1. #106
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Thuis was het anders zonder mijn schoonmoeder. Hol en leeg. Marwa maakte zich erg zorgen. Ik zei haar dat alles goed kwam. Abdel is natuurlijk niet thuis gekomen uit schaamte. Maar goed, weet zo'n monster wel wat schaamte is? "Ga slapen lieverd, ik blijf wel op ok?". Zei ik tegen Marwa. Marwa knikte en ging naar haar kamer. Ondanks dat ik doodmoe was en nog steeds ziek kon ik het verdriet in haar ogen niet aanzien. Ze had rust nodig. Iedereen in dit huis. En vooral rust van Abdel. Ik maakte de keuken schoon en hoorde de deur opengaan. Mijn hart tikte zich bijna uit mijn borstkas toen ik hem zag in de deuropening. De duivel vloekte ik binnensmonds. "Zo waar eh was jij?". Vroeg hij. Hij kon door de drank amper uit zijn woorden komen. "Werk". Antwoorde ik kortaf. "Werk.. werk.. en waar is deze werk dan wel? Want ik vind het nogal gek dat je niet eens doorgeeft waar je werkt". Zei hij. Ik voelde mijn hart nog meer tikken en moest bluffen. "Dan ga je toch morgen mee? Dan weet je waar ik werk". Zei ik. Ik keerde me om en ruimde verder de keuken op. "Misschien doe ik dat wel.." Zei hij. Ik voelde hem dichtbij komen en de geur van alcohol omringde me nu ook. Ik voelde zijn vinger langs mijn rug gaan. Ik rilde en sloeg doodsangsten uit. Het feit dat hij dit deed en gewoon doet alsof hij niks ergs gedaan heeft maakte me nog bozer. Ik voelde zijn hand naar mijn boezem reiken en op dat moment trok ik me terug en ben ik de eettafel gaan schoonmaken. Abdel lachte ineens hardop. "Je vind jezelf nogal heel wat. Denk je nou écht dat ik belangstelling hebt voor die uitgemergelde lichaam van jou. Ik kan veel beters krijgen". Met die woorden verliet hij de keuken en liep richting de slaapkamer. Eén ding was zeker, slapen in die kamer doe ik niet. Snel deed ik het licht uit en ging naar de kamer van Marwa. Ze was nog wakker en snikte. "Mag ik hier slapen?". Vroeg ik. Marwa keek me aan en knikte. "Natuurlijk, dat hoef je niet te vragen." Ze pakte een extra kussen en ik dook het bed in. "Die engerd is beneden". Zei ik. Marwa stond ineens halfop. "Wollah?? Ik maak hem af!". Marwa maakte aanstalten om het bed uit te komen, maar ik hield haar tegen. "Nee, Marwa doe geen gekke dingen. Hij is gek en sterk. Dit wil jou moeder er nou niet bepaald bij. Alsjeblieft. Morgen is ze weer thuis en dan kunnen we kijken wat we gaan doen, maar nu ga je je eigen vingers branden." Zei ik. Ze keek me aan en knikte. "Je hebt gelijk". Marwa ging weer onder de deken liggen en rilde. "Wanneer zijn jullie van plan om te gaan trouwen?". Vroeg ik om haar even op andere gedachten te zetten. Gelukkig lukte me dit, want er verscheen een minuscule glimlach op haar gezicht. "Volgende maand, van mij mag het morgen al zijn". Zei Marwa. Ik schoot dit keer zelf overeind. "Volgende maand? Dat is.. dat is echt snel!". Zei ik. Marwa zat ook ineens overeind. "Ja dat weet ik, maar Naima. Wat moet ik nog hier doen? Hoe eerder ik hier kan vertrekken, hoe beter. Ik kan dan weer met school starten, ik kan gaan en staan waar IK wil. Ik kan gaan reizen met Marouan. Dit.. dit is een hel." Zei ze. Ik gaf haar ook wel gelijk, alleen elke persoon met wie ik een band had opgebouwd verliet dit huis. "Ik maak me alleen zorgen om mama, ik durf haar niet eens achter te laten. Straks.. straks loopt het echt slecht af met haar." Zei Marwa en ze begon zachtjes te snikken. Ik legde een arm om haar heen. "Zolang ik hier ben, gebeurt haar niks Marwa". Zei ik. Ik bedacht me dat dit een domme belofte was. Ik kon Abdel niet temmen, ik kon dat monster toch niet tegenhouden. Ik zocht juist een uitweg hier en ik wilde grof gezegd toch niet de oppas van mijn schoonmoeder zijn. Ik zuchte en Marwa legde haar hoofd op mijn schouder. Eén feit was zeker. Malik was weg, Marwa straks ook. De andere broertjes zouden binnenkort ook dit huis verlaten omdat ze een eigen woning hadden gevonden. Ik zou het alleen moeten doen met me schoonma en hem. Ik dacht aan de woorden van Rabia laatst, waar ik stiekem af en toe mee bel of berichtjes stuur. "Kom hier Naima, loop weg!". Zei ze al meerdere malen. Maar het lukte me gewoonweg niet. En na vandaag al helemaal niet. Zo die arme vrouw achterlaten zou me de rest van me leven achtervolgen.

  2. #107
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Marwa en ik sliepen na een uur nadat Marwa me ongeveer vertelde hoe en wat voor een bruiloft het zou zijn. Alhoewel haar aanstaande familie graag een groots bruiloft wilde geven, zag Marwa dat echter niet zitten. Zo wanhopig en zo breekbaar als ze was wilde ze dit huis verlaten voor een nieuw leven. Een nieuw leven zonder een poespas bruiloft, want dat zou nog meer tijd kosten. "Ik wil hier gewoon weg Naima. Ook al komt hij notabene nu op dit moment om me te halen. Ik ben weg." Hoe vreselijk moet het zijn voor zo'n iemand om dit huis met moeder en al te willen verlaten omdat ze haar broer haat. En die mening deel ik ook met haar. Alleen in mijn geval ben ik getrouwd met de barbaar. Ik dacht aan mijn ouders. Mijn vader is een keer langs geweest en ik was toevallig boodschappen doen. Hij bleef kort en verdween weer. Mijn moeder is echter nooit geweest. Nooit gebeld. Het brak mijn hart. Want hier lag ik te denken aan het welzijn van een andere moeder en wel meer haat te kweken jegens mijn eigen moeder...

    Vroeg in de ochtend werd ik wakker. Ik maakte alles klaar en ruimde alles op. Het was vrijdag. Ik baalde dat ik het weekend vrij was. Het liefst werkte ik zeven dagen in de week. Werken deed me goed en ik voelde me weer mens. Marwa liep de trap af om haar moeder op te halen. Abdel lag duidelijk nog te slapen want hij snurkte wederom weer het hele huis bij elkaar. "Hoe ga je je moeder ophalen?". Vroeg ik. Marwa zuchte. "Ik weet het niet. Hij is de enige met de auto. Malik durf ik niet te bellen. Dus ze zal met het openbaar vervoer mee moeten". Zei ze. "Wacht hier ok?" Zei ik tegen Marwa. Ik liep snel richting de slaapkamer en Abdel lag inderdaad nog te slapen. Het plekje waar ik wat geld verstopte was gelukkig aan de andere kant waar hij met z'n rug naartoe was gekeerd. Zachtjes schoof ik de lade open van een kastje en daarachter waar de lade tegenaan werd geduwd had ik een envelopje geplakt. Zachtjes haalde ik het weg en liep op me tenen de deur uit. Ik deed de slaapkamer dicht en griste maar meteen mijn kleren mee. "Hier is wat geld, bel een taxi". Zei ik zachtjes. Marwa keek me met grote ogen aan. "Maar.. maar.." stotterde ze. "Nee, geen gemaar, als Abdel ernaar vraagt zeg je maar dat het van je moeder is ok? Ga maar nu, ik ga zo ook weg." Zei ik. Marwa knikte en vloog de deur uit. Over een kwartier moest ik ook weg gaan en snel maakte ik een boterham voor mezelf klaar. Abdel kon de pot op. Vooral na gisteren walgde ik meer en meer van hem. Als hij zijn moeder al zo kon toe takkelen dan zou ik appeltje eitje voor hem zijn! Met deze gedachte trok er een rilling over me rug en ik besefte me dat we helemaal alleen waren in dit huis. Hij kon elk moment opstaan en doen en laten wat hij maar wil met mij. Snel kleedde ik me in Marwa's kamer om en begaf me naar de voordeur. Ik hoorde geen gesnurk meer of wat dan ook. Zou hij wakker zijn? Net op het moment dat ik de deur wilde open doen, hoorde ik zijn stem...

  3. #108
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel lees plezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  4. #109
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Veel lees plezier
    Ooooooofffff.. Naima run for your life meid!!!!!!!!!!! Spannendddddd

  5. #110
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Ooooooofffff.. Naima run for your life meid!!!!!!!!!!! Spannendddddd
    indeed!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  6. #111
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Morri Bekijk reactie
    Uppp

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  7. #112
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Zo jij hebt haast.." Zei hij vanuit de keuken. Ik draaide me om en liep rood aan. Ik kon het niet geloven, was hij half spook, half mens? Zo lag hij zogenaamd diep te slapen en zo stond hij klaarwakker voor me neus. "Ik ga werken". Zei ik kortaf. Hij liep mijn kant op. "Prima, ik ga met je mee". Zei hij. Ik kon wel ontploffen! Nee, ik kreeg het benauwd. Spaans benauwd. Alsof ik bijna een inzinking kreeg. Ik blufte gisteren, maar hij nam het écht op. Ik slikte een paar keer en liep naar de slaapkamer om zich om te kleden. Wat moest ik doen! Wat moest ik zeggen? Stel dat Youssef thuis is of.. of Senna zijn vriendin! De meest gekste doem scenario's flikkerde bij mij in gedachten. Ik moest gauw iets verzinnen, maar me hersenen waren van angst en schrik bevroren. Die werkte totaal niet mee. Hij kwam de slaapkamerdeur uit en pakte zijn jas. "Moet je niet werken vandaag dan?". Vroeg ik met een ietwat vriendelijke stemmetje. Hij antwoordde daar niet op. Kennelijk niet dus.

    Ik stapte in de auto en hij reed met volle gas richting het adres die ik hem gegeven heb. Shit! Nu weet hij ook waar ik werkte. Zo kon hij me precies in de gaten houden of expres langs rijden. Ik was nog steeds in totale shock. Een half uur later waren we eindelijk aangekomen. Ik stapte uit en hij ook. "Was je van plan om naar binnen mee te gaan?". Vroeg ik. Hij keek me aan en knalde zijn auto dicht. "Wat denk je zelf?". Zei hij. "En jij vind dat normaal? Dus ik ga nu naar binnen met mijn man, die mevrouw is nergens van op de hoogte, dus je bent een totaal wildvreemde. Zo raak ik dit werk nog kwijt". Zei ik op een soort van logische en dreigende toon. "Ga mij niet vertellen wat ik moet doen. Ik ga naar binnen en als ze zeurt, ben je daar zo weg." Zei hij. Ik snakte naar adem. De plan om hem buiten te houden lukte dus niet. Ik kon alleen hopen en bidden dat Senna er niet was. Ik liep naar het huis en stak de sleutel in de slot. Na een paar keer diep zuchten liep ik het huis binnen. Ik keek naar binnen en gelukkig was er niemand binnen. Abdel liep naar binnen en keek om zich heen. Hij liep richting de huiskamer en bekeek alles. Hopelijk zou hij de slaapkamer overslaan en niet in de kledingkasten snuffelen. Dat waren bepaald geen vrouwen kleren die daar hingen. "Dikke huis". Zei hij. Ik negeerde het en was al blij dat er niemand was. Nu kon hij in ieder geval ophoepelen. Ik pakte was schoonmaak spullen en wilde verder gaan waar ik gisteren mee bezig was. "Wie is dit?". Zei hij ineens vanuit de huiskamer. Ik liet de stofzuiger bijna vallen van schrik. Hij kwam naar me toe lopen met een fotolijstje. Een fotolijstje die ik natuurlijk totaal vergeten ben. Een foto van Youssef en Esma samen. Shit! Ik wist niet hoe ik me hieruit zou uit moeten praten. Ik dacht na en zei "Dat is haar man, hij is eh.. overleden. En dat is hun dochtertje". Loog ik. Ik schaamde me dood! Dit was het niet waard. Al die leugens en nu ook nog eens Youssef voor dood verklaren! Dit keer voelde ik mij een monster in plaats van andersom. Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog en zette het lijstje op een totaal verkeerde plek terug. "Ik ga mijn moeder halen, hoe laat ben je hier klaar". Zei hij. Ik dacht aan de woorden van Youssef gisteren, of ik iets langer kon blijven. "Ik denk rond zessen zo". Gokte ik maar. "Zes uur? Wat? Mijn moeder heeft in het ziekenhuis geslapen. Jij bent om vier uur thuis!". Zei hij. Ik was het beu! Hij heeft haar desnoods er zowat in geslagen en nu schijnheilig doen. "Jij hebt haar erin geslagen". Zei ik te snel en ik beet op mijn tong. Ik voelde een vlakke hand tegen mijn wang. "Houd je bek! Nog zo'n grote tetter dan ga je zien!". Zei hij dreigend. "Vier uur ben je thuis en geen minuut later!". Zei hij. "Dat kan niet! Snap je dat dan? Ik werk! Ik kan toch niet zeggen dat ik wegga als mijn werk niet af is. Dan ben ik dit baantje zo kwijt en heb je straks ook geen inkomen voor thuis meer!". Gilde ik zowat. Hij zette een stap voorwaarts, maar ergens drongen de woorden geld en inkomen hem in z'n harses. Hij wilde wat zeggen of slaan, maar in plaats daarvan keerde hij zich om en verliet het huis. Ik keek gauw uit het raam of hij echt was. Met gierende banden reed hij weg. Ik greep naar mijn borstkas en voelde mijn hart bonken in mijn keel. Een druppeltje bloed viel op mijn hand en in de spiegel van de hal zag ik dat ik een bloedlip had. Gauw maakte ik het schoon en zette het fotolijstje terug waar het hoorde..

  8. #113
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Rond drie uur, nadat ik alles schoon gemaakt had ben ik Esma gaan halen. Ze was opgewekt en vrolijk. Thuis maakte ik wat te eten voor haar en tegelijkertijd ook iets voor Youssef. Ik wist dat hij een lange dag had en zo hoefde hij straks niet iets klaar te maken. Ik speelde even met Esma en ze wees naar mijn lip. "Heb je pijn?". Vroeg ze. Ik schudde van niet en glimlachte. Rond half vijf kwam Youssef naar binnen. Hij keek erg serieus en groette niet. In plaats daarvan ging hij meteen naar boven en riep Esma te komen. Het meisje liep meteen naar haar vader en ik begreep er niets van. Na tien minuten kwam Youssef zonder Esma naar beneden. "Ik moet jou spreken..". Zei hij..

    Ik keek hem aan en ging zitten op ze bank. Hij ging tegenover mij zitten en ik was totaal benieuwd waarover hij wilde spreken. Hij pakte zijn mobiel en haalde zijn mobiel tevoorschijn. "Kan jij mij vertellen wie dit is?". Ik keek hem aan en daarna naar het beeldscherm. Ik schrok, want ik zag mezelf en Abdel bij de voordeur staan. Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen! Ik voelde me betrapt en kon wel janken. Youssef keek echter serieus, bloed serieus. Ik wist amper dat hij een camera had bij de voordeur, maar ja hoe stom is dat ook om het niet te denken. Deze kast van een huis kost tonnen, zoniet vast miljoenen! Zoiets moet je toch wel bewaken. Ik slikte een paar keer. "Dat is eh mijn man..". Zei ik. Youssef pakte zijn mobiel en zette het weg. "Naima, ik vind het prima als je man een keer een kopje koffie wil drinken, maar zoiets moet je van te voren aangeven. Vreemde mensen over de vloer vind ik niks. En ik snap het, het is je partner, maar ik ben gewoon voorzichtig." Zei hij. Ik knikte en boog mijn hoofd iets omlaag. Die rot Abdel. Ik haatte hem zo erg. "Trouwens wat was de reden dat je man er was?". Vroeg Youssef. "Eh, de sleutels van het huis wilde hij hebben". Loog ik maar. Ik hoopte dat hij hier thuis geen camera's had hangen. Als hij zag wat er in de ochtend gebeurt was.. "Ok prima, maar laat het van te voren alsjeblieft weten". Zei hij. In zijn ogen zag ik dat hij het niet geloofde, mijn leugen over de sleutels. Ik stond op en pakte mijn jas en tas. "Ga je weg?". Zei Youssef ineens. Ik keek hem aan. "Ja.. ik eh ben al klaar". Zei ik. "Ik dacht misschien wil je wel mee eten". Zei hij. Ik keek hem even aan. "Ik.. eh heb niet zo trek, dank je wel". Zei ik en zo met die laatste woorden liep ik de deur uit. Iets verderop begonnen de tranen over mijn wangen te rollen...

  9. #114
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Meneer, u heeft telefoon. Het was nogal dringend." Ik kijk achterom en zie mijn assistente in de deuropening staan. "Wie is het?". Vroeg ik. "Senna". Ik knikte beleefd en pakte de telefoon op. "Hè lieverd, alles goed?". Vroeg ik. "Nou, nee niet echt. Ik wilde je toch even bellen hierover, want het zit me totaal niet lekker. En Youssef, ik had je nog gewaarschuwd. Ik vertrouw haar totaal niet..". Zei Senna aan de andere kant van de telefoon. "Eh ok, slow down, wat is er aan de hand?" Ik schoof een bureaustoel aan de lange vergadertafel naar achteren en nam plek. "Die hulp, schoonmaak, oppas whatever! Ik wilde net weg rijden toen ik haar zag uitstappen uit een auto. In de eerste instantie dacht ik dat ze was afgezet, maar toen ik een man naast haar zag lopen bleef ik toch even wachten. Hij liep samen met haar het huis in Youssef." Zei Senna. Ik was totaal van mijn stuk gebracht. Het is niet dat ik Naima wantrouwde, maar zoiets zou ze wel hebben door gegeven. "Oh.. hmm. Fijn dat je het door gegeven hebt." Reageerde ik op Senna. Ze zei gedag en hing op. Ik moest er ook niks achter zoeken, maar waarom zou Naima iemand naar mijn huis willen meenemen? En wie is die iemand? Ik stond op en ging achter de laptop zitten. Ik heb een goede bewakingssysteem dus ik zou het wel zo zien. En inderdaad, recht in het vizier zag ik Naima en voor mij een totaal onbekende man. Zou dat haar partner zijn? Ik zoomde in op hem en eerlijk waar, ik wist niet waarom zo'n bescheiden, lieve vrouw als Naima voor zo'n iemand gevallen was. Hij had forse wenkbrauwen en keek streng. Zijn gezicht was smal en hij had een opgeschoren, standaard kapsel. Naima zag er daarentegen lijkbleek uit. Geschrokken, alsof ze een spook had gezien. Haar ogen waren groot en haar jukbeenderen staken eruit. Uitgemergeld dat ze was. Soms keek ik naar haar en vond ik het al bijzonder dat ze stofzuiger op kon tillen! Het was net een kaartenhuis. Eén tikje en ze zou zo instorten. Ik maakte een foto van het scherm en bekeek de andere bewakings beelden. Ik zag niet veel, maar wel hier en daar enige beweging. Helaas zijn de camera's nou net niet door het hele huis geplaats, enkel bij de ingangen. Daar ga ik één van deze dagen verandering in brengen. Ik klapte de laptop dicht en was nogal gefrustreerd. Straks zou ik een hartig woordje met Naima spreken.

    Na een drukke, lange dag ben ik meteen naar huis gegaan. Nog steeds zat ik erg over in dat Naima, een wildvreemde naar huis had gebracht. Ik wilde weten wie het was en waarom ze me gewoon niet eerder had ingelicht. Ik vind het niet erg en had vaak redenen bedacht tijdens het werk waarom die man bij haar was. Maar aan de camera beelden was duidelijk te zien dat hij pas twintig minuten later vetrok! Ik deed de voordeur open en zag Esma samen spelen met Naima. Moest ik er nou echt wat van zeggen? Was dit gewoon niet eenmalig en reageerde wij, Senna en ik er niet overdreven op? Ik zuchte. Ik keek naar Esma die mijn richting op rende en in mijn armen vloog. Ik moest het wel vragen en zeggen, voor de veiligheid van mijn dochtertje. Ik bracht Esma naar haar kamer en vroeg haar even te spelen. Ik haalde diep adem en liep de trap af. Naima keek me met grote ogen aan en ik sprak haar erop aan. Haar ogen werden ineens groter en het leek net alsof ik haar de meest wild vreemdste vraag had gesteld. Een hand trilde en ik vroeg me af waarom ze er zo op reageerde. Ik realiseerde me dat dit onzin is. Waarom pak ik haar zo hard aan! Ik hield op met vragen stellen en ze stond op. Ik wist dat ze hard aan het werk is geweest, want alles zag er weer super netjes uit. Mee eten wilde ze niet, want voordat ik haar nog kon overhalen was ze weg gegaan. Wat een oen ben ik ook! Moest ik nou zo fel reageren! Ik wilde achter haar aan gaan, maar Esma kwam al naar beneden lopen. Ik zuchte en pakte mijn mobiel om Senna te bellen. Automatisch gleed mijn vinger weer naar de foto van de bewakingsbeelden en opende ik de foto van Naima. Mijn ogen leken gebrand op haar gezicht. Er was iets.. een verschil en ik kon er mijn vinger niet op leggen. Pas na een minuut zag ik het. Haar lip. Net had ze nog een scheur op haar onderlip en op de foto is niks te zien! Wat is hier in die twintig minuten gebeurt???

  10. #115
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Wayaaaaaaaaawwwww!!! Ik krijg buikkrampen van de spanning!! Uppppp lieve pureglossy ❤️

  11. #116
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up!
    Married and children!

  12. #117
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Dag lieverds! Ik ga weer verder.. even een mega stuk voor jullie ♥️

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #118
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Wayaaaaaaaaawwwww!!! Ik krijg buikkrampen van de spanning!! Uppppp lieve pureglossy ❤️
    Gewoon zoveel liefde voor jou ♥️♥️

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #119
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Rabia.. ik moet nu ophangen. Ik ben bijna thuis". Ik deed mijn mobiel uit en stopte het snel weg. Dit waren de enige momenten dat ik nog contact met haar kon houden. Thuis bellen was te link en als Abdel erachter zou komen dat ik een mobiel had, zou ik hangen! Ik was nog steeds woedend op hem. Het had niets gescheeld of ik kon naar mijn werk fluiten. Youssef zag ons gewoon op de camera. Ik zou hem ermee confronteren vandaag. Het is klaar, over en er moest een grens zijn die ik moest trekken. Althans wat werk betreft.. de rest daar was ik veelste bang voor. Maar mij werk is mijn zuurstof, mijn vrijheid, mijn alles op dit moment! Ik liep zelfverzekerd de portiek op en deed de deur open. Wederom was het weer een chaos. Marwa zat in de keuken met haar hoofd gebogen en mijn schoonmoeder lag op de bank. "Marwa, hoe is het met haar". Vroeg ik. Marwa keek me aan en ze had een blauw oog. Snel liep ik naar haar toe en hield haar gezicht in mijn handen. "Marwa! Wat is er gebeurt!!". Gilde ik. Marwa gaf geen antwoord, maar het antwoord wist ik zelf al. Ik liep naar mijn schoonmoeder die duidelijk gehuild heeft. Ze sliep en ik dekte haar toe. Ik liep naar de slaapkamer en hij lag te slapen op bed. Iets in mij wilde hem vermoorden. Iets in mij brak en het leek alsof de normale, zielige Naima uit haar lichaam werd gerukt. Ik wilde op hem afstappen en.. en.. ik maakte een voorwaartse stap en werd ineens gegrepen door Marwa. Snel sleepte ze me de kamer uit en deed de deur dicht. "Ben je gek! Wil je een ruzie starten?". Zei ze boos. Ik keek naar Marwa en ze liep naar de huiskamer. "Wat is er gebeurt dan Marwa??". Vroeg ik. "Hij was boos omdat we met de taxi naar huis gekomen zijn!". Zei ze. Ik kon me oren niet geloven. "Hij wilde ons zogenaamd ophalen, maar we waren al thuis. Toen hij vroeg hoe we thuis waren gekomen, zei ik met de taxi en toen ging hij door het lint en ik ook! Ik gaf hem de schuld van wat hij ma heeft aangedaan gisteren." Zei ze.

    Dit kon niet langer door gaan! Dit moet stoppen. Nu dacht ik honderd procent aan weglopen. Alles kon me gestolen worden. Ik keek naar me schoonmoeder en ze sliep nog steeds. Ik legde een hand op haar schouders en ze kromp ineen. Marwa huilde zachtjes. "Ik heb tegen Marouan gezegd dat ik volgende week wil trouwen. Ik trek het niet meer hier. Ik haat hem. Ik haat hem om wat hij ons aandoet, om wat hij ma aan doet en om wat hij jou heeft aangedaan en nog steeds doet! Naima, ga hier weg! Alsjeblieft! Doe jezelf een lol en loop weg. Waarom doe je dat niet!". Snikte Marwa. Ineens werd mijn hand vast gepakt door mijn schoonmoeder en ze hield het goed vast. Net alsof ze ermee wilde zeggen en smeekte dat ik juist niet weg moest gaan. Ik werd er emotioneel van en begon zelf te huilen. Ik keek naar Marwa en ze schudde haar hoofd. "Red jezelf, Naima". Zei ze en daarmee liep ze de deur uit naar haar kamer. Ik stond op en ging me omkleden. Ik maakte alles weer schoon en ruimde alles op. Mijn schoonmoeder stond op en ik hielp haar met haar medicatie en ze wilde graag douchen. Zelfs daarmee hielp ik haar. Nadat we allebei in de huiskamer zaten en ik een kopje Marokkaanse muntthee had gemaakt, brak ze. Ze brak totaal en snikte en huilde het uit. Ik kon haar alleen maar troosten. "Ik laat je niet alleen, ik beloof het." Zei ik terwijl ik haar hand vast pakte. Wederom een belofte, en dit keer nog wel naar mijn schoonmoeder toe. Ik moet ophouden met beloftes maken en denken aan mijzelf. Een half uur later kwam Abdel de kamer naar binnen. "Is er te eten?". Zei hij op een strenge, boze toon. Ik stond op en tegelijkertijd mijn schoonma ook. "Ik ga naar mijn slaapkamer. Naima, ik blijf daar. Het gezicht van deze duivel wil ik niet zien". En daarmee doelde ze natuurlijk op Abdel. Abdel keek haar aan en toen naar mij. Hij vloekte en liep de huiskamer uit. Wij bleven even staan en toen kwam hij naar binnen en liep rechtstreeks op mij af. "Waar is je paspoort?". Vroeg hij. Ik keek hem verward aan. "Wat is er! Kan je niet praten!". Siste hij. Ik keek naar mijn schoonmoeder die zich weer op de bank liet zakken. "Ik eh.. heb het in de slaapkamer". Zei ik stotterend. Ik had mijn paspoort meegenomen onder het mom weg te lopen en nooit meer terug te keren! Maar wat moest hij ermee. "Waar is het!". Gilde hij. Ik schrok van zijn luide stem en ik ging meteen naar de slaapkamer. Ik zocht mijn paspoort op de hoop dat hij niet kwam zoeken en alles overhoop halen. Zo zou hij nog op mijn geheime bewaarplekken stuitten en dan was het helemaal gedaan. Ik pakte mijn paspoort en ging weer naar de huiskamer. "Ik heb hem hier". Zei ik. Hij trok de paspoort uit mijn handen en stopte het in zijn jaszak. "Mooi, dit jaar gaan we naar Marokko. Daarom heb ik hem nodig." Gromde hij en vloog de deur uit. Een gevoel van angst nam mij geestelijk en lichamelijk over. Hij was het echt van plan! Hij was van plan mij daar achter te laten. Mijn handen trilden en ik liep naar de bank om te zitten. Nog even en ik zou flauwvallen. Mijn schoonmoeder keek me aan en zelfs aan haar schonk ik geen aandacht meer. Ik heb het te lang laten duren, de vernederingen, mishandelingen alles. En straks laat hij mij koelbloedig achter in een hol ergens in Marokko. Ik stond op en liep naar de kamer van Malik die allang en breed was vertrokken. Het was koud, kil en leeg. Ik hurkte naast de raam die open stond en begon stilletjes te huilen..

  15. #120
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Dat weekend vloog als een malle voorbij. Ik vertelde Marwa over de paspoort en ze begreep me niet. Waarom liep ik gewoon niet weg. Ze heeft makkelijk praten bedacht ik me. Rabia sprak ik ook stiekem en die verklaarde me voor gek dat ik hier nog was. De hele wijk was ervan op de hoogte dat Abdel notabene ervoor gezorgd heeft dat zijn moeder in het ziekenhuis is beland. Het werd onderhand gezien als een tokkie familie. Altijd dat gegil, geschreeuw, dronken Abdel die andere vrouwen in de wijk lastig viel. Gisteren is hij zelfs met een blauwe oog thuis gekomen. Volgens zijn broertje is hij kort en klein geslagen omdat hij een vrouw versierde waar notabene haar man bij stond. Zijn broertjes die toevallig van school kwamen hebben hem net nog kunnen redden uit de handen van die man. Maar het aanzicht van die blauwe oog is geweldig. Het is maandag en tijd om te gaan werken. De paniekaanval wat de paspoort betreft heb ik laten bezinken, maar vooralsnog moest ik een plan bedenken hoe ik eronder uit moest komen.

    Bij Youssef aangekomen deed ik de deur voorzichtig open en zag ik ineens op de voordeur een rood lichtje brengen. Ik liep naar binnen en twee mannen stonden iets op te hangen op wat ladders en Youssef was nog niet naar werk. Hij stond in de keuken met een kop koffie in zijn handen. Ik keek om me heen en hij groette me. "Goedemorgen Naima". Ik keek hem aan en groette terug. Ik zette mijn tasje weg en hing mijn jas op. "Eh wat hangen ze op?". Vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Youssef zette wat stappen naar me toe en wees met zijn wijsvinger naar een apparaatje op de tafel. "Dat, een camera." Zei hij kort en bondig. Ik keek naar het ding en het was amper iets van het formaat van een stuiver. "Is.. eh dat een camera?". Zei ik. Youssef moest lachen. "Ja,..". Zei hij. Ik knikte en ging naar de kast om wat spullen te pakken. "Eh Naima. Ik doe het niet expres voor jou hoor. Die camera's. Het is gewoon iets wat ik allang al had moeten doen." Zei Youssef. Ik keek hem aan en knikte alleen maar. Misschien dacht hij dat ik dom was, maar het sloeg echt wel op de actie van laatst. Hij vertrouwde mij geloof ik niet. "Oh ja nog één ding voordat ik het vergeet.. eh Senna haalt voortaan Esma op". Zei hij. Ik liet de stofzuiger bijna uit mijn handen vallen. Hij vertrouwde mij echt niet. "Wwaarom..". Vroeg ik. Youssef liep mijn richting op. "Eh nou Senna gaat vanaf deze week parttime werken. We gaan samen wonen." Zei hij opgewekt en met volle trots. Ik bleef serieus kijken. Moest ik hem nou feliciteren? Ik snapte het niet. Ik snap niet waarom ik Esma, waar ik zo verzot op ben en zij op mij, niet meer mag ophalen! En samenwonen? Wat is dit voor een Frits en Annette! Die wonen samen, sinds wanneer wonen wij, Marokkanen samen! Ik werd zelfs een beetje boos. En niet eens op Youssef, maar op die rot Senna! En over de duivel gesproken liep ze de trap af. Haar haren, zo zwart als roet en wapperend alsof er een ventilator in haar gezicht stond te waaien, ze had notabene nog een kimono aan. De mannen op de ladder bleven zelfs even stil staan. Pas toen Youssef kuchte gingen ze weer snel aan het werk. "Oh hi Naima, hoe is het?". Zei ze terwijl ze zichzelf een kop koffie inschonk. "Goed". Zei ik. Ze nam een slok en hing om de hals van Youssef. Dit hoefde ik niet te zien. Ik greep naar de stofzuiger weer en wilde in de huiskamer beginnen. Ineens werd de stofzuiger uitgezet en keek ik wie het deed. Senna. "Kan je alsjeblieft in de slaapkamer beginnen, het is eh nogal een zooitje daar en... het is hier te lawaaierig met die stofzuiger." Zei ze. Ik keek haar aan en kon me oren niet geloven. Maar zo braaf als ik was pakte ik de stofzuiger en liep ik de trap op naar de slaapkamer...