1. #721
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Sara-amira Bekijk reactie
    Krijgen we vandaag nog een Up Up
    Ik heb net geplaatst schat

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #722
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Spannend!
    Married and children!

  3. #723
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Ik hoop zo dat de baby niet van youssef is.

  4. #724
    MVC Lid

    Reacties
    238
    04-02-2005

    waarom altijd vluchten naima

  5. #725
    MVC Lid

    Reacties
    66
    15-03-2021

    salam wa halikoum.
    eindelijk kan ik ook reageren ik vind jou verhaal zo leuk spannend uppp upp tbarkallah halik

  6. #726
    MVC Lid

    Reacties
    2
    13-01-2021

    Up

  7. #727
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up
    Married and children!

  8. #728
    MVC Lid

    Reacties
    1.938
    21-06-2007

    Upp

  9. #729
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Pureeee, waar ben je?
    Married and children!

  10. #730
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    İk wou pure schrijven, nu staat puree. Moet lachen om mijn eigen grap...
    Married and children!

  11. #731
    MVC Lid

    Reacties
    66
    15-03-2021

    up wanneer ga je verder met schrijven?

  12. #732
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    İk wou pure schrijven, nu staat puree. Moet lachen om mijn eigen grap...
    Puree? Hahahah sorry allemaal!! Ik had een heel druk weekje achter de rug die nu hmdl voorbij is!! Vanaf vandaag alleen maar vervolgjes! Ik ben nu bezig toevallig en superleuk om ook andere namen te zien die mee uppen!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #733
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    "Naima!!!". Ik riep haar naam alsof het uit mijn tenen kwam. Het kon me niet schelen dat haar broer of wie dan ook naar mij keek. Ze was weg! Vertrokken en ik was haar voorgoed kwijt. Ik wilde duizendmaal mijn excuses aanbieden en haar smeken mij aan te horen. Maar aan de ene kant, aan de ene kant heb ik het verprutst. Verknald. Notabene ik. De persoon met wie ze wilde trouwen. De persoon die haar verdomme zei haar gelukkig te maken. Ik haatte mezelf. Ik haatte alles. Ik haatte zelfs Mariam. Was ik die kreng maar nooit tegen gekomen! Ik had verstandig moeten zijn. Ik had... ik had zoveel moeten doen. Spijt na de daad. Zo noemen ze dat. En nu zou ik vader worden weer. Ze was zwanger van mijn kind. Ik.. heb niet eens gevoelens voor dat mens. Ik.. hield niet eens van haar. Het was een fout. Enkel een fout...

    Ik liep terug naar de auto en ging zitten. Een uur heb ik voor me uit zitten kijken en uiteindelijk starte ik de auto. Ik sloot mijn ogen en dacht aan mijn grove stommiteiten. Aan mijn debielheid. Mijn telefoon ging over en zag een onbekend nummer. Gauw nam ik op. "Youssef..." ik herkende haar stem meteen! Het was Naima. "Naima! Alsjeblieft.. luister naar me." Begon ik meteen. "Nee, luister naar mij Youssef. Luister alsjeblieft naar mij." Zei ze. Ik zweeg meteen en hield mijn mobiel nog strakker vast op de hoop zelfs haar ademhaling te horen. "Je wordt weer vader Youssef. Je hebt een verantwoordelijkheid. Dat weet je. Ik bel je zodat ik je wil laten weten dat je alsjeblieft niet dezelfde fout moet maken als Issam. Ik zeg dit met pijn in mijn hart. We kunnen niks in het leven bepalen. Alles is voor ons al bepaald. Feit is Youssef, dat het lot ons samen bracht maar het lot ook heeft bepaald dat we voor elkaar niet bestemd zijn. Ik laat je los. Laat mij alsjeblieft ook los. Alleen zo kun je verder en je focussen op de baby. Ik.. hou zoveel van je dat ik je loslaat. Omdat ik wil dat je niet dezelfde fout maakt als hem. Zorg goed voor jezelf.. en voor haar." Zei ze. En voordat ik iets kon zeggen hing ze op. Ik keek geschrokken en hapte zowat naar adem. Ik belde terug maar het was zinloos aangezien het een anonieme telefoontje was. Ik haalde snel adem en wist gewoon niet wat ik moest doen.

    Uren heb ik voor me zitten uitkijken in de auto en ik gaf geen kick. Pas totdat ik gebeld werd door de oppas met waar ik was nam ik op en reed ik weg. Ik was een zombie. Een totale zombie. Thuis aangekomen met het geluk dat ik niet van de weg geraakt ben geweest trof ik de oppas aan die Esma al had voorzien van avondeten en een badje. Ik bedankte haar en liep naar Esma toe. Ze was tv aan het kijken en ik staarde alleen. Ze zou.. grote zus zijn. Ik zou toch ergens iets van een piepje blijdschap moeten voelen? Al is het voor haar. Maar.. ik voelde niks. Ik voelde gewoon totaal niets. Ik ging zitten aan de keukentafel en zag haar nog voor me twee dagen geleden. Haar ogen, haar blik, haar aanstekelijke lach... haar glimlach. Dat alles was ik kwijt. Kwijt!!!! "Papa.." zei Esma. Ik werd uit mijn gedachten gerukt en keek haar aan. "Wat is er papa?". Zei ze. Ik forceerde een glimlach en zei dat er niets was. "Ben je ziek?". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Jawel, je hoofd is is warm. Zal ik honing en citroen maken? Nana heeft het gisteren voor mij gemaakt en toen werd ik beter". Zei ze. Ik keek haar ineens vreemd aan. "Wat bedoel je? Ik bedoel.. hoe weet je dat.." ik kon mijn zin amper afmaken. "Nana maakte dat altijd voor mij als ik ziek was." Zei ze ineens. Ik keek haar aan en glimlachte. Ik hield haar gezichtje vast en op haar lichtbruine bos krullen viel een traan. De laatste keer dat ik deze tranen liet waren om Sabrine. Dit zal nooit meer goed komen. Ik sloot mijn ogen en bleef Esma vast houden.

  14. #734
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Vanuit het raampje van mijn bekende kamertje keek ik uit het raam. Precies tegenover mij stond het huis van de ouders van Issam. Het leek dood. Saai. Nietszeggend. Zijn raampje was al dagen dicht en ergens hoopte ik dat hij ze zou openen. Naar buiten zou kijken en naar mij zou kijken met een vette glimach. Zoals een aantal maanden geleden. Zonder zijn geheim. Zonder alle problemen. Mijn ogen werden vochtig. Net zoals gisteren en eergisteren. Het enige wat ik nog zag was dat zijn vader naar de moskee liep en zijn moeder naar de markt liep. Zelfs het contact tussen mijn ouders en zijn ouders is door dat hele probleem verloederd. Het was nu alleen een "hoi". Zelfs vragen hoe het gaat zat er niet meer in. Door de hele situatie is alles anders geworden. Het contact was kapot gegaan. Het was warm en ik droomde ervan helemaal in het begin van mijn reis hier in Marokko, dat ik deze zomer met Issam zou doorbrengen. Lekker picknicken op zijn geheime plek, elkaar verhalen zouden vertellen tot laat in de uurtjes.. ik hoopte op meer. Hij en ik. Samen.

    Ik hoorde zacht geklop op de deur en ging meteen op het bed zitten. Niemand hoefde mijn verdriet en holle blik te zien. Jamila wist onderhand wat er gaande was, ik vertelde alles in het vliegtuig een paar dagen terug. En.. ze gaf me ervan langs. Ik verwachte het al. Ik ben weer eens te snel verliefd op iemand geworden. Ik heb te snel mijn hart gegeven. Mijn hart was gebroken en of hij geheeld kon worden was nog maar de vraag. Ik dacht aan het telefoontje die ik pleegde naar Youssef diezelfde dag dat ik vertrok naar Marokko. Ik hoopte dat hij niet dezelfde steek zou uithalen als Issam. Dat hij er wél zou zijn voor zijn kind. Hoe verrot en pijnlijk het ook voor mij was en nog steeds is, hij moest mij loslaten voor zijn ongeboren kind. Hoe ik mezelf zou redden zou ik niet weten. Voor nu, was ik hier. Ver weg van hem. En dat zou ook zo blijven. Terug gaan naar Nederland was één van de grootste vergissingen en iets wat ik never nooit meer zou doen! Ik heb wat dat betreft mijn lesje geleerd. Jamila kwam naar binnen en keek me aan. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg ze. Ik keek haar aan en haalde mijn schouders op. "Niks bijzonders." Zei ik. Jamila sloot de deur en kwam naar me toe lopen. "Zullen we een hapje buiten eten?" Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd en bedankte. "Kom op! Naima.. dit is ook geen leven. Je ouders zijn eergisteren vetrokken. Hamid zit alleen tv te kijken en vind het prima zo. Zo kunnen we toch niet doorgaan?". Zei ze. Ik keek haar aan. Ze heeft ook wel gelijk. Waarom moet uitgerekend zij de dupe zijn van mijn verdriet. "Ok..." zei ik. Jamila keek me aan en glimlachte. "Trek je leukste kleren aan. Hamid gaat maar lekker op de kinderen passen!" Zei ze. Ik keek haar aan en moest glimlachen. Iets wat ik al vanaf dag één na aankomst niet heb gedaan. Ik stond gauw op en deed wat Jamila zei. Een half uur later was ik klaar en liep ik de deur uit. Jamila was bezig met Hamid en de kinderen en ik wachte haar op. Gauw liep ik naar de keuken en pakte een glas water voordat we zouden vetrekken. Ik hoorde ineens luide stemmen en auto's die stopten. Ik nam een kijkje uit het raam en ineens stond mijn gebroken hart zowat stil. Hij was daar. Issam..?????

  15. #735
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Mijn hart sloeg helemaal over. Ik keek voorzichtig uit het raam om te zien of hij het écht was en mijn ogen en zicht logen niet. Hij was het! Issam! Wat deed hij hier? Ik had zoveel vragen. Vragen waar ik vast nooit het antwoord op zou kunnen krijgen. Het gevoel van teleurstelling en woede die in Nederland had jegens hem, leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Ik hoorde Jamila mijn naam roepen en mijn maag kneep samen. Ik kon niet naar buiten! Sterker nog, ik wil nooit meer naar buiten! "Naima.. waar ben je?". Zei ze. Gauw liep ik naar de gootsteen en plonste een handjevol water in mijn gezicht. Ik veegde het overtollige gauw weg. Moge Allah mij hiervoor vergeven, maar ik was totaal niet in staat om hem onder ogen te komen. "Ah daar ben je! Kom je? Hamid gaat zo met de kinderen een pizza halen, wij gaan dit nest uit.." zei ze. Ik keek haar aan en een schuld gevoel bekroop me. Mijn rechterhand legde ik op mijn zij en met de andere op mijn buik. "Naima.. wat is er? Je zweet helemaal!" Zei ze toen ze naar me toe liep. "Nee.. nee het is niks. Ik heb ineens rare krampen in mijn buik en ik.. eh zweet ineens." Loog ik. Jamila kwam naar me toe en bekeek me. "Ik weet het! Ik weet wat het is!". Zei ze. Ik keek geschrokken en hoopte dat ze mijn smoes niet door zou hebben. Ze kneep haar ogen dicht. "Je hebt last veranderingen. Je lichaam moet wennen aan het klimaat en daarom ben je zo zweterig en ziek. Jallah, kom mee naar de huiskamer. We blijven thuis. Zo kunnen we niet naar buiten." Zei ze. Ik weet niet wat ze bedoelde met veranderingen, maar ik was allang al blij dat we thuis bleven!

    Ik liep als een klein kind achter haar aan en zei dat ik even me ging omkleden in een pyjama. Jamila knikte en gauw liep ik naar mijn slaapkamer. Gauw deed ik de deur dicht en vloog naar mijn raam. Ik keek naar buiten en zag Issam nergens. Bizar! Begon ik nu gek te worden? Zelfs de auto die er net was, was verdwenen. Maar ineens viel mijn oog op zijn kamer raam. Deze was geopend! Mijn hart tikte als een tijdbom. Ineens zag ik hem verschijnen terwijl hij iets uit een kast haalde. Hij had mij niet gezien, maar desondanks dook ik meteen weg. Hij was daar. Hij was het écht! Ik hoorde weer geklop op de deur en ging op bed gauw liggen. Mijn nichtje kwam binnen en vroeg of ik ook pizza wilde. Van spanning kon ik amper eten en zei dat het niet hoefde. Het zweet wat ik fakede, brak me dit keer echt uit. Mijn mobiel ging over en zag dat Houda mij belde. Gisteren was ik daar nog en Houda had alles keurig geregeld tijdens mijn afwezigheid. Ik nam op en ze vroeg of ik morgen tijd had om naar de collectie te kijken. Ik zei meteen nee, maar ik wist dat dit niet haalbaar was. Ik kon mij toch niet 24/7 schuil houden in dit huis? Dit zou een gevangenis voor me zijn dan. Uiteindelijk zou ik wel een plan moeten bedenken om Issam zou even mogelijk te ontwijken. Ik belde haar terug en zei haar dat ik wel zou komen op de aangegeven tijdstip.

    Hamid tikte op de deur en kwam naar binnen. Ik keek hem aan en hij had eten bij zich. "Ik hoorde van Jamila dat je niet lekker was.. probeer wat te eten". Zei hij. Ik keek hem aan en bedankte hem. "Het is niks.." zei ik. "Er moet zoveel geregeld worden Naima als onze ouders terugkeren van Hadj. Ik dacht misschien kunnen jij en Jamila een gastenlijst maken ofzo en dan kan ik kijken hoe en wat?". Zei Hamid. Ik ging rechtop zitten. "Wat bedoel je?". Vroeg ik. "Nou vind je het niet handig als we gewoon een soort van feestje houden zodat iedereen in één keer komt. Het was het idee van Jamila. Haar ouders hebben het toen ook zo gedaan. Ze heeft gelijk. Dat scheelt veel bezoek en hebben onze ouders ook rust." Zei Hamid. Eerlijk gezegd voelde ik er niks voor, maar Jamila en Hamid hadden een punt. "Faiza en Ilyas arriveren morgen." Zei hij. Ik knikte en dacht ineens aan die heks Wahiba. "Eh.. komen onze tantes ook?" Vroeg ik. "Eh ja.. lijkt me logisch toch?". Zei hamid. Ik keek hem aan en knikte alleen. Dat, dat gespuis ook nog komt dacht ik bij mezelf. Bah. Hamid liep weg en ik dacht aan die kreng. Als ik haar zie, doe ik haar nog wat. Ik keek naar buiten en het begon al aardig te schemeren. Ik stond weer op en keek uit het raam. Het welbekende lichtje waar ik altijd zo naar uitkeek stond dit keer aan. En het leek net alsof dat huis weer vol leven zat. Ik dacht ineens aan hoe gek het leven kan lopen en glimlachte in mezelf. Ik was zo in gedachten dat ik amper merkte dat hij ook uit het raam keek. En dit keer naar mij... onze blikken troffen elkaar weer na maanden aan en we bleven elkaar aankijken. We wilden elkaar honderd dingen zeggen, vertellen, waarom? Hoe? Waneer? En wat nu? Maar onze blikken zeiden al genoeg. De Issam die ik achterliet in Marokko leek totaal anders op de Issam die ik nu voor me zag. Ja, hij zag er nog steeds verdomd goed uit. Maar zijn blik was veranderd. Hol en vol verdriet. Hij strekte een arm uit en deed langzaam zijn raam dicht...