Doodse stilte.

[pureglossy]

Rond drie uur, nadat ik alles schoon gemaakt had ben ik Esma gaan halen. Ze was opgewekt en vrolijk. Thuis maakte ik wat te eten voor haar en tegelijkertijd ook iets voor Youssef. Ik wist dat hij een lange dag had en zo hoefde hij straks niet iets klaar te maken. Ik speelde even met Esma en ze wees naar mijn lip. "Heb je pijn?". Vroeg ze. Ik schudde van niet en glimlachte. Rond half vijf kwam Youssef naar binnen. Hij keek erg serieus en groette niet. In plaats daarvan ging hij meteen naar boven en riep Esma te komen. Het meisje liep meteen naar haar vader en ik begreep er niets van. Na tien minuten kwam Youssef zonder Esma naar beneden. "Ik moet jou spreken..". Zei hij..

Ik keek hem aan en ging zitten op ze bank. Hij ging tegenover mij zitten en ik was totaal benieuwd waarover hij wilde spreken. Hij pakte zijn mobiel en haalde zijn mobiel tevoorschijn. "Kan jij mij vertellen wie dit is?". Ik keek hem aan en daarna naar het beeldscherm. Ik schrok, want ik zag mezelf en Abdel bij de voordeur staan. Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen! Ik voelde me betrapt en kon wel janken. Youssef keek echter serieus, bloed serieus. Ik wist amper dat hij een camera had bij de voordeur, maar ja hoe stom is dat ook om het niet te denken. Deze kast van een huis kost tonnen, zoniet vast miljoenen! Zoiets moet je toch wel bewaken. Ik slikte een paar keer. "Dat is eh mijn man..". Zei ik. Youssef pakte zijn mobiel en zette het weg. "Naima, ik vind het prima als je man een keer een kopje koffie wil drinken, maar zoiets moet je van te voren aangeven. Vreemde mensen over de vloer vind ik niks. En ik snap het, het is je partner, maar ik ben gewoon voorzichtig." Zei hij. Ik knikte en boog mijn hoofd iets omlaag. Die rot Abdel. Ik haatte hem zo erg. "Trouwens wat was de reden dat je man er was?". Vroeg Youssef. "Eh, de sleutels van het huis wilde hij hebben". Loog ik maar. Ik hoopte dat hij hier thuis geen camera's had hangen. Als hij zag wat er in de ochtend gebeurt was.. "Ok prima, maar laat het van te voren alsjeblieft weten". Zei hij. In zijn ogen zag ik dat hij het niet geloofde, mijn leugen over de sleutels. Ik stond op en pakte mijn jas en tas. "Ga je weg?". Zei Youssef ineens. Ik keek hem aan. "Ja.. ik eh ben al klaar". Zei ik. "Ik dacht misschien wil je wel mee eten". Zei hij. Ik keek hem even aan. "Ik.. eh heb niet zo trek, dank je wel". Zei ik en zo met die laatste woorden liep ik de deur uit. Iets verderop begonnen de tranen over mijn wangen te rollen...

[pureglossy]

"Meneer, u heeft telefoon. Het was nogal dringend." Ik kijk achterom en zie mijn assistente in de deuropening staan. "Wie is het?". Vroeg ik. "Senna". Ik knikte beleefd en pakte de telefoon op. "Hè lieverd, alles goed?". Vroeg ik. "Nou, nee niet echt. Ik wilde je toch even bellen hierover, want het zit me totaal niet lekker. En Youssef, ik had je nog gewaarschuwd. Ik vertrouw haar totaal niet..". Zei Senna aan de andere kant van de telefoon. "Eh ok, slow down, wat is er aan de hand?" Ik schoof een bureaustoel aan de lange vergadertafel naar achteren en nam plek. "Die hulp, schoonmaak, oppas whatever! Ik wilde net weg rijden toen ik haar zag uitstappen uit een auto. In de eerste instantie dacht ik dat ze was afgezet, maar toen ik een man naast haar zag lopen bleef ik toch even wachten. Hij liep samen met haar het huis in Youssef." Zei Senna. Ik was totaal van mijn stuk gebracht. Het is niet dat ik Naima wantrouwde, maar zoiets zou ze wel hebben door gegeven. "Oh.. hmm. Fijn dat je het door gegeven hebt." Reageerde ik op Senna. Ze zei gedag en hing op. Ik moest er ook niks achter zoeken, maar waarom zou Naima iemand naar mijn huis willen meenemen? En wie is die iemand? Ik stond op en ging achter de laptop zitten. Ik heb een goede bewakingssysteem dus ik zou het wel zo zien. En inderdaad, recht in het vizier zag ik Naima en voor mij een totaal onbekende man. Zou dat haar partner zijn? Ik zoomde in op hem en eerlijk waar, ik wist niet waarom zo'n bescheiden, lieve vrouw als Naima voor zo'n iemand gevallen was. Hij had forse wenkbrauwen en keek streng. Zijn gezicht was smal en hij had een opgeschoren, standaard kapsel. Naima zag er daarentegen lijkbleek uit. Geschrokken, alsof ze een spook had gezien. Haar ogen waren groot en haar jukbeenderen staken eruit. Uitgemergeld dat ze was. Soms keek ik naar haar en vond ik het al bijzonder dat ze stofzuiger op kon tillen! Het was net een kaartenhuis. Eén tikje en ze zou zo instorten. Ik maakte een foto van het scherm en bekeek de andere bewakings beelden. Ik zag niet veel, maar wel hier en daar enige beweging. Helaas zijn de camera's nou net niet door het hele huis geplaats, enkel bij de ingangen. Daar ga ik één van deze dagen verandering in brengen. Ik klapte de laptop dicht en was nogal gefrustreerd. Straks zou ik een hartig woordje met Naima spreken.

Na een drukke, lange dag ben ik meteen naar huis gegaan. Nog steeds zat ik erg over in dat Naima, een wildvreemde naar huis had gebracht. Ik wilde weten wie het was en waarom ze me gewoon niet eerder had ingelicht. Ik vind het niet erg en had vaak redenen bedacht tijdens het werk waarom die man bij haar was. Maar aan de camera beelden was duidelijk te zien dat hij pas twintig minuten later vetrok! Ik deed de voordeur open en zag Esma samen spelen met Naima. Moest ik er nou echt wat van zeggen? Was dit gewoon niet eenmalig en reageerde wij, Senna en ik er niet overdreven op? Ik zuchte. Ik keek naar Esma die mijn richting op rende en in mijn armen vloog. Ik moest het wel vragen en zeggen, voor de veiligheid van mijn dochtertje. Ik bracht Esma naar haar kamer en vroeg haar even te spelen. Ik haalde diep adem en liep de trap af. Naima keek me met grote ogen aan en ik sprak haar erop aan. Haar ogen werden ineens groter en het leek net alsof ik haar de meest wild vreemdste vraag had gesteld. Een hand trilde en ik vroeg me af waarom ze er zo op reageerde. Ik realiseerde me dat dit onzin is. Waarom pak ik haar zo hard aan! Ik hield op met vragen stellen en ze stond op. Ik wist dat ze hard aan het werk is geweest, want alles zag er weer super netjes uit. Mee eten wilde ze niet, want voordat ik haar nog kon overhalen was ze weg gegaan. Wat een oen ben ik ook! Moest ik nou zo fel reageren! Ik wilde achter haar aan gaan, maar Esma kwam al naar beneden lopen. Ik zuchte en pakte mijn mobiel om Senna te bellen. Automatisch gleed mijn vinger weer naar de foto van de bewakingsbeelden en opende ik de foto van Naima. Mijn ogen leken gebrand op haar gezicht. Er was iets.. een verschil en ik kon er mijn vinger niet op leggen. Pas na een minuut zag ik het. Haar lip. Net had ze nog een scheur op haar onderlip en op de foto is niks te zien! Wat is hier in die twintig minuten gebeurt???

[Justmyself.]

Wayaaaaaaaaawwwww!!! Ik krijg buikkrampen van de spanning!! Uppppp lieve pureglossy ❤️

[Morri]

Uppp

[Emiras]

Up!

[pureglossy]

Dag lieverds! Ik ga weer verder.. even een mega stuk voor jullie ♥️

[pureglossy]

Wayaaaaaaaaawwwww!!! Ik krijg buikkrampen van de spanning!! Uppppp lieve pureglossy ❤️

Gewoon zoveel liefde voor jou ♥️♥️

[pureglossy]

"Rabia.. ik moet nu ophangen. Ik ben bijna thuis". Ik deed mijn mobiel uit en stopte het snel weg. Dit waren de enige momenten dat ik nog contact met haar kon houden. Thuis bellen was te link en als Abdel erachter zou komen dat ik een mobiel had, zou ik hangen! Ik was nog steeds woedend op hem. Het had niets gescheeld of ik kon naar mijn werk fluiten. Youssef zag ons gewoon op de camera. Ik zou hem ermee confronteren vandaag. Het is klaar, over en er moest een grens zijn die ik moest trekken. Althans wat werk betreft.. de rest daar was ik veelste bang voor. Maar mij werk is mijn zuurstof, mijn vrijheid, mijn alles op dit moment! Ik liep zelfverzekerd de portiek op en deed de deur open. Wederom was het weer een chaos. Marwa zat in de keuken met haar hoofd gebogen en mijn schoonmoeder lag op de bank. "Marwa, hoe is het met haar". Vroeg ik. Marwa keek me aan en ze had een blauw oog. Snel liep ik naar haar toe en hield haar gezicht in mijn handen. "Marwa! Wat is er gebeurt!!". Gilde ik. Marwa gaf geen antwoord, maar het antwoord wist ik zelf al. Ik liep naar mijn schoonmoeder die duidelijk gehuild heeft. Ze sliep en ik dekte haar toe. Ik liep naar de slaapkamer en hij lag te slapen op bed. Iets in mij wilde hem vermoorden. Iets in mij brak en het leek alsof de normale, zielige Naima uit haar lichaam werd gerukt. Ik wilde op hem afstappen en.. en.. ik maakte een voorwaartse stap en werd ineens gegrepen door Marwa. Snel sleepte ze me de kamer uit en deed de deur dicht. "Ben je gek! Wil je een ruzie starten?". Zei ze boos. Ik keek naar Marwa en ze liep naar de huiskamer. "Wat is er gebeurt dan Marwa??". Vroeg ik. "Hij was boos omdat we met de taxi naar huis gekomen zijn!". Zei ze. Ik kon me oren niet geloven. "Hij wilde ons zogenaamd ophalen, maar we waren al thuis. Toen hij vroeg hoe we thuis waren gekomen, zei ik met de taxi en toen ging hij door het lint en ik ook! Ik gaf hem de schuld van wat hij ma heeft aangedaan gisteren." Zei ze.

Dit kon niet langer door gaan! Dit moet stoppen. Nu dacht ik honderd procent aan weglopen. Alles kon me gestolen worden. Ik keek naar me schoonmoeder en ze sliep nog steeds. Ik legde een hand op haar schouders en ze kromp ineen. Marwa huilde zachtjes. "Ik heb tegen Marouan gezegd dat ik volgende week wil trouwen. Ik trek het niet meer hier. Ik haat hem. Ik haat hem om wat hij ons aandoet, om wat hij ma aan doet en om wat hij jou heeft aangedaan en nog steeds doet! Naima, ga hier weg! Alsjeblieft! Doe jezelf een lol en loop weg. Waarom doe je dat niet!". Snikte Marwa. Ineens werd mijn hand vast gepakt door mijn schoonmoeder en ze hield het goed vast. Net alsof ze ermee wilde zeggen en smeekte dat ik juist niet weg moest gaan. Ik werd er emotioneel van en begon zelf te huilen. Ik keek naar Marwa en ze schudde haar hoofd. "Red jezelf, Naima". Zei ze en daarmee liep ze de deur uit naar haar kamer. Ik stond op en ging me omkleden. Ik maakte alles weer schoon en ruimde alles op. Mijn schoonmoeder stond op en ik hielp haar met haar medicatie en ze wilde graag douchen. Zelfs daarmee hielp ik haar. Nadat we allebei in de huiskamer zaten en ik een kopje Marokkaanse muntthee had gemaakt, brak ze. Ze brak totaal en snikte en huilde het uit. Ik kon haar alleen maar troosten. "Ik laat je niet alleen, ik beloof het." Zei ik terwijl ik haar hand vast pakte. Wederom een belofte, en dit keer nog wel naar mijn schoonmoeder toe. Ik moet ophouden met beloftes maken en denken aan mijzelf. Een half uur later kwam Abdel de kamer naar binnen. "Is er te eten?". Zei hij op een strenge, boze toon. Ik stond op en tegelijkertijd mijn schoonma ook. "Ik ga naar mijn slaapkamer. Naima, ik blijf daar. Het gezicht van deze duivel wil ik niet zien". En daarmee doelde ze natuurlijk op Abdel. Abdel keek haar aan en toen naar mij. Hij vloekte en liep de huiskamer uit. Wij bleven even staan en toen kwam hij naar binnen en liep rechtstreeks op mij af. "Waar is je paspoort?". Vroeg hij. Ik keek hem verward aan. "Wat is er! Kan je niet praten!". Siste hij. Ik keek naar mijn schoonmoeder die zich weer op de bank liet zakken. "Ik eh.. heb het in de slaapkamer". Zei ik stotterend. Ik had mijn paspoort meegenomen onder het mom weg te lopen en nooit meer terug te keren! Maar wat moest hij ermee. "Waar is het!". Gilde hij. Ik schrok van zijn luide stem en ik ging meteen naar de slaapkamer. Ik zocht mijn paspoort op de hoop dat hij niet kwam zoeken en alles overhoop halen. Zo zou hij nog op mijn geheime bewaarplekken stuitten en dan was het helemaal gedaan. Ik pakte mijn paspoort en ging weer naar de huiskamer. "Ik heb hem hier". Zei ik. Hij trok de paspoort uit mijn handen en stopte het in zijn jaszak. "Mooi, dit jaar gaan we naar Marokko. Daarom heb ik hem nodig." Gromde hij en vloog de deur uit. Een gevoel van angst nam mij geestelijk en lichamelijk over. Hij was het echt van plan! Hij was van plan mij daar achter te laten. Mijn handen trilden en ik liep naar de bank om te zitten. Nog even en ik zou flauwvallen. Mijn schoonmoeder keek me aan en zelfs aan haar schonk ik geen aandacht meer. Ik heb het te lang laten duren, de vernederingen, mishandelingen alles. En straks laat hij mij koelbloedig achter in een hol ergens in Marokko. Ik stond op en liep naar de kamer van Malik die allang en breed was vertrokken. Het was koud, kil en leeg. Ik hurkte naast de raam die open stond en begon stilletjes te huilen..

[pureglossy]

Dat weekend vloog als een malle voorbij. Ik vertelde Marwa over de paspoort en ze begreep me niet. Waarom liep ik gewoon niet weg. Ze heeft makkelijk praten bedacht ik me. Rabia sprak ik ook stiekem en die verklaarde me voor gek dat ik hier nog was. De hele wijk was ervan op de hoogte dat Abdel notabene ervoor gezorgd heeft dat zijn moeder in het ziekenhuis is beland. Het werd onderhand gezien als een tokkie familie. Altijd dat gegil, geschreeuw, dronken Abdel die andere vrouwen in de wijk lastig viel. Gisteren is hij zelfs met een blauwe oog thuis gekomen. Volgens zijn broertje is hij kort en klein geslagen omdat hij een vrouw versierde waar notabene haar man bij stond. Zijn broertjes die toevallig van school kwamen hebben hem net nog kunnen redden uit de handen van die man. Maar het aanzicht van die blauwe oog is geweldig. Het is maandag en tijd om te gaan werken. De paniekaanval wat de paspoort betreft heb ik laten bezinken, maar vooralsnog moest ik een plan bedenken hoe ik eronder uit moest komen.

Bij Youssef aangekomen deed ik de deur voorzichtig open en zag ik ineens op de voordeur een rood lichtje brengen. Ik liep naar binnen en twee mannen stonden iets op te hangen op wat ladders en Youssef was nog niet naar werk. Hij stond in de keuken met een kop koffie in zijn handen. Ik keek om me heen en hij groette me. "Goedemorgen Naima". Ik keek hem aan en groette terug. Ik zette mijn tasje weg en hing mijn jas op. "Eh wat hangen ze op?". Vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Youssef zette wat stappen naar me toe en wees met zijn wijsvinger naar een apparaatje op de tafel. "Dat, een camera." Zei hij kort en bondig. Ik keek naar het ding en het was amper iets van het formaat van een stuiver. "Is.. eh dat een camera?". Zei ik. Youssef moest lachen. "Ja,..". Zei hij. Ik knikte en ging naar de kast om wat spullen te pakken. "Eh Naima. Ik doe het niet expres voor jou hoor. Die camera's. Het is gewoon iets wat ik allang al had moeten doen." Zei Youssef. Ik keek hem aan en knikte alleen maar. Misschien dacht hij dat ik dom was, maar het sloeg echt wel op de actie van laatst. Hij vertrouwde mij geloof ik niet. "Oh ja nog één ding voordat ik het vergeet.. eh Senna haalt voortaan Esma op". Zei hij. Ik liet de stofzuiger bijna uit mijn handen vallen. Hij vertrouwde mij echt niet. "Wwaarom..". Vroeg ik. Youssef liep mijn richting op. "Eh nou Senna gaat vanaf deze week parttime werken. We gaan samen wonen." Zei hij opgewekt en met volle trots. Ik bleef serieus kijken. Moest ik hem nou feliciteren? Ik snapte het niet. Ik snap niet waarom ik Esma, waar ik zo verzot op ben en zij op mij, niet meer mag ophalen! En samenwonen? Wat is dit voor een Frits en Annette! Die wonen samen, sinds wanneer wonen wij, Marokkanen samen! Ik werd zelfs een beetje boos. En niet eens op Youssef, maar op die rot Senna! En over de duivel gesproken liep ze de trap af. Haar haren, zo zwart als roet en wapperend alsof er een ventilator in haar gezicht stond te waaien, ze had notabene nog een kimono aan. De mannen op de ladder bleven zelfs even stil staan. Pas toen Youssef kuchte gingen ze weer snel aan het werk. "Oh hi Naima, hoe is het?". Zei ze terwijl ze zichzelf een kop koffie inschonk. "Goed". Zei ik. Ze nam een slok en hing om de hals van Youssef. Dit hoefde ik niet te zien. Ik greep naar de stofzuiger weer en wilde in de huiskamer beginnen. Ineens werd de stofzuiger uitgezet en keek ik wie het deed. Senna. "Kan je alsjeblieft in de slaapkamer beginnen, het is eh nogal een zooitje daar en... het is hier te lawaaierig met die stofzuiger." Zei ze. Ik keek haar aan en kon me oren niet geloven. Maar zo braaf als ik was pakte ik de stofzuiger en liep ik de trap op naar de slaapkamer...

[pureglossy]

Ik maakte de slaapkamer schoon. Overal lagen kledingstukken en lingerie. Bah, dacht ik in mezelf. Kennen deze mensen geen schaamte? Ik schopte haar kleren in een hoek. Echter de kleding van Youssef pakte ik op en deed deze in de was. In de loop van de dag ging Youssef naar werk en was zij kennelijk vrij. Ze liep de hele tijd te lachen met de mannen beneden en te bellen en op de laptop te kijken. Tegen half drie gingen de mannen weg en ging Senna naar boven. Ineens hoorde ik een gedreun van iemand die met alle haast de trap af kwam lopen en ze kwam meteen naar mij toe. "Waarom heb je mijn kleren daar in de hoek gezet op de grond!". Siste ze me toe. Ik legde de stofdoek weg en keek haar aan. Ik wilde beleefd blijven maar het lukte me niet. Niet na alles wat ik heb mee gemaakt. Moet ik ook nog door een barbie look-a-like, met haar opgeblazen kogelvis lippen op me donder krijgen? "Waarom moet ik jou kleding opruimen?". Vroeg ik vriendelijk. Ze keek me streng aan. "Misschien omdat je hier schoonmaakt en er ook nog eens belachelijk veel betaald voor krijgt!". Siste ze me toe. Oh ja, geld, inkomen.. ik moest op mijn hoede zijn. Als ze zou klagen bij Youssef, was het gedaan met mijn baan. Dan was het 24/7 boenen en poetsen in dat horrorhuis. Ik zuchte en maakte excuses. "Ik.. ruim het wel op". Zei ik. "Dat dacht ik al..". Zei ze met haar armen over elkaar. "En de volgende keer dat je hier iemand over de vloer haalt, mag je dat wel even van te voren melden". Zei ze met een bittere ondertoon. Had Youssef nou werkelijk waar geklaagd over mij bij haar? Ik bleef stilstaan en keek haar aan. "Waarom zeg je dat? Dit is toch al besproken met Youssef?". Zei ik. Ik moest mijn lippen dicht branden! Wat zei ik nu! Maar het leek alsof ik op de automatische piloot stond. Alles floepte eruit. Maar wat wilde ze doen dan? Mij net als Abdel een klap geven? Mij even de mond snoeren? Wie was zij, dat ze mij zo benaderde met zo'n toon en mij op mijn donder gaf. Ze woonde hier nog amper! Ze kwam naar me toe lopen. "Ik heb je heus wel gezien hoor met je man, vriend of wat hij ook van je is. Ik zat in de auto en zag jou met hem naar binnen lopen. Lekker brutaal!". Zei ze. Dus zij had het door gegeven aan Youssef. Ik schudde mijn hoofd. "Dit gesprek ben ik al aangegaan met de eigenaar van DIT huis. Ik hoef jou geen verantwoording af te leggen en ik hoef jou zooi al helemaal niet op te ruimen. Dus wat het huishoudelijke probleem betreft ruim je voortaan je eigen troep op. Je bent hier net als mij gewoon te gast, alleen het verschil tussen jou en mij, ik krijg betaald! En eh je hebt nog twee minuten voordat Esma vrij is." En met deze woorden vetrok ik naar de slaapkamer om haar zooi nog eens goed weg te schoppen richting de wasmand. Ze bleef totaal aangeslagen achter. Ik heb genoeg vernederingen mee gemaakt, oh hell no als Mevrouw opgeblazen, fake Kim Kardahsian mij ook nog eens de grond in probeerde te duwen!

Om half vier hoorde ik de deur open en dichtgaan. Esma kwam huilend naar binnen met gigantische tranen over haar wangen. Ik snelde naar haar toe en veegde de tranen weg. "Wat is er, lieverd". Vroeg ik. Esma huilde maar en verstopte zich bij mij. Senna kwakte haar autosleutels op tafel en het arme meisje zette toen een luider keel op. Ik keek boos naar Senna die het totaal niet kon schelen wat het meisje mankeerde. Ze humde zelfs iets met "rotkind". Ik deed maar alsof ik het niet hoorde en ineens besefte Senna dat er camera's hingen en meteen naar ons toe kwam om Esma uit mijn handen te rukken en ineens de lieve, wanabe moeder speelde. Esma daarentegen bleef vast geplakt bij mij en ik haalde Senna haar handen weg. "Laat haar maar even. Misschien moet ze gewoon wennen aan het feit dat ik haar niet heb opgehaald". Zei ik. Senna rolde met haar ogen en dook de koelkast in. Ik pakte Esma op en nam haar mee naar haar kamer. "Waarom ben jij niet gekomen!". Schreeuwde esma. Ik kalmeerde haar en zei dat haar papa het nog zou vertellen. Ik snapte echter niet waarom Youssef het haar niet van te voren vertelde. Ik maakte haar gezichtje schoon en kamde haar baby haren naar achteren. "Ik heb pijn". Zei ze en streek haar linkerhand helemaal uit. Het handje had niks ergs, maar was super rood. "Ahh hoe komt dat?". Het woordje Senna stond op haar tong, maar ineens liep ze naar binnen en had ze een zak snoep in haar handen. "Kijk eens, pak maar iets lekkers". Zei ze met een zogenaamde vriendelijke stem. Ze keek me aan. "Jij mag weg gaan hoor. We hebben je hier niet meer nodig voor vandaag." Zei ze met een gemene stem. Ik keek haar aan en liep de kamer van Esma uit. Ik pakte mijn tas en jas en liep rechtstreeks naar buiten. Iets verderop reed een auto me tegemoet en ik zag dat het Youssef was. Hij moet wel bakken met geld verdienen wil hij zo'n duur ding willen rijden. Hij stapte voor me neus en deed het autoraampje open. "Hey, ga je alweer weg?". Vroeg hij. Nee, ik blijf hier voor de lol staan, zei ik sarcastisch in gedachten. Ik wilde eigenlijk vertellen wat er was voorgevallen met Senna. Ik weet zeker dat als hij straks binnen is, ze hem alles zou vertellen. Hij zou mijn kant van het verhaal nooit weten als ik mijn mond dicht hield. "Je ziet er eh nogal somber uit..". Zei hij ineens. Net alsof hij gedachten kon lezen. Het was ook een sombere dag. Die camera's die nu elke scheet zouden vastleggen, Senna met haar denigrerende houding, Esma die ik niet mocht ophalen en haar verdriet. Eigenlijk klinkt dit alles bij elkaar lang niet zo erg als wat ik in dat horror huis meemaakte, maar toch. Ik hield mijn lippen stijf op elkaar dicht. "Moet je nog ver naar huis?". Vroeg hij ineens. Ik keek hem aan. "Eh ja een beetje." Zei ik. "En eh je man komt je niet ophalen?". Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. "Hij moet werken..". Zei ik. "Oh nou, eh zal ik je niet naar huis brengen? Ik vind het niet erg hoor". Vroeg hij. Wat? Nee! Natuurlijk niet. Naar huis brengen? Dan kon je me maar meteen naar het mortuarium brengen! En ineens begon het te hozen. Regen, regen en bliksemschichten donderde in de lucht en hemel. "Kom stap in". Zei hij. Ik was bijna kletsnat en liep automatisch naar de andere kant van de auto. Ik nam plaats en een schaamte nam de overhand. Soepel keerde hij om en reed vervolgens naar het adres wat ik hem opgaf. Althans een adres van vijf straten verderop onze adres. "Eh, hoe is het met eh je man?". Vroeg hij uit het niets. Ik keek hem aan en weer recht voor me. "Eh goed." Zei ik. Hij humde en stopte bij een rood stoplicht. "Je bent niet zo'n prater hè". Zei hij ineens. Ik keek hem aan. Hij zag er.. te mooi en te perfect uit. In mijn hoofd zei ik wel honderd keer maschAllah. "Hangt van waar je het over wil hebben". Zei ik. Hij keek me aan en glimlachte. Ik kreeg ineens uit het niets, een déjàvu. Alsof ik met Abdel in de auto zat en hij naar een afgelegen plek reed. "Stop, stop maar hier". Zei ik paniekerig. Youssef keek me vreemd aan. "Wat? We zijn er nog niet." Zei hij met verbaaste blik. Ik begon te hyperventileren en snakte naar adem. "Kan de raam dan een stukje open, alsjeblieft?". Vroeg ik met een trillende stem. Youssef begreep er totaal niks van. Het regende pijpenstelen. Hij keek weg en drukte op een knopje. De raam ging open en de regen kletterde op mijn gezicht. Ik nam diep adem en hield het vast. Langzaamaan begon ik uit te ademen en herhaalde dat een paar keer. Youssef deed het raampje weer dicht en ik keek hem aan. Hij remde ineens keihard en zette de auto uit...

[Justmyself.]

Gewoon zoveel liefde voor jou ♥️♥️

Heel veel liefde terug ya 3omri!! Ik proestte van het lachen bij deze verwoordingen! Heerlijk zo passievol MashaAllah!!

tokkie familie

barbie look-a-like, met haar opgeblazen kogelvis lippen

Mevrouw opgeblazen, fake Kim Kardahsian

Hij zag er.. te mooi en te perfect uit. In mijn hoofd zei ik wel honderd keer maschAllah

Uppp!!!!!

Youssef helppppp ayudaaaa hielphe anajdaaa help Naimaaaaaaa

[Emiras]

Nu moet ik echt weten wat er gaat gebeuren!! Hij gaat haar zeker confronteren met die bloedlip..

İk lees altijd als ik de baby aan het voeden ben.

[Morri]

upp

[pureglossy]

Heel veel liefde terug ya 3omri!! Ik proestte van het lachen bij deze verwoordingen! Heerlijk zo passievol MashaAllah!!

tokkie familie

barbie look-a-like, met haar opgeblazen kogelvis lippen

Mevrouw opgeblazen, fake Kim Kardahsian

Hij zag er.. te mooi en te perfect uit. In mijn hoofd zei ik wel honderd keer maschAllah

Uppp!!!!!

Youssef helppppp ayudaaaa hielphe anajdaaa help Naimaaaaaaa

ik ga stuk hahaha

[pureglossy]

Nu moet ik echt weten wat er gaat gebeuren!! Hij gaat haar zeker confronteren met die bloedlip..

İk lees altijd als ik de baby aan het voeden ben.

Zo lief ik ga weer verder