. Ik nam het aan en deed net alsof ik het nodig had voor me neus snuiten. Waarom ben je zo verdomd perfect Youssef, zei ik stilletjes in gedachten. Hij schoof naar achteren met zijn stoel. Waarschijnlijk om op te staan, wellicht om een troostende hand op mijn schouder te leggen. Maar tegelijkertijd deed ik precies hetzelfde. Ik heb mijzelf belachelijk gemaakt. Ik stond meteen op en hij keek me aan. Zijn ogen... men. Hoe bijzonder! Ik wilde erin verdwalen, ik wilde zijn armen stevig om me heen, ik wilde huilen in zijn armen, praten over mijn problemen, tegenslagen, dat ik.. nooit meer moeder zou worden. Iets wat hij amper nog wist. Maar aan de ene kant, hij was gelukkig met Senna. Ben ik zo vreselijk om daar een stokje voor te steken? Ben ik de Mouna in dit verhaal? En ik wilde Abdel niet eens! Ik perste mijn lippen op elkaar en keek hem aan. "Sorry, sorry Youssef. Ik.. eh dien hierbij mijn ontslag in". Ik draaide me om na deze woorden en ben meteen naar de deur gelopen. Ik hoorde mijn naam nog. En Naima klinkt zo.. standaard. Maar als hij het zei, leek het net alsof het naar een ander niveau getilt werd. Zacht en lief. Ik keek naar achteren en zag hem staan. "Wacht nou even.. je kan toch niet zomaar weggaan." Zei hij. "En...bovenal ik accepteer je ontslag niet!" Zei hij erbij. Hij leunde weer sexy met zijn lichaam tegen het bureau. Wat is er toch met mij! Waarom hunkerde ik zo graag naar deze man! Deze... bezette man! A3ibdalAllah!! Ik moet hier weg! Hij liep naar mij toe en ik shakede. Toen kwamen die woorden. Je weet toch als je iets akwards hebt mee gemaakt en dat dan uiteindelijk wat weg zakt? Dan was het daarmee gedaan, saf. Even schaamte en schande en je gaat weer door. Maar wat hij zei brak de overgebleven restjes van me hart in nog meer kleine stukjes. "Naima.. ik mag je graag. Je bent lief, werkt hard, ben lief voor mijn dochtertje.. en Esma is stapelgek op jou. Dat weet je.. maar jij en ik.. het spijt me. Plus je overvalt me ermee. Ik wil dat je graag in dienst blijft. Weet je, ik doe alsof ik niets gehoord heb." Zei hij.

[pureglossy]

Ik keek hem aan. Het liefste wilde ik hem amper aankijken! Maar ik moest wel. Hoe stom kon ik zijn? Weer de zoveelste rot tegenslag. Rabia met haar roze glazen bol Vanaf nu wordt je alleen maar gelukkiger.. gek genoeg begon ik te glimlachen. Youssef keek vreemd op. Ik sloot mijn ogen en knikte. "Het spijt me. Je hebt gelijk. Ik wilde geen wrijving of spanning tussen jou en Senna veroorzaken door mijn... bizarre gevoelens. Het spijt me nogmaals. Ik hoop dat je een andere assistente vindt. Het is nogal ongemakkelijk voor ons beiden nu als ik bleef werken. Dat snap je." Zei ik. En deze woorden perste ik er één voor één uit. Ineens pakte hij mijn hand. Mijn hand die op een speldeknopje leek in zijn hand. Zelfs zijn handen waren prachtig. "Ik heb nooit gedacht dat je zo over mijn dacht Naima.." Zei hij. Ik keek weg, want ik werd me een potje rood. "Ik had nooit gedacht dat ik na alle ellende deze gevoelens voor iemand nog zou kunnen krijgen". Antwoorde ik. Hij keek me aan en glimachte. Zijn glimlach was de mooiste lach die ik ooit had gezien. Dat vond ik twee jaar geleden al, toen ik per ongeluk zijn auto beschadigde. Hij tilde zijn hand op en legde zijn duim op mijn kin. Het is stom en onverantwoord, maar ik liet me meevoeren. Dit had ik gewoon even nodig. Iemand die mij net dat meer extra aandacht gaf. Hij legde zijn duim op mijn onderlip en ik zag hoe hij in zijn eigen onderlip beet. Waarschijnlijk om het verlangen te onderdrukken. Echter, er was maar één iemand die spookte door mijn hoofd en dat was Senna. Hoe hatelijk ze ook was, dit kon ik haar niet aandoen! Maar mijn lichaam was week. Zijn gezicht kwam dichtbij en die lok sprong voor zijn gezicht. Ik tilde mijn hand op en streek het naar achteren. "Dit heb ik altijd al willen doen.." Zei ik zachtjes. Met mijn hand ging ik naar zijn wang en hij kuste mijn hand en hield 'm vast. Hij sloot zijn ogen en ik voelde de warmte die hij uitstraalde. Uiteindelijk liet ik los. Zijn ogen keken mij aan en hij perste zijn lippen op die van mij. En net als vorige keer bood ik dit keer geen weerstand. Ik wilde hem.. hem en niemand anders. Ik voelde hoe zijn stevige armen om mij heen werden geslagen en zijn handen gleden af van mijn lichaam. Hij pakte mij op en ik sloeg automatisch mijn benen om hem heen. Hij nam me mee naar een bank ver in de hoek en legde me neer. "Naima.." Zei hij zachtjes. Ik legde mijn vinger op mijn lippen en knoopte mijn blouse open. Ik lag voor hem met enkel mijn broek aan en een beha. Hij boog zich voorover en zijn ogen werden groot. Hij kuste me in mijn hals en fluisterde ongelooflijke, mooie woorden in mijn oren. Zijn handen gingen naar mijn borsten en ik schrok hiervan. Ik voelde zijn harde mannelijkheid en ik schrok hiervan! Dit was niet voor mij bestemd! Dit was voor iemand anders. Senna..

Hij masseerde mijn middel en borsten en zijn ogen werden feller en gulziger. Ik kreeg geen adem en probeerde niet in paniek te raken. Ik wilde hem hebben. In mij hebben! Uiteindelijk sprong ik op van het bankje en keek hem aan. "Het spijt me... het spijt me Youssef". Zei ik huilend en snikkend. Youssef keek me aan en was duidelijk teleurgesteld. "Nee,.. het spijt mij." Zei hij zachtjes. Ik knoopte mijn blousje dicht en trok mijn vestje aan. Ik keek hem aan. "Ben je gelukkig, Youssef?". Vroeg ik. Youssef keek me aan en keek weg. "Waarom.. vraag je dat?". Zei hij. "Hierom.." Zei ik en ik wees naar hem en mij. "Als je echt zo gelukkig bent dan zou je.. dit nooit doen". Zei ik. Youssef stond onmiddellijk op en deed zijn blouse dicht. "Naima.. ja ik ben gelukkig. Met senna. Dit.. dit was gewoon uit.." hij kon amper op de woorden komen. "Wat Youssef? Omdat je geil was? Heb ik je opgehitst met mijn stomme liefdesverklaring? Dit is niks? Bedoel je dat?". Zei ik vragend. Youssef keek weg "Je weet dat ik het niet zo bedoel, Naima.." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd. "Niet alweer.. niet dit..". Mompelde ik in mijzelf. Youssef stond stil en keek me vaag aan. "Wat.. wat bedoel je daarmee?". Vroeg hij. Shittt nu heb ik mezelf verluld ook nog! Met alweer bedoelde ik die maniak van een Adil! Ik schudde mijn hoofd. "Niks.. niks.." Zei ik. Youssef kwam echter dicht bij me staan. "Ik weet dat je getrouwd bent. Ik weet dat je tegen je zin sex hebt moeten hebben met een man die je haatte. Had je daarna nog iemand?". Vroeg hij. Ik keek hem aan. Dit is toch niet zijn zaak! Waar doelde hij op! "Ja. Ik heb daarna iemand leren kennen. Een leuke, knappe jongen". Zei ik er maar achteraan. Jij bent niet de enige, Youssef die een bloedmooie partner kan krijgen dacht ik bij mezelf. Maar enigzins hoopte ik dat het hem ietwat jaloers zou maken. Waarom? Allahwa3lam! Denk de onnodige znoen die ik bezat. "Je man... is overleden en vlak daarna heb jij gewoon sex met andere mannen? Wow!". Zei hij.

Ik keek hem aan. Mijn ogen werden vochtig en groot. "Wat zei je?". Vroeg ik. Natuurlijk had ik het luid en duidelijk gehoord. Youssef ging er niet meer op in wat me nogal frustreerde. "Ja.. ik ben uitgehuwelijkt met een man die mij verkracht heeft. Elke keer als hij aan mij zat of IN mij zat was het een horror! En hel Youssef! Na zijn overlijden was ik stiekem blij! Eindelijk verlost van de duivel, niet wetende dat ik zijn vrucht droeg. Niet wetende dat ik door hem ook besmet ben geraakt en de baby die daardoor het nooit heeft mogen halen. Daarna was ik mezelf niet. Ik rookte, dronk alcohol en dacht de aller gaafste man van de wereld ontmoet te hebben. En JA we hebben sex gehad! Omdat ik wilde voelen hoe het echt was! Zonder pijn, meppen, vernederingen en weet je wat? Ondanks dat ik spijt heb, was het perfect! Ik wilde weer leven, mezelf zijn! Is dat strafbaar in jou ogen? Ik kon niet weten dat hij een pooier was en ik voor een prostituee voor hem moest werken!!! Toen ik weigerde ben ik in elkaar geslagen." Mijn ogen vulde zich met tranen. "En toen kwam jij weer in mij leven. Perfect, lief, zorgzaam maar helaas bezet. Je woorden zijn anders. Lief en begripvol. Iets wat ik nooit heb ervaren. Ik heb een flinke bagage. Dit is wie ik ben. Leeg en vol verdriet." Ik zweeg over mijn onvruchtbaarheid. Het was immers iets wat ik zelf amper nog accepteren. "Ik wilde gewoon weten wat liefde is. Echt liefde. En dat resulteerde in een boze pooier en nog een flinke rugzak erbij voor mij, meer fucking niet". Zei ik. Youssef luisterde aandachtig. Ook iets wat ik vreselijk mooi aan hem bewonderde.

"Naima.. ooit ga jij je liefde vinden. Maar.. niet met mij". Zei hij. Ik keek hem aan. Had hij verdomme wel geluisterd?? Ik schudde mijn hoofd en glimlachte uiteindelijk. Hij heeft er niks aan begrepen. Niks. Ik deed de deur open en keek achterom. "Veel succes met alles. Ik wens je het.. allerbeste Youssef". Zei ik. Gauw maakte ik mij uit de voeten en de tranen sprongen mij in de ogen. Ik veegde ze weg maar ze bleven komen. Snel stapte ik het grote gebouw uit en liep ik door naar de halte. Daar ging Youssef, daar ging mijn werk. Pechvogel ten top! Onderweg naar huis plofte ik meteen op bed neer!

[pureglossy]

Ik kreeg een appje binnen van Rabia dat ze goed was aangekomen en daarop kreeg ik een appje van Youssef. Sorry Naima. Het spijt me zo. Ik geef om je. Kan je me aub bellen?" Ik verwijderde het bericht meteen en snikte mijn domme, idiote tranen weg. Waarom huilde ik? Om hem?? Ik schudde mijn hoofd, maar ik wist wel beter. Ik stond ineens op en pakte mijn laptop. Nee, niet weer. Niet dit weer. Verdriet, huilen, gekke keuzes maken. Nee! Ik zou werk zoeken en weer mezelf herpakken! Gauw tikte ik wat sites in en solliciteerde op alles wat ik maar tegen kwam. Schoonmaak, administratie, hotelwerk. Alles gewoon. Het ging zo goed met mijn rijlessen. Ik moest ermee doorgaan. Morgen zou ik Rabia wel bellen om haar up te daten, en zij vast mij ook.

Maandag, een paar dagen later keek in naar mij lege koffer. Althans halfleeg. Pa riep al een aantal keer of ik al klaar was. We zouden vandaag vertrekken. Aangezien ik niet gebeld ben en toch niet meer werk zou ik lekker een paar weken ertussen uit gaan! Ik had alles mee genomen, van Rabia afscheid genomen en we reden uiteindelijk richting Schiphol. Wegwezen hier, dacht ik. En ik moest mijn gedachten verzetten. Youssef had mij niet meer ge'appt en ik vond het prima zo. Na drie uurtjes en een kleine kwartier arriveerde we in Fes. Iets daarbuiten hadden mijn ouders een royale huis. Keihard had mijn vader ervoor gewerkt. Ik legde na aankomst mijn tas opzij en mijn schoonzus Faiza en ik maakte alles een beetje aan kant. Na dik een aantal uren lagen we uitgezakt in de na zomer zon bij te komen. De dagen erna slenterde ik door de straten van fes met mama en papa en Ilyas en zijn vrouw zouden een huis bezichtigen. Bij animo zouden ze ons bellen zodat we het ook zouden bekijken. Maar in de loop van de dag hadden we nog niks gehoord. Dus gingen we eten in een restaurant en weer naar huis. Ik pakte de rest van mijn tas uit en zipte een rits open. Opeens stuitte ik op een baby doekje. Van schrik liet ik het vallen. Ik bibberde en pakte het ding gauw op. Natuurlijk, dit was mijn uitzet koffertje. En dat doekje was voor Adam bedoelt. Alles had ik eruit gehaald behalve achter het ritsje was ik vergeten. Ik snoof aan het doekje en begon te huilen. Alles had ik uit voorzorg gewassen en mijn Adam zou nu kruipen en steunend al naast me lopen. Ik veegde mijn tranen weg met het doekje en bleef het vasthouden. Ineens kreeg ik een idee. Een nogal bizar idee. Ik liep naar Ilyas toe, die duidelijk moe was van de bezichtigingen. "He.. broer.. alles goed?". Vroeg ik. Ilyas was half in dromenland en humde. "Wil je mij morgen alsjeblieft ergens naartoe brengen? Papa en mama mogen het niet weten." Zei ik ineens. Ilyas stond ineens op. "Wat.. wat bedoel je?? Waar?". Ik slikte een paar keer en noemde zijn naam. "Abdel.." Zei ik. Hij trok zijn wenkbrauwen flink omhoog. "Ben je gek Naima? Je zou moeten dansen op zijn graf." Zei hij. Ik keek echter bloed serieus en mijn ogen werden vochtig. "Alsjeblieft..." smeekte ik. Ilyas keek me aan en schudde zijn hoofd. "Op één voorwaarde. Faiza gaat mee". Zei hij. Ik glimachte en knikte. Ik was blij ja, maar ontzettend zenuwachtig.

Die dag brak aan. Het was warm, bloedheet. 37 graden en het was niet uit te houden. We hebben tegen onze ouders gezegd dat we naar een bezichtiging zouden gaan. Dat zou wel even duren aangezien het dorp waar Abdel vandaan kwam opzeker zo'n meer als 200 km ver weg was. Faiza vertelde ik wat ik gevonden had en ze kreeg tranen in haar ogen. Het was een bloedhete rit maar na vier uurtjes met wat tussenstoppen later kwamen we aan. Ik durfde amper uit te stappen. Wellicht werd ik herkend. Hier kende ze me namelijk als de weg gelopen weduwe. Maar toch, ik sloot mijn ogen, haalde diep adem en liep naar een voorbijganger. Ik vroeg hem in het Arabisch waar begraafplaats was. Iets waar ik niet aanwezig was toen Abdel begraven werd. De man wees een plek aan en met z'n drieën liepen we die kant op. We zochten naar zijn naam, maar konden niets vinden. Totdat ik het weer iemand vroeg. Hij knikte en ik gaf hem wat geld. En inderdaad.. een graf iets veraf van ons, die je overgings amper zag van het onkruid was van hem. Ik beefde en vroeg Iliyas en faiza te wachten. Ik zag zijn naam en geboortedatum. En ineens kreeg ik een verschrikkelijk appart gevoel. Mijn ogen werden vochtig en ik begon te huilen. Hard. Heel hard. Op zijn grafsteen lagen wat wolkjes stof en zand. Ik veegde het weg. Ik wild hem zoveel zeggen. Duizenden dingen. Maar ik was geblokkeerd. Ik rukte een paar strengen onkruid weg en zag een stukje aarde. Ik maakte een kuiltje en haalde het doekje tevoorschijn die ik gevonden had van Adam. Ik vouwde het in vieren en legde het in het kuiltje. Ik legde er wat aarde op en stampte het even goed aan. Ik bleef er even naar kijken.

"Dit is van je zoontje Adam. Je bent vader geworden. Maar je hebt het niet mogen mee maken. Ik weet dat je een andere leven had voorgesteld. Ik ook. Maar toch werden we verbonden aan elkaar. Zonder onze wil, zonder een eigen keuze. We moesten het beste er maar van maken, wat natuurlijk nooit goed ging. Ik hoop dat je ergens rust heb gevonden in je hoofd. Ik vergeef je.. ik vergeef je..."

[pureglossy]

Veel lees plezier

[Sara-amira]

Laat ze samen eindigen.

[Liefdevol_]

Up

[Lientje_]

Upp

[Emiras]

Veel lees plezier

Vies mannetje die Youssef!

[hhv]

had gehoopt dat yousef ook zou zeggen wat hij voor haar voelde jammer echt jammer

[Emiras]

Wanneer krijgen we een vervolg

[pureglossy]

Hii ik ben er zal verdergaan! Ik probeer zoveel mogelijk vooruit te typen en dit te plaatsen! Sorry als het ietsje langer duurt maar als ik plaats, dan plaats ik meteen grote vervolgen voor jullie!

[pureglossy]

"Naima.. we moeten nu gaan. Tegen de tijd dat we thuis zijn zal het tegen middernacht zijn, Jallah." Zei de stem van mijn broer. Ik keek hem aan en hij zag duidelijk dat ik gehuild had. Hij hurkte naast mij en keek naar zijn graf. "Safi, tis al goed zus. Het is nu tussen hem en onze Schepper." Zei hij. Ik keek naar Ilyas. Hij gaf me een zetje om op te staan en ik keek naar een man die de hele tijd al Qoran aan het lezen was bij een graf. Dat doen ze wel vaak, zo verdienen ze een beetje geld door te lezen over de overledenen en het graf bij te houden. Ik liep naar hem toe en stak wat geld uit mijn zak. Het was iets van 60 euro omgerekend in Marokkaanse dirhams. "Kunt u alsjeblieft ook daar af en toe Qoran lezen en zijn graf bijhouden?". Zei ik toen de man stopte met lezen. Hij knikte en nam het geld aan. "Shokran..." Zei ik.

Ik liep weg richting mijn broer en Faiza. Ze sloeg een arm om mij heen en prikte ook een traantje weg. Onderweg in de auto reden we voorbij het dorp. In de verte zag ik het huisje van Hadja Rkia. Het was ook niet te missen, ik bedoel zoveel huizen stonden er namelijk niet! "Stop... stop even Ilyas alsjeblieft..". Zei ik haast smekend op de achterbank. Ilyas keek in de binnenspiegel en Faiza gaf hem een por te stoppen. "Ik ben zo terug.. echt!". Zei ik.

Ik stapte uit en liep meteen naar het, onlangs vervallen huisje. Jeetje, wat in een jaar al niet kan gebeuren. Hadja is overleden en saf.. hele huis ligt aan diggelen of is leeg geplunderd. Ik stond voor de deur die open en dicht kletterde. Ik snap het niet. Het was bloedheet en er was geen windje te bekennen. Waardoor klapte dit ding steeds open en dicht. Ik durfde amper naar binnen te gaan. Mijn hand raakte de deurknop en ineens hoorde ik keihard mijn stem. Ik keek naar achteren en zag Jamila staan. We renden naar elkaar toe en we omhelsden elkaar. "Naima... wat.. wat doe je hier??". Vroeg ze. Ze keek me aan en knuffelde me weer en hield mijn handen vast. "Ik... kwam even langs". Zei ik. Jamila keek me aan en streek een hand over mijn haar. "Ik ben langs zijn graf geweest. Zo heb ik het kunnen afsluiten hopelijk". Zei ik ineens. Jamila keek mij met grote ogen aan. "Naima.. je bent een goed mens. Wallah. Je hart is zo puur en zuiver. MaschAllah!". Zei ze. Ik glimlachte en keek naar haar bolle buikje. Ze geneerde zich en werd rood. "Schaam je niet voor mij lieverd.. ik ben blij voor jou!". Zei ik. Jamila glimlachte. "Ik ben 5 maanden nu...". Zei ze vervolgens. Ik knikte en vroeg wat ze hier zelf deed. "Ik ben langs mijn moeder gekomen. Said en ik hebben eindelijk onze eigen onderkomen. Hamdoulilah. Het is wel nodig zoals je ziet." Zei ze wijzend naar haar buikje. Ik knikte en vroeg hoe het met iedereen is. Ze pakte me bij de hand en ik liep mee naar de huis van haar moeder. Ik kon amper tegen stribbelen. Ik kwam binnen en zag haar familie zitten. Haar moeder, de moeder van Mouna zelfs. Gewoon iedereen. Ze stonden op en groette mij. De moeder van Jamila hield me stevig vast en knikte met haar hoofd. "Jij hebt zoveel beproevingen moeten doorstaan lieve Naima.. je man. Je kind. En... dat je geen kinderen meer kan krijgen. Vraag aan Jamila, toen ze het me vertelde heb ik nachten gehuild! Maar ik weet zeker dat het goed zal komen met jou. Je zal ze niet baren, maar je moederhart zal je nooit in de steek laten". Zei ze. Ik keek haar aan en begreep deze woorden niet. Jamila hield me op de hoogte en bedankte me voor het langskomen. Ze smeekte me allemaal te blijven tot na de ochtend tenminste. Ik kon niet, ik wilde het niet. Ik had het voor nu echt afgesloten. Hamdoulilah.

[pureglossy]

Eindekijk aangekomen thuis was het al tegen twaalven. Ik had Iliyas en Faiza gevraagd niets hierover te zeggen tegen mijn ouders. Ze zouden het absoluut getikt vinden en niet verantwoordelijk van ons. Maar voor mij was het wel afgesloten zo. En ergens voelde ik een soort van rust. In mijn hoofd en ziel. Dit moest gewoon gebeuren. Ik moest gewoon naar Marokko met een reden. Ik belde naderhand Rabia en vertelde het haar. Na ons gesprek vroeg ze uiteraard of ik iets van Youssef had gehoord. Ze was op de hoogte van de schandalige vertoning en moest er zelfs om lachen. Dat was de gemene kant van Rabia. Maar even serieus, wie legt er dan ook een liefdesverklaring af, terwijl de ander totaal een ander onderwerp wilde vertellen. Ik voelde me een oen, een dombo. Maar goed, zodra ik terug was in Nederland zou ik het roer omgooien!

De weken daarna vlogen als een speer. Ik ging vaak met mijn ouders richting Tanger, Tetouan kortom hele chamalgebied! Het deed me zo goed! Ik leerde Marokko op een andere manier kennen en werd er echt verliefd op. Ja! Natuurlijk kwamen we als kinderen naar Marokko, maar dat was anders. Iedereen was nu groot en ik had het gevoel alsof ma en pa ook beter en nader tot elkaar zijn gekomen na deze hectische tijd. De laatste dag brak aan en ik pakte alle spullen in. Ik nam wat souvenirs mee en bekeek mezelf in de spiegel. Poepiebruin! En dat zonder zonnebank. Ik giechelde en sloot mijn koffer dicht. De volgende dag vertrokken we vroeg en de vlucht had zelfs vertraging. Thuis aangekomen in koude kikkerland ging ik meteen naar bed en viel ik na een lange douche in slaap.

Om 02:00 uur in de nacht werd ik wakker en moest ik nodig plassen. Ik had mijn telefoon uitgezet en mijn Nederlandse simkaart er al ingezet. Na het plassen bekeek ik mijn mobiel en zag ineens allemaal berichten. Ik was half slaperig en kreeg me ogen nauwelijk goed open. Ik deed het nachtlampje aan en viel bijna over de koffer die ik amper had uitgepakt nog. Uiteindelijk ging ik zitten en bekeek ik de berichten. Het waren veel emails van bedrijven die ik gemaild had voor werk. Ik schrok ineens en werd goed wakker. OMG! Gauw ging ik de berichten af en sommige waren van drie weken geleden al! Ik keek naar de laatste mail en zag een mailtje van een bedrijf waar ik gesolliciteerd had als medewerkster bij een cosmetica winkel. Ik zag dat het van een paar dagen terug was en zou morgen meteen bellen. Ik dacht dat ik nooit gemaild zou worden, want een gek ben ik toch. Gauw pakte ik pen en papier en noteerde ik de gegevens. Ik ging door mijn berichten heen en zag ineens een mail van Youssef. Beëindig contract Ik opende de mail en begon het te lezen.

Beste Naima,

Ik heb getracht jou te bellen om het één en ander te bespreken. Helaas werd ik doorgezet naar je voicemail. Rest mij jou daarom de beëindiging van het contract naar jou te mailen. Mocht je nog vragen hebben, dan kun je bellen op kantoortijden van 09:00 t/m 18:00 uur.

Vriendelijke groet,

Thomas.