Doodse stilte.

[pureglossy]

Ik begaf me op glad ijs, dat weet ik. Ik weet dat de actie die ik nu zou doen waarschijnlijk één van de ergste acties was, maar een kind hoorde bij zijn vader. Wat er ook gebeurd was. Ik pakte hem bij zijn hand en we liepen de deur uit. Ik kon Issam amper bellen of appen want ik had zijn nummer niet en hij die van mij niet. Dus liep ik het huis uit en wachtte ik. Ik wachtte totdat ik iets zag. En een kwartier later werd mijn gebed verhoord. Daar was hij. Aan de telefoon en hij bukte en hield leunde met zijn andere hand op de muur. "Issam..! Issam!". Riep ik. Hij keek direct mijn kant op en liet zijn mobiel vallen. Hij stond overeind en rende ineens mijn kant op. Gauw liep ik weg met Bilal aan mijn hand zodat niemand ons zag. Ik stond stil toen Issam ineens voor me stond. Hij keek me aan met zoveel vragen. Het jongetje keek hem aan en begreep er niks van. De ogen van Issam werden vochtig en hij bukte naar Bilal toe. "Bilal,.. weldi bilal.." zei Issam wel honderd keer. Hij wreef over zijn rug en keek naar zijn vingers en voetjes. Hij streek over zijn haren en trok hem uiteindelijk naar zich toe. Issam zijn ogen werden vochtig en die van mij ook. Bilal zette ineens een pruillipje op en begon een beetje te snikken. Goh, het kind snapte er niks van. "Issam.. ik moet nu terug met hem." Zei ik. Issam leek doof en klemde de jongen stevig vast. "Issam.." zei ik nog een keer. Hij keek me aan en stond op. "Hoe.. Waarom?? Wat doe je samen met hem?" Zei hij. Ik keek hem aan. "Luister, ik kan het je nu niet uitleggen. Laten we morgen alsjeblieft elkaar zien en dan leg ik je alles uit of wanneer je tijd hebt." Zei ik. Issam begreep het niet en keek naar zijn zoontje. "Nee.. nee.. hij gaat met mij mee. Nee!" Zei hij. Ik pakte ineens de hand van Issam. "Issam. Ik weet dat je een ander beeld van mij hebt gekregen. Je hebt gelijk. Ik schaam me dood. Maar kan je me hiermee vertrouwen. Ik ga ervoor zorgen dat je je zoon nooit meer hoeft te missen. Geef me de kans." Zei ik. Issam keek me aan en ene traan gleed langs zijn wang. "Ik beloof het je Issam." Zei ik. "Morgen, hoe laat? Het is zo druk bij ons". Zei hij. Ik knikte. "Ik weet het. Ik ben daar ook om te helpen. Kom morgen naar die boom waar we altijd afspraken. Waga?" Zei ik. Issam knikte en hield mijn hand stevig vast. "Naima.. ik weet niet hoe je dit voor elkaar gekregen hebt maar.. bedankt. Duizendmaal. Ik.. vertrouw je". Zei hij. Ik knikte en zei hem hierover te zwijgen, ook tegen zijn moeder en zussen. Hij liet met moeite het handje los van bilal en ik liep weg naar de beloofde afspraak en haalde iets lekkers voor de kleine. Hij keek me aan en glimlachte. Issam bleef ons volgen en uiteindelijk liepen we naar binnen. Fatima kwam op me aflopen. "Waar was je??" Zei ze. "Sorry het was echt niet normaal druk bij de bakker." Loog ik. Ze knikte en pakte het handje van Bilal. "Ze staan in de keuken om hem op te halen. Zeg niets." Zei ze. Ik knikte en liep met haar mee. Ik liep de keuken in en een norse vrouw en man zaten aan de keukentafel. "Selaam". Goette ik. Ze groette beleefd terug en het jongetje storte zich in de armen van de grote man. "Hij is echt lief maschAllah." Zei ik. De vrouw glimlachte. "Hij lijkt sprekend op zijn moeder". Zei ze. De man keek haar aan en de vrouw stopte met praten. Fatima keek me aan. "Blijven jullie eten?". Vroeg Fatima. De man schudde direct zijn hoofd. "Nee shokran, we kwamen enkel condoleren." En ineens stonden ze beiden op. Ik keek ze na toen ze wegliepen. Fatima liep met ze mee en het jongetje zwaaide even nog naar mij. Ik beloof je lieve kleine jongen dat ik je zal herenigen met je vader. Dat beloof ik je!

[pureglossy]

Nadat het wat rustiger was zei ik tegen Fatima dat we naar huis moesten. Immers waren de zussen van ma aangekomen en alleen thuis. Volgens Jamila was Wahiba Godzijdank niet erbij en dat was al en hele opluchting. De moeder van Issam waardeerde mijn hulp en aanwezigheid van mijn broers en schoonzussen enorm. Ik had zoveel meer willen doen en willen betekenen maar ik moest uiteindelijk richting huis. Daar aangekomen zaten onze tantes in de huiskamer. Ik keek ze aan en groette met selaam. Eerlijk waar, ik kon niet wachten totdat ze rechtsomkeert naar huis maakte. Hun mannen, onze ooms zouden morgen aankomen. Ook iets waar ik totaal niet op zit te wachten. Mijn tantes keken mij aan en fluisterde onderling. "Kom, laten we wat klaarmaken in de keuken zodat ze kunnen rusten en hebben wij er geen last meer van". Zei Jamila. Ik knikte en hielp haar in de keuken. Die avond of zeg maar gerust nacht verliep voorlopig vlekkeloos. Faiza en ik maakte de logeerkamers klaar en hoopte beiden dat het zo snel mogelijk voorbij was.

Die avond lag ik te denken aan Issam en aan zijn zoon. Maar ook aan het feit dat zijn familie stiekeme ontmoetingen had met hun neefje en kleinzoon zonder dat Issam dit wist. De mensen bij wie Bilal was, dreigde hem nooit meer langs te laten komen als Issam er lucht van kreeg. Ik vond het vreselijk. Voor Bilal en Issam. Hij die opgroeit zonder vader en hij die ouder wordt zonder dat hij zijn zoon ziet opgroeien. Het was gewoon.. niet eerlijk. En Issam had een punt. Ik oordeelde te snel over zijn situatie en daar schaamde ik en ontzettend om. Hij heeft spijt betuigt en ergens breekt het hem nog steeds. Bilal en hem zo zien daarnet, pfff mijn hart brak gewoon.

De volgende dag stond ik vroeg op volgens planning. Mijn ouders zouden in de avond arriveren en dus hadden we alle tijd om voorbereidingen te treffen. Het was half 8 in de ochtend en ik deed mijn ramen open. Opeens viel mijn blik op de raam van Issam die al open stond. Mooi, hij is wakker. Ik keek op de klok en trok snel wat kleren aan. We zouden over een kwartier elkaar zien bij een boom waar we altijd afspraken. Geluidloos liep ik de kamerdeur uit en pakte mijn tasje. Mochten ze willen weten waar ik was dan zou ik terug komen met spullen die ik bij de plaatselijke bakker had gekocht. Ik deed de deur open en tegelijkertijd tokkelde een haan de boel wakker in de vroege morgen. Een frisse wind kwam me tegemoet en ik sidderde even. Onderweg naar de plek zag ik hem al staan. Joost mag weten hoe lang hij daar al stond. Hij liep meteen op me af en keek me aan. "Vertel me alles Naima. Alsjeblieft.. hoe heb je mijn zoon bij jou gekregen??". Vroeg hij. Ik keek hem aan en vertelde eigenlijk alles. Hij was boos en kon zijn oren niet geloven. "Nee.. pa wist dit allemaal en hij zei niks??" Zei hij aan het einde van mijn verhaal. Ik knikte. "Wees niet boos op je familie! Zei konden niets doen en ik snap hun wel." Zei ik. Issam schudde zijn hoofd. "Al.. drie jaar lang.. drie jaar wordt ik bedonderd. Bedonderd door mijn eigen bloed. Mijn eigen DNA! Dit kan gewoon niet." Zei hij boos. "Issam! Kijk je aan" Zei ik. Hij was niet voor rede vatbaar. "Als jij nu naar je familie loopt en zegt wat je nu tegen mij zei, dan kan je helemaal zwaaien naar Bilal. Laten we.. laten we dit oplossen. In plaats van stenen gooien, laten we juist ermee een oplossing bouwen. Ik ga je helpen. Ik weet niet hoe.. maar ik wil je helpen." Zei ik. Issam keek me aan en zijn ogen werden vochtig. "Wollah Naima.. ik heb het nooit zo gewild.. wollah. Als ik wist dat ik haar zo vreselijk veel pijn ermee.. ik..". Hij maakte zijn zin niet af en huilde ineens. Hij hield zijn handen voor zijn ogen en ik hoorde een snik. Hij weet amper dat die arme meisje zelfmoord had gepleegd en dat wilde ik ook zo houden. Het is al genoeg ellende waarin hij zat. "Wanneer.. ga je terug naar Canada?". Vroeg ik. Hij haalde zijn handen van het gezicht en keek me aan. "Zo snel mogelijk. Het is dat pa terminaal was anders hadden ze me nooit laten gaan. Voor zulke dingen maken ze uitzonderingen. Ik geloof dat ik hier nog maar een weekje of twee kan blijven en dan moet ik terug. Ik wil niet terug! Niet na gisteren. Ik blijf hier en ga voor mijn zoon zorgen Naima. Het is een marteling om hem bij die mensen te zien! Ik wilde amper mijn studie in het buitenland doen alleen voor hem. Maar nu.. nu heb ik hoop. Door jou." Zei hij. Ik keek hem aan en pakte zijn hand. "Heb je je zoontje erkend hier in Marokko?". Zei ik. Hij keek weg. "Nee. Het is een bastaardskind in de ogen van de overheid en haar familie." Zei hij. Ik knikte. "Laat me alles uitzoeken ok? Er moet een oplossing zijn Issam. Ok? Voor nu, hou je rustig. Doe geen gekke dingen en zeg niets hierover tegen Fatima, je moeder of wie dan ook. Ook zij hebben verdriet Issam. Beloof me dat?". Zei ik. Hij keek me aan en knikte. Hij zette een stap voorwaarts en keek me aan. "Je bent.. aardig voor mij terwijl ik dat niet verdiend heb." Zei hij. Ik keek weg en moest glimlachen. "Volgens mij geldt dat meer andersom.." zei ik. Hij glimlachte en in de verte zag ik door zijn glimlach de oude Issam. We namen afscheid en ik liep gauw naar huis.

Iedereen was nog aan het slapen aangezien de ramen dicht waren. Het was ook veelste vroeg. Ik hoorde een auto aan komen rijden en zag dat het mijn ooms, de mannen van mijn tante waren. Jeetje, die waren er ook vroeg bij. Ik wachtte hen op en zette mijn fake glimlach op. Alles voor mijn moeder dacht ik dan maar. Ze stapte één voor één uit en tot mijn walging en schrik stapte zij ook uit. Wahiba!! Ik kookte van binnen en ze liepen met z'n drieën mijn richting op. Mijn ooms groette mij en ik stond op ontploffen. Ze liep langs mij en ik keek haar aan. "Wat doe je hier?". Zei ik nors en boos. Ze draaide zich om en glimlachte. "Mag ik mijn tante niet opzoeken en haar feliciteren met de hadj. Hsoema3liek". Zei ze. Ieuwww walgelijk mens dacht ik in mezelf. Ik liep achter haar aan en het liefst trok ik haar naar achteren van de trap af. Ik maakte de deur open en Hamid en Ilyas waren kennelijk al wakker. Gauw liep ik naar de kamer van Jamila en tikte op de deur. Ze was bezig met omkleden en keek me aan. "Wahiba is er ook.." zei ik. Jamila knikte. "I know, je oom had gebeld dat ze er met tien minuten waren en ik hoorde haar lachen en brullen. Geloof me ik zit er ook niet op te wachten". Zei ze. Ik snapte wat ze bedoeld en samen liepen we naar de nieuwe gasten toe.

We probeerden super aardig te zijn en ondanks dat het moeilijk ging hadden we in ieder geval elkaar. Zo kwamen we de dag bijna door totdat de mannen onze ouders gingen ophalen. Er was al veel bezoek en we probeerden iedereen te plezieren, ja zelfs die rat van wahiba. Toen mijn ouders arriveerden was het nog drukker, maar gaandeweg ging het goed. Natuurlijk bleven mijn tantes slapen, maar morgen zouden ze Godzijdank vertrekken. Na een lange avond liep ik met zware benen en voeten naar mijn kamer. Ik pakte mijn mobiel en zocht zoveel mogelijk informatie voor Issam op. Het was allemaal te ingewikkeld, te duur, te verwarrend en ik wist dat ik dit niet in mijn eentje kon. Ik had iemand nodig met invloed, iemand nodig met... geld al zou ik het moeten lenen en iemand die het op professionele wijze kon regelen. Het plan was dat Issam terug zou gaan naar Canada en zijn zoontje zou meenemen. Alleen dan heeft hij rust in zijn hoofd en heeft het kindje een vader. Een echte vader. En hoe vreselijk ik het ook vind voor de mensen bij wie Bilal was, dat waren niet zijn ouders. Punt. Issam had spijt. Dat zag ik gisteren. Het is tijd om voor beide partijen wonden te helen en door te gaan. Maar waar vind ik iemand die hem hierin kon helpen? Ik dacht maar aan één persoon.. Youssef.

[pureglossy]

❤❤❤

[ilham]

upp

[hhv]

nee meen je niet Naima dat je Yousef hiervoor gaat benaderen?

[Emiras]

nee meen je niet Naima dat je Yousef hiervoor gaat benaderen?

Haha echt he!

[asma_elh]

nee meen je niet Naima dat je Yousef hiervoor gaat benaderen?

Ik hoop ook niet dat ze dat gaat doen en dat ze hem snel uit haar hoofd zet

[pureglossy]

De volgende morgen stond ik zoals gewoonlijk vroeg op en dacht meteen aan Issam. Zoveel vragen hoe ik het aan moet pakken en op dit moment kwam het antwoord dicht in de buurt bij Youssef. Ik wilde hem niet bellen, sms'en en er al helemaal niet bij betrekken. Maar vanuit dit punt leek het me zinloos. Ik realiseerde dat ik te snel mijn belofte heb gemaakt jegens Issam. En ik was doodsbang dat ik die belofte nooit zou waar kunnen maken. Hoe dan ook er moest een stap gezet worden en gauw. En hoe verrot het ook is voor Issam, hij zou de confrontatie echt aan moeten gaan met de oom en tante van Houria. Er is geen andere weg. We kunnen niet het kind ontvoeren, stagfirulAllah. Issam moest, hoe verrot de situatie ook was voor hem, dankbaar zijn dat deze twee mensen zijn zoontje überhaupt wilde opvoeden. Hoeveel zwerf kinderen telde Marokko? Ontiegelijk veel... meskin. Die arme kleine bilal..

Ik liep mijn kamer uit en hoorde al geluiden. Mijn moeder was nogal ziekjes en mijn vader had een flinke jetlag. Ik liep naar de keuken waarin ik ineens Wahiba zag. Ze stond te snoepen van de koekjes van gisteren en keek me aan. "Goedemorgen Naima, heb je lekker geslapen?". Zei ze. Ik liep naar de koelkast en pakte een flesje water. Ik negeerde haar compleet. "Ben je nog steeds boos om wat er vorige keer gebeurt was? Jeetje jij bent een volhouder." Zei ze. Ik draaide me naar haar om en keek haar aan. "Als je zo doorgaat heb je een probleem. Je bent de meest walgelijkste persoon die ik ken. Ze3ma familiebloed. Bah. Moet je trouwens niet opruimen en wegwezen?". Zei ik. Ze stapte op me af en keek me boos aan. "Altijd jullie geouwehoer shab lgariezj. Altijd die hoogmoedigheid." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Hoogmoed? Sorry ik heb liever dat ik dat ben dan dat ik mijn eigen bloed verraad. Je wilt niet weten welke problemen jij veroorzaakt hebt met je domme actie. Wat kom je nu hier doen dan? Nog meer ellende veroorzaken? Mij weer een streek leveren of nee wacht, Hamid inpalmen. Hij is al getrouwd en heeft kinderen. Je hebt hier dus niets te zoeken, donder op!". Zei ik. Ze werd rood en woedend. "Hamid?? Wie heeft gezegd dat ik je broer, notabene mijn eigen neef wil?". Zei ze. "Hou je niet van de domme Wahiba. Je bent een ellending. Je geilt op problemen veroorzaken en geloof me karma pakt jou wel en nu wegwezen uit de keuken. Je bent potverdorie een gast. Ga hier niet staan snuffelen bhal rat." Zei ik. Ze keek me aan en liep langs mij met rode wangen. Bah, die heeft hopelijk haar lesje geleerd. Ik liep de keuken even later ook uit en ineens werd ik gegrepen bij mijn arm. Het was mijn tante. De moeder van Wahiba. "Schaam jij je niet? Schaam je je niet dat je mijn dochter hebt laten huilen op deze mooie vrijdag?? Bazzz de dochter van mijn zus is een stuk onopgevoed projectiel". Zei ze. Ik rukte mijn arm weg en keek haar aan. "Ga je eigen kind opvoeden en raak mij nooit aan, heb je dat begrepen?". Het was eigenlijk een schande. Ik, die mijn 30 jaar oudere tante even op de vingers tikte. Dit was niet waar. Ze keek me aan en ineens gaf ze mij een klap in het gezicht. "Wat gebeurt hier?". Zei een stem vanachter. Mijn moeder stond meskina in de gang en zag ons staan. Ze wende zich naar haar zus en keek haar aan. "Heb je mijn dochter geslagen?". Zei ma tegen haar oudere zus. "Ja! Ze heeft mijn wahiba laten huilen. Wat denkt ze wel dat ze is!". Zei ze. "Dat is verdorie mijn dochter! Mijn dochter die genoeg onzin moest pikken en moest incasseren. Je raakt haar nooit meer aan! Begrepen??? En nu weg. Weg, mijn huis uit!! Jij en die andere zbel zusje die ik zogenaamd heb. Vanaf dag één hebben jullie de pik op mij en mijn kinderen. Ik zag jullie jaloezie wel.. ma heeft het altijd gezegd. Ze zullen altijd verbitterd blijven omdat ik verdorie met een man in het buitenland ben getrouwd. Mijn eigen zussen! Schaam jullie! Het eerste wat ik dacht toen ik terug kwam naar Marokko was dat mijn zussen mij eindelijk zouden accepteren als ik terug was in dit land. Dat jullie weer normaal tegen mij deden, maar nee.. jullie jaloezie en bitterheid is nog steeds als toen. Voordat ik de reis naar Hadj begon heb ik jullie vergeven. En dat doe ik nog steeds! Maar waag het niet dingen te zeggen of doen waarvoor ik jullie zal haten." Zei ma. Haar ogen werden vochtig en ik ging naar haar toe. "Safi, ma.. ik wil je niet opzetten tegen je zussen. Misschien had ik inderdaad aardiger tegen wahiba moeten zijn. Ik zal haar mijn excuses aanbieden." Zei ik. Ma keek me aan en schudde haar hoofd. "Ze komt zelf haar excuses aanbieden. Dat heb je je leven gedaan Naima. Het is genoeg. Je hebt genoeg ellende meegemaakt. Baraka!". Zei ma terwijl ze boos naar haar zus keek die onderhand rode wangen van schaamte kreeg..

[pureglossy]

nee meen je niet Naima dat je Yousef hiervoor gaat benaderen?

[pureglossy]

Na een paar uurtjes vertrokken ze allemaal. Natuurlijk hebben mijn tantes poeslief gedaan tegen ons en zelfs tegen hun eigen zuster. Het is allemaal schijnheilig. We kennen ze onderhand. Maar wat was het tof en fijn dat ma voor me opkwam, maar ook haar eigen verhaal kon zeggen. Het was duidelijk dat ma er jaren vol mee zat. Nadat ik met Faiza alles had opgeruimd ging ik naar mijn kamer en zag ik dat mijn telefoon overging. Het was Rabia. "Selaam lieverd". Zei ze. "Selaam schat, heb je al ingepakt?" Vroeg ik. "Pff nee joh geen fut ervoor, ik moet over drie maanden bevallen en heb het gevoel alsof er nu wat aankomt." Ik moest lachen. "Had je mijn appje gelezen?". Vroeg ik. "Ja.. heftig man. Maar.. naima..." zei ze. Ik wist dat ik een preek zou krijgen van Rabia. Ik had haar gisteravond alles via de app verteld en Rabia vond het maar niets. En al helemaal niet toen ik zei dat ik wellicht Youssef om hulp zou vragen. "Je moet denken Naima. Wat wil dat jongetje zelf? Misschien is hij nu hartstikke gelukkig en is Issam een wildvreemde voor hem. Daar moet je ook over nadenken." Zei ze. Ik weet het, dat waren juist de vragen die me bezig hielden tot twee uur in de nacht gisteren.

Er werd op de deur geklopt en ma kwam naar binnen. "Rabia ik bel je straks terug ok?". Ik hing op en keek naar ma. "Mama.. sorry als ik net bijdehand was tegen tante. Het was niet mijn bedoeling". Zei ik. Ma schudde haar hoofd. "Ze zal het vast verdiend hebben. Eerlijk gezegd ben ik opgelucht dat je zo goed voor jezelf bent opgekomen. Dat is alleen maar positief. En dat het mijn zus betrof,.. hmm.. kan me niet schelen." Zei ma. Ik moest hard lachen. Ze kwam naast me zitten en legde een hand op mijn rug. Dit had ik zo gemist. "Je vader en ik gaan zo naar de buren om te condoleren. Je vader is er echt kapot van.. het liep natuurlijk niet zo soepel tussen beiden na de situatie van laatst. Hij wenste dat het anders was gelopen." Zei ma. Ik knikte en keek haar aan. "Ma.. mag ik je iets in vertrouwen zeggen?". Zei ik toen. Ma keek me aan en knikte. "Je weet inmiddels dat wij met z'n allen eergisteren daar ook waren om te condoleren. Zijn zoon Issam, je weet wie ik bedoel was ook aanwezig. Hij heeft een zoon weet je dat? Een zoon die hij nooit mag zien." Zei ik. Ma keek me aan en toen weg. "Dat weet ik Naima". Ik keek haar ineens vreemd aan. "Wat? Dat wist je? Hoe dan?".

"Waarom denk je dat ik die dag naar de buurvrouw ben gegaan toen ik dat nieuws over hem hoorde toen hij hier was? Ik was bang dat er iets bloeide tussen jullie twee en ik weet wat hij heeft gedaan en voordat je gaat beginnen, ik weet ook dat hij daar spijt van heeft. Ik ken het hele verhaal. Hoe lief Issam ook voor je geweest was Naima, hij heeft een dode vrouw op zijn geweten. Ze heeft zelfmoord gepleegd doordat ze door hem aan de kant is gezet. Zij en haar zoon. Denk je dat we in Nederland leven Naima? Dit is Marokko. In Marokko als je op die manier en in die situatie zat denk je dan dat mannen je zouden willen? Hoe vreselijk het ook is en klinkt, maar dat is wel de harde realiteit. Dat meisje is door verdriet kapot gegaan. En.. het was een bloedmooi meisje. Ik snapte niet waarom Issam niets met haar wilde. Het was vreselijk. Hij was erg opstandig en.. je zou bijna kunnen zeggen dat hij er niet mee zat dat ze zwanger was van zijn kind. En nu heeft hij spijt Naima. Wahya spijt.. ik gun hem zijn zoontje, ik gun hem geluk maar niet met mijn dochter. Niet met jou. Ik vertik ik het nog om jou kwijt te raken aan een man die zoiets kon flikken" Zei ma. Ik keek haar aan en ik begreep haar volledig. Ze wilde me enkel beschermen. "Ik heb hem beloofd dat ik zou helpen.." zei ik toen maar. Ma keek me aan. "Je moet geen beloftes maken die je niet waar kunt maken. Dit kan je niet oplossen Naima. Dat jongetje is jaren opgegroeid met andere mensen. Als Issam het wilde had hij al langer aan de bel moeten trekken." Zei ma. Ik keek voor me uit. "Geloof je dat een persoon een tweede kans verdient?". Zei ik toen. Ma werd stil. "Iedereen verdient een tweede kans. Ik ben heel eerlijk tegen je ma. Zelfs Abdel verdiende een tweede kans. Ik ben elke nacht aan het brainstormen hoe hij gereageerd zou hebben als ik zou vertellen dat hij vader zou worden. Wie weet zou hij zich anders hebben gedragen. Zoveel vragen spoken door mijn hoofd mama waar ik geen antwoord op zal krijgen." Zei ik met een traan die langs mijn wang gleed. "Je moet het loslaten benti. Probeer het voor jezelf. Een probleem als Issam erbij kan je niet erbij hebben." Zei mijn moeder. Ze stond op en zei dat tot straks. Had ma gelijk? Had ik een belofte gemaakt die ik toch niet kon waarmaken? Ik wilde helpen maar ik wist gewoonweg niet hoe. Mijn enige oplossing was Youssef benaderen. Ja, zo wanhopig ben ik. En als dit niets wordt dan moet Issam met het feit leven dat zijn zoontje door iemand anders zou worden opgevoed. Ik pakte mijn mobiel en tikte met trillende vingers zijn nummer in. Ik sloot mijn ogen en even later hoorde ik.. zijn stem.

[pureglossy]

Met tegenzin ben ik naar mijn werk gegaan vandaag. Ik had zelf een time out genomen en alles laten overnemen door Thomas. Ik kon niet langer thuis blijven en alles afreageren in de sportschool of wat dan ook. Feit was dat ik Naima voorgoed kwijt was. Ik hoorde mijn telefoon piepen en zag een smsje van Mariam. Ook dat nog. Ik bekeek het smsje. "Wil je morgen nog mee naar de echo en heb je nagedacht?" Ik sloot mijn ogen en zette even mijn mobiel gewoon uit. Dit mens vraagt me gewoon te trouwen met haar, anders hangt ze. Hoe hufterig het ook van mij was, wat boeide mij dat nou. Ik wilde in hemelsnaam rust en niet haar gezeur aanhoren.

Na mijn werk ben ik linea recta naar huis gereden. Ik realiseerde me pas toen dat ik mijn mobiel uit had en zette het ding aan. Natuurlijk drie voicemail berichten van Mariam. Never mind, ik zou haar wel later in de avond erover appen. Ik zuchte en Esma vloog me om de hals. "Papa.. mag ik weer logeren bij mijn vriendinnetje". Zei ze. Ik keek haar aan en schudde mijn hoofd. "Dit weekend niet lieverd, ik heb je gemist! Je bent pas terug uit Frankrijk." Zei ik. Ze giechelde toen ik haar kietelelde en liep meteen weer naar haar vaste plek om te spelen. "Meneer, er was een uur geleden iemand voor u geweest. Ik heb haar vriendelijk verzocht te bellen. Ze had u nummer". Zei de oppas. Ik wist meteen over wie het ging, maar het lef dat ze hier kwam waar mijn dochter bij was. Ik werd er moedeloos van. Ik bedankte de oppas en ging even naar mijn kamer waar esma me niet zou horen. Na een paar keer overgaan nam ze op. "Wil je nooit meer naar mijn huis komen als ik er niet ben!". Viel ik met de deur in huis. "Dan had je moeten opnemen. Ik vraag je toch gewoon iets simpels?". Zei Mariam. "Iets simpels? Verplicht trouwen met jou vind je iets simpels?". Zei en zuchte ik. "Pff Youssef... als je daarna wil scheiden prima. Als ik dit maar achter de rug heb!". Snauwde ze. "Scheiden? Dus als ik het goed heb, moet ik je trouwen, jij bevalt van mijn kind en daarna moet ik scheiden? Zijn er nog meer absurde wensen van mevrouw die ik moet volgen??". Zei ik. Ze zuchte aan de telefoon. "Ga je mee morgen naar de echo? Dan kunnen we het erover hebben?". Zei ze. Ik sloot mijn ogen en zei maar prima. Gauw hing ik op en liep ik naar de woonkamer. Ik ging koken en douchen en bleef met Esma op bank nog even zitten totdat ze in slaap viel. Voorzichtig pakte ik haar op en legde haar in bed. Ik keek haar aan en glimlachte.

Beneden aangekomen hoorde ik mijn telefoon overgaan. Ik pakte het ding op en wenste dat het geen Mariam was. Het was een onbekend nummer uit Marokko? Marokko?? Gauw nam ik op en hoorde ik haar.. stem. Mijn hart sloeg over en gauw ging ik zitten aan de keukentafel. "Naima?". Zei ik meteen. "Ja.. sorry. Bel ik gelegen?". Zei ze. "Ja..ja je belt gelegen". Zei ik. "Hoe is het met je?". Vroeg ze. "Het gaat wel.. en met jou?". Vroeg ik. "Het kan beter, maar hamdoulah". Zei ik. Het bleef even stil. Ik bedoel, ik had zoveel vragen maar ergens genoot ik gewoon van haar ademhaling. "Youssef.. ik wil je om een gunst vragen". Vroeg ze ineens. Ik was meteen één en al oor. "Ja.. ja natuurlijk. Zeg het maar". Zei ik. Het was weer stil even. "Youssef, kan je voor iemand iets regelen?". Zei ze. Ik begreep het niet. "Wat moet er geregeld worden?". Vroeg hij. Ik hoorde een kleine zucht. Alsof ze zich schaamde het te vragen. "Naima, je kan me alles vragen.." zei ik maar. "Dank je,.. ik weet het zelf niet Youssef. Diegene wil met zijn zoon herenigd worden maar het kind is niet erkend en.. hij mag het kind niet zien." Hoorde ik ineens. Het was voor mij erg verwarrend en ik probeerde het te volgen. "Om wie gaat dit dan?". Vroeg ik. Weer stil aan de telefoon. "Het gaat om Issam.."

Ik schrok zowat en trok mijn wenkbrauwen van verbazing omhoog. Moet ik.. iets regelen voor hem??

[pureglossy]

[asma_elh]

Spannend ben benieuwd of youssef erop ingaat en haar gaat helpen

[hhv]

ja hij gaat haar helpen want heeft hij in ieder geval weer contact met haar

[pureglossy]

Ik had niet verwacht dat Naima voor deze man zoiets wilde regelen. Betekende het dit trouwens dat ze weer bij elkaar waren? Ik snapte gewoon zoveel niet! Ik had alles over voor Naima. Het feit dat ik zelfs serieus overwoog om Mariam het kind weg te laten halen alleen omdat ik zielsveel van Naima hou, zegt toch al genoeg? Hoe vreselijk dat ook klonk. Ik heb na die uitspraak tegen Mariam amper kunnen slapen. Ik voelde een bepaalde walging naar mijzelf toe. Hoe durfde ik dat ook naar te denken, laat staan uitspreken! Er was een lange stilte aan de telefoon. Naima verwachte een antwoord en ik wist eigenlijk niet of ik die wel voor haar had. Van alles wat de van me kon vragen en krijgen is uitgerekend dit de vraag. "Youssef? Ben je er nog?". Vroeg ze. Ik schraapte mijn keel. "Eh ja.. sorry. Het is alleen dat je nogal wat van mij vraagt." Zei ik maar heel eerlijk. "Ik weet het, ik weet het echt, en je bent wel de laatste die ik hiermee lastig zou moeten vallen. Op dit moment heb ik alleen geen keuze. Maar als het niet gaat Youssef, voel je je dan verplicht alsjeblieft. Ik heb er alle begrip voor". Zei Naima.

Ik slikte een paar keer. Ik bedoel, ze heeft het nu toch al gevraagd. Ik kan dan toch niet zomaar nee zeggen of.. of wat dan ook. Het was nogal wat, maar.. als dat Naima gelukkig kon maken dan zij het zo. "Kan je mij dan in korte lijnen vertellen wat er nodig is en wat de situatie is?". Zei ik toen maar. Er was een stilte en ik hoorde een flinke opluchting vanuit haar kant. "Dank je wel Youssef.. écht". Zei ze. Ze begon meteen te vertellen hoe en wat. Bij het horen dat hij terug zou keren naar Canada was ik deels opgelucht, maar zijn zoontje meenemen? Hoe dan? Niet erkend? Geen geld? Is deze man wel genoeg verantwoordelijk voor een kind?? Het waren veel vragen, maar Naima had er hoop in dus luisterde ik aandachtig naar haar. Nadat ze klaar was probeerde ik alles op een rijtje te zetten. Er was gewoon zoveel fout aan dit hele verhaal. Het enige wat ik mij kon bedenken is die mensen om te kopen, het kind bij oma, de moeder van Issam tijdelijk laten en dat Issam vanuit Canada iets van een vergunning kon aanmaken als hij het kind in Marokko zou erkennen. Ik vertelde dit alles tegen Naima en er viel een stilte. "Denk je dat, dat zou helpen Youssef?". Zei ze. "Ik weet het niet Naima. Op dit moment staat hij met 10-0 achter, het enige wat hij nu nodig heeft is een wonder". Zei ik eerlijk. Ik zweeg even en kon me geen andere oplossing bedenken. "Maar.. omkopen? Dat is toch strafbaar?". Zei ze. "Ja.. in Marokko nog erger, maar er is geen oplossing". Zei ik. "Oké.. ik ga het voorleggen aan Issam. En Youssef. Ontzettend bedankt voor het meedenken. Ik weet.. ik weet dat je in een lastige tijd zit." Zei ze. "Geeft niet, het is fijn om iets van je te horen en.. het is tof dat je voor hem dit wilt regelen." Zei ik. En dat meende ik oprecht. We namen afscheid en tegelijkertijd kreeg ik een appje van Mariam dat ik niet meer mee hoefde naar de echo afspraak. Vreemd, aangezien ze erop aandrong dat ik mee zou gaan. Ohnee.. straks is ze van plan iets te doen aangezien mijn antwoord naar haar toe over trouwen weg blijft. Ik zal gaan en appte haar maar terug dat het ok was.

Die volgende dag stond ik dus bij de praktijk die ze me al dagen daarvoor had ge'appt. Ik liep naar binnen en ze zat al te wachten in de wachtkamer. Ze schrok duidelijk en keek mij aan. "Wat.. doe jij hier??". Zei ze. Ik keek haar verbaast aan. "Ik wilde toch komen, is dat zo erg?". Zei ik. Ze keek om zich heen en twee stellen keken ons beiden aan. Mariam ging gauw weer zitten en na een minuut of tien mochten we naar binnen. De verloskundige keek ons beiden aan en stelde wat vragen over aandoeningen etc. Het was nogal gek eigenlijk. De laatste keer dat ik in zo'n soortgelijke ruimte zat was met Sabrine toen we een echo afspraak van 20 weken voor onze zoontje hadden. Ik voelde ineens een vreemde rilling en kou over mijn lichaam en zag dat Mariam al op de ligbank was gaan liggen. De dame voelde met een ding over haar buik en ineens zagen we een zwarte vlek met iets superkleins op het scherm. "Kijk dat is de baby". Zei de vrouw. Ik keek goed en mijn hart, hoe vreselijk de situatie ook was maakte een sprongetje. Mariam trok enkel een strak gezicht en wilde zo gauw mogelijk van de ligbank af. De vrouw was alleen nog even bezig om iets van een hartje te horen. Heel even fronste ze gaar wenkbrauwen en toen ineens verscheen er een glimach. Ze wees met haar vinger naar de scherm. "Kijk eens, daar is het hartje. Superklein maar hij tikt! Heel goed hoor." De vrouw maakte iets van schreenshots en keek ons beiden aan. "Het is nog écht pril, daarom moest ik goed naar het hartje zoeken. Ik schat het nu 7.5 weken." Zei ze met een glimlach. Ik keek haar aan en ze gaf me een foto van de echo. "Alsjeblieft! Rond 10 weken wordt de termijnecho gemaakt". Zei de vrouw. Ik knikte en mariam wipte van de bank af. Gauw ging ze zich omkleden en ik bleef naar de echo kijken. Onderweg de deur uit draaide ze zich om. "Mag ik de foto van de echo hebben?". Zei ze. Ik keek haar vreemd aan en pakte het envelopje tevoorschijn. "Volgende keer wil ik ook mee". Zei ik. Ze keek me aan en stond stil. "Heb je erover nagedacht? Ons gesprek van gisteren?". Zei ze. Ik keek haar aan en keek op mijn horloge. "Kan ik je vanavond bellen?". Zei ik toen maar. Ik kan deze nonsens toch niet in één minuut beslissen? Ze knikte en liep weg. Ik schudde mijn hoofd en reed terug naar werk. Op kantoor werkte ik alle aanvragen en opdrachten af en alle afspraken. Het was onderhand vijf uur en ik begon aardig honger te krijgen. Ik was benieuwd of Naima al met Issam had gesproken en het was verleidelijk om haar te bellen nu ik haar nummer toch heb. Uiteindelijk liet ik zo voor wat het was. Ik wilde niet te opdringerig overkomen.

In de avond na werk gingen Esma en ik een pizzaatje eten. Ze had verhalen over school en juffen en wilde dolgraag weer logeren bij haar vriendinnetje. "Ok, je mag dit weekend logeren alleen... als je drie boeken hebt uitgelezen. Je hebt vier dagen de tijd ok?". Zei ik. Ze keek me aan en uiteindelijk ging ze overstag. Thuis aangekomen dook Esma natuurlijk meteen in haar boeken. Ik moest er hard om lachen. Ineens hoorde ik mijn telefoon overgaan. Ook zag dat berichten van Mariam of ik het al wist wat ik zou doen. Eerlijk, ik wist het gewoon niet. Als ze straks echt de pineut was, dan had ik daar schuld aan. Behalve dat droeg ze mijn kind. Moet ik dan gewoon niet trouwen met haar?? Ik nam op een klant en na poosje hing ik op. Net dat ik op hing ging mijn mobiel weer over en dit keer was het Naima..