1. #16
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door BenKamal Bekijk reactie
    Sorry dat ik je stoor..

    .Want ik hou van boeken,lezen..

    Maar ik moet omwegen maken

    Gekke tijden en spijtig genoeg moet ik en iedereen inschakelen..

    Alles heeft een reden..

    Ok, my friend veel leesplezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #17
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Wakeup Bekijk reactie
    Hahaha grappig stukje !!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #18
    MVC Lid

    Reacties
    983
    25-01-2009

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Laat me maar weten als ik verder moet gaan! Even de verhalenrubriek wat leven inblazen
    Graag! In ieder geval heeft je topic wel een boost gekregen, je verdient het ook. Met boek werk bedoel ik, maak gelijk een boek:P Go on!

  4. #19
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Nassir_88 Bekijk reactie
    Graag! In ieder geval heeft je topic wel een boost gekregen, je verdient het ook. Met boek werk bedoel ik, maak gelijk een boek:P Go on!
    Thank you!

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  5. #20
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik rilde van binnen en ik keek naar mijn handen. Ze beefden allebei. Ik probeerde ze in mijn jaszakken te steken en stil te krijgen, maar het lukte niet. Ik was doodmoe van het rennen en doodmoe van wat er gebeurt was. Een traan rolde over mijn wang. Ik ben verkracht. Het liefst loop ik nu naar een politie bureau en zou ik aangifte willen doen. Hij verdient in mijn ogen de strop, de dood. Maar ik wist diep van binnen dat het niet haalbaar was. Als mijn vader en broers hierachter zouden komen.. ik zuchte en huilde nog meer. Het feit dat ik vrijwillig in ben gestapt in zijn auto, met hem ben mee gegaan, mijn vader zou mij vermoorden en dan pas vragen stellen. Ik sloot mijn ogen en tranen gleden langs mijn wangen. Hoe kon het, dat ik vorige week nog intact was, lichamelijk en geestelijk. Nu.. nu ben ik.. ik kon niks meer denken en vinden. Ik wilde naar binnen, mij in de armen van mijn moeder storten en huilen totdat er niks meer van me over was. Mijn arme moeder, ze zou er zo ziek van zijn. En mijn vader zou mijn moeder als schuldige aanwijzen. Opvoeding! Ik hoor mijn vader al schelden en gillen tegen haar. "Je laat haar teveel met die zber uit die wijk omgaan", "Het is jou schuld!". Ik kreeg het benauwd en zakte bijna in elkaar. Hoe kan ik zo naar binnen? Hoe?. Een auto reed de straat in op zoek naar een parkeerplek. Ik schrok en dacht dat mijn vader het was en gauw als ik kon pakte ik de huissleutels. Ik stak de sleutel in het gat en draaide hem om. Zachtjes maakte ik de deur open en dicht. Ik rook de geur van warmte en veiligheid. Daardoor huilde ik meer. "Naima, ben jij het?". Hoorde ik vanuit de huiskamer. Het was mijn moeder. Ik schrok van haar stem. Ik schraapte mijn keel en antwoorde zachtjes ja. "Mezian, ga bidden lieverd, we gaan zo eten. Je vader is zo thuis van werk". Zei mijn moeder.

    Ik liep de gang op en ben direct naar mijn kamer gegaan. Zodra ik mezelf in de lange spiegel zag werd ik geconfronteerd met alles. Gauw als ik kon deed ik mijn kleren uit en pakte een tas waar ik alles in stopte. Ik werd ook geconfronteerd met mijn broek die onder het bloed zat. Ik stortte in elkaar en jammerde van verdriet. Hoe heb ik het zover laten komen, hoe! Ik duwde en propte alle kleren in een zak en deed er een stevige knoop in. Ik pakte wat schone kleding en ging zachtjes lopen naar de douche. Ik zag de grote blauwe plek bij mijn arm en bleef zwijgzaam ernaar kijken. Voorzichtig nam ik een douche en bleef wel bijna uren onder douche mezelf wassen. Ik hoorde amper dat mijn moeder me al een paar keer geroepen had. Ik was compleet van de wereld. Ik stapte de douche uit en trok mijn kleren aan. Zachtjes liep ik naar mijn kamer en toen ik de deur opendeed zag ik mijn moeder staan. Met de kleding die ik aanhad in haar handen. Ze had de zak ontdekt en haar blik vergeet ik nooit meer. Nooit meer van me leven. "Wat is er gebeurt?". Zei ze zachtjes. Ik schudde mijn hoofd en wilde naar haar toelopen. Mijn moeder zette meteen wat stappen terug. "Wat is er gebeurt Naima!!". Gilde ze hard. Ik schrok van haar luide stem en smeekte haar niet zo te schreeuwen, al had ze er alle recht op. "Ssht mama alsjeblieft, papa komt zo naar binnen..". Zei ik. Mijn moeder greep naar haar hoofd en ging zitten op mijn bureaustoel. "Wat denk je? Dat je bang bent voor je vader en niet voor mij!!". Gilde ze. Ik wist niet wat ik doen moest. Ja, de waarheid vertellen maar het zou haar kapot maken! Ik ging de kamer verder in en sloot de deur. "Mama, alsjeblieft.. ik.. ik ben verkracht". Voordat ik het wist, was het hoge woord eruit. Mijn moeder hieldt een hand voor haar mond en met de ene liet ze de kleding uit haar handen vallen. Ik wilde naar haar toe gaan en zeggen dat ze nergens zorgen hoeft te maken, dat het wel goed komt. Maar voordat ik het wist stond ze op en begon ze te huilen en haar handen trilde. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien. Het deed me pijn en ik voelde me nog vreselijker dan ik al was. Ze wilde niet getroost worden, niks. "Hoe.. hoe ben je.. waar?? Waar!". Gilde mijn moeder. Ik moest haar de waarheid vertellen. En dat deed ik. Van het gekopppel van Rabia tot aan een paar uur geleden.

  6. #21
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Mijn moeder liep rood aan. "Dus ik stuur jou naar school om te leren en jij loopt te touren in de auto met wildvreemde mannen??". Gilde mijn moeder. Ik kon niks zeggen. Praktisch was het toch zo? Ik ging naar school om te leren en niet om met Abdel de verkrachter iets te gaan drinken. Ik liet mijn moeder uitrazen. Ze had gelijk. Ik was in en in slecht en een vreselijke dochter. Binnen een paar dagen ben ik niet alleen verkracht, maar heb ik mijn moeder een gebroken hart bezorgd. Ik kreeg alle scheldwoorden aan mijn hoofd gegooid. Ma had gelijk. Punt. Toen we de deur hoorde opengaan, zweeg mijn moeder. "Als hij hier lucht van krijgt ben je dood, dat begrijp je wel. Ik hoef jou nooit meer te zien! Ze hadden me nog gewaarschuwd sinds je met die le3frita om gaat. Ze hadden me gewaarschuwd." Zei ma zachtjes. Gauw pakte ze alle kleren bij elkaar en duwde me opzij en knalde de deur hard dicht. Ik verdronk in mijn tranen. Ik heb nog nooit zo hard en zo veel gehuild. Ik kon mijn moeder niet meer onder ogen komen. En mijn vader! Ik wist dat het dan gedaan zou zijn met mij. Zoveel vragen, zo weinig kracht en energie. Door alles tolde mijn hoofd en viel ik neer op de grond. Ik hoorde mijn mobiel trillen en deed één oog open. Ergens zag ik de helft van de klok op de muur en ik probeerde de tijd af te lezen, helaas zag ik wazig en dubbel alsof ik dronken was. De deur vloog in een ruk open en voordat ik überhaupt kon opstaan pakte mijn moeder mijn mobiel en trapte er keihard op, totdat er luttele stukjes van over was. Ik begreep haar actie. Ik begreep het. Ik stond fier overeind en keek naar de klok. Ik moet opzeker zo'n vier uur weg zijn geweest. Het was pikkedonker buiten. "Ik wil nu van jou weten wie dit gedaan heeft NU!". Zei mijn moeder op sissende toon. Ik schraapte mijn keel en zei wie het was, waar hij woonde enzovoorts. "Morgen gaan we daarheen. Niemand gaat mijn reputatie of die van mijn man verpesten. Jij al helemaal niet!". Zei ze en vloog de kamer uit. Ik wist niet wat ik hoorde. Meende ze dit nou?? Naar hem toe gaan? Naar zijn huis? Wat was mijn moeder van plan? Ik had gehoopt dat mijn moeder zou zeggen dat we aangifte zouden doen, nu ze het wist. Dat ze het weliswaar geheim zou houden voor pa, maar dat ze haar boosheid liet bezinken en mij eens goed door elkaar zou schudden en slaan en me uiteindelijk naar het politiebureau zou slepen. Waarom moet ik naar hem? Wat was ze van plan?

    Die hele nacht heb ik niet geslapen. De hele nacht was mijn blik gericht op allerlei stukjes mobiel midden op de grond. Ik keek naar mijn schooltas en besefte me hoe ik morgen naar school moest. Wat moest ik tegen Rabia zeggen? Door haar ben ik in deze hel gekomen, maar ik wist maar al te goed dat het mijn schuld was. Het was mijn keuze hem te zien, mijn verantwoordelijkheid om bij hem in de auto te stappen. En daardoor haatte ik mijzelf meer en meer. Ik wou dat ik dood was! Ik wou dat hij me had vermoord! Dat verdien ik! Hij heeft alles wat me lief was, alles waar ik trots op was, in een paar seconden van me afgenomen. En nu wil mijn moeder naar zijn huis gaan. Ik sidderde van angst. De volgende ochtend hoorde ik de deur dichtgaan. Pa was kennelijk naar zijn werk en om half 9 begon mijn eerste les. Ik stond op om mijzelf klaar te maken. Ik moest wel. Net voordat ik mezelf wilde aankleden vloog de deur wederom met een ruk open. "Waar ben jij van plan naar toe te gaan?". Gilde mijn moeder. Ik zweeg en ik hoefde niet eens te antwoorden of ze ging al verder. "Je zegt school gedag! Hoe haal je het in je kop om gewoon door te gaan met wat je deed, nadat je gisteren zoiets hebt geflikt! Je mag blij wezen dat je vader hier geen lucht van heeft!". Zei ma. Ik keek haar geschrokken en verward aan. Wat bedoelt ze nou? Mag ik niet meer naar school? Ik begon te huilen en te smeken. Maar niets mocht baten, ze sloot de deur en spuwde een paar keer op de grond. Een paar uur later schreeuwde ze dat ik naar de keuken moest komen. Dit deed ik. "Trek je jas aan, nu!". Zei ze boos. Ik deed wat ma vroeg en voordat ik het wist stonden we buiten in de kou te lopen naar de tram. Ze keek op een papiertje en stapte precies in de wijk van Rabia uit. Ze zei niks en gaf geen kick. Ik volgde haar en toen ze de straat van Rabia in liep slikte ik een paar keer. Ik dacht dat ze het niet meende gisteren, maar ze meent het dus echt. "Mama, alsjeblieft.. laten we terug naar huis gaan. Alsjeblieft". Smeekte ik. Ze trok me aan mijn arm en gaf me een klap in mijn gezicht. "Zwijg eh vies kind!". Zei ze sissend. En ze liep door. Ik wist natuurlijk niet welke huisnummer hij woonde. Het was een portiek maar goed mijn moeder belde bij alle drie de deuren aan. De eerste was een Surinamer. Mijn moeder excuseerde zich en belde de volgende deur. Een Turkse vrouw deed open en deed zonder iets te zeggen de deur weer dicht. Mijn moeder vloekte binnensmonds en keek me aan. De volgende deur ging pas na een minuut of vijf open en toen zag ik hem. De duivel. Ik kromp ineen en wilde wegrennen. "Eh selaam.. eh wie bent u". Zei hij. Mijn moeder keek mij aan en wees naar hem. "Dit is 'm?". Ik knikte en moest echt bijna overgeven. Abdel had dit zo te zien totaal niet verwacht en deed gauw de deur dicht. Mijn moeder liet zich niet gauw weg jagen en bonkte hard op de deur. "Doe open vuile klootzak! Nu open doen anders bel ik de politie!!". Ze bonkte met alles wat ze in haar had. Bij het woord politie ging de deur weer open en dit keer stond er een vrouw van tegen de 65 jaar in de opening. "Yek labas?". Zei ze met een vragende, verbaaste toon. "Lebas?? Jou gore zoon heeft aan mijn dochter gezeten. Hij heeft haar verkracht!". Zei mijn moeder. De vrouw wierp een blik richting mij en keek weer naar mijn moeder. "Ewa wat moet ik zeggen, zo zijn mannen. En jou dochter moet hem hebben uitgedaagd". Zei de vrouw. Ik wist niet wat ik hoorde. Keurde ze gewoon de streken van haar zoon goed? Ik wilde mijn mond opentrekken, maar voordat ik het wist schreeuwde mijn moeder door de hele buurt dat haar zoon een verkrachter is. De vrouw siste dat ze stil moest zijn en keek om zich heen en hoopte dat niemand mijn moeder hoorde of had gehoord. "Wat wil je nu precies van mij? Van mijn zoon?". Zei de vrouw. "Ik wil dat ze hem opsluiten die vieze hondenkind van jou! Ik ga de politie nu bellen!". Mijn moeder pakte haar mobiel en zag vanuit mijn ooghoek dat ze deed alsof ze belde. Waarom deed ze dat? Waarom belde ze niet echt? Ik snapte het niet. Wat wilde mijn moeder met dit bezoekje bewijzen? De vrouw raakte in paniek en smeekte mijn moeder op te hangen. Ze begon zelfs te huilen en smeekte dat ze de politie niet moest bellen. Ik walgde van mijn haar maar ik walgde ook van de actie van mijn moeder. Het liefst wilde ik stilletjes vertrekken en nooit meer terug komen. Wat hieldt me hier? Schuldgevoel? "Shoef shoef wat mijn zoon heeft gedaan is barbaars! Maar jou dochter is vrijwillig met hem meegegaan. Ik heb een oplossing! Laat ze met elkaar trouwen, dan spreekt niemand nog over een schande!". Zei de vrouw. Ik keek naar mijn moeder en ergens hoopte ik dat mijn moeder haar naar de hals vloog en haar kort en klein zou timmeren. Trouwen? Met de verkrachter van haar dochter? Dat zou ze nooit laten gebeuren. Ik ben nog wel haar vlees en bloed, haar DNA, haar kind. Ik schudde zelfs met mijn hoofd. Maar mijn moeder was verdacht stil. Ze deed niks. Gaf geen kick. De vrouw begon zelfs al verder te praten hoe erg ze het betreurt en dat dit een goede oplossing was. Zo hoeft de politie er niet bij betrokken te worden, zo worden de reputaties van beide families niet geschaad en zo heeft iedereen wat hij wil. Behalve ik. Mijn moeder keek streng uit haar ogen en knikte. "Prima, maar moge Allah jou zoon straffen op de dag des Oordeels!". Zei ze. De vrouw knikte en deed de deur dicht. Ik keek naar mijn moeder. "Mama, je meende het toch niet? Mama.." mijn moeder keek de andere kant op en wilde er niks van horen. Ik ging langzamerhand dood van binnen. Ik voelde me benauwd en deed mijn rits omlaag van mijn jas. "Dit gebeurt er met meisjes die hun benen niet bij elkaar kunnen houden". Zei mijn moeder en ze liep weg richting de tram. Ik huilde en huilde. Bij de halte, op straat, in de tram. Ik kon niet stoppen met huilen. Ik wilde mijn vader alles vertellen, maar dan zou ik hangen. Ik hang al, ik moet gewoon trouwen met hem. Met die vieze, smeriger verkrachter. Ik sloot mezelf op in de kamer en huilde meer en meer. Ik begreep niets van mijn moeder. Helemaal niets. We konden altijd goed overweg met elkaar, ze is 360 graden om gedraaid. Is een reputatie voor haar dan veel belangrijker dan haar bloedeigen dochter? Ik ben niet vrij maar zeer zeker ook niet streng opgevoed. Maar het was ook niet alsof ik alles maar deed. Ik ging naar school, haalde goede cijfers, maar het verkeerde wat ik deed was omgaan met Rabia. De grootste spijt die ik heb van mijn leven. En het feit dat ik bij hem de auto in ben gestapt! Tranen helpen niet meer. Mijn moeder leek vast te zijn van haar besluit en er was niemand die haar daarvan af kon brengen. In een opwelling liep ik naar de raam van de slaapkamer en deed deze open. Ik wilde weg, dood. Ik wilde niet meer. Het was alsof de duivel me bezat en voordat ik het wist deed ik ramen nog wijder open en een koele, frisse wind sloeg in mijn gezicht. Ik leunde iets voorover en probeerde mezelf een duwtje te geven meer voorover te leunen. Maar ik was te schijterig, te bang. Te bang om dood te gaan. Ik huilde tranen met tuiten en smeet het raam dicht. Ik wist dat mijn leven voorgoed voorbij was.

  7. #22
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Waar zijn mijn fans?

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  8. #23
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Jammer dat er weinig animo is, dan houdt het op helaas

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  9. #24
    MVC Lid

    Reacties
    983
    25-01-2009

    Nee helemaal niet! Go on, had je nog juist een bericht gestuurd om door te gaan :O

  10. #25
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Nassir_88 Bekijk reactie
    Nee helemaal niet! Go on, had je nog juist een bericht gestuurd om door te gaan :O
    Morgen plaats ik een stuk beloofd! Ik zag het idd! I wont let you down

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  11. #26
    MVC Lid

    Reacties
    977
    04-09-2019

    Up, prachtige schrijfster ( ˘ ³˘)♥!! Speciaal voor jou verhaal kom ik hierop!

  12. #27
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Justmyself. Bekijk reactie
    Up, prachtige schrijfster ( ˘ ³˘)♥!! Speciaal voor jou verhaal kom ik hierop!
    He lieverd! Jij was mijn fan van de vorige verhalen, wat lief! Ik ga straks door in sha Allah

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  13. #28
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Diezelfde avond kwam mijn vader naar me toe. Hij klopte zoals gewoonlijk netjes op de deur en deed deze open. "Naima, waarom ben je niet beneden voor het eten?". Arme man, hij was nergens van op de hoogte. Ook niet van het snode plannetje van ma. "Ik heb niet zo'n honger papa". Antwoorde ik kortaf op de hoop dat hij rechtsomkeert zou maken naar de huiskamer. Hij deed het licht aan en ik kromp ineen. Hij zuchte en ging op de stoel zitten voor mij. "Ik moet je zeggen Naima, ik vind je nog erg jong. Ik snap alleen niet waarom je zo vroegtijdig met school wil stoppen en wil.. trouwen?". Zei mijn vader ineens. Ik keek ineens verdwaasd en angstig. Mijn moeder moet het verteld hebben. Nee niet wat mij is overkomen, maar ze moet een verhaal hebben gemaakt, een plan en dat aan pa hebben verteld. Ik wilde het liefst alles tegen pa zeggen. Dat er niets van waar is. Dat het niet klopt. Ik wil niet stoppen met school, ik wil niet trouwen! Maar ik zweeg. Net zoals ik zweeg voor het raam daarnet, zweeg ik weer. Ik knikte alleen maar en pa stond op. "Het is jou keuze, ik ben het er niet mee eens. Je weet hoe belangrijk educatie is. Maar jij weet het beste.. mabrok". Zei hij en liep weg. Ik begon zachtjes te huilen. Wat heeft ma hem in vredesnaam verteld. Ik moest iemand bellen, desnoods mijn broer! Nee mijn schoonzus! Ik had geen mobiel en het had geen zin. Het was mijn schuld. Door mijn domme actie ben ik voor altijd gebonden aan mijn verkrachter. Mijn leven lang.

    De dagen en weken erop waren een hel. Rabia kwam soms langs en ma deed natuurlijk nooit open. Ik zag haar dan weglopen, achterom kijkend. Ik kon haar roepen en zeggen dat ik thuis was. Maar ik wilde niet nog meer ellende, zij heeft deze ellende veroorzaakt. Ik wilde nooit wat met haar te maken hebben. Mijn moeder zei sinds die dag niks meer tegen mij. Het enige wat ik weet is dat mijn broers van het weekend zouden komen. Ma kwam één keer naar binnen in de kamer terwijl ik half sliep en bekeek mijn kledingkast. Het was begin Maart en morgen zou ik 18 jaar worden. Het was onderhand twee maanden dat ik die vreselijke dag beleefd had. Ik kon er met niemand over praten en voelde me eenzaam. Ik at mee aan tafel en ruimde alles op. Mijn vader merkte wel dat het niet spaak liep tussen mij en ma, en op een dag hoorde ik pa ook met mijn moeder praten. Volgens mijn moeder stond ze zogenaamd ook niet achter mijn besluit. Alsof ik het wilde. Zo draaide ze het om. De dag dat ik jarig was voelde ik mij eenzaam en alleen. Ik keek uit het raam en zag Rabia de straat inlopen. Gauw dook ik weg en hoorde een paar minuten later de bel. Mijn vader deed open en wist natuurlijk totaal niet wat er aan de hand was. Even later hoorde ik mijn moeder gillen dat ze moest oprotten. De deur had ze hard dicht geslagen en ik hoorde mijn vader hard praten met mijn moeder. Na een aantal minuten was het weer rustig. Rabia heb ik nooit meer gezien. Die zaterdag erop wekte mijn moeder me om zeven uur in de ochtend. "Opstaan, vandaag is het zover". Dat waren haar enige woorden en ze liep weg. Ik schrok en stond meteen op. Toen ik de gang op liep rook ik verschillende geuren en ging de deurbel. Voordat ik het wist was de huiskamer vol en waren mijn broers en diens vrouwen gearriveerd. Ik wist niet wat er gaande was. "Naimaa jeetje meid! Jij kon zeker niet wachten! Ik belde je nog maar ik kreeg geen gehoor". Ik draaide me om en zag mijn schoonzus Jamila tegen me praten. Mijn andere schoonzus Faiza voegde zich toe aan het gesprek en ik was versuft en verdwaasd. Wat zou er vandaag gebeuren? Ik zag ineens allemaal platen koek en ma sloofde zich uit in de keuken. Ze ontweek mijn blik. Mijn broers kwamen om me heen staan en klopte op mijn schouders. "Zo kleine meisjes worden groot, gefeliciteerd zusje". Ik wist niet wat er aan de hand was. Ik liep weg van de menigte en voelde de ogen in me rug prikken. Ik begon het door te hebben en de tranen prikte in mijn ogen. Vandaag is het zover zei mijn moeder. Vandaag zou ik voorgoed dit huis verlaten en naar Abdel gaan. Mijn verkrachter! Ik kreeg het zwaar te pakken aan benauwdheid en gooide de ramen wagenwijd open. De deur ging open en mijn schoonzus Jamila kwam naar binnen. "Zenuwen! I know, nou zo voelde ik mij toen jullie mij kwamen halen!". Lachte ze hard. Ik keek echter serieus en de tranen sprongen me in de ogen. Jamila kwam ineens op me aflopen en legde haar handen op me schouders. "Lieverd, yek labas? Wat is er aan de hand?". Zei ze met een ernstige blik. Op dit moment had ik alles moeten zeggen. Ik had moeten gillen dat deze dag een hele show was. Een reputatie show! Ma wilde niet dat haar naam en mijn vaders naam door de slijk gehaald werden en ik moest het bekopen door notabene met mijn verkrachter te trouwen! Ik wilde gillen en huilen en mezelf in haar armen storten, maar ik ga hier écht spijt van krijgen. Net zoveel spijt als dat ik in de auto van die monster gestapt bent. Nu is het moment! Een stem zei me ervoor te gaan, maar diep van binnen was ik geblokkeerd. En net op dat moment dat ik alle moed had verzameld en iets wilde zeggen, ging de deurbel. Een paar seconden later gilde mijn moeder tegen mijn schoonzus vanuit de keuken dat ze moest opschieten. Jamila schrok hiervan en begon gauw me haren te stylen en me te wikkelen in een jurk. Wit. Hoge decolleté en spuuglelijk. Ik huilde zachtjes en Jamila gaf geen kick. Ergens moest ze weten dat er iets goed mis was, maar ze zei niks.

  14. #29
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik keek in de spiegel en leek een porseleinen pop. Jamila had skills qua bakken en koken, maar met make up is ze altijd een drama geweest. Faiza, mijn andere schoonzus kwam naar binnen en knuffelde me stevig. "Meisje, nu ga je echt weten wat het getrouwde leven inhoudt!" Ze maakte vulgaire gebaren, want zo is Faiza. Ik keek weg en moest kotsen. Vroeger kon ik er écht om lachen, maar nu walg ik ervan. Maar mijn schoonzussen kan ik niets kwalijk nemen, ze zijn onwetend. Had ik maar de moed om ze iets te zeggen van wat er gebeurt, van wat mij is overkomen. Ik hoorde allerlei geluiden die me totaal vreemd waren in de gang. Faiza spiekte even en nam me bij de hand. "Zodra ze gaan zitten, brengen we je naar binnen. Kin omhoog en je boezem naar voren". Grinnikte ze. Ik keek weg en de tranen stonden me nader. Ik hoorde slaat oe slaam en alle bruiloftkreten die je maar bedenken kon. Ergens dacht ik aan hem. Het monster. Hoe vond hij dit? Waarom is hij niet tegen gaan sputteren? Waarom is hij akkoord gegaan met deze hele poppenkast? Ik begreep het niet. Maar zeker was dat ik met hem oud zou moeten worden. Ik huilde al bij het gedachte. Ik ving een glimp op van Jamila, ze keek ondanks alles toch ernstig. Ik hoopte uit de bodem van me hart dat ze iets door zou hebben. Ik smeekte haar in gedachten dat ze het door zou hebben.

    Ik kreeg een ruk aan mijn arm van Faiza en ze giechelde en wees naar een jongeman die langs kwam lopen. Wij konden hun net zien binnen wandelen, maar hun ons niet. "Is dat hem?". Zei Faiza. Ik was in shock. De grote monster, die vieze verkrachter stond in mijn huis en wilde mij claimen! Ik werd furieus toen ik hem zag en wilde aan mijn jurk en haren trekken. Mensen moesten de waarheid weten. Dit kan toch niet yarabi!! Ik wilde het uitschreeuwen, gillen en slaan. "Kom we gaan Naima, je moeder wenkt naar ons". Zei Jamila. Ik wilde niet. Ik wilde in mijn kamer zitten en mezelf opsluiten. Wellicht zou ik nu honderd procent uit het raam vallen, ik was er zeker van. Ik liep op de automatische piloot richting de huiskamer. Overal zag ik schoenen in de gang en hoorde ik kleine kinderen schreeuwen en huilen. Ik schoof met mijn voeten over het laminaat. Mijn moeder keek me aan en ik ontweek haar blik. Zou ze diep van binnen spijt hebben van dit alles? Ze kan er nu een stop op zetten. Ze kan al deze nare mensen het huis uitzetten en naar me toe komen om sorry te zeggen. Ik heb mijn les geleerd mama, echt! Wilde ik uitschreeuwen. In plaats daarvan liep ze de keuken in en was ze weg. Ik liep de huiskamer in en mijn schoonzussen en wat nichtjes zeiden slaat oe slaam. Ik kon wel janken. Ik wilde diep in de grond zakken en stoppen met ademen. Ik keek niet op, en niet opzij. Ik keek precies naar de plek waar ik moest zitten. Toen mijn oog viel op een jongeman met de meest verschrikkelijkste pak ooit stond me hart stil. Dat is 'm. En ik moest notabene naast hem zitten! Faiza maakte mijn jurk mooie zodra ik zat en ze keek vluchtig naar Abdel. Ze trok haar wenkbrauwen op en fluisterde iets in de oren van Jamila. Jamila keek ineens naar mij en weer weg. Uit mijn ooghoek zag ik de bekende vrouw van een aantal maanden terug. De vrouw die mijn moeder smeekte de politie niet te bellen. Triomfantelijk en zogenaamd trots keek ze om zich heen alsof ze een goede vangst voor haar verkrachtende zoon had gevangen. Ze wierp een blik naar mij toe en keek meteen vol afschuw en walging. Ik keek gauw weg en wist dat deze vrouw nog voor veel problemen zou zorgen. "Waar zijn de ringen?". Schreeuwde een voor mij ombekend persoon naast Abdel. Ik keek haar kant op en ze leek twee druppels op hem. Dit moet zijn zusje zijn. Iemand grabbelde gauw een doosje tevoorschijn en haalde de ringen tevoorschijn. Mijn moeder kwam geen één keer naar binnen. Het was letterlijk, meenemen en wegwezen en niet retouren. Ik voelde een traan opkomen. Sommige nichtjes dansten voor onze neus en ik durf te zweren dat Abdel met een tong uit zijn bek naar de wiebelende heupen keek. Ik ging verzitten en dit viel hem op. Hij trok ook zijn been weg en ging verder naar de dames kijken. Ik moest gauw een plan bedenken, kan ik onderweg niet uit een auto vallen? Kon ik niet nu weglopen? Kon ik niet nu de politie bellen? Heb ik daar überhaupt wel de ballen voor! Ik haatte mezelf. Nog meer als toen ik als een schrootje verdriet die dag achter gelaten werd! Na een aantal uren begon het te schemeren en de moeder van Abdel vond het wel genoeg. Ze murmelde tegen Faiza dat ze haar medicatie moest hebben en dat ze echt weg moesten. Ik keek naar mijn ringvinger. Een schamele, dunne ringetje of noem het gerust een draadje sierde zich eromheen. Ik wilde hem meteen afdoen. Weg ermee! Maar dat kon ik beter voor later laten. Een aantal gasten stond op en Abdel begon ook aanstalten te maken op te staan. Ik wilde niet Opstaan. Laat hun maar gaan. Iedereen. Dit is één grote grap en ik ben flink in de maling genomen. Ik hield me vast aan die gedachte. Hoop.

    De moeder van Abdel kwam naar me toe en bukte zich voorover om iets in mijn oren te fluisteren. "Sta je nog op?". Ik keek haar aan. Haar ogen waren gitzwart en haar huid lijkbleek. Ze was een stevige madame en had moeite met ademhalen. Ik was letterlijk bang voor haar. Abdel keek me aan en ik stond voorzichtig op. Dit was het dan. Dit was mijn trouwdag. Ik had dit nooit en te nimmer voorgesteld. Ik had een prins op het witte paard gewild met een grote feest en alles erop en eraan. Maar dit is mijn dag en ik trouw niet met een prins maar met een monster. Ik huilde zachtjes. Bij het weglopen uit de huiskamer zag ik Faiza en Jamila huilen. Een paar nichtjes fluisterde iets in elkaars oren en ik durf te zweren dat iedereen wel wist dat er iets niet in de haak zat. Iedereen kent mij, iedereen kent de Naima die over grootse bruiloften droomt en praat, die het heeft over DE knappe, zo niet standaard Marokkaanse man. Ik sta hier met een scharminkel naast mij en verdriet door mijn hele lijf en tranen in mijn ogen. Iedereen moet het hebben geweten. Ik keek of ik mijn vader zag, en zag hem niet. Pas toen we buiten stonden zag ik mijn vader met een aantal mannen staan praten. Ik riep hem en hij kwam naast me staan. Hij kuste mijn voorhoofd en met trillende handen drukte hij zich tegen me aan. "Ik ga je missen Nana djelie". Door deze woorden brak hij me. De laatste keer dat mijn vader me zo noemde was toen ik 10 jaar was. Ik huilde tranen met tuiten en wilde hem niet loslaten. Mijn broers kwamen erbij en trokken me zowaar weg. "Safi, safi 3ejekti Naima. Kom kom ga instappen." Zeiden ze beiden. Ik huilde hard en werd een onbekende auto ingeduwd. Abdel zat er al en hij keek me giftig aan. Toen we weg reden keek ik uit het raam en zag mijn moeder staan. Tranen rolde over haar ogen. Ze had zeker spijt. Maar nee mama dit vergeef en vergeet ik nooit!

  15. #30
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Alsjeblieft veel leesplezier

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -