Ik deed mijn kletsnatte jas uit en schopte mijn schoenen uit. Ik hoorde geen stemmen meer en keek in de keuken. Mijn schoonmoeder zat met haar hoofd gebogen in haar handen. Ze keek op en haar ogen waren bloed doorlopen. Wat was hier aan de hand? Wat kon er nou in hemelsnaam zijn gebeurt in drie kwartier tijd. Ik liep naar de huiskamer en zag Abdel zitten. Hij was alleen en alle borden waren om gegooid en stuk. Ik schrok ervan en hij keek op. "Jij!!!". Hij stond op en begon in me te slaan. Met alles wat hij maar kon vinden heb ik klappen gehad. "Jij vieze vuile heks!". Ik wist niet wat er aan de hand was, maar ik was helemaal van de wereld en voelde vuist na vuist. Malik stormde de huiskamer binnen en trok Abdel van me weg. Ik snapte er niks van en stond meteen op en jammerde van de pijn en huilde hard. Waaraan heb ik dit verdiend? Ik snapte het niet. Had ik dit dan verdient? Niemand verdient het überhaupt om zo behandeld te worden. Ik hoorde Malik en Abdel ruziën en de grofste scheldwoorden zijn gevallen. Maar hij nam het tenminste voor me op meskin. Malik was dan de enige in het huis die het fatsoen had om mij te groeten en ergens bij te helpen als ik het vroeg. Deze arme jongen zou opzich zelf wonen binnenkort en eerlijk gezegd gunde ik het hem van harte. Het is een goede jongen in het verkeerde gezin. Ik voelde me helemaal lamlendig en ging op het bed zitten. Ik ging voorzichtig liggen en begon langzaam te huilen. Ik wilde amper weten wat er aan de hand was. Waar waren die vrouwen en Rabia? Waarom.. het had geen nut mezelf steeds dingen af te vragen.. ik viel helemaal weg.
"Sta op!". Ik schrok van een felle stem en zag mijn schoonmoeder voor me neus staan. "Ewa nichan!" Zei ze. Ik stond fier overeind en had overal pijn. "Door jou zijn die vrouwen weg gegaan! Door jou!". Gilde ze. Ik keek haar aan en snapte het niet. "Ik begrijp het niet.." Zei ik. "Je begrijpt het niet? Begrijp je het nu wel!". En voordat ik het wist gloeide mijn wang van de pijn. Ze had me hard geslagen en ik voelde haar gouden armbanden tegen mijn jukbeenderen. Ik slaakte een gil van de pijn en even later druppelde er bloed van mijn gezicht. Ze had mijn wang opengeslagen. "Mama! Baraka! Nu eruit!". Hoorde ik een stem. Ik zag Malik naar binnen lopen en hij zag er verknipt uit. Ze hadden gevochten, hij en Abdel. Zijn moeder keek hem giftig aan en mompelde waar hij zich mee bemoeide. Malik kwam naar me toe en gaf me een servet. "Je verdient dit niet man. Echt niet". Zei hij. Ik keek hem aan en ik begon te huilen. "Waarom.. wat is er gebeurt net?". Vroeg ik. Hij zuchte even en ging zitten. "Luister, ik weet half niet wat hier gebeurt Naima, sterker nog ik wil het niet eens weten. Sinds onze vader is overleden is Abdel helemaal door gedraaid. Hij is zo agressief geworden.. mijn moeder is ook totaal veranderd. Ze ziet hem als de man des huizes maar je ziet zelf dat hij dat totaal niet is. Ik weet wat er gebeurt is... je had aangifte moeten doen." Zei hij. Ik keek hem aan en begon hard te huilen. "Je bent echt in de verkeerde familie gevallen. Ik ben het ook zat weet je. Volgende week heb ik mijn eigen huisje en ben ik weg hier. De rest van het gezin is welkom, jij ook. Maar Abdel, die smeerlap wil ik nooit meer zien." Zei hij en stond op en liep weg. Ik haalde diep adem en dacht aan de woorden van Malik. Ergens doet het me goed dat hij het zo voor me opnam en ergens had ik nog meer verdriet. Volgende week is hij weg en de enige die voor me opkwam is dan weg. Het beangstigende me en ik realiseerde me dat Abdel veel agressiever is dan ik dacht. Zijn moeder ook. Het feit dat zijn broertje en haar zoon weg ging hier en zo over hun praatte zegt al genoeg. Ik deed mijn kleren uit en uit mijn beha floepte een papiertje. Zo gauw als ik kon pakte ik het op en deed het papiertje ergens verstoppen waar ik wist dat hij niet bij kon. Ik trok mijn pyjama aan en werd geconfronteerd met de blauw/paarse vlekken op mijn benen, buik en armen. Ik wreef over de plekken en het deed pijn. Ik wilde ondanks de situatie van daarnet weten wat er aan de hand was. Rabia zag mij, wist ze niet dat ik getrouwd was met hem? En Rabia die überhaupt met Abdel wilde trouwen? Wat was er allemaal gaande? Ik moest weten wat er aan de hand was, ook al betekende het dat ik Rabia moest spreken. Ik stond op en begon na te denken. Ik dacht hardop en praatte zowat in mezelf. Eerst moet ik ook geld bij elkaar zien te krijgen voor die rot auto. Telkens als ik aan die auto dacht, dacht ik meteen aan de blauwe ogen van hem. Youssef. Snel schudde ik die nare gedachte uit mijn hoofd. Ik hoorde mijn naam door het hele huis galmen. De stem van mijn schoonmoeder bulderde door het hele huis. "Naima!". Ik liep meteen naar haar toe en ze smeet me paar doeken in mijn handen. "Troep ruimt zich niet vanzelf op!". Snauwde ze. Ik wist wat ze bedoelde en liep naar de huiskamer. Gelukkig was Abdel nergens te bekennen. Ik ruimde met alle pijn die ik in mij had de huiskamer op. Ik maakte alles schoon. Een tafeltje was gesneuveld en wat glazen en borden. Overal lagen scherven en probeerde me er niet aan te snijden. Ik pakte de grove stukken op en begon te stofzuigen. Daarna dweilde ik de kamer. Uit mijn ooghoek zag ik Malik in de gang staan en hij schudde zijn hoofd en liep naar buiten. Ik pinkte een traan weg. De persoon die het allemaal begreep, was straks weg. Ik liep naar de keuken en mijn schoonmoeder had haar jeleba aan. "Doe je jas aan, ik ga naar Zahra". Ik zou weer mee moeten naar die rotzus van haar. Die me altijd snerende opmerkingen gaf. "Ik ben eigenlijk niet zo lekker..". Zei ik. Mijn schoonma keek me aan en trok de stofzuiger uit mijn handen. "Je gaat je opfrissen en je loopt aan mij zij naar Zahra hoor je me!". Ik schrok toen ze gilde en knikte maar om de geringe vrede te bewaren.
HAHAHAAHAHHAAHAHHAHAHHAHA 
Geplaatst door Justmyself. 
heerlijke tijden! 
much love for you ♥️