Doodse stilte.

[pureglossy]

Ik keek uit het raam. Nee ze is er nog niet! Gauw keerde ik weer terug naar de keuken waar mijn moeder bezig was een heerlijke visbestilla te maken. "Ben je zo zenuwachtig Naima.. je hebt haar ook een tijd niet gezien". Glimlachte mijn moeder. Ik keek haar aan en knikte. Rabia was vier dagen geleden aangekomen en ik was inderdaad zoals ma al zei zenuwachtig. Ik heb Rabia maanden niet gezien. Ja via video bellen, maar dat was toch iets anders! Ineens hoorde we de deurbel. Ik stond stijf en stoof letterlijk de trap af. Ik deed de deur open en daar stond ze dan! Mijn beste vriendin! Ik groette haar en haar ouders en man waren ook mee. Pa kwam glimlachend de trap af en de ouders van Rabia groette mij. Rabia en ik sprongen in elkaar armen en ik heb letterlijk een traan moeten weg pinken. "Ohhh lieverd.. ik heb je zoo ontzettend gemist!!". Zei Rabia. Ik omhelsde haar stevig en groette haar man Ghalid. "Welkom.. welkom.." Zei mijn vader tegen iedereen terwijl ze naar de huiskamer boven gingen. Ik keek naar Rabia en ze was niet veranderd. Sterker nog ze is wat aangekomen en ik moest giechelen. "Het huwelijksleven doet je goed". Zei ik terwijl ik haar een pets op haar bil gaf. Rabia lachte hard. "Ghalid klaagt anders niet". Zei Rabia met een ondeugende blik. Ik moest hard lachen en we liepen uiteindelijk samen naar de woonkamer.

Het was een mooie avond! Ghalid en pa en de vader van Rabia raakte vollop aan de praat. Moeder en de ma van Rabia ook en uiteindelijk zijn Rabia en ik opgestaan om naar mijn kamer te gaan en daar verder te praten. Sommige dingen kun je moeilijk bespreken met elkaar in een volle kamer. We namen plaats op mijn bed en Rabia keek om zich heen. "Ik denk dat ik ook hier voorgoed terug kom". Zei Rabia. Ik moest hierom lachen. "Ik denk dat jij na een dag al gillend vertrekt naar Nederland. Ik ken jou goed haha je bent verknocht aan je werk en leven in Nederland." Zei ik. Rabia moest lachen. "Je kent me te goed." Zei ze. "Dus.. hoe is het nu?". Zei ik. Rabia keek een beetje weg. "Rabi... wat is er?". Vroeg ik. Ze keek me aan en haar ogen waren vochtig. "Rabia.. yek labas?". Zei ik. Ik stond op van schrik toen ik haar toch zag huilen en pakte een servet. "Het is gewoon alles Naima. Ik heb mezelf beloofd onderweg naar haar om me groot te houden, maar het lukt me niet. Ik heb gewoon zovaak ruzie met Ghalid na die miskraam gedoe. Hij wil weer aan de slag, ik ben erg bang. Het wordt me allemaal teveel." Zei ze. Ze pinkt eeen traan weg en ik hieldt haar hand vast. "Het is jou lichaam Rabia. Het is jullie verlies. Maar het is en blijft jou lichaam." Zei ik. Goh, ik had dat nooit achter Ghalid gezocht eerlijk gezegd. Rabia knikte. "Ik weet het, maar soms wil ik hem niet tekortkomen. Ik bedoel, ik snap dat hij verdrietig is en graag een kind wil, maar ik ben geen robot snap je. Ik heb nog steeds pijn, lichamelijk en geestelijk." Zei ze. "Vandaar dat ik niet kon wachten om hier te zijn, bij mijn ouders, bij jou. Morgen zijn we bij zijn ouders...". Zei ze. Ik had met haar te doen.

Is dit nou wat mensen bedoelen met Marokkaanse mentaliteit? Heeft Ghalid die waanzin ook al in zijn hoofd? Eerst trouwen, dan een kindje, maar wie heeft je beloofd dat, dat goed zal gaan? Moehim als dat niet goed gaat, gewoon de schouders eronder en gaan met die banaan. Letterlijk en figuurlijk..

"Luister Rabia, je bent de baas over jou eigen lichaam. Je zit nog in de rouw. Dat is normaal. Ghalid moet jou daar gewoon beter in steunen vind ik. En gewoon afwachten.. tjee... z'n zaad vliegt niet weg hoor.." Zei ik. Rabia keek me aan en barste in lachen uit. Ik moest spontaan mee lachen. "Je hebt zo gelijk Naima. Mijn hemel! Je bent een andere vrouw geworden.." Zei ze ineens. Ik keek haar aan en vroeg wat ze daarmee bedoelde. "Gewoon alles, wijzer, slimmer, knap was je sowieso al". Zei Rabia. Ik pakte een kussen en gooide het naar haar. "Beweer je dat ik in Nederland niet slim en wijs was..?". Zei ik. "Hmm laat me even denken... Adil.. Eh hoe heette dat jongetje die je tegenkwam bij de ijscoman?" Zei rabia zogenaamd denkend en vragend. Ik moest hard lachen. "Ok ok.. niet écht wijs en slim nee." Zei ik. "Marokko heeft me écht veranderd inderdaad. Hamdoulilah!". Zei ik.

[pureglossy]

Rabia glimlachte. "Weet je wat jullie zouden moeten doen?". Zei ik tegen haar. Rabia keek op. "Ga weg, ga lekker naar Marakkesch of.. of.. desnoods naar een ander land. Jullie moeten het verwerken. Allebei. Door straks terug te gaan naar Nederland en weer thuis op elkaar te zitten fitten, is niet gezond en hij en jij schieten daar niets mee op." Zei ik. Rabia keek me aan. "Hoe graag ik ook zou willen, zijn ouders houden binnenkort een feestje. Iets met een verloofde nichtje.. whatever.." Zei Rabia. "Ja dus? Moet je haar hand vasthouden? Prima, ga dan na het feestje en stem dat af met Ghalid." Zei ik. Rabia knikte en zei erover na te denken. "Heeft die Youssef je nog gebeld?". Vroeg ze ineens. "Youssef?". Vroeg ik vragend. "Oh oh.. ja hij heeft me gebeld, ik was alleen erg druk en had hem ge'appt in bepaalde korte lijnen dat ik geen contact wil". Zei ik. Rabia keek op. "Meen je dat nou?". Zei ze. Ik ging weer naast Rabia zitten. "Ja. Ik meen het. Ik was zo stapelverliefd op hem Rabia en ik dacht hij ook op mij, maar ik heb mezelf voor de gek gehouden en mezelf voor zijn neus vernederd. Ik had gevoelens voor hem.." Zei ik. "Had?.. is dat nu weg bedoel je?". Vroeg Rabia. Ik keek haar aan en knikte. "Deels wel..." Zei ik. "Deels? Dat moet je me eens uitleggen" Zei Rabia.

"Kijk Youssef is een man die je niet zomaar snel vergeet. Hij is lief, attent en zorgzaam. Maar hij heeft een wens. Hij wil een broertje of zusje voor Esma, zijn dochtertje. Een wens die hij al heel lang begeert. Zijn vrouw was namelijk zwanger toen ze overleed tijdens die ongeluk." Zei ik. Rabia keek op. "Ya rabi.. dat heb je mij niet verteld." Zei Rabia. "Nee.. maar goed dat wist ik ook niet. Dat heeft hij pas verteld toen we elkaar voor de allerlaatste keer zagen." Zei ik. Rabia keek voor zich uit. "Meskina.. en ik zit hier en zeur over iets kleins". Zei ze hoofdschuddend. Ik pakte haar hand en ze keek me aan. "Wat heeft die man allemaal mee moeten maken meskin. Eerst zijn moeder... toen zijn vrouw en kindje. Maar wollah Naima, toen we het over jou hadden leefde die man helemaal op! En eerlijk schat, het is dat ik Ghalid heb anders had ik 'm allang afgepakt en een trouwring erom gegooid". Zei Rabia. Ik moest ineens lachen. Hoe kunnen we ineens van zo'n down moment na zoveel gelach geraken. "Je bent echt erg Rabia." Zei ik lachend.

"Ik geef om hem. Daar komt dat deelse gevoel van. Meer niet." Zei ik. Rabia knikte. "Ok.. genoeg over Youssef. Vertel over die andere? Kan ik hem zien?". Zei Rabia. Ik moest lachen en keek naar de klok. Om 12 uur zou het lichtje aan moeten gaan van zijn kamer. Over tien minuten dus. Issam was stipt altijd. Alsof hij een machine was. Werken, thuis komen, boodschappen halen. Rabia begreep het niet maar na tien minuten deed ik het lichtje uit en wees haar naar de raam te komen. "Daar is ie". Wenkte ik haar. Rabia keek me aan en zag hem. Issam. Ze kneep haar ogen dicht en ging weer naar haar tas. Een paar seconden later had ze haar bril op. "Huh, sinds wanneer draag jij een bril?". Vroeg ik verbaast. "Sinds je me achter hebt gelaten in Nederland, is mijn zicht niet meer zo optimaal mevrouw." Zei Rabia. Ik schudde mijn hoofd en gaf haar een por. "En zie je 'm?". Zei ik. Rabia knikte. "Hmm hij is wel knap, niet zo knap als die man waar we het net over hadden. Youssef. Youssef met z'n strakke kontje". Zei ze. Ik keek haar aan en moest me inhouden niet hard te lachen. "Mijn hemel! Waar let jij op!" Zei ik. Rabia glimlachte. Ze zette haar bril af alsof ze een object goed gekeurd had. "Hij is wel leuk. Maar... Waarom doet hij dan zo afstandelijk? Toch niet alleen om die kus? Zijn ze zo preuts hier in Marokko? Is hij nog maagd?". Zei Rabia.

Oh my.. Rabia is weer helemaal de oude..

[pureglossy]

❤❤❤

[sabbylove]

Thank you voor weer een mooi vervolg

[Sara-amira]

Up up up

[Morri]

Upppp

[pureglossy]

Rabia en ik namen afscheid na de gezellige avond en spraken af volgend weekend iets leuks samen te doen. Ik ging terug naar mijn kamer en was eigenlijk doodop. De gehele week heb ik me gefocust op mijn onderneming en in feite is alles gestart. Morgen was de henna dag van Fatima, en ook wij waren uitgenodigd. Eigenlijk, keek ik er niet meer zo naar naar uit als voorheen. Issam is nog steeds afstandelijk en ik begreep eerlijk gezegd niet waarom. Ik probeerde mijn focus op mijn werk te leggen, maar telkens gleden mijn gedachten af naar hem. Ik trok mijn pyjama aan en kreeg intussen een appje binnen. Het was van Issam? SoebhanAllah, zo dacht ik aan hem en zo appte hij.

Selaam Naima, ik hoorde van mijn Fatima dat het goed gaat met je onderneming. Als ik je ergens bij moet helpen nog, hoor ik het heel graag. Sorry dat ik de laatste tijd zo afwezig ben, ik heb het echt druk met examens. Goed nieuws wel! Ik ben voor bijna alle examens geslaagd, nog eentje te gaan. Maar die is pas over drie weken in sha Allah. Issam."

Ik las het appje wel tig keer opnieuw. Hij had het dus gewoon druk? Maar ergens vond ik het gewoon niet kloppen. Waarom belde hij zo vaak in de avond? En... hij had dit toch ook gewoon kunnen zeggen tegen mij? Die man weet praktisch alles over mij en hij kan me amper vertellen dat zijn afwezigheid door "drukte" komt? Nee, er moet iets anders zijn. Maar ik was te moe om Sherlock uit te hangen. Morgen weer een dag... in sha Allah.

Die dag brak aan. Het was warm, alles zat in de bloei en de lente leek met een koningsmantel de wijde wereld in te treden. De zon scheen heerlijk, overal waar je keek zag je bloesem bomen, de struiken zaten vol met bijen en vlinders. Heerlijk gewoon. Ik werd vroeg wakker aangezien ik gisteravond al gebeld ben door wat meiden die naar de jurken wilde komen kijken. Gauw dofte ik me op, propte een Marokkaanse donut in me mond en om half tien in de ochtend belde de meiden al aan. Ik nam ze mee naar de kamer, die pa gefixed had voor mij en de dames leefde zich uit. Uiteindelijk waren alle jurken, die tot nu toe gemaakt werden verhuurd. De dames vonden het prachtig werk en pinde hun data vast. Daarna kwamen nog meer en meer dames. Ik wist dat ik groters moest uitpakken. Fatima had me al gewaarschuwd en eigenlijk hadden Issam en ik die plan al. Maar Issam had het dus "druk" met zijn examens dus daar waren we niet aan toe gekomen. Prima, ik kan het ook alleen.

Na een uurtje of drie ben ik naar Saliha geweest met meer ontwerpen en stoffen inkopen. Ze raadde me aan welke stoffen er beter gebruikt konden worden en we gingen akkoord. Houda en haar buurmeisje waren druk bezig, maar ik wist dat ik één dezer dagen meer mensen moest aannemen om de boel sneller op gang te laten brengen. Sinds de fotgrave begonnen is met reclame maken, is het praktisch als een sneltrein gegaan! Hamdoulilah. Onderweg naar huis zag ik dat het feest bij de buren vollop in gang was. Je hoorde muziek en de hadj, vader van Fatima en Issam was druk in gesprek met wat mannen. Gauw liep ik ze voorbij en deed de deur open van huis. Ik hoorde de geur van de tajine in huis en groette ma en pa. "Is alles gelukt Naima?". Zei ma. Ik knikte en kuste haar voorhoofd. "Het eten is zo klaar. Hoor je dat aan de overkant? Ze pakken het groots uit". Zei ma. Ik glimachte en knikte alleen. Trouwfeesten. Ik weet niet waarom dit keer, maar ineens moest ik aan Abdel en mij denken die dag. Onze verschrikkelijk, neppe huwelijk. Ik voelde ineens een vage vlaag door mijn lichaam kruipen en sidderde een beetje. "Kun je alvast de tafel dekken?". Vroeg ma. Ik knikte weer en pakte de spullen.

Aan tafel genoten we weer van de kookkunsten van ma. Ze had haar draai helemaal gevonden en na de bruiloft van Fatima zouden haar twee zussen en diens mannen komen om te logeren voor een paar dagen. Ik kende de kinderen toen ze erg klein waren. Ma ging weleens met pa naar hen toe, maar ik bleef altijd achter met Hamid en Ilyas. Ik weet het niet, op de één of andere manier was de band met de familie van ma hier in Marokko niet zo sterk. Wellicht kwam het doordat hun allemaal hier woonde en wij in Nederland. Althans.. wij. Ik leef daar niet meer. Hmm, ik bedacht me dat ik ze nu wel vaker zou moeten zien als ik gewend was. Ik ruimde uiteindelijk af en waste de spullen af. Ma ging even de deur uit om wat kruiden te halen samen met pa en ik ging weer snel ontwerpen. Binnen twee uur lagen er weer drie mooie ontwerpen op bed en keek ik er voldaan naar. Ik glimlachte en ook qua ontwerpen werd ik met de dag kundiger en beter. Uit het niets hoorde ik ineens slaat oe slaam en harde muziek. Gauw liep ik naar het raam en Fatima stapte een auto uit. Ze zag er prachtig uit en was helemaal in het wit gekleed. Ik wist dat ze naar de sauna is geweest met bruidsmeisjes. Een mooie traditie. Over haar henna gesproken. Ik liep meteen naar mijn kast en haalde daar een rode, satijnen jurk uit. Die had ik door het buurmeisje snel laten maken. Het was een westerse jurk met een Marokkaanse tintje. Ik realiseerde me dat ik amper Issam had terug ge'appt door alle drukte. Ik bleef kijken naar mijn mobiel, maar uiteindelijk besloot ik niets te doen. Even later kwamen mijn ouders aan en hun gingen zich naderhand omkleden. Ik nam eerst een douche en ging mijn haren stylen. Ik merkte dat mijn haar gegroeid was en was er eigenlijk blij mee. Ik deed mijn jurk aan en deed mijn make up. Een zacht getik klonk er op de deur en ma kwam naar binnen. "Ohh maschAllah, naima je ziet er goed uit. Ben je klaar?". Zei ma. Ik knikte en pakte een vest. We liepen richting het huis van Hadj en pa liep met één van de mannen mee naar een ruimte waar alleen de mannen zaten. Mooi, kunnen wij lekker losgaan dacht ik in mezelf. Ik wilde mijn telefoon pakken om Houda nog even iets door te geven, maar realiseerde me dat ik dat ding op mijn bed vergeten ben. "Mama.. ik ga even mijn mobiel halen. Ik ben het thuis vergeten." Zei ik. Ma keek me aan. "Maar.. kan je niet even zonder dat ding?". Zei ze. "Ma.. echt ik moet Houda hebben. Als ik haar telefoonnummer wist uit mijn hoofd had ik haar wel via jou mobiel gebeld." Zei ik. Ma knikte en werd al hartelijk ontvangen door de buurvrouw. Ik maakte rechtsomkeert en liep terug naar huis.

"Naima!". Hoorde ik ineens. Ik draaide me om en zag Issam staan.."

[pureglossy]

Hij zag er netjes uit. Maar goed. Dat zag hij er altijd wel uit en vandaag is het de hennadag van zijn zus. Ik stond stil en hij kwam naar me toe lopen. "Gaat het?". Vroeg hij. Ik knikte alleen. "Kom je niet naar ons?". Zei hij. Ik keek hem aan. "Eh jawel.. ik ben alleen mijn telefoon vergeten in huis." Zei ik. Issam glimachte. "Gefeliciteerd met Fatima." Zei ik toen maar. "Shokran, eh moet ik met je meelopen?". Vroeg hij. Ik moest lachen. "Issam, het is letterlijk vijftig meter verderop." Zei ik. Issam moest glimlachen. "Nee.. ik snap het wel. Alleen omdat je zei dat je laatst achterna werd gezeten en je ziet er nogal..." hij maakte zijn zin niet af. "Nogal wat?". Zei ik. Mijn gezicht vertrok een beetje en die glimach op mijn gezicht ook. Wat bedoelde hij hiermee? "Nee.. ik probeer te zeggen Naima. Dat je er goed uit ziet, maar te goed." Issam trok zijn wenkbrauwen op alsof hij iets probeerde duidelijk te maken. Ik begreep het wel. Ik zag er te goed uit is een mooie verpakking voor, je ziet er voor Marokko te sletterig uit ofzo. In die maanden dat ik hier woonde had ik best het één en ander geleerd hoor.

Ik glimlachte enkel, is deze man preuts? Ok, die kus kan ik me nog wel iets bij voorstellen. Maar ik had een jurk aan en een vestje. Mijn haar was simpel gestyled en ik droeg make up. Oeh spannend, was dat al te sletterig? Dan ben ik benieuwd wat hij ervan zal vinden als ik morgen op de sta7(open dak) in een bikini lig te bakken! "Ik snap het." Zei ik enkel maar. Hij glimlachte en ik zag zelfs een sprankje opluchting toen ik zei dat ik het begreep. "Je hoeft niet mee te lopen, bedankt." Zei ik maar. Issam keek me verbaast aan en ik liet hem staan. Ik snelde mijn pas en moest voorzichtig zijn met deze hakken en die tegels die hier hoog en laag liggen. Ik deed de deur open en en liep de trap op naar mijn slaapkamer. Gauw nam ik een kijkje uit het raam en ik zag Issam weglopen. Ik zuchte en pakte mijn mobiel. Gauw belde ik Houda en stopte dat ding naderhand weg.

"Selaam Naima.. marhbabiek" Zei de zus van Fatima en diens moeder. Ik kreeg een warm welkom en de huiskamer was al aardig vol. De moeder van Fatima bracht me naar mijn moeder die een plekje heeft bewaard en ik ging naast haar zitten. Pas toen ik zat zag ik hoe iedereen mij aankeek. Een vrouw tikte mijn moeder aan en vroeg wat ik van haar was. Vol trots gaf ma aan dat ik haar dochter was. "MaschAllah.. MaschAllah.." Zei de vrouw. Ik glimlachte enkel en sipte van mijn thee. In een hoek zat een prachtig bankje waar fatima plaats zou nemen.

En even later kwam Fatima binnen. Gedans, gejoel en iedereen deed mee. Ik zwaaide naar haar en ze zwaaide terug. Ze zag er gelukkig uit, maar wist ook diep in haar hart dat dit haar enerlaatste dagje zou zijn bij haar ouders. Iets wat ik en Rabia vaak zeiden tegen elkaar vroeger. "Omg, ik ga janken als ik de deur uit ben bij mijn ouders.." zulke dingen. Ik heb gejankt, maar helaas op een andere manier. Dat vage gevoel zette weer op en gauw ging ik zitten. "Yek labas?". Zei ma. Ik knikte alleen en zei dat ik nogal misselijk was. "Wil je naar huis?". Vroeg ma. Het was al laat dus eigenlijk een mooie tijd om te vertrekken, maar ik wilde ma daar niet mee belasten. Ze was bezig kennis te maken met andere vrouwen en dan moet ik door mijn gevoel haar daarmee belasten. Maar toch, ik dacht ineens aan abdel en aan mijn huwelijk met hem en alles en het gevoel woekerde alleen maar meer angst en verdriet op. "Mama.. ik ga naar huis. Blijf jij nog even maar." Zei ik. Ma keek me aan. "Geen sprake van. Weet je nog wat er laatst is gebeurt? Ik ga mee." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Mama.. weet je wat. De buurjongen gaat meelopen? Hier ik app hem nu?". Zei ik. Mama keek me aan en kneep haar ogen dicht. "Issam?" Zei ze. Ik knikte en appte onder haar toezicht Issam of hij dit keer wel mee wilde lopen. Ik moest hier weg en wist me niet te bedenken hoe ik morgen door de bruiloft van deze lieve dame moest komen. Dit was raar, bizar en vaag. Met Rabia haar bruiloft had ik dit niet. Waarom nu wel??

[pureglossy]

Eerlijk gezegd wilde ik Issam ook niet appen. Ik wist me gewoon geen raad op dat moment. Meteen kreeg ik een appje terug dat hij bij de deur al stond te wachten. Ik keek ervan op en stond op. Ma keek me aan en zei meteen te bellen als ik thuis was. Ik knikte en liep weg. Wederom honderd ogen die mij volgde naar de uitgang van de woonkamer. Ik liep richting de uitgang en zag Issam al staan. Hij was wéér in gesprek door de telefoon en ik zuchte. Was deze man getrouwd met zijn mobiel ofzo? Hij zag mij staan en hing meteen op. Zie je! Mijn vermoedens werden bevestigd.

Ik liep dus vlot langs hem heen en iets van jaloezie kwam in me op. Waarom dit zo was mag Joost weten. Ik had op de één of andere manier al spijt dat ik hem ge'appt had! "Naima.. naima.. wacht.." Zei hij. Ik stond stil en zette een fake glimlach op. Waarom gedroeg ik mij als een klein kind? Waarom moest ik mijn jaloezie laten zien aan hem? Heb ik dan niets geleerd van Nederland? Ik draaide me daarom om en keek hem aan. "Jij hebt haast!". Zei hij lachend. Ik glimachte enkel en zei dat ik snel thuis wilde zijn. "Gaat het wel met je?". Vroeg hij.

NEE! Het gaat niet! Ik heb je mijn diepste geheimen verteld, ik heb mezelf blootgelegd aan jou! Ik dacht dat je mij leuk vond net zoals ik jou vreselijk leuk vind en lief.. en slim en grappig. En wie is die bitch met wie je elke avond aan de telefoon hangt?? Je zou met mij moeten bellen. Ik wil jou! Ik wil met jou naar je vaste, geheime plekje en met jou alles zien en ontdekken. Ik wil mijn lief en leed met jou delen en niemand anders!

Zei mijn stemmetje. Of.. schreeuwde dat stemmetje van binnen. Ik keek hem echter aan en zei niets. "Ben je ziek naima?" Zei hij weer. Ik schudde mijn hoofd en wilde enkel naar bed en mij oriënteren op de woorden van mijn innerlijke ik. Het was een feit. Ik was verliefd. Verliefd op Issam. Hoe kon het ook anders? Ik heb het volgehouden. Ik wilde mijn hart niet meer te snel weg geven, maar telkens als ik dat wilde kreeg ik hem juist terug van hem. Ik heb er alles aan gedaan om het woord "liefde" te vermijden. Ik ben Nederland ontvlucht om alle ellende die het me bracht, ya rabi.. ik wil dit niet nog eens. Hij is bezet. Hij heeft een vriendin. Ik zou me dood moeten schamen. Wake up Naima!! Je bent hier voor je eigen zaken en niet om een mannenverslindster te zijn! "Het is een beetje alles.. dit feestje is prachtig en Fatima ziet er goed uit maschAllah. Ik moet ineens veel denken aan mijn verleden, meer niet." Zei ik. Issam keek me aan en schrok van deze woorden. "Natuurlijk.. natuurlijk.. het spijt me." Hij woelde met zijn hand door zijn haren en kwam iets dichtbij. "Nee joh, ik had er ook voor kunnen kiezen om thuis te blijven, maar uiteindelijk ben ik toch gekomen en.. Fatima is een schat. Ik heb alles voor haar over". Zei ik. Issam keek me aan. "Denk aan jezelf Naima. Als je het niet fijn vind dan doe je het gewoon niet. Maar goed.. dan zou het mooiste meisje van de avond niet aanwezig zijn, dat zou ik dan wel jammer hebben gevonden". Zei hij.

Ik keek hem aan en kon mijn oren niet geloven. Hoe.. noemde hij me net? Het mooiste meisje? Dat zeg je toch niet als je een vriendin hebt? Ik kon geen hoogte krijgen van deze man. Het was nietszeggende geflirt en ik glimlachte alleen. "Wat doe je zondag?". Zei hij ineens. Ik keek op en werd ineens paniekerig. "Eh.. ik moet langs Houda en er komen in de ochtend wat meiden langs om hun jurken op te halen. Waarom?". Zei ik. Issam glimachte. "Mooi! Zie ik je om één uur?". Zei hij. Ik twijfelde. Ik twijfelde enorm. Ik bedoel, net nog zat hij te bellen en nu wil hij me ineens zondag zien om één uur? Wilde deze man van twee walletjes eten ofzo?

[pureglossy]

"Ok is goed." Zei ik ineens. Oh Naima.. jij met je domme, impulsieve antwoorden.. zei dat stemmetje weer. "Ik zie je sowieso morgen in sha Allah" Zei hij. En ineens keek ik weer uit naar de bruiloft van Fatima. Ineens was die vage gevoel veranderd in een roze vlinder met gouden stippen. "In sha Allah". Zei ik. Issam liep met mij vooralsnog naar huis en bijna aangekomen stopte hij iets verder. "Tot morgen Naima." Zei hij. Ik bedankte hem en liep naar binnen. Pas achter de deur smolt ik en een mini glimlach sierde mijn gezicht.

In mijn kamer belde ik ma dat ik thuis was. Ze gaf al aan waarom het zo lang duurde en ik wuifde het weg dat ik het vergeten was. Eind goed, al goed. Ik hoorde de muziek nog hard aanstaan en keek naar buiten. Dit keer was het lichtje uit bij Issam's kamer. Ik glimlachte en trok mijn kleren uit en pyjama aan. In bed greep ik naar mijn mobiel en scrolde door mijn whatsapp lijst. Automatisch bleef mijn vinger hangen bij Youssef. Ik heb hem in maanden niet gezien en hij had zijn verlovings foto met Senna veranderd in een eigen foto. Het is een super aantrekkelijke man. Dat is zeker. Ik glimlachte en dacht aan de tijd dat ik bij hem werkte. Hoe gek kan het leven lopen? Met deze gedachte viel ik in slaap...

[pureglossy]

Ik zal vanavond verder gaan!

[Sara-amira]

Up up

[sabbylove]

".... en de lente leek met een koningsmantel de wijde wereld in te treden."

Ik voelde gewoon de lente

[pureglossy]

".... en de lente leek met een koningsmantel de wijde wereld in te treden."

Ik voelde gewoon de lente

❤

[pureglossy]

"Naima.. naima.. sta op". Zei mijn moeders stem. "Awili het is één uur." Vervolgde ze. Ik draaide me echter om en had knallende hoofdpijn. "Mama.. ik kom zo." Zei ik. Ik hoorde ma nog iets zeggen en ze liep weg. Mijn mobiel trilde en het was Jamila, mijn schoonzus. Af en toe belde we elkaar en praatte ik met de kinderen enz. Ik nam op en ze vroeg hoe het ging met alles. We namen afscheid en ik stond op. Vandaag is de grote dag van Fatima. Het zou in een zaal gehouden worden hier in de stad. Ik nam een warme douche en daarna ging ik eten met mijn ouders. Naderhand stond ik op en ruimde ik af. Ik belde nog even met Houda en die zou vandaag niet werken omdat ze ook uitgenodigd was op de bruiloft. Alles ging toen snel als een trein. De dag vloog letterlijk om.

Ik hees mijzelf in de jurk en bekeek mezelf in de spiegel. Het was een nogal gewaagde jurk en deze liet mijn contouren goed zien. Als pa en ma maar niet hierover gaan beginnen bedacht ik me nog. Ik glimlachte in mezelf en pakte mijn make up. Ik maakte mezelf op en stylde mijn haren weer. Ik trok mijn hakken aan en liep naar de huiskamer waar ma al zat te wachten. "Naima.. is dat niet wat straks rondom je bips?". Zei ze. Ik moest lachen en schudde van niet. "Wat is er mama? Mannen en vrouwen zitten toch appart haha. Maak je niet druk." Zei ik lachend. Ma tilde haar schouders op. Ik gaf haar mijn mobiel en vroeg haar een foto te schieten die ik naar Rabia zou sturen. Ineens bedacht ik me iets. "Mama kom mee naar boven". Ma keek ineens op. "Waarom? Je vader is zo klaar, we moeten zo vertrekken". Zei ma. "Please mama.." Zei ik. Ma keek me aan en liep achter me aan.

Ik deed de deur van mijn "kantoortje" open en ging staan bij mijn ontwerpen. Ineens begreep ma waarom ik dat vroeg en ging spontaan foto's zitten maken. "Haha, zo is het wel genoeg mama". Zei ik. Ik scrolde door de foto's en moest lachen. Ogen dicht, ogen half dicht, ogen wijd open alsof ik aan de crack zat. Er was er letterlijk van de vijftig die ma genomen had eentje die door de beugel kon. "Dit is voor je reclame niet waar?". Zei ma. Ik knikte en kuste haar. We hoorde pa roepen en liepen meteen de trap af. Ma hieldt mij tegen. "Ik ga als eerst, als je vader je zo ziet krijgt hij nog een hartaanval!". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en liet haar voor gaan. Maar toch trok ik mijn vestje over mijn bips. Onderweg poste ik de foto door naar de fotograve voor de reclame. Rabia vondt me er geweldig uitzien en mijn schoonzussen ook.

Aangekomen bij de zaal was het druk, gezellig en de dakka gooide er nog een gezellig sfeer bovenop. We stapten uit en pa liep wederom richting een andere ingang. Ik ga niet liegen, met mijn jurk trok ik veel bekijks. Maar het was ook mijn eigen ontwerp, mijn stempel. In de zaal groette we de moeder van Fatima en diens familie. Fatima maakte entree voor entree en ik was vergeten dat de bruiloften in Marokko tot vroeg in de ochtend duurden! Ik danste en deed gezellig mee. Ik kan niet zeggen hoeveel meiden naar mij kwamen en vroegen of ik de ontwerpster was van de jurk en of ik dat ene meisje was die sinds kort begonnen was. Mijn ontwerpen gingen snel aan de haal en ik was supertrots op mezelf. Ma was nog trotser en dat las ik af van haar gezicht. "Geloof me Naima. Je gaat het nog ver schoppen met je werk in sha Allah" Zei ze. Ik glimachte en pakte mijn mobiel om te kijken op mijn pagina van Facebook waar de fotograve alles poste. Ze had mijn foto er ook op gezet met de titel "Het gezicht achter de prachtige jurken. NAIMA." Ik glimachte en was supertrots op mezelf. Eindelijk voldoening hamdoulilah. Eindelijk waardering en iets wat van mij is. Ik heb zoveel verloren ya Allah, dit is alles. Ik werd er zelfs emotioneel van en stond op om even naar de wc te gaan.

Daar aangekomen werkte ik mijn make up bij en toen ik klaar was liep ik de wc uit. Ineena stond hij voor me neus. Issam. Zijn ogen gleden over mijn lichaam en het was bijna alsof hij me ermee zat uit te kleden. Hij droeg een witte overhemd en een zwarte broek. Een nette broek. "Ik wilde je net appen en ben even naar buiten gekomen". Zei hij. Ik knikte alleen en werd een beetje rood. Een paar meiden liepen naar de wc en keken mij aan. "Ik zag je foto op de pagina. Je ziet er.. goed uit Naima. Ik ben echt trots op je". Zei hij. "Dank je wel. Ik ook op mezelf." Zei ik lachend. "Ik ga maar naar binnen voordat ma me nog gaat zoeken". Zei ik sarcastisch. Issam glimachte en ik liep langs hem. Ik voelde gewoon aan hoe hij zich omdraaide en zijn ogen bleven prikken in mijn rug of.. zoals ma het zei bips?