1. #241
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Veel lees plezier lieverd! Tot morgen ❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  2. #242
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Noeniie Bekijk reactie
    Heel erg bedankt! <3
    ❤❤❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  3. #243
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Up! Spannend. Hoop op een vervolg vandaag.
    Married and children!

  4. #244
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik voelde me leeg. Mijn buik had onderhand het formaat van vroeger terug. Ik voelde me hol van binnen. Geen stootjes meer, geen bewegingen meer, helemaal niks. Het is onderhand drie weken geleden dat ik afscheid moest nemen van Adam. Nee, ik heb hem niet gezien. Ik herinnerde hem, zoals mijn moeder zei het liefst toen hij nog leefde. Niemand kon mij troosten, niemand kon mijn verdriet wegnemen, hoe goed iedereen ook zijn best deed. Mij kamer was zoals afgelopen weken donker. De gordijnen zijn geen één keer open gegaan sinds ik deze kamer weer betrad. Huilen, dat deed ik constant. Mijn ogen waren dik, geïrriteerd, gevoelig en het liefst hoopte ik dat ze voor altijd gesloten bleven. Ik wilde niet meer ademen, niet meer leven, niks meer.

    Er klonk zacht geklop op de deur. "Naima.. er is hier iemand voor jou". Hoorde ik mijn vader zeggen. Ik dook dieper in bed en trok mijn dekbed steviger om mij heen. "Naima..". Klonk het weer. Ik zweeg. De deur ging langzaam open en ik kromp in elkaar. Ik hoorde voetstappen richting mijn kant opkomen. Stap voor stap voor stap. Een vrouw van in de vijftig hurkte naast mijn bed. "Hi Naima.. ik ben Monica. Ik ben doorgezet door je huisarts." Zei ze. Ik keek haar aan. "Ik eh.. ben psycholoog en zou heel graag met je willen praten." Zei ze vervolgens. Bij het horen van deze woorden kromp ik meer in elkaar. Het laatste waar ik behoefte aan heb is een zielenknijper. Ik draaide mij gauw om en ik hoopte dat ik daarmee het signaal kon afgeven dat ze weg moest wezen. Hier heb ik totaal geen behoefte aan! Gelukkig was de boodschap duidelijk en hoorde ik haar voetstappen richting de kamerdeur. Ik sloot mijn ogen en begon weer te huilen.

    Uren verstreken en uiteindelijk werd er weer getikt op de deur. Rabia viel naar binnen en had een tas bij haar. "Naima..?". Zei ze toen ze me weer zag liggen. Ze zuchte en ze liep meteen naar de gordijnen om ze open te doen. Het was zomer en de kamer vulde zich meteen met zonlicht. Ik kneep mijn ogen dicht en trok de dekbed over mij heen. "Naima.. kom nu opstaan. Je ligt al weken in bed!". Zei ze. Ze trok de dekbed van me af en ik kroop in de foetushouding in elkaar. "Laat mij met rust Rabia. Ga alsjeblieft weg!" Zei ik. Dat weerhield Rabia niet om echt weg te gaan. Sterker nog, ze pakte wat kleren uit de kast en een handdoek. "Jallah, eruit jij". Zei ze. Ik keek haar aan. "Rabia.. ga alsjeblieft weg!" Schreeuwde ik. Rabia keek me aan. "Naima, dit is niet normaal.. je gaat niet naar je afspraken van de arts. Je blijft alleen in bed liggen. Dit is niet ok!". Zei ze. Ik ging overeind zitten. "Weet je wat niet ok is??? Dat ik fucking mijn kind verloren ben en iedereen hier doet alsof het niks is! Jij Rabia gaat straks lekker trouwen met de man die jij wil! Jij krijgt kindjes met de man van wie je houdt en je kindjes worden wel en gezond geboren zonder één of andere rotvirus omdat jou man wel zo slim is om zijn legra binnen te houden!". Zei ik. Rabia keek mijn aan. "Naima, hou hiermee op. Nee, we zullen nooit weten hoe jij je voelt, het verdriet, tegenslagen, verlies, maar hier zo alleen in bed te liggen.. daar schiet je ook niks mee op. Ik.. wij maken ons echt zorgen om jou". Zei ze. "Had je die zorgen maar moeten maken toen je erachter kwam wat voor een hond Abdel was..". Zei ik. Ik meende dit natuurlijk niet. Maar ik zag dat het gezicht van Rabia witjes vertrok. Ze keek me aan alsof ze nog iets wilde zeggen en ging weg. Meskina, ze doet alles voor mij. Ze is wel de laatste die zo behandeld moet worden!

  5. #245
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Maar goed, uiteindelijk kroop ik toch mijn bed uit. Ik keek uit het raam en zag Rabia in volle vaart weg rijden. Ik had nu al spijt van mijn domme reactie. Ik keek in de spiegel naast het raam en schrok van mijzelf. In de verte zag ik de auto van Hamid en diens vrouw arriveren. Hier had ik geen zin in. Gauw pakte ik wat kleren en een handdoek en ben ik snel gaan douchen. Ik droogde mijn haar, gooide het zoals gewoonlijk in een knot en pakte mijn vest. Ik hoorde stemmen in de huiskamer en deed de deur zachtjes dicht. Ik moest frisse lucht hebben. Ik grabbelde wat in mijn broekzak en haalde er wat munten uit. Het was warm en ik had al in geen dagen iets gegeten. Ik voelde me futloos en honderd andere dingen die niet bepaald gezond waren. Ik liep en liep maar door totdat mijn voeten pijn deden van het lopen. Iets verderop zag ik een bankje waar wat mensen op zaten en daarnaast een ijscoman. Mijn mond was kurkdroog en gauw liep ik naar de ijsman toe. "Mag ik een bolletje vanille, alsjeblieft". Zei ik. Ik grabbelde in mijn jaszak en haalde wat kleingeld tevoorschijn. "Doe nog maar eentje..". Hoorde ik naast mij. Ik keek opzij en zag een jongen staan van ongeveer mijn leeftijd. Ik wilde het geld aan de ijsman geven, maar de jongen was me al voor. "Ik betaal wel". Knipoogde hij. Ik keek hem raar aan. "Dat had niet gehoeven". Zei ik. Hij gaf mij het ijsje en likte aan die van hem. "Zo'n mooie vrouw, je zou de hele ijskar moeten krijgen..". Zei hij vervolgens. Ik trok mijn wenkbrauwen omhoog. Was hij me nou aan het versieren? Ik keek weg en bedankte voor het ijsje. "Mijn naam is Mourad. Iedereen noemt mij Mo. Hoe heet jij?". Zei hij terwijl hij een hand uitstak. Ik gaf hem een hand terug en haalde hem gauw weer weg. "Naima." Zei ik kortaf. Automatisch liepen we ineens samen naar het bankje nu leeg was. Ik ging zitten om mijn voeten wat rust te geven, en Mourad ging naast mij zitten. Ik wist niet wat ik hiervan moest vinden en schoof een beetje weg. Dit merkte Mourad al gauw op. "Ik bijt je niet hoor..". Zei hij. Ik keek hem aan en weer weg. Hij zag er bijzonder knap uit. Hij had een brede glimlach en zijn ogen waren grijzig. Hij droeg een jeans met daarboven een Levi's truitje. Hij was getint en droeg zelfs een gouden ring en ketting. Ik vond dat altijd zo'n afknapper. Een man met sieraden. Ik vroeg mij echter af wat zo'n best goed uitziende man, in mij zag om een gesprek mee te beginnen, laat staan flirten. Ik had mezelf compleet verwaarloosd. Maar goed, uiterlijke verzorging is wel het laatste waaraan je aan denkt als je verkracht, ontvoerd, en een kind verloren hebt. Dat een overleden Abdel daarin ook hoorde, daarmee had ik al vrede gesloten. Allang al.

    "Woon je hier in de buurt?". Vroeg hij. Ik knikte, maar natuurlijk was dat niet zo. Ik ga niet met een vreemde mijn privé delen. "Ah ok, top! Ik woon daar." Zei hij. Hij wees naar een grote flat waar ik wel vaker voorbij liep als rabia en ik richting het centrum liepen. "Dicht bij het centrum". Antwoorde ik maar. "Heey ze praat!". Zei Mourad plagerig. Ik keek hem aan moest om zijn actie-reactie opmerking lachen. "En ze kan nog lachen ook, ewa baz. Mijn dag is gemaakt!". Zei hij. Ook hierom moest ik lachen en ik kreeg er zelfs rode wangetjes van. "Nou Naima.. ik ga ervandoor. Ik moet zo beginnen met werken. Kom je vaker hier?". Zei hij. Nee natuurlijk niet, ik wandelde net kilometers weg om mijn broer en schoonzus onderuit te komen, maar ik knikte ja. "Mooi! Eh klinkt gek dit, maarre zie ik je morgen rond deze tijd hier? Alleen dit keer mag jij de vragen stellen". Zei hij met een glimlach. Ik moest lachen om zijn apparte humor en knikte. "Is goed, tot morgen Naima". Zei hij en hij liep weg. Mijn ogen volgde hem. Hij draaide zich om, "Niet teveel kijken, anders wordt je verliefd..". Zei hij en lachend vervolgde hij zijn route.

  6. #246
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Ik kreeg gek genoeg een glimlach om mijn lippen. Mourad, mourad zei ik in mezelf. Ik stond op en liep weer terug naar huis. Thuis aangekomen zat pa in de keuken en ik hoorde hem praten. Was dat mijn moeder? Voorzichtig liep ik richting de keuken. Ik zag de schoenen van mama. Ik wist niet waar ze het over hadden en eigenlijk interesseerde mij dat niet zoveel. Net toen ik mijn weg naar mijn kamer wilde vervolgen hoorde ik mijn naam. "Naima.." ik draaide me om en zag pa staan. "Naima.. waar was je naartoe. Ik zocht je." Zei mijn vader. "Even naar buiten". Antwoorde ik. Mijn vader keek blij. "Hamdoulilah". Zei hij. Ik knikte en liep richting mijn kamer. Pa was allang blij dat ik iets ondernam. Dat ik weer de deur uit ging en niet onder de dekens kroop. Ik liep mijn kamer in en ging onmiddellijk naar mijn kledingkast. Ik pakte stapels kleding eruit en zag dat ik niet veel bijzonders had. Ik weet niet waarom, maar op de één of andere manier wilde ik er gewoon leuk uitzien. Inderdaad, Rabia had een punt. Mezelf verwaarlozen was niet de oplossing. Ik heb toch een mislukt leven, ben toch gedoemd te falen in alles. Laat ik dan uit verveling me maar focussen op mezelf. Ik trok een jeans uit de kast die ik al twee jaar niet heb aangedaan. Mijn ouders hebben mijn kamer gelaten als hoe het was. Net alsof ze dachten, of althans mijn moeder, dat ik toch terug zou keren. Ik hoorde geklop op de deur en mijn vader stond weer in de deuropening. "Ja papa". Zei ik. Hij kwam naar binnen en zag al de kledingstukken op bed liggen. "Oh hamdoulilah een productief dagje vandaag" zei hij. Ik glimlachte. "Ik ben wat kleding uitzoeken." Zei ik. Mijn vader keek op en pakte zijn portemonnee. "Hier.. hier heb je wat geld. Je kan nieuwe kleren halen." Zei mijn vader. Ik keek naar pa die me drie briefjes van vijftig in mijn handen drukte. "Dank je wel papa". Zei ik. Mijn vader glimlachte. "Niks te danken. Bel Rabia.. jullie kunnen samen gaan, hoe noemen jullie dat ook al weer shoppe?". Zei pa. Ik moest lachen om zijn uitspraak. Ik knikte en bedankte. Ik keek op de klok en het was half vijf in de middag. De winkels waren tot zeven uur geopend. Aangezien ik toch niks bijzonders deed pakte ik weer mijn vestje en liep ik naar buiten. Ik hoorde mijn moeder mijn naam roepen, maar ik schonk er geen aandacht aan.

    In het centrum aangekomen stond ik voor een etalage. Jeans, jurkjes, lingerie, ze hadden alles. Ik stapte de winkel binnen en bekeek de rekken. Rechts naast mij was er een andere winkel en mijn hart stond echt bijna stil. Het was namelijk de winkel, waar Abdel me toen had mee genomen om een jurkje uit te kiezen. Gauw stapte ik de winkel uit en liep door totdat ik iets anders tegen kwam. Toen de winkel uit zicht was, voelde ik mijn hart weer rustiger worden. In een andere winkel zocht ik tussen de rekken naar wat kleding. Ik pakte een broek, maar legde hem gauw terug. Een verkoopster kwam mijn kant op en vroeg of ze me kon helpen. "Zoekt u iets speciaals?". Zei ze vriendelijk. Ik keek haar aan. Ze zag er zo verzorgd uit en ik knikte. Ik moest denken aan Mourad. Waarom moest ik in vredesnaam denken aan hem? Een man die ik maar tien minuten heb ontmoet. Waren dit nog steeds mijn hormonen? Pff.. "Eh.. zoals?". Zei de verkoopster. Ik ontwaakte uit gedachten en keek haar aan. "Eh sorry, ik zoek gewoon iets waarin..." Zei ik en werd meteen onderbroken. "Waarin u rondingen beter uit komen?". Zei ze. Ik keek haar aan en knikte. Ik wist niet wat me bezielde om iets te kopen waarin mijn rondingen uitkwamen, maar goed als een schaapje die verdwaald was in de heide liep ik achter de verkoopster aan. Ze pakte wat jurkjes en broeken. "Kijk eens, u kunt daar passen". Zei ze. Ik liep naar het pashok en trok de kleren aan. De eerste outfit was een korte naveltruitje, met een super strakke skinny jeans. Zo gauw ik kon trok ik het uit. Ik pakte een jurkje en deed het aan. Het was een jurkje die tot aan mijn knieën kwam, maar op de één of andere manier mij totaal niet stond. Ik pakte een witte blousje met lage schouderbanden en wederom de skinny die ik uit had getrokken. De verkoopster deed het gordijntje iets opzij en keek vol ongeloof. "Wow, u heeft een mooi figuur, zo zonde om dat niet te laten zien". Zei ze. Ik keek haar aan en glimlachte. Gauw bekeek ik mezelf op de spiegel. Ja, het was mooi en ik zag er goed uit, maar mijn haren en mijn gezicht konden ook wel een beurt gebruiken. "Weet u misschien een kapster hier in de buurt?". Vroeg ik. De verkoopster lachte en vertelde mij waar eentje zat. Ik kocht nog wat andere kleren, maar moest uitkijken iets over te houden voor de kapsalon. Ik bedankte de verkoopster vriendelijk en liep naar de kapster die ze bedoelde. Die was gelukkig niet zo ver.

  7. #247
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Zijn jullie kerst aan het vieren wella?

    Waar is iedereen?

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  8. #248
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Citaat Geplaatst door pureglossy Bekijk reactie
    Zijn jullie kerst aan het vieren wella?

    Waar is iedereen?
    I am here! Die naima gataar, gelijk shoppen om er leuk uit te zien haha
    Married and children!

  9. #249
    MVC Lid

    Reacties
    3.620
    31-07-2019

    Ik mis prinses3arabia hier
    Married and children!

  10. #250
    Alhamdoulillah.

    Reacties
    378
    04-05-2012

    Up

  11. #251
    MVC Lid

    Reacties
    170
    03-04-2003

    Ik lees weer mee sinds een paar dagen en helaas alles nu gelezen. Dat wordt dan weer braaf wachten op vervolgstukken.

    Wederom zo meeslepend geschreven

  12. #252
    MVC Lid

    Reacties
    341
    19-12-2013

    Up up up

  13. #253
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    Ik mis prinses3arabia hier
    Ja ik mis haar ook! ❤

    Citaat Geplaatst door Emiras Bekijk reactie
    I am here! Die naima gataar, gelijk shoppen om er leuk uit te zien haha
    het wordt nog gevaarlijker.

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  14. #254
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Citaat Geplaatst door sabbylove Bekijk reactie
    Ik lees weer mee sinds een paar dagen en helaas alles nu gelezen. Dat wordt dan weer braaf wachten op vervolgstukken.

    Wederom zo meeslepend geschreven
    Welkom lieverd, dank je wel ❤

    “We are, as a species, addicted to story. Even when the body goes to sleep, the mind stays up all night, telling itself stories.”
    - Jonathan Gottschall -


  15. #255
    Storyteller ❤

    Reacties
    4.786
    11-01-2011

    Binnen was het gelukkig rustig en kon ik meteen plaats nemen. De kapster stond achter mij en fronste haar wenkbrauwen. "Zo dame, dit is lang niet geknipt. Wat moet er gedaan worden?". Zei ze. Ik pakte een map met allerlei haarstukjes met verschillende kleuren. De kapster keek naar mijn gezicht en wees een kleur aan. "Je bent licht, dus dit gaat je wel goed staan. Ze wees naar een goud/bruine kleur. Ik knikte. "Hoeveel mag ik weg knippen?". Vroeg de kapster. Ik bekeek mezelf goed. Ik had lang haar, echt tot aan mijn billen, maar ik was het zat. Ik maakte een gebaar. "Ohh weet je zeker??". Vroeg ze. Ik knikte. De kapster haalde haar schouders op en knipte mijn haar in een boblijn. Ze verfde mijn haar en epileerde mijn wenkbrauwen. Ik keek in de spiegel en zag er ontzettend anders uit. "Je vertrekt als een totaal andere persoon". Zei de kapster. Ik glimlachte en bedankte haar. Ik betaalde en ben meteen naar huis gegaan. Thuis aangekomen ging ik meteen naar mijn kamer en ik bekeek mezelf nog eens goed. Dit was ik niet. Dit was iemand anders. Gauw pakte ik mijn telefoon en maakte een foto van mijzelf om naar Rabia te sturen. Ik moest ineens lachen en bleef maar in de spiegel kijken. Na een uurtje ben ik naar de woonkamer gegaan en papa zat tv te kijken. Hij keek me ineens aan. "Naima??". Zei hij. "Eh ja.." Zei ik. Hij bleef me maar aankijken en dook weer in de televisie. Ik zag hem stiekem kijken en fronzen met zijn wenkbrauwen. "Wat deed ma hier?". Vroeg ik. "Oh eh.. jou ma en ik.. je moeder komt terug. Ik wilde het net zeggen maar ik ben nog in shock van je metamorfose". Zei pa. Ik keek op. "Als ma hier terug komt, ben ik weg papa". Zei ik. Pa keek me ineens aan. "Benti. Alsjeblieft. Ik dacht dat je je moeder had vergeven?". Zei mijn vader. "Ja dat klopt, omdat ze mijn moeder is papa. Maar na de dood van Adam is dat veranderd. Sorry maar ik trek het niet als ze hier is." Ik stond op en liep weg naar mijn kamer. Ik sloot mezelf op en plofte op bed. Een piepje ging over op mijn mobiel en ik zag een appje van Rabia. "Neeeee. Je ziet er goed uit! Waarom heb je mij niet mee gevraagd? ". Ik glimlachte. Ik zette mijn mobiel weg en begon mijn kamer op te ruimen. Ik pakte mijn bureau laden uit en zag nog wat make up liggen. Ik deed wat lipstick op en eyeliner. Zo jij mag er wezen, Naima! Dacht ik in mezelf. In de hoek lag mijn tasje en ik maakte het open. Ik haalde alles eruit wat ik niet nodig had. Ik zag ineens het visitekaartje van Malik en Youssef. Mijn schoonmoeder wist dat ik het baby'tje verloren had, maar ze heeft nooit contact opgenomen. Niemand niet. Ik wist niet of Malik het wist, daarom wilde ik hem bellen. Ik voerde zijn nummer in, maar hij nam niet op. Ik voerde ook de nummer van Youssef in. Sinds de dag dat ik hem zag heb ik hem niet meer gebeld. Hij wist amper dat ik de kleine verloren had. Ik scheurde het kaartje en wilde hem bellen. Maar mijn duim bleef hangen en ik deed het toch maar niet. In plaats daarvan ben ik naar whatsapp gegaan om te kijken of ik hem kon appen. Gelukkig stond hij ertussen. Ik herkende zijn profielfoto met zijn perfecte gezin. Hij, senna de botoxhoofd en lieve Esma. Ik wist niet wat ik moest appen en dacht na. Uiteindelijk heb ik het toch niet gedaan. Het is goed zo. Hoe lang moet ik die arme man lastig vallen met mijn problemen? Ik zag dat Rabia mij belde en nam niet op. Nu wil ik gewoon kijken wat ik morgen aan zou doen. Waarom het me zo bezig hield, die Mourad, dat wist ik niet. Maar misschien was het idee fijn dat juist een totale vreemde in de buurt ervoor zorgde dat ik ietsje mijn problemen en verdriet kon vergeten.