Thuis aangekomen van deze heerlijke bruiloft knalde ik zowat mijn pumps eraf. Oeff van het dansen had ik rode striemen op mijn voeten en ik vervloekte die dingen bij elkaar. Ik trok mijn jurk uit en deed het in een hanger. Wat een mooie dag! Tenminste dag, het was al ochtend tegen vieren. Mijn ogen waren half dicht van de slaap en ik trok zo snel als ik kon mijn pyjama aan. Binnen tien minuten was ik weg naar dromenland.
Ik werd pas in de middag wakker en deed mijn ogen open. Ik ging ietsje overeind en ik hoorde nog steeds de ego van alle muziek in mijn oren. Ik was er helemaal dizzy van. Ik stond op en liep meteen naar de douche en ging douchen. Ma was in de huiskamer koffie aan het drinken en pa was gaan bidden in de moskee. Ik ging ook maar alles inhalen en bidden en liep naar mama. "He moeders, salaam". Zei ik. Ma groette terug terug schonk me een kopje koffie in. "Morgen komen mijn zussen Aicha en Rafika. Dat wist je toch?". Zei ma. Ik knikte half en nam een slok. "Gezellig mama". Zei ik. Ma knikte en pakte haar mobiel om hamid en Ilyas te bellen.
Over mobiel gesproken. Ik stond op om de mijne te pakken en zag dat ik gebombardeerd was door appjes en Facebook berichten. Ik probeerde alles te lezen en moest glimlachen. Iedereen vond mijn ontwerpen mooi en de ontwerpster ook. Ik bloosde en keek door mijn apps. Issam had mij ook ge'appt. Naima.. je zag er nogmaals prachtig uit. Dank je wel voor jou aanwezigheid. Ondanks dat je het toch een beetje moeilijk vond om te komen. Zie je morgen. Issam." die verdomde glimlach bleef op mijn gezicht hangen. Ik appte hem terug en legde mijn telefoon weg. Ineens moest ik aan ma denken. Morgen komen haar zussen! "Ma.. hoe laat komen tante Rafika en Aicha?". Zei ik. "Zo rond het avond eten, waarom?". Zei ze. "Le walow.. was gewoon nieuwsgierig". Zei ik. Ja..ja nieuwsgierig..
Die dag brak aan. Ik liep naar onze afgesproken plek en zag hem in de auto. Hij wenkte me gauw te komen en ik liep snel door als een klein meisje die snoep mocht uitkiezen! Gauw stapte ik in en hij keek me aan. "Selaam Naima." Zei hij. Ik groette hem terug en we reden weg. Weg naar de wegen die voor mij al herkenbaar zijn. "Hoe gaat het met Fatima?". Vroeg ik. "Wel goed, ik sprak haar gisteravond." Ik knikte en keek voor me uit. We stopten later bij de berg en Issam pakte iets uit de auto. "Wat is dat? Is het niet zwaar?". Zei ik. Hij had een tas bij zich en nog een kleine tas. "Nee.. nee.. het gaat goed". Zei hij. Ik liep de gebruikelijke weg op en na een paar heuvels arriveerden we bij, wat ik kan noemen "ons plekje".
Ineens haalde hij een kleedje eruit en wat bekers en sapjes en broodjes. Een picknick dus! Ik moest lachen en hielp hem met alles. Uiteindelijk zaten we samen en hij gaf me het kleine tasje. "Die is voor jou. Ik hoop dat je het leuk vind". Zei hij. Ik keek hem aan en werd een beetje rood. "Pak het maar uit". Zei hij. Ik pakte het cadeau uit en ineens moest ik glimlachen. "Dat je dat nog onthouden hebt!". Zei ik bijna ontroerd. Issam moest lachen. Ik keek naar de stof in mijn handen die ik helemaal in het begin geweldig vond, maar Saliha het nergens meer kon krijgen. Ik baalde enorm en Issam zag dit. "Hoe ben jij eraan gekomen dan?". Zei ik. Issam moest lachen. "Dat doet er niet toe. Ik hoop dat je er iets leuks voor jezelf kan maken. Ik wilde het zelf doen maar ik weet je maat niet.." Zei hij met rode wangen. Ik moest glimlachen en legde het terug. "Ik zal er in sha Allah zeker iets moois van maken." Zei ik terwijl ik het terug legde in de tas. "Shokran Issam. En shokran voor dit." Zei ik. Issam glimachte en kwam ineens ietsje naar mij toe gebogen. We keken elkaar diep in de ogen en ineens voelde ik zijn hand op mijn wang. Hij streek mijn haren uit het gezicht en hij boog zich voorover om mij te kussen. Ik voelde zijn lippen op de mijne en ineens was er vuurwerk. We zoenden hevig en ik voelde zijn handen op mijn rug. Toen ineens liet hij los. Hij stond op excuseerde zich. "Sorry.. sorry Naima." Zei hij. Ik keek hem aan en stond ook op. "We kunnen maar beter naar eh huis gaan". Zei hij. Ik snapte er niets van! Waarom deed hij zo? Ik werd er zelfs een beetje verdrietig van. In de war was ik al. Hij ruimde alles op en liep naar de auto. Als een mak geslagen lammetje liep ik achter hem aan en ging ik zitten in de auto. Na een lange stilte draaide hij de motor aan en keek me aan. "Het spijt me Naima. Ik had dat niet moeten doen." Zei hij. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Ik legde mijn hand op zijn hand en hij keek me aan. "Kan je alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?"
Geplaatst door pureglossy 
