Doodse stilte.

[Nassir_88]

Alsjeblieft veel leesplezier

Goed bezig keep IT up

[-Mysterieus]

Up. :-)

[weet_nie_meer]

Ga alsjeblieft snel door want ik krijg geen adem meer.

[pureglossy]

Ga alsjeblieft snel door want ik krijg geen adem meer.

Yeah right

[pureglossy]

Up. :-)

[pureglossy]

Goed bezig keep IT up

[pureglossy]

De hele rit naar Abdel zijn huis heb ik zitten huilen. Ik realiseerde me dat ik niet alleen met hem moest leven. Het hele gezin kreeg ik er nog bij. Abdel woonde nog bij zijn moeder en de enige die getrouwd was, was zijn zusje Fahima. Ik wist niet wat mij te wachten stond. Ik slikte een paar keer toen we de straat inreden en ik kreeg kippenvel toen ik de portiek van Rabia zag. Het was doodstil en koud. Ik bibberde en had geen jas aangetrokken. Een wit kleedje omhulde mijn lichaam en ik rilde. Abdel leek de hele rit afwezig. Aangekomen stapte ik uit en hield hij me ineens tegen. Ik sidderde van angst en hij keek me aan met dezelfde blik als die van zijn moeder vanmiddag. Ik rukte mijn arm weg. "Blijf van me af!". Schreeuwde ik. Hij schrok nogal van de reactie en stapte woest uit. Ik stapte vervolgens ook uit en zijn moeder waggelde naar ons toe en liep hijgend en puffend de trap op. Ik kwam terrecht in een donkere, muffe huis. De rest van zijn broertjes en zusjes strompelde naar hun kamers boven en mijn schoonmoeder zocht naarstig naar haar puffer en medicatie. Ze had dus inderdaad medicatie nodig. Ik stond stil in de gang en wist niet waar ik naar toe moest. "Daar slaap ik" wees Abdel naar een kamer verderop in de gang. Ik keek hem aan en hij wees die richting op. "Had je een hotel verwacht dan?". Murmelde hij en hij liep weg. Ik schoof letterlijk met zware benen richting de kamer die hij bedoelde. De deur stond op een kier en ik deed de deur met een trillende hand open. Ik zocht de lichtschakelaar en voelde iets. Het licht ging aan en ik keek de kamer rond. Het stonk er ontzettend en overal lagen er kleren en sokken en weet ik veel wat allemaal. Het behang lag er op sommige vlakken van de muren half af en ik rook schimmel en parfum door elkaar. Ik slikte even en ging op een eenpersoonsbed zitten die gammel eruit zag en kraakte en piepte bij elke mini beweging. Een paar seconden later kwam hij naar binnen en had een glas water in zijn handen die hij op een klein kastje had neergezet. Hij deed de deur dicht en wees naar de glas. "Voor als je eh dorst heb ofzo". Ik keek naar de glas en schudde mijn hoofd. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en pakte wat kleren en ging de kamer uit. Gelukkig, dacht ik. Hij slaapt vanavond niet hier in ieder geval. Ik stond op en begon me te ontkleden en haalde uit een tas, die Jamila en Faiza voor me hadden klaargemaakt een pyjama uit. Ergens zag ik een lingerie setje uitpuilen en zodra ik het eruit had gevist scheurde ik het setje uit elkaar. Die onwetende schoonzussen van mij ook! Ik haalde er een pyjama broek uit en een shirt en haalde alle spelden uit mijn haar. Ik stopte mijn shirt goed in en als het kon deed ik er een slot om! Gauw zocht ik mijn tas en keek naar de pillen die ik stiekem heb kunnen regelen. Het was zaterdag en ik zocht naar de dag en plopte er een pilletje uit. Ik nam de glas water en slikte het door. Baby's met deze monster? Nooit van mijn leven! Stel dat hij iets wilde doen, dan deed hij dat maar, maar zijn kinderen zal ik nooit dragen!

[pureglossy]

Ik haalde de dekbed weg en een walm van stof en zure geuren kwamen me tegemoet. Ik haalde alles weg en draaide het matras om. Ik pakte mijn gevulde tas en gebruikte die als kussen. Een badjas die er ook in zat trok ik aan. Zo bleef ik warm in ieder geval. Ik legde mijn hoofd op het kussen en viel na een uur lang huilen in slaap. Ik had een nachtmerrie. Het monster kwam steeds dichtbij en probeerde mij aan te raken, telkens rende ik weg en schreeuwde ik hard en plotsklaps zat ik overeind in bed. Ik hijgde en had het warm. Ik rook ineens een geur en knipperde mijn ogen goed open. Ik slaakte bijna een gil toen ik hem naast me zag slapen. Weliswaar met zijn rug naar me toegekeerd, maar hij lag er. Het monster. Ik bibberde en stond meteen op. Het was inmiddels zeven uur in de ochtend en hoe slaperig ik ook was, ik kon niet terug naar bed. Hij snurkte de hele huis bij elkaar. Gauw pakte ik mijn tas waar wat douche spullen inzaten en liep op mijn tenen de deur uit. Het was al licht en iedereen sliep nog. Voor mij was de voordeur. Ik kon gewoon nu weglopen toch? Wat deed ik hier? Het was binnen handbereik. Vrijheid! Ik zocht naar mijn schoenen en wilde terug naar de slaapkamer om een vest te pakken. Ik zou het doen! Ik zou weglopen. Weg van deze rare familie, weglopen en nooit omkeren! Ik liep terug de kamer in en had mijn schoenen aan. Ik zocht een vest uit mijn tas en op dat moment hoorde ik zijn stem. "Wat zoek je?". Ik keek achterom en hij zat in bed. Ik wist niet wat ik moest antwoorden en hield mijn lippen stijf op elkaar. "Ben je doof?". Zei hij vervolgens. Ik stond op. "Ik zoek een handdoek.. ik wilde gaan douchen." Loog ik maar. Hij keek me aan van top tot teen. "Douchen? Met je schoenen aan?". Zei hij. Ik keek naar mijn hakken die ik gisteren aanhad en slikte even. "Ik eh heb geen slippers of pantoffels. Dit is het enige wat ik heb." Loog ik maar weer. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en ging op het bed zitten. "Waarom kom je niet terug naar bed? Het is zeven uur. Waarom ben je zo vroeg op". Zei hij op geïrriteerde toon. Ik voelde me betrapt. Wat moest ik hierop zeggen? Ik dacht na en kon er niet meer tegen. "Denk je dat ik normaal met jou in bed ga liggen en doen alsof er niks aan de hand is? Vergeet je gewoon het feit dat je me twee maanden geleden verkracht hebt?". Zei ik. Hij keek me aan en stond op. "Je doet net alsof alles normaal is, alsof ik dit wil! Je weet net zo goed als iedereen hier dat ik gedwongen ben om met jou te trouwen! Met jou! Een monster!". Gilde ik ineens. Abdel kwam naar me toe en sloeg me in het gezicht. "Denk jij dat ik dit ook wil! Denk jij dat ik jou wilde trouwen? Zo'n losbandige wijf die in mijn ogen totaal geen trouw materiaal is! Ook ik ben gedwongen! Die heks van je moeder zou naar de politie gaan, wie gaat er dan voor mijn moeder en de rest zorgen!". Gilde hij. Ik hield mijn wang vast en kreeg het gloeiend heet. "Wat kan mij jou moeder schelen of de rest van het gezin hier? Wat kan mijn eigen moeder mij schelen! Zij heeft me zowat verkocht aan jullie om hun goede naam te behouden." Huilde ik. Abdel greep naar me arm. "Luister eh dombo, je gaat maar lekker voor mijn moeder zorgen. Je bent nu hier, van mij. Je gaat je gedragen als een vrome, gehoorzame vrouw en owee als je nee zegt tegen mij of mijn moeder. Of wil je dat de hele buurt weet hoe losbandig je bent. Denk je überhaupt dat ze jou gaan geloven? Dat jou moeder en je vader hun naam wilde sparen, is jou probleem! Nu ben je hier en nu doe je wat ik zeg anders staat je heel wat narigheid te wachten!". Zei hij. Hij liet mijn arm los en pakte zijn deken en kussen en liep stampvoetend de kamer uit. Ik was in shock. Ik was totaal in shock. Zijn woede, agressie, klap, woorden. Mijn hoofd tolde en ik brak zowat in een miljoen stukjes. Mijn moeder, wat heb je mij aangedaan! Je eigen vlees en bloed! Verkocht aan dit monster!! Ik zakte in elkaar en trok mijn schoenen uit. Dit was nutteloos. Zelfs weglopen zou ik niet volhouden. Waar zou ik naartoe moeten? Ik huilde en huilde totdat ik niet meer kon. Na een uur raapte ik mezelf bij elkaar op en liep ik naar het bed. Ik hoorde ineens iets trillen en keek naar het kastje naast het bed. Het was zijn mobiel. Ik durfde amper te kijken en nadat de telefoon toch weer trilde ben ik opgestaan en zag ik ineens Rabia belt... Ik schrok. Rabia? Rabia als in mijn vriendin? Ik pakte de telefoon op en ze hing op. Gauw als ik kon ging ik kijken of het wel haar nummer was. Die ken ik uit mijn hoofd. Maar helaas hij had er een cijfercode op. Wat moest Rabia met Abdel? Ik begreep dit niet! Ik veegde mijn tranen weg en pakte een handdoek uit de tas. In de gang zocht ik de badkamer en na een paar seconden had ik het gevonden. Ik nam een douche en schopte alle rommel weg. Ik kamde mijn haar en deed het in een vlecht. Ik liep terug naar de kamer en deed het raampje open. Voor mij zag ik enkel bomen en groen. Ik bleef een tijdje kijken totdat ik getik op de deur hoorde en mijn schoonmoeder voor de opening verscheen. "Zo Naima, heb je lekker geslapen?". Zei ze in het Arabisch. Ik kon niet geloven dat ze deed alsof dit allemaal normaal was. Ik keek haar aan en knikte. "Jallah er is werk aan de winkel." Zei ze en ze draaide zich om. Ik wist niet wat ze hiermee bedoelde en ik liep achter haar aan. Ineens pakte ze potten en pannen en kommen. "Je weet toch hoe je msemmen moet maken?" Zei ze op scherpe toon terwijl ze me bestuderend aan keek. Ik schudde mijn hoofd en ze vloekte iets binnensmonds. Ze pakte wat meel en griesmeel en olie en plopte alles bij elkaar. "Kom maar kneden dan.."
Zei ze. Ik keek naar de kom en begon alles te mengen. Na een uur voelde ik mijn handen niet en waren mijn knokkels bloedrood. Mijn schoonmoeder controleerde het deeg en griste de kom weg. "Dochters van Nederland..". Zei ze op bespottelijke toon. Ze kwakte de kom op een tafel en begon de deeg verder te kneden. De rest van de familie werd wakker en iedereen strompelde de trap af. De één wilde naar de wc, de ander naar de badkamer, de ene schreeuwde waar het ontbijt bleef. Ik zuchte en wilde gaan zitten. "Wat ga je doen?". Zei mijn schoonmoeder. Ik keek om me heen en wist niet wat ze bedoelde. "Moet ik nog verder kneden?". Zei ik op rustige toon. Ze lachte haar tanden bloot, ze miste wat kiezen waardoor het een nogal grappig gezicht leek. "Ga naar de kamers van de jongens en meiden en begin op te ruimen. Ik ben Allah dankbaar dat ik nu hulp heb". Zei ze. Ik keek haar vreemd aan. "Schoonmaken? Waarom ik? Ze zijn toch oud genoeg om het zelf te doen?". Zei ik. Op dat moment keek ze me gevaarlijk aan. Ik schrok ervan en zoals ik al zei, haar blik zorgde ervoor dat ik goed bang werd van deze vrouw. "Wat denk je eh Naima? Dat je hier zomaar binnen strompelt en als een prinses behandeld moet worden? Denk je dat ik blij ben met zo'n schoondochter als jij? Ik had voor mijn oudste zoon een veel nettere en betere iemand verwacht! En niet zo'n losbandige vrouw als jij!". Ze hijgde nadat ze klaar was en Abdel kwam naar binnen. "Mama, yek labas?". Zei hij. Zijn moeder draaide zich om en begon het deeg in bolletjes te draaien. "Walow walow awlidi, het ontbijt is bijna klaar". Zei ze. Abdel wierp een blik naar mij toe. Ik stond op en vroeg waar de schoonmaak spullen zaten. Hij duwde me de gang op en deed de deur dicht van de keuken. Zijn moeder riep hem nog na, maar het mocht niet baten. Voordat ik het wist hield hij zijn hand bij mijn keel. "Als ik merk dat je mijn moeder tegenspreekt, neem ik je weer naar die plek en dit keer laat ik je voor dood achter. Begrepen?". Ik kreeg geen adem en wilde antwoorden maar het kon niet. Hij kneep mijn keel hard dicht waardoor ik geen adem kreeg. Ik voelde mijn luchtpijp strakker zitten. Zijn moeder trok hem van mij weg en ik viel op de grond en hapte naar adem. Iedereen schrok en keek. Niemand heeft wat gezegd of gedaan. Ik lag erbij als een vis die naar adem hapte. Zijn moeder hielp me opstaan. "Zwijg alsjeblieft voortaan! Door jou draait hij nog echt de gevangenis in! Als je me mijn jongen afneemt..." ze wilde wat zeggen maar zweeg. Ik was voor hem nog steeds een prooi. Niet zijn vrouw, niks. Gewoon een object. Ik holde naar de kamer en deed de deur dicht. Ik huilde hard en de hele dag bleef ik daar. Tegen zeven uur in de avond hoorde ik getik op de deur. Een broertje van Abdel, Malik kwam wat te eten brengen. Hij legde het bordje op de kast en ik keek hem amper aan. Hij zweeg en liep de kamer uit. Ik viel in slaap en na een paar uur hoorde ik de deur van de kamer open gaan. Ik hoorde hem praten in de telefoon en ik deed mijn ogen wagenwijd open. Ik ging ineens zitten op het bed, op de hoop dat hij niet naast mij kwam liggen. Hij hing op en bleef naar het bordje eten staren. "Waarom heb je niets gegeten?". Zei hij. Ik antwoorde niet, en hield me mond dicht. Ineens had ik een idee. "Mag ik even mijn moeder bellen? Ik wil vragen hoe het gaat." Zei ik. Abdel keek me aan. "Je moeder had net al gebeld met mijn moeder, ze wilde je spreken maar je sliep". Zei hij. Mijn moeder wilde mij spreken? Waarover? Dacht ik ineens hardop. Maar ik dacht aan iets anders. "Kan ik haar dan terug bellen?". Zei ik. Abdel murmelde wat en gaf me de telefoon. Hij bleef echter staan waar hij stond. Ik nam zijn mobiel aan en ging zodra hij weg keek naar de oproepen lijst. Ik zocht de Rabia die hem had gebeld om 08:00 in de ochtend. Ik opende haar naam en zag tot mijn grote schrik dat het inderdaad Rabia, mijn vriendin was! Maar ook net had ze hem gebeld..

[pureglossy]

Hij schraapte zijn keel en keek me aan. Gauw toetste ik het nummer van mijn moeder en bleef wachten tot ze opnam. Echter, nam ze niet op. Ik gaf hem zijn mobiel terug. "Kan ik gewoon niet een eigen telefoon krijgen?". Zei ik. Abdel lachte hardop. "En dan? Lekker chitchatten met mannen en je zogenaamde coole vriendinnen? Waarvoor heb je hem nodig? Je moeder? Dan bel je lekker maar met mijn mobiel". Zei hij. Ik keek hem aan, wat een ouderwetse, lelijke hond zei ik in mezelf. Ergens begon ik ineens te lachen. Het was ook verschrikkelijk. Deze man die mij verkrachte, mij claimde, ervoor zorgde dat ik geïsoleerd in dit stinkhuis moest leven met zijn zieke, dikke moeder, ik begon ineens keihard te lachen. Alsof iets of iemand anders mijn lichaam en geest overnam. Abdel keek boos en liep stampvoetend de deur uit. Het gezegde dat je als je veel lacht daarna zal huilen, bleek bij mij waar te zijn. Die avond maakte hij namelijk aanstalten om geslachtsgemeenschap te hebben. Ik wilde duidelijk niet, nooit. Maar dat weerhield het monster niet. Wederom ben ik tegen mijn zin weer gebruikt en misbruikt. Ik voelde me vies en goor en ging meteen naar de douche. Ik begon te huilen en mezelf te pijnigen. Nooit dat ik naast hem zou liggen! Ik stapte na een uur de douche uit en liep naar de keuken. Iedereen sliep en ik huilde zachtjes. Ik kon niet verder slapen. Al zouden ze me doodslaan.. ik wilde nooit meer naast dat monster liggen.

De volgende dag hielp ik natuurlijk met schoonmaken, opruimen. Het was er rustig. Abdel ging godzijdank werken en iedereen was op school. Mijn schoonmoeder kookte het avond eten en ik maakte alles schoon. Zo ging het dagen en weken. Mijn moeder heb ik nooit meer gebeld en als ze naar mijn schoonma belde sloot ik mezelf op in de wc of deed ik alsof ik sliep. Wat zou mijn moeder nog kunnen veranderen aan de hele situatie en deze trauma? Niks! Abdel deed vaak aanstalten, maar ik weerhield hem door te zeggen dat ik ongesteld was of ziek was. Dit tot zijn grote frustratie en ik wist dat hij zijn heil buiten de deur zocht. Soms was hij nachten weg en soms maakte hij zich zogenaamd supermooi in de avond om vervolgens te zeggen dat hij een uitje had met de team of met vrienden was. Ik wist het beter en ik was dankbaar! Dan hoefde ik niks van hem in ieder geval. Op een dag liep ik met volle boodschappen met mijn schoonmoeder door de straat. Ik keek de portiek in van Rabia en toevallig liep haar zusje naar beneden. "He Naima! Wat doe jij hier??". Zei ze verbaast. Mijn schoonma wenkte mij verder te lopen en te zwijgen en dat deed ik. Het zusje van Rabia keek me alleen na en mompelde wat. Het nieuws zou gauw naar haar grote zus gaan. Wat deed ik namelijk hier met de moeder van de buurjongen. Tenminste, zou Rabia wel daarvan op de hoogte zijn en bovenal, wat moest Rabia bij Abdel? Ik ben niet jaloers hoor, verre van, maar ik vond het nogal vreemd. In de loop der tijd hoopte ik op meer antwoorden. Ik hoopte zelfs dat Abdel ergens dood in een steegje zou liggen. Ik hoopte op zoveel, maar kennelijk kwamen mijn wensen nooit echt uit. Voor nu was ik een slaaf in dat huis. Ik had zelfs met Abdel gesproken over het hervatten van mijn school. Ik zei zogenaamd dat ik er zelf mee ben gestopt omdat ik met deze schijnhuwelijk zat. Hij wilde er niets van weten. Abdel was en is een ouderwetse drol van de laagste bodem. Ik merkte het aan zijn manier van praten in huis en het feit dat hij alleen de Islam erbij betrok om zijn gelijk te halen. Bidden deed hij nooit, en hij deed alles wat God verboden heeft. Kortom, een walgelijke klootzak. Ik nam de tassen die mijn schoonmoeder sjouwde bovenop de extra tassen die ik al droeg. Thuis legde ik alles neer op de keukentafel en pakte ik alles uit. Ik kende het allemaal al ongeveer en wist wat mijn taken zijn. "Maak voor vanavond tajine lams en pak de kom om brood te kneden". Domineerde mijn schoonmoeder. Ik gaf natuurlijk als gewoonlijk geen kick en deed maar wat me opgedragen werd. Ik maakte de lams tajine en begon aan het brood. Tajine maakte mijn schoonmoeder alleen voor speciale gelegenheden. Dat had ik gemerkt als haar zussen langs kwamen of iemand anders. Vandaag zou er dus iemand langskomen. Ik maakte naderhand het huis schoon en greep de zijkanten van mijn rug. Ik had echt pijn van het schoonmaken en wilde eigenlijk alleen maar gaan zitten. Maar dat mocht ik dromen, want een uurtje later kwam de rest van de familie naar binnen stormen. De zusjes en broertjes van Abdel gooide hun schoenen aan de kant en hun tassen en het leken net een stel hillbilly's. Ze waren onderhand allemaal boven de achtien maar ze staken geen vinger uit. Waarom zouden ze ook, ik Naima de dombo was hier om hun rotzooi op te ruimen. Ik maakte de schoenen netjes en pakte hun tassen en flikkerde ze allemaal in de gangkast waar de stofzuiger zat en de schoonmaak spullen. Uiteindelijk ging ik douchen en bidden en ging ik op het bed liggen. Ik had ongelooflijke pijn in mijn rug en ik begreep niet waarom ik allang als een kaartenhuis in elkaar was gezakt. Alles deed me pijn. Rond een uur of zeven ging de deurbel en even later hoorde ik stemmen. Ik stond op en ging even later naar de keuken. Ik zag wat schoenen staan en liep naar de keuken waar mijn schoonmoeder druk bezig was met thee maken. "Jallah, waar was je? Schiet op! De gasten zijn gearriveerd." Snauwde ze. Ik keek op en maakte de theepot schoon en klaar. Gasten? Welke gasten? Iedereen die kwam noemde ze bij naam. Ik legde alles neer op de keukentafel en maakte de thee gereed. Met de dienblad in mijn handen liep ik de huiskamer binnen. Ik keek wie de gasten waren en liet de dienblad zo uit mijn handen vallen..

[pureglossy]

Zo even een mega vervolg!

[Nassir_88]

Zo even een mega vervolg!

Wauw, je bent een held!

[weet_nie_meer]

Yeah right

Wat nou is echt zo.

[pureglossy]

Wauw, je bent een held!

Jij ook! Haha

[pureglossy]

Wat nou is echt zo.

Ok I believe you! Ik ga je zo zuurstof geven dmv vervolg te plaatsen

[pureglossy]

Rabia??? Wat deed zij hier? Ik schrok en mijn schoonmoeder kwam rennend en hijgend naar binnen. "Domme kluns, waar zijn je ogen". Miepte ze zacht terwijl ik alles opruimde. Ik pakte de glazen en de theepot die open lag op het laminaat. De thee lag verspreid over de vloer en ik pakte gauw een mop en begon te dweilen. Verdoofd en verbaast ruimde ik alles op. Mijn schoonmoeder lachte en verontschuldigde zich voor mijn klunzige gedrag zoals ze het noemde. Ik keek op en zag Rabia naar mijn staren. Ze gaf geen kick. Nadat ik klaar was, pakte ik het dienblad en liep naar de keuken om nieuwe thee te maken. Ik voelde een harde klap op mijn schouder en een duw. "Idioot! Je bent een dom wicht!". Siste mijn schoonmoeder. Ik kon wel janken maar hield de tranen in bedwang. Ik maakte opnieuw thee en nadat ik klaar was duwde me schoonmoeder me opzij en pakte het blad zelf. "Een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen, aan de kant!". Zei ze en liep met snelle passen richting de huiskamer. Ik schoof een stoel naar achter en ging zitten. Wat moest Rabia hier? Ik begreep er niks van. Even later hoorde ik de deur en kwam Abdel de keuken in. "Waar is ma?". Zei hij. Ik wenkte naar de huiskamer. "Zijn die mensen er al?". Zei hij. Ik keek op. Hij wist dus dat er gasten kwamen? En Rabia had contact met hem? Wat was hier aan de hand? Ik knikte en voordat ik nog iets kon zeggen rende hij naar de slaapkamer en even later kwam hij er opgedoft uit. Ik begreep het niet. Althans ik probeerde het te begrijpen maar niemand wilde mij iets vertellen. Mijn schoonmoeder kwam de keuken in en zei me de tajine op te warmen. Ik slikte even en vroeg het haar, "Waarom zijn die mensen hier?". Ze keek me aan. "Is dat jou zaak?". Zei ze kortaf. "Nee, maar ik was gewoon nieuwsgierig. Ik ken toevallig één van de gasten". Zei ik. Ineens liet mijn schoonmoeder het brood staan en liep naar mij toe. "Wie ken je van die vrouwen??". Zei ze op een nogal rare toon. "Ik ken Rabia. We hebben samen op school gezeten en zijn.. waren goede vriendinnen". Zei ik. Mijn schoonmoeder greep even naar haar hoofd en zei wat onverstaanbaars. "Is.. is er iets?" Zei ik. Ze keek me met vurige ogen aan. "Als jij tegen die dame zegt, die jij kent wat jou overkomen is, dan maak ik je het leven zuur!". Zei ze. Ik snapte het niet en keek haar beduusd aan. Waarom zou ik Rabia überhaupt willen spreken? Ik zweeg maar en wilde juist uitvogelen wat ze hier deed! "Ik zal zwijgen, maar ik wil wel weten wat ze hier doen". Zei ik. Mijn schoonmoeder sneed het brood in grote stukken en legde het mes weg. "Die dame, Rabia dat wordt de tweede vrouw van Abdel. Hij had allang een oogje op haar alleen jou moeder kwam roet in het eten gooien!". Ze pakte het brood en bracht het naar binnen.

Wat? Rabia en Abdel? Ik bedoel ik wist dat er iets was, maar trouwen met hem? Met zo'n verkrachter? En hij had al een oogje op haar? Waarom wilde ze hem aan mij koppelen? Ik begreep het niet. Ik had zoveel vragen en wist dat ik daar nooit antwoord op zou krijgen. En dan polygamie? Dat is strafbaar in Nederland! Waar hebben ze het toch over! Ik kon mijn oren niet geloven en zette de tajine uit. Wist Rabia überhaupt dat ik getrouwd was met Abdel? Wat wist ze eigenlijk allemaal? Wist ze dat hij mij pijn zou doen die dag? Ik rilde ineens en gauw legde ik de tajine weg. Ik moest weg uit dit huis! Nu! Ik liep naar de slaapkamer en trok mijn kleren aan. Ik deed mijn jas aan en stormde de kamer uit. Ik liep Abdel tegen het lijf en hij wist dat ik het nieuws mee heb gekregen. Hij deed geen moeite om me tegen te houden zoals altijd. Hij keek me na en zei alleen dat ik binnen tien minuten terug moest zijn. Ik trok de voordeur open en liep weg. Ineens begon het te regenen en was ik kletsnat. Deze hele familie spoort voor geen meter. Ze doen alles wat de wet verboden heeft. Ik liep de straat uit en liep zover mogelijk ik kon. Uit woede schopte ik tegen een blikje en op dat moment reed er een auto langs en het blikje kwam hard tegen de auto. Shit! Ook dat nog. De auto remde keihard en iemand stapte eruit. Ik bibberde en wist niet wat er zou gebeuren. "He ben je helemaal gek geworden! Idioot!". De man keek naar de plek waar het blikje terecht kwam en liep op mijn af. "Ben je doof? Waarom deed je dat??". Gilde hij. Ik dook in elkaar en hij keek ineens geschrokken. "Het spijt me meneer, het was een domme actie.. ik..". Ik stond stokstijf en wist niks meer te zeggen. De man liep naar de auto en bekeek de plek. Er was een deukje in de auto en ik kon me goed voorstellen dat hij boos was. Het was een mooie auto en ik was een domme gans, hoe kon ik ook. Ik kon amper weglopen. Straks zou hij achter me aan rijden. Hij kwam weer naar me toe en haalde een paraplu tevoorschijn. "Wat is je naam?". Vroeg hij. "Eh Naima..". Stamelde ik. Ik kon zijn gezicht amper goed zien door de keiharde regenval. "Ok, Naima we moeten wat papieren invullen. Je bent verzekerd toch?". Zei hij. Verzekerd? Hoe moet ik dat weten. Ik knikte alleen maar en hij wees me naar een portiek te gaan. Ik liep ernaar toe waar het droog was. Even later kwam hij met wat papieren en een pen. "Hier kun je jou gegevens invullen". Hij overhandigde mij het papierwerk en pen en ik vulde met trillende handen de gegevens in. Bij verzekering stond ik stil. Ik wist niet wat ik moest invullen en werd rood. Ik heb hem geen één keer aangekeken. Ik gaf hem het papierwerk en hij nam het door. "Eh je bent dit vergeten.." hij wees naar de gegevens voor de verzekering. Op dat moment keek ik hem aan. Onze blikken kruiste elkaar en ik bleef stokstijf staan. Zelfs mijn handen trilden niet. Ik keek in de mooiste blauwe ogen. Hij keek weg en werd nogal ongeduldig. "Mevrouw.. deze gegevens..". Zei hij nogmaals. Ik schudde mijn hoofd. "Ik eh heb geen verzekering." Zei ik met een trillende stem. "Je hebt.. je hebt geen verzekering?" Zei hij vol ongeloof. "Dat wordt dan een dure grap.. ik laat het nakijken en dan maken ze een factuur op. Wat is je nummer?" Zei hij. Ik keek hem aan. Dure grap? Moet ik het zelf betalen? Mijn nummer? Ik heb amper een mobiel! "Ik.. eh heb geen mobiel.. geen nummer." Zei ik. De man keek me ineens vol ongeloof aan. "Ok.. wat heb je dan wel waar ik de factuur kan sturen?". Zei hij. Ik dacht aan Abdel en meteen kreeg ik een paniek aanval. "Ik eh moet weg, sorry". Ik liep de trap af. "Pardon?? Je schopt een blikje tegen mijn auto en wil er nu vandoor gaan. Dat dacht ik niet dame!". Hij pakte zijn mobiel en begon ineens een nummer in te toetsen. "Goedemiddag, u spreek met Youssef. Ik wil graag een melding maken.." Zei hij en wende zijn gezicht af. Belde hij nou de politie? Ik kreeg het Spaans benauwd en keek om me heen. Ik had niet eens in de gaten dat ik kletsnat was van de regen en dat mijn tien minuten vrijheid er allang en breed op zaten. Ik trok mijn rits goed dicht en liep naar hem toe. "Hang alsjeblieft op". Zei ik. Hij draaide zich om en keek me aan. "Ik.. ik betaal het wel hoor." Zei ik vervolgens. "Een moment..". Zei hij en keek me aan. "Weet je het zeker??". Ik schudde mijn hoofd en kon bijna in tranen uitbarsten. Hij zuchte en verontschuldigde zich door de telefoon en hing op. "Ok, dat was de garage. Het zou ongeveer 250 euro's kosten. Ik moet mijn auto langs brengen". Zei hij. Ik keek verdwaasd. "Garage? Ik dacht.. ik dacht dat je de politie belde!". Zei ik. De man staarde me aan. "Voor een blikje? Tegen mijn auto?". Zei hij en begon hard te lachen. "Nou vooruit misschien bel ik ze wel,..". Lachte hij verder. Ik moest er eerlijk gezegd ook een glimlach om laten. Het was de allereerste keer na maanden dat ik ergens humor in zag en glimlachte. Hij deed zijn mobiel weg en keek me aan. "Hoe komt het dat je geen telefoon hebt, geen verzekering, geen woonadres?". Zei hij. Hij keek me verbaast aan en zijn natte lokken plakte tegen zijn voorhoofd. "Ik eh.. heb wel een adres hoor alleen ik eh kan je mij je nummer geven dan bel ik je wel om het te betalen." Zei ik. Hij keek verbaast. "Dat is vreemd, je hebt toch geen mobiel?". Zei hij. Ik voelde mijn wangen rood worden. "Nee, maar wel een huistelefoon." Zei ik. En ja, die hadden ze nog bij Abdel thuis. "Een huistelefoon? Jeetje wie gebruikt dat nog.." Zei hij terwijl hij een papiertje scheurde en er iets op schreef. "Dit is mijn nummer. Wanneer ben je van plan contact op te nemen?". Vroeg hij. Ik keek naar het papiertje en even raakte zijn hand de mijne aan toen ik het aannam. Op het blaadje las ik Youssef en zijn nummer. "Eh zo snel mogelijk". Zei ik. "Hmm ok prima! Nou we houden contact en doordeweeks ben ik pas na zessen in de avond bereikbaar en weekend maakt het niet uit hoe laat je belt. En eh.. hou je aan je woord.. Doei". En met deze woorden liep hij naar zijn auto en reed weg. Het was onderhand drie kwartier later. Hij verdween de straat uit en ik frummelde het blaadje en stopte het in mijn beha. Ik moest automatisch aan oma denken Allahirhamha. Dat deed ze ook altijd als ze briefgeld of belangrijke blaadjes weg wilde werken. Ik zipte mijn rits dicht en liep met snelle passen terug naar huis. Ik wist uiteraard niet wat ik zou aantreffen. Maar om de ellenlange tijd die ik buiten was te compenseren, zou ik meteen de keuken ingaan en gaan poetsen. Ik wist dat het een drama zou zijn.