Thomas?? Had hij amper de ballen om zelf zijn naam eronder te zetten? Woest was ik! Ik zuchte en kon er toch niets mee. Dit is alleen stress. En na een heerlijke vakantie in eigen land, is dit wel het laatste waar ik me druk om ging maken. Alhoewel.. de gevoelens jegens Youssef waren niet weg. Ik ben verliefd op hem. Dat vervaagt niet in een korte periode of na een afleiding zoals een vakantie. Ik zag nog een berichtje en opende deze. Door de emails zag ik hem amper staan. Het was ook ditmaal van Youssef. Hoi Naima. Ik moet je spreken. Ik wil onze vriendschap niet zo laten eindigen. Bel me? Ik keek naar de datum en dit was van twee weken terug. Gauw ging ik naar het prullenbak icoontje en verwijderde dit bericht. Ook zijn nummer wilde ik verwijderen, maar net op dat moment dat ik dat wilde doen hoorde ik getik op de deur. Het was mijn moeder. "Kan je niet slapen Naima?". Ik schudde mijn hoofd en legde mijn mobiel weg. "Ik ook niet, je vader snurkt de hele slaapkamer bij elkaar!". Zei ze. Ik lachte en maakte plaats voor mama op bed. Ze kwam naast me zitten en keek me aan. "Wat ben je snel veranderd. Je uiterlijk. Innerlijk. Ik ben trots op je! Je hebt zoveel tegenslagen gehad mijn lieve dochter en toch..." ze kon haar zin amper afmaken, maar ik wist wel wat ze bedoelde. We praatte na over van alles en nog wat en toen vielen we samen toch in slaap in mijn bed.
De volgende ochtend werd ik wakker met een vreselijke hoofdpijn. Ik legde mijn hand op mijn voorhoofd en hij was superheet. Mijn moeder was al op en ik wilde ook opstaan, maar ik was zo dizzy. Toch lukte het me om op te staan en ben ik langzaam naar de badkamer gegaan. Ik moest ook ongesteld worden, maar er gebeurde al weken niets. Ineens hield ik mezelf vast aan de badkamer deur en zweette ik zo erg. Het enige wat ik riep was "mama" en toen zakte ik door mijn knieën. Mijn moeder kwam aangesneld en mijn vader ook. Alles was dubbel, alles leek dubbel! Ze tilde me op en belde de huisarts. Na een half uur arriveerde deze en keek me aan. "Je bloeddruk is wat hoog als normaal, maar eigenlijk is de oorzaak zo duidelijk". Zei hij. Ik keek hem aan en hij keek vanuit zijn bril. Mijn moeder luisterde aandachtig en de arts keek me aan. "U zit in de overgang. Als ik naar de symptomen luister die u zegt. Het uitblijven van menstruatie. Gevoeliger dan normaal, nachtzweten.. het hoort er allemaal bij. We kunnen uiteraard een bloedtest doen, maar ik kan met 100% zekerheid zeggen dat.. het daaraan ligt. Als de eierstokken verwijderd zijn dan ga je als een sneltrein de overgang in. Normaliter kent de overgang drie fases totdat je daadwerkelijk in de overgang bent. Het spijt me. Het hoort er allemaal bij. Ik geef wel medicatie zodat u wat ontspannen voelt. Op u leeftijd in de overgang, is niet te bevatten. Heeft u nog aan een psycholoog gedacht?". Zei hij. Ik liet de woorden één voor één op me afkomen. Ik had de hoofstuk met Abdel afgesloten, maar hoe moet ik Ya Allah dit verwerken? Gewoon... definitief in de overgang. Iets wat vrouwen pas na hun 40ste of zelfs later hadden. En ik had het nu. Ik knikte alleen maar en probeerde niet te huilen. Dit is wat de arts toch tegen mij zei in het ziekenhuis? Dit was toch niet nieuw? Dit heb ik vaker gehoord en gelezen? Maar waarom doet het nu dan zoveel pijn! De arts ging weg en ik dook terug in de bank. Mijn moeder wreef over mijn rug. "Je bent kletsnat, kom ik ga je helpen douchen." Zei ze. Ik keek haar een en knikte alleen maar. Meer kon ik niet. Pas in de douche begon ik te huilen. Naakt en leeg spoelde het water mijn tranen weg. Ik voelde hoe mijn moeder mijn rug inzeepte bhal een kleine meisje. Zo voelde ik me. Ze zag mijn tranen en kwam dichter bij me staan en hield mij vast. Haar kleren werden kletsnat, maar dat kon haar niet schelen, evenmin dat ik hier poedelnaakt stond terwijl ma mij zo zag. Het kon me niets schelen. Ze hield me vast alsof ik nog dat kleine meisje van vroeger was. Ze huilde zelfs ook. Het enige kind wat ik gebaard had, haar kleinkind was dood. Meer kon ik hun niets bieden. Geen kleinkinderen, niets. Ze hield me stevig vast alsof ze mijn gedachten kon lezen en zo stonden we even stil onder het water te snikken.